++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งอย่างหัวเสียทนายหนุ่มส่ายหน้ากับอารมณ์ร้อนของเพื่อนก่อน
“อย่าเพิ่งหัวเสียกับเรื่องแค่นี้ ช่วยฟังเรื่องทั้งหมดให้จบก่อนฉันตั้งใจมาคุยเรื่องคดีของคุณวีนะโว้ย!..”
เตชิตคลายอารมณ์โกรธลง เรื่องคดีของกานต์รวีสำคัญสำหรับเขา
“มีอะไรก็ว่ามา..”
“ทนายกิตติถามฉันแค่ประโยคเดียวและไม่พูดอะไรอีก บอกแต่ว่าแล้วเจอกันที่ศาล..”
“แล้วนายตอบมันว่ายังไง”
“ไม่ตอบ มันไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่มันต้องการจะบอกเรา”
“บอกอะไร ? ”
“สัญญาก่อนว่า จะไม่หัวเสียจนกว่าจะฟังฉันพูดจบ”
“เออ!..”
กรัณกรย์ขอให้เตชิตออกห่างจากกานต์รวีในช่วงนี้ เพราะอีกฝ่ายจับตามองอยู่ ภาพแอบถ่ายที่เห็นอาจถูกใช้เป็นหลักฐานและเป็นเหตุผลประกอบว่าคู่ความอีกฝ่ายมีพฤติกรรมรักร่วมเพศและคัดค้านไม่ให้กานต์รวีมีสิทธิปกครองดูแลเด็ก
เตชิตโกรธมากไม่สามารถสงบอารมณ์ได้
“จะบ้าเหรอ!.. ฉันไม่ใช่เกย์ นายก็รู้..”
ทนายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหล่อเข้มของเพื่อนและยิ้มให้
“ฉันก็ไม่ใช่เกย์.. แต่ฉันรักได้ทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย..”  
“นั่นมันนาย!.. ไม่ใช่ฉัน!.. ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายโว้ย!.. ”
“ฮะๆ เมื่อก่อนฉันก็ไม่เคย และไม่คิดว่าตัวเองจะนอนกับผู้ชายได้”
“หมายความว่าไง.. อย่าบอกว่าแม้แต่นายก็คิดว่าฉันกับวี__”
“ไม่จำเป็นต้องคิดเลย ทาโร่.. ทุกวันนี้นายแสดงออกให้เห็นอยู่แล้ว” ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นโน้มกายเข้าไปกระซิบข้างหูเพื่อน
“กับคนอื่นนายปฏิเสธได้ แต่กับฉัน_อย่าปฏิเสธว่าไม่จริง ฉันผ่านร้อนหนาวมาก่อน สายตาที่นายมองคุณวี.. ไม่ใช่แค่เพื่อน..”   
เตชิตผลักหน้าเพื่อนออกด้วยความโมโห กรัณย์กรหัวเราะทรุดตัวลงนั่งเอกเขนกตามเดิม
“ถ้าไอ้หมอนั่นมันคิดจะเอาเรื่องนี้มาค้าน แล้วมาบอกให้เรารู้ตัวทำไม”
“ก็ต้องการให้เรายอมมอบเด็กให้แต่โดยดีไง เรื่องแบบนี้ถ้านำสืบขึ้นมาอาจทำให้เกิดความอับอาย โดยเฉพาะกับท่านประธานรามิลกรุ๊ป คงไม่อยากให้ถูกล้วงลึกเรื่องพฤติกรรมส่วนตัวแน่ ”
“ฉันไม่สน!.. อยากจะสืบจะล้วงก็เชิญ ถ้าจำเป็นต้องขึ้นศาลฉันจะย้อนถามด้วยว่ามีกำหนดกฎเกณฑ์ที่ไหนห้ามผู้ชายเป็นเกย์เลี้ยงเด็ก เรื่องนี้นายเองก็น่าจะเข้าใจดีนะ คาเบะ..”
กรัณย์กรถอนใจเฮือก
“ก็ตามใจ.. ฉันแค่เห็นว่าถ้าเราสามารถตัดปัญหาอะไรได้ เราควรทำเพื่อให้สถานภาพของคุณวีมีความพร้อมที่จะสู้กับน้าสาวไฮโซได้ และเหตุผลที่ฉันอยากให้เลี่ยงเพราะไม่อยากให้คุณวีลำบากใจ ถ้าจำเป็นต้องเลือกระหว่างหลานกับความสัมพันธ์ฉันเพื่อนสนิทกับประธานเตชิต คุณวีต้องปฏิเสธข้อกล่าวหานี้เหมือนกัน ฉันคิดว่านายคงไม่อยากถูกคุณวีปฏิเสธในสถานที่แบบนั้น”
กรัณย์กรให้เหตุผลที่เตชิตยอมสงบนิ่งไม่โวยวาย
