++ แค่มีนาย ++$$$$ 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ร่วมห้องแล้วโยนไปที่ตะกร้าเจ้าของเตียงทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นห้องรกในสภาพนี้ เขาเลยจัดการเก็บกวาดให้กวาดตามองทั่วห้องทำไมรกอย่างนี้นะ โดยเฉพาะตรงเตียงกับโต๊ะอ่านหนังสือของวุฒิคิดในใจว่าตานี่ซกมกจริงๆ วันชนะใช้ปากกาค่อยช้อนกางเกงในที่วางอยู่บนเตียงเพื่อน

เสร็จจากอาบน้ำวันชนะไม่มีใจจะไปเปิดหนังสืออ่านเลยนอนเล่นบนเตียงตัวเองที่ติดผนังอีกฝั่งหนึ่งเป็นห้องของนักขัต แต่เขาไม่เคยได้เข้าไปหรอก ในใจคอยฟังเสียงว่าเมื่อไรคนนั้นจะกลับมา
เงียบ......
วันชนะหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ สะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่วุฒิเปิดประตูเข้ามา
“อ้าว! ขอโทษที เสียงดังไปหน่อย” ผู้เข้ามากล่าว
“อื้อ ไม่เป็นไร” วันชนะขยี้ตา “กี่โมงแล้วนี่”
“ห้าทุ่มแล้ว”
วันชนะสะดุ้งโหยง นี่เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไรกัน แล้วนักขัตกลับมารึยัง คำถามเกิดในใจอัตโนมัติ แต่ก็คิดได้ว่าจะอยากรู้ไปทำไมกัน
วุฒิเปิดโคมไฟนั่งอ่านหนังสือ วันชนะมองหาหนังสือของตัวเอง แต่ไม่มีใจจะทำสิ่งใด ล้มตัวลงนอน ข่มตาหลับแต่หน้าของคนนั้นก็ยังลอยมา...เหมือนนักขัตจะหลบหน้าหนีหายไปจากชีวิตเขาอย่างนั้น...
เมื่อวานได้คุยกันแค่ตรงระเบียง ก่อนหน้านั้นวันชนะไม่ได้เจอนักขัตมาหกวัน เขานับนิ้ว วันนี้ก็คงเหมือนกัน
หยิบกระเป๋า เปิดตาราง ไปเรียน ที่โรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์ วันชนะหยุดซื้อน้ำผลไม้ปั่น
“สวัสดีวิน” เสียงหนึ่งทัก วันชนะหันหลังขวับ
“สวัสดี เนตร” ยิ้มให้มิตรใหม่
“เดี๋ยวมีเรียนอะไรเหรอ?”
“อ๋อ เดี๋ยววินมีเรียนสถิติน่ะ แวะซื้อน้ำแล้วค่อยไป” วันชนะตอบ
“งั้นเราไปก่อนนะ อีกห้านาทีก็เริ่มเรียนฟิสิกส์แล้วล่ะ” อีกฝ่ายพูดพร้อมกับหันไปหาเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน
“ไว้ค่อยเจอกันนะ”
“อ้าววิน กลับมาแล้วเหรอ กินข้าวมั้ย วุฒิซื้อมาเผื่อ” เพื่อนร่วมห้องกล่าวทัก
“ขอบใจนะ” วันชนะเดินไปหยิบกล่องข้าว
“เส้นใหญ่ผัดขี้เมาไก่” เขาหันไปหาวุฒิ อย่างน้อยเขาก็ยังมีเพื่อนรู้ใจอีกคน วันชนะชอบทานเมนูนี้มากที่สุด
“ก็เห็นชอบสั่ง ก็เลยซื้อมาด้วย”
วันชนะทำตาซึ้งบวกกับอึ้งในความดีเกินคาดของรูมเมท
อีกฝ่ายทำตาซึ้งส่งกลับ แต่ไม่นานก็หลุดขำ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลกว่ะวิน” วุฒิหัวเราะเอิ้กอ้าก
“เปล่าหรอก มีคนฝากมาให้น่ะ”
“ใคร?”
“ไอ้ตั้มไง ที่อยู่ห้องข้างๆ” วุฒิพูด
“อ้าว! ไปรู้จักเขาได้ไง?”
