++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“วันนี้ซื้อของเยอะก็เลยนั่งแท็กซี่ครับ..”กานตร์รวีวางของที่ซื้อมาบนโต๊ะรับแขก
“ของโมจิทั้งหมดเลยเหรอคะ..”
“ครับ มีนม ผ้าอ้อมและของใช้เด็กที่คุณสาสั่งไว้.. ”
กานต์รวีหันมองซ้ายขวาปกติคุณรสาจะอุ้มเจ้าตัวเล็กของเขามาเปิดประตูรับ หรือไม่ก็ให้นอนเล่นอยู่ในเตียงแต่วันนี้ทำไมไม่เห็น
“หลับเหรอครับ ”
“ค่ะ เมื่อตอนบ่ายไม่ยอมนอน กว่าจะหลับได้ปาเข้าไป 4 โมงเย็น เลยหลับยาวจนถึงตอนนี้ รอสักครู่นะคะ”
หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนอนอุ้มทารกน้อยออกมาส่งให้ กานตร์รวียิ้มดีใจทุกครั้งที่ได้กลับมาเห็นหน้าหลานตัวน้อย เขารับร่างเล็กมาอุ้มไว้แนบอก
“เดี๋ยวถือของใช้เด็กตามไปให้ที่ห้องนะคะ ”
“ขอบคุณครับ เอ่อ.. คุณสาครับ วันนี้โมจิคงร้องไห้โยเยซีนะครับถึงไม่ยอมนอนกลางวัน”
“ไม่โยเยเลยค่ะ แกเอาแต่เล่นน่ะ กล่อมให้นอนก็ทำท่าเคลิ้มแต่ไม่ยอมหลับ เป็นมาสองวันแล้ว แต่วันนี้คุณวีกลับเร็วก่อนแกตื่น..”
“งั้นเหรอครับ.. ถ้างั้นผมขอตัวกลับห้องก่อนนะ”
“เชิญค่ะ ”
กานต์รวีอุ้มทารกน้อยกลับไปที่ห้องพักตัวเอง เสียงหวานกระซิบบอกร่างเล็กในอ้อมแขนขณะไขกุญแจห้องพัก
“กลับมานอนบ้านเราแล้วนะลูก.. ไม่งอแงนะคร้าบ”
ร่างสูงเดินยิ้มแย้มเข้ามาทำงานอย่างสบายอารมณ์ คิ้วเข้มขมวดเมื่อพบเลขาฯ ฝ่ายการตลาดมานั่งอยู่แทนที่กานต์รวี หญิงสาวรีบลุกขึ้นรายงาน
“คุณกานต์รวีโทรมาขอลางานหนึ่งวัน บอกว่ามีธุระสำคัญต้องจัดการค่ะ ”
เตชิตพยักหน้ารับทราบและเดินตรงเข้าห้องไม่พูดไม่จา สีหน้าไม่จอยทั้งที่เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีอยู่เลย
ร่างสูงเดินยิ้มแย้มเข้ามาทำงานอย่างสบายอารมณ์ คิ้วเข้มขมวดเมื่อพบเลขาฯ ฝ่ายการตลาดมานั่งอยู่แทนที่กานต์รวี หญิงสาวรีบลุกขึ้นรายงาน
“คุณกานต์รวีโทรมาขอลางานหนึ่งวัน บอกว่ามีธุระสำคัญต้องจัดการค่ะ ”
เตชิตพยักหน้ารับทราบและเดินตรงเข้าห้องไม่พูดไม่จา สีหน้าไม่จอยทั้งที่เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีอยู่เลย
เตชิตตามไปหากานต์รวีที่อพารทเม้นท์ เขาตกใจที่เห็นเลขาหนุ่มอยู่ในสภาพอิดโรยและเศร้าหมอง กานต์รวีเองก็ตกใจที่เตชิตมาหาถึงห้องพัก รู้สึกอายกับสภาพสุดโทรมของตัวเอง
กานต์รวีจำใจเล่าปัญหาส่วนตัวให้เตชิตฟัง เขาอาศัยอยู่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ ครอบครัวของพี่สะใภ้เป็นตระกูลไฮโซมีฐานะ พยายามกีดกันไม่ให้พี่สะใภ้คบกับพี่ชายซึ่งเป็นแค่เชฟห้องอาหารโรงแรม พี่สะใภ้ยึดมั่นในความรักหนีตามมาอยู่กับพี่ชายของเขา เธอถูกครอบครัวตัดขาดตั้งแต่นั้นมา พี่ชายลาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารเล็กๆ ของตัวเอง ทั้งคู่ช่วยกันทำมาหากินใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข โดยมีเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวด้วยอีกหนึ่งคน
“คุณอยู่กับพวกเขาสองคนมาตลอดเลยงั้นเหรอ..”