เตชิตเห็นจริงตามเพื่อน ความรู้สึกของเขาที่มีต่อกานต์รวีซ่อนความลึกซึ้งไว้ภายในจริงอย่างที่เจ้าคาเบะคิด แต่ความรู้สึกของกานต์รวีเขาไม่แน่ใจ เขาคงเสียใจและทนไม่ได้ถ้าถูกกานต์รวีปฏิเสธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการปฏิเสธต่อหน้าศาลอาจทำให้เขาหมดโอกาสที่จะสานสัมพันธ์ต่อ...
กรัณย์กรกล่าวย้ำเมื่อเพื่อนนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา
“ถือว่าช่วยให้คุณวีมีโอกาสชนะมากขึ้น ฉันไม่ได้ห่วงว่าจะต้องหาเงิน 5 แสน มาใช้หนี้นายภายใน 3 วัน แต่ฉันห่วงความรู้สึกของคุณวี และนายก็คงไม่อยากเห็นเขาร้องไห้..”
“ห่างตอนนี้จะทันเหรอ มันแอบถ่ายรูปเราไว้แล้ว..”
“ทันแน่นอน แต่ต้องไม่ห่างเฉยๆ นายต้องทำอะไรสักอย่างด้วย”
“ทำอะไร!..”
กรัณย์กรยิ้มให้เตชิตก่อนคว้าหูโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานยื่นให้
“นัดสาวเดทซีครับท่าน ตั้งแต่รู้จักคุณวี ท่านไม่เคยควงสาวออกเดทเลยไม่ใช่เหรอ..”
ด้วยเหตุผลนี้เตชิตจำใจต้องออกห่างจากกานต์รวี ไม่เข้าไปหาในตอนเย็นและเลี่ยงไม่คุยโทรศัพท์ด้วยเพราะกลัวตัวเองใจอ่อน เขาเอางานมาบังหน้าเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเสียความรู้สึก โชคดีที่บริษัทมีแผนจะขึ้นโครงการที่เชียงใหม่ สามวันแรกเขามีประชุมทั้งวันจริงๆ ทำให้ไม่มีเวลาคิดถึงใบหน้าหวานของอาหนุ่มกับหลานชายตัวน้อย แต่ทุกครั้งที่หัวสมองว่างจากเรื่องงานก็คอยแต่จะนึกถึงกานต์รวี รู้สึกหงุดหงิดและไม่เป็นสุข หลายครั้งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหา แต่ต้องพยายามตัดใจวางลง จากที่เคยโทรคุยกันทุกวันและไปหาที่บ้านแทบจะทุกเย็น เมื่อวานเขาต้องกลับไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ผับ แต่นั่งอยู่ได้ไม่นานก็ต้องขอตัวกลับโดยอ้างว่าพรุ่งนี้มีประชุมเช้า เหตุผลแท้จริงคือเขาค้นพบว่าการสังสรรค์เฮฮากับเพื่อนฝูงไม่ใช่ความสุขที่เขาต้องการ
ขณะกำลังจะเคลิ้มหลับเมื่อคืนวานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินเสียงใสจากปลายสาย ใจหายอย่างแรงเมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกน้อยใจในน้ำเสียงนั้น ทั้งที่ตื่นเต้นและดีใจมากแต่เขากลับแสร้งทักทายและพูดคุยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ตอนเขารับปากว่าจะเข้าไปหา น้ำเสียงดีใจของกานต์รวีทำให้เขามีความสุขมาก
ที่จริงวันนี้เขาตั้งใจจะเข้าไปหากานต์รวีเพื่อคุยเรื่องงาน ตั้งใจว่าคุยเสร็จก็จะรีบกลับ การถอยห่างโดยไม่ยอมพบปะพูดคุยเลยเป็นเรื่องผิดวิสัย เขาไม่อยากให้กานต์รวีคิดมากว่าเขารังเกียจไม่อยากคบหาด้วย แต่เมื่อตอนบ่ายเขาพบภาศิราโดยบังเอิญ เธอเข้ามาคุยเรื่องงานออกแบบสวนกับฝ่ายตกแต่งของอาเกียรติชัย หญิงสาวผู้นี้เคยออกเดทกับเขาหลายครั้ง แต่เมื่อคบหาจนรู้นิสัยใจคอกันทั้งเขาและเธอกลับพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น
เธอชวนเขาไปงานแฟชั่นการกุศลตอนค่ำ เขาตอบรับและชวนเธอไปพบกานต์รวีที่บ้านก่อน เธอมีธุรกิจแฟรนไชส์หลายแห่ง อย่างน้อยเขาอาจของานบัญชีให้กานต์รวีทำได้บ้าง ซึ่งเมื่อเขาออกปากเธอก็ยินดีให้ความช่วยเหลือทันที
... พระเจ้า!.. จนถึงนาทีนี้เขายังลืมใบหน้าหวานที่พยายามซ่อนความเสียใจไว้ไม่ได้ เขารู้สึกโกรธตัวเองที่พาหญิงสาวไปพบกานต์รวีที่บ้าน นึกไม่ถึงว่าการเห็นสีหน้าตกใจของชายหนุ่มจะทำให้หัวใจตัวเองเจ็บปวดขนาดนี้ เขาทำร้ายความรู้สึกตัวเองไม่พอ ยังทำร้ายความรู้สึกของกานต์รวีด้วย
... เตชิตสวมกอดหมอนที่กานต์รวีเคยนอนหนุนไว้แนบอก ยอมรับกับตัวเองในนาทีนี้ว่า ความรักฉันท์เพื่อนสนิทที่มีต่อชายหนุ่มผู้นี้แปรเปลี่ยนไป เขารักกานต์รวี รักอาวีของโมจิ รักจนอยากสวมกอดไว้แนบอกเหมือนหมอนใบนี้ ...
... ฉันขอโทษ วี.. ฉันไม่อยากเห็นนายร้องไห้ โมจิต้องได้อยู่กับนาย ถึงวันนั้นฉันจะกอดนายไว้แนบอกไม่ปล่อยให้ห่างจากกายฉันอีกเลย...
กานต์รวีกำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้า แฟ้มเอกสารกองใหญ่ วางซ้อนเต็มโต๊ะ ...คุณภาศิราเปิดบริษัทมาได้ยังไงตั้งปีกว่าโดยไม่มีการทำบัญชีให้เป็นระบบ งบการเงินก็มั่วมาก เขาต้องจัดระบบและทำบัญชีให้ใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่งานง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถ แค่ปวดหัวกับการรื้อหาเอกสารเท่านั้น...
เสียงรถมาจอดที่หน้าประตูบ้าน กานต์รวีวางมือจากงานชะเง้อมองด้วยความหวังว่าจะเป็นคนที่อยากเจอ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นรถของเขาจริงๆ
“ผมไปเปิดเอง อ้อ.. ”
กานต์รวีบอกแม่บ้านที่วิ่งออกมาจากครัวและลุกไปเปิดประตูเอง
“สวัสดีครับ คุณวี..”
“หวัดดีครับ พี่มนู.. มาส่งเอกสารเหรอครับ” กานต์รวีไม่ถามถึงเตชิต เห็นนายมนูถือซองเอกสารลงจากรถก็รู้แล้วว่าเขาไม่มาอีกแล้ว..
“ครับ.. เจ้านายให้ผมเอาเงินเดือนมาให้”
“เงินเดือน? ของผมเหรอ”
“ครับ”
“ผมไม่ได้ทำที่บริษัทแล้วจะมีเงินเดือนได้ยังไง”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ท่านเขียนโน้ตฝากมาด้วย ยังไงคุณวีลองเปิดอ่านดู”
กานต์รวีรับซองจากคนรถ
“ขอบคุณครับ”
“คุณวีมีอะไรจะฝากบอกท่านประธานมั้ยครับ”
“เอ่อ.. ไม่มีครับ”
ใบหน้าหวานหม่นลง ครุ่นคิดในใจ
...ใครจะกล้ามี ถ้ายังอยู่ในฐานะเพื่อนสนิทกันก็อยากจะฝากคำตัดพ้อไปว่า ...งานยุ่งจนถึงขนาดลืมผมกับโมจิเลยเหรอ... แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรสำหรับเขา...
“ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
กลับเข้ามาในบ้านกานต์รวีรีบเปิดซองเอกสาร แต่ปรากฏแค่โน้ตเขียนอยู่หน้าซองเงิน
...เงินเดือนสำหรับเดือนนี้ อย่าปฏิเสธไม่รับ มีงานต้องให้ช่วยอีกเยอะ ....
เตชิต
กานต์รวีนับเงินในซอง มีแบงค์พันถึง 20 ใบ นี่ต้องเป็นเงินส่วนตัวของคุณเตชิต มันมากกว่าเงินเดือนที่บริษัทจ้างเขาอีก ทั้งที่รู้สึกตื้นตันแต่กลับใจหายอย่างบอกไม่ถูก ข้อความที่หน้าซองกระชับและมีใจความเหมือนเป็นคำสั่งจากเจ้านายมากกว่าการบอกกล่าวในฐานะเพื่อน
