++ แค่มีนาย ++$$$$ 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รู้ตัวอีกทีวันชนะก็อยู่ในสวนของภัตตาคารต้นลีลาวดีขึ้นอยู่เต็มบริเวณ ดอกสีขาวตรงกลางแต้มสีเหลืองนวลชูช่อสล้างลมพัดเย็นพัดช่อยอดอ่อนของต้นแก้วที่ชูดอกขาวเรียงแถวเป็นแนวกำแพงให้ไหวเอนเป็นระยะแสงไฟสปอร์ตไลท์ส่องพอดียิ่งทำให้สวนดูสวยในยามค่ำ
ทางตัน! หากแต่ว่าเมื่อหันหลังร่างของรุ่นพี่ใจโสมมกลับยืนอยู่ราวกับจะรอขย้ำเหยื่อ
วันชนะวิ่งลงไปในสวน ทางเดินปูด้วยแผ่นปูนและก้อนหินเล็กๆสีขาวเห็นหินก้อนใหญ่วางอยู่ตรงหน้าวันชนะรีบเข้าไปหยิบมาไว้ในมือถือเป็นอาวุธป้องกันตัว
ณัฐวัฒน์หยุดเมื่อเห็นเหยื่อมีอาวุธแต่ก็หันมาเล่นแง่จิตวิทยาเมื่อเห็นรุ่นน้องยืนตัวสั่นอยู่ติดกำแพง
“ก้อนหินแค่นั้นน่ะหรือ” ณัฐวัฒน์หัวเราะข่ม
“ยะ...อย่าเข้ามาพี่นัท” ภาพความโหดร้ายครั้งก่อนวิ่งผ่านสมองแวบเดียวแต่ก็รื้อฟื้นกลับมาทั้งหมด...ตราบาป...
ร่างสั่นเทา ก้อนหิน...อาวุธเดียวหล่นลงไปกองที่เท้า
คนใจโสมมก้าวย่างเข้ามาช้าๆ แน่ใจแล้วว่าเหยื่อคงไม่พ้นกรงเล็บตน
“มึงอยากโดนเหมือนวันนั้นอีกใช่ไหม” เสียงหนึ่งดังขึ้น
ณัฐวัฒน์ชะงักกึก
วันชนะใจเหมือนจะหยุดเต้น...จำได้ว่าเสียงใคร
ร่างหนาสูงกว่าวันชนะยืนบังหน้า หลังเขาช่างกว้างผึ่งผาย เงาร่างของคนที่อยู่ในสวนนี้ก่อนที่ทั้งสองจะมายืดยาวมาบังวันชนะเอาไว้
“มึง” คนใจโสมมจำได้
วันนั้นเดินอยู่ดีๆมันก็มาหาเรื่องต่อย ก็เอาสิไม่ยอมมันหรอก แต่คิดอีกที เอามือไปคลำที่รอยแผลเป็นที่ต้นคอยังเสียวแปลบ
“ถ้าไม่อยากเจอเหมือนวันนั้น มึงจะต่อยกับกูวันนี้อีกก็ได้ กูจะไม่ให้มึงทำร้ายวินอีก” นักขัตยืนจังก้าสองมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดนูนเป่ง
บทสนทนานั้นทำให้วันชนะหวนคิดถึงวันนั้น วันที่เจอเนตรเสื้อยับยู่ยี่ เดินขากระเผก เลือดไหลซิบที่หน้าผาก หลังจากนั้นก็เจอนักขัตในสภาพบอกว่าผ่านการชกต่อยมา เพราะภาพสุดท้ายที่เชื่อมโยงคือทั้งเนตรและนักขัตหยุดคุยกันที่บันได
เขาเข้าใจผิดมาตลอด
นักขัตชกต่อยกับคนใจทรามคนนี้ตะหาก นักขัตปกป้องเขา...น้ำตาไหลออกมาเอง...ขอโทษ ตื้นตันใจ เสียใจ ดีใจ อารมณ์ปะปนยุ่งเหยิงไปหมด
“นี่...นาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางบันไดเดินขึ้นชั้นบน คนที่เดินกับวันชนะเมื่อกี้หันมาก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีหุ่นหนา จ้องมานัยน์ตาเอาเรื่องอยู่ในที... ไม่พอใจ...ทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจไม่รู้...เพราะเห็นเจ้าคนนี้เดินกับวันชนะ?
