++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เกียรติชัยตีหน้าเครียดผละจากกรัณย์กรเข้าไปคุยกับคุณเชิดศักดิ์บิดาเตชิต
“งานที่บริษัทต้องมีคนดูแล ผมจะเรียกประชุมฝ่ายบริหารอยากให้พี่ช่วยไปสั่งการว่าจะเอายังไง.. ถ้ายังไงผมขออาสาช่วยดูงานแทนเตชิต..”                 


เชิดศักดิ์นิ่งเฉยไม่มองหน้าน้องเขย
“จะบ้าเหรอ! คุณชัย.. มาพูดเรื่องงานอะไรเวลานี้!..” เสียงใสของภรรยาแหวใส่สามี
“อ้าว!.. ไม่พูดตอนนี้จะให้พูดตอนไหน โครงการใหม่จะเปิดในสัปดาห์หน้าแล้วนะครับพี่..”
“ไม่จำเป็น ดูแลงานในหน้าที่ของแกให้ดีก็พอ.. ”
เชิดศักดิ์ตอบกลับน้ำเสียงเรียบ หากแต่เด็ดขาดและแฝงอำนาจไว้จนอีกฝ่ายไม่กล้าเซ้าซี้ต่อคำด้วย เครือวัลย์ค้อนสามีนึกสมน้ำหน้าในใจที่ไม่รู้จักเลือกเวลาพูดให้เหมาะสม..
ร่างสูงของหนุ่มใหญ่เดินจ้ำอ้าวหน้าตื่นมาพร้อมกับชายหนุ่มอีกสองคน
“คุณเตชิตเป็นยังไงบ้างครับท่าน..”
“เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด กระสุนเฉียดหัวใจ ยังรอดูอาการอยู่.. งานที่บริษัทช่วงนี้คงต้องฝากคุณดูแลนะ ณรงค์..”
“อย่าเป็นห่วงเลยครับ ท่าน.. เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว”
เกียรติชัยชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อกรรมการผู้จัดการของรามิลกรุ๊ปมาฮุบความหวังของเขาไป
“ผมมีธุระต้องทำ ขอตัวก่อน!..”
เกียรติชัยกระแทกเสียงและผลุนผลันจากไปอย่างไร้มารยาท เชิดศักดิ์ส่ายหน้าเหนื่อยใจ
:เศร้า1:
“ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ คุณกร..”
“เดี๋ยวซี!.. เมื่อกี้คุณลุงถามว่าคุณเป็นใคร ผมยังไม่ได้แนะนำคุณกับท่านเลย..”
“เอ่อ.. ต้องแนะนำด้วยเหรอครับ ผมว่าอย่าดีกว่า ท่านกำลังยุ่งและมีเรื่องไม่สบายใจอยู่..”
กานต์รวีเคยเห็นรูปคุณเชิดศักดิ์ในห้องประชุม ซึ่งตอนแรกคิดว่าเป็นท่านประธานที่ตัวเองต้องทำงานด้วย ตัวจริงดูอ่อนโยนและใจดีกว่ารูปที่เห็น สีหน้าเครียดของบิดาเตชิตขณะกำลังคุยกับพนักงานฝ่ายบริหารของบริษัททำให้กานต์รวีรู้สึกเห็นใจ
..นอกจากจะห่วงลูกชายแล้ว คุณเชิดศักดิ์คงเป็นห่วงเรื่องการโกงกินของนายเกียรติชัยด้วย...
“ผมกลับก่อนดีกว่าครับ คุณกร..”
“อีกสักครู่ได้มั้ย เดี๋ยวกลับพร้อมผม ผมจะไปส่ง..”
“ได้ครับ..”
กานต์รวีรับคำและทรุดตัวลงนั่งด้วยอาการห่อเหี่ยว ใจจริงอยากเฝ้าคอยจนกว่าจะแน่ใจว่าคุณเตชิตปลอดภัยแล้ว เพราะถึงกลับไปก็คงกระวนกระวายใจและเป็นห่วงจนนั่งไม่ติด แต่อยู่.. ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน ทุกคนที่นี่ล้วนแต่มีความสัมพันธ์กับคุณเตชิต นอกจากคนในครอบครัวและญาติสนิทแล้ว ยังมีพนักงานกลุ่มหนึ่งนั่งเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วง...
นายแพทย์หนุ่มใหญ่เดินสีหน้าเครียดออกจากห้องไอซียู บิดาเตชิตรีบลุกขึ้นถามไถ่อาการลูกชาย
“เป็นยังไงบ้างครับ คุณหมอ..”
“ผมยังให้คำตอบไม่ได้ ต้องรอดูอาการถึงพรุ่งนี้เช้า แต่ถ้าคนไข้จิตใจไม่สงบผมเกรงว่า.. คืนนี้อาการอาจจะทรุดลง”
