++ แค่มีนาย ++$$$$ 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

วันชนะใจเต้นตึกตัก มองหน้านักขัต อีกฝ่ายก็เหงื่อตกอยู่มิใช่น้อย
“เอาไงดีตั้ม” วันชนะถาม
“ระ...เรา เรา...ไม่ได้ใส่...” เขากระซิบที่ข้างหู
วันชนะหน้าแดงนึกภาพนายนักขัตเดินตัวเปล่าแล้วกางเกงบอลของเขาอยู่ในมือวันชนะแต่ต้องใคร่ครวญเสียใหม่เมื่อนักขัตมองหน้าเขาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ ไม่ ไม่เอา” วันชนะรีบปัดมือเมื่อรู้ตัวว่าคนที่จะต้องโดนถอดคือตัวเอง
ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมายังไม่เคยมีใครได้ทำถึงขนาดนั้นนอกจากตัวเขาเอง เขาไม่ใช่คนทะเล้นที่จะเห็นว่าตลกที่จะให้ใครมาถอดกางเกง หนำซ้ำเป็นชั้นในสุด!
“เราถอดไม่ได้นะวิน ” นักขัตทำเสียงออดอ้อน ยกมือวันชนะขึ้นมากุมประกอบการร้องขอ แม้วันชนะจะเย็นนักขัตน่ารักขนาดไหนแต่เรื่องนี้ต้องขอ
“ไม่เอานะตั้ม ไม่...” วันชนะยืนกราน ก็เรื่องอะไรล่ะ ไม่มีใครไม่อายหรอก
“ไม่เชื่อเหรอว่าตั้มไม่ได้ใส่มา” ไม่ว่าเปล่านักขัตขยับตัวมาชิดแล้วจับมือวันชนะล้วงลงไปใต้ขอบกางเกงด้านข้างตัวตรงตำแหน่งของกระเป๋าข้าง คนล้วงใจเต้นตึกตักเพราะไม่ทันได้เตรียมตัว คิดในใจว่าผิวเขาเนียนดีจัง
ยังไม่ทันได้สลัดความคิดนอกเรื่อง นักขัตก็ฉุดเขาให้ลุกขึ้นพร้อมกันโดยที่วันชนะยังไม่ทันได้เตรียมใจ เขาก้าวฉับๆตรงไปทางรุ่นพี่หลายคนพร้อมกับชี้มาทางวันชนะบอกว่าเขาจะเป็นคนถอด หันมายิ้มให้วันชนะประหนึ่งเป็นคนเลือกทางให้อีกฝ่ายไปโดยปริยาย
วันชนะยังยืนอึ้ง
“เอ้า! น้องคนนี้เร็วเข้าสิ เพื่อนรออยู่นู่นแล้ว” พี่คนหนึ่งดึงแขนวันชนะออกนอกวงไปสมทบกับนักขัตแล้วแก้มัดออกแล้วรวบมือไปมัดไว้ข้างหลังแทน
“พี่ไม่ดูหรอกน้อง หาที่มืดตามสบาย มองไม่เห็นหรอก” ว่าแล้วก็กลับไปรวมกลุ่มล้อมพวกน้องๆต่อ
“มาทางนี้เถอะ” นักขัตนำหน้าพาไปที่มืดไกลออกไปจากกลุ่มคน
“เอาล่ะ” นักขัตพูด มือก็จับไปที่ขอบกางเกงขาสั้นของวันชนะ แล้วเริ่มดึงลงแต่วันชนะเด้งตัวหนี เขาตามไปจับเอววันชนะไว้อีกมือจับที่ขอบกางเกงอีกครั้ง วันชนะดิ้นพราด
“อยู่นิ่งๆสิวิน” นักขัตยิ่งรัดวงแขนให้แน่นเข้า อีกมือดึงขอบกางเกงให้ยืดเป็นวงกว้างออก
“.........................” ไม่พูดอะไรวันชนะซบหน้าลงบนบ่าอีกฝ่ายแน่น คงบอกความหมายได้มากมาย