“ครับ.. พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็ก พี่ดลอายุมากกว่าผม 10 ปี เป็นคนเลี้ยงดูและส่งเสียผมเรียนหนังสือจนจบ ”
“อยู่กันมาหลายปี ถึงจะมีเจ้าตัวเล็กนี่ซีนะ” ใบหน้าคมระบายยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเหลือบมองทารกน้อยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
กานต์รวีพยักหน้ารับ ใบหน้าหวานหม่นเศร้าเมื่อนึกถึงบุพการีของหนูน้อยที่จากไป
“มีอะไรเกิดขึ้นกับเค้าสองคนงั้นเหรอ..”
เตชิตรู้จากคนรถก่อนแล้วว่าพ่อแม่ของเด็กเสียชีวิตแล้วทั้งคู่ กานต์รวีรับภาระเลี้ยงหลานชายตัวน้อยตามลำพังในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ เรื่องที่รับรู้ทำให้เขายิ่งรู้สึกประทับใจในตัวชายหนุ่มผู้นี้
“พี่ดลกับพี่ดาวประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว พี่ดาวเสียชีวิตในรถส่วนพี่ชายผมอยู่ห้องไอซียูได้ 5 วันก็เสียชีวิต ผมต้องขายร้านอาหารเอามาเป็นทุนเลี้ยงดูหลานและหางานทำใหม่ ผมดูแลเค้ามาอย่างดี จู่ๆ แม่ยายกับน้าสาวก็โผล่มาจะเอาตัวหลานของผมไป
ผมไม่ยอมให้ พวกเขาบอกว่าจะฟ้องร้องและผมต้องเป็นฝ่ายแพ้คดี ผมไม่มีทางยอมแพ้ ผมจะสู้จนถึงที่สุด ”
กานต์รวีสียงแข็งหากแต่สั่นเครือ น้ำใสเอ่อรื้นดวงตาคู่สวย เตชิตเห็นแล้วสงสารจับใจ นึกไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มฝีปากกล้าไม่กลัวคน กลับมีจิตใจอ่อนโยนอย่างมาก ถึงขนาดเลี้ยงเด็กทารกได้ก็ไม่ธรรมดาแล้ว
“ถ้าคุณมั่นใจว่าอยากจะรับผิดชอบชีวิตน้อยๆ นี้แทนพี่ชายและพี่สะใภ้จริงๆ ก็ต้องสู้เพื่อให้เค้าได้อยู่กับคุณ”
เสียงทุ้มอ่อนโยน อยากรู้ว่ากานต์รวีจะต่อกรกับครอบครัวของพี่สะใภ้อย่างไร
“ผมต้องสู้แน่นอน ผมไม่มีทางยอมแพ้ ถ้าเขาฟ้องจริงผมก็จะสู้คดีจนถึงที่สุด” ใบหน้าหวานมาดมั่นน้ำเสียงเด็ดขาด แต่จู่ๆ ก็เบะปากร้องไห้โฮ
“ฮือๆ แต่พวกเขามีเงินเขาต้องหาทนายเก่งๆ มาสู้ ผมไม่รู้จักทนายที่ไหนเลย ไม่รู้จะไปหาจากไหน.. ถ้าผมแพ้ผมต้องตายแน่.. ฮือๆ .”
เตชิตตกใจ ขยับเข้าโอบกอดและกล่าวปลอบเลขาหนุ่ม
“มีผมอยู่ข้างๆ คุณจะแพ้ได้ยังไง ผมมีเพื่อนเป็นทนายจะให้เขามาช่วยทำคดีให้ ไม่ต้องห่วงนะ วี.. อย่าร้องไห้”
“จริงเหรอครับ.. คุณมีเพื่อนเป็นทนายจริงเหรอ..” กานต์รวีมองหน้าเจ้านายสีหน้าตื่นเต้นยินดี
“จริงซี.. เป็นทนายความชั้นหนึ่งด้วย ตั้งแต่ว่าความมายังไม่เคยแพ้เลย”
“ถ้าเก่งมากก็คงจะแพง ผมคงไม่มีเงินจ้าง..” ใบหน้าหวานเศร้าลง น้ำตาทำท่าจะร่วงอีกครั้ง
“อย่าเป็นห่วงเรื่องเงิน ถ้าคิดจะสู้ ผมจะช่วยคุณเอง.. ผมจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ก่อน มีเมื่อไรค่อยทยอยใช้คืน แบบนี้
ดีมั้ย”
“พูดจริงเหรอครับ คุณเตชิต..”
