++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
กานต์รวีรู้สึกตัวเมื่อปลายสายส่งเสียงเตือนสติ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณกร.. ผมมีโมจิต้องดูแล~~ ผมจะเข้มแข็ง~~”
กานต์รวีรับปากน้ำเสียงสะอื้นหัวใจโผกลับเข้าร่างเมื่อนึกถึงทารกน้อยที่ต้องดูแลวางสายจากกรัณย์กรร่างเพรียวล้มตัวลงบนที่นอนสะอื้นโฮ
“ฮือๆ คนใจร้าย คุณบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว แต่คุณก็ทิ้งผมกับโมจิไป ฮือ~~”
“ผมได้อยู่กับโมจิตลอดไปแล้ว แต่ผมก็จะไม่ได้อยู่กับคุณตลอดไปด้วย ฮือ~~”
ร่างเพรียวนอนสะอื้นน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ไม่สนใจร่างเล็กที่ขยับตัวดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่ข้างกาย บอกตัวเองให้ทำใจกับการจากไปของเตชิตแต่กลับเจ็บร้าวในอกจนแทบจะขาดใจ เขาเสียใจมากเพราะเขาไม่เหลือใครแล้วในชีวิต ผู้ชายคนนี้เข้ามาช่วยเติมเต็มชีวิตให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เริ่มจากการเป็นเจ้านายและเพื่อนสนิทที่นับวันก็จะสนิทกันมากขึ้นจนเหมือนเป็นคนในครอบครัว แม้ระยะหลังจะมีปัญหาต้องห่างกันไปหรือไม่เข้าใจกันบ้าง ความรู้สึกผูกพันก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อาจเป็นเพราะมีโมจิเป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณทาโร่..
…แต่ตอนนี้.. ต่อให้สิบโมจิก็เรียกลุงทาโร่กลับคืนมาไม่ได้แล้ว..
โมจิเงยหน้าจ้องมองกานต์รวีตาแป๋วด้วยความสงสัย
..ส่งเสียงเรียกตั้งนานแล้ว ทำไมอาวียังนอนก่ายหน้าผากเฉยอ่ะ หรือว่ายังไม่ตื่น...
ร่างเล็กตะแคงและคว่ำตัวลง ส่งเสียงเรียกอีกสองแอะ อาวีก็ยังนอนนิ่งจึงคืบตัวกระเถิบเข้าไปนอนเบียดข้างๆ
นอนเบียดก็แล้ว.. นอนก่ายก็แล้ว... มือเล็กตบแปะที่หน้าอกและส่งเสียงเรียกอีกอาวีก็ยังไม่ตื่น เป็นไปได้ไง? วันนี้อุตส่าห์ได้นอนบนเตียงด้วยกัน ทุกเช้าแค่ส่งเสียงสองแอ๊ะอาวีก็วิ่งมาหาหนูแล้ว
โมจิยันกายขึ้นไปนอนซบบนอก กานต์รวีก็ยังนอนนิ่ง หนูน้อยขยับหัวขึ้นมองหน้าอา
...หา! ยังหลับอยู่เลยเหรอเนี่ย.. ทำไมวันนี้อาวีขี้เซาจังเลยอ่ะ...
ร่างเล็กคืบตัวขึ้น มือเล็กตบแปะบนใบหน้าสวย ส่งเสียงเรียกไปด้วย
“อ๊ะ อา~~” ((ตื่นๆ อาวี.. ตื่น))
...เอ๋!... แก้มเปียกน้ำ? ...
กานต์รวีรู้สึกตัวรีบสวมกอดร่างเล็กและขยับตัวขึ้นนั่ง โมจิส่งเสียงดีใจที่ปลุกอาตื่นจนได้
