++ แค่มีนาย ++$$$$ 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แก..” เธอลากเสียง
“หล่อมากเลย ฉันจะละลาย”
หากแต่มีเพียงคำว่า
“อืม หล่อ” เท่านั้นที่วันชนะตอบกลับมา         
“แกรู้เรื่องไหมเนี่ย ฉันได้ยินมานายตั้มคนนี้น่ะตามไปจีบหลินถึงคณะเราเลยนะ ตั้งแต่สัปดาห์แรกเลยเห็นเขาเล่ากันว่าลงทุนไปนั่งซ้อมเชียร์ด้วยเลยนะ โรแมนติกว่ะแกถ้าฉันเป็นหลินก็ใจอ่อนเหมือนกัน หน้าตาก็ราวกับเทพบุตรมาโปรด
โอ้ว...” ก้อยเป็นคนตลกจึงพูดทำนองตลกเป็นปกติ
“แต่ว่า...” เธอเปลี่ยนเป็นเสียงเรียบ
“สงสารแจนนะ แจนเขาชอบนายตั้มคนนี้เหมือนกัน ไม่รู้ทำอีท่าไหน ไปรู้จักกันได้ไง และก็เพิ่งเห็นกับตาตัวเองนี่แหล่ะว่าสองคนนั้นนะ ...ลงเอยกัน” เธอเปลี่ยนสีหน้าเหมือนกับนักข่าวที่ได้ข่าวเด็ด
ทั้งสองเดินมาถึงที่ประตูด้านหลังมหาวิทยาลัย
“ไปส่งไหม?” วันชนะถาม
“ไม่เป็นไรจ้ะ พ่อก้อยจอดรถรออยู่แล้ว” เธอชี้มือไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่
“ว่าแต่แกอย่าไปพูดเชียวนะแก มันไม่ดีให้เจ้าตัวเขาพูดเองดีกว่า” เธอพูดทำนองเตือนวันชนะว่า อย่าเม้าท์เพื่อน
“เออ ระวังตัวเองไว้ก่อนเถอะ รูดซิบปากให้สนิทล่ะ” วันชนะล้อ หากว่าทำหน้าฝืนๆ
เพื่อนหญิงขึ้นรถไปแล้ว เหลือแต่วันชนะเดินสวนทางกับนิสิตคนอื่นๆที่กำลังเดินทางกลับ ตะวันโพล้เพล้ช่างเพิ่มความเหงาเข้าจับขั้วหัวใจ
ความจริงอีกข้อหนึ่ง ที่ว่านักขัตอยู่วิศวฯแต่ทำไมวันนั้นถึงไปซ้อมเชียร์ที่คณะของเขาก็ได้กระจ่างแล้ว
ปลีกตัวจากถนนสายหลัก วันชนะเดินตัดเขายังถนนสายเล็ก ข้างทางปลูกต้นชบาเรียงเป็นแถวไปตลอดเส้นทาง มองดูชบาสีคล้ำในยามตะวันใกล้ลับหุบกลีบดูคล้ายมันเหี่ยวเฉา
เหมือนใจของวันชนะในเวลานี้ หุบเอาความสดใส และอารมณ์ชื่นบานทั้งหมดเอาไว้ คงเหลือเพียงความเศร้าเอาไว้ฉาบฉายทางแววตา
เสียงกลองดังกระหึ่มแข่งกันราวกับว่าถ้าฝ่ายไหนเบากว่าไปเพียงนิดก็จะแพ้กระนั้น
วันชนะนั่งอยู่บนอัฒจรรย์กลมกลืนไปกับผู้คนมากมาย ด้านหน้าเป็นสนามฟุตบอลกว้าง พิธีเปิดงานกีฬาภายในมหาวิทยาลัยได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อสองชั่วโมงก่อน ขบวนป้ายและนักกีฬาของแต่ละคณะเดินผ่านหน้ากองเชียร์แล้วไปรวมอยู่ที่กลางสนาม อธิการบดีกล่าวเปิดงาน จากนั้นจึงมีการแนะนำตัวผู้ลงสมัครดาวและเดือนมหาวิทยาลัยที่จะจัดขึ้นเย็นนี้ เสียงกรีดร้องชื่นชมดังขึ้นเป็นระยะเมื่อตัวแทนของแต่ละคณะขึ้นกล่าวแนะนำตัว
เสียงกรีดร้องชื่นชมเหมือนจะดังกว่าทุกคนที่ผ่านมาเมื่อตัวแทนประกวดดาวจากคณะวิทยาศาสตร์ขึ้นกล่าว วันชนะชื่นชมเธอเหมือนกัน หลินสวยจริงๆ แม้ไม่มีการแข่งขันระหว่างเธอกับเขา วันชนะก็ยอมศิโรราบตั้งแต่ยังไม่ขึ้นสังเวียน คิดได้แค่นั้นก็ส่ายหน้าว่าจะแข่งกันได้อย่างไร เพราะไม่มีเหตุต้องแข่ง ต้องเปรียบเทียบ ทั้งเขาและเธอไม่มีอะไรให้แข่งขันกันเสียหน่อย เสียงโห่ร้องดังขึ้นอีก คราวนี้เป็นเสียงของผู้หญิง ตัวแทนประกวดเดือนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ขึ้นกล่าวแนะนำตัวบอกว่าชื่อ นักขัต เทพรักษ์
