++ แค่มีนาย ++$$$$ 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
....ทำไมเขาถึงรู้สึกโหวงหวิวในอกที่มองเห็นรอยคล้ำเลือดนั้นอยู่บนคอของวันชนะ
ทว่าลึกเข้าไปในจิตใจแล้วเหมือนชายหนุ่มจะคว้าเอาคำตอบไว้ได้แล้วเพียงแต่กลัว...ที่จะเปิดดู ถึงจะเป็นวันชนะก็เถิด...ถึงจะเป็นเขาคนนั้นก็เถิดสัญชาติญาณของเขาคอยขัดขวางเอาไว้...ผู้ชาย...
...ได้แต่มองตามทางที่ร่างโปร่งบางนั้นเดินผ่านไป...

มื้อกลางวันวันชนะฝากท้องไว้กับโรงอาหารของคณะ หลังจากอิ่มแล้วก็ต้องเดินไปเรียนอีกตึกหนึ่งระหว่างทางได้เจอกับเด็กเรียนที่เคยช่วยติวแคลคูลัสให้...เนตร วันชนะเลยเดินปลีกตัวห่างๆจากเพื่อนร่วมเอกวิชามาเดินคุยกับเนตร ทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปเรียนแคลคูลัสที่ตึกเดียวกันแต่ว่าเนตรเรียนคนละหมู่กับวันชนะ
กล่องความทรงจำถูกแง้มสักพักหนึ่งก็มีคนมาสมทบอีกหนึ่ง วันชนะถึงได้นึกได้ว่าเนตรก็มีเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่ชื่อตั้ม ตอนแรกที่เขาเข้าใจผิดไปว่านักขัตเรียนเอกวิชาเดียวกับเนตรและเป็นเพื่อนกัน แต่นักขัตก็บอกความจริงออกมาแล้วว่าเรียนอยู่คณะวิศวกรรมตะหากเล่า ...ช่างบังเอิญเสียจริง
การสนทนาเป็นไปอย่างรื่นเริง แล้ววันชนะก็สะดุดเล็กน้อยเมื่อปลายตาพบนักขัตเดินมาอีกทางกับหลิน แต่ก็แค่วินาทีที่เขาสะดุด เมื่อแรงตั้งใจที่ว่าจะเก็บทุกอย่างเก็บใส่ “กล่องอดีต” กังวานอยู่ในตัวตลอดเวลา...นักขัตก็ด้วย ที่เขาจะเก็บใส่กุญแจ
คนสองคนโคจรเข้ามาใกล้ทุกที หลินกล่าวทักทายเพื่อนกลุ่มใหญ่อย่างสดใส นักขัตมีท่าทีขัดเขินเล็กน้อยเมื่อต้องพบกับเพื่อนๆของแฟน ในขณะที่วันชนะเร่งฝีเท้านำจากกลุ่มไปก่อน คนที่มาด้วยกับหลินลำพังตอนนี้จะเอ่ยทักก็ยังต้องคิดก่อนอยู่แล้ว จึงได้แต่เก็บคำของตัวเองเอาไว้ มองตามคนคู่นั้นที่เดินล่วงหน้าไป
...ความรู้สึกแบบเดิมเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
มาถึงตึกเรียน...ศูนย์เรียนรวม เป็นห้องเล็กเชอร์ขนาดใหญ่ กลุ่มนิสิตพันธุศาสตร์แยกเข้าเรียนห้องหนึ่ง นักขัตล่ำลาจากหลินเพื่อเข้าไปเรียนอีกห้องหนึ่งชั้นบน...นิสิตวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ก็ต้องเรียนแคลคูลัสพื้นฐานเหมือนกัน จำได้ว่าคนที่เดินนำหน้าเขาเป็นคนที่เดินไปกับวันชนะเมื่อกี้
“นี่...นาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางบันไดเดินขึ้นชั้นบน
คนที่เดินกับวันชนะเมื่อกี้หันมาก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีหุ่นหนา จ้องมานัยน์ตาเอาเรื่องอยู่ในที...
ห้องเล็กเชอร์ขนาดสามร้อยที่นั่ง มีโต๊ะเป็นแถวยาวขนาดนั่งได้สิบห้าคนยาวเรียงไปจนถึงหลังห้อง ทางเดินกลางห้องทำให้แบ่งเป็นสองฟาก วันชนะยังไม่ทันได้นั่งติดเก้าอี้สายตามองทะลุกระจกใสที่บุเป็นประตูเข้า-ออกห้อง ทันเห็นเนตรหยุดกลางบันไดหันมาคุยกับนักขัต
หรือว่าสองคนนั้นรู้จักกัน?
