++ แค่มีนาย ++$$$$ 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
วันชนะกลั้นใจดื่มพยายามกลืนอย่างยากเย็นพอหมดแก้วแรกแก้วที่สองก็ตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว
กับข้าวแทบจะไม่พร่องแต่ท้องเต็มไปด้วยเบียร์แต่ถึงอย่างนั้นตรงหน้าก็ยังมีแก้วใหม่มาเรื่อยพร้อมการคะยั้นคะยอ
“พี่นัท วินไม่ไหวแล้วพี่ มึนไปหมดแล้ว” วันชนะพูดด้วยหน้าที่แดงก่ำ
“ฮ่า ฮ่า ได้ ได้ กินข้าวแล้วกัน” เสียงของอีกฝ่ายยังคงเป็นปกติ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด เพราะข้างนอกร้านมืดแล้ว “พี่..นัท.ท..ไม่ไป...ด..ดูประกวด..เดือนน..ดา..ว..” วันชนะพยายามพูดอย่างยากเย็น เหมือนยิ่งเมามากขึ้น คงเพราะแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์เรื่อยๆ
“กี่..โม..”
“สามทุ่มกว่าแล้ววิน คงไปไม่ทันแล้วล่ะ กินต่อแล้วกัน”
“กลับ..เถอะ” วันชนะบอกความประสงค์ผ่านเสียงสั่นๆ ปากเหมือนจะหนักขึ้นๆ เช่นเดียวกับเปลือกตา
แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปปรากฏอย่างต่อเนื่อง บนเวทีกลางแจ้งข้างๆสนามฟุตบอลที่ถูกทำขึ้นเป็นการชั่วคราวเพื่องานประกวดดาวและเดือนของมหาวิทยาลัย เวลาสองทุ่มครึ่งบรรยากาศเย็นสบายเพราะด้านหลังเวทีเป็นทิวสนพัดตามแรงลมอ่อนๆตลอดเวลา ดวงดาวสุกใสกระจ่างทั่วฟ้าและจันทร์เสี้ยวหนึ่งชวนให้เป็นคืนที่น่าจดจำ
เสียงปรบมือชื่นชมจากคนดูด้านล่างและจากตัวแทนประกวดจากคณะต่างดังขึ้นให้กับสองคนที่อยู่ตรงกลางเวที
“เป็นไปตามคาด เดือนจากวิศวฯ ดาวจากวิทยาศาสตร์ สมกันจริงๆ”
“แจนๆ หลินสวยจังเลยเนอะ อาร์ทว่าแล้วไหมล่ะ” คนพูดดีใจออกนอกหน้าราวกับตัวเองได้รับตำแหน่งเสียเอง แต่พอหันหาเพื่อนที่มาด้วยกันก็กลับไม่อยู่เสียแล้ว
ด้านหลังเวทีหลังจากที่งานเสร็จสิ้นลง ตัวแทนคณะต่างๆต่างก็กล่าวแสดงความยินดีกับคนทั้งสองจนครบคนและทยอยแยกย้ายกันไป แต่ผู้ได้รับรางวัลทั้งสองยังคงยืนรออยู่ รอเพื่อนและรุ่นพี่มารับไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
ไม่นานนักกลุ่มคนเกือบสิบคนก็มาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“ร้านแบบนี้จะดีเหรอคะพี่” หลินพูดเมื่อเห็นว่าข้างในร้านมีผู้ใหญ่หลายคนอยู่ในสภาพมึนเมา
