++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ไม่ได้นะโว้ย!..  เป็นทนายความชั้นหนึ่งประสาอะไรวะว่าความไม่เคยแพ้สักคดีแต่กลับจะยอมยกธงให้คดีนี้ง่ายๆ แบบนี้ใช้ได้
หรือวะ!..”
“ใจเย็นๆ ซีคร้าบ ท่านประธาน ทำไมเรื่องของเลขาหนุ่มคนนี้ถึงทำให้ท่านขี้โมโหแบบนี้วะ อ๊ะ!.. อ๊ะ!.. หรือว่า___”   
“หรือว่าอะไร!.. อย่ามาคิดลามกนะโว้ย ไอ้คาเบะ.. ฉันไม่ใช่นาย..จะได้คิดชั่วร้ายแบบนั้น.. ”
“แบบนั้น? แบบไหนวะ นายว่าฉันชั่วร้ายเหรอ.. ”
“เออซีวะ!.. นายมันจอมวายร้าย เข้าใกล้ใครเป็นต้องฟันดะ ไม่เลือก ไอ้เสือไบ!__ ”
“ฮะๆ ” เสียงหัวเราะชอบใจเหมือนได้รับคำชม   
“นั่นมันเมื่อก่อนโว้ย เดี๋ยวนี้ผมเป็นคนดีแล้วครับ เจ้านาย.. รักเดียวใจเดียว ไม่รักดะครับ รักทีละคน จะว่าไปคุณวีก็น่ารัก เอางี้มั้ย.. ถ้าฉันทำคดีนี้ชนะได้ ฉันขอจีบเลขาของนาย ตกลงมั้ย..”
เตชิตนึกไม่ถึงว่าเพื่อนทนายจอมกะล่อนจะต่อรองเขาด้วยเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ ความรู้สึกทั้งโกรธและใจหาย
“เฮอะ! ลองจีบดูซิ ฉันเตะนายแน่ แถมคิดดอกเบี้ยทบต้นทบดอกเลย..”
“อะไรวะ!.. หวงก้างชะมัด..”
“ฉันพูดจริงนะโว้ย!.. อย่ายุ่งกับกานต์รวี.. ที่นายต้องทำคือช่วยให้เขาได้เป็นผู้ปกครองเลี้ยงดูหลาน.. ถ้านายทำสำเร็จ นอกจากฉันจะจ่ายค่าทนายอย่างงามแล้ว ฉันจะยกหนี้ให้ด้วย..”
“ผมช่วยพี่ชายและพี่สะใภ้เลี้ยงโมจิมาตั้งแต่ยังแบเบาะครับ ตอนพี่ดลอยู่ห้องไอซียู ผมรู้ว่าเขาพยายามอดทนที่จะมีชีวิตอยู่เพราะเป็นห่วงโมจิ ผมบอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเลี้ยงดูโมจิเหมือนลูกของผมเอง พอผมกลับออกมาพี่ชายผมก็เสียชีวิตครับ..”
“ตอนนั้นมีใครอยู่ด้วยรึเปล่า พยาบาลหรือเพื่อนที่ได้ยินคุณพูดประโยคนี้.. ”
“ไม่มีครับ ผมรู้ว่าแค่คำพูดมันไม่พอที่จะเป็นหลักฐานยืนยัน แต่ผมพอมีพยานรู้เห็นที่สามารถบอกได้ว่า ผมเป็นคนเลี้ยงโมจิมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ผมอยู่ใกล้ชิดแกมากกว่าพี่ชายและพี่สะใภ้ซะอีก บางคืนแกก็นอนกับผมด้วย”
ทนายหนุ่มพยักหน้ารับสีหน้าครุ่นคิด ข้อมูลที่ได้ไม่เอื้อประโยชน์ให้กานต์รวีมีโอกาสได้เป็นผู้ปกครองเด็กมากกว่าคุณลดามณีผู้เป็นน้าสาวเลย เพราะเมื่อเทียบกับข้อจำกัดของชายหนุ่มในเวลานี้ ทางฝ่ายโน้นได้เปรียบกว่าเยอะ
“ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากพักกับคุณเตชิต แต่ผมเป็นห่วงหลาน ผมหาที่พักใหม่ได้ครับ แต่ผมยังต้องพาหลานมาทำงานด้วย ผมไม่กล้าฝากเค้าเลี้ยง กลัวน้าสาวแกมาอุ้มไปครับ”
“ตอนนี้เขาทำเรื่องร้องศาลและหวังที่จะชนะ เพราะงั้นผมคิดว่าเขาคงไม่กล้าทำเรื่องแบบนั้น เรื่องที่เป็นปัญหาของคุณตอนนี้คือ คุณต้องกระเตงเจ้าตัวเล็กมาทำงานด้วย ซึ่งไม่ใช่เรื่องถูกต้อง ศาลไม่ยอมรับแน่ และการที่คุณไม่ได้เลี้ยงเด็กเองแต่เอาเด็กไปฝากให้คนอื่นเลี้ยงก็แสดงถึงความไม่พร้อมและไม่มีเวลาให้”
ใบหน้าหวานสลดลง มองกรัณย์กรด้วยสายตาอ้อนวอน
“ผมก็อยากเลี้ยงเอง.. หรือคุณกรว่าผมควรจะลาออกจากงานอยู่บ้านเลี้ยงหลาน ถ้ามันทำให้ผมมีโอกาสมากขึ้น ผมก็จะลาออกครับ”
“No!..” กรัณย์กรส่ายหน้า
“ไม่ได้เด็ดขาดครับ คุณจะยิ่งเสียโอกาสมากขึ้นถ้าไม่มีงานทำ”
“งั้นผมควรทำยังไงครับ.. ช่วยผมด้วยนะครับคุณกร.. ถ้าผมเสียโมจิให้พวกเค้า ผมคงทนไม่ได้..”
เสียงใสสั่นเครือจนกรัณย์กรรู้สึกสงสาร เห็นใจในความรักที่ชายหนุ่มมีต่อหลานตัวน้อย
“ไม่ต้องห่วงคุณวี.. ผมช่วยเต็มที่อยู่แล้ว ถ้ายังไงผมจะคุยกับทาโร่หาวิธีแก้ปัญหาเบื้องต้นก่อน..”