อาจเป็นไปได้...โลกนี้มันกลมเสียเหลือเกิน...แล้วคนทั้งคู่ก็เดินพ้นกรอบประตูไปพร้อมกับที่อาจารย์เริ่มสอน
“นี่...นาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางบันไดเดินขึ้นชั้นบน
คนที่เดินกับวันชนะเมื่อกี้หันมาก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีหุ่นหนา จ้องมานัยน์ตาเอาเรื่องอยู่ในที...
“ครับ!?” คนหยุดอยู่บนขั้นเหนือกว่ากล่าวโดยอัตโนมัติแต่ก็ยังคงความสุภาพเป็นนิสัย ชายร่างหน้าผุดรอยยิ้มที่มุมปาก
“ครับ!?” เนตรกล่าวซ้ำเมื่ออีกฝ่ายยังไม่แจ้งความประสงค์ที่เรียกตน สายตาคู่นั้นเหมือนจะสำรวจเขาอยู่ในที
วันชนะทำได้ดีทีเดียวกับคำสัญญาที่ให้กับตัวเอง ถ้าเป็นเมื่อก่อน ป่านนี้ในหัวเขาคงจะมีแต่นักขัต นักขัต คิดในสับสนไปร้อยแปด...เพียงแค่หลับตา กำหนดลมหายใจเข้าออกสองสามรอบและกำหนดสติขิงตัวเองเอาไว้ว่า...ตั้งใจเรียน...
จนเมื่อเวลาผ่านไปสองชั่วโมง การเรียนก็หมดลง เพื่อนคนอื่นๆแยกย้ายกันกลับแต่วันชนะเลือกที่จะไปห้องสมุด เขาพยายามทำตัวให้ไม่ว่าง...จะได้ไม่ต้องคิดถึงสิ่งอื่น
“วิน ไปห้องสมุด?” เพื่อนร่วมภาควิชาเอ่ยตามหลังจากที่วันชนะเดินออกมาไม่กี่ก้าว กรรณิการ์เดินกึ่งวิ่งตาม
“อืม แจนไปด้วยกันไหม?” วันชนะยิ้มชักชวน
“เดินไปด้วยจ้ะ แจนจะเอาหนังสือไปคืนน่ะ แต่คงไม่นั่งอ่านหรอก วันนี้ที่บ้านให้กลับไว” หญิงสาวแจง
“แล้ววินล่ะเป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้เห็นวินเครียดๆ อ่านหนังสือถึงไหนแล้วอีกห้าวันก็จะเริ่มสอบตัวแรกแล้วนะ”
“ก็ทบทวนเรื่อยๆน่ะ บางตัวยังไม่ได้ดูเลย แจนล่ะเตรียมตัวถึงไหนแล้ว” วันชนะพูดปนหัวเราะอย่างยอมรับว่าตัวเองยังอ่านหนังสือไม่จบ สอบวิชาแรกจะเริ่มขึ้นในวันเสาร์ที่จะถึง แม้เจ้าตัวจะพูดติดขำแต่ก็มีแววกังวลอยู่ในน้ำเสียงไม่น้อย
ปกติแล้ววันชนะเป็นคนตั้งใจเรียนในชั่วโมงเรียน ความเข้าใจและสงสัยจึงเกิดตั้งแต่ตอนนั้น พอใกล้สอบเพียงทบทวนความเข้าใจนิดหน่อยก็ต่อปะติดปะต่อได้ไม่ยาก การเรียนแบบนี้เป็นประสิทธิผลมากกว่าการเข้าไปนั่งฟังแบบเข้าหูหนึ่งแล้วออกอีกหูตรงข้าม จิตใจไม่ได้เปิดรับสิ่งที่อาจารย์สอน พอใกล้สอบค่อยมาตามอ่าน ซึ่งในเวลาที่จำกัดยิ่งทำให้คนอ่านรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ผลคือไปสอบทั้งที่รู้บ้างไม่รู้บ้าง
แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้มีเรื่องหนักๆประเดประดังเข้าหาเขามากเหลือเกิน จนวันชนะเองก็อดหวั่นไม่ได้
จึงตั้งมั่นว่า...เอาเรียนไว้ก่อนนะ
“แจนก็ยังอ่านไม่จบเลย เหลืออีกตั้งเยอะ กลัวก็แต่เจน เคมฯ (General Chemistry I) ยากมากๆเลย” กรรณิการ์โอดครวญ
เดินมาได้ครึ่งทาง หญิงสาวก็หน้าม่อยลง...เป็นอารมณ์ที่แท้จริง...ราวกับรอยยิ้มที่เบิกบานเมื่อสักครู่เป็นเพียงหน้ากากที่เคลือบเอาไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน เพราะว่าการปรากฏของใครคนหนึ่งใกล้เข้ามาตรงหน้า
“อ้าว...แจน วิน ไปอ่านหนังสือห้องสมุดหรือจ้ะ” สุวรรณาเอ่ยทักทันทีเมื่อเห็นเพื่อนเดินมา