“ไม่ต้องอายหรอก ตั้มมองไม่เห็นเสียหน่อย” เหมือนจะส่งถึงใจ แต่กลับไม่ถึง นักขัตจับวันชนะหมุน
“หันหลังมาสิ”
ประตูเปิดออกพร้อมกับแสงจากด้านนอกวันชนะรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปด้วยความอาย นักขัตเดินตามมีกางเกงตัวเล็กสีขาวขอบสีฟ้าอยู่ในมือ ก่อนประตูปิดสนิททิ้งกลุ่มคนไว้ในห้อง เจ๊ใหญ่ก็หัวเราะชอบใจเสียงดัง
“ไหนให้เจ๊ดูหน่อย อืม..ยังโดนมัดอยู่ ต๊าย! สีขาวขอบฟ้า เก๋นะจ้ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” หล่อนมองหน้าเจ้าของกางเกง เพ่งพิศครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ
“เจ๊ชอบ คู่นี้หล่อทั้งสองคนเลยนะจ้ะ เอ้ะ รึว่าหล่อกับสวยสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยกนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
นักขัตยิ้มตามประสาผู้ชาย แต่วันชนะรู้เต็มอกว่าปิดเจ๊ใหญ่ไม่มิด อยากที่เขาว่า ผีมองผีออก
“ไปหลับไปนอนได้แล้วจ้ะน้อง อย่าลืมแก้มัดให้เพื่อนด้วยล่ะ หรือว่าจะไปต่อกันก็ได้นะจ้ะ” แวบแรกเจ๊ใหญ่ยิ้มเอ็นดูรุ่นน้องแต่คล้อยหลังก็มีกัดเล็กๆ แล้วก็หัวเราะร่วน
เดินออกมาตามทางกลับตึกมีเสาไฟเตี้ยๆส่องทางพอมองเห็นช่อดอกราตรีหยดย้อยตามทาง
“หอมดีเนอะ” นักขัตพูด “ดอกอะไรนะ ไม่เห็นจะรู้จัก”
“ดอกราตรี…” วันชนะพูด
“...เมื่อกี้ขอบใจนะ”
“อื้ม เรื่องเล็กน่า พวกรุ่นพี่ก็ชอบเล่นอะไรแบบนี้แหล่ะ...วินเป็นคนขี้อายเนอะ” นักขัตพูดตามที่เข้าใจ
ในความมืด ไม่มีใครมองเห็น รุ่นพี่ต้องการเพียงดูกางเกงในเท่านั้น แม้จะมีกติกาให้อีกคนถอดให้ แต่ในความมืดใครเล่าจะมองเห็น นักขัตก็แค่แก้มัดวันชนะให้จัดการถอดเอง แล้วเขาก็มัดเชือกเข้าเหมือนเดิม
“ว่าแต่ของนายสวยดีนะ ซื้อที่ไหนเหรอ ชอบตรงขอบสีฟ้าเนี่ย” นักขัตแซว
“เดี๋ยวเหอะๆ เดี๋ยวจะโดน” วันชนะแกล้งพูดเป็นโกรธ นักขัตหัวเราะร่า
ตามทางเดินที่มองเห็น ดอกราตรีส่งกลิ่นต้อนรับ คนทั้งคู่เดินไปด้วยกัน มันเป็นเพียงจุดสตาร์ท พวกเขาคงยังไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะมีสิ่งใด ความมืดมันบดบังอุปสรรครอบทางที่พร้อมจะมากีดขวาง และเมื่อรุ่งเช้ามาถึง เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่อง...
...หนทางมันไม่ได้สวยอย่างค่ำคืนนี้...