เตชิตหาที่พักใหม่ให้กานต์รวีเป็นบ้านตัวอย่างในโครงการ รามิลเฮ้าส์ เขาให้กานต์รวีลาออกจากงานที่บริษัทมารับจ้างทำบัญชีและงานส่วนตัวให้เขาที่บ้าน วิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้กานต์รวีไม่มีจุดอ่อนให้อีกฝ่ายถือเป็นข้ออ้างเรื่องไม่มีเวลาเลี้ยงหลาน
“ให้ผมพักบ้านหลังใหญ่แบบนี้จะดีเหรอครับ.. ผมว่ามันจะไม่เหมาะ..” กานต์รวีตื่นเต้นกับบ้านตัวอย่างที่เตชิตพามาดู สีหน้าท่าทีพึงใจขัดกับคำพูด
“ไม่เหมาะเรื่องอะไร”
“ก็__ ผมอยู่กับหลานแค่ 2 คน ไม่จำเป็นต้องหลังใหญ่ขนาดนี้ก็ได้..”
“บ้านแค่ 3 ห้องนอน 60 ตารางวา เนี่ยนะ ใหญ่..”
“สำหรับคุณมันไม่ใหญ่หรอกครับ แต่สำหรับผมมันใหญ่มาก แล้วปกติผมก็อยู่กับหลานแค่ห้องพักห้องเดียว.. บ้านหลังนี้ใหญ่โตเกินกำลังของผม ฝ่ายนั้นต้องสืบแน่ว่าผมมีปัญญาอยู่บ้านหลังนี้ได้ยังไง”
“อยากสืบก็สืบไป บ้านหลังนี้ผมไม่ได้ให้อยู่ฟรี ผมคิดค่าเช่าหมื่นสอง เดี๋ยวจะให้เขาทำสัญญามาให้”
“หมื่นสอง!...” ดวงตากลมเบิกโพลงอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าจะถูกเก็บค่าเช่า แถมยังแพงเป็นหมื่นด้วย
“เอ่อ.. แพงขนาดนี้ผมสู้ไม่ไหวหรอกครับ ผมขอกลับไปอยู่อพาร์ทเม้นท์เดิมดีกว่า ผมไม่ต้องทำงานที่ออฟฟิศแล้ว อยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ครับ..”
“ที่นั่นค่าเช่าเท่าไหร่..”
“เดือนละสองพันห้า ไม่รวมน้ำไฟครับ”
“ปีละสามหมื่นเนี่ยนะ ถูก.. ผมคิดหมื่นสองคุณกลับว่าแพง ”
คิ้วเรียวขมวดจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไงครับ อย่าบอกนะว่าค่าเช่าหมื่นสองของคุณ เป็นค่าเช่าต่อปี”
“อะฮะ”
“หา!.. หมื่นสองต่อปี เท่ากับค่าเช่าเดือนละพันเองนะครับ..”
ร่างสูงยักไหล่
“ทำไงได้ล่ะ ไม่ให้พักฟรีก็บุญแล้ว ผมแค่ป้องกันไว้เท่านั้น บ้านหลังนี้ผมซื้อไว้เอง จะให้เช่าถูกแพงแค่ไหนเป็นสิทธิ์ของผม ตกลงคุณชอบมั้ย หรืออยากกลับไปอยู่ที่เก่า..”
“เอ่อ.. ชอบครับ แต่ว่าผมรู้สึกเกรงใจมาก มันใหญ่เกินกว่าจะอยู่สองคนอาหลานด้วยครับ..”
“อยู่สองคนอาหลาน? แล้วผมล่ะ!.. พูดแบบนี้แปลว่าคุณไม่นับผมเป็นคนในครอบครัวแล้วเหรอ..”
กานต์รวีตกใจ
“อ๊ะ!.. เอ่อ.. แต่ว่า.. คุณเป็นเจ้านายนะครับ..”
“แต่เราตกลงคบกันเป็นเพื่อนแล้วไม่ใช่เหรอ และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่คุณจะอยู่ในตำแหน่งเลขาผม ตั้งแต่พรุ่งนี้คุณก็ลาออกมาทำงานอยู่กับบ้านแล้ว..”
“ถึงจะทำงานอยู่กับบ้าน แต่คุณก็เป็นนายจ้างผมนะครับ”
“นายจ้าง?..” ดวงตาคมส่อแววเสียใจ
“ตกลงคุณเห็นผมเป็นแค่เจ้านายหรือนายจ้างเท่านั้นเหรอ.. เกือบครึ่งเดือนที่พักอยู่ด้วยกัน คุณไม่ได้เห็นผมเป็นคนในครอบครัวเลยซีนะ.. ผมอุตส่าห์รักและหลงคิดว่าตัวเองเป็นลุงของโมจิจริงๆ แล้ว แต่จนถึงวันนี้คุณก็ยังเห็นผมเป็นแค่นายจ้าง.. เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว” ร่างสูงผละออกห่างและยืนหันหลังให้พยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจของตัวเองไว้
กานต์รวีใจหายเมื่อเห็นอาการเสียใจของอีกฝ่าย นึกโกรธตัวเองที่พูดจาไม่ระวัง ...ตัดรอนความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายยื่นให้ในฐานะเพื่อน..
ร่างเพรียวก้าวพรวดไปยืนประชิดร่างสูง
“ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นคนอื่นเลยนะครับ ผมขอโทษถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่ดี ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของคุณ..”
เตชิตมองกานต์รวีสีหน้าเครียด
