++ แค่มีนาย ++$$$$ 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ดื่มด่ำกับฝันดีได้ไม่เท่าไรภาพนักขัตอีกคนที่วันชนะกล่าวหาว่าเป็นคนเลวก็แล่นขึ้นวันชนะได้แต่ถอนใจก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อจะอยู่ท่องหนังสือคืนนี้
    วันชนะหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อเห็นหน้าหนังสือที่กางอยู่เป็นรูปสามีภรรยาเกษตรกรกับบ้านไร่ที่กำลังช่วยกันเพาะปลูกที่อ่านค้างตั้งแต่เมื่อวานภาพประกอบนั้นอยู่ในหนังสือ มนุษย์กับสังคม อันเป็นหนึ่งในวิชาที่ต้องสอบวันมะรืน
เที่ยงคืน...อดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึงกระท่อมอุ่นหลังน้อยกับอ้อมกอดแกร่งของชายในฝัน คิดไปเสียว่าสามีแสนดีคนนั้นไม่ใช่นักขัต...แต่ลึกๆในดวงตาเรียกร้องว่า...ขอให้เป็นนักขัตเถอะ
    ...เพียงผนังกั้นเอาไว้...คนเลวของวันชนะกำลังขะมักเขม้นอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่เหมือนกัน ใบหน้าเครียดนิดๆเมื่อรู้สึกหงุดหงิดที่ใจของตัวเองเหมือนมีตะกอนที่ล่องลอยวนในน้ำเพราะถูกคุ้ยอยู่ตลอดเวลา...ใจไม่สงบ เพราะมัวแต่คิดถึง...เพียงผนังกั้นเอาไว้...
    นักขัตหงุดหงิดตัวเองนักที่ไม่สามารถรวบรวมสมาธิในการอ่านหนังสือตรงหน้า ไม่ง่ายเลยที่จะสลัดภาพใบหน้าผิดหวังและจงเกลียดของวันชนะเมื่อวันก่อนออกไปได้
    นี่เขาทำผิดมากนักเหรอ...? ทำไมวินถึงได้ยังปกป้องมันคนนั้นอยู่อีก...? ตอนนี้จะชังน้ำหน้าเขามากเท่าไรแล้วนะ...?
    จะเข้าไปหา ไปพูดคุยด้วยก็กลัวว่าจะโดนเกลียดเข้าหนักกว่าเดิม
    ...แต่ไอ้คนนั้นมันสมควรโดนแล้ว
    คิดวนไปเวียนมาอยู่อย่างนี้ หนังสือตรงหน้าแม้จะถูกอ่านอย่างละเอียดแต่ไม่ได้บันทึกจดจำลงในหัวเลย...ต่อให้นักขัตจะหัวดีเป็นถึงนักเรียนทุนก็เถิด
    หนักเข้าจึงวางปากกาในมือแล้วเดินออกไปรับลมที่ระเบียง ลมเย็นๆยังมีอยู่แผ่วๆ คงสี่ทุ่มกว่าแล้วกระมัง คืนนี้มองหาพระจันทร์กลับเจอแต่เมฆเทาๆหม่นๆ มองไปยังช่องว่างประตูที่อ้าออกตรงระเบียงห้องข้างๆเห็นแสงไฟฉายทาบเป็นเงาประตูออกมา แสดงว่าวันชนะคงจะคร่ำเคร่งท่องหนังสืออยู่เป็นแน่
    วันชนะ...ชื่อนี้...คนนี้ ทำไมถึงมีอิทธิพลต่อเรามากนักนะ ตั้งแต่วันเกิดเหตุที่ร้านอาหารจิตใจก็เอาแต่ว้าวุ่นอยู่ตลอด
    เกย์...? ไม่อยากจะเชื่อ...เราเป็นเกย์หรือ...? แล้วหลินล่ะ...?
    “นี่...นาย” น้ำเสียงมันเอาเรื่อง เมื่อนักขัตขวางทางอยู่ ไม่ว่ามันจะหลีกไปทางซ้ายหรือขวา นักขัตก็เปลี่ยนตำแหน่งไปยืนยืดอกหนาๆกันทางเอาไว้ จะหาเรื่อง
    “เอ้ะ!” มันโกรธจัด หน้าแดง ตาชั้นเดียวหรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ คิ้วเส้นบางขมวดย่น พร้อมท้าสู้ ความโกรธทำให้มันจำนักขัตไม่ได้ มันคงลืมดูใบหน้านี้ให้ดี...
