++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ร่างเล็กโผเข้าหากานต์รวีชายหนุ่มรับทารกน้อยเข้ามาสวมกอดและหอมแก้มฟอดใหญ่
“น้องงอแงรึเปล่า อ้อ..”
“ไม่งอแงเลยค่ะ คุณวี.. เรารู้จักกันจะงอแงได้งัยคะ จริงมั้ย โมจิ..เรารู้จักกันเนอะ โมจิไม่งอแงกับน้าอ้อหรอก.. ”
แม่บ้านหยอกล้อกับทารกน้อยด้วยความเอ็นดูแต่เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายที่จ้องมองอยู่ก็รีบเก็บอาการยืนสงบเสงี่ยมทันที
“เอ่อ.. เจ้านายจะกลับบริษัทรึยังคะ”
“ถามทำไม.. ”
“แหะๆ เปล่าค่ะ คือ.. ถ้าเจ้านายกลับหนูก็ต้องตามกลับไปรับใช้ที่บริษัทด้วย..”
“ไม่จำเป็น!.. เธออยู่นี่ช่วยดูโมจิจนถึงเย็น ไม่ต้องเข้าบริษัท”
เตชิตกล่าวกับแม่บ้านก่อนหันมาบอกกานตร์วี
“ให้อ้ออยู่ช่วยเลี้ยงน้องจนถึงเย็นนะ วี.. นายจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง”
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวกลับบ้านลำบาก”
“อุ๊ย!.. ลำบากที่ไหนกันคะ บ้านหนูอยู่เลยหมู่บ้านนี้ไปแค่ 3 ป้ายรถเมล์เองค่ะ”
“จริงเหรอ..” กานต์รวีหน้าตื่น “งั้นเราก็อยู่ใกล้กันน่ะซี..”
“ใช่ค่ะ หนูกลับจากที่นี่สะดวกกว่ากลับจากที่ทำงานตั้งเยอะ ถ้างั้นตกลงหนูอยู่จนถึงเย็นเลยนะคะ มาค่ะ หนูอุ้มน้องเอง คุณวีจะได้คุยเรื่องงานกับเจ้านาย..”
อ้อแย่งหนูน้อยไปอุ้มและผละเข้าไปในบ้านอย่างรู้หน้าที่ กานต์รวีหันมายิ้มให้เตชิต
“ขอบคุณครับ คุณทาโร่..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น “เรื่องอะไร ?”
“ขอบคุณทุกๆ เรื่องที่คุณเอื้อเฟื้อและช่วยเหลือผม ขอบคุณที่ไปศาลเป็นเพื่อนผมวันนี้ ขอบคุณสำหรับคำปลอบโยนและให้กำลังใจ ผมจะไม่ลืมบุญคุณของคุณเลย”
คิ้วเข้มขมวดไม่ชอบใจกับประโยคสุดท้าย
“เฮ้!.. เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เพื่อนต้องช่วยเพื่อน นายเดือดร้อนจะให้ฉันอยู่เฉยได้ยังไง ห้ามคิดเป็นบุญคุณอีกนะ!..”
กานต์รวีหน้าจ๋อย เตชิตจึงตัดบทเสียงอ่อนลง
“ฉันมีประชุมตอนบ่าย แต่อยากกินข้าวกลางวันกับนายที่บ้านก่อน มีอะไรกินรึเปล่าถ้าไม่มีให้อ้อไปหาซื้ออะไรง่ายๆ
มากินกัน ก๋วยเตี๋ยว ผัดซีอิ้ว หรือราดหน้าก็ได้ นายอยากกินอะไร วี..”
ร่างสูงโอบไหล่ร่างเพรียวพาเดินเข้าบ้าน
“ถ้าวีต้องเสียหลานไป ฉันตัดเพื่อนกับนายแน่ คาเบะ..”