วันชนะมองชายหนุ่มตัวสูงคนนั้นอย่างคุ้นเคย รอยยิ้มที่คุ้นเคย วันชนะเผยรอยยิ้มออกมา ไม่ได้ยิ้มให้เขาคนนั้น เป็นยิ้มให้กับตัวเอง คล้ายจะปลอบใจที่โหวงหวิว
จากสายเลื่อนเป็นเที่ยงและบ่าย อากาศเริ่มร้อนอบอ้าวแม้จะอยู่ใต้เงาหลังคาอัฒจรรย์ ข้างนอกคงจะร้อนกว่ามากเพราะแดดค่อนข้างจัด แต่นักกีฬาที่กำลังวิ่งไล่ลูกบอลอยู่ในสนามคงไม่คำนึงถึงสักเท่าไร ต่างก็เข้าโรมรันเพื่อที่จะแย่งลูกบอลและยิงประตูเพิ่มคะแนนให้ฝ่ายตน เหงื่อชุ่มโชก กระเด็นเป็นหยดสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย
เสียงกลองดังกระหึ่มขึ้นเมื่อลูกบอลถูกเลี้ยงเข้าไปใกล้ประตู ด้านหน้ากองเชียร์เพียบพร้อมไปด้วยเหล่าเชียร์ลีดเดอร์ที่แต่งชุดสวยเป็นเอกลักษณ์เฉพาะแต่ละคณะ ต่างคณะต่างร่ายรำท่าเชียร์ได้สวยงามพร้อมเพรียงไม่แพ้กัน ดูตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก สิ่งที่วันชนะรู้สึกก็คือรอบข้างเขาทุกคนล้วนเป็นใจหนึ่งอันเดียวกันทั้งนักกีฬาและกองเชียร์ เพื่อนๆล้วนมีเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม สิ่งนี้คงเป็นผลมาจากการที่รุ่นพี่ได้เคี่ยวเข็ญฝึกซ้อมให้เกิดความสามัคคีและระเบียบวินัย จากที่วันชนะไม่เคยชอบการซ้อมเชียร์และการรับน้องเลย วันนี้เขาได้เห็นแล้วว่าคุณค่าของกิจกรรมเหล่านั้นเป็นอย่างไร รุ่นพี่ที่เคยทำหน้ายักษ์ตะเบงเสียงด่าดุ วันนี้พวกเขาต่างไป รอยยิ้มที่ไร้สิ่งใดอื่นเคลือบแฝง
จวบจนบ่ายสี่โมงกีฬาที่ต้องแข่งตามกำหนดการก็หมดลง กองเชียร์ทยอยกันกลับ รวมทั้งเพื่อนๆในภาควิชาของเขาด้วย ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าขอตัวกลับเพราะเพลียเหลือเกินจนไปต่อที่ไหนไม่ได้
นอกจากหอพักแล้ววันชนะก็ไม่มีที่จะไปไหนอีก อยากอาบน้ำแล้วก็ขอนอนพักแล้วจึงค่อยตื่นมาอ่านหนังสือเตรียมสอบ
ป้ายตัวเลขหน้าห้องยังคงปกติ วันชนะไขกุญแจเขาห้องตัวเองอย่างคุ้นเคย ทำเป็นปกติทุกอย่าง หากแต่ในใจเหมือนมีไฟสุมเมื่อมองเห็นเลข 610 ของห้องข้างๆ
อาบน้ำแล้วก็สดชื่นขึ้น วันชนะหงายหลังลงบนเตียงทั้งที่ผมยังไม่เปียกหมาดๆ เจ็บใจตัวเองที่คิดถึงแต่ใบหน้าของคนๆนั้น ทั้งรูปร่าง รอยยิ้มที่จดจำได้ชัดนั้น พยายามข่มตาหลับแต่ใจกลับพะวงถึง ทั้งที่เขาไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งแต่วันก่อนที่ใน
โรงยิมกับหลินและก้อย
เสียงโห่ร้องดังกระหึ่มจากกองเชียร์ข้างสนามในโรงยิม ลูกบาสเกตบอลสีน้ำตาลคล้ำถูกโยนไปมาบางครั้งกระดอนพื้นตังตึงและหนักแน่น นักกีฬาบาสเกตบอลตัวสูงทุกคน สองฝ่ายต่างใช้ไหวพริบหลอกล่อและแย่งบอลในมือของอีกฝ่ายอย่าง