    กว่ามันจะรู้ตัว...นักขัตปล่อยหมัดแรกแหวกผ่านอากาศรวดเร็ว ใส่หน้ามัน...เจ็บมือ เกิดมายังไม่เคยต่อยตีกับใคร
    เร็วสิ...รออยู่แล้ว
    แล้วทางแคบๆรกด้วยพุ่มไม้แตกกิ่งก้านสูงไร้ผู้คนสัญจรนั้นก็กลายเป็นสังเวียน ประลองทั้งกำลังและอารมณ์...
    แค้นนัก...ที่วันนั้นมันทำกับวิน วันนี้เจอมันไวๆเลยตามมา ยิ่งเห็นมันเดินลอยหน้าลอยตาทำตัวปกติเหมือนไม่มีใครเอาความยิ่งเดือดปุดๆ ทนไม่ไหวจริงๆขอดวลกับมันสักครั้งเถอะ...ค่าที่มันทำวินเจ็บ
    ...ที่มันทำรอยอุบาทว์นั้น...
    “มึงตาย!” นักขัตคำราม...
    ลมเย็นเอื่อยๆ นักขัตยันเท้าคางที่หลังระเบียง ร่องรอยวีรกรรมหายไปหมดแล้ว มองเห็นแสงไฟลอดมาจากประตูเปิดสู่ระเบียงของห้องข้างๆเลยนึกไปถึงสาเหตุที่โดนคนที่อยู่ข้างๆห้องเกลียด...มันชื่ออะไรนะ ไอ้คนนั้น
    เป็นรุ่นพี่ของวินล่ะสินะ...คุ้นๆว่าชื่อนัท
    ไอ้เลว คิดแล้วบีบกำปั้นแน่น
    แล้วก็ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ จะปล่อยให้วันชนะเกลียดน้ำหน้าเขาอย่างนี้ต่อไปหรือ ครั้นจะเข้าไปอธิบายก็จะบอกว่าอย่างไรล่ะ ไม่รู้ด้วยว่าจะพูดอะไรดี...สับสนกับตัวเองเป็นทุนเดิม ขอเวลาอีกหน่อยเถอะวิน เราไม่ปล่อยให้เรื่องมันจบแบบนี้หรอก
8 : ตัวอิจฉา
หลังจากสอบเสร็จ ที่หน้าห้องสอบในวันสุดท้าย เสียงเจื้อยแจ้วของนิสิตที่จับกลุ่มสนทนาถึงข้อสอบที่เพิ่งเจอมา ถามถึงข้อนั้นข้อนี้ว่าได้คำตอบตรงกันไหม แล้วทำอย่างไร หลายคนมีสีหน้าดีใจที่คำตอบเหมือนกับเพื่อนส่วนใหญ่ แต่หลายคนก็หน้าสลด วิตกถึงคะแนนที่จะได้เกรงว่าจะไม่ผ่าน ในขณะที่ยังเหลือบางคนนั่งอยู่ในห้องสอบกับเศษเวลาที่เหลือ
“หมดเวลาแล้วค่ะ ทุกคนวางดินสอ ปากกาให้หมดแล้วลุกเอาข้อสอบมาส่งที่หน้าห้องค่ะ” อาจารย์ที่คุมสอบกล่าวผ่านไมโครโฟน
เป็นจังหวะเดียวกับที่คำตอบข้อสุดท้ายถูกเขียนลงไป วันชนะถอนหายใจโล่งอกที่ทำเสร็จอย่างเฉียดฉิว ก่อนจะลุกขึ้นไปส่งข้อสอบที่หน้าห้องแล้วจึงเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่กองอยู่รวมกันกับของคนอื่นที่หน้าห้อง
“วิน วิน ว่ายังไงทำได้บ้างไหม” ก้อยถามด้วยความอยากรู้ “ข้อ...ทำได้ไหม” ก้อยหาพวกที่ตอบเหมือนเธอ อย่างน้อยก็อุ่นใจว่าถ้าตอบผิดจะได้มีเพื่อน วันชนะทำท่าคิดนิดหนึ่งแล้วบอกไปตามตรงว่าคำตอบไม่ตรงกัน สังเกตสีหน้าของเพื่อนม่อยลงทันที
“แง ทำไมมีก้อยคนเดียวที่ตอบว่า X = 16 ล่ะ” หล่อนโอดครวญ เพราะว่าคนอื่นๆได้คำตอบเป็น 8
“ลืมหารสองหรือเปล่าก้อย” อาร์ทหาจุดบกพร่อง
“ไม่เป็นไรหรอกก้อย ข้อเดียวเอง ข้อนั้นแค่สองคะแนนเอง” หลินปลอบ
“แต่ว่า...ข้อง่ายๆยังผิดเลย แล้วที่เหลือจะเป็นยังไง” ก้อยทำหน้าเหมือนคนร้องไห้ แต่ไม่ได้ตั้งท่าจะร้องจริงจัง
