++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ฉันไม่ได้โกรธ..แค่น้อยใจนิดหน่อยเท่านั้น.. ”
กานต์รวีทำหน้าทะเล้นใส่
“แปลกจัง หัวคุณก็ไม่ล้านซะหน่อย ทำไมถึงขี้น้อยใจได้ก็ไม่รู้เนอะ..”
คิ้วเข้มขมวด มือใหญ่บีบแก้มใบหน้าหวานกึ่งหยอกกึ่งลงโทษ
“ก็เพราะปากนี้ไง!.. ที่พูดให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่น ไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือคนในครอบครัวสำหรับนาย..”
“อื้อ~~ เจ็บนะ”
เตชิตคลายมือที่บีบแก้มแต่ไม่ยอมคลายอ้อมแขนที่โอบร่างเพรียวไว้
“แล้วทีคุณล่ะ มาดุว่าผมทิ้งหลาน เป็นอาประสาอะไร!..”
“ฉันขอโทษ.. ฉันโมโหหวงก็เลยพูดออกไปด้วยอารมณ์ ฉันไม่อยากให้นายไปเดินช้อปปิ้งซื้อของกับใครนอกจากฉัน”
กานต์รวีหน้าร้อนวูบกับคำพูดแปลกหู เพิ่งรู้สึกตัวว่าถูกร่างสูงโอบกอดแนบชิดเกินไปแล้ว สองมือดันอกกว้างไว้และเบี่ยงกายออก
“เอ่อ.. ผมไม่โกรธคุณหรอก ถ้างั้นเราหายกันนะ นี่ 5 โมงเย็นแล้ว อ้อยังอยู่กับโมจิรึเปล่าครับ” กานต์รวีตัดบทถามหาหลาน
“อะฮะ ดูน้องอยู่ข้างบน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปดูต่อเอง ”
ร่างเพรียวหยุดชะงักขณะจะก้าวขึ้นบันได
“จริงซี!.. ผมเข้าใจว่าคุณห่วงผม แต่ผมไม่ได้ไปกับคนแปลกหน้า ผมไปกับทนายเพื่อนของคุณ ต่อไปอย่าโมโห หวง__ เอ่อ.. แบบนี้อีกนะ”
คิ้วเข้มขมวดมองตามหลังร่างเพรียววิ่งขึ้นบันไดไป
...ก็เพราะไปกับหมอนี่น่ะซี ฉันถึงเป็นห่วง ถ้าไม่อยากให้ฉันโมโหแบบวันนี้ก็อย่างทำอีก เพราะครั้งหน้า ความรู้สึกฉันอาจไม่ใช่แค่หวง
บทที่ 7
“อะไรครับ”
“เจ้านายฝากมาให้ครับ บอกว่าให้เอามาเปลี่ยนเครื่องเก่าที่เสีย”
กานต์รวีรับโทรศัพท์มือถือจากนายมนูคนรถ เขาจำได้ว่ามันเป็นโทรศัพท์เครื่องที่เตชิตใช้อยู่
“อ้าว!.. แล้วคุณทาโร่ เอ่อ.. คุณเตชิตจะใช้อะไรล่ะครับ”
“ท่านเปลี่ยนเครื่องใหม่ครับ เลยเอาเครื่องนี้ให้คุณยืมใช้ก่อน งานที่จะเอาไปให้ท่านมีแค่ 2 แฟ้มนี้หรือครับ”
“ครับ แล้วท่านมีงานใหม่ฝากให้ผมรึเปล่า”
“ไม่มีครับ บอกให้มารับเฉยๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ”
“ครับ”
ร่างเพรียวนั่งกอดอกจ้องมองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ จำได้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เตชิตเพิ่งซื้อใหม่ตอนเขามาทำงานได้แค่ 3 วัน
...คุณรู้ว่าผมจะต้องโกรธถ้าซื้อเครื่องใหม่ให้ เลยเปลี่ยนของตัวเองและเอาเครื่องเก่าให้ผมยืมใช้ คิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะไม่โกรธงั้นเหรอ...
“จ๊ะเอ๋!..”
^____^
เสียงหยอกล้อของชายหนุ่มสลับกับเสียงหัวเราะของทารกวัย 8 เดือน กานต์รวีนั่งเล่นกับโมจิแก้เซ็ง เขารองานจากเตชิตมา 4 วันแล้ว และเป็น 4 วันที่เขาอยู่บ้านเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอย่างเดียวจริงๆ เพราะนอกจากไม่มีงานทำแล้ว ยังมีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดและทำอาหารให้อีก เป็นชีวิตสุขสบายที่ทำให้เขาร้อนใจจนนั่งไม่ติด
