++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
กานต์รวียกมือไหว้ประธานหนุ่มถึงจะไม่ได้อาวุโสอย่างที่คิดไว้แต่แรก แต่อายุมากกว่าเขาแน่นอน ร่างสูงลุกขึ้นเดินตามมาส่งกานต์รวีที่หน้าประตู
“จริงซี.. คุณมีชื่อเรียกง่ายๆ กว่านี้มั้ย..”
“เอ่อ.. เรียกผม วี.. ก็ได้ครับ..”
“โอเค วี.. ต่อไปให้เรียกชื่อผมนะ อย่าเรียก ‘ท่าน’ ฟังแล้วรู้สึกอาวุโสยังไงชอบกล”
กานต์รวีอดหัวเราะไม่ได้
“ได้ครับ ผมกลับก่อนนะครับ คุณเตชิต..”
“บ้านไกลมั้ย จะกลับทันรึเปล่า ผมให้คนรถไปส่งมั้ย”
“ไม่ต้องครับ ถ้ากลับตอนนี้ยังทัน ช้านิดหน่อยไม่เป็น ผมลานะครับ”
เตชิตยืนมองร่างเพรียวเดินลับออกจากห้อง ใบหน้าคมแย้มยิ้ม รู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มคนนี้ตั้งแต่เดินชนกันที่หน้าลิฟต์แล้ว เป็นคนกล้า พูดจาโผงผาง ตรงไปตรงมาดี
...ภาระทางบ้านที่ต้องกลับตรงเวลาทุกวัน จะเป็นเรื่องอะไรก็ช่างแต่หวังว่าคงไม่ได้รับงาน Sideline ที่อื่นด้วยหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้น คงทำงานร่วมกันไม่ได้...
บทที่ 2
“คุณวีคะ นี่เป็นงบของไตรมาสแรก ท่านประธานขอดูค่ะ”
พนักงานบัญชีวางรายงานงบการเงินลงบนโต๊ะ กานต์รวีเงยหน้าขึ้นจากงานที่กำลังตรวจอยู่ส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี
วันนี้ย่างเข้าสัปดาห์ที่ 3 ที่เขาเข้ามาทำงานที่นี่ เข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมประธานหนุ่มผู้นี้ถึงต้องการเลขาที่มีความรู้เรื่องบัญชี กว่าครึ่งเดือนที่นั่งทำงานในตำแหน่งเลขา งานหลักของเขาคือตรวจดูรายการบัญชีแทนคุณเตชิตและนำเสนอให้ทราบว่ามีรายการอะไรผิดปกติหรือไม่ จะว่าไปเหมือนเป็นการตรวจสอบการทำงานของฝ่ายต่างๆ รู้สึกแปลกใจแต่คิดว่าคุณเตชิตต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ จึงพยายามทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างดีที่สุด
ถ้าไม่ได้ทำตำแหน่งนี้ เขาคงไม่มีโอกาสรู้อายุจริงของประธานบริษัทหนุ่มผู้นี้ ตอนแรกนึกว่าคุณเตชิตอายุมากกว่าเขาแค่ 2-3 ปี แต่พอเห็นประวัติส่วนตัวถึงรู้ว่าอายุ 32 แล้ว ไม่อยากเชื่อเลยอายุมากกว่าเขาตั้ง 8 ปี แต่ยังดูเป็นหนุ่มวัยรุ่นอยู่เลย...
ตั้งแต่ทำงานมาเขาได้กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน คือ 5 โมงครึ่ง มีอยู่วันหนึ่งนั่งตรวจรายงานจนเพลิน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อคุณเตชิตเปิดประตูออกมาไล่ให้กลับบ้าน หันไปดูเวลา 6 โมง 15 เข้าไปแล้ว เขารีบเก็บของและผลุนผลันกลับบ้านทันที
“ วี..”