“นั่นสิ พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่เพื่อนพี่บอกว่ารออยู่ร้านนี้นะ” รุ่นพี่คนหนึ่งบอก
นักขัตมองผ่านกระจกมัวๆเข้าไปในร้านเห็นหลังใครคนหนึ่งดูคุ้นตา เหมือนวันชนะ แต่ก็ไม่ได้สานต่อความคิดเพราะว่าอาจจะเป็นคนอื่นก็ได้
“หิวหรือยังตั้ม มีอะไรหรือเปล่าเห็นทำหน้าเครียดๆ” หญิงสาวผู้ได้รับตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยถาม
“นิดหน่อยน่ะ” นักขัตตอบ
“ไม่มีอะไรหรอก ตั้มคิดถึงการแข่งวันพรุ่งนี้น่ะ รอบสุดท้ายแล้ว”
“โหย ดูก็รู้ว่าทีมของตั้มน่ะเก่งอยู่แล้ว แต่หลินไม่เชียร์หรอกนะ หลินเชียร์คณะของหลิน” หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ
“นี่แน่ะ” นักขัตเขกที่ศีรษะดาวมหาวิทยาลัยเบาๆ
“ดาวกะเดือน ร้านนู้นจ้ะ” รุ่นพี่คนเดิมชี้ไปยังฝั่งตรงข้ามถนนซึ่งเป็นร้านอาหารธรรมดา
“เพื่อนพี่โทรมาละ อยู่ร้านนั้นจ้ะ”
แล้วคนทั้งกลุ่มก็เดินข้ามถนนไป นักขัตยังหันกลับมามอง เห็นชายคนที่เหมือนวันชนะฟุบไปแล้ว หากว่าอีกคนที่มาด้วยกันไม่คุ้นหน้านักแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้เมาไปด้วย
วันชนะยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แต่ว่าทรงตัวได้โงนเงน มือจึงวาดออกหาที่ยึด
“จะไปไหนวิน” ณัฐวัฒน์รีบเข้าไปพยุง
“ห..ห้อง..น้า..ม” วันชนะพยายามเพื่อจะพูดให้เป็นคำ
“เดี๋ยวพี่พาไป” คนพูดพยายามประคองร่างของวันชนะเดินออกไปข้างนอกร้าน เพราะห้องน้ำจะแยกออกไปต่างหาก “พี่ไม่น่าให้วินทานเบียร์เลย ไม่รู้ว่าวินจะเมาได้ขนาดนี้”
“ตั้มขอตัวไปห้องน้ำหน่อยนะครับ” ว่าแล้วเดือนมหาวิทยาลัยก็ลุกจากโต๊ะเดินไปหลังร้าน ห้องน้ำของร้านมีเพียงหนึ่งห้องแต่ว่ามีคนใช้อยู่ นักขัตจึงยืนรออยู่ด้านหน้า
“อ้าวพี่ จะเข้าห้องน้ำเหรอคะ” พนักงานของร้านคนหนึ่งเดินมาพบเข้า
“ไปเข้าร้านตรงข้ามก็ได้ค่ะ”
นักขัตยืนรออีกพักหนึ่งเห็นว่าคนข้างในยังไม่มีท่าทีจะเสร็จภารกิจจึงเดินข้ามถนนไปยังห้องน้ำร้านที่อยู่อีกฝั่งถนน
นั่งอยู่ในห้องน้ำได้สักหนึ่งนาที เสียงประตูใหญ่หน้าห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับเสียงคนเมาและเสียงเท้าลากมากับพื้น
และเสียง กริ้ก เบาๆ คล้ายเสียงล็อคลูกบิดประตู!
