++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อย่าโกรธฉันนะ วี..”
“ผมไม่ได้โกรธ แค่เสียความรู้สึกนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย..”
“แต่ฉันอยากให้นายรู้สึกดี ๆ กับฉันฉันเสียใจที่ทำให้นายเสียความรู้สึก ฉันขอโทษ..”
คิ้วเข้มขมวดเหมือนเจ็บที่แผลอีก กานต์รวีใจหาย...เป็นไปได้ว่าอาการเจ็บแผลอาจจะเกิดขึ้นเวลาที่รู้สึกเสียใจ...
ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ก็ได้ผมยกโทษให้ อย่าเสียใจเลย ถ้าคุณไม่ทำอีก ผมก็จะรู้สึกดีกับคุณเหมือนเดิม”
“ฉันสัญญาจะไม่ทำอะไรโดยไม่บอกนายก่อน ฉันขอโทษเรื่องโมจิ ถ้านายไม่เห็นด้วยฉันขอเป็นลุงเหมือนเดิมก็ได้..”
“ที่จริงผมรู้สึกไม่ดีเพราะคุณตัดสินใจโดยไม่บอกผมก่อนต่างหาก” กานต์รวีเห็นอีกฝ่ายคลายอาการเจ็บลงก็เบาใจ
“จะบอกก่อนได้ยังไง ฉันเพิ่งตัดสินใจรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมตอนคุยกับพ่อเมื่อกี้เอง..”
“จริงเหรอ.. เพราะอะไร ทำไมต้องตัดสินใจปุบปับด้วย”   
“ถึงขนาดออกปากให้ฉันหาเมีย แปลว่าพ่ออยากได้หลานมาก ฉันไม่เคยรู้ว่าท่านอยากได้หลาน จนวันนี้ตอนเห็นท่านอุ้มโมจิถึงได้รู้.. ฉันตัดสินใจรับโมจิเป็นลูกบุญธรรม อย่างน้อยก็ทำให้ท่านสมหวังระดับหนึ่ง แต่สาเหตุสำคัญที่สุดคือฉันไม่พร้อมจะมีเมีย..”
กานต์รวีเสียใจที่เข้าใจผิด ...ถ้าเป็นจริงตามที่เล่า คุณทาโร่ก็ไม่ได้เอาแต่ใจหรือนิสัยไม่ดี...
“หรือนายเห็นว่าฉันสมควรจะมีเมียได้แล้ว...”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นซ่อนความไม่ชอบใจไว้
“มาถามผมได้ยังไง!.. เรื่องนี้คุณต้องตัดสินใจเอง คุณยังไม่พร้อมก็บอกท่านไป ไม่เห็นต้องแก้ปัญหาด้วยการรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมเลย”
“ฉันมีเหตุผลอื่นด้วยนะ วี.. ฉันรักโมจิ ฉันไม่อยากเป็นแค่ลุง ถ้าโมจิเป็นลูกฉันด้วย เราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ และนี่ก็เป็นเหตุผลของความไม่พร้อมจะมีเมียของฉันด้วย ฉันมีนายและโมจิเป็นครอบครัวแล้ว ฉันไม่ต้องการสร้างครอบครัวกับใครอีก..”     
กานต์รวีหน้าร้อนผ่าว ทั้งตกใจและดีใจแต่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจด้วย ... ความหมายของคุณทาโร่เหมือนกับจะบอกว่าต้องการสร้างครอบครัวกับเรา ...   
“คุณแน่ใจเหรอ.. ผมกับโมจิจะเป็นครอบครัวจริงๆ ของคุณได้ยังไง..”
“ทำไมจะไม่ได้ นายเป็นพ่อจริงของโมจิ ส่วนฉันเป็นพ่อบุญธรรม ลูกเรียกนายว่า อา.. เรียกฉันว่า ป๊ะป๋า.. ส่วนพี่ชายและพี่สะใภ้บนสวรรค์ก็ให้เรียกกว่าพ่อดล.. กับ แม่ดาว.. มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยถ้าครอบครัวเราจะอยู่กันแบบ  ลูก พ่อ พ่อ  ” เตชิตยิ้มหวานกับเรื่องที่ตัวเองวาดฝันไว้   
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แม้จะฟังดูแปลกแต่เมื่อนึกตามที่อีกฝ่ายพูดแล้วกลับรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด
“เอ่อ.. จะดีเหรอ..”
“ดีซี.. ดีที่สุดเลย”
