++ แค่มีนาย ++$$$$ 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ก่อนสายตาจะละจากคนทั้งสองคนตัวเล็กพยายามจะรั้งในตัวเองได้อยู่ในวงแขนของนักขัตให้นานขึ้นในขณะที่วันชนะไม่สังเกตว่านักขัตเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นจึงรีบผลักร่างเบานั้นออก
เสียงเคาะดังขึ้นที่หน้าประตูหลังจากที่วันชนะกลับเข้าห้องมาได้ราวสิบนาทีในใจคิดว่าวุฒิคงกลับมาแล้วจึงเดินไปเปิดประตูให้อย่างปกติ
“ไง วินเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอเสียหลายวัน” กลับเป็นนักขัตอยู่ที่หน้าห้อง
เออเนาะ ยามที่เราต้องการกำลังใจกลับไม่มา ตอนที่เราต้องโดดเดี่ยวกับรอยแผลอยู่คนเดียวเขาไปอยู่ที่ไหน จะมาทำไมเอาป่านนี้ ทั้งๆที่ห้องก็อยู่ติดกัน เดินหากันก็เพียงไม่กี่ก้าว
“สบายดี ตั้มล่ะ” วันชนะทำตัวเป็นปกติ
“เมื่อกี้เพื่อนตั้มที่คณะ เขามาขอยืมเลกเชอร์ส่วนที่เขาไม่ได้เข้าเรียนน่ะ” นักขัตบอก
“เหรอ” จะมาบอกเราทำไมกันนะ ไม่ได้อยากรู้ วันชนะเงียบเหมือนรอฟังเขาว่าจะพูดอะไรต่อ
“เอ่อ...ไปกินข้าวเย็นกันไหม” เขาชวน วันชนะคิดว่าชวนเพราะเขานึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรเสียมากกว่า
“เรากินกับเพื่อนมาแล้ว” วันชนะตอบน้ำเสียงปกติ
“งั้นพรุ่งนี้ล่ะ พรุ่งนี้ตั้มสอบวันสุดท้าย เย็นๆไปหาอะไรกินกันไหม” เขาถาม
“คงจะไม่ได้หรอก พรุ่งนี้วินจะกลับบ้านต่างจังหวัด” ไม่รู้ความคิดนี้ผุดขึ้นมาได้ยังไงที่ทำให้วันชนะพูดออกไปอย่างนั้น ทั้งที่จริงเขายังไม่ได้วางแผนเอาไว้เลย
“อ้าว...หรือ...” หางเสียงแฝงด้วยความผิดหวัง “อืม...อย่างนั้นเอาไว้คราวหน้าก็ได้”
ได้เห็นสีหน้าหม่นลงของคู่สนทนาก็ทำให้ลืมภาพที่เคยจินตนาการว่าเขาโหดร้ายก็อ่อนลง แล้วถามกลับด้วยเสียงอ่อนว่า “แล้ววินไม่กลับเชียงใหม่เหรอ”
เขายิ้มนิดๆก่อนตอบว่า “ตั้มยังไม่กลับหรอก หยุดแค่สัปดาห์เดียวเอง เอาไว้กลับตอนปิดเทอมแรก”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปราวกับไม่มีเรื่องให้พูดคุยอีก แต่ที่จริงแล้วมีเรื่องตั้งมากมายที่อยากถามไถ่ในช่วงที่ไม่ได้เจอกันก่อนหน้านี้...เพราะต่างก็ปิดความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้
นักขัตเองก็นึกเจ็บใจตัวเอง ทั้งที่รวบรวมความกล้าอยู่นาน เพราะเกรงที่ตัวโดนวันชนะเกลียดถึงขั้นออกปากว่าอย่ามาพบหน้ากันอีก เขาไม่อยากให้วันชนะเข้าใจเมื่อกี้ผิด แต่พออยู่ต่อหน้ากลับพูดอะไรไม่ออก อึกอักติดขัดไปหมด
