++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

กานต์รวีเหลือบมองร่างสูงที่นั่งคุยโทรศัพท์สั่งงานต่อเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจเลย ปัญหาเรื่องงานก็เยอะอยู่แล้วเขายังเอาปัญหาส่วนตัวมาสร้างภาระให้อีก
...ขอแค่ผมได้สิทธิเป็นผู้ปกครองโมจิผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณ ...
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่กานต์รวีและหลานชายตัวน้อยย้ายมาอยู่บ้านจัดสรรในโครงการรามิลเฮ้าส์แต่ถึงย้ายห่างออกมาอยู่ตั้งไกลแล้วเตชิตก็ยังตามมาหากานต์รวีที่บ้านทุกคืนจนนายมนูคนรถนึกแปลกใจกับพฤติกรรมของเจ้านายหนุ่มปกติถ้าว่างจะต้องแวะไปสังสรรค์ที่ผับของเพื่อนที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนด้วยแต่ตลอดอาทิตย์นี้เจ้านายเลิกงานเร็วและสั่งให้แวะหาซื้ออาหารเย็นก่อนตรงมาหาคุณกานต์รวีที่บ้านทุกวัน
“ว้าว!.. จุ๊จู๋ ตัวน้อย ตัวนิด~~ จุ๊จู๋ ตัวน้อย ตัวนิด~~”
เสียงทุ้มอุทานและฮัมเพลงหยอกล้อเจ้าตัวเล็กขณะช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ เตชิตช่วยกานต์รวีดูหลานหลังอิ่มจากอาหารเย็นขณะที่อีกฝ่ายกำลังล้างจานอยู่ในครัว เขาใช้สำลีอนามัยทำความสะอาดก้นนุ่มอย่างทั่วถึง เท้าเล็กถีบอากาศไปมาเหมือนไม่ค่อยชอบใจ เพราะสัมผัสจากมือใหญ่ไม่นุ่มนวลเหมือนที่กานต์รวีทำ
“อย่าถีบซีครับ.. ไม่ชอบที่ลุงว่าจุ๊จุ๋ตัวเล็กเหรอ.. ก็เรายังตัวกะเปี๊ยกอยู่นี่นา อยากให้ตัวใหญ่ก็ต้องกินนมเยอะๆ”
เตชิตสวมผ้าอ้อมและนุ่งกางเกงให้หนูน้อยเสร็จ ก็พยักหน้าพูดคุยด้วย
“สบายตัวแล้ว มาเล่นจ๊ะเอ๋กันต่อมั้ย”
มือใหญ่คว้าหมอนปิดหน้าตัวเองและเปิดออก
“จ๊ะเอ๋!..”
“ฮะ ฮะ ฮะ”
เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของหลานชายทำให้กานต์รวีซึ่งเสร็จจากธุระในครัวอดยิ้มไม่ได้ (อาวีเดินเข้ามาได้ยินเสียงหัวเราะแต่ไม่ทันได้ยินที่ลุงทาโร่พูดกับหลานเมื่อครู่ ถ้าได้ยินคงยิ้มไม่ออกแน่)
“พอได้แล้วครับ.. หัวเราะมากๆ ตอนกลางคืนตื่นขึ้นมาร้องโยเย ผมไม่ได้นอนมาสองคืนแล้วนะ..”
เตชิตหน้าตื่น หดมือที่รั้งร่างเล็กขึ้นสูงลงสวมกอดไว้แนบอก
“จริงเหรอ!..”
“ก็จริงน่ะซี.. คุณทำโมจิงอแงมาสองคืนแล้วนะ”
“แล้วทำไมไม่บอกล่ะ ฉันไม่รู้นี่นา”
“ไม่เล่นแล้วนะคร้าบ เดี๋ยวกลางคืนนอนไม่หลับ ร้องไห้กวนอาวี ไม่ดีนะ รู้มั้ย..” เตชิตส่งร่างเล็กให้กานต์รวีอุ้ม
“เอาไปนอนเถอะ ดึกแล้ว”
“คุณจะกลับแล้วเหรอ..”
“ยังหรอก.. เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งเอง ฉันขอนั่งอีกสักพัก”
“ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย แต่ขอพาโมจิเข้านอนก่อน ผมชงกาแฟไว้ที่โต๊ะกินข้าว คุณดื่มกาแฟดูทีวีไปพลางๆ ก่อนนะครับ ”
“อะฮะ”
เตชิตมองตามหลังร่างเพรียวของชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดไป ไม่อยากเชื่อแค่ได้ซบไหล่อาเท่านั้น ทารกน้อยก็ตาปรือทันที เมื่อครู่ยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่เลย