เข้มข้น
วันชนะเดินเข้าในในโรงยิม สายตามองหาใครคนนั้น หาได้ไม่ยาก นักขัตกำลังแข่งอยู่ในสนามและดูเด่นกว่าทุกคน ได้เห็นเพียงแค่นั้นความรู้สึกอิ่มเอิบก็เติมเต็ม หากแต่ไม่เห็นอีกคนหนึ่งวันชนะคงจะคงจะซึมซับความรู้สึกได้ยาวนานกว่านี้ ที่ม้านั่งยาวข้างสนามวันชนะเห็นหลินนั่งอยู่ตรงนั้น พลันความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นเข้าในอก ยิ่งได้ยินคนข้างๆบอกล่อต่อกระซิบกันว่านักบาสฯคนนั้นกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นตัวเต็งเดือนและดาวมหาวิทยาลัยปีนี้ บอกอีกว่าสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก
ไม่อยากฟัง! ปวดใจ ทำไมเขาถึงไม่พ้นจากความรู้สึกนี้เสียที วันชนะบ่ายหน้ากลับไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนที่ชื่อนักขัตอีกต่อไปแล้ว น้ำตารื้นจะไหลเสียให้ได้ วันชนะหันตัวกลับหลังอย่างทันที
ก้าวเท้าจะวิ่งหนีไปให้ไกลแต่กลับชนเข้ากับคนที่มาดูการแข่งขันด้วย จึงพลาดท่าเซเสียหลักแต่ว่าคนที่ถูกชนกลับดึงตัวเขาเอาไว้ได้ ไม่เพียงแต่ยั้งร่างเอาไว้ได้หากแต่เขาออกแรงดึงจนวันชนะเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน
พี่นัท!
วันชนะทำท่าตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนนั้นชดเจน หน้าตาคมเข้มแบบคนไทยหากแต่ตาชั้นเดียวและคิ้วเส้นเล็กบางบอกว่าเขามีเชื้อสายจีน
“ขอโทษครับพี่ วินรีบกลับน่ะครับ” วันชนะทรงตัวเองออกจากวงแขนอีกฝ่าย
“เหรอ อืม พี่ก็กำลังจะไปหาอะไรกินอยู่พอดี ไปด้วยกันไหม? แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาดูประกวดดาวเดือนมหาลัยกัน” อีกฝ่ายชวน
เสียงลูกบาสกระทบพื้นยางดังตึงตังและรองเท้าเบียดพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดหยุดลงเมื่อเสียงนกหวีดเป่าดัง ดึงความสนใจให้หันไปครู่หนึ่ง วันชนะบอกรุ่นพี่ว่า
“ได้สิครับพี่ วินก็ว่างๆอยู่พอดี”
ทั้งคู่เดินหันหลังให้คนมากมาย วันชนะหันหลังให้นักขัตกับหลิน เพียงแค่เห็นว่านักขัตรับผ้าจากหลินมาซับเหงื่อ เพียงแค่นั้นก็กัดกินใจเขาเหลือทน
นักขัตจับลูกบาสในมือส่งไปมาด้วยความเร็วพอเห็นช่องโหว่ของฝ่ายตรงข้ามจึงกระโดดตัวลอยส่งลูกในมือพุ่งไปยังห่วงบนแป้น แล้วเสียงนกหวีดก็เป่าดังเป็นสัญญาณพัก
นักขัตรับผ้าจากหลินมาซับเหงื่อ สายตามองไปทางใกล้ประตู เมื่อกี้เขาเห็นวันชนะยืนอยู่ตรงนั้นนี่ ไปไหนเสียแล้ว กะว่าจะเข้าไปหาเสียหน่อย พักหลังนี้รู้สึกว่าจะไม่ค่อยได้พบกันสักเท่าไร กะว่าแข่งเสร็จจะชวนไปทานมื้อเย็นด้วย
ที่คิดแบบนั้นได้เพราะว่านักขัตลืมไปเสียสนิทว่าเขาต้องขึ้นประกวดเดือนคณะ เพราะว่านักขัตไม่ได้ใส่ใจเรื่องแบบนี้เท่าไรนัก ลึกๆแล้วไม่ชอบ เพราะเหมือนต้องขึ้นเวทีประกวดนางงาม แต่พอเห็นหน้าหลินก็ฉุกคิดได้ เรื่องที่จะชวนวันชนะไปทานข้าวและการมาของเขาจึงหายไป
