++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
...คุณเตชิตให้เหตุผลข้างๆ คูๆคุณศักดิ์สิทธิ์ไม่กล้าตำหนิเจ้านายหรอก แต่เขาจะตำหนิผม...เมื่อเช้าก็โทรขึ้นมาถามเรื่องเอาเด็กมาเลี้ยงบอกว่าเป็นหลานก็ต่อว่ายกใหญ่ว่าผิดระเบียบแต่พอรู้ว่าท่านประธานอนุญาตก็เงียบไปและบอกว่าถึงยังไงก็เป็นการผิดระเบียบให้รีบหาที่รับเลี้ยงเด็กซะ...
ร่างเล็กส่งเสียงอืออาเมื่อเห็นคนเยอะแยะเดินไปมา
“ว่าไงคร้าบ.. ออกมาเที่ยวข้างนอกชอบเหรอ.. เรามาช้อปปิ้งกัน เดี๋ยวอาวีจะซื้อเตียงให้นอนสบายๆ นะ.. ”
เตชิตซ่อนยิ้มกับเสียงหวานใสของกานต์รวี
...ชอบจังเลย เสียงพูดคุยกับทารกน้อยช่างอ่อนหวาน ได้ฟังครั้งแรกก็รู้สึกหลงใหล อยากได้ยินน้ำเสียงแบบนี้บ่อยๆ...
มือใหญ่คว้าข้อมือกานต์รวีไว้เมื่ออีกฝ่ายเดินพูดคุยกับเจ้าตัวเล็กชี้ให้ดูโน่นดูนี่จนเดินทิ้งห่างตามไม่ทันเขา
“อ๊ะ!.. จะไปไหนครับ คุณเตชิต..”
“ไปแผนกเด็กไง.. โมจิตัวหนักรึเปล่า ผมช่วยอุ้มให้มั้ย”
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับ ไม่หนัก ผมอุ้มได้.. คุณเตชิตรีบเหรอครับ..”
“เปล่า.. ไม่ได้รีบ ผมแค่อยากให้เราเดินไปพร้อมๆ กัน.. ”
กานต์รวียิ้มเขินพร้อมกับรู้สึกผิดที่เอาแต่คุยเล่นกับหลานจนลืมไปว่าเจ้านายเดินอยู่ข้างๆ ด้วย
^__^   ^__^   ^__^
“เตียงนี้เป็นไง เหมาะกับเด็กผู้ชายดีนะ”
“อืมม์.. ก็สวยดีครับ โอ้โห! แต่มันแพงเกินไป ไม่เอาดีกว่า”
กานต์รวีทำท่าจะผละไปดูเตียงอื่น เสียงเข้มของเจ้านายก็ขัดขึ้น
“ผมเป็นเจ้าของห้อง เป็นหน้าที่ของผมต้องจัดหาให้คุณอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจเรื่องราคา ขอแค่คุณชอบก็พอ..”
“คุณเตชิต!.. ” กานต์รวีหน้างออุ้มหลานเดินหนี ไม่พอใจกับนิสัยเผด็จการของเจ้านาย
ร่างสูงเดินตามมาคว้าแขนไว้   
“เดี๋ยวก่อน วี..”
“คุณอยากจะซื้อก็ซื้อไปแต่ผมไม่ใช้ของคุณ เอะอะก็อ้างว่าเป็นเจ้าของห้อง เจ้านายเห็นผมไม่มีทางไป ต้องพึ่งพาเรื่องทนายใช่มั้ยถึงทำกับผมแบบนี้ เอื้อเฟื้อทุกอย่างจนผมรู้สึกเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอก น่าสังเวช..”
กานต์รวีกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบทั้งที่โกรธมากแต่พยายามระงับอารมณ์ไม่เสียงดังใส่เพราะไม่อยากให้หลานตกใจ และที่ที่ยืนอยู่ก็มีพนักงานขายและลูกค้าคนอื่นเดินกันพลุกพล่าน
เตชิตใจหาย นึกไม่ถึงว่าความหวังดีของเขากลับทำให้กานต์รวีเสียความรู้สึก
“ไม่ใช่นะ!.. ผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณพูด ผมขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี อย่าโกรธเลยนะ วี..”
เสียงทุ้มหวานหูจนกานต์รวีรู้สึกเขิน ..ฟังแล้วเหมือนคนรักงอนกันยังไงก็ไม่รู้..
“เอ่อ.. ผมไม่โกรธเจ้านายหรอกครับ แต่อย่าเอื้อเฟื้ออะไรให้ผมอีกเลย แค่ที่พักก็เป็นบุญคุณมากพอแล้ว เตียงของหลานผมซื้อเองได้