“หมายความว่ายังไงครับหมอ..”
“คนไข้มีปัญหาอะไรก่อนจะถูกลอบยิงรึเปล่าครับ..”
“ปัญหา?” เชิดศักดิ์นึกถึงปัญหางานที่เตชิตแบกรับอยู่
“ปัญหางานที่บริษัทรึเปล่าครับ ลูกผมเป็นห่วงเรื่องนี้มาก”
“ไม่แน่ใจครับ แต่ผมว่าไม่น่าจะใช่ คนไข้เหมือนพยายามจะเรียกใคร ใช่มั้ยคุณรส..” หมอหันไปถามพยาบาล
“ค่ะ.. คนไข้กระสับกระส่ายและออกเสียงเรียก แต่ฟังไม่เป็นคำพูดค่ะ”
บิดาเตชิตสีหน้าวิตก ...ไม่รู้ว่านอกจากเรื่องงานแล้วลูกยังมีปัญหาหนักใจเรื่องอื่นอีก...
“มีใครพอจะรู้มั้ย ว่าเตชิตมีปัญหาอะไรกับใคร..”
เชิดศักดิ์หันไปถามภรรยาและสมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ ต่างก็ส่ายหน้าปฏิเสธ หันมาทางกลุ่มผู้บริหารของรามิลก็ไม่มีใครรู้ จึงกล่าวกับกรัณย์กรเหมือนเป็นความหวังสุดท้าย
“ไม่มีใครรู้เลย เราล่ะ กร.. นายชิตคบกับใครอยู่ มีคุยอะไรให้ฟังรึเปล่า เป็นเพื่อนกันน่าจะรู้บ้างนะ..”
“เอ่อ..” กรัณย์กรหันไปถามพยาบาล
“ฟังไม่ออกสักนิดเลยหรือครับ.. คนไข้ออกเสียงยังไงครับ..”
“เป็นเสียงครางค่ะ อี~~ อี~~ ประมาณนี้ล่ะค่ะ”
กรัณย์กรครุ่นคิด ... เรื่องที่เขาพูดคุยกับเตชิตในช่วงนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องคดีของกานต์รวี...
...คุณวี~~ วี~~ วี~~~~~ ….
กรัณย์กรเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งชะเง้อและเงี่ยหูฟังอยู่ห่างๆ กานต์รวีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก จึงไม่กล้าเข้ามายืนฟังด้วย
“ถ้ารู้ว่าเป็นใคร จะทำยังไงหรือครับ”
“หมออยากให้เข้าไปคุยและช่วยให้กำลังใจคนไข้หน่อย จิตใจสงบ ร่างกายจะได้พักผ่อนและมีกำลังต่อสู้..”
“เรารู้หรือกร.. เป็นใครรีบติดต่อเร็วเข้า!..” บิดาเตชิตเร่งกรัณย์กรด้วยความกังวลและเป็นห่วงลูกชาย
“ผมไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า.. ”
“ลองดูก็ไม่เสียหาย รีบโทรหาเธอเลย อย่าชักช้า”
“ไม่ใช่เธอครับ แล้วก็ไม่ต้องโทร เขาอยู่ที่นี่แล้ว..”
“คุณทาโร่.. ผมวีนะครับ คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ..”
ร่างสูงนอนนิ่งอยู่ในสภาพที่กานต์รวีเห็นแล้วใจหาย แค่คิดว่าถ้าอีกฝ่ายเป็นอะไรไปน้ำตาก็ร่วงผล็อย มือเรียวกุมมือใหญ่ไว้ขณะพร่ำขอโทษ
“ผมเสียใจ.. ผมขอโทษที่พูดจาต่อว่าคุณวันนั้น ผมอยากขอโทษคุณ แต่คุณไม่อยู่อ่ะ เรื่องโมจิผมก็ไม่ได้ตั้งใจปิดบังคุณนะ ผมสัญญากับพี่ดลว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ผมจำเป็นจริงๆ ผมไว้ใจคุณที่สุดในโลกเลยนะ ทาโร่~~”
กานต์รวีโน้มตัวลงกระซิบข้างหูร่างสูง
“คุณอย่าเป็นอะไรนะ~~ คุณเป็นครอบครัวของผมกับโมจิ คุณต้องกลับมาอยู่กับเรานะ”
“ผมกับโมจิจะรอคุณอยู่ที่บ้าน เราจะเลี้ยงฉลองด้วยกัน คุณต้องหายนะ ทาโร่..”