“อะฮะ”
“ขอบคุณครับ คุณเตชิต ขอบคุณที่สุดเลย..” กานต์รวียกมือไหว้แนบอกกว้าง ดวงตากลมจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจ
มือใหญ่ลูบศีรษะกานต์รวี เสียงทุ้มเอ่ยกระเซ้า
“ตกลงจะกลับไปทำงานมั้ย หรือจะให้ผมรับเลขาใหม่”
กานต์รวีหน้าแดงเรื่อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดและแนบชิดกับเจ้านายหนุ่มมากเกินงามแล้ว ร่างเพรียวรีบผละออกจากอกกว้าง
“เอ่อ.. ผมยังไม่อยากตกงานตอนนี้ครับ ผมจำเป็นต้องใช้เงิน ผมขอกลับไปทำงานต่อครับ”
เตชิตหัวเราะและบอกให้กานต์รวีเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นไปกับเขา
“เก็บเสื้อผ้า? ไปไหนครับ?”
“คุณต้องหาที่พักใหม่ ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับคุณกับหลาน”
เตชิตให้กานต์รวีย้ายออกจากอพาร์ทเม้นท์ไปหาที่พักแห่งใหม่อยู่ เขาให้เหตุผลว่าคนมีเงินมักชอบใช้วิธีข่มขู่ก่อน ไม่แน่ว่าอีกฝ่ายอาจส่งนักเลงมาขู่ให้กานต์รวีกลัวจะได้ยกหลานให้โดยไม่ต้องมีเรื่องฟ้องร้อง
กานต์รวีโกรธเกรี้ยว ลุกขึ้นยืนตั้งการ์ด
“ผมไม่กลัว!.. ลองดูซี ถ้าคิดจะใช้กำลังเพื่อแย่งหลานผมไป พวกมันต้องผ่านศพผมไปก่อน ”
เตชิตหัวเราะกับท่าทางนักสู้ของกานต์รวี
“ลำพังคุณผมไม่ค่อยห่วงหรอก แต่ถ้าต้องกระเตงเจ้าตัวเล็กสู้ด้วย คงไม่สนุกแน่..”
ร่างเพรียวทรุดตัวลงสีหน้าหนักใจ
“จะให้ผมย้ายไปไหน.. ที่พักดีๆ ค่าเช่าก็แพงจนผมสู้ไม่ไหว ไหนจะต้องหาคนเลี้ยงเด็กอีก..”
เตชิตส่ายหน้ากับเรื่องกังวลร้อยแปดของกานต์รวี ร่างสูงลุกขึ้นยืนฉุดอีกฝ่ายลุกตาม
“ไปเก็บของ เสื้อผ้าของคุณและของใช้เด็ก เอาที่จำเป็นไปก่อน”
“จะให้ผมไปไหนครับ..”
“ถ้าจะให้ผมช่วยก็ขอให้ไว้ใจ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะพาไปไหน เก็บเสื้อผ้าเร็วเข้า!..”
“จะให้ผมพักที่นี่จริงเหรอครับ”
กานต์รวีเดินสำรวจห้องพักสีหน้าตื่นตะลึง ทารกน้อยนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขน
“อะฮะ เดี๋ยวหาเตียงเด็กมาไว้ที่มุมห้อง จะได้เป็นสัดส่วนขึ้น ห้องนี้มีระเบียงและห้องน้ำในตัวด้วย หวังว่าคงพออยู่ได้”
“ไม่ใช่แค่พออยู่ได้นะครับ มันเป็นห้องที่สวยมาก แต่ผมว่าผมไปหาที่พักเองดีกว่า ผมจะลองโทรถามเพื่อน เผื่อว่าอพาร์ทเม้นท์ที่เขาพักอยู่มีห้องว่าง ”
คิ้วเข้มขมวดอย่างไม่พอใจ
“ทำไม!.. ไม่ไว้ใจผมหรือไง ถ้าแค่ที่พักยังปฏิเสธ คุณก็คงไม่พร้อมที่จะรับความช่วยเหลือจากผมเรื่องอื่นๆ หรอก..”
“เอ่อ.. เปล่านะครับ ผมไม่ได้ไม่ไว้ใจ ผมแค่เกรงใจ ผมมีเด็กอยู่ด้วยกลัวทำห้องเลอะ เวลางอแงจะส่งเสียงดังรบกวนคุณอีก..”