“ตอนนี้คุณยังไม่พร้อมจะมีเมียก็พูดได้ ถ้าถึงวันที่คุณอยากจะมีครอบครัวของตัวเองขึ้นมาจริงๆ คุณก็ต้องจากผมกับโมจิไปอยู่กับลูกเมียของคุณ ถ้าเป็นแบบนั้น สู้เราอยู่กันตามลำพังตั้งแต่วันนี้ไม่ดีกว่าเหรอ..”
ใบหน้าหวานเบือนหลบ ...แค่คิดไปเองว่าถ้าอีกฝ่ายมีครอบครัวของตัวเองแล้วเขากับโมจิต้องถูกทิ้ง... น้ำใสก็เอ่อรื้นดวงตาคู่สวย
เตชิตใจหายกับคำพูดของกานต์รวีรีบโอบร่างเพรียวซบไหล่และกระซิบปลอบ
“ไม่มีทาง! ฉันไม่มีวันทิ้งนายกับลูก ไม่มีวันทิ้งครอบครัวของเรา ฉันไม่พร้อมจะมีใครแล้ว วี.. ฉันขอสารภาพกับนายว่า ฉันมีคนที่ฉันรักแล้ว..”
ร่างเพรียวผละออกสีหน้าตกใจ
“คุณมีคนรักแล้ว?”
เตชิตพยักหน้ารับ ใบหน้าหวานสลดถอยกายออกห่าง
“คุณภาใช่มั้ยครับ..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“ใครบอก?”
กานต์รวีสวนกลับเสียงสั่นเครือ
“ไม่เห็นต้องมีคนบอก ผมเห็นกับตาว่าคุณกับคุณภาสนิทกันแค่ไหน ตอนไปสิงคโปร์เธอก็ไปกับคุณด้วย ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณกับเธอสนิทกัน ในเมื่อคุณยอมรับว่ารักเธอแล้ว ก็สร้างครอบครัวของตัวเองเลยซิ จะมาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับผมและโมจิทำไม!..”
กานต์รวีลุกพรวดขึ้นยืน
“ผมจะลืมเรื่องเพ้อฝันที่คุณพูดเมื้อกี้นี้ ผมจะลืมว่าคุณไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทของผม คุณไม่เคยเป็นคนในครอบครัวของเรา ที่ผ่านมาคุณเป็นแค่นายจ้างและเจ้านายของผมเท่านั้น..”
ร่างเพรียวก้าวลงบันไดแต่ถูกมือใหญ่คว้าแขนไว้
“ไม่ใช่นะ! วี.. นายเข้าใจผิด ฉันไม่ได้รักคุณภา ฉันรักคนอื่น.. ”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นดวงตาที่จ้องมองอีกฝ่ายฉายแววผิดหวังและเสียใจ
“ใช่หรือไม่ใช่!.. จะรักใครก็เรื่องของคุณ!.. คุณควรไปสร้างครอบครัวกับคนที่คุณรัก ไม่ต้องมาเสียเวลากับครอบครัวของเรา ผมกับโมจิไม่ต้องการคุณ!.. ปล่อยมือ!..” กานต์รวีสะบัดแขนอย่างแรง
ร่างสูงงอตัวเพราะแรงสะบัดกระเทือนถึงแผล แต่มือใหญ่ยังกุมลำแขนเรียวแน่นไม่ยอมปล่อย
“ไม่นะ วี.. นายพูดถูก.. ฉันต้องสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรัก และครอบครัวของฉันต้องมีนายกับโมจิด้วย เพราะฉันไม่ได้รักแค่โมจิ
คนเดียว แต่ฉันรักนายด้วยนะ วี..”
กานต์รวียืนนิ่งรอฟังคำอธิบาย
“นายคือคนที่ฉันรัก กานต์รวี.. ฉันนึกชอบนายตั้งแต่ชนกันที่หน้าลิฟต์แล้ว ฉันคิดว่าฉันชอบนายอย่างเพื่อน แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายมันพิเศษมากเกินกว่าความเป็นเพื่อน ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้เป็นไบอย่างเจ้ากร และไม่เคยรักชอบผู้ชอบมาก่อน แต่กับนาย.. ฉัน.. ฉันชอบตั้งแต่แรกเจอ และฉันก็รักนายมากขึ้นทุกวัน จนอยากอยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน ตั้งแต่รู้จักนาย ฉันไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเลย ฉันกับภาศิราเป็นแค่เพื่อนกัน จริงๆ นะ วี.. ”