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันแล้วไม่ใช่หรือ วี.. แล้วคุณก็ไม่ได้ปฏิเสธความเป็นเพื่อนระหว่างเรา แต่วันนี้คุณกลับพูดโยกโย้เหมือนไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม ผมเป็นคนธรรมดานะ ไม่ได้เป็นเจ้าขุนมูลนายใหญ่โตมาจากไหน และถึงเป็นก็ไม่มีความหมายอะไร ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนเราจะถูกชะตาและคบหากันเป็นเพื่อนหรือคนรัก ดูพี่ชายและพี่สะใภ้คุณเป็นตัวอย่างก็ได้.. เขาไม่ยิ่งกว่าเราเหรอ..”
“เอ่อ_ ” กานต์รวียืนตาปริบๆ “นั่นเค้าเป็นคนรักกันนะครับ”
“ก็ใช่น่ะซี!.. เพราะความจริงใจและความรักที่มีต่อกันทำให้พวกเค้าไม่ยึดถือคำว่าคู่ควรหรือเหมาะสม ถ้าเค้ามีความคิดเหมือนคุณ วันนี้คงไม่มีโมจิให้คุณได้เชยชมหรอก เพราะงั้นระหว่างคุณกับผม จะยึดถืออะไรนักหนา”
“เอ่อ_”
แม้จะงงกับบทสรุปของเตชิตแต่กานต์รวีก็ยินยอมและโอนอ่อนด้วยดี ความจริงใจที่คุณเตชิตหยิบยื่นให้เขาและหลานมาตลอด ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตัวเองก็มีความรู้สึกดีกับเจ้านายหนุ่มผู้นี้
“ก็ได้ครับ งั้นต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกัน”
“ไม่ใช่นะ!..”
“เอ๊ะ! อ้าว!..”
“ผมจะไม่เป็นแค่เพื่อนธรรมดานะ วี.. ผมต้องการเป็น เพื่อนสนิท..”
“เอ่อ_ สะ สะหนิดยังไง_ครับ”
กานต์รวีหน้าเจื่อน รู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อถูกร่างสูงโอบไหล่เข้าไปแนบชิดและยิ้มหวานให้ วันนี้คุณเตชิตเป็นอะไรพูดจาแปลกๆ ไม่พอยังทำอะไรทะแม่งๆ ด้วย
“เพื่อนสนิทไม่รู้จักเหรอ.. เพื่อนที่สนิทกันเหมือนญาติพี่น้อง พึ่งพาและช่วยเหลือกันได้ทุกเรื่อง เข้านอกออกในบ้านได้เหมือนสมาชิกในครอบครัว ที่สำคัญผมต้องเป็นลุงโมจิด้วย..”
กานต์รวีโล่งอกกับคำตอบ พยายามเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขนร่างสูงอย่างนุ่มนวล
“ตามใจคุณครับ อยากเป็นอะไรก็เป็น”
“งั้นตกลงพรุ่งนี้เราย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เลย..”
“เรา? หมายถึงผมกับโมจิ ใช่มั้ยครับ”
“ใช่!.. แต่ผมจะเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาทิ้งไว้ด้วย เผื่อวันไหนนอนค้างที่นี่จะได้มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”
“ค้าง? คุณจะนอนที่นี่ด้วยเหรอ..”
“ก็แค่บางวัน มีปัญหาเหรอ.. หรือว่า__”
“เปล่านะครับ แค่ถามเฉยๆ ” เสียงใสโพล่งขัดจังหวะเมื่ออีกฝ่ายชักสีหน้าน้อยใจให้เห็น
“งั้นผมเลือกห้องกลางเป็นห้องนอนของผมกับโมจินะครับ คุณนอนห้องนี้ล่ะกัน มีห้องน้ำด้วย”
“ไม่!.. นายกับโมจิแหล่ะนอนห้องนี้ เลี้ยงเด็กต้องมีห้องน้ำและระเบียงจะได้สะดวกสบาย”
โทรศัพท์มือถือดัง เตชิตรับสายและเลี่ยงไปยืนคุยที่ระเบียง กานต์รวีเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวยงามลงตัว หน้าต่างกระจกบานใหญ่ให้ความรู้สึกโปร่งสบายและช่วยให้อากาศถ่ายเทได้ดี เจ้าหน้าที่โครงการส่งแม่บ้านและคนสวนมาช่วยกันทำความสะอาดอย่างเร่งด่วนตามคำสั่งของเจ้าของบ้านซึ่งเป็นเจ้าของโครงการด้วย
กานต์รวีรู้สึกเกรงใจเมื่อเห็นสีหน้าเครียดของเตชิตหลังจบการสนทนา ร่างสูงเดินมาพยักหน้าชวนกลับบริษัท
“มีประชุมด่วนหรือครับ”
“อะฮะ นายไปรับเงินเดือนที่การเงินแล้วกลับขึ้นไปที่ห้องเก็บของเตรียมไว้เลย”
“เอ๋? แต่นี่แค่บ่ายสองเองนะครับ ไหนๆ วันนี้ก็ทำงานวันสุดท้าย ผมขออยู่จนเวลาเลิกงานดีกว่า” ดวงตาคู่สวยเหลือบมองมือใหญ่ที่โอบไหล่ตัวเองขณะพากันเดินไปที่รถ รู้สึกแปลกๆ รีบเดินจ้ำอ้าวให้ถึงรถเร็วๆ
“ไม่จำเป็น ฉันจะลงไปประชุมที่การตลาด กว่าจะเสร็จก็คงเย็น นายพาโมจิกลับขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ”
“เอ่อ__ ก็ได้ครับ”
กานต์รวีนั่งเงียบมาในรถ รู้สึกว่าอีกฝ่ายใช้สรรพนามแทนตัวเปลี่ยนไป จาก ผมและคุณ เปลี่ยนเป็น ฉันกับนาย.. จริงซีนะ!!.. ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่..

กานต์รวีเหลือบมองร่างสูงที่นั่งคุยโทรศัพท์สั่งงานต่อเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจเลย ปัญหาเรื่องงานก็เยอะอยู่แล้วเขายังเอาปัญหาส่วนตัวมาสร้างภาระให้อีก
...ขอแค่ผมได้สิทธิเป็นผู้ปกครองโมจิผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณ ...
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่กานต์รวีและหลานชายตัวน้อยย้ายมาอยู่บ้านจัดสรรในโครงการรามิลเฮ้าส์แต่ถึงย้ายห่างออกมาอยู่ตั้งไกลแล้วเตชิตก็ยังตามมาหากานต์รวีที่บ้านทุกคืนจนนายมนูคนรถนึกแปลกใจกับพฤติกรรมของเจ้านายหนุ่มปกติถ้าว่างจะต้องแวะไปสังสรรค์ที่ผับของเพื่อนที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนด้วยแต่ตลอดอาทิตย์นี้เจ้านายเลิกงานเร็วและสั่งให้แวะหาซื้ออาหารเย็นก่อนตรงมาหาคุณกานต์รวีที่บ้านทุกวัน

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับบบ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุนครับ

kiwwy

{:sm-52:}ขอบคุณขร๊า อิอิ หนุกๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

-ขอบคุณครับ

harain15

-ขอบคุณครับ

acolyte

สงสัยเจ้านายจะแอบรักเลขานะคุณทนาย

kamaji

ขอบคุนคราบ

doltae

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