++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เตชิตคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นรับ
“หวัดดีครับท่าน.. กลับมาพักฟื้นที่บ้านไม่บอกกันเลยนะได้คุณวีเป็นพยาบาลพิเศษแบบนี้ ผมว่าท่านคงไม่อยากหายแน่”
“เออ!.. ฉันไม่อยากหาย อยากอยู่กับ ครอบครัวของฉันอยากเฝ้าพวกเค้าไว้ จะได้ไม่มีแมวมาขโมย..”
“โอว!.. ฟังแล้วหิวเลยนะครับ ชักอยากจะกินขึ้นมาแล้วซี..”
“ไอ้!....”
“อ๊ะ! อ๊ะ! ที่อยากกินน่ะ ขนมโมจิโว้ย! ไม่ใช่คุณวี..แกนี่มันจอมหึงหวงเลยนะ”
“เออ!.. รู้แล้วก็อย่ากวนโมโห!.. โทรมาป่านนี้มีธุระอะไร!..”
“มีซีวะ!! ไม่มีฉันก็ไม่อยากกวนเวลาแสนสุขของนายหรอก..”
“เรื่องอะไร!..”
“สารวัตรนพโทรหาฉันเมื่อครู่ ตำรวจจับตัวคนร้ายได้แล้ว มันให้การสารภาพว่ามีคนจ้าง..”
“ใคร!..”
“กู๊ดไนท์ครับ คุณทาโร่.. หลับฝันดีนะครับ..”
กานต์รวีห่มผ้าให้ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวสีหน้าอมยิ้มอยู่บนเตียง
“ยังไม่ง่วงเลย วี.. นี่เพิ่งจะ 3 ทุ่มกว่าเอง ”
“ไม่ง่วงก็ต้องพยายามนอนครับ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ”
“อยู่ที่โรงพยาบาลฉันก็นอนทั้งวันแล้ว กลับมาบ้านนายยังบังคับให้ฉันนอนอีกเหรอ..”
กานต์รวีถอนใจกับคนดื้อ  
“แต่วันนี้คุณเพิ่งกลับมาวันแรก ทั้งที่หมอก็ยังไม่อยากให้คุณกลับ เมื่อตอนบ่ายคุณก็ยังเจ็บแผลอยู่เลย ถ้าคุณไม่เชื่อฟังผม ผมจะบอกคุณลุงให้พาคุณกลับไปนอนโรงพยาบาลเหมือนเดิม”
“โอเค!.. หลับก็ได้..”
เตชิตหลับตาลงอย่างว่าง่าย กานต์รวียิ้มอย่างพอใจกล่าวราตรีสวัสดิ์อีกครั้ง
“หลับฝันดีนะครับ..”
ร่างเพรียวผละจากเตียง 2 ก้าวก็ชะงักกับเสียงเรียก
“วี”
คิ้วเรียวเลิกขึ้น รีบก้าวเข้าไปหาด้วยความเคยชิน เพราะตอนอยู่โรงพยาบาล เวลาถูกเรียกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแบบนี้แปลว่าต้องการอะไรสักอย่าง
“อะไรครับ คุณจะเอาอะไร..”
“ฉันนอนไม่หลับ คอยคิดถึงแต่อาเกียรติชัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงร้ายได้ขนาดนี้ ฉันสงสารอาวัลย์และหนักใจแทนพ่อ ไม่รู้ว่าท่านจะทำยังไง..”
กานต์รวีทรุดตัวลงนั่งที่เตียง กล่าวให้กำลังใจ
“คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาคิดให้หนักสมองเลยครับ ปล่อยให้ตำรวจจัดการตามกฎหมายเถอะ คุณลุงก็คงมีวิธีจัดการไม่ให้คุณอาผู้หญิงของคุณเดือดร้อน..”
“ถ้าจะให้นอนตอนนี้ ฉันขอกินยานอนหลับได้มั้ย”
“ไม่ได้นะครับ!.. จะพึ่งยานอนหลับทำไม มันไม่ดีกับสุขภาพนะ”
“แต่ฉันนอนไม่หลับจริงๆ นะวี.. นอกจากนายจะช่วย..”
“ช่วย? ให้ผมทำอะไรอ่ะ”