“หลิน” วันชนะทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย เพราะเมื่อกี้ยังเรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่ตอนนี้หญิงสาวผู้มีตำแหน่งเป็นดาวมหาวิทยาลัยกลับเดินสวนทางมา
หญิงสาวเหมือนรู้คำถามในใจวันชนะจึงยิ้มน้อยๆแต่สว่างไสวไปทั้งใบหน้าก่อนกล่าวน้ำเสียงไพเราะว่า “ หลินรีบวิ่งลงมาก่อนน่ะ ต้องเอาหนังสือไปคืนห้องสมุดก่อน หลินมีนัดจ้ะ” หล่อนยกหนังสือเล่มบางในมือขึ้นปิดครึ่งหน้าอย่างอายๆ “เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะจ้ะ”
เดินต่อมาได้อีกสักพักวันชนะถึงได้สังเกตว่าคนที่เดินมาด้วยกันเงียบไป
..เพราะนายคนนั้นอีกแล้ว...ทำไมนะ วันชนะถึงหนีนักขัตไม่พ้นเสียที รอบตัวมีแต่เงาของเขาแฝงซ่อนอยู่เต็มไปหมด
“แจนเป็นอะไรไป” วันชนะถามอย่างเป็นห่วง ทำเป็นไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดกรรณิการ์ถึงเปื้อนน้ำตา ทั้งที่เข้าใจจิตใจของหล่อนเป็นอย่างดี
กรรณิการ์ไม่ปาดน้ำตาแม้แต่หยด เพราะมันล้นบ่อแล้ว เกินที่จะเก็บเอาไว้ หลายวันที่ต้องข่มใจไม่ให้บอบช้ำมากไปกว่าที่เป็นภาพบาดตานั้นอยู่ใกล้ตัวเกินไป...จากเพื่อนของเธอเอง หญิงสาวช้ำใจทุกครั้งที่เห็นสุวรรณามีความสุข แม้ลึกลงไปแล้วไม่ได้มีความเกลียดชิงชังเพื่อนคนนี้อยู่เลย เรื่องที่เธอชอบนักขัตนั้นกรรณิการ์ยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำ คงเป็นเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ...ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนที่ยืนข้างชายคนที่เธอรัก ท่าทางเอียงอายของสุวรรณาเมื่อพูดถึงนัดเมื่อกี้ บอกได้ทันทีว่าคนที่หล่อนนัดด้วยคือใคร
ใต้ร่มศรีตรังข้างทางมีม้านั่งหินอ่อนอยู่ กรรณิการ์เดินข้ามพุ่มไม้เตี้ยที่ปลูกไว้แทนรั้วอย่างไม่ใยดี คงเพราะเธอเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว...วันชนะจึงต้องตามเธอไปด้วยเพราะเป็นห่วง
“แจน...” วันชนะไม่กล้าพูดอะไรมากนัก...เหมือนมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ตรงหน้า
“ขอโทษนะวิน...ทั้งที่แจนอดทนมาได้ตลอดแท้ๆ...ทั้งที่ไม่อยากให้ใครรู้” หญิงสาวสะอื้น ก่อนจะพรั่งพรูความอัดอั้นทั้งหมดให้เพื่อนฟัง...คงจะเหลืออดเต็มที หล่อนถึงได้ระบายสิ่งที่เป็นเสี้ยนค้างในอกให้เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่เดือนฟัง
ทุกถ้อยคำ ทุกความรู้สึกที่หล่อนกล่าว...ทุกถ้อยคำ ทุกความรู้สึกที่วันชนะกล่าวปลอบ...ทำให้คนที่ “อาการดีกว่า” อดไม่ได้ที่จะอึ้งขึงไปพอกัน
“นี่...นาย” น้ำเสียงเอาเรื่อง ความหงุดหงิดทบเป็นทวี เมื่อคนตรงหน้ายืนขวางทางอยู่ ไม่ว่าเขาจะหลีกไปทางซ้ายหรือขวา คนตรงหน้าก็เปลี่ยนตำแหน่งไปยืนยืดอกหนาๆกันทางเอาไว้ เหมือนหาเรื่อง
“เอ้ะ!” คนที่โดนขวางทางโกรธจัด พร้อมท้าสู้ ความโกรธทำให้หูตามืดมัวเป็นเรื่องจริง เขาลืมพิจารณาใบหน้านั้นให้ดี...กว่าที่เค้าโครงใบหน้าหล่อเหลานั้นจะผุดขึ้นมาเป็นความจำได้...หมัดแรกก็แหวกผ่านอากาศ รวดเร็ว ไร้เสียงเตือน
คนหาเรื่องก่อนไม่ได้ตรงเข้าไปซ้ำทันทีตอนอีกฝ่ายเสียหลัก เขารอให้ชายหนุ่มคนนั้นตั้งหลัก แล้วทางแคบๆรกด้วยพุ่มไม้แตกกิ่งก้านสูงไร้ผู้คนสัญจรนั้นก็กลายเป็นสังเวียน ประลองทั้งกำลังและอารมณ์...