ที่จริงผมต้องการความช่วยเหลือเรื่องทนายเท่านั้น ผมไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวของผมเป็นภาระของเจ้านาย บางทีผมคิดว่าควรจะไปหา
ที่พักอื่นอยู่ดีกว่า..”
“ไม่ได้นะ!..” เสียงเข้มใส่จนร่างเล็กในอ้อมกอดของกานตร์รวีสะดุ้ง เสียงทุ้มอ่อนลงเมื่อถูกเลขาหนุ่มมองตาเขียว
“เอ่อ.. อยู่ที่อื่นจะวางใจได้ยังไงว่าปลอดภัย ผมเป็นห่วงนะ วี.. เย็นนี้ผมนัดเพื่อนที่เป็นทนายมาคุยที่ห้อง ลองฟังคำแนะนำจากเขาก่อนดีมั้ย ถ้าเขาคิดว่าสถานการณ์ไม่น่าห่วง คุณอยากจะหาที่พักใหม่ก็ตามใจ”
ใบหน้าหวานยิ้มออก หายโกรธเป็นปลิดทิ้งเมื่อรู้ว่าเตชิตนัดทนายไว้ให้แล้ว
“ก็ได้ครับ.. คุณนัดเขากี่โมงเหรอ..”
“หนึ่งทุ่ม ผมเรียกเขามากินข้าวด้วย”
“ดีจังเลย ขอบคุณนะครับที่ช่วยเป็นธุระให้ งั้นเราไปหาซื้อเตียงต่อเถอะ ไปดูร้านข้างนอกดีมั้ยครับ ผมเห็นมีเตียงเด็กวางขายด้วย น่าจะถูกกว่านี้ ”
“ไปซี..”
บ๊อสหนุ่มเดินตามเลขาแต่โดยดี ไม่กล้าแสดงความเอาแต่ใจตัวเองอีก แม้ในใจจะนึกชอบเตียงร้านนี้ แต่ในเมื่ออาของเด็กไม่ชอบเพราะมีราคาแพงเกินไป เขาจำต้องตัดใจเดินตามอีกฝ่ายไปเลือกเตียงร้านที่ถูกกว่า
กานต์รวีขยับร่างเล็กในอ้อมกอดหลายครั้งขณะกำลังเลือกเตียงและสอบถามราคาจากเจ้าของร้าน เตชิตรู้ว่าเกิดจากอาการเมื่อยล้าจึงอาสาช่วยอุ้มหลานให้
“ส่งตัวเล็กให้ผมอุ้มดีกว่ามั้ย คุณจะได้เลือกสบายๆ”
“ดีครับ”
เป็นครั้งแรกที่กานต์รวีไม่ลังเลในการยอมรับความช่วยเหลือจากเตชิต เขาส่งร่างเล็กในอ้อมกอดให้เจ้านายอุ้ม
“ตกลงผมซื้อร้านนี้แหล่ะ รออยู่แถวนี้นะครับ.. ผมจะเข้าไปเลือกเตียงข้างใน ”
“ได้ครับ คุณอา..” เตชิตกระเซ้าเสียงอ่อน ใบหน้าหวานยิ้มให้และผละเข้าไปเลือกเตียงด้านในกับเจ้าของร้าน
กานต์รวีกลับออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาเลือกเตียงได้ถูกใจทั้งราคาและคุณภาพ ไม่ใช่เตียงไม้สักอย่างที่คุณเตชิตชอบ แต่เป็นไม้ยาง
ที่สามารถนำไปประกอบเอง แข็งแรงและสวยงามถูกใจเขามาก
กานต์รวีไม่พบเตชิตและหลานตัวน้อยที่หน้าร้าน ยืนชะเง้อเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ชั่วครู่ ร่างสูงก็เดินเข็นรถเด็กตรงเข้ามาหา
“เลือกเสร็จแล้วเหรอ..”
เตชิตยิ้มให้แต่กานต์รวีไม่ยิ้มตอบ เม้มริมฝีปากมองดูรถเข็นแล้วย้อนถามกลับโดยไม่ตอบคำถามอีกฝ่าย
“เท่าไรครับ”
“ห๊ะ!..” คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“คุณเป็นคนซื้อไม่ใช่เหรอ.. มาถามผมได้ยังไง”
“ผมไม่ได้หมายถึงเตียง รถเข็นเด็กอ่ะ ราคาเท่าไรครับ..”
น้ำเสียงกระชากอย่างไม่พอใจ ...เมื่อครู่นึกว่าคุยกันรู้เรื่องแล้ว เจ้านายนะ เจ้านาย.. แอบไปซื้อรถเข็นอีกจนได้...
“อย่ามองผมแบบนั้นซี รถคันนี้โมจิชอบนะ เค้าเลือกเองด้วย ไม่เชื่อถามหลานดูก็ได้..”
กานต์รวีมองร่างเล็กครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ในรถเข็นอย่างสบายอารมณ์ มือเล็กปัดโมบายที่แขวนอยู่หน้ารถไปมา