“กู๊ดไนท์คิสฉันหน่อยได้มั้ย วี..”   
กานต์รวีอ้าปากหวอ ก่อนย้ำถามอย่างหนักแน่น
“กู๊ดไนท์คิส ?..”
“อะฮะ”
ใบหน้าหวานยิ้มแห้ง   
“คุณล้อเล่นใช่มั้ย..”
“พูดจริงนะ วี.. จุ๊บฉันหน่อย ตอนโมจิหลับนายยังทั้งจุ๊บทั้งหอม”
“ก็นั่นมันลูกอ่ะ คุณไปเทียบกับโมจิได้ยังไง..”
“แต่ฉันกำลังจะเป็นพ่อบุญธรรมของลูกนะ คนเป็นครอบครัวเดียวกัน เค้ากู๊ดไนท์คิสกันทั้งนั้น..”
คิ้วเรียวขมวดกับเหตุผลข้างๆ คูๆ
“ทำไมล่ะวี.. แค่จุ๊บ.. ทำไมต้องหนักใจด้วย ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่ลังเลเลย..”
ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าครุ่นคิด   
...เฮ้อ นอกจากจะดื้อและเจ้าเล่ห์แล้ว ยังขี้น้อยใจสุดๆ ด้วย จะอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันตลอดรอดฝั่งมั้ยเนี่ย...
“โอเค!.. ผมกู๊ดไนท์คิสคุณก็ได้..”
ร่างสูงขยับกายหันกลับมายิ้มหวานให้  
  “จริงหรือ วี..”
“ครับ แต่ตอนผมจุ๊บคุณต้องหลับตานะ และสัญญาว่าจะไม่งอแงขอโน่นขอนี่อีก..”
“อะฮะ ” เตชิตหลับตาอย่างว่าง่าย   
กานต์รวีสูดหายใจเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนโน้มกายลงกล่าวราตรีสวัสดิ์
“หลับฝันดีนะครับ ขอให้หายวันหายคืนเร็วๆ ด้วย ” ริมฝีปากบางจุมพิตแผ่วเบาและผละออกอย่างรวดเร็ว
เตชิตลืมตาขึ้นภายในห้องมืดสนิท เห็นหลังไวๆ ของร่างเพรียวย่องออกจากห้อง   ยกมือขึ้นแตะหน้าผากและยิ้มกับตัวเอง
“กะแล้วเชียว อีกไม่นานหรอกวี.. นายต้องกู๊ดไนท์คิสฉันตรงนี้..”    เตชิตจูบนิ้วที่แตะหน้าผากตัวเองเบาๆ
คืนนั้น.. ว่าที่พ่อบุญธรรมของโมจินอนหลับฝันดีไม่น้อยกว่าอาวี พ่อโดยสายเลือดของเจ้าหนู...
กานต์รวีนอนยิ้มหน้าแดงอยู่ในความมืด  การได้รับรู้ความรู้สึกที่เตชิตมีต่อตัวเองทำให้กานต์รวีเข้าใจความรู้สึกที่ตัวเองมีต่ออีกฝ่ายด้วย
...บางทีทั้งคุณและผมอาจสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง การตัดสินใจอยู่ร่วมเป็นครอบครัว เป็นหนทางที่จะพิสูจน์ความรู้สึกที่เรามี
ต่อกัน ต่อไปนี้คุณเป็นป๊ะป๋าของโมจิ.. ผมเป็นอาวี.. แต่ถึงคุณจะเป็น ป๊ะป๋า.. และที่นี่เป็นบ้านคุณ ... สิทธิขาดในการตัดสินใจเรื่องลูก..
ต้องเป็นของผมคนเดียว หุ ๆ ...
นายเกียรติชัยถูกดำเนินคดีข้อหาจ้างวานฆ่า เจ้าตัวปฏิเสธหนักแน่นว่าไม่ได้สั่งให้ทำร้ายถึงชีวิต แค่ต้องการให้ได้รับบาดเจ็บเพื่อที่ตัวเองจะได้เข้าไปดูแลงานในตำแหน่งประธานรามิลกรุ๊ปแทนเท่านั้น
คุณเชิดศักดิ์โกรธมาก นึกไม่ถึงว่าน้องเขยจะมีสันดานคดโกงและละโมบถึงขนาดคิดปองร้ายหลานเพื่อแย่งตำแหน่ง จึงสั่งให้กรรมการของบริษัทรวบรวมหลักฐานการฉ้อโกงทั้งหมดและแจ้งความดำเนินคดีไปพร้อมกันเลย
