++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ถ้าฉันไม่เห็นกับน้องสาวฉันเฉดหัวมันออกจากบริษัทไปนานแล้ว เป็นกรรมของยายวัลย์ที่มีสามีเฮงซวยเกาะเมียกินยังไม่พอ
ยังสะเออะมีบ้านเล็กบ้านน้อยอีกเฮ้อ! เอ่อ..ขอโทษด้วยนะ กานต์รวี..ฉันเผลอระบายเรื่องส่วนตัวมากไปหน่อยมาคุยเรื่องเธอบ้างดีกว่า ฉันยินดีด้วยที่เธอชนะคดี ในเมื่อหลานกลายเป็นลูกก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาพรากลูกไปจากเธอได้อีก คดีจบสิ้นแล้วฉันอยากให้เธอกลับเข้าไปช่วยงานเตชิตที่บริษัทตามเดิม”
“เอ่อ.. เรื่องนี้ต้องแล้วแต่คุณเตชิตครับ..”
“ฮะ ฮะ นั่นซีนะ รอให้ท่านประธานสั่งเองล่ะกัน ฉันไม่มีอำนาจไปสั่งเธอหรอก”
“ผมไม่ได้หมายความว่าท่านสั่งผมไม่ได้นะครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมรับงานบัญชีของบริษัทอื่นทำอยู่ที่บ้านด้วยครับ ”
“งั้นเหรอ.. งั้นก็รอให้นายชิตตัดสินใจเองล่ะกัน ว่าจะเอายังไง.. ว่าแต่เธอรีบกลับรึเปล่า ช่วยเฝ้าอยู่ตรงนี้ได้มั้ย ฉันจะขึ้นไปเยี่ยมลูกสาวสักครู่..”
“ได้ครับ” กานต์รวีรับอาสาด้วยความยินดี
ก่อนผละจากไปเชิดศักดิ์หันมากล่าวเหมือนรู้ใจ
“จะเข้าไปเยี่ยมเจ้านาย ติดต่อพยาบาลที่เคาน์เตอร์ได้เลยนะ”
ตอนที่ 12
“วี..”
“วี..”
“วี”
เสียงทุ้มแหบและแผ่วเบา ต้องออกเสียงเรียกอยู่สองสามครั้งกานต์รวีถึงหันมามอง ร่างเพรียวผละจากหน้าต่างถลามาเกาะขอบเตียง
“ตื่นแล้วเหรอครับ.. เป็นยังไงบ้าง เจ็บแผลมั้ยครับ”
“วี”
กานต์รวีเห็นสายตาที่เตชิตมองมาเหมือนไม่เชื่อว่าเป็นตัวเขา
“ครับ ผม.. กานต์รวี โชติช่วง ครับ เจ้านาย..”
“ฉันฝันเห็นนายด้วย”
“ฝันว่าไงครับ”
“ฝันว่า.. ฉันกำลังจะข้ามสะพาน ได้ยินเสียงนายร้องเรียกบอกว่าอย่าไป นายบอกให้ฉันกลับบ้านไปเลี้ยงฉลองให้โมจิ”
กานต์รวีหน้าเสียใจหายกับความฝันของเตชิต แต่เจ้าตัวกลับแย้มยิ้มกับความฝันของตัวเอง
“แล้วคุณทำยังไง คุณไม่ได้ไปใช่มั้ยครับ” เสียงใสระล่ำระลักถามทั้งที่รู้คำตอบ
“ไปแล้วจะมานอนพูดกับนายตรงนี้ได้ยังไง”
ใบหน้าหวานแย้มยิ้ม
“ผมดีใจที่คุณไม่ไป ผมกับโมจิรอเลี้ยงฉลองกับคุณจริงๆ คุณต้องหายเร็วๆ นะ”
ใบหน้าคมยิ้มระโหย
“ฉันต้องหายเร็วแน่ ฉันไม่อยากนอนอยู่ที่นี่ อยากกลับไปนอนที่บ้านอยู่กับนายและลูก..”
“เอ่อ..” กานต์รวีรู้สึกเขิน ยังไม่ชินที่มีคนอื่นเรียกโมจิว่าลูกเขา
“คุณโกรธผมเรื่องโมจิ.. รึเปล่าครับ”
“โกรธ? เรื่องอะไร”
“ก็.. ผมไม่บอกความจริงเรื่องนี้กับคุณ ทั้งที่คุณตั้งใจช่วยเหลือผมกับโมจิมาตลอด”