“อ้อ..”
“ขา~~ คุณวี..” แม่บ้านรับคำเสียงหวานขณะกำลังพับผ้าอ้อม
“พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้ามานี่นะ”
“อ้าว! ทำไมล่ะคะ”
“อ้อมาแล้วผมจะทำอะไรล่ะ สองสามวันนี้เจ้านายไม่มีงานให้ทำ ผมยิ่งว่างใหญ่”
“ว่างก็ดีซีคะ คุณวีจะได้ถือโอกาสพักผ่อนให้สบาย”
“พักอะไรกันเล่า!.. ไม่มีงานทำจะรู้สึกสบายได้ยังไง เธอลองไม่มีงานทำดูบ้างมั้ย จะได้รู้ว่าสบายรึเปล่า.. ”
“หวาย!.. ไม่เอาหรอกค่ะ คุณวีอยากให้หนูเข้าออฟฟิศก็ต้องโทรบอกให้เจ้านายอนุญาตก่อนนะคะ ถ้าเจ้านายไม่ได้สั่ง หนูก็ต้องมาทำงานที่นี่ค่ะ”
กานต์รวีถอนใจเฮือก ถ้าเขาโทรหาเตชิตได้คงไม่นั่งว่างแบบนี้หรอก จากที่เคยเจอกันทุกวันตอนเย็น วันนี้เป็นวันที่ 4 แล้วที่เตชิตเงียบหายไป สองวันแรกนายมนูโทรมาแจ้งว่าท่านประธานมีประชุมทั้งวันและยังมีประชุมต่อนอกรอบจนถึงค่ำ วันถัดมาเลขาส่วนตัวคนใหม่โทรมาแจ้งว่า คุณเตชิตมีนัดทานมื้อเย็นกับลูกค้า และเมื่อครู่ก็โทรมาอีกบอกว่าเจ้านายไม่ว่างตลอดสัปดาห์นี้มีธุระสำคัญอะไรให้สั่งไว้ เขาขอคุยสายด้วยเพราะต้องการถามเรื่องงานก็ได้คำตอบว่าติดประชุมอยู่
ตั้งแต่รู้จักและทำงานกับประธานรามิลกรุ๊ป ในฐานะเลขาส่วนตัวจนความสัมพันธ์เปลี่ยนเป็นเพื่อนสนิทในวันนี้ เวลาผ่านมาร่วมสองเดือนแล้ว ไม่มีช่วงเวลาใดที่กานต์รวีไม่ได้พบเจอหรืออยู่ห่างจากชายหนุ่มผู้นี้เกิน 2 วันเลย ยิ่งในช่วงสัปดาห์แรกที่เขาย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ เตชิตแวะมากินข้าวเย็นกับเขาและโมจิทุกวัน และยังเคยนอนค้างที่นี่ถึง 2 ครั้ง
นี่เป็นครั้งแรกที่กานต์รวีไม่ได้พบปะและพูดคุยกับเตชิตนานถึง 4 วัน แต่ถึงไม่ได้พูดคุยด้วย เขาก็ยังได้รับการติดต่อและแจ้งข่าวจากคนรถและเลขาทุกวัน เขาเข้าใจและเห็นใจกับภาระหน้าที่ของเตชิตในฐานะประธานรามิลกรุ๊ป ที่ผ่านมาเตชิตจะเป็นฝ่ายโทรหาเขาทุกครั้ง ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบไปเพราะยุ่งอยู่กับงาน กานต์รวีจึงได้แต่เฝ้ารอการติดต่อกลับมาอย่างเงียบๆ แต่นึกไม่ถึงว่าการเป็นฝ่ายนั่งเฝ้ารอจะทำให้ความรู้สึกของตัวเองสับสนและนึกโต้แย้งการกระทำของอีกฝ่ายจนเกิดความหงุดหงิดในใจ
...ไหนบอกว่าเป็นเพื่อน คนเป็นเพื่อนกันเขาไม่เงียบหายกันไปแบบนี้หรอก ยกหูโทรหาแค่ 2-3 นาที จะเสียเวลางานแค่ไหนเชียว...
5 ทุ่มคืนนั้น กานต์รวีตัดสินใจโทรเข้ามือถือเตชิต เสียงเรียกดังอยู่นานจนกานต์รวีเกือบจะวางสาย
“ฮาโหล~~” เสียงงัวเงียตอบกลับมาทำเอากานต์รวีหัวใจเต้นแรง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องตื่นเต้นด้วย
“เอ่อ.. ผมวีครับ คุณหลับแล้วเหรอ ทาโร่..”
ปลายสายเงียบไปอึดใจก่อนตอบรับกลับมาด้วยน้ำเสียงง่วงงุนเหมือนเดิม
“อือ~~ ทำไมนายยังไม่นอน โมจิงอแงเหรอ..”