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ จากความรู้สึกที่เริ่มอ่อนโยนขึ้นก็กลับตึง เมื่อมีคนเดินออกมาจากด้านหลังของนักขัต
สายตาคมกริบจ้องมาทางวันชนะราวกับจะหมายหัวเอาไว้ คนตัวเล็กบางคนนั้นยังอยู่
คนตัวเล็กท่าทางบอบบางแต่สายตาเชือดเฉือนผิดบุคลิกไม่พูดอะไร แต่มายืนเทียบติดร่างสูงของนักขัตที่หน้าประตูห้องวันชนะ
“อ้าว แซกส์!” นักขัตตกใจที่จู่ๆเพื่อนร่วมคณะก็มาอยู่ข้างๆ
“แซกส์ว่าแซกส์ลืมของเอาไว้นะ เลยกลับมาดูน่ะ” ในหน้าที่แบ่งพวกเมื่อกี้กลายเป็นยิ้มอ่อนหวานสดใสเมื่อหันไปคุยกับนักขัต
“เอ่อ...แล้วนี่...” คนช่างตีสองหน้าถามอย่างเกรงๆ
“อะ อ้อ นี่เพื่อนตั้มเอง ชื่อวิน” นักขัตแนะนำ
“วิน นี่แซกส์เพื่อนที่วิศวะฯ”
“งั้นเดี๋ยวตั้มไปดูให้” นักขัตอยากจะอยู่คุยกับวินสองคนมากกว่าจึงรีบกลับเข้าห้องตัวเองไปหาของที่ว่าลืมเอาไว้ คิดว่าหาเจอแล้วเอามาคืนเพื่อนตัวเล็กจะได้คุยกันต่อ ลืมไปว่าปล่อยให้วันชนะเผชิญหน้ากับเพื่อนใหม่ลำพัง
เมื่อตัวกลางปลีกตัวออกไป คนสองหน้าจึงเริ่มถอดหน้ากากออก เปลี่ยนเป็นหน้าที่ใช้กำราบศัตรูของตน สายตาคมนั้นดูเย็นเยือก แต่วันชนะก็แกล้งคุมอารมณ์เอาไว้ บางทีอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด จึงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร หากแต่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่แสดงทีท่าของมิตรตอบกลับมาแม้สักนิด
“นี่หล่อน อย่าริอาจมายุ่งกับตั้มเป็นอันขาดเชียว” เสียงเนิบช้านั้นแฝงด้วยอารมณ์ที่เหยียดหยัน สายตาของคนตัวเล็กบางมองวันชนะตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แซกส์ๆ ลืมอะไรไว้เหรอตั้มหาแล้วไม่เห็นมี” นักขัตโผล่ออกมา
คนสองหน้ารีบถอดหน้ากากมารออกทันทีก่อนหันไปพูดกับนักขัตว่า
“อ๋อ ขอโทษทีตั้มเราเอ๋อเองแหละ เจอละ อยู่ในกระเป๋าเราเองล่ะ” คนตัวเล็กหัวเราะร่วนสดใส...ไร้พิษสง
“แซกส์ว่าจะกลับแล้วล่ะ” เขาพูดก่อนจะหันมาทางวันชนะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับวิน หวังว่าเราคงจะได้เจอกันบ่อยๆนะ” นิสิตวิศวกรรมตัวเล็กกล่าวพร้อมกับยิ้มที่เป็นมิตร
“เช่นกันครับ” วันชนะตอบยิ้ม แววตาเป็นประกายกล้า
ภาพที่เห็นทำให้คนที่เพิ่งออกมาไม่รู้อีโหน่อีเหน่เห็นว่าคนทั้งสองคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ เลยยิ้มตาม
ลับหลังคนตัวเล็กไปนักขัตรีบกลับมาที่หน้าห้องวันชนะ แต่เจ้าของห้องกลับปิดประตูเข้าไปแล้ว ตอนแรกกะจะเคาะเรียก แต่คิดอีกทีก็เปลี่ยนใจ
