++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าประตูบ้าน กานต์รวีชะเง้อมอง BenzVan  ป้ายแดงอย่างสงสัย  
   “รถใครหรือคะ คุณวี..”  อ้อเดินมาจากลานซักล้างด้านหลัง
   “ไม่รู้ซี.. ไปดูหน่อยซิ อ้อ..  อย่าเพิ่งเปิดประตูนะ ดูก่อนว่าเป็นใคร”
   “ค่ะ”
แม่บ้านเดินไปเกาะประตูรั้วสังเกตการณ์ คนขับรถก้าวลงมาเปิดประตู   หญิงสาวตาเบิกโพลงทันทีที่เห็นผู้มาเยือน....
   กานต์รวีลุกขึ้นยืน คิ้วเรียวขมวดเมื่อแม่บ้านกระวีกระวาดเปิดประตูต้อนรับ กำลังจะร้องถามก็ชะงักเมื่อเห็นชายสูงอายุก้าวลงจากรถและสั่งให้คนขับประคองชายหนุ่มก้าวตามลงมา   
   กานต์รวีตกใจรีบเดินไปต้อนรับ ...เมื่อวานไปเยี่ยมไม่เห็นบอกเลยว่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้...
“สวัสดีครับท่าน..” กานต์รวียกมือไหว้ทั้งที่ร่างเล็กอยู่ในอ้อมแขน
“หวัดดีครับคุณเตชิต.. หมอให้กลับได้แล้วหรือครับ..”
“หมอยังไม่อยากให้กลับหรอก แต่เจ้านี่มันดื้อ..” คุณเชิดศักดิ์กล่าวเสียงขุ่น
“ผมเปล่าดื้อนะครับพ่อ.. ผมค่อยยังชั่วแล้ว หมอแค่อยากให้พักฟื้นต่ออีก 2 – 3 วัน ผมขอกลับมานอนพักที่บ้านดีกว่า..”
“แล้วทำไมไม่กลับไปนอนบ้าน จะนอนที่นี่ให้เป็นภาระกานต์รวีทำไม!..”
“คุณจะพักที่นี่หรือครับ” กานต์รวีมองหน้าเตชิต อีกฝ่ายไม่ทันได้ตอบเสียงผู้เป็นพ่อแทรกขัดขึ้นก่อน
“ไม่สะดวกก็บอกมาเลยหลานชาย ลุงจะได้พามันกลับไปนอนบ้าน”
“เอ่อ.. ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ เจ้าของบ้านอยากนอนพักที่บ้านตัวเองผมจะปฏิเสธได้ยังไง ผมช่วยดูแลคุณเตชิตได้ครับท่าน..”
“แน่ใจเหรอ.. ไหนจะต้องเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่อีกนะ ว่าไงโมจิ.. มาให้ปู่อุ้มหน่อยซิ”
กานต์รวีส่งโมจิให้บิดาเตชิต ร่างเล็กไม่ขัดขืนยอมให้อุ้มแต่โดยดี
“ไง! ตัวเล็ก.. รู้มากหรือเราอ่ะ ลุงทาโร่ถึงได้หลงน่าดู”
มือเล็กตบแปะบนใบหน้าคุณเชิดศักดิ์และส่งเสียงอืออาพูดคุยตอบ บิดาเตชิตหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“ฮะฮะ รู้จักคุยซะด้วย เจ้าหนูนี่มันน่ารักจริงๆ ไหนพาปู่เข้าไปดูซิ อยู่กันยังไง พ่อลูก..”
คุณเชิดศักดิ์อุ้มโมจิเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่รอการเชื้อเชิญ กานต์รวีช่วยประคองร่างสูงเดินตาม เสียงใสกระซิบถาม
“คุณจะพักที่นี่จริงเหรอ..”
“อะฮะ”
“จะดีหรือครับ”
“ทำไมล่ะ นายไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยเหรอ..”
“เปล่าซะหน่อย..” กานต์รวีรีบปฏิเสธ
“ผมแค่ห่วงว่าจะดูแลคุณได้ไม่ดี อยู่ที่บ้านจะมีคนดูแลดีกว่าผมนะครับ ..”
“ใครจะให้นายดูแลล่ะ ฉันเกือบหายเป็นปกติแล้ว นอนพักฟื้นที่บ้านอีกหนึ่งอาทิตย์ก็ไปทำงานได้ ฉันไม่เป็นภาระนายหรอก วี..”
“ผมไม่ได้ห่วงว่าคุณจะเป็นภาระผมซะหน่อย” กานต์รวีเสียงอ่อย