“ฉันเข้าใจ.. ฉันเชื่อเหตุผลที่นายบอกกับศาล ถ้าไม่มีใครคิดแย่งโมจิไปจากนาย ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่มีวันถูกเปิดเผยขึ้นไม่ใช่เหรอ..”
“ครับ.. ถึงพี่ชายและพี่สะใภ้ของผมจะไม่ได้อยู่เลี้ยงดูลูกแล้ว และผมต้องทำหน้าที่แทนพ่อและแม่ของโมจิ แต่ผมก็อยากให้แกเป็นลูกของพวกเค้าตลอดไป ผมขอเป็นแค่อาก็พอครับ ”
“ฉันเข้าใจ.. ถึงไม่รู้สึกโกรธนายสักนิด ดีใจด้วยซ้ำที่นายชนะคดีขาดลอย ฝ่ายน้าสาวนั่งตะลึงไปเลย..”
“ขอบคุณที่เข้าใจครับ ขอบคุณที่ไม่โกรธผมเรื่องโมจิ.. แต่มีอีกเรื่องที่ผมอยากขอโทษ..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นคำถาม
“คืนก่อนที่คุณจะไปสิงคโปร์ ผมพูดจาไม่ดีและต่อว่าคุณรุนแรง ผมเสียใจครับ วันรุ่งขึ้นผมโทรไปจะขอโทษแต่คุณไม่อยู่แล้ว ตั้งแต่วันนั้นผมยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษคุณเลย..”
ใบหน้าคมครุ่นคิด เขาเสียใจกับเหตุการณ์ในคืนนั้นจริงๆ เขารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่พูดจาว่ากล่าวอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ก่อน เขาไม่ได้เสียใจที่ถูกกานต์รวีต่อว่า แต่เสียความรู้สึกที่กานต์รวีต่อว่าเขาเป็นคนใจแคบ ไม่มีเหตุผล ...
กานต์รวีหน้าเสียเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป
“คุณยังโกรธผมอยู่หรือเปล่า.. ผมขอโทษ..”   
มือใหญ่คว้ามือเรียวกุมไว้แนบอก
“ฉันไม่ได้โกรธ แค่เสียใจนิดหน่อย อยากบอกให้นายรู้ว่าทุกเรื่องที่ฉันทำมีเหตุผลเสมอ..”
“ผมเข้าใจ ผมก็อยากบอกว่าคุณไม่ใช่คนใจแคบ เพราะถ้าคุณเป็น ผมกับโมจิคงไม่มีวันนี้..”
เตชิตยิ้มให้กานต์รวี ความในใจที่สื่อผ่านทางดวงตาทำเอาใบหน้าหวานร้อนผ่าว ค่อยๆ ชักมือกลับและเปลี่ยนเรื่องคุย
“วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง ปวดแผลมั้ย เมื่อวานผมมาเยี่ยม คุณนอนหลับทั้งวันเลย ”
“ยังเจ็บอยู่แต่ทนได้” เตชิตเพิ่งสังเกตว่ากานต์รวีนั่งเฝ้าเขาเพียงลำพัง ไม่มีคนในครอบครัวสักคน
“คนอื่นๆ ไปไหนหมด”
“อ๋อ!.. คุณแม่คุณขอให้ผมช่วยนั่งเฝ้าคุณสักครู่ครับ ท่านแวะไปดูน้องสาวคุณที่ห้องพักชั้นล่าง ส่วนคุณพ่อคุณเข้าไปที่บริษัทประชุมฝ่ายบริหารแทนคุณครับ..”
“ฉันทำให้พ่อต้องเหนื่อยอีกแล้ว” เสียงทุ้มรำพึงเบาๆ
“ก็แค่ชั่วคราวนี่ครับ พอคุณหายแล้วก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม”
กานต์รวีครุ่นคิดถึงเรื่องที่ตัวเองบอกเล่าให้บิดาเตชิตฟัง
“เอ่อ.. คุณทาโร่ครับ..”
“หือ..”
“ตอนที่คุณอยู่ไอซียู คุณพ่อคุณถามเรื่องของผม คุณกรแนะนำว่าผมเคยทำงานเป็นเลขาของคุณที่บริษัท ท่านสงสัยว่าทำไมถึงออกมา