กานต์รวียืนนิ่งเป็นหุ่นไร้เรี่ยวแรงจนอีกฝ่ายดึงเข้าไปสวมกอดอย่างง่ายดาย
“ฉันรู้ว่ามันแปลกและนายอาจรับไม่ได้.. แต่ฉันก็อยากอยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกับนายจนกว่า นายจะยอมรับฉัน หรือจนกว่านายจะมีคนที่นายรักและอยากสร้างครอบครัวกับเค้า..”
ร่างสูงซบศีรษะกับอกกานต์รวี
“ให้โอกาสฉันได้อยู่กับนายนะ วี.. ถึงวันที่นายมีใครจริงๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายลำบากใจ..”
“ขนมจีบรึเปล่า ? ”
คิ้วเข้มขมวดเงยหน้าขึ้นมอง กานต์รวีถามสีหน้าจริงจัง
“เอ่อ.. ฉันไม่ได้จีบนะ วี.. เป็นความรู้สึกจากใจฉันจริงๆ ”
ใบหน้าหวานอมยิ้ม
“ผมถามถึงอาหารว่างของคุณต่างหาก อยากกินขนมจีบรึเปล่าตอนนอนที่โรงพยาบาลเห็นบ่นอยากกิน ที่หน้าหมู่บ้านมีร้านขายติ่มซำเจ้าอร่อย เพิ่งเปิดได้ไม่กี่วัน เมื่อวานอ้อลองซื้อมาให้กิน อร่อยใช้ได้เลยแหล่ะ คุณอยากทานมั้ย..”
ร่างสูงนั่งเอกเขนกดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก กานต์รวีจัดเตรียมของว่างอยู่ในครัวด้วยตัวเอง แม่บ้านขอตัวกลับบริษัทเพื่อทำเรื่องขอลาออก เนื่องจากบิดาเตชิตจำได้ว่าเธอเป็นแม่บ้านของบริษัท จึงตำหนิลูกชายว่าเอาคนของบริษัทมาใช้งานส่วนตัวที่บ้านตัวเองแบบนี้ได้ยังไง ให้ส่งแม่บ้านกลับไปประจำที่บริษัทตามเดิม และรับแม่บ้านไปเช้าเย็นกลับหรือคนรับใช้อยู่ประจำมาทำแทน อ้อรู้สึกเสียใจที่จะต้องจากคุณกานต์รวีและหนูโมจิกลับไปทำงานที่บริษัท จึงตัดสินใจขอลาออกและมารับหน้าที่แม่บ้านให้โดยไปเช้าเย็นกลับเหมือนเดิม กานต์รวีไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอ แต่เตชิตยินดีและเปิดโอกาสให้เธอกลับไปทำงานที่บริษัทได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
“ขนมจีบ ฮะเก๋า ร้อนๆ มาแล้วคร้าบ” เสียงหวานใสร้องเรียกให้กินขนม
เตชิตระบายยิ้ม กานต์รวีเสิร์ฟขนมจีบเจ้าอร่อยคู่กับชาร้อน ขนมในจานหน้าตาน่ารับประทานจริง แต่ถ้าไม่มีบริการส่งถึงบ้านเขาก็ไม่ให้กานต์รวีออกไปซื้อเพราะต้องเดินไปถึงปากซอย ร้อนแดดเปล่าๆ
“ทำไมจัดที่เดียวล่ะ กินด้วยกันซี”
“ผมไม่หิว”
“จะให้ฉันกินคนเดียวได้ยังไง ที่จริงฉันก็ไม่ได้หิวด้วย ถ้านายไม่กินฉันก็ไม่กิน”
กานต์รวีตาเขียวใส่ ....แค่วันแรกก็ออกอาการดื้อรั้นเอาแต่ใจแล้ว แบบนี้จะดูแลกันตลอดรอดฝั่งมั้ย...
“กินด้วยกันเถอะ นะ วี นะ” เตชิตอ้อนเสียงหวานดักคอ
“ก็ได้!..” เสียงใสกระแทกอย่างไม่พอใจก่อนเดินเข้าครัวไปหยิบจานและซ่อมออกมาอีกหนึ่งชุด
“นายยอมรับฉันแล้วใช่มั้ย วี..”
“ผมไม่ได้ยอมรับคุณ ผมแค่ให้โอกาสคุณได้อยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับผมและโมจิเท่านั้น เรื่องอื่น..ผมอยากให้เราใช้เวลาไตร่ตรอง บางทีมันอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เรารู้สึก..”
เตชิตดีใจจนพูดไม่ถูก คำว่า ‘เรา’ แปลว่าความรู้สึกที่กานต์รวีมีต่อเขาก็คงไม่ต่างกัน
“ขอบคุณนะวี.. ขอบคุณที่สุดเลย.. ต่อไปครอบครัวเราจะมีนาย ฉัน และโมจิ ฉันจะไม่ให้นายกับลูกต้องลำบากอีก..”