ถกกันพอสมควร แต่ไม่มีใครสังเกตว่ามีกรรณิการ์ที่เอาแต่ฟังคนอื่นๆ จนคนหนึ่งในกลุ่มเสนอแนะว่าไปคุยกันต่อที่โรงอาหารกลาง ทานข้าวเย็นไปด้วยก่อนกลับ เพราะไหนๆวันนี้ก็เป็นสอบวันสุดท้ายแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจะหยุดเรียนถึงหนึ่งสัปดาห์ กลุ่มจึงค่อยๆเคลื่อนไป
ระหว่างทางสุวรรณาเป็นคนแรกที่สังเกตได้ถึงความมีตัวตนของกรรณิการ์ ใบหน้าของเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมดูเครียดนิดๆ จึงเอ่ยคุยด้วยเพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก
“หยุดสัปดาห์หนึ่งแจนจะไปเที่ยวไหนบ้างจ้ะ” สุวรรณาถามอย่างสนิท
“อ้อ ไม่ได้ไปไหนหรอกจ้ะ คงนอนเล่นอยู่ที่บ้านแหละจ้ะ” หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าเปลี่ยนจากอาการครุ่นคิดเป็นยิ้มแย้มแต่ทุกคนก็ดูออกว่ากลบเกลื่อนอารมณ์ที่แท้จริงเอาไว้
“เอ้อ เราลืมบอกไปเลยว่าวันเสาร์หน้าพี่ปีสองนัดไปร้องคาราโอเกะกันนะ” อาร์ทเปลี่ยนเรื่อง ทำให้บรรยากาศที่ดูตึงเครียดเล็กน้อยกลับสดใสขึ้น
“เราก็ว่าจะบอกทุกคนอยู่พอดี” วันชนะเพิ่งนึกขึ้นได้
“เสาร์หน้าเหรอ อืม...”ก้อยลากเสียงยาวตอนท้าย คิด อยู่ว่าตนจะว่างหรือไม่ “ไม่แน่ใจว่าจะไปได้ไหมนะ”
“เราว่าน่าจะได้นะ พี่บอกว่าหลังสอบคงมีบางคนกลับบ้านต่างจังหวัด เลยนัดวันเสาร์หน้าเพราะวันจันทร์ก็เริ่มเรียนปลายภาคกันแล้ว ป่านนั้นคงกลับมากันหมดแล้ว” อาร์ทบอก
พูดถึงตรงนี้ทุกคนซึ่งเลยหันมาถามวันชนะเพราะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มาจากต่างจังหวัด “แล้ววินจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดหรือเปล่า? จังหวัดอะไรนะ?”
“แพร่ แต่วินยังไม่รู้ว่าจะกลับหรือเปล่านะ” ชายหนุ่มตอบ
“วินมาจากแพร่เหรอ เป็นหนุ่มเหนือนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้ผิวขาว” ก้อยแซวเพราะอิจฉาวันชนะอยู่หน่อยที่ตนผิวคล้ำกว่า ไม่พูดเฉยหล่อนยังเอาปลายมือมาลูบๆที่ต้นแขนวันชนะ “เนียนด้วย”
“ไม่ทุกคนหรอกที่ขาว” วันชนะหันไปพูดกับเพื่อนสาว
การสนทนาหลังจากนั้นเป็นไปอย่างครื้นเครงในโรงอาหารกลาง จวบจนบรรยากาศเริ่มสลัวจึงแยกย้ายกันกลับ
วันชนะมุ่งหน้ากลับห้องของตนซึ่งอยู่ไม่ไกล นึกถึงการสอบแล้วก็โล่งเพราะว่าสอบไปหมดแล้ว เขาเองก็กังวลกับผลสอบอยู่เหมือนกันเพราะว่าไม่ค่อยจะมีสมาธิทบทวนเท่าไรนัก ที่ถกกันตอนออกจากห้องสอบก็ดูเหมือนว่าคำตอบจะไม่ตรงกับเพื่อนอยู่หลายข้อ แต่ก็ไม่อยากจะคิดให้รกพื้นที่ในหัวอีก ไหนๆก็ผ่านไปแล้ว แล้วค่อยรอฟังผลเอาละกัน แต่ตอนนี้ขอไปนอนพักเสียหน่อย นอนไม่เต็มคราบมาหลายวันแล้ว
เหมือนทุกครั้งที่เดินขึ้นบันไดมา พอสายตาพ้นขั้นสุดท้ายก็จะเห็นประตูห้องเรียงกันไป วันนี้มีสิ่งหนึ่งแปลกไป ที่หน้าห้องนักขัตมีรองเท้าคู่ที่ไม่คุ้นตาถอดวางอยู่...สภาพบอกการใช้งานมาบ้าง ไม่ใช่คู่ใหม่ของนักขัตหรือโตโต้แน่นอน