วันชนะปิดหนังสือลงหลังจากนั่งอ่านได้เพียงไม่นาน...แทบจะไม่ได้อ่านเสียด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่หน้าแรกกางออกก็ยังไม่มีหน้าที่สอง กรรณิการ์อาการดีขึ้นมากก่อนที่หล่อนจะกลับไป...มากกว่าวันชนะเสียอีกในตอนนี้
ยิ่งรวบรวมสมาธิเท่าใดเหมือนจะยิ่งฟุ้งซ่านมากขึ้นเท่านั้นจนวันชนะยอมแพ้ ขอไปตั้งหลักที่ห้องก่อนดีกว่า
ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู วันชนะคิ้วขมวดสงสัยว่าเพียงห้าโมงเศษแต่ตะวันโพล้เพล้เหมือนหกโมงเสียแล้ว
เดินเรื่อยเอื่อยมาจนใกล้ถึงหอพัก ร่างหนึ่งเดินโซเซผ่านหน้าไป เสื้อนิสิตสีขาวเหมือนโดนเอาไปถูกับพื้นมา ทั้งยับทั้งเปื้อนฝุ่น
“เป็นอะไร...” วันชนะถามด้วยความอยากช่วย แต่พอจำได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะก็รีบวิ่งเข้าไปพยุงทันที
“เนตร! ไปทำอะไรมา”
คนโซเซพยายามทรงตัวบนขากระเผกๆ
“วิน ไม่มีอะไร เราตกบันได โอ้ะ...โอ้ย!” เขายกมือขึ้นจับที่ขอบฝาก ลูบเบาๆเลยไปถึงขมับ รอยเขียวช้ำนูนเด่นขึ้นมาที่มุมปากมีเลือดไหลซิบๆ
“ไปโรงพยาบาลไหม? วินไปเป็นเพื่อน ตอนนี้สถานพยาบาลคงปิดแล้วล่ะ” วันชนะอาสา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้เพื่อนเนตรไปส่งก็ได้ นัดกันไว้ใกล้ๆนี่เอง”
“แน่ใจ?” วันชนะถาม
“นั่นไงเพื่อนเนตร” เขาชี้
“ไม่น่าซุ่มซ่ามเลย ไปก่อนนะ” น้ำเสียงขำปนสมเพชตัวเอง
วันชนะมองตามอย่างเป็นห่วง ได้แต่หวังว่าเนตรคงจะไม่เป็นอะไรมากจนกระทบการสอบ
หน้าห้องเดิม...609 วันชนะล้วงหากุญแจจากกระเป๋าสะพายของตัว
เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะคุ้นเคยดังเบาๆ ใกล้เข้ามา มือหนึ่งจับลูกกุญแจสอดค้าง วันชนะตกใจกับภาพที่เห็นจนชะงัก
นักขัตเดินมาตามปกติ แต่...ที่หางคิ้วมีรอยแตกเลือกยังซึม มุมปากคล้ำแดงคล้ำเขียว เสื้อยับย่นเปื้อนไม่แพ้...เนตร
เนตร!
นักขัต!
ภาพเมื่อตอนบ่ายก่อนชั่วโมงเรียนเริ่ม...ทั้งสองหยุดพูดอะไรกันที่บันไดผุดขึ้นมา!
ทำไม!?...เนตรเป็นเด็กเรียน...เรียบร้อย
“นายไปตีกับใครมา?” หางเสียงกร้าวแฝงด้วยความโกรธ
นักขัตมองหน้าวันชนะเรียบเฉย

varachuya

ตอนใหม่มาแล้ว

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

สนุกมากๆดเลย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ
ชอบใากเลยกร๊าบ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