++ แค่มีนาย ++$$$$ 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

วันชนะคิดในใจว่านักขัตหลงตัวเองเลยเบ้ปากให้แล้วหันหน้าไปทางอื่นแล้วยิ้มกว้างค่าที่ถึงนักขัตยักคิ้วทำหน้ากวนให้ก็ยังน่ารัก ผู้ชายอะไรเนี่ย น่ารักชะมัดเลย
แล้วก็เป็นอันต้องหุบยิ้มลงทันทีเมื่อนักขัตพูดว่า
“วินยิ้มทำไม?”
วันชนะหันหน้ามาทางเขาแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจแต่มีแววอายนิดๆ
“ยิ้มอะไร เปล่า ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”
“อือ ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้ม” นักขัตยิ้ม
“แล้วนายยิ้มทำไม?” วันชนะทำเสียงกวนๆ
“เราเปล่ายิ้มเสียหน่อย คนนู้นตะหากที่ยิ้ม” นักขัตชี้มือไปทางหน้าต่าง
วันชนะหน้าแดงถึงหูด้วยว่าเห็นคนยิ้มสะท้อนอยู่ในกระจกหน้าต่าง นี่แสดงว่าที่เขายิ้มเมื่อกี้นี้ก็ถูกเห็นจริงๆน่ะสิ
วันชนะจนแต้มได้แต่ยิ้มแหยๆแก้เขิน แต่หน้าก็ยังแดงอยู่ มองเห็นคนในกระจกยักคิ้วให้อีกยิ่งอยากจะตอบโต้แต่ก็มองไม่เห็นทางที่จะต่อกรได้เลย วันชนะจึงเฉไปเรื่องอื่น
“เออ สัปดาห์หน้าเราจะซื้อคอมพิวเตอร์น่ะ ตั้มคงรู้เรื่องมากกว่าเรา ยังไงขอปรึกษาหน่อยล่ะกันนะ”
“ได้สิ ไปซื้อวันไหนล่ะให้เราไปดูด้วยก็ได้” นักขัตรับเป็นที่ปรึกษา พูดได้แค่นั้นเขาก็รีบยกมือขึ้นปิดปากแล้วจามติดกันสามทีจนหน้าแดง
“สงสัยมีคนคิดถึงล่ะมั้ง” วันชนะยิ้ม
นักขัตจามอีกสองทีก็พูดกับตัวเองด้วยหน้าอันแดงว่า
“เป็นหวัดแล้วมั้งเนี่ยเรา”
“เมื่อวานโดนฝนมาล่ะสิ” วันชนะพูด
“อือ” นักขัตขยี้จมูก
การสนทนาในเช้านี้เพิ่มความสนิทสนมให้กับคนทั้งคู่ได้มากขึ้น ทำให้วันชนะรู้ข้อมูลบางอย่างของเพื่อนใหม่คนนี้เพิ่มขึ้นนอกจากรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาราวเทพบุตรของเขา นักขัตเรียนอยู่ภาควิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์ และเป็นนักบาสของคณะ เป็นนักเรียนทุนมาจากเชียงใหม่ เขาสอบทุนของมหาวิทยาลัยได้ ที่บ้านทำไร่มะเขือเทศกับฟาร์มวัว นักขัตชอบกินมะเขือเทศ วันชนะคิดว่านี่คงเป็นที่มาของผิวสวยสุขภาพดีของเขา ต่างจากวันชนะที่จะไม่กินมะเขือเทศเลย คุณพ่อของนักขัตเป็นคนไทยแต่คุณแม่เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ถึงกระนั้นนักขัตก็พูดญี่ปุ่นได้เพียงกระท่อนกระแท่นเพราะว่าเกิดและโตที่ประเทศไทย
ก่อนที่นักขัตจะลาไปเรียน บางอย่างถูกยัดเยียดลงบนจานของวันชนะ มันคือมะเขือเทศสองชิ้นเล็กๆ
“อร่อยนะ ทานให้หมดล่ะ” คนตักมะเขือเทศให้กำชับก่อนจะลุกจากไป