“ถ้าจะพักที่นี่จริง ผมก็จะดูแลคุณให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เตชิตซ่อนยิ้มในสีหน้าน้อยใจ มือใหญ่โอบเอวร่างเพรียวเข้าไปแนบชิดจนไม่รู้ว่าใครพยุงใคร
“อือ~~ อย่ากอดแน่นซี ถ้าแรงเยอะขนาดนี้ ผมไม่พยุงคุณเดินแล้วนะ” เสียงใสเอ็ดเบาๆ
“นี่บ้านตัวอย่างใช่มั้ย เตชิต!..” เสียงคุณเชิดศักดิ์ตะโกนถามลงมาจากชั้นสอง
“ใช่ครับ”   เตชิตร้องตอบไม่ดังนักเพราะยังรู้สึกเจ็บที่แผลเล็กน้อย
กานต์รวีประคองร่างสูงลงนั่งที่โซฟา   คุณเชิดศักดิ์อุ้มโมจิลงบันไดมาสีหน้ายิ้มแย้มทั้งคนอุ้มคนถูกอุ้ม
...วันนี้เจ้าหนูโมจิอารมณ์ดีเหมือนรู้ว่าจะมีแขกผู้ใหญ่มา ต้องทำตัวให้น่ารักน่าเอ็นดู...
“แกซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพ่อไม่รู้ แล้วจ่ายเงินให้บริษัทรึเปล่า”
บิดาเตชิตอุ้มหนูน้อยมานั่งสนทนาด้วย
“จ่ายซีครับ .. ผมจ่ายราคาทุน แต่ผ่อน 3 งวด”
คุณเชิดศักดิ์ส่ายหน้า อยากจะบ่นว่าแต่เห็นลูกยังเจ็บ ได้แต่คิดในใจ ...เป็นถึงประธานบริษัท จ่ายราคาทุนแล้วยังผ่อนอีก เจ้าลูกคนนี้..
คุณเชิดศักดิ์หันมาคุยกับกานต์รวี
“มีอะไรขาดเหลือมั้ย กานต์รวี.. ของใช้เจ้าตัวเล็กมีอะไรขาดรึเปล่า”
“ไม่มีครับท่าน.. คุณเตชิตจัดหาให้ครบหมดทุกอย่างแล้วครับ”
“เปลเด็กล่ะ เห็นมีแต่เตียง”
“ผมไม่ได้ให้แกนอนเปล หัดให้นอนเตียงเลยครับ”
“ก็ดี.. การเลี้ยงเด็กทารกไม่ใช่เรื่องง่าย ภาระการเลี้ยงดูโมจิคงทำให้เธอลำบากไม่น้อยเลยนะ กานต์รวี..”
“ไม่ลำบากเลยครับ ท่าน.. ผมไม่เคยรู้สึกว่าเป็นภาระด้วย”
“เลิกเรียก ‘ท่าน’ ซะที นายชิตว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นลูกจ้างเขาแล้ว คบหากันเป็นเพื่อน ต่อไปก็เรียกลุง มาเรียกท่านแบบนี้ โมจิจะเป็นหลานปู่ได้ยังไงล่ะ จริงมั้ยลูก หือ.. อยากจะหาพ่อละซี เอ้า! คืนไป!..”
เชิดศักดิ์ส่งลูกคืนให้ เมื่อร่างเล็กยื่นมือและพยายามจะโผเข้าหากานต์รวี
“เออ!.. เห็นโมจิน่ารักแบบนี้ เมื่อไรแกจะหาเมียและมีหลานปู่ให้พ่อซะที เตชิต..”
ร่างสูงกำลังเอนกายพักผ่อนอย่างสบายอารมณ์ ได้ยินคำถามไม่สร้างสรรค์ของบิดา ...ถามเวลาไหนไม่ถาม มาถามต่อหน้ากานต์รวี...
คิ้วเข้มขมวดย้อนถามกลับ  
“พ่ออยากจะได้หลาน.. ทำไมต้องให้ผมหาเมียครับ”
“อ้าว!.. พูดแปลกโว้ย ไอ้ลูกคนนี้ ไม่มีเมียแล้วแกจะมีหลานให้ฉันได้ยังไง!..”
“ทำไมจะมีไม่ได้ โมจิไงครับ ผมจะรับแกเป็นลูกบุญธรรม โมจิเป็นลูกผมก็เท่ากับเป็นหลานปู่ของพ่อแล้ว..”
คุณเชิดศักดิ์มีสีหน้าตื่นกับความคิดของลูกชาย ในขณะที่ใบหน้าหวานก็ออกอาการเหวอเช่นกัน
“จริงหรือ กานต์รวี.. จะยกลูกให้นายชิตเป็นพ่อบุญธรรม คิดดีแล้วเหรอ..”
“เอ่อ..” กานต์รวีอึกอัก เตชิตแทรกขัดขึ้น
“ถึงโมจิจะเป็นลูกแต่วีจะขอเป็นแค่อาครับ..”