ใบหน้าคมระบายยิ้ม
“ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้ก็แล้วไป ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ในห้องพักสักเท่าไร นอกจากเวลานอน เสาร์อาทิตย์ผมก็กลับไปนอนบ้าน คุณพักอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ อยู่กับผมชั่วคราวไปก่อน จนกว่าคดีความจะเสร็จสิ้น นอกจากจะปลอดภัยแล้วคุณยังไม่ต้องเสียเวลากับการเดินทางมาทำงานด้วย..”
“มันก็ดีนะครับ แต่ว่า.. ผมคงต้องหาที่รับเลี้ยงเด็กก่อน..”
“ที่เลี้ยงเด็ก? ฝากเค้าเลี้ยง ไม่กลัวฝ่ายโน้นแอบตามไปอุ้มเด็กเหรอ.. ”
สีหน้ากานต์รวีกังวลและครุ่นคิดอย่างหนัก
“จะให้ทำยังไงล่ะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเลี้ยงเอง แต่ผมต้องทำงาน บริษัทคงไม่อนุญาตให้ผมกระเตงเด็กทารกไปเลี้ยงที่ออฟฟิศหรอก”
“ไม่มีบริษัทไหนอนุญาตให้พนักงานเอาลูกเล็กๆ มาเลี้ยงที่ทำงานหรอก วี.. เว้นเสียแต่ว่า___”
“อะไรเหรอครับ..”
เตชิตยืนอมยิ้ม ^__^
...จู่ๆ เลขาหนุ่มโสดของเขาก็กลายเป็นพ่อลูกอ่อน มีห่วงผูกคอที่เป็นภาระและปัญหาใหญ่หลวงจริงๆ เห็นใบหน้าหวานอมทุกข์แบบนี้ เขาจะทำใจปล่อยให้ผจญกับชะตากรรมคนเดียวได้ยังไง เขาทำใจไม่ได้หรอก ทำไม่ได้จริงๆ
บทที่ 3
“คุณเตชิตติดสายอยู่ รอสักครู่นะครับ”
“T__T ”
“T__T ”
แขกที่มารอพบท่านประธานของรามิล กรุ๊ป มีสีหน้าตื่นเมื่อได้ยินเสียงร้องของเด็กทารก
“เอ๊ะ!.. เสียงเด็กที่ไหนร้องครับ ที่นี่มีเด็กเล็กๆ ด้วยเหรอ”
กานต์รวีปฏิเสธหน้าตื่น    “ไม่มีนี่ครับ คงจะแว่วมาจากออฟฟิศที่อยู่ชั้นล่างมังครับ”
“แต่ผมว่าเสียงอยู่บนฟลอร์นี่นะ”
“เชิญคุณมานพเข้ามาพบผมด้วย วี..”
เสียงขัดจังหวะจากเครื่อง Interphone ให้เชิญแขกเข้ามา กานต์รวีรีบเชิญแขกเข้าไปพบเจ้านายโดยเลี่ยงไม่ตอบคำถามเรื่องเสียงร้อง
ของเด็ก ยืนนิ่งรอจนประตูปิดก็จ้ำอ้าวไปที่ห้องประชุมเล็กที่กลายสภาพเป็นห้องเลี้ยงเด็กอ่อนชั่วคราว
“น้องร้องทำไม อ้อ..”
ทารกน้อยหยุดแผดเสียงแล้วแต่ยังมีอาการโยเยอยู่ในอ้อมกอดของแม่บ้าน ทันทีที่เห็นหน้ากานต์รวีก็โผเข้าหา
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อยู่ดีๆ ก็ตกใจตื่น สงสัยจะฝันร้าย ”
“จะบ้าเหรอ.. เด็กทารกจะฝันได้ยังไงโอ๊ะ~~ โอ๋~~ โมจิคนดีของอา..ผมดูหลานเอง.. แขกเข้าห้องนายแล้ว รีบเข้าไปเสิร์ฟน้ำก่อน”
“ค่ะ..”
แม่บ้านรีบผละไปทำหน้าที่ของตัวเองกานต์รวีอุ้มหลานตัวน้อยเดินวนไปมาในห้อง
“นี่เป็นที่ทำงาน ไม่ใช่บ้านเรา โมจิเป็นเด็กดีต้องไม่ร้องให้โยเยนะ รู้มั้ย..”
กานต์รวีรู้สึกหนักใจ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

zadarm33

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอ

thae33001

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-28:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

acolyte

มาติดตามตอนต่อไปละครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