ผมก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง ..”
“เรื่องทั้งหมด? ”
“ครับ เรื่องปัญหาของโมจิที่ทำให้ผมไม่สามารถนั่งทำงานที่บริษัทได้ และความช่วยเหลือที่ผมได้รับจากคุณ”
“แค่นั้นเหรอ..”
“ครับ”
“แล้วเรื่องระหว่างเราล่ะ”
“เรื่องของเราผมก็เล่าครับ ผมเล่าว่าเราคุยโทรศัพท์กันในคืนก่อนที่คุณจะไปสิงคโปร์ และมีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย แต่พอผมจะขอโทษคุณในวันรุ่งขึ้นคุณก็ไม่อยู่แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ทำให้คุณใจไม่สงบหลังการผ่าตัดรึเปล่า แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องคาใจที่ผมอยากขอโทษคุณ และพอผมได้ขอโทษคุณ คุณก็สงบลงจริงๆ ”
ก๊อก!.. ก๊อก!... ก๊อก!...
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะ กานต์รวีหันไปดูว่าใครมาเยี่ยม กรัณย์กรเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนาย
“ผมไปรอข้างนอกก่อนนะครับ”
เตชิตพยักหน้าพลางนึกในใจ
.... เรื่องระหว่างเราที่ฉันถาม ไม่ใช่เรื่อง ไม่เข้าใจกัน แต่เป็นเรื่องของ หัวใจ ต่างหาก กานต์รวี..
“ไหวเหรอครับ  เดี๋ยวก็เจ็บแผลหรอก..”
   “ไหวซี.. ขออุ้มหน่อย วี..”
   กานต์รวีส่งร่างเล็กจ้ำม่ำให้ เตชิตรับโมจิมาสวมกอดและหอมแก้มหลายฟอดใหญ่  
“ไม่ได้เจอตั้งนาน  คิดถึงที่สุดเลย  โมจิคิดถึงลุงมั้ย หือ..” โมจิส่งเสียงและกระโดดเหย็งๆ ดีใจที่ได้เจอ เตชิตเสียวแปลบที่แผลแต่ความคิดถึงหนูน้อยมีมากกว่า สองมือยกร่างเล็กขึ้นหยอกเย้า  
   “โอว!.. ตัวใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ หนักขึ้นด้วยนะเนี่ย..”
   กานต์รวีเห็นสีหน้าก็รู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บแผลรีบขอเจ้าตัวเล็กคืน
   “ไม่เอาแล้วครับ!.. รอให้หายก่อนค่อยอุ้ม  ถ้าแผลอักเสบคุณต้องนอนที่นี่ยาวขึ้นอีกนะ  ไม่อยากออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ เหรอ”
   เตชิตรีบส่งโมจิคืนให้ เขาอยากหายเร็วๆ อยากออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นที่บ้านอยู่กับกานต์รวีและเจ้าตัวเล็ก
   ก๊อก!..  ก๊อก!...  ก๊อก!...
   เชิดศักดิ์เดินนำสมาชิกในครอบครัวเข้ามาเยี่ยมลูกชาย คุณปิ่นดาวพาลูกสาวซึ่งอาการทุเลาขึ้นแล้วนั่งรถเข็นลงมาเยี่ยมพี่ชายด้วย แขนซ้ายและข้อเท้าซ้ายของหญิงสาวเข้าเฝือกไว้  
   กานต์รวีอุ้มโมจิผละจากเตียง ร่างเล็กจ้ำม่ำในอ้อมแขนทำให้เขายกมือไหว้ไม่ได้จึงน้อมศีรษะอย่างสุภาพให้ทุกคน
   “สวัสดีครับ ท่าน..  สวัสดีทุกคนครับ..”
   “โอ้!  น่ารักจังเลย  ลูกชายใช่มั้ยจ๊ะ..”   