“ผมเห็นมันลดราคา 40% ด้วย ก็เลยซื้อให้หลาน คุณโกรธเหรอ..”
“เอ่อ.. เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่คิดว่าของใช้ของหลานผมควรเป็นคนซื้อและออกเงินเอง ถ้ายังไงผมขอใช้เงินคืนเจ้านายนะครับ”
“คำก็ หลานผม ผมซื้อเอง ถึงจะอยู่ในฐานะเจ้านาย เราก็มีความ สัมพันธ์ฉันท์เพื่อนได้ คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่น ไม่รู้จักคุ้นเคยกับคุณ ผมไม่มีสิทธิแม้แต่จะรู้สึกว่าโมจิก็เป็นหลานผมด้วย..”
สีหน้าและน้ำเสียงน้อยใจของเจ้านายทำให้กานต์รวีใจหาย รู้สึกว่าตัวเองทำนิสัยไม่ดีมากๆ
“เปล่านะครับ เจ้านาย.. เอ่อ.. คุณเตชิต.. ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ผมขอโทษถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่ดี..”
กานต์รวีขอโทษเสียงอ่อย ทั้งคู่สบตากันนิ่งชั่วครู่ก็หัวเราะ เมื่อนึกว่าวันนี้ต่างเอ่ยปากขอโทษอีกฝ่ายด้วยคำพูดประโยคเดียวกัน
“ถ้างั้นก็หายกัน คุณซื้อเตียงให้หลาน ผมซื้อรถเข็นให้ วันนี้โมจิก็มีทั้งเตียงและรถเข็นแล้ว ต่อไปเวลาออกมาช้อปปิ้ง คุณจะได้ไม่เมื่อยแขนไง..”
เตชิตตัดบทสีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อครู่รู้สึกน้อยใจจริงแต่ตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว
“ก็ได้ครับ..” กานต์รวีจำใจยอมรับข้อสรุปของบ๊อสหนุ่ม
“งั้นฝากของไว้ที่ร้าน เราไปดูอย่างอื่นก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมารับ”
ตลอดบ่ายถึงเย็นวันนั้นทั้งคู่เดินจับจ่ายซื้อของใช้ที่จำเป็นของเด็ก และแวะเข้าซุปเปอร์ซื้อของสดจำนวนมาก กานต์รวีท้วงว่าซื้อไปทำไมเยอะแยะ แต่ครั้งนี้เตชิตไม่ฟังคำท้วง เขาไม่ใช้คำว่าผมเป็นเจ้าของห้องให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีอีก แค่บอกหน้าตาเฉยว่าผมอยากใช้ตู้เย็นของผมให้คุ้มค่า
กานต์รวีนิ่งเงียบไม่ทักท้วงอะไรอีก ของใช้ทุกอย่างในห้องไม่มีอะไรไม่ใช่ของคุณหรอก .. ตู้เย็นของคุณ.. อยากจะซื้ออะไรก็ซื้อไป ฮึ!
บทที่  4
“คุณวีขา.. มีแขกมาพบค่ะ”
“แขกเจ้านายเหรอ..”
“ไม่ใช่ค่ะ เขามาขอพบคุณกานต์รวี นี่นามบัตรค่ะ”
กานต์รวีรับนามบัตรมาดู ใจหายวาบกระซิบถามแม่บ้านเสียงแผ่ว
“เขาอยู่ไหน”
“นั่งคอยที่รับแขกด้านนอกค่ะ คุณวีจะให้เชิญเข้ามาข้างในมั้ยค่ะ”
“ไม่ต้อง!.. ผมจะออกไปพบเขาเอง โมจิหลับอยู่ใช่มั้ย..”
“ค่ะ.. ไม่รู้ตื่นรึยัง เดี๋ยวหนูเข้าไปดู..”
“อย่าให้น้องส่งเสียงนะ ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นได้ยินเสียงเด็ก”
กานตร์รวีลุกขึ้นยืนรวบรวมจิตใจให้เข้มแข็งก่อนออกไปพบกับแขกที่มาเยือน ...กิตติ สถาพร ทนายความประจำตระกูลเฉลิมวงศ์
แค่เห็นนามบัตรก็รู้แล้วว่ามาด้วยเรื่องอะไร...
ร่างเพรียวเดินงุ่นง่านอยู่หน้าห้องประธานบริษัท ...ทำไมคุณเตชิตคุยกับทีมงานสถาปนิกกลุ่มนี้นานจัง เฮ้อ... จะว่าไป.. เขาประชุมเรื่องงานกันนี่นา เราใจร้อนเองต่างหาก ...
