++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เตชิตเหล่มองเพื่อน เสียงทักทายกานต์รวีอ่อนหวานจนน่าหมั่นไส้สายตาจับจ้องมือเรียวที่ถูกมือใหญ่กุมไว้ ทั้งที่ควรจะปล่อยได้แล้ว
แต่เจ้าเพื่อนบ้ายังไม่ยอมปล่อยซะทีร่างสูงขยับเข้าแทรกกลางและล็อกคอเพื่อนลากไปนั่งที่โซฟา
“ครับเจ้านาย ผมไม่กล้าหรอกครับ.. หวงจังโว้ย..” ประโยคสุดท้ายงึมงำอยู่ในคอ
“เอาจดหมายฉบับนั้นให้เจ้ากร.. ดูหน่อย วี..”
กานต์รวีเดินตามมาทรุดตัวลงนั่งและยื่นจดหมายให้ รีบเข้าเรื่องเพราะไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของเจ้านาย
“คุณกิตติ ทนายที่ปรึกษาตระกูลเฉลิมวงศ์ มาพบผมเมื่อเช้าครับ ทางคุณลดามณี น้าสาวของโมจิได้ยื่นเรื่องต่อศาลขอเป็นผู้ปกครองเด็ก เขาแนะนำผมว่าอย่าสู้คดีเพราะโอกาสชนะมีไม่ถึง 5 % เขาอยากให้ผมประนีประนอมกับฝ่ายโน้นครับ” กานต์รวีชี้แจงคร่าวๆ ขณะที่ทนายหนุ่มอ่านข้อความในจดหมาย
กรัณย์กรเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มหวานให้เลขาของเพื่อน
“ฝ่ายนั้นต่างหากที่จะมีโอกาสแค่ 5% ขอให้เชื่อมือผม คุณกานต์รวี.. ”
“โมจิอยู่ไหนคร้าบ~~ จ๊ะ เอ๋ !.. ฮะๆๆ..”
^___^
“โอ๊ะๆ อย่านะ อย่ากัด~~”
^___^
“เฮ้! อย่าดูดนิ้วลุงซี จั๊กจี๋นะ คันเหงือกเหรอ.. ฟันกำลังขึ้นล่ะซี ไหนดูหน่อยซิ..”
^___^
“อาวีคร้าบ~~ ข้าวเสร็จรึยัง ป๋มหิวแล้วน้า~~”
เสียงพูดคุยของชายหนุ่มสลับกับเสียงหัวเราะของทารกน้อย เตชิตนั่งเล่นกับโมจิในขณะที่กานต์รวีรับหน้าที่ทำอาหารเย็นให้ ร่างสูงอุ้มทารกน้อยเหน็บเอวเดินไปที่ครัว
“อาวีคร้าบ.. โมจิหิวแล้ว~~”
“โมจิหิวหรือเจ้านายหิวกันแน่ครับ” กานต์รวีถามสีหน้ายิ้ม
“ทั้งผมทั้งโมจิ เราหิวกันทั้งสองคนเลย”
โครก~~~~
เสียงท้องร้องของร่างสูงเป็นการยืนยันว่าอีกฝ่ายพูดจริง กานต์รวีหัวเราะ รีบนำอาหารที่เตรียมไว้ไปตั้งโต๊ะ
“เสร็จเดี๋ยวนี้แล้วครับ ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยทั้งสองคน”
^__^   ^__^
“ค่อยๆ ดูดซีคับ.. หิวเหรอ~~ ”
กานต์รวีขอตัวป้อนนมให้หลานก่อน เตชิตจึงขอตัวกินก่อนเพราะหิวมากจนท้องร้อง เป็นอาหารเย็นมื้อแรกในห้องชุดที่เขานั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย ไม่อยากเชื่อว่าเลขาหนุ่มของเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ แต่จะว่าไปกานต์รวีเคยทำงานร้านอาหารกับพี่ชาย จึงไม่แปลกที่มีฝีมือด้านการทำอาหาร
ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เตชิตกินอาหารเย็นมื้อนี้อย่างมีความสุขมากขึ้น ชายหนุ่มผู้เป็นอานั่งป้อนนมให้ทารกน้อยที่นอนอยู่บนตัก มองแล้วเพลินตาสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณไม่หิวเหรอ วี.. กินไปด้วย ป้อนไปด้วยสิ..”
“ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไร เชิญเจ้านายตามสบายครับ ไม่ต้องห่วงผม”
คิ้วเข้มขมวดรู้สึกขัดหูกับคำว่า ‘เจ้านาย’ นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาควรอยู่ในฐานะเจ้านาย ที่นี่คือบ้าน เรียกเจ้านายแล้วรู้สึกห่างเหินเหมือนไม่ใช่คนอยู่ร่วมบ้านเดียวกันยังงั้นแหล่ะ
“วี..”
“ครับ?”
“ขออะไรอย่างได้มั้ย”
“อะไรครับ”
“อยู่ในบ้านอย่าเรียกผมว่าเจ้านาย..”
“เอ๋!.. แล้วจะให้เรียกว่าอะไรครับ...”
“เรียกชื่อก็พอ.. นอกเวลางานผมไม่เคยรู้สึกว่าคุณเป็นลูกจ้างหรือเลขาผมเลย จริงๆ นะ ผมมีความรู้สึกนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ตอนคุณชนผมที่หน้าลิฟต์ ผมนึกในใจว่า หมอนี่ซ่าเอาการแฮะ ตัวเล็กใจถึงแบบนี้อยากเป็นเพื่อนด้วยจัง นึกไม่ถึงว่าจะได้คุณมาทำงาน
ด้วย..”
“ผมก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าคนที่ผมตวาดใส่เมื่อเช้าจะกลายเป็นเจ้านายของตัวเอง ถ้าเป็นที่อื่นคงไล่ผมออกแล้ว” กานต์รวีหัวเราะปิดบังความเขิน
“ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่แน่ แต่นี่เป็นคุณซึ่งผมถูกชะตาอยากเป็นเพื่อนด้วยด้วย.. เพราะงั้นผมคิดว่านอกเวลางานหรือเวลาอยู่ในบ้าน ขอให้เราอยู่ร่วมกันในฐานะเพื่อน ดีมั้ย.. ”
กานต์รวียิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เตชิตวางมือจากอาหาร เขาอิ่มแล้วแต่กานต์รวียังไม่ได้แตะอาหารเลย
“มา!.. ผมป้อนต่อเอง คุณกินเถอะ..”
“คุณอิ่มแล้วเหรอ..”
“อะฮะ อาหารอร่อยมากๆ คุณกินได้แล้ว ผมป้อนนมให้หลานเอง..”
กานต์รวีส่งร่างเล็กให้เตชิตป้อนนมต่อและหันไปจัดการอาหารมื้อเย็นของตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องของหลานตัวน้อย เขาไม่เคยปฏิเสธความช่วยเหลือ อาจเป็นเพราะความจริงใจที่คุณเตชิตมีให้เขากับหลานมาตั้งแต่ต้น
“ตกลงว่าไง!..”
“อะไรครับ? ”
“ก็เรื่องที่ผมขอ นอกเหนือเวลางาน ห้ามเรียกผมว่าเจ้านาย..”
“หมายความว่านอกเวลางานคุณไม่ใช่เจ้านายผมงั้นหรือครับ..”
“ใช่!.. นอกเวลางานโดยเฉพาะในห้องนี้ เราน่าจะอยู่กันแบบครอบครัว คุณเป็นอาของโมจิ ส่วนผมเป็นลุงของแก โอเคนะ..”
“เอ่อ..” กานต์รวียกแก้วน้ำขึ้นจิบ แม้จะดีใจแต่ก็รู้สึกลำบากใจด้วย
“ผมคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะ”
“ไม่เหมาะเรื่องอะไร”
“ก็__ คุณเป็นเจ้าของห้อง ผมเป็นคนอาศัย จะมาอยู่กันแบบครอบครัวได้ยังไงครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ พูดแบบนี้แปลว่าคุณรังเกียจที่จะให้ผมเป็นครอบครัวเดียวกับคุณและโมจิเหรอ..”