“จริงเหรอ..” คุณเชิดศักดิ์ย้ำถามกานต์รวี อีกฝ่ายก็พยักหน้า
“จริงครับ.. ผมจะให้ลูกเรียกอาเหมือนเดิม อยากให้พี่ดลเป็นพ่อของโมจิคนเดียวครับ..”
กานต์รวีจับร่างเล็กนั่งลงบนโซฟาระหว่างเขากับเตชิต โมจิเงยหน้ามองร่างสูงและส่งเสียงทักก่อนตะกายขึ้นไปบนตักลุง
“หมายความว่าเธอจะปิดไม่ให้ลูกรู้ว่าเธอเป็นพ่อจริงๆ งั้นเหรอ..”
“เปล่าครับ เรื่องมันเปิดเผยขึ้นมาแล้วยังไงก็ปิดไม่ได้ ผมแค่ให้โมจิเรียกผมว่าอา.. และเรียกพี่ชายผมว่าพ่อเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ผมเป็นพ่อจริงๆ จะค่อยๆ บอกตอนลูกรู้ความแล้วครับ”
“เออ!.. ในเมื่อโมจิมีพ่อถึงสองคนแล้ว แกนึกยังไง หา!.. เตชิต..”
คุณเชิดศักดิ์หันไปจะถามลูกชาย เตชิตกำลังพยักหน้าคุยเล่นกับโมจิโดยที่อีกฝ่ายก็คุยอืออาตอบ ภาพที่เห็นทำให้ผู้เป็นบิดาค้างคำถาม
ในใจเพราะรู้คำตอบและเข้าใจความต้องการของลูก
“ตามใจ! ถ้ากานต์รวีไม่ขัดข้อง ไปจดทะเบียนวันไหนบอกพ่อด้วยล่ะ จะได้พากันไปเลี้ยงฉลอง”
“เร็วๆ นี้ล่ะครับ รอผมหายดีก่อน” เตชิตพยักหน้ากับหนูน้อย
“โมจิจะเป็นลูกลุงแล้วนะ มีพ่อ 3 คนเลย ดีใจมั้ย..”
“โมจิเป็นลูกแกก็เท่ากับเป็นหลานปู่จริงๆ แล้วซี.. ฮะ ฮะ มา! ให้ปู่อุ้มอีกทีนึงซิ!..”
คุณเชิดศักดิ์เห็นดีกับลูกชายเรื่องรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมโดยไม่ถามความเห็นกานต์รวีเพราะคิดว่าทั้งคู่ตกลงกันแล้ว
กานต์รวีนั่งเงียบด้วยความเกรงใจคุณเชิดศักดิ์
...นิสัยคุณไม่เปลี่ยนเลยนะ ทาโร่.. อยากได้อะไรต้องได้!.. เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมไม่ขอความเห็นผมก่อน คนบ้า! คนเอาแต่ใจ!..
“เป็นอะไร วี.. ตั้งแต่พ่อกลับไปนายไม่พูดกับฉันเลยนะ..”
กานต์รวีวางร่างเล็กลงในเตียง วันนี้โมจิไม่ค่อยอยากนอนกลางวัน ไม่รู้ว่าห่วงเล่นกับลุงรึเปล่า ต้องใช้เวลากล่อมตั้งนานกว่าจะยอมนอน
“ไม่ได้เป็นอะไร.. คุณหิวมั้ย ผมจะเตรียมของว่างให้” กานต์รวีถามขณะก้มลงเก็บตุ๊กตาและหมอนที่หล่นเกลื่อนอยู่กับพื้น
“ฉันเป็นภาระให้กับนายใช่มั้ย วี.. ถ้าไม่สะดวกฉันกลับไปนอนบ้านก็ได้” ร่างสูงยืนกอดอกพิงประตู ไม่ได้ถามอย่างตัดพ้อหรือน้อยใจแต่รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระจริงๆ
“คุณไม่ได้เป็นภาระของผม นี่บ้านของคุณ คุณอยากจะพักหรือไม่ก็เป็นสิทธิของคุณ ถ้าพูดถึงเรื่องภาระ ผมต่างหากที่เป็นภาระของคุณ”
เตชิตสัมผัสถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงเรียบและสีหน้านิ่งเฉยของกานต์รวี ร่างสูงก้าวพรวดมายืนเบื้องหน้า
“นายโกรธฉันหรือ วี.. เรื่องอะไร บอกซิว่าฉันทำอะไรให้ไม่พอใจ”
กานต์รวีเดินหนีออกจากห้อง ร่างสูงก้าวตามมาขวางไว้
“อย่าเดินหนีซี.. นี่ไม่ใช่นิสัยของนายนะ วี.. ไม่พอใจเรื่องอะไรก็บอก ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีก..”