“เฮ้ย!.. นี่นายเห็นเพื่อนใหม่อย่างคุณวี สำคัญกว่าเพื่อนที่คบกันมา 15 ปี อย่างฉันหรือวะ ทาโร่.. คดีแบบนี้โอกาสจะแพ้หรือชนะไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสามารถของทนายอย่างเดียวนะโว้ย มันอยู่ที่ความพร้อมของคู่ความด้วย คุณวีมีข้อจำกัดในเรื่องความพร้อมหลาย ๆ เรื่อง การเป็นฝ่ายเลี้ยงดูเด็กมาตั้งแต่เกิดก็ไม่ได้ทำให้คุณวีได้เปรียบกว่าคุณลดามณี ยิ่งเด็กยังอยู่ในวัยทารกด้วยแล้ว หลายคดีที่ผ่านมาดุลยพินิจของศาลมักตัดสินให้คู่ความฝ่ายหญิงได้เลี้ยงดูเด็ก..
ไม่ใช่ฉันไม่พยายามที่จะช่วยหรือไม่ใส่ใจกับคดีนี้.. เพราะเห็นกับความเป็นเพื่อนของเราฉันถึงรับทำคดีให้ แต่ถ้าคุณวีเป็นฝ่ายแพ้แล้วนายคิดจะตัดเพื่อนกับฉันล่ะก็ ฉันขอโอนคดีให้ทนายคนอื่นดีกว่า”
เตชิตยอมรับว่าตัวเองเอาแต่ใจและใส่อารมณ์กับเพื่อนมากไป แต่จะทำยังไงได้ล่ะ!.. เขาร้อนใจกับเรื่องนี้มากเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของกานต์รวี
“ขอโทษโว้ย คาเบะ.. ฉันพูดด้วยอารมณ์ ยังไงก็เลิกคบนายไม่ได้หรอก นายยังเป็นลูกหนี้ฉันอยู่ ถ้าจะเลิกคบอย่างน้อยต้องรอให้นายจ่ายเงินฉันหมดก่อน พูดแล้วก็ขอด่าหน่อย `คุณ`ด้าน! ไม่ยอมจ่ายหนี้ฉันแต่มีเงินเปลี่ยนรถใหม่เนี่ยนะ.. ”
กรัณย์กรหัวเราะก๊าก ถูกเพื่อนทวงตังค์กลับไม่รู้สึกบีบคั้นเท่ากับถูกกดดันเรื่องคดี
“เออน่า.. ฉันไม่เบี้ยวนายหรอก ทาโร่.. มีเงินเมื่อไรฉันจ่ายแน่.. เรื่องคดีเอาเป็นว่าฉันจะพยายามจนสุดความสามารถ ขั้นตอนการสืบพยานอาจทำให้ศาลเห็นใจและเข้าข้างคุณวีก็ได้ แต่ยังไงนายต้องให้เค้าเผื่อใจไว้ด้วย อยากให้คิดในทางที่ดีว่าฝ่ายโน้นไม่ใช่ใครอื่น เด็กเป็นสายเลือดของตระกูลเฉลิมวงศ์ พวกเขาต้องเลี้ยงดูหลานได้อย่างดีไม่น้อยกว่าที่คุณวีเลี้ยงดูแน่.. หากผลชี้ขาดของศาลฝ่ายโน้นได้ตัวเด็กไป ถ้าคุณวีจะสู้ต่อ จะมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า ถ้ายื่นอุทธรณ์ขอเป็นผู้ปกครองร่วมหรือต่อรองขอมีสิทธิในการเลี้ยงดูเด็กร่วมกับฝ่ายโน้น..”
เตชิตถอนใจเฮือกใหญ่ไม่ค่อยชอบใจกับข้อแนะนำของกรัณย์กร และขนาดเขายังรับไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะให้กานต์รวีเผื่อใจยอมรับความพ่ายแพ้ได้
กานต์รวียืนรดน้ำต้นไม้ด้วยสีหน้าเหม่อลอย แม้อากาศในยามเช้าจะสดชื่นแต่จิตใจกลับไม่เบิกบานแจ่มใส เมื่อคืนเขาฝันร้ายมากๆ ฝันว่าเขาแพ้คดีและถูกคุณลดามณีแย่งโมจิไปจากอ้อมกอด เขาพยายามจะแย่งคืนแต่กลับโดนรุมทำร้าย ในฝันเขาร้องไห้อย่างหนักจนหายใจไม่ออกและตกใจตื่น แต่ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังหายใจไม่ออกอยู่ และพบว่าหมอนที่หนุนนอนอยู่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา
ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!