ภาสกรหรือแซกส์ นิสิตวิศวกรรมตัวเล็กได้แต่ระบายออกทางกิริยาที่แสดงออกมาอย่างไม่จำกัด กระทืบเท้าแรงตลอดทางเดินลงมา เจ้าคิดเจ้าแค้น ใบหน้าฉายแววไม่พอใจที่ไม่ได้ตอกกลับ เพราะไม่นึกว่าอีกฝ่ายก็ “แรง” อยู่เหมือนกัน ภาพของนังคนนั้นยังจำติดในใจ...เจ็บใจนัก
“นี่หล่อน อย่าริอาจมายุ่งกับตั้มเป็นอันขาดเชียว” คนตัวเล็กบางนึกย้อนกลับไปตอนเปิดฉาก เห็นอีกฝ่ายผงะไปนิดหนึ่งก็นึกว่ามันจะหงอ มันกลับต่อกลับมา
“ตั้มน่ะหรือ” มันหัวเราะเยาะ ปากมันหยันเหมือนจะเยาะเย้ย “กอดเขาอุ่นดีนะ ถ้าเธออยากได้บ้างก็ลองมาแย่งดูสิ”
มันทำหน้าท้าทาย
คิดถึงประโยคที่โดนตอกกลับแล้วยิ่งร้อนปุดปุดในอก เพราะต้องเป็นฝ่ายหยุดทั้งที่จะต่อปากด้วย เพราะคนที่หมายตาดันออกมาพอดี
หน้าห้องระบุหมายเลข 619 เจ้าของห้องนั่งหันหลังพิงประตูซบหน้าเครียดเข้ากับสองแขนที่วางบนเข้า สับสนเข้ามาครอบงำจิตใจ นี่เขาสร้างศัตรูไปแล้วหรือนี่ ทั้งที่เขาไม่เคยพูดหรือแสดงท่าทางที่มันแสดงออกมากขนาดนั้นมาก่อน...
9 : ด้วยแรงอธิษฐาน
“เฮ้ย บอมพรุ่งนี้ขอไปอยู่ด้วยสักสี่-ห้าวันสิ” วันชนะพูดผ่านโทรศัพท์ที่อยู่ข้างล่างหอพัก
“เออ มาสิ แล้วไม่กลับบ้านเหรอ ได้ข่าวว่าสอบหมดแล้วนี่” เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมที่มาเรียนอยู่ในกรุงเทพฯเหมือนกันแต่อยู่ต่างมหาวิทยาลัยกล่าวตอบ
“ยังหรอก กะจะกลับตอนปิดเทอมใหญ่เลย อีกสองเดือนเอง” วันชนะตอบคำถามก่อนค่อยถามเพื่อนสนิท “แล้วแกจะสอบเมื่อไร”
“เริ่มสอบสัปดาห์หน้า”
“อ้าว แล้วแบบนี้ฉันไปอยู่ด้วยจะกวนแกอ่านหนังสือไหมล่ะนั่น” วันชนะกังวล
“ก็อย่ามาชวนคุยตอนฉันอ่านหนังสือเท่านั้นแหละ”
“อืม” วันชนะเข้าใจ อพาร์ทเมนท์ของปริญญามีแบ่งเป็นห้องนอนกับห้องรับแขก เขาก็เคยไปนอนค้างอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อตอนก่อนเปิดเทอม ปริญญามีฟูกหนาปูนอนที่ห้องรับแขกได้
เอาล่ะ ทำให้แนบเนียนที่สุด วันชนะเตือนตัวเองขณะพับเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ จากนั้นคงต้องค่อยๆย่องออกไปให้เบาๆ หวังว่าคงจะไม่เจอนักขัตหรอกนะ แต่เจอสิดีจะได้เห็นว่าเรากลับบ้านจริงๆ
เปิดประตู ลากสัมพาระแล้วเหมือนนึกได้ว่าทำเกินไปหรือเปล่า กระเป๋าหนักอึ้ง ยืนลังเลอยู่ครู่ว่าจะเอาเสื้อผ้าออกบ้างดีไหมจะได้เบาขึ้น
“เฮ้ย วินจะกลับบ้านเหรอ” วุฒิเดินขึ้นมาพอดี
“อะ...อืม” นึกขึ้นได้ว่าลืมบอกวุฒิ “เพิ่งสอบเสร็จเหรอ?” สังเกตเห็นสีหน้าอิดโรยของเพื่อนร่วมห้อง
“เออ เหลือมะรืนอีกตัวก็หมดละ” รูมเมทกล่าว
“แล้วนี่จะไปยังไงล่ะ?”