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ เอาตามที่คุณว่าก็ได้ ถ้าไม่ใช่เวลางานผมจะไม่เรียกคุณว่าเจ้านาย.. ”
เตชิตยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายยินยอมด้วยดี ขยับร่างเล็กที่กินอิ่มแล้วขึ้นซบไหล่
“โอเค.. งั้นตกลงตามนี้ เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันนับตั้งแต่วันนี้เลย”
คิ้วเรียวขมวดกับข้อสรุปของเตชิต
...นี่ไม่ใช่ข้อตกลงซะหน่อย ที่ผมยอมตกลงด้วยคือไม่เรียกเจ้านายนอกเวลางานต่างหาก...
“ถ้างั้นผมขอเรียกคุณว่า ทาโร่.. นะครับ”
เตชิตสะดุ้งหุบยิ้มทันควัน ใบหน้าหล่อเข้มจ้องมองอีกฝ่ายเหมือนต้องการความกระจ่างและที่มาของชื่อ
“ตอนนั่งคุยเรื่องคดี คุณกรเรียกคุณว่าทาโร่ เขาว่าตอนเรียนมหา’ลัย คุณชอบกินปลาเส้นยี่ห้อนี้มาก เพื่อนๆ เลยเรียกคุณว่าทาโร่ครับ..”
“ไอ้คาเบะ.. หึๆ ” เสียงทุ้มคำรามในลำคอถึงจะฉุนเพื่อนแต่ก็อดขำไม่ได้ที่กานต์รวีอยากเรียกเขาชื่อนี้
“แต่ผมว่ามันตลกนะ วี.. เรียกชื่อธรรมดาเถอะ”
“แต่ผมชอบชื่อทาโร่ครับ ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบกิน”
เตชิตหน้าตื่น
“เฮ้!.. ถ้าวันไหนคุณหิวและนึกอยากกินทาโร่ขึ้นมาผมก็แย่สิ ผมยังไม่อยากถูกกินนะ วี.. ”
กานต์รวีหัวเราะ
“ไม่รู้แหล่ะ ถ้าไม่ให้เรียกเจ้านาย ผมก็จะเรียกทาโร่..” ร่างเพรียวลุกขึ้นเก็บโต๊ะอาหาร
“คุณทาโร่พาโมจิไปนั่งเล่นก่อนนะครับ ผมขอล้างจานแป๊บนึง”
กานต์รวียิ้มหวานให้ เตชิตจึงลุกขึ้นพาทารกน้อยไปนั่งเล่นแต่โดยดี
“ลุงกลายเป็นปลาเส้นไปแล้วโมจิ.. เราสองคนเป็นขนมเหมือนกันเลยเนอะ จะถูกอาวีจับกินเมื่อไรก็ไม่รู้...”
เสียงทุ้มหยอกล้อเล่นหัวกับหนูน้อยโมจิดังแว่วเข้าหูอา ริมฝีปากบางเม้มแน่นเหล่มองหลังร่างสูง
...ถ้าอยากกิน ผมไม่กินปลาเส้นหรอก ผมขอกินขนมโมจิอบใหม่ๆ จากเตาไม่ใส่สารกันบูด ขาวอวบน่ารัก น่ากินที่สุด โมจิของอา...
บทที่ 5
“หมายความว่าไงวะ!.. นายไปคุยอะไรกับพวกนั้นกันแน่ ถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้ เป็นทนายพูดจาสับปลับได้ยังไงวะ!.. นายบอกเจ้าตัวเค้าเองว่าโอกาสชนะเป็นของเขา แต่วันนี้กลับมาบอกฉันว่าฝ่ายโน้นมีโอกาสมากกว่า แกทำอะไรอยู่วะ คาเบะ..”
“ฟังฉันนะ ทาโร่.. ถ้าเทียบจากความพร้อม ฝ่ายโน้นเหนือกว่าทุกเรื่องในการรับเป็นผู้ปกครองเด็ก แต่สำหรับคุณวี.. ถ้าไม่ฝากเค้าเลี้ยงก็ต้องกระเตงมาเลี้ยงที่ทำงาน แค่นี้ก็เสียเปรียบแล้ว”
