++ แค่มีนาย ++$$$$ 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“บอกแล้วไงว่าอย่าลุกขึ้นมา” น้ำเสียงคนพูดดุเล็กน้อย
“ก็ฝนมันปลิวเข้ามา” นิติตอบเสียงอ่อยแต่ก็ไม่ยอมความ
“เอ๊า กลับลงไปนอนที่เดิมเลย” เขาสั่งพร้อมกับเดินเข้ามาจับที่บ่าทั้งสองข้างของนิติและออกแรงกดเล็กน้อยซึ่งนิติเองก็ไม่ได้ต่อต้านมือเขาเลย
“เดี๋ยวเราไปปิดให้เอง”
โดยไม่สังเกตตั้งแต่ก้าวมาถึงตัวนิติ ชายหนุ่มได้เหยียบยืนบนหนังสือเล่มบางที่ถูกพัดตกลงจากโต๊ะเมื่อก่อนหน้าเขาจะเข้ามา ต้นน้ำบิดตัวจะไปปิดประตูแต่แล้วก็ต้องเสียหลักด้วยว่าปกมันๆของหนังสือเล่มนั้นและพื้นกระเบื้องที่มีละอองฝนเกาะอยู่
ร่างหนาของต้นน้ำล้มลงไปหานิติโดยที่คนร่างบางและเท้าเจ็บไม่มีทางหาเรี่ยวแรงที่ไหนมาค้ำยันตัวเขาไว้ได้เลย จนร่างทั้งสองทับทาบกันสนิท
“นายมีไข้ด้วยเหรอ ตัวร้อนๆนะ” ต้นน้ำพูดขึ้นทั้งที่ยังทับอยู่บนตัวนิติ
นิติไม่ตอบในทันทีเพราะว่ายังคงอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่พอรู้สติหลังจากนั้นก็รีบตอบ
“ไม่นี่”
“แต่เราว่านายตัวร้อนนะ” ต้นน้ำยกหน้าขึ้น ความร้อนจากแก้มของนิติยังคงติดแก้มเขาไปด้วย
“ว่าแต่เมื่อกี้นายไปเอาอะไรมาเหรอ” นิติเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ...” ต้นน้ำตอบเพียงเท่านั้น
“...ว่าแต่...นายจะทับเราอีกนานไหม” นิติหันหน้าไปอีกทางก่อนพูดขึ้น...คำถามที่คงไม่ต้องการคำตอบจริงจัง แก้มที่แดงเรื่อๆดูเหมือนจะแดงขึ้นอีก
“โอ้ะ! ขอโทษที” ต้นน้ำรีบยันตัวลุกขึ้น แล้วก็หันไปสนใจกับข้อเท้าของคนเจ็บ
เขาหาผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดเบาๆทำความสะอาดจากนั้นจึงทาครีมบรรเทาปวดกล้ามเนื้อที่เขาวิ่งออกไปเอามา ตามด้วยผ้า
ก็อตพันเอาไว้
“วันนี้คงต้องแบบนี้ก่อนล่ะนะ เอาไว้พรุ่งนี้นายค่อยไปให้หมอดูอีกทีนะ” เขาพูดขณะที่มือก็พันผ้าก็อต
ฝนก็ยังตกหนัก เสียงอื้ออึงไปหมดอย่างกับพรุ่งนี้ตื่นมาน้ำจะท่วมเอาโลกนี้ให้จมไปเสียให้ได้ นิตินอนอยู่บนเตียง ความเหนื่อยล้า เริ่มมีกำลังเหนือกว่าการยืนหยัดเปิดตา จนต้องค่อยๆยอมให้เปลือกตาเลื่อนลงช้าๆ
...ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ข้อเท้า ครีมที่ต้นน้ำเอามาทาให้ได้ผลดีจริงๆ เพราะเขาเริ่มคลายความเจ็บปวดลงมากแล้ว
ต้นน้ำออกไปแล้ว ก่อนที่ความรู้ตัวจะหมดสิ้นไป นิตินึกถึงตอนที่เขาอยู่ในอ้อมกอดแกร่งแต่ปลอดภัยของต้นน้ำ นึกถึงตอนที่แก้มของทั้งสองแนบสัมผัสตอนล้มลงบนที่นอนนี้ รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นก่อนที่ห้วงนิทราลึกจะครอบครอง...