“เปล่าครับ แกหลับแล้ว”
“อือ~~ นายเป็นยังไงบ้าง เรื่องคดีมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีครับ ตกลงผมได้คุณพยาบาลเป็นพยานแค่คนเดียว คุณรสาพี่เลี้ยงเด็กที่อพาร์ทเม้นท์เก่าเค้าไม่อยากวุ่นวายขึ้นโรงขึ้นศาลก็เลยปฏิเสธ แต่คุณกรบอกว่าไม่เป็นไร มีพยานคนเดียวก็พอครับ ฮาโหล!!.. คุณฟังอยู่รึเปล่า..”
ปลายสายเงียบกริบจนกานต์รวีนึกว่าหลับ
“อือ~~ ฟังซี.. ศาลนับสืบพยานเมื่อไรบอกล่วงหน้าด้วยล่ะกัน จะได้เคลียร์งานไว้ให้”
“ครับ เป็นวันไหนเดี๋ยวคุณกรจะบอกอีกที เอ่อ.. ทาโร่.. คือ.. ช่วงนี้คุณงานยุ่งเหรอ..”
“อะฮะ บริษัทจะเปิดโครงการที่เชียงใหม่มีประชุมทุกวันเลย ช่วงเย็นยังต้องอยู่คุยนอกรอบกับทีมงานวิศวกรและสถาปนิก ฉันไม่มีเวลาเข้าไปหานายเลย ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากโทรมาให้รู้ว่าคุณสบายดี ถ้ายังไงก็อย่าหักโหมนะครับ รักษาสุขภาพด้วย จริงซี!.. มีงานอะไรให้ผมช่วยแบ่งเบามั้ย ตอนนี้ผมอยู่ว่างมากเลย เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”
“โอ!.. งานของนายเหรอ อือ~~ พรุ่งนี้เย็นฉันจะเอาเข้าไปให้ละกัน”
“จริงเหรอครับ.. พรุ่งนี้คุณจะเข้ามาเองเหรอ.. งั้นผมทำอาหารเย็นรอนะ” เสียงใสตื่นเต้น แอบซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่
“อะฮะ ที่จริงฉันไม่อยากให้วุ่นวายเรื่องอาหาร แต่ถ้าอยากทำก็ตามใจ ตอนนี้ดึกมากแล้ว เข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน กู๊ดไนท์ วี..”
“กู๊ดไนท์ครับ คุณทาโร่..”
ใบหน้าหวานแย้มยิ้ม เป็นครั้งแรกที่คุยสายกับผู้ชายคนนี้แล้วรู้สึกตื่นเต้น วางสายไปแล้วหัวใจยังเต้นรัวอยู่เลย
คืนนั้นกานต์รวีนอนคิดถึงรายการอาหารมื้อเย็นที่จะทำให้เตชิต กว่าจะม่อยหลับก็เกือบเที่ยงคืน
“คุณวีทำอาหารเก่งจังเลยนะคะ ถ้าหนูยังไม่มีแฟน หนูต้องจีบคุณวีแน่ๆ ”
แม่บ้านอุ้มหนูน้อยยืนดูกานต์รวีทำอาหาร และคอยเป็นลูกมือช่วยหยิบของให้
“พี่ชายผมเป็นเชฟมือหนึ่งของห้องอาหารในโรงแรม ผมเรียนรู้การทำอาหารจากเขา”
“เชฟ? อ๋อ~~ ที่แปลว่าหุ่นซาเลนเดอร์เหรอคะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการทำอาหารคะ ”
กานต์รวีหัวเราะก่อนอธิบายให้ฟัง วันนี้เขาขอให้อ้ออยู่เลยเวลา เพราะต้องให้ช่วยเลี้ยงหลานขณะที่เขาเข้าครัวทำกับข้าว วันนี้เขาทำกับข้าว 4 อย่างล้วนแต่เป็นอาหารที่คุณทาโร่ชอบ ปูผัดผงกะหรี่ ไข่ตุ๋นทรงเครื่อง ยำถั่วพลูและซุปไก่น้ำใส
กานต์รวีปิดฝาหม้อซุบและถอดผ้ากันเปื้อนออก เดินไปหยิบเงินส่งให้แม่บ้าน
“ให้หนูทำไมคะ”
“ค่ารถไง เย็นมากแล้วนั่งแท็กซี่กลับจะได้ไม่เสียเวลา”
“นั่งทำไมคะแท็กซี่ บ้านหนูอยู่เลยไป 3 ป้ายเอง แต่ถ้าคุณวีให้หนูก็รับค่ะ”
แม่บ้านส่งร่างเล็กให้กานต์รวีอุ้มและขอตัวกลับบ้าน
ร่างเล็กจ้ำม่ำออกอาการดีใจที่ได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดอา กานต์รวีหอมแก้มยุ้ยฟอดใหญ่
