++ แค่มีนาย ++$$$$ 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ชายหนุ่มหญิงสาวราวกับร่ายมนต์ให้ทุกคนในห้องเงียบงันตั้งใจฟังทั้งคู่ร้องเพลงรับส่งกันอย่างเข้าจังหวะบรรยากาศอบอวลด้วยไอรักจนหลายคนอดอิจฉาเสียไม่ได้ หนุ่มหล่อสาวสวยเหมาะสมกันมากเป็นกิ่งทองใบหยกของจริง
วันชนะไม่ได้หันหน้าหนี ภาพอันหวานซึ้งส่งสายตาให้กันเป็นประกายของคนทั้งคู่ฉายลึกในนัยน์ตาแววหม่นของวันชนะ
หนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือได้ไป 98 คะแนน รู้คะแนนคนทั้งคู่ก็โดนแซวยกใหญ่ว่าเป็นด้วยพลังแห่งรัก
“โอ้ จับได้เพลงอินเตอร์เสียด้วยนะคะ” พี่เชอร์รี่กล่าวนำ
“น้องวินร้องได้ไหมคะเพลงนี้” พิธีกรถามแต่ไม่ต้องการคำตอบจริงจัง
“แต่ยังไงก็ต้องร้องนะคะ”
…Whenever sang my songs on the stage, on my own
Whenever said my words wishing they would be heard
I saw you smiling at me was it real or just my fantasy?
You'd always be there in the corner of this tiny little bar…
My last night here for you same old songs, just once more
My last night here with you? maybe yes, maybe no
I kind of liked it your way how you shyly placed your eyes on me
Did you ever know that I had mine on you?...
เหมือนจะเป็นดังคำที่พี่เชอร์รี่พูดก่อนนี้ว่า สงสัยเจ้าที่จะรู้เห็น จึงทำให้วันชนะได้ร้องเพลงนี้ แต่สิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงคือน้ำเสียงมีพลัง การร้องขึ้นเสียงสูงต่ำไม่ผิดเพี้ยน สะกดคนทั้งห้องให้นิ่งเงียบไปอีกรอบ ทำนองเพลงเศร้าสร้อยราวจะเศร้ากว่าต้นแบบ สีหน้าแสดงอารมณ์เด่นชัด
สายตาทุกคู่จดจ้อง แต่มีเพียงหนึ่งที่วันชนะจดจ่อ นักขัตเหมือนจะรู้สึกผิดปกติที่ใจตัวเองเหมือนกัน แววตาหม่นลงเหมือนคนร้องเพลงเศร้านั้น...ลำบากใจ
…Darling, so there you are with that look on your face
As if you're never hurt as if you're never down
Shall I be the one for you who pinches you softly but sure
If frown is shown then I will know that you are no dreamer
So let me come to you close as I want to be
Close enough for me to feel your heart beating fast
And stay there as I whisper how I love your peaceful eyes on me
Did you ever know that I had mine on you?
Darling, so share with me your love if you have enough
Your tears if you're holding back or pain if that's what it is
How can I let you know I'm more than the dress and the voice
Just reach me out then you will know that you're not dreaming
Darling, so there you are with that look on your face
As if you're never hurt as if you're never down
Shall I be the one for you who pinches you softly but sure
If frown is shown then I will know that you are no dreamer…
เพลงเศร้าเกินไป...เพราะมีอารมณ์คล้อยไปกับมัน
เพลงจบลงก่อน หากต่ออีกสักครึ่งนาทีน้ำตาคงจะเอ่อล้นแน่นอน วันชนะกระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งแล้วโน้มตัวขอบคุณ
รูปตัวการ์ตูนถือป้ายคะแนนปรากฏ
ทุกคนปรบมือให้กับคะแนนยอดเยี่ยมนั้น แม้แต่ณัฐวัฒน์
“อึ้งกันไปเลย อึ้งกันไปเลย” พิธีกรชักทุกคนให้กลับมายังจุดที่อยู่
“น้องวินของเราร้องเพลงได้ยอดเยี่ยมมากๆเลยค่ะ ตะกี้พี่กลั้นน้ำตาไว้เกือบไม่อยู่แน่ะค่ะ”
วันชนะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ยืนมองดูตัวเองในกระจก...นิ่ง ใบหน้าเริ่มแต้มอารมณ์ทีละนิดๆ ตาพร่า...น้ำในตาเอ่อท้น
ร้องไห้...เงียบๆ คนเดียว บอกกับคนในกระจก ตัดใจได้แล้ววิน จากนี้ไปเขาจะเป็นเพื่อนที่ดี...เท่านั้น
ไม่มากกว่านั้น เราผิดเองที่ไปรักเขา... เอาล่ะ ล้างหน้าเสีย ยิ้ม แล้วออกไปสนุกกับเพื่อนๆดีกว่า
...ล้างคราบน้ำตาออกไปเสีย...
นักขัต! หยดน้ำยังเกาะบนใบหน้า ลืมตาขึ้นก็เห็นเขาอยู่ในกระจก วันชนะหันหลังให้ แต่มองเขาผ่านเงาในกระจก...นี่คงจะสะท้อนโลกแห่งความเป็นจริงสินะ  วันชนะเฝ้าฝันหาแต่ภาพมายาในกระจกเงา โลกที่สะท้อนสิ่งที่ตรงกันข้าม
“วิน...” คนในกระจกเรียก
“ไง ตั้ม” ตอบด้วยเสียงกระปรี้กระเปร่า
“วันนี้สนุกไหม”
“...” ไม่มีคำใดหลุดออกมา
คนยืนข้างหลังมองใบหน้าวันชนะผ่านกระจกเช่นกัน “วินร้องไห้?”