นักขัตยังทำธุระของตัวเองปกติ แต่แล้วบทสนทนาของคนที่อยู่ข้างนอกนั้นทำให้เขาแทบจะไม่ขยับตัว
“พะ พี่นัท จะ...จะ ทำ...อะไร?” เสียงหนึ่งพูดขึ้น ชัดเจนว่าเขาเมา
“ไม่เป็นไรน่า นิดหน่อยเอง ไม่สึกหรอหรอก” เสียงอีกคนพูดขึ้น เต็มไปด้วยสติสัมปชัญญะ
“อดใจไม่ไหวแล้ว น่าเอาเหลือเกิน”
“พะ พี่นัท จะ...จะ ทำ...อะไร?” เสียงหนึ่งพูดขึ้น ชัดเจนว่าเขาเมา
“ไม่เป็นไรน่า นิดหน่อยเอง ไม่สึกหรอหรอก” เสียงอีกคนพูดขึ้น เต็มไปด้วยสติสัมปชัญญะ
“อดใจไม่ไหวแล้ว น่าเอาเหลือเกิน”
เสียงฝีเท้ากระทบพื้นคล้ายจะฉายภาพความทุรนทุรายของคนหนึ่งข้างนอกนั้นขึ้นในมโนของนักขัต แต่ก็ยังไม่กล้าแสดงตัวเอง กลัวจะเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น
“ไม่...” เสียงสั่นนั้นดังแผ่วเบา ตรงข้ามกับเจ้าของที่ตั้งใจตะโกนออกมาสุดเสียง
เสียงต่างๆที่เกิดข้างนอกนั้นเหมือนจะฉายภาพให้คนที่แฝงตัวอยู่ในห้องหนึ่งในนั้นได้รับรู้ด้วย เสียงการต่อสู้เล็กๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะแพ้ไป ฝ่ายที่เมามาย
“ข่มขืน?” นักขัตนึกในใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็พร้อมจะออกไปช่วย
“แต่ว่านี่มันห้องน้ำชาย แล้วเสียงของสองคนนั้นก็ผู้ชายทั้งคู่” แต่ว่าเสียงหนึ่งนั้นคุ้นหู
“ไม่...”
เสียงสั่นเครือพูดแผ่วเบา แต่ก็พอให้นักขัตได้ยิน คล้ายร้องไห้
“ตั้ม...ช่วย...ด้วย”
เสียงแผ่วเบา เหมือนศรพุ่งแรงจากที่อื่นตรงเข้าสู่โสต ภาพคนที่นักขัตเห็นในร้านเมื่อกี้แล่นเข้ามาทันที
“เฮ้ย!”
เสียงหนึ่งดังขึ้น ณัฐวัฒน์หันหลังขวับ ตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วย
ยิ่งได้เห็นภาพตรงหน้ายิ่งทำให้คิ้วเข้มยาวคู่นั้นขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธ
“มึงจะทำอะไรเพื่อนกู” นักขัตฟาดเท้าออกไปอย่างแรง
ณัฐวัฒน์ที่ยังนั่งยองๆอยู่บนร่างของวันชนะยังไม่ทันได้เตรียมตัวก็หงายหลังไปอีกทาง นักขัตตรงเข้าไปลากตัวคนที่มึนเพราะลูกเตะเมื่อกี้ออกไปจากร่างของวันชนะที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น
“วิน วิน” นักขัตใช้มือสั่นหน้าของวันชนะเบาๆเรียกสติ สังเกตตามลำคอและหน้าอกมีรอยจ้ำแดงๆหลายที่ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย กระดุมหลุดหาย เข็มขัดโดนปลดออกเลยไปถึงซิบที่ถูกรูดออกเหลือแต่ชั้นในที่ยังอยู่ดี
นักขัตเข้าใจแจ่มชัดขึ้นกว่าเดิมว่าเกิดอะไรขึ้น เขารีบรูดซิบกางเกงของวันชนะขึ้นจัดแจงให้วันชนะอยู่ในสภาพเรียบร้อยขึ้นเท่าที่จะทำได้ แล้วพยุงร่างที่บอบช้ำนั้นค่อยๆลุกขึ้น
หันมองอีกคนที่ก่อเรืองยังมึนกับที่โดนเมื่อครู่พยายามทรงกายลุกขึ้น นักขัตให้วันชนะยันกายเอาไว้ ก่อนที่เขาจะโร่เข้าไปหา กำหมัดเอาไว้ แต่พอเงื้อมือ คนข้างหลังก็รีบโซเซมาห้ามเอาไว้ วันชนะจับมือที่แกร่งกำลังกำหมัดนั้น