ร่างเพรียวสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นก็พบร่างสูงของเจ้านายยืนกอดอกดูอยู่ข้างๆ
“ครับ คุณเตชิต.. ต้องการอะไรครับ ทำไมไม่โฟนเรียก”
“ไม่มีอะไร.. ออกมาเดินยืดเส้นยืดสายน่ะ ใกล้เที่ยงแล้ว วางมือก่อน ออกไปทานกลางวันด้วยกัน ผมจองโต๊ะไว้แล้ว ”
“เอ่อ.. นัดลูกค้ารึเปล่าครับ ผมจะได้เตรียมตัวถูก”
เตชิตหัวเราะ   “เปล่า.. มีแค่คุณกับผม ไปเถอะ ผมหิวแล้ว รีบตามไปที่รถนะ”
ร่างสูงเดินนำไปก่อน กานต์รวีจำต้องรีบลุกตามไป ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่ากลางวันนี้จะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อย
“ช้าๆ ก็ได้ จะรีบไปไหน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก..”
เสียงทุ้มดุใส่เมื่อเลขาหนุ่มตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่พูดไม่จา
“เอ่อ.. มันใกล้จะบ่ายแล้ว ผมไม่อยากกลับเข้าไปทำงานสายครับ”
“คุณมากับผมจะกลัวสายทำไม.. ”
“เอ่อ.. คือ..” กานต์รวีอึกอักก่อนตัดสินใจพูดความจริง
“ที่จริงเที่ยงนี้ผมตั้งใจจะไปซื้อของใช้ครับ ถ้ายังไงทานเสร็จแล้วผมขออนุญาตแวะซื้อของที่ซุปเปอร์หน่อย แล้วจะรีบตามกลับเข้าไปครับ”
เตชิตพยักหน้า   “โอเค.. งั้นเดี๋ยวไปด้วยกัน ผมจะได้ซื้อด้วย”
“ซื้อ? เอ่อ.. คุณเตชิตจะซื้อของใช้ด้วยหรือครับ..”
“ใช่!.. แปลกเหรอ.. ดูทำหน้าเข้า”
“เอ่อ.. ไม่ได้แปลกครับ เพียงแต่ไม่คิดว่าคุณจะซื้อของเอง มันควรเป็นหน้าที่ของแม่บ้านนะครับ”
“นั่นมันที่บ้าน ผมจะซื้อของใช้ไว้ที่ห้องพัก แล้วคุณล่ะ วี.. มาเลือกซื้อของใช้เองทุกครั้งเลยเหรอ”
“ครับ”
กานต์รวีรีบจัดการอาหารตรงหน้าให้หมดไวๆ ในใจครุ่นคิดว่า ...ทำไมคุณเตชิตต้องตามเราไปซื้อของด้วยนะ .ต้องวางแผนแยกกันเดินซะแล้ว..
เตชิตซ่อนยิ้มเมื่อเห็นของในรถเข็นที่กานตร์รวีเลือกซื้อ เขาแอบเดินตามชายหนุ่มห่างๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เพราะมัวแต่สาละวนกับการเลือกซื้อของ ของใช้ในรถเข็นที่กานต์รวีหยิบแต่ละชิ้นล้วนแต่เป็นของใช้เด็กทารกทั้งสิ้น
...นี่คงเป็นเหตุผลที่ขอแยกไปเดินตามลำพัง แม้เจ้าตัวจะบอกว่าเพื่อความรวดเร็วเพราะต้องซื้อหลายอย่าง แต่เขาเชื่อว่าเหตุผลจริงๆ
คือไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองซื้ออะไรบ้าง...
“ทั้งหมด 1753 บาทค่ะ”
กานต์รวีเปิดกระเป๋าหยิบเงินยื่นให้พนักงาน เสียงทุ้มก็ดังแทรกขึ้นด้านหลังพร้อมกับร่างสูงของเจ้านายหนุ่มก้าวตามมายืนประชิด
และวางตะกร้าของให้พนักงานคิดเงิน
“คิดรวมกับของผมครับ”
“คุณเตชิต..” กานต์รวีมองหน้าเจ้านายอย่างไม่ชอบใจ แต่กลับถูกร่างสูงดันให้เดินไปข้างหน้า
“คิดรวมกันจะได้ไม่เสียเวลา ผมมีประชุมบ่าย 2 กับการตลาดใช่มั้ย”