“ครับ!?” คนหยุดอยู่บนขั้นเหนือกว่ากล่าวโดยอัตโนมัติแต่ก็ยังคงความสุภาพเป็นนิสัย ชายร่างหน้าผุดรอยยิ้มที่มุมปาก
“ครับ!?” เนตรกล่าวซ้ำเมื่ออีกฝ่ายยังไม่แจ้งความประสงค์ที่เรียกตน สายตาคู่นั้นเหมือนจะสำรวจเขาอยู่ในที
“นี่ปากกาของนายทำตกเมื่อกี้” นักขัตยื่นให้
“อ้ะ ขอบใจนะ”
มันหันหลังกลับ ยอมแพ้ ไม่อย่างมีเรื่องกับนักขัต มันคงเกรงอยู่บ้าง
“ถ้ารู้ว่ามาทำอะไรวินอีก ตามถึงที่แน่ จำไว้” นักขัตขู่
คนรุกรานจากไปแล้ว วันชนะยังยืนเข้าอ่อนติดกำแพง...ยังอยู่ในเขตเงาร่างของนักขัตทาบทับมา เจ้าของเงาก็ยังยืนนิ่ง ยังหันหลังให้ จะดูให้แน่ใจว่ามันไปจริงแล้ว
ค่อยๆหันมา น้ำเสียงดุดันแข็งกร้าวเมื่อกี้หายไปหมดเหลือแต่รอยยิ้มบนใบหน้าอ่อนโยน
วันชนะน้ำตาไหลมากยิ่งขึ้น คนที่มาปกป้องเขาไม่เคยโกรธตนเลย ทั้งที่เขาจะเคยต่อว่าออกไปให้เจ็บช้ำน้ำใจ ทั้งที่แสดงออกตอบอย่างเฉยชา
คนตรงหน้านี้ก็ยังคอยปกป้องเขา
“ขอ...ขอโทษ...” วันชนะพยายามกลั้นไม่ให้สะอื้น ไม่อยากให้ตัวเองดูอ่อนแอไปกว่านี้
ร่างหนากำยำสาวเท้าใกล้ตัววันชนะเอามือลูบหัวลูบผมเบาๆ
“ขอโทษเรื่องอะไรวิน ลืมมันไปเสียเถอะ” นักขัตรั้งร่างที่เปื้อนน้ำตามาแนบกาย ไม่ได้รังเกียจเลยที่ทำแบบนี้
“หยุดร้องเสียนะ ไม่มีอะไรแล้ว”
ทำตัวเป็นปกติ กลับเข้าไปในห้องที่มีทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ กำลังครื้นเครงเฮฮา แม้จะเพิ่งเสียขวัญมาไม่กี่นาทีแต่วันชนะก็รู้สึกแช่มชื่นในใจขึ้นมาบ้าง เพราะก่อนหน้านี้ที่ทำไม่ดีต่อนักขัตเพราะนึกว่านักขัตเป็นคนไม่ดี แต่พอความเข้าใจถูกต้อง เขาก็ไม่อยากจะฝืนตัวเองต่อความรู้สึกลึกๆในใจเข้าไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ นักขัตแยกไปนั่งข้างหลิน
ต่างยิ้มให้กัน...เข้าอกเข้าใจวันชนะมองไม่เห็นคนที่นั่งข้างๆวันชนะไปชั่วคราว
ความจริงก็เป็นความจริงวันยังค่ำ หลินมีสิทธิ์ที่ตัวเองมี สิทธิ์ของคนที่เป็นแฟน เธอกุมมือนักขัตเสียแนบแน่น...ดูเหมือนนักขัตเองก็ตอบสนองด้วยอารมณ์แบบเดียวกัน นิ้วโป้งที่เป็นอิสระจากการเกาะกุมลูบไปมาที่หลังมือของหลิน
เจ็บแปลบสะกิดที่ใจ อึ้ง...นิ่งงันไป
“ต่อไปตาน้องวินแล้วค่ะ” พิธีกรเสียงสดใสประกาศเรียก วันชนะออกไปยืนหน้าห้อง ใบหน้าสดชื่น...ตบตาทุกคน