ท่ามกลางความมืด นิตินั่งอยู่กับพื้น ...ร้องไห้...เหมือนเด็กขี้แย
“แม่ครับ ผมขอโทษ ของที่แม่ให้นิหายไปแล้ว นิขอโทษครับ”
เขายังนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม แล้วเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น
“อย่าร้องไห้ไปเลยนิ นี่ไง แม่เอามาคืนให้ลูกแล้วนะ” น้ำเสียงอบอุ่นคุ้นเคยนั้นเอ่ย
นิติหันไปตามทางเสียงนั้น คุณแม่ของเขายืนอยู่ตรงนั้นตรงแสงสีขาวจ้านวลตา รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหา แสงสว่างจ้านั้นไม่ได้ทำให้เคืองตาเลยสักนิด แล้วตอนนี้เท้าเขาหายเจ็บแล้วหรือ...
ความคิดถึงแม่จับใจทำให้ลืมความคิดสงสัยนั้นไป เขาเห็นสร้อยเส้นนั้น แม่ยื่นให้ นิติวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น
“ผมคิดถึงแม่ครับ” นิติกล่าว น้ำตาไหลเต็มสองแก้ม
“แม่อย่าจากผมไปอีกนะครับ”
“เด็กโง่” คุณแม่กอดเขาตอบอย่างอบอุ่นเต็มไปด้วยรัก พลางลูบที่หัว รอยยิ้มของคุณแม่ไม่มีใครเทียบได้
“ผมรักแม่ครับ” นิติกอดแม่ไม่ยอมปล่อย
ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ
แปดโมงเช้าของวันใหม่มาเยือน แสงแดดจ้าสาดเป็นสายเข้ามาในห้อง วันชนะขยี้ตาก่อนค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น ที่เท้ายังคงมีผ้าก็อตพันเอาไว้แต่ไม้รู้สึกร้อนแล้ว และต้องแปลกใจที่ตัวเขาอยู่ในชุดใหม่ และมองเห็นชุดนิสิตกลับไปกองอยู่ในตะกร้า หันไปมองบนเตียงพบผ้าขนหนูผืนเล็กยังชุ่มน้ำวางอยู่ใกล้ๆหมอน
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอวิน เมื่อคืนเป็นไงบ้าง” เป็นวุฒินั่นเองที่ถามเขาเมื่อออกมาจากห้องน้ำ
“อ๋อ ไม่เป็นไรมากละ เมื่อคืนขอบใจนะ” วันชนะสรุปเอาว่าเมื่อคืนวุฒิกลับมาพบตนกำลังตัวร้อนไข้ขึ้นเป็นแน่จึงได้เอาผ้ามาเช็ดตัวให้
“เออ ไม่เป็นไร” คนตอบทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็โมเมรับคำขอบคุณโดยไม่คิดอะไรมาก แต่ในใจก็คิดเพียงว่า
‘มันขอบใจเรื่องอะไรวะ”
“แล้ววันนี้มีเรียนกี่โมงล่ะวิน?” รูมเมทถามพร้อมกับเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เปียก
“วันนี้คงยังไปไม่ไหวยังเจ็บเท้าอยู่นิดๆน่ะ ว่าจะหาเรื่องโดดสักวัน” วันชนะตอบ
“อ้าว แล้วนั่นเท้าไปโดนอะไรมาล่ะนั่น” รูมเมทถามอีก
“เอ้ะ! เมื่อคืนนายไม่เห็นหรอกเหรอ ว่าเราพันผ้าก็อตไว้” วันชนะสงสัย
“เปล่า เมื่อวานฝนตกหนักจะตายกลับมาได้ที่ไหนกันล่ะ เมื่อคืนเรานอนห้องพี่ชายเรา เพิ่งกลับมาตอนหกโมงนี่แหล่ะ” ว่าแล้ววุฒิเดินเข้ามาใกล้เขายื่นของสิ่งหนึ่งในมือมาให้วันชนะ “เอ้า ของวิน”