สัญญาณชีพจรในจอภาพอยู่ในเกณฑ์ที่ดีขึ้น หมอเข้าไปตรวจพบว่าชีพจรของคนไข้เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอดีขึ้นจากเมื่อครู่ จึงหันมากล่าวกับบิดาคนไข้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้น่าจะเป็นคนที่อยู่ในความกังวลของลูกชาย
เชิดศักดิ์ดีใจที่กานต์รวีช่วยให้เตชิตสงบลงได้ แม้จะแปลกใจว่าลูกชายมีปัญหาอะไรกับอดีตเลขาหนุ่ม แต่ไม่ใช่เวลาที่จะถามมากความ กรัณย์กรแนะนำแต่เพียงว่ากานต์รวีเคยทำงานที่รามิลกรุ๊ป เป็นเลขาของเตชิต และตอนนี้ก็ยังรับทำงานส่วนตัวให้ที่บ้าน เรื่องราวระหว่างคนทั้งคู่ กรัณย์กรขอให้สอบถามจากเตชิตเองภายหลัง
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยให้เตชิตสงบลงได้..”
“ไม่เป็นไรครับท่าน ผมไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องของผมรึเปล่าที่ทำให้คุณทาโร่ เอ่อ.. คุณเตชิตใจไม่สงบ แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่อง
ค้างคาอยู่ในใจที่ผมอยากขอโทษคุณเตชิตหลายวันแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสครับ”
เชิดศักดิ์มองกานต์รวีด้วยความรู้สึกเอ็นดู แค่คำพูดไม่กี่ประโยคก็บอกนิสัยได้แล้วว่า ชายหนุ่มอ่อนวัยผู้นี้เป็นคนมีน้ำใจและจิตใจที่ดี พูดจาฉะฉานและยังสุภาพอ่อนโยนด้วย
“จะขัดข้องมั้ยถ้าฉันอยากจะขอรู้เรื่องราวของเธอ เห็นว่าเคยเป็นเลขาเตชิตอยู่ที่บริษัท แล้วทำไมถึงออกมารับงานส่วนตัวอยู่กับบ้าน สะดวกที่จะเล่าให้ฟังรึเปล่า.. หือ..”
“เอ่อ..” ใบหน้าหวานครุ่นคิด
...จะเล่ายังไงดี คุณพ่อคุณเตชิตจะว่าเราเป็นตัวปัญหาของลูกชายเขารึเปล่านะ คุณเตชิตไม่เคยเล่าเรื่องของเราให้ท่านฟัง แปลว่าไม่อยากให้รู้เรื่องแน่เลย...
กานต์รวีตัดสินใจเล่าเรื่องตัวเองให้บิดาเตชิตฟัง เมื่อคิดได้ว่าไม่เห็นความจำเป็นจะต้องปิดบัง เขาต้องรับงานส่วนตัวทำอยู่กับบ้านเพราะต้องเลี้ยงหลานไปด้วย ก็เท่านั้น.. ถ้าไม่นับปัญหาของโมจิแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย...
กลางดึกคืนนั้น
ร่างเพรียวนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เป็นห่วงชายหนุ่มที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล นึกภาวนาขอให้อาการบาดเจ็บทุเลาขึ้นและผ่านพ้นคืนนี้ไปด้วยดีเถอะ
กานต์รวีพยายามข่มตานอนแต่ไม่ยอมหลับ จึงลุกขึ้นจากที่นอนเดินไปหาเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในเตียง
“อานอนไม่หลับเลย โมจิ.. เป็นห่วงลุงทาโร่ของหนูที่สุดเลย..” กานต์รวีอุ้มร่างเล็กขึ้นจากเตียงพาไปนอนด้วย
“คืนนี้นอนกับอานะ ลูก..” เสียงใสกระซิบบอกก่อนวางร่างเล็กลงนอนบนที่นอน  และเอนกายลงกอด
“วันนี้อุตส่าห์เป็นวันดีแล้วแท้ๆ ในที่สุดโมจิก็ได้อยู่กับอาตลอดไป ไม่มีใครหน้าไหนกล้าแย่งโมจิไปจากอาได้อีกแล้ว แต่ทำไมต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับลุงด้วยก็ไม่รู้เนอะ..”
“ถ้าลุงเป็นอะไรไป เราจะทำยังไงกันดี โมจิ..”  
“ลุงเป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือเรา โมจิกับอาต้องช่วยกันขอให้พระคุ้มครองลุง ขอให้สวรรค์ลงโทษคนใจบาปที่ทำร้ายลุงด้วย..”