“ใครเป็นคู่ของน้องวินคะ” พี่เชอร์รี่ถามเพราะเห็นวันชนะออกมาคนเดียว
“พี่นัทครับ” ตอบเสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ปน
“เอ้ะ แล้วไหนพี่นัทล่ะคะ พี่นัทคะ” พิธีกรชะเง้อหา พร้อมกับประตูเปิดเข้ามา
“อ้ะ อยู่นี่เองนะคะ พี่นัทมาทางนี้เลยค่ะ” พิธีกรเสียงสดใสจูงคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาให้มายืนข้างๆคู่ของตัวเอง
“ให้น้องวินแนะนำพี่นัทกับเพื่อนๆได้เลยค่ะ”
“พี่นัทนะครับ ชื่อจริง ณัฐวัฒน์ ทับนรา เป็นคนอุดรครับ” วันชนะนึกเอามั่วๆ
“อาหารที่ชอบพี่เขาบอกว่าเขาชอบกินพวกไก่ทอด หรือซี่โครงหมูทอดครับ บอกว่าจะได้แทะกระดูกด้วย วินว่าฟันพี่เขาแข็งแรงดีนะครับ ตะกี้ก็ลืมถามไปว่าพี่เขาใช้ยาสีฟันยี่ห้ออะไรนะ” วันชนะโยนมุขขำแฝงข้อความเจ็บแสบไปยังณัฐวัฒน์
“...” ณัฐวัฒน์ยิ้มแหย กัดกรามดังกรอด
“เพิ่งรู้นะคะว่าพี่นัทชอบแทะกระดูก” พิธีกรแซวตามประสาจนทุกคนในห้องฮาครืน “เอาล่ะๆค่ะ ต่อไปให้พี่นัทแนะนำน้องวินให้พี่ๆน้องๆทุกคนรู้กจักด้วยนะคะ”
“น้องวิน ชื่อจริงว่า วันชนะ จินดามณี น้องเป็นคนเหนือครับ”
“จังหวัดอะไรคะ” พิธีกรแทรก
รุ่นพี่อึกอัก เล่าเรื่องได้ไม่เก่งเหมือนรุ่นน้อง ก่อนหน้านี้รู้เพียงว่าเป็นคนแถวภาคเหนือ แต่จำจังหวัดไม่ได้
“จังหวัดอะไรคะน้องวิน” พิธีกรถาม วันชนะถึงได้ตอบ
“แพร่ครับ”
“คนเหนือเขาว่าพูดเพราะนะครับ ลองให้น้องวินพูดภาษาเหนือให้ฟังสิครับ” คนพูดสื่อความนัยกระทบรุ่นน้อง
“ลองพูดหน่อยสิคะน้องวิน”
“จ้าดง่าว” วินพูดเป็นภาษาเหนือพร้อมแปลความหมาย คนในห้องยังเงียบๆเพราะยังไม่ชินกับภาษา แต่นักขัตหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ส่งแววตาเยาะหยันไปที่คนโดนด่า
“แม้แต่คำด่ายังเพราะเลยเนอะ” พี่เชอร์รี่หันไปพูดกับทุกคน
วันชนะลอยหน้าเดินลงเวที ณัฐวัฒน์มองตามหลังอย่างเคียดแค้น โดนหลอกด่าซ้ำกันสองหน
กิจกรรมต่อมาคือให้รุ่นน้องแต่ละคนจับฉลากคนละใบ บนกระดาษม้วนเล็กๆมีชื่อเพลงอยู่ กติกาคือใครจับได้เพลงไหนต้องร้องให้จบ พอจบโปรแกรมที่มีในเครื่องคาราโอเกะจะคำนวณคะแนนให้ จากนั้นจะเรียงลำดับคะแนนที่สูงที่สุดเป็นอันดับหนึ่งไล่ไปจนถึงคนสุดท้ายจากนั้นจะนำหมายเลขลำดับที่ไปเทียบกับหมายเลขของรุ่นพี่ ก็จะถือว่าเป็นพี่น้องสายรหัสกัน