4 : ความจริงในคืนฝนตก
สองเดือนนับจากเปิดเทอม กีฬาภายในมหาวิทยาลัยงวดเข้ามาเป็นการเพิ่มความตึงเครียดให้แก่นิสิตหน้าใหม่ได้อย่างยิ่งยวด เพราะไหนจะต้องเรียนและเตรียมตัวสอบกลางภาค ไหนจะต้องซ้อมเชียร์ให้ได้ตามที่รุ่นพี่ต้องการ และคนที่รับหน้าที่เป็นนักกีฬาก็ต้องซ้อมอย่างหนัก
“วันนี้ไปกินข้าวเย็นร้านป้าข้างมหา'ลัยกันมั้ย?” วันชนะเกาะระเบียงด้านหลังห้องคุยผ่านไปยังคนที่อยู่ระเบียงห้องติดกัน
“ขอโทษทีนะ เย็นนี้ตั้มมีซ้อมบาส” คนพูดหันมาตามเสียง แล้วกลับไปสนใจตากผ้าต่อ ไม่มีทีท่าสนใจคนที่อยากคุยด้วย จนวันชนะเบือนหน้าหนีเดินก้มหน้างุดเข้าห้อง
“จะซ้อมอะไรกันนักหนา” คนเดินเข้าห้องบ่น
หากว่าวันชนะยังอยู่ต่อก็จะได้เห็นว่านักขัตไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเขาให้ยืนเหงาเมื่อกี้เลย เพียงแต่พอหันมาอีกทีก็ไม่เห็นวันชนะอยู่ตรงนั้นแล้ว เขาอยากจะบอกว่า “ช่วงนี้ใกล้การแข่งขันแล้ว ต้องซ้อมหนักเย็นนี้คงไม่ได้ แต่ถ้าเป็นพรุ่งนี้คงจะได้” ตั้งใจว่าตอนออกไปเรียนจะเคาะประตูบอก แต่ก็รีบจนไม่ได้ทำอย่างตั้งใจ
ใต้ต้นนนทรีใหญ่ร่มรื่น วันชนะนั่งอยู่ที่นั่น บนโต๊ะมีหนังสือแคลคูลัสวางอยู่ สายลมพัดผ่านเย็นฉ่ำคล้ายหอบเอาไอน้ำมาจากที่ไกล หนังสือเปิดกางไว้แต่คนที่นั่งหน้าหนังสือกลับมองเหม่อ จะว่าเพราะวิชานั้นเข้าใจยากแต่ก็คงมีอิทธิพลเท่าใจไม่นิ่ง เพราะมัวแต่คิดถึงใครอยู่
“ขอโทษครับที่นั่งตรงนี้มีคนนั่งมั้ยครับ?” ใครคนหนึ่งถาม วันชนะส่ายหัวแล้วกลับสู่อาการเหม่อลอย โดยไม่ได้สังเกตว่าผู้มาขอที่นั่งกำลังจ้องมองใบหน้าเขาอย่างตั้งใจพร้อมขมวดคิ้ว
“นาย...” คนพูดลากเสียงยาวเหมือนจะนึกออก
“อ๋อ!” เขานึกออก
“เพื่อนของตั้มนี่นา”
เขายิ้ม
วันชนะหลุดจากภวังค์ พูดจบเขาถึงนั่งลง วางกองหนังสือเล่มหนาสองสามเล่มลงข้างๆ จำได้ตอนที่นักขัตลืมกระเป๋าตังแล้วเขาตามเอาไปให้ที่ภาควิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์วันชนะยิ้ม
“เราวิน นายชื่ออะไร?”
“เนตร”
สนทนาอีกเล็กน้อยทั้งคู่ก็เงียบไป ต่างเปิดหนังสืออ่าน เพื่อนใหม่เหลือบเห็นวันชนะนั่งหน้าคิ้วขมวดอยู่นานกับโจทย์แคลคูลัสข้อหนึ่ง คำถามเพียงบรรทัดเดียวแต่ต้องการคำอธิบายและคำตอบครึ่งหน้า
“ทำได้มั้ย” คำถามธรรมดาแสดงว่าอีกฝ่ายกำลังสนใจการกระทำของวันชนะอยู่ โดยไม่ได้จะโอ้อวดเห็นว่าวันชนะทำไม่ได้เพียงแต่เขาอยากช่วยให้เข้าใจ
แต่ที่จริงอาการคิ้วขมวดของวันชนะมาจากการเพ่งสมาธิไปยังโจทย์และต้องการตีให้ออกแต่ว่าภาพใบหน้าของอีกคนมารบกวนสมาธิ เขาต้องต่อสู้สองเรื่องในขณะเดียวกัน
“อ๋อ...ทำได้สิ” วันชนะยิ้ม ภาพใบหน้าหายไป เขาเขียนรวดเร็วบนกระดาษเป็นสมการยืดยาว หากว่าคนที่นั่งตรงข้ามมองปราดเดียวแล้วยิ้มนิดๆ
“เราว่าทำแบบนี้ดีมั้ย” เขาเขียนสมการที่สั้นและเข้าใจง่ายกว่าแบบที่วันชนะตอบ
วันชนะตาโตนึกไม่ถึงระคนดีใจที่ได้เจอคนที่จะอธิบายโจทย์อีกหลายข้อที่ว่างไว้.........