“คิดถึงลุงทาโร่มั้ย โมจิ.. ไม่ได้เจอกันหลายวัน วันนี้ต้องถูกลุงฟัดแน่ เราไปอาบน้ำปะแป้งให้หอมๆ กันก่อนดีกว่าเนอะ”
กานต์รวีเหลือบมองเวลาที่ผนัง อีก 15 นาที จะหนึ่งทุ่มแล้ว
...ทำไมยังมาไม่ถึงอีก หรือว่างานยุ่งจนปลีกเวลามาไม่ได้ คงไม่หรอกมั้ง รับปากแล้วว่าจะเข้ามาก็แปลว่าต้องมาได้ สงสัยรถคงติดมั้ง...
ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ชะเง้อดูก็แย้มยิ้มด้วยความดีใจก่อนก้มลงอุ้มร่างเล็กที่นั่งเล่นอยู่ในรถเข็นขึ้นมา
“คุณลุงมาแล้ว ไปรับลุงทาโร่กัน โมจิ..”
คิ้วเรียวขมวดเมื่อพบว่าเตชิตไม่ได้มาคนเดียว ร่างสูงเดินเคียงมากับหญิงสาวรูปงาม ชุดที่เธอสวมเหมือนกับจะไปออกงานกาล่าดินเนอร์
“หวัดดีครับ” กานต์รวีเอ่ยทักก่อนตามมารยาท
“คอยนานรึเปล่า วี.. พอดีแวะรับคุณภาศิรา ก็เลยมาช้าหน่อย”
“สวัสดีค่ะ คุณเลขา จำภาได้มั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยทักเสียงหวาน กานต์รวียืนงงอยู่อึดใจก็จำได้ว่าเธอเป็นแขกคนสำคัญที่ประธานเตชิตเคยรับรองในห้องทำงานอย่างสนิทสนม
“จำได้ครับ สวัสดีครับคุณภาศิรา” กานต์รวีน้อมศีรษะทักทายอย่างมีมารยาท เขาอุ้มหลานอยู่ไม่สามารถยกมือไหว้ได้
“หลานน่ารักจังเลยนะคะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเคยเห็นแว่บๆ ที่ทำงานด้วย กี่เดือนแล้วคะเนี่ย..”
“จะแปดเดือนแล้วครับ”
“จ้ำม่ำน่ารักจริงๆ ด้วยค่ะ ทาโร่.. ถ้าน้าสาวชนะคดีแล้วได้ตัวแกไป คุณวีคงเสียใจแย่เลยนะคะ”
“ไม่มีทาง ยังไงวีก็ต้องชนะ ผมให้เจ้ากรดูแลคดีนี้ สั่งมันแล้วว่าแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ”
กานต์รวีตกใจ นึกไม่ถึงว่าเตชิตจะเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาให้เธอฟัง
“คุณภาเป็นเจ้าของบริษัท แลนด์สเคป รับจัดสวนในโครงการรามิลกรุ๊ป เธอมีงานบัญชีให้คุณทำ..”
ร่างเพรียวยืนนิ่ง คำเรียกชื่อที่แสดงความสนิทสนมระหว่างคนทั้งสอง ในขณะที่คำเรียกแทนตัวเขาเปลี่ยนจากนายเป็น ‘คุณ ’ ทำให้กานต์รวีรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเตชิตย้อนกลับไปสู่จุดเดิม ตอนนี้ร่างสูงตรงหน้าอยู่ในฐานะเจ้านาย ส่วนเขาเป็นเพียงลูกจ้างเท่านั้น
กานต์รวีกอดร่างเล็กในอ้อมแขนแน่นขึ้นเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้กับตัวเองโมจิเห็นหน้าเตชิตก็โผเข้าหาจะให้อุ้มด้วยความคุ้นเคยกานต์รวีรีบรั้งร่างเล็กไว้และก้าวถอยออกมา
...อย่า! ลูก.. วันนี้เขาไม่ใช่ครอบครัวของเรา...

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ หนุกๆอ่า {:sm-32:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณ๕รับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

เจ้านายขี้น้อยใจด้วย

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

NookNicky

ขอบคุนครัล

gearsoccer

ขอบคุณครับ