คิ้วเรียวขมวด
“ยังไง? อย่าบอกนะว่าคุณจะเกื้อกูลผมกับโมจิด้วยการเอื้อเฟื้อทุกอย่าง ถ้าเป็นแบบนั้นผมไม่อยู่เป็นครอบครัวเดียวกับคุณหรอก..”
“เอ่อ.. แต่ฉันเป็นพ่อบุญธรรมของลูก พ่อมีหน้าที่อุปถัมภ์เลี้ยงดูลูกนะ วี..”
“ผมก็ไม่ได้ห้ามแต่ต้องพอเหมาะ เราต้องมีกฎในการอยู่ร่วมกัน
ข้อหนึ่ง คุณรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมได้ แต่โมจิต้องใช้นามสกุลโชติช่วงเหมือนเดิม   
ข้อสอง เพื่อความสบายใจของคุณในฐานะที่เป็นพ่อบุญธรรมของโมจิ เรารับผิดชอบค่าใช้จ่ายของลูกคนละครึ่ง   
ข้อสาม ผมจะไม่รับความช่วยเหลือจากคุณในด้านการเงินเป็นอันขาด   
ข้อสี่ ถ้าคุณผิดกฎ ผมจะโกรธและถ้าผมโกรธบ่อยๆ ผมมีสิทธิทบทวนและยกเลิกการอยู่ร่วมกันของเรา.. ตกลงตามนี้มั้ย...”  
“โอเค.. วี.. ฉันตกลงทุกข้อเลย..”
เตชิตรีบรับคำก่อนที่กานต์รวีจะเพิ่ม กฎข้อที่ ห้า.. หก.. เจ็ด..
“หลับแล้วเหรอ..”
“อือ คืนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ กว่าจะยอมนอนเล่นเอาปวดแขนเลย จะให้อุ้มกล่อมท่าเดียว เป็นแบบนี้ทุกคืนผมแย่แน่..”
“ฉันช่วยนายกล่อมได้นะ วี.. ต่อไปเราผลัดกันคนละคืนมั้ย..”
“ไม่ต้องหรอก คุณยังไม่หายดี ถึงหายแล้วก็ต้องไปทำงาน กลับจากงานมาก็เหนื่อยแล้ว กล่อมลูกนอนเป็นหน้าที่ของผมเอง”
“ตามใจ จะให้ช่วยอะไรก็บอกล่ะกัน”
“อยากดื่มอะไรรึเปล่า ผมจะชงน้ำขิง คุณจะเอาด้วยมั้ย”
“อะฮะ”
เตชิตระบายยิ้มอย่างมีความสุข มองตามร่างเพรียวเดินเข้าไปในครัว มือจับหน้าอกตรงบาดแผลที่ถูกยิง นึกขอบใจคนที่ทำร้ายเขาเคราะห์ร้ายครั้งนี้ทำให้เขาได้รู้ใจกานต์รวีและรู้ใจตัวเองมากขึ้น ถึงกานต์รวีจะไม่ยอมรับว่าใจตัวเองรู้สึกยังไงกับเขา แต่การยินยอมให้เขาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวก็ถือเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่มีต่อกันแล้ว
R R R R……….
เตชิตคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นรับ
“หวัดดีครับท่าน.. กลับมาพักฟื้นที่บ้านไม่บอกกันเลยนะได้คุณวีเป็นพยาบาลพิเศษแบบนี้ ผมว่าท่านคงไม่อยากหายแน่”
“เออ!.. ฉันไม่อยากหาย อยากอยู่กับ ครอบครัวของฉันอยากเฝ้าพวกเค้าไว้ จะได้ไม่มีแมวมาขโมย..”
“โอว!.. ฟังแล้วหิวเลยนะครับ ชักอยากจะกินขึ้นมาแล้วซี..”
“ไอ้!....”
“อ๊ะ! อ๊ะ! ที่อยากกินน่ะ ขนมโมจิโว้ย! ไม่ใช่คุณวี..แกนี่มันจอมหึงหวงเลยนะ”
“เออ!.. รู้แล้วก็อย่ากวนโมโห!.. โทรมาป่านนี้มีธุระอะไร!..”

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

prempraya

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะคร๊าบบ

x_man19

ขอบคุณครับผม

manza555

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

ขอบคุณ๕รับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคณขร๊า อิอิ {:sm-28:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

งอลกันอีกละคุ๋นี้

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

NookNicky

ขอบคุนครับ