สาวสวยกับหนุ่มหล่อเป็นเป้าสายตาของคนแทบจะทั้งโรงยิม ทุกคู่สายตาตัดสินได้ว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกัน และก็เป็นจริงดังนั้นเสียด้วย
นักขัตชอบหลิน เขาอุตส่าห์ไปเข้าร่วมซ้อมเชียร์ด้วยตั้งแต่สัปดาห์แรกหนำซ้ำยังเป็นของคณะอื่นอีก เพียงแค่เห็นหลินเดินผ่านหน้าเขาไปเท่านั้น ชายหนุ่มไม่รู้ว่ามีคนอื่นอีกที่ชอบเขาอยู่ พอดีกับที่เพื่อนคนหนึ่งในคณะวิศวกรรมของเขารู้จักกับแจน เขาจึงมองเห็นโอกาสใกล้ชิดกับหลิน นักขัตไม่รู้ว่าการที่เขาชอบหลินจะทำร้ายใครสักคนทางอ้อม ทั้งแจนและวันชนะ
วันชนะ ในความคิดของนักขัตเขาเป็นเพื่อน เรียกว่าสนิทเลยก็ได้ รับรู้ได้ถึงมิตรภาพที่เพื่อนคนนี้มีให้เขาและบางอย่างที่นักขัตเองก็อธิบายไม่ถูก อาจเพราะท่าทางของวันชนะที่ดูจะเรียบร้อยๆกระมังที่ทำให้นักขัตอยากจะพูดคุยอยากอยู่ใกล้ด้วย เพียงเท่านั้นจริงๆ
พักหลังนี้นักขัตเองก็รู้สึกว่าวันชนะค่อยๆห่างออกไปเหมือนกัน ทั้งที่อยู่ห้องติดกันกลับไม่พบหน้ากันเลย ครั้นพอตนกลับจากซ้อมก็ดึกมากแล้วไม่กล้าเข้าไปนั่งเล่นในห้องของวันชนะอย่างเคย ก็ได้แต่ถามๆจากวุฒิเอาว่าเพื่อนเขาคนนี้ยังสบายดีอยู่หรือ เอาเถอะผ่านกีฬาไปได้ก็คงกลับมาเจอกันได้เหมือนเดิม
ตอนแรกวันชนะคิดว่าณัฐวัฒน์จะพาไปทานอาหารเพียงใกล้ๆบริเวณมหาวิทยาลัย แต่พอออกมาถึงประตูรุ่นพี่เขาก็เรียกแท็กซี่เสียแล้ว
“ไม่ไกลหรอกวิน ร้านนี้อร่อยจริงๆอยากให้วินได้ไปกินด้วยกัน” ณัฐวัฒน์พูด
วันชนะจะพูดอะไรได้อีกนอกจากจะเออออตามไป
“แล้วเรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง” รุ่นพี่เปลี่ยนเรื่อง
ร้านที่เขาพามาเป็นกึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขายด้วย เพราะนอกจากกับข้าวปกติแล้วรุ่นพี่ยังสั่งเบียร์มาด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่วันชนะดื่มมันเข้าไปเพราะเสียงคะยั้นคะยอจากณัฐวัฒน์
“ฮ่า ฮ่า เป็นไงบ้างวิน” ณัฐวัฒน์หัวเราะชอบใจ
วันชนะกลั้นใจดื่มพยายามกลืนอย่างยากเย็นพอหมดแก้วแรกแก้วที่สองก็ตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว
กับข้าวแทบจะไม่พร่องแต่ท้องเต็มไปด้วยเบียร์แต่ถึงอย่างนั้นตรงหน้าก็ยังมีแก้วใหม่มาเรื่อยพร้อมการคะยั้นคะยอ
“พี่นัท วินไม่ไหวแล้วพี่ มึนไปหมดแล้ว” วันชนะพูดด้วยหน้าที่แดงก่ำ
“ฮ่า ฮ่า ได้ ได้ กินข้าวแล้วกัน” เสียงของอีกฝ่ายยังคงเป็นปกติ

varachuya

เริ่มเศร้าาาา เหอๆ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

โอ้ยย เป็นเราร้องเลย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

ขอบคุนมากมายครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