“แน่ใจเหรอ..”
“แน่ซี..”
“ผมไม่ชอบนิสัยคุณ!..”  
เตชิตยืนอึ้งตกใจกับคำตอบ ใจหายวาบเมื่อถูกกานต์รวีจ้องมองอย่างไม่ชอบใจจริงๆ
“ผมไม่ชอบนิสัย อยากได้อะไรต้องได้ ของคุณ ที่ผมไม่อยากบอกเพราะเชื่อว่าคุณแก้นิสัยนี้ไม่ได้ ลูกชายคนเดียวอย่างคุณได้รับการเอาใจมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรทุกคนก็ต้องหามาหรือยกให้ บางครั้งคุณอาจไม่รู้ว่าของที่คุณได้มา เป็นของคนอื่นที่เขาอาจไม่เต็มใจยกให้คุณ..”
ร่างสูงยืนนิ่ง เข้าใจความหมายของกานต์รวีจากคำพูดประโยคสุดท้าย
“หมายถึง โมจิ.. ใช่มั้ย.. นายไม่เต็มใจและไม่อยากให้ฉันรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมซีนะ ไม่อยากให้ก็ไม่เป็นไร วี.. ฉันขอเป็นลุงเหมือนเดิมก็ได้”
“คุณจะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญหรอก คุณทำให้ผมเสียความรู้สึกกับนิสัยของคุณแล้ว..”  
กานต์รวีผละจากร่างสูงก้าวลงบันไดไปเตรียมของว่างตอนบ่ายให้ ถึงจะไม่พอใจนิสัยของเตชิตแต่เขาก็ยินดีที่จะดูแลชายหนุ่มระหว่างพักฟื้นอยู่ที่นี่
“ไม่นะ วี~~ ฉันขอโทษ~~ อย่าเกลียดฉันเลยนะ~~”   
เสียงทุ้มแหบพร่าและสั่นเครือ ความรู้สึกเสียใจอัดแน่นในอก ร่างสูงทรุดตัวลงที่ขั้นบันไดเพราะรู้สึกเจ็บแปลบที่แผล
กานต์รวีหันกลับขึ้นไปจะบอกว่า ...ผมไม่ได้เกลียดคุณ!.. ผมแค่ไม่ชอบนิสัยคุณ...
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างตกใจที่เห็นร่างสูงทรุดลง รีบก้าวพรวดขึ้นไปหา
“คุณทาโร่!.. เป็นอะไร เจ็บแผลหรือครับ..”
“อย่าเกลียดฉันนะวี.. ฉันขอโทษ” มือใหญ่กุมหน้าอกหน้านิ่วเหมือนปวดแผล
“ผมไม่ได้เกลียดคุณซะหน่อย ผมแค่ไม่ชอบนิสัยเอาแต่ใจของคุณ ขอผมดูแผลหน่อยซิ ไหนบอกว่าค่อยยังชั่วแล้วไง ทำไมอยู่ๆ ก็เจ็บล่ะ”
“อย่าโกรธฉันนะ วี..”
“ผมไม่ได้โกรธ แค่เสียความรู้สึกนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย..”
“แต่ฉันอยากให้นายรู้สึกดี ๆ กับฉันฉันเสียใจที่ทำให้นายเสียความรู้สึก ฉันขอโทษ..”
คิ้วเข้มขมวดเหมือนเจ็บที่แผลอีก กานต์รวีใจหาย...เป็นไปได้ว่าอาการเจ็บแผลอาจจะเกิดขึ้นเวลาที่รู้สึกเสียใจ...
ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่งข้างๆ

first_love_day

ขอบคุณคับผม

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

prempraya

ขอบคุณครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

สนุกมากๆเลย

x_man19

ขอบคุณคับผม

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

jibona

ขอบคุณคับผม{:sm-16:}

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ชอบมากขร๊า น่ารักดี

scam_2011

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

kamaji

ขอบคุนคราบ