“ก็เรียนด้วยกัน”
“หืม? อะไรนะ? วุฒิอยู่วิศวะฯไม่ใช่เหรอ?” วันชนะแปลกใจ
“ก็ใช่ไง ไอ้ตั้มด้วยไง”
“นักขัต เทพรักษ์ ห้อง 610?” วันชนะย้ำ
“เออสิ” คนตอบมีเสียงเริ่มรำคาญ
วันชนะเริ่มสับสนถ้านายนักขัตเรียนอยู่วิศวกรรมแล้วทำไมไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวคณะวิทยาศาสตร์ หนำซ้ำยังอาจหาญไปร่วมซ้อมเชียร์ด้วย แต่เนตรที่อยู่วิทยาฯคอมพิวเตอร์ก็บอกว่าเขาเรียนด้วยกันนี่ แล้วตอนนั้นที่กระเป๋าตังเขา วันชนะก็ค้น...จริงสิ! ตอนนั้นเขาดูแต่บัตรประชาชน ไม่ได้ดูบัตรประจำตัวนิสิต
อยู่ดีๆฟ้าก็มืดเอาเสียอย่างนั้น ไม่ใช่มืดเพราะตะวันตกดินแต่อย่างใดหากเพราะเมฆครึ้ม เสียงคำรามดังก้องตามด้วยฝนเม็ดใหญ่เหมือนใครจงใจเทน้ำลงมาจากฟ้าจนเสียงข้างนอกอื้ออึง ทั้งวันชนะกับวุฒิต่างรีบวิ่งไปเก็บของที่ระเบียงแล้วรีบปิดประตู ลมแรงจนรู้สึกเหมือนตึกสั่นคลอน ฟ้าแลบแปรบสะท้อนเส้นทองคำที่คอวันชนะวาบ
“อ้อ แล้วคืนที่ฝนตกหนักๆตั้งแต่ตอนเปิดเทอมใหม่ กะจะบอกวินหลายทีแล้วแต่มันยุ่งๆจนลืมไป ตอนแรกนึกว่าวินเอามาวางที่โต๊ะวุฒิ แต่พอคิดอีกทีน่าจะเป็นไอ้ตั้มมากกว่านะ วุฒิหมายถึงสร้อยที่วินใส่อยู่น่ะ” อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นเหมือนฝนฟ้า
“ตอนนั้นโมเมสนุกๆกะว่าค่อยบอก แบบว่าชอบอำคนน่ะ แฮ่ แฮ่ เลยไม่ได้บอกว่าเห็นไอ้ตั้มมันตัวเปียกๆนั่งอยู่ในห้องด้วย”
ได้เท่านั้นแหล่ะ วางกล่องเส้นใหญ่ผัดขี้เมา แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูโดยลืมไปเลยว่าข้างนอกฝนตกหนัก เคาะรัวๆที่ห้องข้างๆ สักพักคนข้างในก็ค่อยๆแง้มประตูออก
“โตโต้ ตั้มอยู่รึเปล่า” วันชนะถามรูมเมทของนักขัต
“เข้ามาก่อนๆ ลมแรง ฝนปลิวเข้ามา” อีกคนข้างในรีบดึงวันชนะเข้าไป
เป็นครั้งแรกที่วันชนะได้เข้าไปยังห้องของนักขัต กวาดสายตามองรอบๆ ตรงนั้นน่าจะเป็นเตียงของนักขัต เขาสังเกตจากรูปที่บนโต๊ะข้างๆหัวเตียง
“ตั้มคงยังซ้อมบาสอยู่ที่ยิมคณะล่ะมั้งวิน กลับดึกทุกวัน” คนชื่อโตโต้บอก
“ตั้มเค้าอยู่วิศวะฯหรือ?” วันชนะย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ใช่”
กลับมายังห้องตัวเองแล้ว สับสนในใจ ทำไมนักขัตหลอกเขามาตลอด แต่ว่า...สร้อยนี้เขาเป็นคนหามาให้? นานเกินไปที่จะรอคำตอบอยู่ตรงนี้
“เฮ้ย! วินจะไปไหน?” เสียงวุฒิกลบหายไปกับเสียงฟ้าคำราม
ร่างสูงโปร่งดูบอบบางแต่ก็ดูมีความเป็นชายอยู่ในทีวิ่งฝ่าลมฝนออกจากห้อง ยังดีที่เขาไม่ลืมคว้าร่มมาด้วยก่อนออกมา
โกรธเรื่องที่เขาโกหกว่าอยู่คณะเดียวกัน?
อยากรู้ความจริงเรื่องสร้อย
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องวิ่งฝ่าฝนมาแบบนี้ รู้ตัวอีกทีก็เมื่อตัวเองยืนอยู่ในยิมแล้ว ตัวเปียกไปหมดเท้าก็เลอะโคลน ร่มที่เอามาด้วยไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่กลางสนามคอนกรีตคนที่เล่นกันอยู่หันมามองวันชนะเป็นจุดเดียว รวมทั้งนักขัตด้วย ลูกบาสกระดอนเบาลงเรื่อยๆจนกลิ้งออกนอกเส้น วันชนะยังตัวแข็งทื่อไม่รู้จะทำยังไงต่อ
คนตัวหนาสูง คิ้วเข้มเรียวเดินเข้ามาหา คนข้างหลังเขาเริ่มจับลูกบาสอีกครั้ง
“วิน มาทำไมเนี่ย แล้วนี่ตากฝนมา?”