กานต์รวีเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาหลงคิดไปเองว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนในครอบครัวของเขากับโมจิแล้ว แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่!!.. และไม่มีทางจะเป็นไปได้ ประธานรามิล กรุ๊ป จะมาเป็นเพื่อนกับพนักงานกระจอกๆ อย่างเราได้ยังไง ความเอื้อเฟื้อที่มีให้เราทุกวันนี้ ก็แค่ในฐานะนายจ้างกับลูกจ้างเท่านั้น
... คุณเคยบอกว่าถูกชะตากับผมอยากคบหาเป็นเพื่อนด้วย วันนี้คุณคงรู้ตัวแล้วซีนะ ว่าคบคนปัญหาเยอะอย่างผมแล้วมีแต่เรื่องปวดหัว หรือไม่คุณก็คงเบื่อที่จะเล่นเป็นเพื่อนกับผมแล้ว ไม่ว่าคุณจะรู้สึกกับผมยังไง สำหรับผมคุณเป็นผู้มีพระคุณ สักวันผมจะหาทางตอบแทนคุณ เพื่อให้เราหมดหนี้บุญคุณต่อกัน ....
สวนสาธารณะในหมู่บ้าน
“ตกลงศาลนัดวันไหนครับ คุณกร..”
“วันจันทร์ 9 โมงเช้า เดี๋ยวเราซักซ้อมกันอีกทีนะ ว่าคุณต้องพูดยังไง ผมจะเปิดประเด็นให้คุณชี้แจงเหตุผล ”
“ครับ ว่าแต่.. คุณกรว่าผมตัดสินใจถูกมั้ยที่ทำแบบนี้”
“แบบนี้? หมายถึงรับโมจิเป็นลูกเหรอ..”
“ครับ”
“ถูกซะยิ่งกว่าถูก ถ้าคุณตัดสินใจตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเป็นเรื่องขึ้นศาลให้เสียเวลา แต่ผมสงสัย ทำไมไม่บอกให้เจ้าทาโร่รู้.. ”
กานต์รวีเข็นรถพาหลานเดินเล่น ทนายหนุ่มเดินตามเป็นเพื่อนพูดคุย ช่วงนี้กรัณย์กรแวะมาหากานต์รวีเกือบทุกวันเพราะอยากเป็นเพื่อนคลายเหงาให้ เขาเพิ่งรู้ว่านอกจากทารกวัย 8 เดือนแล้ว กานต์รวีไม่มีเพื่อนสนิทข้างกายที่จะแวะมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน ดังนั้นเมื่อเตชิตต้องห่างไปด้วยความจำเป็น ชายหนุ่มผู้นี้ก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ
“ไม่ครับ ผมไม่อยากบอก ผมไม่อยากให้คุณเตชิตปวดหัวกับเรื่องของผม ลำพังงานของท่านก็ปวดหัวพอแล้ว..”
“แต่นี่เป็นเรื่องดี ไม่ใช่เรื่องปวดหัวซะหน่อย”
“ถึงงั้นก็เถอะครับถ้าคุณเตชิตมีเวลาไปศาลวันนั้นด้วย ก็ค่อยให้ท่านรู้วันนั้นเถอะครับ”
กานต์รวียืนยันหนักแน่น ทำให้กรัณย์กรรู้สึกหนักใจ...ความหวังดีของเขาทำให้เพื่อนและชายหนุ่มข้างกายที่น่ารักคนนี้ผิดใจกันรึเปล่านะ...
การตัดสินใจรับโมจิเป็นลูกทำให้สถานภาพของกานต์รวีไม่น่าหนักใจอีกต่อไปและยังมีโอกาสชนะคดีได้หนูน้อยโมจิมาอยู่ในความปกครองเลี้ยงดูด้วยเขาอยากให้กานต์รวีบอกความจริงเรื่องนี้ เพื่อให้เตชิตได้กลับมาสนิทสนมกับชายหนุ่มเหมือนเดิมความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่แค่เริ่มต้นเท่านั้นเขาอยากรู้ว่าเจ้าเพื่อนปากแข็งของเขาจะสามารถสานสัมพันธ์กับกานต์รวีไปถึงขั้นที่หัวใจเรียกร้องได้หรือไม่นึกแล้วก็ขำประโยคที่เพื่อนเคยตะคอกใส่

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

Stone316

ขอบคุณมากค้ราบ

x_man19

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ หนุกมวก{:sm-52:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

aomaomaom

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

kk-t

ขอบคุณครับ

acolyte

จะเกิดอะไรขึ้นกันอีกนะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