ร่างสูงนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา กานต์รวียืนถอนใจ ...บอกให้นั่งดูทีวีคอยไปพลางๆ ไม่ได้บอกให้หลับซะหน่อย... แต่จะว่าไปคืนนี้เขาใช้เวลากล่อมเจ้าตัวเล็กนานกว่าทุกวัน ปกติไม่ถึง 15 นาทีก็หลับแล้ว วันนี้ปาเข้าไปตั้งครึ่งชั่วโมง
“คุณทาโร่...” กานต์รวีก้มลงกระซิบเรียก เมื่ออีกฝ่ายยังนอนนิ่งจึงเขย่าร่างปลุกให้ตื่น
“คุณทาโร่.. กลับไปนอนเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุย..”
เตชิตสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นนั่งงง อึดใจก็ล้มตัวลงนอนใหม่
“เฮ้!.. อย่ามานอนตรงนี้ซี.. ถ้าง่วงก็กลับไปนอน..”
“อือ~~ ไม่กลับอ่ะ ” ดวงตาคมลืมขึ้นมองใบหน้าหวานอย่างอ้อนวอน
“คืนนี้ขอนอนด้วยนะวี..”
กานต์รวีเขินจัดกับสายตาและคำพูดออดอ้อน ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนย้อนถามกลับไป
“คุณหมายถึงคืนนี้จะขอนอนที่นี่ใช่มั้ยครับ..”
เตชิตพยักหน้ารับ
“อะฮะ ขอนอนกับคุณที่นี่นะวี..”
“พูดให้ถูกได้มั้ย!..” เสียงใสแหวใส่
“ขอนอนที่นี่.. ไม่ใช่ขอนอนกับผม”
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งยิ้มหวานให้
“ฉันขี้เกียจขับรถกลับอ่ะ ขอนอนที่นี่นะ วี..”
กานต์รวีพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ...เจ้าของบ้านเอ่ยปากขอนอนที่บ้านตัวเอง จะให้ปฏิเสธได้ยังไง...
“ขอบคุณนะ.. ที่ว่ามีเรื่องจะคุยอะไรเหรอ..” เตชิตย้อนถาม หน้าตาสดใสหายง่วงทันที
“คุณไม่ง่วงแล้วเหรอ..” ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่ง
“อะฮะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยเหมือนกัน ว่าเรื่องของนายมาก่อน อยากจะคุยอะไร วี..”
“ศาลนัดไต่สวนคำร้องมะรืนนี้สิบโมงเช้า พรุ่งนี้คุณกรจะมาซักซ้อมว่าผมว่าต้องให้การยังไงบ้าง วันที่ไปศาลคุณว่างมั้ย..”
“ต้องว่างซี ไม่ว่างได้ยังไง พรุ่งนี้เจ้ากรจะมากี่โมง”
“เห็นว่าจะเข้ามาตอนเย็นครับ จะอยู่ทานอาหารเย็นด้วย พรุ่งนี้คุณไม่ต้องซื้อกับข้าวเข้ามานะ ของสดในตู้เย็นเยอะเลย เดี๋ยวผมจะทำอาหารเตรียมไว้ให้”
คิ้วเข้มขมวด
“ทำไมต้องทำให้เหนื่อยด้วย วุ่นวายเปล่าๆ ไอ้กรมันอยากกินอะไรก็ให้มันหาซื้อเข้ามา”
“ทำแบบนั้นได้ยังไงครับ คุณกรช่วยเหลือผมเรื่องคดีนะ แค่อาหารมื้อเดียวต้องให้เขาซื้อเข้ามาน่าเกลียดตายเลย”
“อ้าว! แล้วทีฉันล่ะ.. เจ้ากรมันสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ..”
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ อาหารมื้อพรุ่งนี้ผมตั้งใจจะทำให้คุณด้วย ไม่ได้ทำให้คุณกรกินคนเดียวซะหน่อย”
เตชิตหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ ..รู้สึกไม่ไว้ใจกรัณย์กร นึกถึงข้อต่อรองของเจ้าเพื่อนจอมกะล่อนแล้ว นึกอยากเปลี่ยนทนายขึ้นมาทันที
.... จะว่าไปคุณวีก็น่ารัก เอางี้มั้ย ทาโร่.. ถ้าฉันทำคดีนี้ชนะได้ ฉันขอจีบเลขาของนาย ตกลงมั้ย ...กานต์รวีเห็นสีหน้าไม่ชอบใจของอีกฝ่ายก็แกล้งตัดบท
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่ชอบ ผมไม่ทำก็ได้”