วันชนะดีใจจนลืมเท้าเขารีบดีดตัวขึ้น ในมือของวุฒิเป็นสร้อยเส้นนั้นนั่นเอง
“เฮ้ย วุฒิได้มาได้ยังไงน่ะ” เขารีบรับมาลูบๆ กำไว้แน่น
“ไม่รู้สิ วินไม่ได้เอามาวางไว้บนโต๊ะเราหรอกเหรอ” คนตอบทำหน้าไม่รู้เรื่อง
วันชนะได้แต่สงสัยแต่ความดีใจมีมากกว่าจึงลืมคิดต่อไป เขารีบสวมสร้อยเส้นนั้นกลับเข้าที่คอพลางหลับตานึก
“แม่ครับ ขอบคุณครับ”
    หลังจากนั่งปล่อยความคิดเรื่องความฝันเมื่อคืนรวมทั้งเรื่องที่เขาตื่นขึ้นมาอยู่ในชุดใหม่อยู่สักพัก วันชนะให้คำตอบกับตัวเองว่าเขาคงจะรู้สึกเหนียวตัวแล้วลุกขึ้นมาเปลี่ยนชุดเอาเองทั้งที่ยังเบลออยู่ก็เป็นได้
    จากนั้นจึงค่อยเดินเกาะกำแพงและราวบันไดลงไปยังโรงอาหารกลางที่อยู่ไม่ไกลจากตึกสี่เท่าไรนัก
    ภายในโรงอาหารกลางคลาคล่ำไปด้วยนิสิตที่มานั่งรับประทานอาหารเช้า เสียงคุยดังเซ็งแซ่ทั่วบริเวณ
    วันชนะค่อยๆเดินเข้าไปภายในมือหนึ่งถือแก้วน้ำอัดลมอีกมือถือจานข้าวดูเกะกะขณะที่สายตามองหาที่ว่าง จนในที่สุดก็ได้จับจองที่มุมสุดของโต๊ะยาวริมหน้าต่าง
    ทานได้สองคำสายตาที่มองออกนอกหน้าต่างต้องสะดุดกับคนที่หยิบคุ้กกี้ให้เมื่อวานนี้ นักขัตกำลังรอคิวซื้ออาหารอยู่ข้างนอกนั่น เขาจ้องมองนักขัตด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมกับร่างกายกำยำนั้น บุคลิกของนักขัต รอยยิ้มที่มาพร้อมกับดวงตาหรี่ลงที่อยู่ใต้คิ้วเข้มยาวนั้น โดยปกติแล้ววันชนะติดจะเป็นคนขี้อายเล็กๆ เหมือนเมื่อวานเขาเองไม่กล้ามองตรงๆ แต่ตอนนี้เขาแฝงกายอยู่กับคนมากมาย คิดว่าเพียงสายตาคู่เดียวของเขาที่จุดนี้คงจะไม่เป็นที่สังเกตของใคร
    เสียงนกร้องจิ๊บๆบนยอดอินทนินส่งลงมาถึงพื้นฟังแล้วสบายใจ กุหลาบกอหนึ่งข้างนอกนั้นส่งช่อแดงสดชูขึ้นอวดสายตานิสิตที่เดินผ่านไปมาและที่มองเห็นจากภายในโรงอาหารแห่งนี้ ราวกับมันเติบโตมาจากความกราดเกรี้ยวของธรรมชาติเมื่อคืนนี้ ดอกแดงสดนั้นแย่งความสนใจจากสายตาของวันชนะอยู่ครู่หนึ่ง
    แล้วกระพริบตาหนึ่ง สายตาของคนทั้งสองก็ประสานกัน
    โฟกัสของคนทั้งสองถูกพิกัดมายังเจ้ากุหลาบดอกสวยราวกับว่าพวกเขาเป็นผึ้งสองตัวที่บินมาเจอกันเพราะต่างก็ถูกกลิ่นเย้ายวนล่อมา
    วันชนะหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งที่เห็นว่าอีกฝ่ายก็จ้องมาทางเขาเช่นกัน แต่ยังคงแข็งคอไม่หันไปมองทางอื่นตามนิสัยที่จะทำเมื่อเวลาอาย เพราะยังมั่นใจอยู่ว่าจุดที่เขาอยู่นี้มีคนเป็นร้อยอยู่ด้วย คิดว่านักขัตคงจะมองละไปยังทางข้างหลังมากกว่า
    แล้วกระพริบตาหนึ่ง ชายที่ทำให้แก้มของวันชนะแดงขึ้นก็หายไปจากตรงนั้น