กานต์รวีเหลือบดูเวลาที่ผนังห้อง 6 โมงเช้าแล้ว.. เขาหลับต่อทั้งที่ยังร้องไห้เสียใจอยู่เหรอ.. หรือว่า.. ที่จริงแล้วมันเป็นแค่ฝันร้าย.. แต่ทำไมเขายังรู้สึกเจ็บในอกและเสียใจอยู่เลย..
“อ๊ะ อา~~” ((อาวีเป็น’ไร ทำไมแก้มเปียก))
มือเล็กจับแก้มเขาและส่งเสียงเรียกเหมือนอยากคุยด้วย เขาดึงมือเล็กมาจูบจึงสัมผัสความเปียกชื้นที่ฝ่ามือน้อย
...น้ำตา? เขาร้องไห้?   แปลว่าไม่ใช่ฝันร้าย มันเป็นเรื่องจริง.. เขานอนร้องไห้เสียใจจนหลับไป..
ร่างเพรียวสะท้านสวมกอดร่างเล็กในอ้อมแขนแน่น
“ลุงมาอยู่กับเราไม่ได้แล้วนะ โมจิ.. ต่อไปเราต้องอยู่กันสองคน โมจิต้องเป็นเด็กดีเหมือนที่ลุงทาโร่เคยสอน รู้มั้ย..”
“อ๊ะ อ๋า~~” ((เอ๊าะ~~ อ๋อย~~ หนูหายใจไม่ออกนะ อาวีกอดเบาๆ หน่อย ))
มือเล็กดันตัวเองออกแต่ไม่ได้ผล ถูกอาวีกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ลุงจากเราไปอยู่บนสวรรค์แล้ว โมจิ.. แต่ลุงก็จะเป็นครอบครัวของเราตลอดไป ฮือๆ ”   
กานต์รวีซบไหล่เจ้าตัวเล็กร้องไห้   เป็นครั้งแรกที่โมจิได้ยินเสียงร้องไห้ของกานต์รวี แม้จะร้องเสียงเบา ไม่ตะโกนร้องเหมือนตัวเองแต่หนูน้อยก็รู้ว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ร่างเล็กหยุดดิ้นสวมกอดและซบศีรษะกับไหล่อาส่งเสียงพูดคุยปลอบใจ
...โอ๊ะ~~ โอ~~... ((โอ๋ โอ๋ ~~ โมจิอยู่นี่~~ ไม่ร้องนะ อาวีคนเก่ง~~))
กานต์รวีสะอื้นหนักขึ้นเมื่อรับรู้ถึงการปลอบใจของเจ้าตัวเล็ก โมจิและเขาได้อยู่ด้วยกันแล้ว อุตส่าห์มีเรื่องดีที่เราจะได้ฉลองกันในครอบครัวแล้วแท้ๆ กลับมีเรื่องร้ายที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ลุงทาโร่จากเราไปแล้ว โมจิ.. ฮือ ฮือ~~~
R R R R R
กานต์รวีสะดุ้งผวากับเสียงโทรศัพท์ ...ไม่อยากรับสายใครอีกเลย มีแต่เรื่องร้ายๆ ทั้งนั้น...
ถึงจะคิดเช่นนั้นแต่เขาก็ต้องเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ คุณกรโทรมาอีก มีอะไรรึเปล่า..
“ครับ คุณกร..”
“ตื่นรึยัง คุณวี.. เมื่อคืนได้นอนรึเปล่า เสียงไม่ค่อยดีเลย..”
“เอ่อ.. ครับ ผมนอนไม่ค่อยหลับ..” กานต์รวีปล่อยร่างเล็กลงนอนเล่นบนเตียง
“งั้นเหรอ.. เช้านี้ผมว่าจะเข้าไปรับ แต่เปลี่ยนใจให้คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีกว่า ไว้มีอะไรด่วนแล้วจะโทรหา..”
“วันนี้คงมีแต่ญาติพี่น้องผมกลัวว่าจะไปเกะกะ แต่ถ้าคุณกรอยากให้ผมไปช่วย ผมก็ไปได้ครับ เดี๋ยวรออ้อมาช่วยเลี้ยงน้องก่อน”  เสียงใสสั่นเครือกลั้นความรู้สึกแทบไม่อยู่ เมื่อนึกถึงชายหนุ่มผู้จากไป