วันชนะมองมะเขือเทศสองชิ้นเล็กๆในจานตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายลงคอแล้วใช้ซ้อมเขี่ยออกไปไว้ขอบจานอย่างไม่ใยดี แต่ได้ไม่นานปรากฏการณ์มหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นในโรงอาหารเมื่อวันชนะตักมะเขือเทศชิ้นหนึ่งเข้าปากแล้วรีบกลืนอย่างทุลักทุเลตามด้วยน้ำอีกอึกใหญ่ เขาแทบจะไม่ได้เคี้ยวด้วยซ้ำ แล้วชิ้นที่สองก็ตามเข้าไป แล้วคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้น
แล้วจะกินทำไมเนี่ย เกลียดก็แสนเกลียด
หลังจากส่งมะเขือเทศลงไปสู่กระเพาะได้นานสักพักวันชนะก็ถอนหายใจยาวจึงได้สังเกตว่ามีกระเป๋าสตางค์ใบเล็กวางอยู่ที่เก้าอี้ตัวที่นักขัตนั่งเมื่อกี้ มองซ้ายขวาไม่มีใครสนใจว่ามีกระเป๋าในนั้นอยู่ ถามผู้หญิงที่นั่งถัดไปก็ได้รับคำตอบว่าไม่ใช่ของตน จึงถือวิสาสะหยิบมาเปิดดู เขาพยายามหาบัตรประชาชนหรือบัตรประจำตัวนิสิตที่มีชื่อเจ้าของให้พอระบุตัวได้ แล้วก็เจอบัตรประชาชน
“นาย นักขัต เทพรักษ์”
ดูรูปในบัตรก็เห็นว่าไม่ผิดตัวแน่ วันชนะรีบลุกขึ้นหวังจะวิ่งตามเอาไปคืนโดยไม่ได้นึกไปถึงว่าตัวเองกำลังเจ็บที่เท้า และในทันทีที่เขาเทน้ำหนักตัวลงไปที่เท้าข้างนั้นถึงได้สะดุ้งเฮือก
เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะเอากระเป๋าไปคืนนักขัตให้ได้ แม้จะรีบเดินแบบขากระเผกๆให้เร็วที่สุดแต่ก็มองไม่เห็นเขาแล้ว
ชั่วโมงต่อมาวันชนะอยู่ในชุดนิสิตเรียบร้อยเดินอย่างคนขาเจ็บจนในที่สุดก็มาถึงอาคารที่ตั้งของภาควิชาคอมพิวเตอร์ นิสิตกลุ่มหนึ่งยืนอออยู่หน้าลิฟต์ แล้วสายตาก็จับอยู่กับนิสิตชายคนหนึ่งจำได้ว่าวันที่ซ้อมเชียร์เขานั่งอยู่ข้างๆนักขัต จึงเดินเข้าไปหา
“ขอโทษครับ นายรู้จักตั้มหรือเปล่าครับ” วันชนะถามอย่างสุภาพ
“ตั้ม?” นิสิตคนนั้นหันมาแล้วทวนชื่อ
“อ๋อ ตั้ม เห็นนั่งอยู่ที่ข้างห้องสมุด” นิสิตคนนั้นรีบพูดเพราะเห็นประตูลิฟต์เปิด แล้วรีบวิ่งเข้าไปยังทันที่วันชนะกล่าวขอบใจก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดสนิทแล้วจึงมุ่งหน้าไปยังห้องสมุด
เดินกระเผกตามทางมา ผ่านโรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์ มีนิสิตจับเป็นกลุ่มๆ นั่งทานอาหารบ้าง คุยเล่นกันบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ขณะที่ผ่านใต้ถุนตึกภาควิชาฟิสิกส์ ซึ่งจะมีร้านถ่ายเอกสารตั้งอยู่ เสียงทักก็ดังขึ้น
“อ้าว น้องวินไม่ได้เข้าเรียนเจน เคมหรอกเหรอครับวันนี้ เมื่อกี้พี่เห็นกลุ่มน้องๆปีหนึ่งเพิ่งเดินเข้าห้องเลกเชอร์ไป”
วันชนะหันตามเสียง พบว่าเป็นพี่นัทนั่นเอง