ยังไม่ทันจะก้าวพ้นขั้นสุดท้ายนั้น ประตูห้อง 610 ก็เปิดออกพร้อมกับใครคนหนึ่งที่วันชนะไม่เคยรู้จัก
บุคลิกไม่ต่างจากวันชนะเท่าไร ผอมบาง ตัวเล็กกว่าวันชนะหน่อย สะอาดสะอ้าน หน้าตาดูผ่องใสอยู่ในชุดนิสิตแขนสั้น แวบหนึ่งที่สายตาปะทะกัน เขามองวันชนะด้วยหางตาแล้วเหมือนจะสะบัดหน้าเล็กน้อยก่อนหันไปคุยกับคนที่ยังอยู่ข้างใน
เกย์...แสดงออกอย่างเปิดเผยในระดับที่มากพอสมควรและสายตาคมที่มองเหมือนจะเหยียดแบ่งระดับชั้นนั้นบอกได้ทันที วันชนะก็คงไม่สนใจอะไรมากไปกว่านั้น ถ้าคนที่อยู่หลังประตูนั้นไม่ใช่นักขัตแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเดินทำหน้านิ่งผ่านไปเฉยๆ
คนที่อยู่หลังประตูนั้นดูตกใจเมื่อเห็นการมาของวันชนะจนชะงักไปเล็กน้อย จนคนตัวเล็กบางนั้นสังเกตเห็นแล้วหันมามองสิ่งที่ทำให้นักขัตสะดุด ก่อนพูดด้วยสำเนียงเนิบๆช้าๆ
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะตั้ม”
ดวงตาคมกริบนั้นเหมือนจะฉายแววนัยอะไรสักอย่างขณะพยายามซุกเท้าเข้าไปในรองเท้าคู่นั้น ส้นรองเท้าหนาพอสมควรนั้นพลิกทำให้เจ้าของต้องโผร่างไปข้างหน้า สวมเข้ากับกอดที่เกิดอย่างอัตโนมัติของเจ้าของห้องได้พอดิบพอดี เจ้าของร่างที่เซไปซุกหน้าเข้าไปเต็มๆกับอกของนักขัต กิริยาที่เกิดดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลยในสายตาวันชนะ...เหมือนตั้งใจให้เกิด
แวบหนึ่งคนที่เดินผ่านเห็นเหตุการณ์นั้นได้เห็นรอยยิ้มผุดที่มุมปากเผยความมารยาของคนตัวเล็ก...เป็นยิ้มที่ส่งตรงมาให้วันชนะโดยเฉพาะ...เหมือนประกาศความเป็นเจ้าของ...และท้าทาย
เจอเข้าอย่างนี้วันชนะก็ใจเต้นตึกตักด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน มันปั่นป่วนอยู่ข้างใน แม้จะเคยสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะตัดนักขัตออกไปจากความคิดก็ตาม แต่ก็สามารถเก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้ได้จึงตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหยียดและสายตาสมเพสให้กับพฤติกรรมมารยาสาไถนั้น...และเหมือนจะบอกผ่านรอยยิ้มเย็นนั้นไปด้วยว่า...ชายคนนั้นไม่ได้มีอิทธิพลอะไรต่อวันชนะเลยสักนิดเดียว...
ก่อนสายตาจะละจากคนทั้งสองคนตัวเล็กพยายามจะรั้งในตัวเองได้อยู่ในวงแขนของนักขัตให้นานขึ้นในขณะที่วันชนะไม่สังเกตว่านักขัตเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นจึงรีบผลักร่างเบานั้นออก
เสียงเคาะดังขึ้นที่หน้าประตูหลังจากที่วันชนะกลับเข้าห้องมาได้ราวสิบนาทีในใจคิดว่าวุฒิคงกลับมาแล้วจึงเดินไปเปิดประตูให้อย่างปกติ

varachuya

ขอบคุณครับ ^^

ืnneess

ขอบคุณครับ

chabar0607

ขอบคุณมากมาก

imanaji

ขอบคุณมากครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

อ่านอีกน่อยนะคร้าบบ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