“โชคดีนะเนี่ยที่เจอเนตร ไม่งั้นคงคิดไม่ออกไปอีกนานเลย” วันชนะชื่นชม
“เราก็พอรู้แหล่ะ” อีกฝ่ายถ่อมตน หากที่แท้เขาเป็นคนเก่งระดับอัจฉริยะ ตอนมัธยมเคยได้เหรียญทองคอมพิวเตอร์โอลิมปิก
“วินกลับทางไหน เดี๋ยวเรากลับบ้านทางประตูด้านหน้ามหา´ลัย”
“เราอยู่หอใน”
“ไปกินข้าวกันมั้ย ข้างมหา´ลัยนี่เอง ตั้มก็ไปด้วยนะ นัดเอาไว้แล้วล่ะ” เขาชวน
“มะ...ไม่ ไม่เป็นไร เราก็นัดเพื่อนไว้แล้ว” วันชนะปฏิเสธ นี่แสดงว่านักขัตโกหกเขาน่ะสิ ไหนว่ามีซ้อมบาส
น้อยใจ...งอน...
เดินลัดเลาะตึกเรียนหลายตึก เดินผ่านคณะวิศวฯ ตะวันโพล้เพล้ทว่ายังมีนิสิตกลุ่มหนึ่งยังเล่นบาสอยู่ที่สนามข้างๆทางเดิน สายตาวันชนะแอบลอบจับจ้องการเคลื่อนไหวของร่างกาย สังเกตการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ
“เฮ้ย ไอ้ควาย มึงดูดีๆสิวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหนึ่งเด่นออกมาจากเสียงเฮฮาจากสนาม สะกิดวันชนะให้เข้าสิห้วงคิด
‘พวกเขาเป็นผู้ชาย’ เขาเองก็เป็นผู้ชาย ความคิดเดิม น่าทดท้อ ไม่มีใครมองเห็นตัวจริง...
นักขัตก็เหมือนกับพวกนั้น เป็น ‘ผู้ชาย’
พลันโทษตัวเองว่าไม่มีสิทธิ์ไปกล่าวโทษใคร...เดินผ่านสนามฟุตบอล โล่ง วันนี้ไม่ยักมีใครมาเตะ เหงา...
กลับมาถึงที่หน้าห้อง อดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่หน้าประตูห้องข้างๆ ห้อง 610 ป่านนี้เจ้าของห้องคงจะทานข้าวเย็นอยู่กระมัง วันชนะเปิดเข้าห้องตัวเองเหมือนคนหมดอาลัย

ร่วมห้องแล้วโยนไปที่ตะกร้าเจ้าของเตียงทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นห้องรกในสภาพนี้ เขาเลยจัดการเก็บกวาดให้กวาดตามองทั่วห้องทำไมรกอย่างนี้นะ โดยเฉพาะตรงเตียงกับโต๊ะอ่านหนังสือของวุฒิคิดในใจว่าตานี่ซกมกจริงๆ วันชนะใช้ปากกาค่อยช้อนกางเกงในที่วางอยู่บนเตียงเพื่อน

varachuya

หนุกๆๆ ขออ่านต่อคับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

5655555 สนุกมากๆเลย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