พี่นัทเป็นรุ่นพี่อยู่ปีสองเอกภาควิชาเดียวกัน เขาถามถึงวิชา General Chemistry 1 หรือวิชาเคมีทั่วไป 1 อันเป็นการรวบรวมเนื้อหาอันลึกซึ้งของวิชาเคมีที่เรียนมาทั้งหมดในหลักสูตรมัธยมให้ครึ่งหนึ่งมาเหลืออยู่ในวิชานี้ อันเป็นวิชาที่ทรมานสมองของเด็กทุกภาควิชาของคณะวิทยาศาสตร์จะต้องเรียน ไม่เว้นแม้แต่ภาควิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์ที่ดูไม่ค่อยจะเกี่ยวกันเลย เหตุผลเพราะเรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์ ชั้นปีหนึ่งต้องเรียนวิชาพื้นฐานทุกวิชา
“สวัสดีครับพี่นัท” วันชนะรีบยกมือไหว้
“วินเจ็บเท้าน่ะครับ เลยของดวันหนึ่งครับ เดี๋ยวจะตามเลกเชอร์จากเพื่อนแทน พอดีเพื่อนวินที่หอลืมกระเป๋าตังน่ะครับเลยจะเอามาให้”
อีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง พอดีกับที่เอกสารที่เขาฝากเอาไว้เสร็จพอดี “รอด้วยสิวิน เดี๋ยวพี่ไปด้วย จะไปทางนั้นพอดี”
“เดินไหวไหม” พี่นัทถามขณะเดินมาถึงทางแยกที่จะต้องข้ามตรงหน้าคณะวิศวฯ
แม้วันชนะจะตอบว่าไหวครับ แต่อีกฝ่ายกลับขยับตัวเข้ามาชิดพร้อมกับเอามือมาโอบหลังพยุงไว้ วันชนะกะจะเอ่ยบอกไม่เป็นไรแต่จังหวะพอดีกับที่รถผ่านไปเปิดโอกาสให้ข้าม มือนั้นก็เลื่อนลงมาที่เอวแล้วออกแรงผลักนิดๆให้วันชนะก้าวไปข้างหน้าพร้อมเขา
ข้ามฝั่งมาได้วันชนะพยายามจะเดินให้เร็วขึ้นเพื่อจะได้หลุดจากการโอบของรุ่นพี่ แต่ว่าเท้าเจ็บก็เลยไม่สามารถทำได้อย่างใจคิดจนมาถึงหน้าหอสมุด วันชนะรีบหมุนตัว
“ถึงละครับพี่ ขอบคุณมากครับที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรๆ” รุ่นพี่ยิ้มตอบ
“เดี๋ยวพี่จะเข้าไปข้างในนะ เข้าไปด้วยกันไหม”
วันชนะตอบปฏิเสธไปว่าเพื่อนนั่งอยู่ที่ซุ้มข้างๆไม่ได้อยู่ข้างใน
“อืม งั้น เดี๋ยวพี่เข้าไปก่อนละนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” แล้วรุ่นพี่ก็ยกมือข้างหนึ่งมาแตะที่ไหล่พร้อมกับบีบเบาๆ
“ครับ ขอบคุณครับพี่” วันชนะไหว้ ก่อนจะเดินตามทางไปข้างหนึ่งของหอสมุด นนทรีต้นสูงแผ่ขยายกิ่งก้านให้เกิดร่มเงากันแดดได้เย็นสบาย มีซุ้มอยู่สองซุ้มที่เหลือเป็นชุดโต๊ะหินอ่อน แต่ว่าไม่เห็นว่าจะมีนักขัตอยู่เลย มีเพียงนิสิตนั่งอยู่คนเดียว แต่ว่าไม่ใช่นักขัต แม้วันชนะจะไม่เห็นหน้าตรงๆ เพราะคนที่นั่งแม้จะตัวสูงพอๆกับนักขัตแต่ว่าผิวของเขาเข้มกว่า
มหาวิทยาลัยกว้างขวางเกินกว่าที่จะตามหาใครสักคนในเวลาที่เท้าเจ็บ คิดได้ดังนั้นวันชนะก็เลิกล้มความคิดตามหาเจ้าของกระเป๋าแล้วเดินไปยังร้านขายของเล็กๆอีกด้านของหอสมุด
“โออิชิข้าวญี่ปุ่นขวดครับ” แล้วก็ล้วงแบงค์ยี่สิบออกจากกระเป๋าใบเล็กใบนั้น
ยี่สิบเองนายนักขัต คงไม่ว่ากันนะ
วันชนะยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆที่มุมปาก ถือเป็นค่าที่ทำให้เขาต้องเดินตามหาเสียเหนื่อย
แล้วก็ตั้งใจจะกลับไปพักที่ตึก แต่คิดไปคิดมาก็เปลี่ยนใจ ไหนๆก็แต่งตัวออกมาแล้วเข้าเรียนดีกว่า แต่ว่าอีกตั้งชั่วโมงกว่าเลกเชอร์เจน เคมจะจบ เขาจึงคิดจะไปให้คุณหมอที่สถานพยาบาลดูอาการที่เท้าเสียหน่อยแล้วค่อยไปเรียนภาษาอังกฤษที่ตึกคณะมนุษยศาสตร์
สี่โมงเย็นวันชนะถึงเรียนหมดในวันนี้ จากนั้นจึงเดินไปโรงอาหารกลางที่อยู่ใกล้ตึกสี่ของเขาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่อยู่ภาควิชาเดียวกันเพื่อทานอาหารเย็น วันชนะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่มากขึ้น จนกระทั่งหกโมงเย็นบรรยากาศเริ่มสลัวๆ ทุกคนจึงแยกกันกลับ
หลังจากเพื่อนๆแยกย้ายกันไปหมดแล้ววันชนะซื้อขนมกับนมมาด้วยเผื่อเอาไว้กินตอนอ่านหนังสือดึกๆแล้วจึงเดินเข้าตึกของตัวเอง เขาเดินได้มั่นคงมากขึ้นคงเพราะได้นั่งเรียนในห้องเรียนมากกว่าที่จะเดินไปไหนต่อไหน ตอนนี้เขาเดินขึ้นมาถึงชั้นสามของตึกแล้ว โดยลืมเรื่องนักขัตไปเสียสนิท
ขึ้นมาถึงชั้นหกของตัวเอง วันชนะยิ้ม...เพราะใครคนนั้นที่เขาตามหาเมื่อตอนเช้าได้นั่งอยู่ที่หน้าห้องของเขา
นักขัตหันมาตามเสียงฝีเท้า คิ้วดำเข้มของเขายังดูโดดเด่นภายใต้แสงนีออนสลัวๆ แล้วยิ้มแห้งๆแต่นัยน์ตาแสดงความดีใจที่ได้พบวันชนะ
“ไง”
นักขัตพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อย
“ขอยืมตังค์หน่อยสิ”
วันชนะฝืนตัวเองไม่ให้ยิ้ม
“อ้าว เกิดอะไรขึ้น” เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ก็ตั้มไม่รู้ทำกระเป๋าไปหายที่ไหนน่ะสิ มารู้ตัวก็บ่ายแล้ว ตอนนั้นก็แยกย้ายจากเพื่อนแล้วด้วย ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท นี่ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย ทั้งมหา’ลัยก็ไม่รู้จะไปหาใครอีก ก็คิดได้ว่ายังมีวิน”
“อ่ะ กินนี่ก่อนละกัน” วันชนะส่งถุงขนมกับนมให้คนไร้ที่ไปที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“รอดตายแล้วเรา” นักขัตพูดติดตลกด้วยใบหน้าอ่อนเพลียนิดๆ“นี่ตั้มต้องรอรูมเมทกลับมาก่อนด้วยนะเพราะว่ากุญแจห้องก็อยู่ในกระเป๋าใบนั้นแต่ว่ากว่ามันจะกลับก็คงเป็นพรุ่งนี้เห็นบอกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนทำงานกลุ่มจะไปขอกุญแจสำรองข้างล่างเดี๋ยวจะโดนพี่ต้อมดุเอาอีก เลยกะว่าจะนอนกับวินด้วยได้มั้ยคืนนี้” นักขัตส่งสายตาปรือๆวิงวอน

varachuya

อ่านต่อๆ คับ ^^

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณคัรบ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