“ฉันไม่ได้ไม่ชอบ แค่ไม่อยากให้นายเหนื่อย ไหนจะต้องเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอีก แต่ถ้าอยากทำก็ทำเถอะ”
“ถ้างั้น คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษบอกมาได้เลย..”
“ขอแค่เป็นฝีมือนาย ฉันกินได้ทุกอย่าง วี..”
กานต์รวีรู้สึกเขิน บ่อยครั้งที่เตชิตใช้คำพูดหวานๆ แบบนี้กับเขา แม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็รู้สึกดีด้วย รีบตัดบทเรื่องอาหารไปคุยเรื่องอื่น
“มีอีกเรื่องที่ผมอยากถาม”
“อะไรเหรอ”
“เมื่อไรจะให้งานผมทำซะที ผมอยู่บ้านเฉยๆ เป็นอาทิตย์แล้วนะ”
“อืมม์.. เรื่องนี้แหล่ะที่ฉันอยากจะคุยด้วย พรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาเอกสารการเบิกจ่ายของนายเกียรติชัยมาให้ลงบัญชีใหม่ทั้งหมด ฉันต้องเตรียมข้อมูลเกี่ยวกับการโกงกินของหมอนี่รายงานให้พ่อรู้ ถึงท่านจะวางมือแล้วแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่มีผลกระทบกับคนในครอบครัว ฉันต้องให้พ่อเป็นคนตัดสินใจว่าจะจัดการยังไงกับหมอนี่”
กานต์รวีพยักหน้ารับ เขารู้ดีว่าปัญหาของคุณเกียรติชัยเป็นปัญหาหนักใจของเตชิตมากกว่าปัญหาเรื่องงาน
“ได้เลยครับ ผมพร้อมจะทำงานแล้ว อยู่ว่างๆ มาหลายวัน เบื่อจะตาย”
“ที่ยังไม่รีบร้อนให้งานเพราะอยากให้นายปรับสภาพกับการอยู่บ้านหลังนี้ เห็นนายอยู่กับโมจิสองคนได้ ฉันก็ดีใจ.. แต่ยังเป็นห่วงว่าถ้าเอางานมาทำ นายจะดูเจ้าตัวเล็กยังไง ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกครับ ผมดูของผมได้ มือนึงอุ้มหลาน อีกมือก็ลงบัญชีไปด้วย ที่นี่เป็นบ้านเราเอง ผมไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครไม่ใช่เหรอ..”
เตชิตหัวเราะเมื่อนึกภาพตามที่อีกฝ่ายพูด คงตลกน่าดู..
“เอางี้ดีกว่า ฉันจะหาเด็กมาอยู่ช่วยเลี้ยงโมจิ และช่วยทำงานบ้านด้วย แบบไปเช้าเย็นกลับจะได้ไม่วุ่นวายเรื่องที่พัก..”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมทำเองได้ ผมต้องประหยัดให้มากที่สุด เก็บเงินที่ต้องจ้างเด็กมาซื้อนมให้โมจิดีกว่า ขอร้องล่ะ.. อย่าเอื้อเฟื้ออะไรผมอีกเลย แค่นี้ก็เกินกำลังผมแล้ว...”
สีหน้าไม่ชอบใจของกานต์รวีทำให้อีกฝ่ายไม่เซ้าซี้ ร่างสูงลุกขึ้นยืนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต
“ตามใจ งั้นพรุ่งนี้จะให้คนเอางานมาให้ มีเรื่องอะไรจะคุยอีกมั้ย ถ้าไม่มี ฉันขออาบน้ำก่อน ร้อน..”
กานต์รวีลุกพรวดขึ้นยืนเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะถอดเสื้อออกตรงนี้เลย
“เอ่อ.. ขึ้นไปอาบในห้องนอนข้างบนสะดวกกว่าครับ ผมจะไปดูความเรียบร้อยที่ห้องคุณก่อน ไม่รู้ว่าจะนอนวันนี้ ยังไม่ได้ปัดกวาดเลย ”
ร่างเพรียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไป ไม่ฟังเสียงทัดทานจากอีกฝ่ายว่าไม่ต้องวุ่นวายเขานอนได้ เตชิตระบายยิ้มรู้สึกดีที่ได้รับการเอาใจใส่จากชายหนุ่มผู้นี้ ตั้งแต่กานต์รวีพาหลานตัวน้อยย้ายมาอยู่ที่นี่ เขากลับถึงห้องแล้วรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียวมาตลอด คืนนี้เขาขับรถมาเองเพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะขอนอนที่นี่ ที่บอกกานตร์รวีไปเมื่อครู่ว่าขี้เกียจขับรถกลับ จริงๆ แล้ว ไม่อยากกลับไปนอนเหงาคนเดียวต่างหาก
บทที่ 6
เตชิตลอบถอนใจเมื่อเห็นใบหน้าหวานหม่นเศร้าเหม่อมองออกไปนอกรถ รู้สึกโกรธเจ้าคาเบะเพื่อนทนายของเขาที่ปล่อยให้กานต์รวีซึ่งอยู่ในฐานะน้าชายที่เลี้ยงดูทารกน้อยมาตั้งแต่แรกเกิดตกเป็นรองฝ่ายน้าสาว แค่เธอขึ้นให้การด้วยน้ำตานองหน้าว่าเธอและมารดาอยากให้พี่สาวนอนตายตาหลับ และได้รับรู้ว่าทางบ้านให้อภัยและขอรับผิดกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา วิธีเดียวที่จะชดเชยความผิดได้คือขอรับอุปการะเลี้ยงดูหลานชายตัวน้อยให้เติบโตขึ้นมาในตระกูลเฉลิมวงศ์อย่างมีความสุข
“อย่าทำหน้าแบบนั้นซี วี.. วันนี้ศาลแค่ไต่สวนคำร้องเท่านั้น เรายังต้องสู้กันอีกหลายยก นายต้องเข้มแข็ง จะหมดกำลังใจตั้งแต่ยกแรกไม่ได้นะ ”
“ถ้าคุณเห็นสีหน้าของศาล คุณก็ต้องรู้สึกเหมือนกับผมตอนนี้ ผมมองออกว่าศาลเห็นใจคุณลดามณีมากกว่าผม ถ้าผมแพ้~~ ผมไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง~~~” กานต์รวีน้ำตาร่วงผล็อยอย่างไม่อาย
เตชิตใจหายวาบ โอบร่างเพรียวเข้ามาซบไหล่และกล่าวปลอบ
“อย่าร้องไห้ วี.. นายจะไม่แพ้.. ขอแค่เข้มแข็งอย่าหมดกำลังใจ ฉันเชื่อว่าโมจิต้องได้อยู่กับนายแน่..”
ใบหน้าหวานพยักตอบรับ คำปลอบที่อ่อนโยนและอ้อมแขนที่อบอุ่นช่วยให้เค้ารู้สึกปลอดภัยและมีกำลังใจขึ้นมาจนไม่อยากผละออก
เตชิตรู้สึกเห็นใจและสงสารกานต์รวี ร่างเพรียวยอมซบนิ่งในอ้อมกอดเหมือนลูกแมวน้อย ทั้งที่ทุกครั้งเวลาถูกเขาโอบกอดมักจะหาทางเบี่ยงตัวหนีตลอด แสดงว่าวันนี้จิตใจคงเหนื่อยล้ามาก สำหรับชายหนุ่มวัยเพียง 24 ปี ปัญหาการฟ้องร้องแย่งชิงสิทธิในการเลี้ยงดูหลานชายวัยทารกคงเป็นปัญหาที่หนักหนาสาหัสที่สุดเท่าที่เคยประสบมาในชีวิต
เตชิตพากานต์รวีมาส่งที่บ้าน วันนี้เขาให้อ้อ..แม่บ้านบริษัทที่คุ้นเคยกันมาช่วยดูแลเจ้าตัวเล็ก อ้ออุ้มทารกน้อยยืนรอรับอยู่หน้าระเบียง
“อาวี.. กลับมาแล้ว ดีใจมั้ย โมจิ..”

ร่างเล็กโผเข้าหากานต์รวีชายหนุ่มรับทารกน้อยเข้ามาสวมกอดและหอมแก้มฟอดใหญ่
“น้องงอแงรึเปล่า อ้อ..”
“ไม่งอแงเลยค่ะ คุณวี.. เรารู้จักกันจะงอแงได้งัยคะ จริงมั้ย โมจิ..เรารู้จักกันเนอะ โมจิไม่งอแงกับน้าอ้อหรอก.. ”
แม่บ้านหยอกล้อกับทารกน้อยด้วยความเอ็นดูแต่เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายที่จ้องมองอยู่ก็รีบเก็บอาการยืนสงบเสงี่ยมทันที

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะค๊าบ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุณครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ หนุกมาก{:sm-17:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

มาอ่านต่อละครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนึราฟ

NookNicky

ขอบคุนครัล

gearsoccer

ขอบคุณครับ