   “จ้ำม่ำน่ากอดจังเลยนะคะ คุณแม่..”
   ปิ่นดาวภรรยาคุณเชิดศักดิ์และจอมขวัญลูกสาว พากันชื่นชมเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของกานต์รวี คุณเชิดศักดิ์ก็อดมองด้วยความเอ็นดูไม่ได้
   “น่ารักอย่างนี้นี่เอง  น้าสาวถึงอยากจะเอาไปอยู่ด้วย..”
   “คิดถูกแล้วนะจ๊ะที่เปิดเผยความจริง ลูกของเราจะปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้ยังไง”  
   “อะไรหรือคะแม่..  ความจริงเรื่องอะไรกัน”
   “เรื่องมันยาว  ไว้แม่จะเล่าให้ฟังทีหลัง”   ปิ่นดาวรู้เรื่องของกานต์รวีจากสามี  รู้สึกยินดีด้วยที่ความลับของชายหนุ่มทำให้เขาไม่ต้องเสียเจ้าตัวเล็กที่น่ารักไปให้น้าสาว
   “ขวัญอยากอุ้มจังค่ะ  ถ้าแขนดีๆ จะขอฟัดให้ชื่นใจเลย”   
   “จริงซี!  ขวัญรู้จักชื่อคุณพ่อแล้ว  แต่ยังไม่รู้ชื่อเจ้าตัวเล็กเลย..”
   “ชื่อ โมจิ ครับ”
   “ว้าว! โมจิ สมชี่อเลย  ตัวขาวอวบน่ากินที่สุด”
   มือเล็กยกขึ้นทักทายและยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี  ยิ่งทำให้ทุกคนที่ห้อมล้อมอยู่ชอบใจและเอ็นดูมากขึ้น   
   ร่างสูงบนเตียงนอนตาปริบๆ  มองพ่อแม่และน้องสาวที่พากันชื่นชมให้ความสนใจเจ้าหนูโมจิจนลืมเขาที่นอนอยู่บนเตียง
   “พ่อครับ.. ทุกๆ คน มาเยี่ยมผมรึเปล่า..”
กานต์รวีนั่งพูดคุยหยอกล้อกับลูกที่ม้าหินหน้าระเบียงบ้าน  ร่างเล็กกระโดดเหย็งๆ บนตัก
   “อย่ากระโดดซีครับ เพิ่งกินอิ่มเดี๋ยวแหวะหรอก อารมณ์ดีเหรอ..”  
   “อีกไม่กี่วันลุงทาโร่ก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ โมจิดีใจมั้ย”
   “ลุงหายดีเมื่อไร  ให้ลุงพาไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่าเนอะ   แต่ว่า.. ถ้าจะไปต้องอย่าให้ลุงคาเบะรู้นะ โมจิ..  ไม่ยังงั้นบ้านแตกแน่ ฮะ ฮะ”

เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าประตูบ้าน กานต์รวีชะเง้อมอง BenzVan  ป้ายแดงอย่างสงสัย  
   “รถใครหรือคะ คุณวี..”  อ้อเดินมาจากลานซักล้างด้านหลัง
   “ไม่รู้ซี.. ไปดูหน่อยซิ อ้อ..  อย่าเพิ่งเปิดประตูนะ ดูก่อนว่าเป็นใคร”
   “ค่ะ”

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

watergate

ขอบคุณครับ

prempraya

ขอบคุณครับ

manza555

ตกใจหมดเลย ฝันเป็นตุเป็นตะเลย 5555

x_man19

ขออ่านต่อนะครับ

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า ชอบมากๆ {:sm-17:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

เฮ้อที่แท้ก้อฝันรึ ตกใจหมด

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