แม่บ้านอุ้มโมจิมาส่งให้กานต์รวี เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเป็นหนูติดจั่น
“คุณวีขา.. อุ้มหลานหน่อยค่ะ”
กานต์รวีรับร่างเล็กมาอุ้มและสวมกอดไว้แน่นด้วยความรู้สึกหวงแหน
“จะไปไหนเหรอ อ้อ..”
“ไม่ได้ไปไหนค่ะ หนูอยากให้คุณวีหยุดเดิน.. เดินวนไปมาแบบนี้ไม่ปวดหัวเหรอคะ.. ”
กานต์รวีรู้สึกตัวหยุดอาการพลุ่งพล่านของตัวเองเดินไปนั่งที่โต๊ะ พยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงด้วยการพูดคุยและเล่นกับหลาน โมจิกำลังหัดคืบ ร่างเล็กกระดึ๊บตัวไปมาอยู่บนโต๊ะทำงาน วันนี้เป็นวันที่ 4 ที่เขาเอาหลานมาเลี้ยงที่ทำงาน วันแรกเจ้าตัวเล็กแทบจะไม่ได้ออกจากห้องประชุมเลย เพราะมีแขกมาพบเจ้านายเยอะมาก แต่สองสามวันนี้เขาพาออกมาเดินและนั่งเล่นข้างนอกในเวลาที่ไม่มีแขก พนักงานที่ขึ้นมาติดต่องานส่วนใหญ่เห็นโมจิแล้วก็พากันมาขออุ้ม ภายนอกยิ้มแย้มพูดคุยดี แต่ในใจคงแอบนินทาหรือเอาไปเมาท์กันน่าดู เพราะเช้าวันที่สอง คุณศักดิ์สิทธิ์ ก็โทรมาต่อว่าเขาทันที
“คลานเก่งแล้วน้า~~ โมจิของอาเก่งที่สุด.. น่ารักที่สุดเลยด้วย ”  ^__^
ประตูห้องประธานเปิดออก ทีมงานออกแบบและตกแต่งภายในเดินออกจากห้องสีหน้าเคร่งเครียด กานต์รวีพยักหน้าให้แม่บ้านมาเอาหลานไป และลุกขึ้นยืนส่งยิ้มให้กลุ่มพนักงานที่เดินออกมา
“วันนี้เจ้านายอารมณ์เสียมาจากไหนครับ คุณวี.. เรียกพวกเรามาด่าเป็นชุดเลย..”
“เอ๊ะ!.. ไม่นี่ครับคุณนพ.. ตอนสั่งให้เชิญพวกคุณมาประชุม อารมณ์ยังดีอยู่เลย..”
“อ้าว!.. พูดอย่างนี้หมายความว่าพวกเราเป็นฝ่ายทำให้เจ้านายอารมณ์เสียใช่มั้ย.. คุณเป็นเลขาใหม่ล่ะซี ถึงยังไม่รู้จักนิสัยเจ้านายเตชิต.. อ้อ!.. แล้วเด็กเมื่อกี้น่ะ เป็นลูกเหรอ.. ที่นี่มีกฎระเบียบเข้มงวดนะ เอาเด็กมาเลี้ยงในออฟฟิศได้ยังไง..”
‘เกียรติชัย’ หนุ่มใหญ่ร่างท้วมซึ่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบและตกแต่งภายในย้อนกลับเลขาหนุ่มหน้าหวาน
“เอ่อ.. ผมไม่ได้หมายความว่าพวกคุณทำให้เจ้านายอารมณ์เสียนะครับ ส่วนเรื่องเด็ก ผมมีความจำเป็นต้องเอามาเลี้ยงที่ออฟฟิศชั่วคราวครับ ผมขออนุญาตท่านประธานแล้ว ”
“อะไรวะ!..ที่แท้ก็เป็นเด็กเส้นถึงได้สิทธิพิเศษให้เอาลูกมาเลี้ยงได้แบบนี้มันไม่ยุติธรรมนี่หว่า เป็นเจ้านาย.. แต่ตามใจเลขาในเรื่องที่ผิดกฎแบบนี้ได้ยังไง..”
กานต์รวียืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกตกใจที่ผู้อำนวยการหนุ่มใหญ่กล้าต่อว่าประธานบริษัท ลำพังตัวเขาถูกต่อว่าไม่เท่าไรแต่กับคุณเตชิต หมอนี่ก็ไม่เกรงเลย ...

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kiwwy

ขอบคุณบยร๊า

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

acolyte

มาอ่านต่อละครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

doltae

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