“คงไม่มีอะไรให้ช่วยหรอกครับ คุณวี.. ไปเยี่ยมครู่เดียวก็กลับ จะไปเกะกะอะไร จริงซี!.. เมื่อกี้คุณลุงโทรมาแจ้งว่า อาการเตชิตยังทรงตัว  แต่น่าจะดีขึ้นในวันนี้.. เมื่อคืนคุณไม่ค่อยได้นอน งั้นเช้านี้ไม่ต้องเข้าไปหรอก พักผ่อนอยู่ที่บ้านล่ะกัน เสร็จจากงานช่วงบ่ายผม
จะไปรับ ดีมั้ย.. ”
กานต์รวีนั่งนิ่งไม่ตอบรับและปฏิเสธ สมองยังงงกับคำพูดประโยคที่ว่า ...อาการเตชิตยังทรงตัว แต่น่าจะดีขึ้นในวันนี้..
“ว่าไงวี.. ฮาโหล ฟังอยู่รึเปล่า คุณวี!!..”
“ห๊ะ!.. ครับ เมื่อกี้คุณกรว่าอาการคุณเตชิตเป็นยังไงนะครับ”
“ยังทรงตัวอยู่ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนก็น่าจะดีขึ้นในวันนี้”
กานต์รวีหัวใจพองโต เสียงใสระรัวถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“แปลว่า~~ คุณเตชิตปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ”
“ก็.. น่าจะเป็นยังงั้นนะ วี.. แต่ก็ยังไม่วางใจซะทีเดียว..”
“งั้นที่คุณโทรหาผมเมื่อคืนก็ไม่ใช่เรื่องจริง..”
“ว่าไงนะ! ใครโทรหาคุณ? เรื่องอะไร!..”
“เอ่อ.. ไม่ครับ ไม่มีอะไร” กานต์รวีรีบปฏิเสธ ไม่อยากให้กรัณย์กรรู้ว่าเขากังวลและเป็นห่วงคุณทาโร่ถึงขนาดเก็บไปฝันร้าย
“งั้นเช้านี้ผมรออยู่ที่บ้านล่ะกันนะครับ ถ้ามีอะไรด่วนคุณกรต้องโทรบอกผมนะ”
“โอเค!.. งั้นบ่ายๆ จะเข้าไปรับ..”
“ขอบคุณครับ สวัสดีครับ คุณกร..”
กานต์รวีวางสายจากกรัณย์กร ก็รีบกดเช็คโทรศัพท์มือถือตัวเองไม่มีเบอร์คุณกรโทรเข้ามากลางดึกเมื่อคืนเลย ตี 4 ก็ไม่มี.. ใบหน้าหวานอมยิ้มเมื่อรู้ว่าข่าวร้ายเมื่อครู่ที่แท้ก็เป็นแค่ความฝัน   
กานต์รวีโยนโทรศัพท์มือถือลงบนที่นอน และก้มลงหยอกล้อกับเจ้าตัวเล็กที่นอนนิ่งมองเขาคุยโทรศัพท์ตาแป๋ว
“ว่าไงค้าบ~~ วันนี้ตื่นเช้ากว่าอาอีกนะ”
กานต์รวีอุ้มโมจิขึ้นมากอดด้วยความรัก เมื่อครู่หนูน้อยเหมือนรู้ว่าเขามีความทุกข์นอกจากจะไม่โยเยแล้วยังช่วยปลอบใจเขาด้วย จมูกโด่งหอมแก้มนุ่มหลายฟอด
“เด็กดีของอา~~ อารักโมจิที่สุดในโลกเลย.. รอให้ลุงหายก่อนเราจะเลี้ยงฉลองกันนะ”
กานต์รวีทำหน้าหยอกล้อ คิ้วเล็กขมวดน้อยๆ เหมือนไม่แน่ใจอารมณ์ของอา เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยนี่นา
“อะไรค้าบ~~ สงสัยอะไร ฮึ!..”
มือเล็กตีแก้มอาแปะๆ กานต์รวีสบายใจและมีความสุข ยกร่างเล็กขึ้นฟัดพุงหยอกล้อ เสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“ฮะ ฮะ ฮะ (( หนูจั๊กจี๋นะ อาวี..)) ฮะ ฮะ”
กานต์รวีจับร่างเล็กบินโฉบไปมาแบบเดียวกับที่เตชิตชอบเล่น
“ซุปเปอร์เบบี๋โมจิ.. มาปราบวายร้ายแล้วค้าบ~~”
...ฮ๊า~~ อาวี.. โมจิชอบเป็นซุปเปอร์เบบี๋ แต่ตอนนี้ไม่เหมาะนะฮะ ช่วยวางหนูลงก่อน...
ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊ก กานต์รวีเข้าใจว่าหนูน้อยชอบใจอยากจะบินเร็วขึ้นจึงเร่งความเร็วให้
... โฮ้ย~~ อาวี.. โมจิชอบบินเร็วๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้~~ โอย~~ ม่ายหวายไหวแล้วน้า~ ~ ~ ~ ...
โมจิไม่สามารถบอกอาวีให้เข้าใจได้ และด้วยความที่ยังเป็นทารกไม่รู้จักวิธีสะกดกลั้นหรืออั้นไว้ก่อน ร่างเล็กออกอาการสะท้าน
ก่อนปล่อย อึ อึ๊!! ออกมาชุดใหญ่เสียงดัง
ปรู๊ด! แพร่ด!
กานต์รวีชะงักมือ ค่อยๆ วางร่างเล็กลงนอนหงาย ทั้งเสียงและกลิ่นบอกให้รู้ว่าซุปเปอร์โมจิยังไม่พร้อมจะบินในเวลานี้ ดวงตา
กลมแป๋วจ้องมองเขาปริบๆ เหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่ผิด นี่เป็นเวลาอึของหนู กานต์รวีหัวเราะแหะๆ ก่อนกระเซ้าเจ้าตัวเล็กอย่างอารมณ์ดี
“ดีนะที่หม่ามี้โปโกะช่วยรองไว้ ไม่งั้น ซุปเปอร์อุนจิ เลอะที่นอนอาแน่ ฮะ ฮะ ฮะ”
... อุนจิเลอะขำตรงไหน!   หนูบอกให้วางลง ไม่เชื่อ!...
“ขอบใจนะ กานต์รวี.. ถ้าไม่ได้เธอช่วยพูดเมื่อคืน ลูกชายฉันคงไม่มีกำลังใจต่อสู้อาการบาดเจ็บจนรอดพ้นวิกฤติมาได้”
กานต์รวีตื่นเต้นและดีใจอย่างมาก เมื่อไปถึงโรงพยาบาลและพบว่าอาการของเตชิตปลอดภัยแล้ว บิดาของเตชิตแจ้งข่าวอาการลูกชายและกล่าวขอบอกขอบใจกานต์รวี
“ไม่ใช่เพราะผมหรอกครับ คุณเตชิตมีกำลังใจดีเพราะรู้ว่าท่านและคนในครอบครัวทุกคนเป็นห่วงต่างหาก”
“ถึงยังงั้นก็เถอะ ถ้าเมื่อคืนไม่ได้เธอช่วยพูดให้ใจเขาสงบ อาการคงไม่ฟื้นเร็วแบบนี้”
“ดีใจด้วยนะครับ คุณลุง.. คุณลุงอยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลทั้งคืนได้นอนบ้างรึเปล่าครับ ตอนนี้อาการเตชิตปลอดภัยแล้ว ผมว่ากลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ผมจะไปส่ง..”
กรัณย์กรกล่าวด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นบิดาเตชิตนั่งอยู่หน้าห้องไอซียูตามลำพัง
“ไม่เป็นไร หลานชาย.. ลุงเปิดห้องพักไว้พักผ่อนที่นี้แล้ว ทั้งลูกชายลูกสาวนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งสองคน จะให้ลุงกลับไปนอนบ้านได้ยังไง ยายขวัญประสบอุบัติเหตุที่สิงคโปร์ เตชิตเพิ่งพาน้องกลับมาได้วันเดียว ตัวเองก็ถูกลอบทำร้ายจนต้องมานอนแบบอยู่ที่โรงพยาบาล เฮ้อ! เป็นเคราะห์หามยามร้ายของครอบครัวลุงจริงๆ”
บิดาเตชิตรำพึงอย่างท้อใจ กานต์รวีรีบกล่าวให้กำลังใจ
“แต่ในที่สุดทุกคนก็ปลอดภัย เคราะห์ร้ายผ่านไปต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีแล้วนะครับ”
เชิดศักดิ์พยักหน้า พึงใจกับชายหนุ่มอ่อนวัยผู้นี้ สุภาพอ่อนโยนรู้จักให้กำลังใจคน
“พ้นขีดอันตรายแล้ว หมอจะให้ย้ายห้องได้เมื่อไรครับคุณลุง”
“หมอขอดูอาการอีกหนึ่งคืน ถ้าดีขึ้นก็ย้ายพรุ่งนี้เช้าเลย”
“ถ้ายังไงผมขอตัวเข้าสำนักงานก่อน เรื่องคดีไม่ต้องเป็นห่วงนะครับคุณลุง.. ผมมีนัดกับสารวัตสืบสวนตอนบ่าย จะเร่งเรื่องติดตามคนร้ายให้ได้ในเร็วๆ นี้..”
“ขอบใจมาก หลานชาย..”
กรัณย์กรขอตัวกลับก่อน บิดาเตชิตขอให้กานต์รวีอยู่เป็นเพื่อนอีกสักครู่เพราะมีเรื่องอยากจะพูดคุยด้วย
“เตชิตให้เธอดูบัญชีใช้จ่ายของนายเกียรติชัย แสดงว่าเธอก็รู้ซีนะ ว่าไอ้น้องเขยของฉันมันเลวร้ายแค่ไหน..”
“เอ่อ.. ผมไม่รู้รายละเอียดอะไรมากครับ รู้แต่ว่าคุณเตชิตกำลังหาหลักฐานที่จะเอาผิดกับคุณเกียรติชัย ผมพยายามช่วยเท่าที่ช่วยได้ครับ”
เชิดศักดิ์ถอนใจกับปัญหาของน้องเขย
[/hide]
“ถ้าฉันไม่เห็นกับน้องสาวฉันเฉดหัวมันออกจากบริษัทไปนานแล้ว เป็นกรรมของยายวัลย์ที่มีสามีเฮงซวยเกาะเมียกินยังไม่พอ ยังสะเออะมีบ้านเล็กบ้านน้อยอีกเฮ้อ! เอ่อ..ขอโทษด้วยนะ กานต์รวี..ฉันเผลอระบายเรื่องส่วนตัวมากไปหน่อยมาคุยเรื่องเธอบ้างดีกว่า ฉันยินดีด้วยที่เธอชนะคดี ในเมื่อหลานกลายเป็นลูกก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาพรากลูกไปจากเธอได้อีก คดีจบสิ้นแล้วฉันอยากให้เธอกลับเข้าไปช่วยงานเตชิตที่บริษัทตามเดิม”

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

มา่ยจี๊งงงงงงงงง คุณท่าโน่ต้องไม่ตายยย

x_man19

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอยคุณครับ

kiwwy

{:sm-52:}ขอบคุณมากขร๊า ชอบมวกๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

เกลียดคนเขียนจัง ทำไมต้องทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ T-T

acolyte

อ้าว ไหงเป็นแบบนี้ไปได้ละนี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

NookNicky

ขอบคุนครับ