การกระทำของนายเกียรติชัยครั้งนี้เลวร้ายอย่างมหันต์จนคุณเครือวัลย์เองก็สิ้นสุดความอดทนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสามี จึงขอแยกทางจากนายเกียรติชัยเพื่อความสุขของครอบครัวพี่ชาย และเพื่อเธอกับลูกสาวอีกสองคนจะได้อยู่อย่างสงบสุขซะที
คุณเชิดศักดิ์ขอให้กานต์รวีกลับไปช่วยเตชิตทำงานที่บริษัท แต่เตชิตไม่เห็นด้วย อ้างกับบิดาว่าโมจิยังเล็กมากไม่อยากให้แม่บ้านเป็นพี่เลี้ยงและอยู่ตามลำพังกับลูกทั้งวัน คุณเชิดศักดิ์เห็นด้วยกับลูกชายจึงเสนอให้เอาโมจิไปฝากให้ปู่กับย่าเลี้ยงที่บ้านใหญ่ ส่วนป๊ะป๋ากับอาวีก็ไปทำงานด้วยกันซะ ตอนเย็นค่อยไปรับลูกกลับ แต่ถ้าย้ายไปอยู่ที่บ้านใหญ่ด้วยกันหมดเลยก็เป็นเรื่องที่ดี จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เหนื่อย
ข้อเสนอของคุณเชิดศักดิ์ทำให้ครอบครัว พ่อ- พ่อ- ลูก ต้องนั่งปรึกษาหารือกัน
“ไม่ได้นะ! คุณทาโร่.. ถ้าไม่ได้เลี้ยงน้องแล้วอ้อจะทำอะไร เธออุตส่าห์ลาออกจากบริษัทมาเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงให้โมจิ ถ้าส่งโมจิไปอยู่กับปู่เธอก็ไม่มีงานทำน่ะซี...”
ปี๊ด! .. ((จริงด้วยฮะ.. สงสารน้าอ้อ เดี๋ยวไม่มีงานทำ..))
โมจินั่งอยู่ระหว่างกานต์รวีและเตชิต ในมือถือตุ๊กตาลูกเป็ดสีเหลืองบีบเสียงดังปี๊ดๆ คอยสนับสนุนบทสนทนาของอาวีกับ ป๊ะป๋าทาโร่..
“ก็ให้ตามไปเลี้ยงที่บ้านโน้น หรือไม่ก็__”
เตชิตตอบยังไม่ทันขาดคำเสียงใสก็ขัดขึ้น
“แปลว่าคุณเห็นด้วยเหรอ.. ผมว่ามันไม่สะดวกนะ ที่จะเอาลูกไปฝากทุกๆ เช้าก่อนไปทำงาน แล้วผมก็เกรงใจท่านด้วย”
มือเล็กตบแปะบนตักป๊ะป๋า.. เงยหน้าขึ้นส่งเสียง
“อ๊า!..” (( ช่ายฮะ ไม่ดีหรอก ป๊ะป๋า.. ))
“ฉันก็ไม่เห็นด้วย..”
เตชิตอุ้มโมจิยืนหันหน้าพิงกับพนักโซฟา ร่างเล็กออกอาการดีใจที่ได้ยืน พยายามทรงตัวด้วยท่อนขาเล็กแต่แข็งแรง สองมือเกาะพนักหันมายิ้มหวานให้กานต์รวี
“อ๊ะ!.. อ๊ะ!..”
กานต์รวีจุ๊บแก้มลูกก่อนแหวใส่เตชิต เพราะนึกว่าอีกฝ่ายคิดจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านใหญ่
“ไม่เอานะ!.. ถ้าคุณจะกลับไปอยู่บ้านโน้น ก็ไปคนเดียว ผมกับโมจิจะอยู่ที่นี่ ข้อตกลงของเรา คุณขออยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับผม
และโมจิ ไม่ใช่ให้ผมกับลูกไปอยู่ร่วมกับครอบครัวของคุณ..”
“เนอะ ลูก เนอะ” กานต์รวีกระซิบถามเจ้าตัวเล็กให้เป็นพวกด้วย
“อ๊ะ!..” (( ช่าย ~ช่าย~ อาวีพูดถูก )) โมจิพยักหน้าหงึก..
“นายไม่ชอบคนที่บ้านฉันเหรอ..”
“เอ่อ” เสียงใสอ่อนลงทันที