ใบหน้าหวานคลายความไม่ชอบใจเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
“เอ๊ะ! มีเหรอครับ ผมดู schedule เมื่อเช้า วันนี้ว่างทั้งวันนี่ครับ”
“แต่ผมจำได้ว่ามีนะ”
“ทั้งหมด 2,380 บาทค่ะ”
เตชิตชำระเงินให้พนักงานและเอาของใส่รถเข็นคันเดียวกับกานต์รวีในขณะที่เจ้าตัวยังยืนครุ่นคิดเรื่องประชุม
“กลับกันเถอะ ประชุมช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ต้องรอผม” ร่างสูงเป็นฝ่ายเข็นรถเดินนำไป
กานต์รวีจ้ำอ้าวตามติดๆ
...รู้สึกเกรงใจที่เจ้านายเป็นฝ่ายออกเงินจ่ายค่าของไปก่อนแถมยังเข็นรถให้อีก อยากบอกว่าผมเข็นเอง แต่เห็นท่าทางเร่งรีบของอีกฝ่ายแล้ว ปล่อยให้เข็นเองดีกว่า...
“ไหนบอกว่าจะมาซื้อของใช้ ทำไมมีแต่ของเด็กล่ะ ที่บ้านมีเด็กทารกเหรอ.. ”
“เอ่อ.. ครับ..”
“ลูกใครเหรอ.. อย่าบอกนะว่าลูกคุณ ”
“เอ่อ.. ลูกพี่ชายครับ”
“อะฮะ อายุเท่าไรแล้ว”
“6 เดือนครับ.. เอ่อ.. คุณเตชิตครับ ผมแน่ใจว่าช่วงบ่ายนี้ไม่มีประชุม ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นพรุ่งนี้ตอน 5 โมงเช้าครับ”
กานตร์รวีตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อยากถูกซักหรือล้วงลึกเรื่องส่วนตัว
“เหรอ.. ผมคงจำผิดจริงๆ ถ้างั้นเราก็ไม่ต้องรีบเข้าออฟฟิศซีนะ เอางี้มั้ย.. คุณซื้อของตั้งเยอะแยะ เอาของไปเก็บที่บ้านคุณก่อนดีกว่า
ตอนเย็นจะได้ไม่ต้องกระเตงถือกลับบ้าน”
กานต์รวีตาโตกับข้อเสนอของเจ้านาย อ้าปากจะแย้งโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น เตชิตรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รู้สึกชอบใจเวลาหยอกล้อเลขาหนุ่มและได้เห็นใบหน้าหวานออกอาการตกใจ
...คุณเตชิตพูดจริงรึเปล่า.. ชวนเรากลับบ้านเพื่อเอาของที่ซื้อไปเก็บเนี่ยนะ บ้าที่สุด!!.. เราไม่น่ามาซื้อของเวลานี้เลย แต่ถ้าไม่ซื้อตอนนี้ ตอนเย็นก็ไม่มีเวลา เฮ้อ!.. ทำไมวุ่นวายกับผมนักนะ เจ้านาย..
กานตร์รวีโล่งอกเมื่อได้ยินเตชิตบอกปลายสายว่ากำลังจะเข้าออฟฟิศ แสดงว่าคงเปลี่ยนใจ หรือไม่.. เมื่อครู่ก็คงพูดเล่น..
เตชิตคุยโทรศัพท์เสร็จก็บอกคนรถให้เข้าบริษัทเลย
“ผมมีแขกมาพบ ไว้วันหลังค่อยไปเที่ยวบ้านคุณล่ะกันนะ” ใบหน้าคมเข้มแย้มยิ้มเมื่อเลขาหนุ่มทำหน้าพิลึกพิลั่น
“คุณวีขา..”
“หือ..” เสียงขานรับในลำคอแต่สายตาไม่ละจากงานตรงหน้า
“คุณผู้หญิงที่เป็นแขกเจ้านายเป็นลูกค้าแน่หรือคะ..”
“ทำไมเหรอ..”
“หนูว่าไม่ใช่หรอกค่ะ เมื่อกี้ตอนเข้าไปเสริฟน้ำเห็นนั่งเบียดกับเจ้านายจนแทบจะขึ้นไปนั่งบนตัก”
กานต์รวีเหลือบสายตามองแม่บ้านอย่างตำหนิ แม้จะรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องที่เธอเล่าแต่เรื่องส่วนตัวของเจ้านายไม่สมควรเอามาโพธนาให้คนอื่นรู้