“ความพร้อมของนายหมายถึงฝ่ายน้าสาวมีฐานะสามารถเลี้ยงดูเด็กให้อยู่อย่างสุขสบายได้งั้นเหรอ.. ไอ้บ้าเอ้ย!.. ถ้าแม้แต่นายก็คิดแบบนี้ ฉันจะจ้างนายมาทำคดีทำไม.. ถ้านายได้เห็นเวลากานต์รวีอยู่กับโมจิ นายจะเข้าใจว่ามันไม่ใช่แค่ในฐานะอา แต่เค้าเป็นทั้งพ่อและแม่
ของหลาน.. ถ้านายทำคดีนี้แพ้ฉันจะผิดหวังกับนายมาก..”
“ใจเย็นๆ ซีวะ ฉันแค่บอกให้รู้ว่าคดีนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้ แต่เพราะเห็นกับนายฉันจะพยายามช่วยเต็มที่ มีอีกเรื่องที่ฉันขอแนะนำ  
ให้คุณวีย้ายออกไปพักที่อื่นซะ มันไม่เป็นผลดีกับรูปคดีที่เจ้านายมารับอุปการะเลขาแบบนี้ อาจเป็นประเด็นให้อีกฝ่ายนำไปใช้ประโยชน์ได้”
“ประโยชน์อะไรวะ!.. ฉันกับเขาไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับเลขา เราอยู่กันแบบครอบครัว ลุง อา หลาน โว้ย!..”
เสียงอีกฝ่ายหัวเราะร่วน เตชิตตวาดใส่อย่างหัวเสีย
“หัวเราะอะไรวะ!.. มีอะไรน่าขำ!..”
“ฮะ ฮะ จะไม่ให้ขำได้ไงวะ นายไปเป็นญาติกับเขาตั้งแต่เมื่อไร แค่บอกว่าเป็นเพื่อนยังอ้างไม่ได้เลย..”
“ทำไมจะอ้างไม่ได้ ฉันกับวีตกลงคบหากันเป็นเพื่อน.. ฉันจะช่วยเค้าเลี้ยงดูหลานเอง ความพร้อมของฉันไม่น้อยกว่าตระกูลเฉลิมวงศ์.. นายไปอ้างกับศาลได้เลย..”
“บ้าหรือเปล่าวะ ทาโร่.. หัวสมองนายมีไว้ทำเรื่องธุรกิจอย่างเดียวหรือไง นี่เป็นคดีร้องขอเป็นผู้ปกครองเด็กระหว่างน้าชายกับน้าสาว ศาลจะดูความพร้อมของผู้ร้องและพื้นฐานครอบครัวแต่ละฝ่ายเท่านั้น ต่อให้มีเพื่อนเป็นมหาเศรษฐีร้อยล้านก็ไม่มีความหมาย.. ”
เตชิตถอนใจเฮือก
“ถ้างั้นจะให้ทำยังไง หาที่พักให้เขาใหม่น่ะ หาได้~~ แต่ฉันเป็นห่วงกลัวฝ่ายโน้นส่งคนมาขู่ เช้าๆ ก็ต้องกระเตงเจ้าตัวเล็กมาทำงานอีก เฮ้อ!..”
“นั่นไง!.. ยังไม่ต้องไปถึงศาล แม้แต่นายยังคิดได้เลยว่าคุณวีไม่พร้อมที่จะเลี้ยงเด็กทารก.. เพราะงั้นสำหรับคดีนี้ฉันอยากให้นายเผื่อใจไว้บ้าง ”

“ไม่ได้นะโว้ย!..  เป็นทนายความชั้นหนึ่งประสาอะไรวะว่าความไม่เคยแพ้สักคดีแต่กลับจะยอมยกธงให้คดีนี้ง่ายๆ แบบนี้ใช้ได้หรือวะ!..”
“ใจเย็นๆ ซีคร้าบ ท่านประธาน ทำไมเรื่องของเลขาหนุ่มคนนี้ถึงทำให้ท่านขี้โมโหแบบนี้วะ อ๊ะ!.. อ๊ะ!.. หรือว่า___”   
“หรือว่าอะไร!.. อย่ามาคิดลามกนะโว้ย ไอ้คาเบะ.. ฉันไม่ใช่นาย..จะได้คิดชั่วร้ายแบบนั้น.. ”

mind19mindPSU

อ่านต่อนะคร้าบบ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า สนุกมาก {:sm-36:}

scam_2011

ขอบคุณครับ

phoeneme

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

acolyte

อ่านแล้วสนุกมากๆลืมเรื่องทุกข์ใจไปด้วย

kamaji

ขอบคุนคราบ

doltae

ขอบคุณครับ