“เปล่านะ ผมชอบทุกคนแต่ผมไปอยู่ร่วมเป็นครอบครัวด้วยไม่ได้หรอก ผมไม่ชินกับการอยู่กับครอบครัวใหญ่ๆ ตั้งแต่เล็กผมอยู่กับพี่ชายแค่สองคน โตขึ้นมาก็มีแค่พี่สะใภ้กับโมจิที่เป็นครอบครัวของผม”
ใบหน้าหวานหม่นเศร้าเมื่อพูดถึงพี่ชายและพี่สะใภ้ที่จากไป คว้าร่างเล็กที่ยืนพิงพนักสบายอารมณ์อยู่มาสวมกอด โมจิกอดอาวีหมับ
และซบไหล่เหมือนปลอบใจ
เตชิตขยับเข้าใกล้ร่างเพรียวและโอบกอดทั้งอาและหลานไว้
“รู้ได้ยังไงว่าฉันคิดจะกลับไปอยู่บ้านโน้น ฉันไม่เห็นด้วยกับทุกข้อเสนอของพ่อ ฉันจะปฏิเสธท่านว่าเราไม่ไป และยืนยันที่จะเลี้ยงลูกเอง”
“จริงๆ นะ” กานต์รวีดีใจเพราะอยากเลี้ยงลูกเอง ไม่อยากอยู่ห่างหรือเอาไปให้คนอื่นเลี้ยง..
“จริงซี.. ลูกกำลังน่าฟัดน่ากอดแบบนี้ นายไม่อยากให้คนอื่นเลี้ยงแน่”
ร่างสูงแนบชิดร่างเพรียวอย่างจงใจ จมูกโด่งอยู่ห่างแก้มกานต์รวีไม่ถึงคืบ อีกฝ่ายรู้ทันรีบขยับร่างเล็กให้มายืนเป็นกันชน มือเล็กตีแปะหน้าป๊ะป๋า..
“อ๊ะ อ๊ะ~~” (( แก้มนู๋ดีกว่าปะป๋า~~ แก๋มนู๋หอมกว่า นุ่มกว่าด้วย~~..))
กานต์รวีหัวเราะ
“ใช่!.. ผมอยากเลี้ยงเอง แกกำลังน่าฟัด น่าหมั่นเขี้ยวจะตาย”
“ช่าย~~ น่าหมั่นเขึ้ยวที่สุด รู้มากด้วย อย่างนี้ต้องฟัดให้ตายเลย ชอบเป็น กอ ขอ คอ ดีนัก ฮึ่ม!..” เตชิตคว้าร่างเล็กฟัดที่ท้อง โมจิหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“แล้วท่านจะว่าผมเรื่องมากรึเปล่า อุตส่าห์ให้กลับไปช่วยงานที่บริษัทก็ไม่ไป ..”
“ท่านจะมาว่าได้ยังไง เป็นสิทธิของนายที่ต้องการเลี้ยงลูกเองและทำงานอยู่กับบ้าน ฉันจะเอาบัญชีของบริษัทย่อยในเครือรามิลบางตัวมาให้นายทำที่บ้านด้วย”
“จริงเหรอครับ ดีจังเลย.. แต่ว่า.. เรื่องงานของผมคุณไม่ต้องห่วงนะ คุณกรบอกว่าถ้าผมยังรับทำงานอยู่ที่บ้าน เขาจะช่วยหางานบัญชี มาให้คุณกรว่าบางเดือนสำนักงานของเขารับงานบัญชีมากกว่างานกฎหมายซะอีก” คิ้วเข้มขมวดเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงกรัณย์กรด้วยน้ำเสียงสดใส
“ไม่จำเป็น!.. ไม่ต้องไปยุ่งกับเจ้าคาเบะเลย”

ืnneess

ขอบคุนนะคับ ^^

prempraya

ขอบคุณครับ

prempraya

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

x_man19

ขอบคุณครับผม

manza555

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

Oสูร

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากขร๊า อิอิ {:sm-52:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

acolyte

ขอให้สุขมสหวัง รักกันนานๆๆๆ นะครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

NookNicky

ขอบคุนครับ