    วันชนะยิ้มเล็กๆให้กับการพบกันในที่ไกลๆและให้กับตัวเอง
    ทำไมเขาถึงยิ้มให้ตัวเองด้วยนะ...
    อาจยิ้มปลอบกับตัวเองเหมือนรู้ตัวล่ะมั้งว่าตัวคงเอื้อมไม่ถึง เหมือนคนแอบรักเขาข้างเดียว
    แต่เพียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว  แล้วอีกกระพริบตาหนึ่ง
    “ไง นั่งด้วยคนสิ”
    เสียงคุ้นหูดังขึ้นอยู่ที่หลังวันชนะ  เขายิ้ม ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร
    กังวลแต่ว่า ถ้าเขาหันไปตอนนี้ จะผิดสังเกตไหมนะ เพราะรู้สึกว่าบนแก้มมันจะร้อนผ่าวๆอีกแล้ว
2 : เพื่อนข้างห้อง
“อืม ได้สิ” วันชนะยิ้มให้
“เท้าเป็นยังไงบ้าง” จานข้าวและแก้วน้ำใบใหญ่ที่ใส่น้ำผลไม้ปั่นถูกวางลงข้างๆจานข้าวของวันชนะก่อนเจ้าตัวจะนั่งลงข้างๆ
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ไม่ต้องถึงกับไปหาหมอ เมื่อวานขอบใจมากนะ” วันชนะตอบ
“ดีแล้วล่ะ ว่าแต่นายอยู่ภาควิชาอะไรเหรอ เราอยู่คอมพิวเตอร์” นักขัตถามต่อพลางตักข้าวใส่ปาก
“เราอยู่พันธุศาสตร์” วันชนะตอบเพื่อนร่วมคณะที่อยู่คนละภาควิชา
นักขัตคิ้วขมวดเล็กๆด้วยว่าไม่ค่อยคุ้นกับชื่อ
“พันธุศาสตร์? เรียนเกี่ยวกับอะไรเหรอ?”
“ก็พวกยีนส์ ดีเอ็นเอ พันธุกรรมไง” วันชนะตอบ
“อ้อ” คนพูดรับคำว่ารู้เรื่องแต่สีหน้าก็ยังแฝงความสงสัย แต่ก็ไม่ถามต่อ
“ว่าแต่นายก็เก่งนะที่เรียนคอมพิวเตอร์ เราใช้เป็นนิดๆหน่อยๆเอง” วันชนะดูดน้ำอัดลมก่อนพูดต่อ
“เย็นนี้นายก็ไปซ้อมเชียร์อีกล่ะสิ เราคงไม่ไปนะ ขี้เกียจ เจ็บเท้าด้วย เบื่อพวกรุ่นพี่บ้าอำนาจ”
“อ๋อ เราไม่ต้องเข้าซ้อมแล้วล่ะ เราได้เป็นนักบาสของคณะ” นักขัตตอบ
“จริงดิ” วันชนะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างคนปลื้มที่นักขัตนอกจากจะหน้าตาดียังเป็นนักกีฬาอีก ครบสูตรชายในฝัน
เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันความคิด นักขัตยักคิ้วกวนๆให้
วันชนะคิดในใจว่านักขัตหลงตัวเองเลยเบ้ปากให้แล้วหันหน้าไปทางอื่นแล้วยิ้มกว้างค่าที่ถึงนักขัตยักคิ้วทำหน้ากวนให้ก็ยังน่ารัก ผู้ชายอะไรเนี่ย น่ารักชะมัดเลย
แล้วก็เป็นอันต้องหุบยิ้มลงทันทีเมื่อนักขัตพูดว่า

varachuya

อ่านต่อๆ ขอบคุณคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

noomtnoi

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

สนุกมากๆเลย

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยคร้าบบบ

Klong

ขอบคุนครับ อ่านแล้วงงกะตัวละครนะครับ ตกลงแล้วชื่ออะไรกันแน่?

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม