++ แค่มีนาย ++$$$$ 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
+++ปฐมบทแห่งการพบกัน+++
“ปีหนึ่ง ระเบียบเชียร์ พร้อม”
“พร้อม”
“เอาใหม่ๆ เสียงแผ่วอย่างนี้พวกคุณจะไปทำมาหากินอะไรได้เสียงน่ะมีไหม” เธออยู่ในชุดนิสิตกลัดกระดุมถึงคอเดินหลังตรงไปมาหน้าแถวตอนหลายแถวที่มีนิสิตมหาวิทยาลัยปีแรกนับพันคนมาชุมนุมกันตามคำสั่ง
“ปีหนึ่ง ระเบียบเชียร์ พร้อม” เธอกล่าวด้วยเสียงอันดังกลบพื้นที่ชุมนุมที่เงียบกริบจนตัวหอบโยนแต่ใบหน้ากลับเรียบเฉย
“พร้อม” นิสิตชั้นปีหนึ่งทุกคนตะโกนตอบรับอย่างพร้อมเพรียงต่อน้ำเสียงดังคาดคั้นเอาพลังจากประธานเชียร์ของคณะ
การซ้อมเชียร์กีฬามหาวิทยาลัยจะมีขึ้นทุกปีทุกสถาบันโดยการควบคุมแบบเข้มจากรุ่นพี่การสอนผสานไปด้วยระเบียบวินัยซึ่งรุ่นพี่บอกว่าสิ่งนั้นจะทำให้น้องๆเกิดความสามัคคีและรู้จักกันมากขึ้นแต่ในใจของวันชนะกลับมองว่ามันเป็นเกมส์สนองตัณหาของพวกรุ่นพี่มากกว่า
“เอาล่ะ ดิฉันจะให้พวกคุณพักสิบนาที” ประธานเชียร์ยังคงกล่าวด้วยเสียงอันดังและดุมีอำนาจ เธอเดินหลังตรงออกไปข้างนอกสถานที่ชุมนุม สักพักเมื่อมีการเสิร์ฟน้ำและขนม เสียงของบรรดาเด็กเพิ่งผ่านรั้วมัธยมก็ดังขึ้นแซด
นิสิตปีหนึ่งทุกคนนั่งกับพื้น วันชนะยื่นมืออกรับขนมจากรุ่นพี่คนหนึ่งพลันคุกกี้ชิ้นน้อยรูปหัวใจไส้สตรอเบอรี่หล่นจากมือแล้วไปนอนแน่นิ่งบนตักของคนข้างๆ หากแต่เจ้าของตักมัวแต่คุยอยู่กับเพื่อนของเขาหรือไม่ก็เพราะว่าคุกกี้เบาเกินไปเขาจึงไม่สังเกตน้ำหนักที่ตกลงสู่ตัว
“เอ่อ ขอโทษครับ เอ่อ...” วันชนะแตะไหล่เขาเบาๆหมายจะขออนุญาตเอื้อมมือไปจับคุกกี้ของตน
“อะไรครับ” เจ้าของตักและไหล่นั้นหันมาทางวันชนะ รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้วันชนะประหม่าเล็กน้อย ฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบ ริมฝีปากสวยได้รูป ประกอบกับคิ้วเข้มยาวบนดวงตาสีดำขลับที่เข้ากันกับจมูกโด่งสวย ทั้งหมดนี้อยู่บนใบหน้าของชายผู้นั่งข้างกายวันชนะมาแต่ตั้ม นึกแล้วเจ็บใจตัวเองที่ไม่ได้สังเกต แต่ตั้มว่าเขานั่งติดกับชายในฝันจะได้แอบมองนานๆ
“อ้อ นี่ครับ หัวใจของนาย” เขาหยิบขึ้นมาดู แล้วยื่นให้วันชนะพลางยิ้ม
“อย่าเอาไปให้ใครง่ายๆอีกล่ะ”
วันชนะได้แต่ยิ้มรับมา แก้มขาวมีสีแดงระเรื่อเล็กน้อยคิดในใจว่าเจ้าคุกกี้รูปหัวใจไส้สตรอเบอรี่นี้เขาจะกินมันดีไหมนะ ค่าที่มันตกไปอยู่บนตักชายในฝันคนนี้
แล้วเขาก็หันกลับไปคุยกับเพื่อนกลุ่มของเขาต่อ วันชนะได้แต่เพ่งพินิจเจ้าหัวใจไส้สตรอเบอรี่นั้นแล้วอมยิ้ม ไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาหันมาทางวันชนะแล้วเอ่ยถาม
“นาย ชื่อไร?”
คำถามจากหนุ่มหล่อทำให้วันชนะประหม่าอีกแล้ว
“วิน”
ปากตอบไปโดยไม่มองหน้าคนถาม ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะรู้ทันความอายและจับได้ถึงความร้อนผ่าวบนแก้มทั้งสอง แล้วจึงรู้สติถึงมารยาทในการพบมิตรจึงได้ถามกลับไป
“นายล่ะ?”
แม้จะยังไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆแต่วันชนะก็พยายามจับโฟกัสไว้ที่กระดุมเม็ดหนึ่งบนเสื้อของเขา
“เราชื่อตั้ม”
เขายิ้มตอบอย่างเป็นมิตร
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขายกมือขึ้นจับที่ไหล่ของวันชนะและบีบเบาๆ
พระเจ้า! วันชนะใจเต้นตุบตับ ข้างในคงละลายหมดแล้ว นี่ถ้าทำได้เขาคงจะหอมแก้มผูกมิตรชายผู้ให้สักสองที
“นายอยู่หอในรึเปล่า?” เขาถามวันชนะว่าได้พักอยู่ในหอของมหาวิทยาลัยหรือไม่
“อื้อ เราอยู่ตึกสี่” วันชนะตอบ คราวนี้โฟกัสเปลี่ยนไปอยู่ที่กระดุมเม็ดถัดขึ้นไป
“เฮ้ย จริงดิ เราก็ได้อยู่ตึกสี่ วินอยู่ห้องเบอร์อะไร?” เขาถามต่อ
“609” วันชนะตอบ
ยังไม่ทันได้ไต่ถามเพิ่มเติม เสียงของประธานเชียร์ก็ดังขึ้นทั่วบริเวณ เป็นสัญณาณเริ่มการซ้อม เขาจึงเงียบไป แต่วันชนะกลับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอยู่ตลอดเวลา ค่าที่ประหม่าระคนดีใจที่ได้คุยกับชายข้างกาย
วันชนะเดินลัดเลาะผ่านอาคารเรียนสองถึงสามอาหารจนมาโผล่ตรงทางเดินข้างๆสนามฟุตบอลในเวลาพลบค่ำ หลังจากเลิกซ้อมเชียร์เขาก็มุ่งหน้ากลับหอพักภายในมหาวิทยาลัยทันที บรรยากาศตอนนี้เหมือนฝนกำลังจะตก เพราะเขามองเห็นเมฆครึ้มดำอยู่ไม่ไกล ลมเย็นพัดค่อนข้างแรงพัดพาเศษใบไม้และฝุ่นผงลอยคลุ้ง แต่กระนั้นบริเวณสนามก็ยังถูกกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งจับจองเล่นฟุตบอลกันอย่างไม่หวั่นต่อสภาพอากาศ
เหล่าผู้ชายวิ่งไล่ลูกบอลกลมๆกลางสนามนั้นดึงดูดสายตาของวันชนะได้อยู่โข ด้วยว่าเขาพึงใจในสรีระของบุรุษมาแต่พื้นเดิม ยิ่งยามนี้ผู้ชายเหล่านั้นต่างเปลือยท่อนบนเหลือเพียงกางเกงขาสั้นเท่านั้น ร่างกำยำอาบด้วยเหงื่อชุ่มโชกยิ่งทำให้รู้สึกใจหวิวๆพิกล แต่แล้วก็เกิดความรู้สึกสวนทาง ความทดท้อปั่นป่วนในความคิดว่าใครกันล่ะจะมาเข้าใจต่อความพึงใจที่แปลกแยกจากคนปกติ ร่างกายภายนอกที่เป็นชายนี้แม้จะดูอ่อนบางต่างจากผู้ชายทั่วไป แต่ยังไงก็คือผู้ชาย
คงยากที่จะสุขสมอย่างใจต้องการ
มาถึงสระน้ำด้านหน้าตึกสี่ น้ำในสระเป็นสีเขียวคล้ำ กลางสระประดับด้วยใบบัวกลุ่มหนึ่งโดยปราศจากดอก ลมแรงยังพัดมาอย่างต่อเนื่อง พุ่มเฟื่องฟ้าสูงเลยหัวข้างหน้าพัดโยกตามแรงกระพือของสายลมจนในหลุดร่วงปลิวขึ้นฟ้า
วันชนะยังคงก้าวเดินต่อไป พอถึงใต้พุ่มเฟื่องฟ้าก็พลันมีสายลมพัดมาอีกวูบหนึ่ง ส่งให้ก้านแข็งๆของมันโยกตามกระแสลมสอดเข้าไปในคอเสื้อแล้วดีดตัวกลับเกี่ยวเอาสร้อยคอเส้นเล็กบางติดไปด้วย วันชนะสะดุ้งโหยงด้วยทีแรกนึกว่ามีคนมากระชากมันไป แต่พอเห็นสร้อยของรักห้อยอยู่กับกิ่งแห้งนั้นก็เบาใจ
สร้อยคอเส้นนี้เป็นของที่คุณแม่ของเขาซื้อให้ตอนสอบเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยได้ มันอาจจะไม่สูงค่ามากนักเป็นเพียงสร้อยทองคำหนักเพียงสลึง แต่ล็อกเก็ตที่ติดห้อยอยู่นั้นภายในบรรจุสิ่งสำคัญเอาไว้ มันแทนตัวคุณแม่ของเขาซึ่งบัดนี้คงจะเฝ้ามองดูลูกชายคนนี้อยู่บนสรวงสวรรค์
วันชนะเอื้อมมือขึ้นคว้าเอาสายได้พร้อมกับที่สายลมอีกวูบพัดมา เป็นเพียงสายลมเย็นเบาๆแต่ได้พาเอาฝุ่นผงในอากาศปลิวติดเข้านัยน์ตา โดยอัตโนมัติมืออีกข้างรีบยกขึ้นปิดที่ตาขณะที่อีกข้างดึงสร้อยต่างหน้ามารดา
กิ่งเฟื่องฟ้าแห้งนั้นหักในทันที ส่งผลให้ร่างของเขาเสียการทรงตัวหนำซ้ำยังไปเหยียบโดนกิ่งไม้นั้นเข้าจนข้อเท้าพลิก วันชนะร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด เขาล้มลงกับพื้น ใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวด จะลุกขึ้นก็เจ็บเกินบรรยาย
มือข้างหนึ่งปิดตาเอาไว้ บัดนี้น้ำตาไหลนองเต็มหน้าไปหมดแล้ว ด้วยกลไกของร่างกายที่พยายามกำจัดฝุ่นผงสิ่งแปลกปลอมออกจากนัยน์ตาบวกกับเพราะเจ็บปวดที่ข้อเท้า แต่แล้วร่างบางของเขาก็ถูกยกขึ้น
“พยายามอย่าขยับเท้านะ” เสียงของคนที่มาช่วยพูดขึ้น
นิติมองไม่เห็นหน้าเขาเพราะน้ำตาที่พรั่งพรูทำให้การมองเห็นลดลง เพียงแต่ว่าเสียงของคนๆนี้ฟังคุ้นหูนัก
ในอ้อมกอดของผู้มาช่วย วูบหนึ่งเขารู้สึกอบอุ่น สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อ ความแข็งแกร่ง และใจดี
“ขอบคุณครับ” นิติกล่าวขณะตัวลอยอยู่ในอ้อมแขน
ในที่สุดเขาก็วางนิติลงอย่างนุ่มนวลเมื่อมาถึงใต้ถุนตึก
“อย่าเพิ่งขยับเท้านะ” เขากล่าว
“ขอบคุณครับ” นิติขอบคุณเขาอีกครั้ง เอามือข้างที่ปิดตาออก พยายามจะลืมตาแต่ยากเหลือเกิน แม้ขยับเปลือกตาหรือกลอกกลิ้งเพียงน้อยก็เจ็บ เขาคนนั้นจึงละจากนิติไปเพียงไม่กี่นาทีและกลับมาพร้อมน้ำขวด
นิติกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แล้วนำขวดน้ำมากรอกตาแต่ดูขัดๆเขาคนนั้นจึงแย่งขวดไปบอกให้เขาพยายามลืมตาขึ้นเขาจะถือให้เอง สักพักหนึ่งโลกขุ่นมัวก็กลับมามีสีสันแม้จะเป็นสีดำมืดของกลางคืนและแสงนีออนจากหลอดไฟใต้ตึกเพราะพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ภาพค่อยๆชัดขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของเขาคนนั้นที่อยู่ใกล้หน้าของนิติมากๆ ดวงตาเขาจ้องเข้าไปนัยน์ตาของนิติราวกับจะมองหาฝุ่นผงตัวการ นิติตกใจเล็กน้อยเพราะไม่เคยมีใครเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้มาก่อน แล้วสองแก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นเมื่อรู้ว่าคนที่มาช่วยเขาเป็นใคร
ต้นน้ำนั่นเอง
“อ้าว นายเอง” นิติทักเมื่อมองเห็นเขา
“เรียกต้นสิ” เขาตอบ
“ขอบคุณครับ ต้น” นิติว่าตาม
สอบถามจึงรู้ว่าต้นน้ำเดินตามหลังนิติมาทันที่สนามแล้วก็เร่งฝีเท้าตามมาจนมาทันเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี
“ว่าแต่นายไปหยุดทำอะไรที่ตรงนั้น?” ต้นน้ำถาม
นิติสะดุ้งโหยงอีกครั้งด้วยนึกขึ้นได้ว่า ในมือเขาไม่มีสร้อยเส้นสำคัญนั้นอยู่แล้ว เขาดันตัวลุกขึ้นโดยลืมไปว่าตนเองยังมีอาการอยู่ที่ข้อเท้า แล้วก็ร้องลั่น ใบหน้าซีดลงเมื่อรู้ว่าของรักหายไป
“สร้อย นายเห็นสร้อยไหม” นิติบีบแขนต้นน้ำ
“สร้อยที่ที่ล็อกเก็ตห้อยอยู่น่ะ”
“ไม่นี่ เราไม่เห็น” ต้นน้ำตอบ
“บางทีอาจจะตกอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวเราจะลองไปดูให้นะ” พูดจบเขาก็วิ่งออกไปแต่ด้วยความมืดทำให้ยากที่จะมองเห็นแม้ว่าหลังจากนั้นสิบนาทีต้นน้ำจะไปขอยืมไฟฉายจากเจ้าหน้าที่ดูแลตึกมาส่องดูก็ไม่พบ หาอยู่สักพักเมื่อรู้ว่าไม่เจอแน่แล้วนิติก็ได้แต่ปลงถ้าจะเจอคงเจอไปแล้ว สร้อยทองกระทบแสงไฟมันก็คงสะท้อนแสงเห็นได้ชัดเจน
“พอเถอะ นาย เอ่อ...ต้น ช่างมันเถอะ เราคงไม่ได้คืนแล้วล่ะ” นิติพูดอย่างปลงๆแต่ก็พยายามยิ้มให้กับน้ำใจของต้นน้ำ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะมาหาให้แต่เช้าอีกนะเผื่อจะเจอ แล้วตอนนี้เท้านายเป็นยังไงบ้างล่ะ”เขาถาม
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”นิติยิ้ม ตายังแดงๆ
“งั้นขึ้นไปข้างบนกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเราไปส่งนายละกัน ห้อง 609 นะ” ต้นน้ำพูด
พอจะลุกขึ้นเดิน เท่านั้นความเจ็บก็กลับมายึดข้อเท้านิติอีกครั้งจนหน้าบิดเบี้ยว ต้นน้ำจึงอาสาอุ้มเขาอีกครั้ง ตอนแรกนิติปัดแต่นึสภาพตัวเองแล้วก็ได้แต่ยอมให้เขาอุ้มตัวเองขึ้น
กว่าจะมาถึงชั้นหกชั้นบนสุดโดยที่ตึก ไม่มีลิฟต์เพราะว่าเป็นตึกเก่าที่สร้างมาค่อนข้างนานคาดว่าสร้างก่อนสมัยที่ลิฟต์จะเกิด นิติค่อนขอดแบบนี้ประจำด้วยค่าที่เขาต้องขึ้นลงชั้นสูงสุดโดยบันไดทุกวัน
ถึงหน้าห้องนิติเคาะประตูเรียกรูมเมทอยู่สักพัก เห็นว่าไม่มีใครมาเปิดประตูจึงล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋าทั้งที่อยู่ถูกอุ้มอยู่ แล้วต้นน้ำก็พาเขาเข้าไป คนเจ็บถูกวางบนเตียงอย่างนุ่มนวล นิติกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง
“นายอยู่นี่ก่อนนะ อย่าเพิ่งลุกไปไหนล่ะ” ต้นน้ำพูดแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องไป
เพียงวินาทีที่ต้นน้ำพ้นประตู ฝนเม็ดใหญ่ก็กระหน่ำจากฟ้า เสียงฟ้าคำรามดังอยู่เหนือตึก เสียงประตูห้องกระทบผนังดังปังด้วยถูกแรงลมตีเข้ามา ละอองเล็กๆลอยเข้ามาภายในห้องพร้อมกับเสียงอื้อหวือของสายลมคำราม หนังสือหลายเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะถูกพัดตกลงพื้น
นิติยันกายขึ้นตั้งใจจะตรงไปปิดประตูคงสักห้าก้าวจากเตียงนี้ก็คงจะถึง ก้มมองเท้าตัวเองบัดนี้บวมแดงจนน่ากลัว แต่ก็ยังตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้น ไม่เช่นนั้นน้ำคงจะเจิ่งเต็มพื้น ยังไม่พ้นจากเตียงต้นน้ำก็ก้าวเข้ามาในห้อง
“บอกแล้วไงว่าอย่าลุกขึ้นมา” น้ำเสียงคนพูดดุเล็กน้อย
“ก็ฝนมันปลิวเข้ามา” นิติตอบเสียงอ่อยแต่ก็ไม่ยอมความ
“เอ๊า กลับลงไปนอนที่เดิมเลย” เขาสั่งพร้อมกับเดินเข้ามาจับที่บ่าทั้งสองข้างของนิติและออกแรงกดเล็กน้อยซึ่งนิติเองก็ไม่ได้ต่อต้านมือเขาเลย

varachuya

ขอบคุณครับบบ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

x_man19

ขอบคุณคับผม

mmmnn

บองคุณคับบบ

ืnneess

อีกซักเรื่องนะครับ ^^

noomtnoi

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

cueng

ขอบคุณครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ

deoict

ขอบคุณมากๆๆ