แม่บ้านยิ้มแห้งๆ อย่างรู้ทัน
“แหะๆ นอกจากคุณวีแล้วหนูไม่พูดกับใครหรอกค่ะ จริงๆ นะคะ สาบานได้”
กานต์รวีโบกมือไล่
“มีอะไรก็ไปทำไป ผมมีงานอย่ามากวน”
“ค่า~~”
คล้อยหลังแม่บ้าน กานต์รวีส่ายหน้าเมื่อนึกถึงใบหน้าคมเข้มขี้เก๊กของเจ้านายหนุ่ม ...เห็นนิ่งๆ เอาแต่ทำงาน ที่แท้คุณเตชิตก็เป็นเสือผู้หญิงเหมือนกัน ..
ร่างเพรียวหอบของพะรุงพะรังก้าวลงจากแท็กซี่เดินจ้ำอ้าวขึ้นตึก ที่พักของกานต์รวีเป็นอพาร์ทเม้นท์ 6 ชั้น สภาพค่อนข้างเก่าเพราะปลูกสร้างมานานกว่า 10 ปีแล้ว เขาพักอยู่ชั้น 3 แต่ชอบเดินขึ้นลงทางบันไดยกเว้นเวลารีบเร่งหรือถือของหนักอย่างเช่นวันนี้
“กลับมาแล้วเหรอคะ หอบของเยอะแยะเชียว น้าช่วยถือมั้ย”
“ขอบคุณครับ ผมถือเองได้ครับ”
กานต์รวีทักทายเพื่อนบ้านที่อยู่ชั้นเดียวกันขณะยืนคอยลิฟต์
“เมื่อกลางวันเสียงน้องโมจิร้องไห้ดังมาถึงห้องน้าแน่ะ ”
กานต์รวีหน้าตื่นแต่ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“คงจะหิวมังครับ แกชอบร้องเรียกความสนใจเสียงดังๆ”
“แต่ที่น้าได้ยินเสียงร้องเหมือนเจ็บนะคะคุณ ถ้ายังไงลองถามคุณสาก็ได้ว่าเด็กร้องทำไม แต่อย่าบอกว่าน้าบอกล่ะ”
กานต์รวีสาวท้าวไปที่ห้องคุณรสา แม่ม่ายสาวใหญ่ที่รับเป็นพี่เลี้ยงเด็กเล็กให้กับบรรดาพ่อแม่ในอพาร์ทเม้นท์ที่ไม่มีเวลาดูแลลูกในตอนกลางวัน เขารู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่ได้ยิน ทุกครั้งที่มารับหลานเขาจะถามว่าน้องงอแงรึเปล่า ก็มักจะได้คำตอบจากเธอว่าน้องโมจิเลี้ยงง่ายไม่ร้องโยเยเลย
กานต์รวีเคาะประตูห้องพักพี่เลี้ยงเด็ก
“ผมวี..ครับ คุณสา..”
หญิงสาวเปิดประตูต้อนรับ
“เชิญค่ะ วันนี้กลับเร็วกว่าเมื่อวานนะคะ”
“วันนี้ซื้อของเยอะก็เลยนั่งแท็กซี่ครับ..”กานตร์รวีวางของที่ซื้อมาบนโต๊ะรับแขก
“ของโมจิทั้งหมดเลยเหรอคะ..”
“ครับ มีนม ผ้าอ้อมและของใช้เด็กที่คุณสาสั่งไว้.. ”
กานต์รวีหันมองซ้ายขวาปกติคุณรสาจะอุ้มเจ้าตัวเล็กของเขามาเปิดประตูรับ หรือไม่ก็ให้นอนเล่นอยู่ในเตียงแต่วันนี้ทำไมไม่เห็น
“หลับเหรอครับ ”

mind19mindPSU

น่าติดตามอีกแล้วค๊าบบ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนถุกมากๆเลย

Stone316

ขอบคุณมาากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

zadarm33

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอ

thae33001

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

-ขอบคุณครับ

acolyte

แค่อ่านตอนแรกก้อสนุกแล้วละครับ ว่าจะต้องมีอะไรดีๆแน่เลย

kamaji

ขอบคุนคราบ