“เอาล่ะคะ ต่อไปเราจะเนรมิตที่ตรงนี้เป็นเวทีประกวด อคาเดมี่ แฟนเทเชีย กันนะคะ” พิธีกรอธิบายกติกา
เสียงฮือฮาของรุ่นน้องดังขึ้น
“เริ่มคนแรกกันเลยนะคะ”
เพื่อนๆคลอตามเพลง ขอเพียงที่พักใจ ของมาลีวัลย์ ในแบบของก้อย ที่ถูกเชิญให้ร้องเป็นเพลงแรก จบเพลงได้คะแนน 94 เพื่อนๆอดทึ่งในพลังเสียงของก้อยไม่ได้ ต่างปรบมือให้ด้วยความชื่นชม
เสียงเฮลั่นเมื่ออาร์ทจับได้เพลง เลิกแล้วค่ะ ของ อาภาพร เสียงห้าวๆฟังดูแปร่งๆ แต่ก็ยังสามารถร้องไปตามทำนองได้ เพื่อนๆปรบมือเข้าจังหวะจนเจ้าตัวอดอาการไว้ไม่อยู่ เต้นท่าปัดมือที่เอวไปด้วย เรียกเสียงหัวเราะไปได้ตลอดเพลง อาร์ทได้ 55 คะแนน
“กรี๊ด!” เสียงของพี่เชอร์รี่ดังก้องห้องผ่านไมโครโฟนเมื่อหลินส่งฉลากที่ตนจับได้ให้ดู
“เป็นเพลงคู่ค่ะทุกๆคนขา” พิธีกรยิ้มหน้าบาน
“น้องหลินบอกเพื่อนๆทีสิค่ะว่าจับได้เพลงอะไร” พิธีกรเย้า
“หนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือค่ะ” พูดพร้อมยิ้มเอียงอาย
“สงสัยเจ้าที่แถวนี้จะมองเห็นนะคะ น้องหลินจะเลือกใครเป็นหนุ่มนาข้าวดีคะ” พี่เชอร์รี่แซวสายตาชำเลืองไปทางนักขัต เป็นที่รู้กันว่าดาวเดือนมหาวิทยาลัยคู่นี้เป็นแฟนกัน
เสียงเพื่อนแทบจะทุกคน ยกเว้นวันชนะ ปรบมือเกรียวเชียร์ให้นักขัตออกไปร่วมแจมด้วย จนในที่สุดคนโดนเชียร์ก็ลุกเดินอ้อมผ่านหลังวันชนะไป
“บ้านของพี่ทำนา ทำนา ปลูกข้าวทุกเมื่อ
น้องเป็นสาวนาเกลือ ขายเกลือนั้นซื้อข้าวกิน
บ้านของพี่อยู่ที่กาฬสินธุ์
ส่วนตัวยุพินอยู่สมุทรสาคร
พี่มาเจอะคนงาม คนงาม บ้านอยู่ดาวคะนอง
นับว่าเป็นบุญของน้อง มาพบพี่ที่ทักน้องก่อน...”
ชายหนุ่มหญิงสาวราวกับร่ายมนต์ให้ทุกคนในห้องเงียบงันตั้งใจฟังทั้งคู่ร้องเพลงรับส่งกันอย่างเข้าจังหวะบรรยากาศอบอวลด้วยไอรักจนหลายคนอดอิจฉาเสียไม่ได้ หนุ่มหล่อสาวสวยเหมาะสมกันมากเป็นกิ่งทองใบหยกของจริง
วันชนะไม่ได้หันหน้าหนี ภาพอันหวานซึ้งส่งสายตาให้กันเป็นประกายของคนทั้งคู่ฉายลึกในนัยน์ตาแววหม่นของวันชนะ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

manza555

อย่าทำอะไรวินเล้ยย

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

{:sm-52:}ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่