วันชนะยังเงียบ ในหัวเรียบเรียงว่าควรจะพูดยังไง
“มาทางนี้ก่อนเถอะ” นักขัตจับที่ข้อมือดึงไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เอ้า เช็ดหัวเช็ดตัวก่อน” เขาโยนผ้าเช็ดตัวให้
“วันนั้น สร้อยนี่ นายเก็บมาเหรอ?” วันชนะพูดเป็นครั้งแรกที่มาถึงที่นี่ มือจับสร้อยรักไว้
นักขัตมองมือที่จับสร้อยนั้น
“อืม ก็เราลงไปหาอีกรอบเองพอเอาไฟฉายส่องๆมันวูบๆสะท้อนแสงน่ะเลยหาเจอ” สายตาเขามองที่ใบหน้าวันชนะเหมือนงงกับการมาของวันชนะว่าเพราะคำถามนี้หรือ
“...แล้วฝนตกหนักขนาดนั้น...นาย...” วันชนะอึกอัก
“ตั้มเห็นว่ามันเป็นของสำคัญของวินน่ะ ดูหน้าวันชนะนั้นก็รู้ว่ามันสำคัญมาก เลยอยากหาให้เจอ”
“แล้วคืนนั้น หลังจากเราหลับไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้าง” วันชนะจ้องตาอีกฝ่าย
“ตอนที่ตั้มลงไปหาอีกรอบน่ะวินหลับไปแล้วล่ะ พอขึ้นมาก็วางไว้ที่โต๊ะ พอดีวุฒิกลับมาก็เลยกลับห้อง ก็ฝากมันว่าวินขาเจ็บให้ดูแลด้วย แต่วุฒิมาเอาของแล้วก็จะไปค้างบ้านเพื่อนล่ะมั้ง คืนนั้นตั้มเลยไปนั่งอ่านหนังสือในห้องวินเผื่อจะได้
ดูวินด้วย” นักขัตอธิบาย
“สักสามทุ่มวินไข้ขึ้นเพ้อด้วย ละเมอหาแม่ และ เอ้อ... ตั้มเอาผ้าเช็ดตัวให้ เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วยเลย”
หากว่าคนเล่าไม่พูดให้หมดว่าที่จริงแล้วตอนที่คนไข้เพ้อถึงแม่ เขาเข้าไปดูอาการและเอาผ้าเช็ดให้นั้นคนไข้จับตัวเขาได้ก็กอดเสียแน่น และเขาก็ไม่ได้บอกถึงที่ว่าเขาเองก็ได้เอามือลูบผมของวันชนะเพื่อปลอบประโลม เหมือนผู้ใหญ่ที่ชอบลูบหัวเด็กให้ละความกลัว
ความจริงที่มีเงื่อนงำโดยไม่รู้ปมมาก่อนได้คลี่คลาย หากยังเหลืออีกหนึ่งข้อสงสัย
“แล้วตั้มหลอกเราทำไมว่าเรียนอยู่วิทยาศาสตร์” วันชนะถามเสียงคาดคั้นอยู่ในที
“เฮ้ย! ตั้มไม่ได้หลอกนะ”
“ตั้มบอกว่าเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์”
“วิศวะฯคอมพิวเตอร์ต่างหากละ”
“แล้ววันนั้นทำไมไปซ้อมเชียร์ที่คณะวิทยาฯ”
“นึกสนุกตามเพื่อนไป ตั้มมีเพื่อนเรียนวิทยาฯ”
“แล้ว...” วันชนะนึกคำถามไม่ออก ได้แต่อึกอักระคนเจ็บใจที่คนตอบตอบได้หมด
นักขัตยืนกอดอกเหมือนรอคำถามอีก
“ไง มีอะไรจะถามอีก”
“ตั้มๆ ว่างอยู่ป่าว ออกมาทางนี้หน่อย” เสียงเพื่อนในทีมเรียก
“เดี๋ยวมา” ว่าแล้วนักขัตก็วิ่งออกไปทิ้งให้วันชนะนั่งทบทวนสิ่งต่างๆ
เมื่อทุกอย่างกระจ่าง คนที่นั่งอยู่ยังสับสนในใจ ทำไมตัวเองต้องทำถึงขนาดนี้
ร่างบางแต่ดูเป็นชายในทีค่อยๆลุกจากที่เดินอย่างสำนึกไปทางประตูทางออก ฝนซาลงแต่ก็ยังไม่ควรกลับไปตอนนี้หรอกแต่เขาก็เดินออกไป...
เขาน่าจะดีใจสิที่รู้ความจริงแต่ทำไมเจ้าความรู้สึกจี๊ดๆเล็กๆข้างในมันคืออะไร
“วันนี้วินเป็นอะไรไป” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นวันชนะแหงนมองร่มกางแผ่อยู่เหนือหัว

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

pun_pun

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