ร่างเพรียวสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง คิ้วเรียวขมวดเมื่อเห็นว่าใครมาหาแต่เช้า กานต์รวีโยนสายยางลงที่พื้นสนามและเดินไปปิดน้ำก่อนตรงไปที่ประตูรั้วพยักหน้าให้ผู้มาเยือน
“มาทำไมแต่เช้า ”
“มาทำงานซีคะ ถามได้..”
“ทำงาน? ที่นี่เหรอ..”
“ใช่ค่ะ เจ้านายให้หนูมาทำงานที่นี่ บอกว่าให้หนูทำงานนอกสถานที่แต่ยังเป็นลูกจ้างบริษัทเหมือนเดิมค่ะ”
“ทำงานที่นี่?..”
“ใช่ค่ะ..”
“ทำอะไร!.. ที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำ.. กลับเข้าบริษัทไป!.. ” กานต์รวีเสียงขุ่นกลับไป ไม่ชอบคำสั่งที่เอาแต่ใจแบบนี้
แม่บ้านหน้าเหรอ
“หนูกลับไม่ได้หรอกค่ะ คุณวี.. คำสั่งเจ้านายให้หนูมาเป็นแม่บ้านที่นี่ชั่วคราว คุณวีต้องคุยกับเจ้านายเองนะคะ เปิดประตูให้หนูเข้าไปเถอะค่ะ”
กานต์รวีส่ายหน้าเหนื่อยใจแต่ก็ยอมเปิดประตูให้ รู้สึกไม่ชอบใจเตชิต ถึงจะเป็นเจ้านายใหญ่แต่เอาคนของบริษัทมาช่วยทำงานส่วนตัวที่บ้านมันไม่ถูกต้อง
...นิสัยคุณไม่เปลี่ยนเลย ตัดสินใจเองทุกเรื่องโดยไม่ถามความเห็นผมสักคำ ปากบอกว่าอยากเป็นเพื่อน แต่การกระทำของคุณไม่ใช่เลย.. ผมจะไม่เรียกคุณทาโร่.. อีกแล้ว คนอย่างคุณเป็นได้แค่เจ้านายเท่านั้น...
แต่แล้ววันนี้ทั้งวันกานต์รวีแทบไม่มีเวลาเลี้ยงหลาน เตชิตโทรมาหาตอน 9 โมงเช้า บอกว่ามีประชุมด่วนตอน 11 โมง ขอตัวเลขค่าใช้จ่ายที่นายเกียรติชัยใช้ไปตั้งแต่ปีที่ผ่านมา เขารู้ว่ากานต์รวียังทำไม่เสร็จเพราะเพิ่งได้รับงานมาเมื่อวานซืน จึงขอแค่ตัวเลขเพื่อเป็นข้อมูลเข้าที่ประชุม กานต์รวีเข้าใจปัญหาและรับปากว่าจะพยายามทำให้ทัน รู้แล้วว่าทำไมเตชิตจึงส่งอ้อมาช่วยงานที่บ้าน กานต์รวีให้อ้อช่วยเลี้ยงน้อง ในขณะที่ตัวเองนั่งทำบัญชีค่าใช้จ่าย ตั้งแต่ 9 โมงเช้าจนถึง 11 โมง และโทรรายงานตัวเลขให้ท่านประธานรามิลได้ทันก่อนเข้าประชุม
เสร็จจากงานบัญชียังไม่ทันได้นั่งเล่นกับหลานให้หายเหนื่อย กรัณย์กรก็แวะมาคุยเรื่องคดี กานต์รวีแนะนำพี่เลี้ยงเด็กที่
อพาร์ทเมนท์เก่าและพยาบาลประจำห้องคลอดที่เขาคุ้นเคยด้วย ตอนพาโมจิไปฉีดวัคซีนมักจะแวะไปหาและถามปัญหาเรื่องเลี้ยงเด็กกับเธอ กรัณย์กรไม่เคยมีโอกาสนั่งพูดคุยตามลำพังกับกานต์รวีโดยไม่มีเตชิตนั่งเฝ้าอยู่ วันนี้เป็นโอกาสเหมาะและยังมีแม่บ้านมาช่วยเลี้ยงหลานให้ กรัณย์กรจึงชวนลูกความหนุ่มของเขาออกไปพบคนที่จะมาช่วยเป็นพยานในคดี
ร่างสูงผุดลุกผุดนั่งเดินไปมาด้วยความร้อนใจ เขาออกจากห้องประชุมบ่าย 2 โมง รู้สึกล้าและเหนื่อยใจกับปัญหาจนไม่สามารถนั่งอยู่ในห้องทำงานได้ จึงออกจากบริษัทและตรงมาที่บ้านเพื่อหวังจะได้ผ่อนคลายอารมณ์กับอาหลานที่แสนจะน่ารัก แต่กลับพบแม่บ้านอยู่ตามลำพังกับเจ้าตัวเล็ก
“คุณวีออกไปข้างนอกกับคุณทนายตอน 11 โมงค่ะ.. ให้เรียนเจ้านายว่าจะไปคุยกับคนรู้จักให้ช่วยมาเป็นพยานในคดีค่ะ ”
...นี่มันปาเข้าไป 4 โมงเย็นแล้ว ไอ้กรมันพาวีไปหาพยานถึงไหนวะ!.. ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก โทรไปก็ฝากข้อความทั้งคู่ แกนะแก.. ไอ้คาเบะ.. ดอดมาพาคนของฉันออกไปโดยไม่ขออนุญาตก่อน ไอ้ลูกหมา!...
เกือบ 5 โมงเย็น กรัณย์กรพากานต์รวีมาส่งที่หน้าประตูบ้านและบึ่งรถออกไปเลย เขาไม่ยอมเข้าบ้านเพราะเห็นรถเตชิตจอดอยู่ ก็รู้ว่าเพื่อนต้องนั่งคอยด้วยอารมณ์โกรธ ขืนเข้าไปตอนนี้มีหวังน่วมแน่ รอให้อารมณ์เย็นก่อนแล้วค่อยโทรมาคุย..
“หวัดดีคร้าบ~~ มานานแล้วเหรอ..”
เสียงใสร้องทักมาก่อนตัว ร่างสูงนั่งนิ่งพยายามข่มความโกรธไว้ แต่เมื่อเห็นกานตร์รวีถือถุงพะรุงพะรังเดินยิ้มหวานเข้ามา ภาพไอ้เพื่อนจอมแสบเดินเคียงกับกานต์รวีช่วยกันเลือกซื้อของก็ฉายซ้อนขึ้นมา อารมณ์โกรธที่กรุ่นอยู่ภายในระเบิดขึ้นทันที
“ไปหาพยานกันถึงไหน กลับมาป่านนี้!.. ทิ้งหลานให้อยู่กับแม่บ้านครึ่งค่อนวัน เป็นอาประสาอะไร!.. ”  
ร่างเพรียวสะดุ้งกับเสียงตวาดสีหน้าเจื่อนลงรีบวางของลงกับพื้น
“เอ่อ.. ผ.. ผมไปธุระกับคุณกรเรื่องคดี เสร็จตั้งแต่บ่าย 2 แล้ว ผมไม่ได้อยากทิ้งหลาน~~ แต่ไหนๆ ออกข้างนอกแล้วก็เลยแวะซื้อของในซุปเปอร์ด้วย แต่ขากลับรถมันติดมากก็เลยถึงบ้านเย็นไปหน่อย ผมไม่รู้ว่าคุณจะมาเร็ว ~~ ผมขอโทษ ~~ ” เสียงใสสั่นเครือด้วยความเสียใจที่ถูกหาว่า ..เป็นอาประสาอะไร!!..
เตชิตตกใจที่ใส่อารมณ์จนชายหนุ่มน้ำตาคลอ ร่างสูงก้าวพรวดไปยืนตรงหน้ากล่าวขอโทษเสียงอ่อน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจดุนายนะวี.. ฉันเป็นห่วง หายไปหลายชั่วโมง พยายามโทรหาก็ติดต่อไม่ได้..”
“โทรศัพท์ผมเสียครับ ของคุณกรก็แบตหมดพอดี ผมกะจะโทรบอกคุณก่อนออกไปแล้วแต่ผมเกรงใจ.. เห็นคุณประชุมอยู่ไม่อยากรบกวน..”
เตชิตคลายอารมณ์โกรธลงแต่ความรู้สึกน้อยใจแทรกเข้ามาแทนที่
“ระหว่างเรายังมีเรื่องที่ต้องคิดว่าเป็นการรบกวนอีกเหรอ.. แค่โทรเข้ามือถือฉันบอกว่าจะไปหาคนมาเป็นพยานในคดีกับคาเบะ ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าคดีนี้สำคัญกับนายมากแค่ไหน ต่อให้โทรแทรกขึ้นมาระหว่างที่ฉันกำลังพูดอยู่ในที่ประชุม ฉันก็ไม่รู้สึกว่าถูกนายรบกวนสักนิด ถ้าเทียบกับการที่นายชวนไอ้กรไปเดินซื้อของในซุปเปอร์แล้ว รู้มั้ยว่านั่นเป็นการรบกวนเวลามีค่าของทนายความชื่อดังอย่างเจ้าหมอนั่นแค่ไหน.. แต่นายกลับไม่คิดว่าเป็นการรบกวน ทีกับฉันซึ่งเป็น เพื่อนสนิท ของนาย นายกลับคิด..”
ร่างสูงผละไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะและชูซองเอกสารให้ดู
“ในนี้มีรายการค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมของนายเกียรติชัย ช่วยลงเพิ่มเข้าไปด้วย วันนี้ฉันกลับก่อน ถ้ามีงานด่วนอะไรจะโทรหา.. แต่คิดว่าคงไม่มี”
กานต์รวียืนนิ่ง รู้สึกเสียใจที่ทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึก เมื่อเตชิตก้าวผ่านก็ถูกร่างเพรียวสวมกอดจากด้านหลังรั้งไว้ไม่ให้ไป
“ไม่นะ!.. ทาโร่.. คุณจะกลับได้ยังไง ผมเพิ่งกลับมาถึง เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”
ร่างสูงชะงักเท้าร่างกายร้อนวูบ น้ำเสียงอู้อี้ตัดพ้อไม่ให้ไปทำเอาจิตใจอ่อนยวบ ถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“นายอยากให้ฉันอยู่เหรอ..”
“อยากซี.. ผมอยากให้คุณอยู่ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะเลย ผมซื้อกับข้าวมาทำอาหารเย็นให้คุณกินด้วยนะ..”
..อา!.. หัวใจเตชิตพองโตแทบคับอก หันกลับไปโอบร่างเพรียวไว้ในวงแขน
“ฉันก็ยังไม่อยากกลับ มีหลายเรื่องอยากจะคุยกับนาย แล้วฉันก็อยากกินอาหารเย็นฝีมือนายด้วย”
“แปลว่าคุณไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ย..”
“ฉันไม่ได้โกรธ..แค่น้อยใจนิดหน่อยเท่านั้น.. ”
กานต์รวีทำหน้าทะเล้นใส่
“แปลกจัง หัวคุณก็ไม่ล้านซะหน่อย ทำไมถึงขี้น้อยใจได้ก็ไม่รู้เนอะ..”
คิ้วเข้มขมวด มือใหญ่บีบแก้มใบหน้าหวานกึ่งหยอกกึ่งลงโทษ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

mind19mindPSU

อ่านต่อนะคับขอบคุนคับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับผม

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ  หนุกหนาน{:sm-49:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

เอาใจช่วยคุณ วี  อย่าเพิ่งยอมแพ้

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

NookNicky

ขอบคุนครัล