“อย่า...พอ..” พูดได้เท่านั้นร่างบอบช้ำก็ล้มตัวเข้าหานักขัต สติขาดหายไป
“วิน...วิน” นักขัตเรียกหวังจะให้วันชนะได้สติขึ้นมา แต่คนในอ้อมกอดเขาไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย จึงรีบเปิดประตูออกไป
ไม่มีใครสังเกตเห็นนักขัตอุ้มวันชนะวิ่งออกมาเพราะคนส่วนใหญ่อยู่ในร้าน นักขัตอุ้มวันชนะมาถึงถนน เขาใจร้อนเกินกว่าจะเข้าไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆในร้าน อีกอย่างเขาไม่อยากให้ใครเห็นวันชนะในสภาพนี้
แท็กซี่คันหนึ่งผ่านมา
“ไปโรงพยาบาลครับพี่ อะไรก็ได้ที่ใกล้ที่สุด” นักขัตบอกอย่างรวดเร็ว
ตลอดทางนักขัตใจร้อนมากทั้งที่รถก็วิ่งเร็วเต็มที่ เขาเร่งคนขับตลอดเวลา พลางหันไปหาวันชนะที่นอนสลบสไลอยู่ในอ้อมแขน
สิ่งหนึ่งผุดขึ้นในใจ นักขัตไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร เขาเอื้อมมือไปลูบที่ใบหน้าของวันชนะ ที่ผม ขยับเสื้อที่อ้าออกให้กระชับเข้าที่ ยังมองเห็นคราบน้ำตาเกาะอยู่ที่แก้ม
เป็นห่วงคนๆนี้เหลือเกิน
ตาอิดโรยคู่นั้นค่อยๆเปิดขึ้น ภาพของใครบางคนที่สำคัญมากต่อวันชนะอยู่ที่ตรงหน้านั้นรางเลือนในตอนแรก แล้วค่อยๆแจ่มชัดขึ้น
วันชนะยิ้มน้อยๆบนใบหน้าอิดโรย อาการปวดหัวตุบๆเริ่มเบาลงเมื่อเทียบกับเมื่อกี้
“ตั้ม...เราจะไปไหนกัน?”
“โรงพยาบาล อดทนไว้นะวิน อีกนิดเดียว” นักขัตกระชับวงแขนขึ้นอีก
“ไม่เอา...กลับเถอะ ไม่ไป” วันชนะอ้อนวอน “วินไม่เป็นอะไรแล้ว”
นักขัตมองหน้าวันชนะ เขาตามให้สิ่งที่วันชนะขอ “พี่ครับกลับไปที่...ละกันครับ เพื่อนผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
แล้ววันชนะก็หลับไป
“ฮัลโหล ไอ้วุฒิเหรอ ช่วยไรกูหน่อย” นักขัตพูดผ่านโทรศัพท์มือถือ
“เออ มีไรว่ามา” อีกฝ่ายตอบ
“มึงลงมาหากูหน่อย ดูด้วยว่าพี่ต้อมอยู่ข้างล่างไหม” นักขัตขอความช่วยเหลือจากรูมเมทของวันชนะและเป็นเพื่อนร่วมคณะของเขา เพราะเกรงว่าหากพาวันชนะเข้าไปในสภาพนี้คงไม่ดีแน่ ทั้งยังกลิ่นบุหรี่และเบียร์อีก
“อ๋อ มึงขึ้นมาได้เลยพี่ต้อมเมาหลับไปแต่หัววันแล้ว” เสียงวุฒิพูดมาตามสาย
นักขัตกดวางสายแล้วรีบอุ้มวันชนะวิ่งเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็วเขาไม่อยากให้ใครเห็นวันชนะในสภาพนี้ แต่วุฒิคงจะไม่เป็นไร มองบันไดค่อนข้างชันทั้งที่ปกติเขาไม่เคยสังเกตเลย นักขัตสูดลมหายใจยาวก่อนจะอุ้มร่างนั้นวิ่งอย่างเร็วเพื่อขึ้นไปชั้นหกเพราะร่างกายที่ผ่านการเล่นกีฬามาจึงทำให้นักขัตพอจะอุ้มวันชนะที่หนักห้าสิบแปดกิโลกรัมขึ้นมาได้แต่ก็ถือว่าเสียพลังงานไปเยอะทีเดียว โชคดีที่ส่วนใหญ่อยู่แต่ในห้องจึงไม่มีใครสังเกต

varachuya

ขอบคุณๆ ครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

จะมอมเหล้าหรออ ม่ายย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆๆขร๊า อิอิ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