กานต์รวีรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้นอนกอดเจ้าตัวเล็ก ร่างน้อยขยับตัวดูดปากจ๊วบๆ จมูกโด่งหอมแก้มนุ่มเบาๆ
“  หิวเหรอค้าบ.. ก่อนจะนอนก็กินไปหนึ่งขวดแล้วนะ กินเยอะเดี๋ยวกลายเป็นลูกหมูหรอก..”  
กานต์รวีอดยิ้มไม่ได้เมื่อหนูน้อยเลิกดูดปากนอนหลับตาพริ้มเหมือนไม่อยากเป็นลูกหมู...
...เรามาช่วยกันภาวนาขอให้ลุงปลอดภัยและหายไวๆ จะได้กลับมาเลี้ยงฉลองกัน...
....ผมกับโมจิจะรอคุณกลับบ้าน เราจะฉลองกันในครอบครัว คุณเป็นครอบครัวของเราแล้วนะ เพราะงั้นคุณต้องปลอดภัยนะครับ..
RRRR…
กานต์รวีสะดุ้งตื่นเหลือบดูเวลาที่ผนังห้อง เพิ่งจะตี 4 เอง... โทรศัพท์เวลานี้แปลว่าต้องเป็นเรื่องด่วนแน่ รีบคว้ามือถือที่หัวเตียงกดรับสาย
“ผมวีครับ มีอะไรครับคุณกร.. คุณทาโร่อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
เสียงใสร้อนรนถามด้วยความเป็นห่วง ... โทรศัพท์ดังแต่เช้ามืดแบบนี้จะไม่ให้ตื่นตกใจได้ยังไง...
“คุณวี.. ผมขอโทษที่ปลุกแต่เช้า.. ผม เอ่อ.. ”
กานต์รวีใจหายวาบกับน้ำเสียงอึกอักของกรัณย์กร ร่างเพรียวลุกจากเตียงระรัวถามน้ำเสียงสั่นเครือ ตื่นกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ
“มีอะไรครับ! คุณกร~~ คุณทาโร่อาการดีขึ้นรึเปล่า เขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย~~ ”
“ใจเย็นๆ คุณวี.. ทำใจให้เข้มแข็งแล้วฟังที่ผมพูด”
“คุณกร~~ คุณอย่าบอกนะว่า คุณทาโร่~~”
“คุณวี.. ผมไม่อยากบอกคุณทางโทรศัพท์ แต่ช่วงเช้านี้ผมไม่ว่างไปหา ยังไงคุณก็ต้องรับรู้ เตชิตจากเราไปแล้ว เขาไปอย่างสงบเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว..”
กานต์รวียืนนิ่งชาไปทั้งร่าง เข้าใจความรู้สึกของคำว่า ใจหายวาบในนาทีนี้ ทุกครั้งที่ตกใจหรือเสียใจ หัวใจก็จะหายแค่วูบเดียว แต่ตอนนี้เขาไม่ได้แค่ใจหายวูบ เขากำลังจะขาดใจเพราะหัวใจไม่ได้อยู่กับตัว มันหายตามคนคนนั้นไป ร่างกายที่ไร้หัวใจจะอยู่ได้ยังไง…
“วี!.. คุณต้องเข้มแข็งนะ ทาโร่หมดห่วงเรื่องคุณและจากไปสบายแล้ว คุณต้องไม่ทำให้เขาเป็นห่วงอีก ต้องเข้มแข็งและอยู่กับโมจิอย่างมีความสุขให้ได้ รู้มั้ย..”
กานต์รวีรู้สึกตัวเมื่อปลายสายส่งเสียงเตือนสติ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณกร.. ผมมีโมจิต้องดูแล~~ ผมจะเข้มแข็ง~~”
กานต์รวีรับปากน้ำเสียงสะอื้นหัวใจโผกลับเข้าร่างเมื่อนึกถึงทารกน้อยที่ต้องดูแลวางสายจากกรัณย์กรร่างเพรียวล้มตัวลงบนที่นอนสะอื้นโฮ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกหน่อยนะครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

ขอให้คุณท่าโร่ปลอดภัยด้วยเถ้อะะะะ

x_man19

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

เป็นอะไรมากรึป่าว เตชิต

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

NookNicky

ขอบคุนครับ