“ระ...รถทัวร์” วันชนะตะกุกตะกัก ไม่ได้เตรียมคำถามคำตอบเอาไว้ มัวแต่คิดว่าจะทำให้แนบเนียนที่สุด
“งั้นก็ไปดีมาดีนะ” วุฒิกล่าวอย่างจริงใจเพียงแต่แสดงออกไม่มากนัก
“ขอบใจวุฒิ”
วุฒิเดินอ้อมกระเป๋าใบใหญ่ที่ตั้งนิ่งบนพื้นขวางทางเข้า ใช้มือออกแรงผลักเบาๆหวังให้เคลื่อนออก แค่สัมผัสวุฒิก็รู้ว่าหนักมาก มองวันชนะที่กำลังตั้งท่าจะลากกระเป๋าใบหนักออกไป หนุ่มวิศวะเดินเข้าห้องไป วางกระเป๋าลงแล้วรีบออกมา
“มา วุฒิช่วย” คนพูดแย่งกระเป๋าไปจากมือวันชนะราวกับเบาเหลือเกิน แต่ลำแขนกลับเกร็งจนเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา
“ไม่เป็นไรวุฒิ วินถือไปเองได้” วันชนะเกรงใจ แม้ว่าของจะหนักแต่ก็ไม่เกินกำลังตนเอง
“เถอะน่า วินตัวบางจะแย่ เดี๋ยวเดินไปดีๆตัวหักกลางจะว่าไง” หนุ่มวิศวะพูดติดตลกเพื่อเบี่ยงเบนไม่ให้วันชนะแย่งคืน
รอยยิ้มบางๆมีให้เพื่อนคนนี้ แม้จะรู้จักกันเพียงครึ่งเทอมแต่ก็สนิทกันมากกว่าใคร เพราะที่รู้จักกันจากโรงเรียนเดิมมาเรียนที่นี่ก็มีแต่เขาคนเดียว คนอื่นก็ไปเรียนต่างมหาวิทยาลัย
เดินมาจนถึงประตูทางออกด้านหลังมหาวิทยาลัยวันชนะรอเรียกแท็กซี่ วุฒิยังยืนรอเป็นเพื่อนจนถึงยกกระเป๋าใส่ท้ายรถ
“ไปอโศกครับ” วันชนะบอกคนขับ แล้วขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง
“ขอบใจมากนะวุฒิ แล้วเจอกัน” พูดจบก็ปิดประตู รถค่อยๆออกตัวรอจังหวะเบี่ยงเข้าเส้นทาง
วุฒิเดินกลับ
“เอ้ะ เมื่อกี้วินบอกว่าไปอโศก” ไหนว่ากลับบ้านไม่ใช่หรือ บอกว่ากลับรถทัวร์ น่าจะไปที่สถานีขนส่งที่หมอชิต ได้แต่สงสัย ตลอดทางเดินกลับแต่พอมาถึงห้อง ความเพลียก็ทำให้ชายหนุ่มทิ้งกายลงนอนจิตเข้าสู่ห้วงฝันอย่างสนิท...
“โอ้โห นี่แกจะมาอยู่กี่เดือนเนี่ย!” ปริญญาอุทาน
ล่วงเข้าวันที่สี่ที่วันชนะพักอยู่กับปริญญา แม้จะอยู่ที่เดียวกันแต่ว่าเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมดูจะเครียดอยู่กับการท่องหนังสือเตรียมสอบเสียมากกว่า วันชนะเกรงใจเพื่อนจึงพยายามไม่กวน ทั้งคู่จึงได้เจอกกันเฉพาะตอนออกไปทานข้าวหรือตอนที่ปริญญาออกมาพักสายตาเท่านั้น
...เบื่อ...ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่า
“บอม” วันชนะเรียกชื่อเพื่อนที่กำลังเคร่งท่องหนังสืออยู่อีกห้อง“จะออกไปข้างนอก จะเอาไรไหม?”
“ไม่ละ ขอบใจมาก” เสียงตอบดังผ่านประตู

varachuya

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

manza555

สนุกมากหๆเลย

kengee

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:4_99:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