“นายว่าอะไร เราจะร้องไห้ทำไมกัน” ปากปฏิเสธแต่ขอบตาสีแดงกลบเกลื่อนความจริงไม่ได้
“ระวังน้ำกระเด็นนะ เราจะล้างหน้า” วันชนะรีบก้มหน้าลงอ่าง เปิดน้ำแรงดังซู่ วิดน้ำใส่หน้า
บ้าจริง! น้ำตาอย่าไหลมาตอนนี้เชียวนะ
แยกไม่ออกแล้วว่าร้องอยู่หรือเปล่า จิตใจมันร้อง ไม่อยากให้เขาเห็น ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ...อยากจะลืม อยากจะชำระมันไปให้หมด วิดน้ำอีก...ไม่รู้แล้วว่าน้ำตายังปนไปกับสายน้ำ...หรือว่าน้ำตาหยุดไปแล้ว
วักน้ำจนคอเสื้อเปียกชุ่ม กระนั้นมือคู่นั้นก็ยังวักน้ำต่อไป
“...พอเถอะวิน”
มืออุ่นจับที่แขนข้างหนึ่งให้หยุด วันชนะยังก้มหน้าอยู่กับอ่าง นักขัตดึงแขนที่จับไว้ออกห่างจากที่สายน้ำยังไหลซู่
ค่อยๆพาวันชนะออกมา...ยังคงหลับตา หันหน้ามาเผชิญกัน...ยังคงหลับตา จับเอาไว้ได้ทั้งสองมือ วันชนะยังคงหลับตา
“เราไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรนะวิน เราบอกไม่ถูก ลังเลมาตลอด”
นักขัตจ้องที่ใบหน้าชุ่มน้ำของวันชนะ เงียบไปอึดใจ
วันชนะยังคงหลับตา
“เราเจ็บปวดใจที่เห็นโดนรุ่นพี่คนนั้นรังแก เราไม่อยากเห็นรอยนั่น เรามันขี้ขลาดที่สุด ไม่กล้าเผชิญหน้าความจริง ทั้งที่ตอนนั้นเราควรจะไปดูแลวิน แต่เรากลับหนี...”
วันชนะค่อยๆลืมตาขึ้น มองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา...ชัดเจน ไม่ใช่ในฝัน ไม่ใช่ในกระจก
“ตั้ม...” วันชนะขยับปากจะพูดต่อ แต่ถูกมือของนักขัตหยุดเอาไว้
“เมื่อกี้ ตอนที่วินร้องเพลงนั้น...สิ่งที่เรารับรู้มันมากกว่าความหมายของเพลง แต่เรามองเห็นสิ่งที่วินมีให้เรามาตลอด ที่ผ่านมาเรามัวแต่ลังเล...”
“ตั้ม...” วันชนะรู้สึกราวกับสิ่งที่รอมาตลอดกำลังจะเกิดขึ้น นักขัตหายใจเข้าลึกก่อนพูดออกมา
“เราแน่ใจแล้ววิน”
“เรารักนาย”
มือที่จับแขนวันชนะเอาไว้รั้งไปข้างหลัง อีกข้างโอบร่างที่เปียกน้ำเข้าหาตัว ใบหน้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนอยู่ในระยะใกล้กว่าจะเห็นภาพได้ชัด วันชนะหลับตาลงอีกครั้ง น้ำตาริ้นอีกครั้ง ริมฝีปากเย็นได้รับไออุ่นๆจากริมฝีปากนุ่มของชายที่เขาเฝ้าฝันมาตลอด
...อบอุ่น...เนิ่นนาน...
“เรารักนาย ตั้ม”
สิ่งที่เห็นเกินกว่าที่หญิงสาวจะรับได้ ภาพสะท้อนจากเงากระจกในห้องน้ำชายนั้น เมื่อกี้อยู่ๆนักขัตก็ลุกพรวดพราดออกมา เลยจะมาตามดูเสียหน่อยว่าเป็นอะไรไปหรือเปล่า มีเสียงคุยดังจากในห้องน้ำชาย ที่ประตูแง้มเอาไว้ มองจากด้านนอกเห็นกระจกสะท้อนคนสองคน...ทันได้เห็นได้ยินสิ่งที่คนทั้งคู่แบ่งปันให้แก่กัน
ไม่จริง!
11 : ถ้าเธอพร้อม ฉันก็พร้อม...ไปด้วยกัน
“แล้ว...หลิน” วันชนะฉายแววกังวล หนักใจเรื่องที่จะเกิดระหว่างคนรักกับเพื่อน
นักขัตเองก็แสดงความกังวลก่อนจะยกคางวันชนะขึ้นมาสบตากัน ชายหนุ่มมอบความเชื่อมั่นแก่คนรักผ่านรอยยิ้ม
“ให้เวลาตั้มหน่อยนะ” บีบที่ไหล่เบาๆก่อนจะรวบร่างคนรักที่เพิ่งตัดความลังเลไปได้มากอดแน่นอีกครั้ง จูบที่ต้นคอ
“วินรู้สึกไม่ดีเลย”
แม้เคลือบหวานเอาไว้ก็คงเพียงเปลือกนอก ไม่นานพอหมดความหวานสิ่งที่ต้องเผชิญก็คือยาขม หากทนไม่ได้ก็คงต้องบ้วนทิ้งหรือรีบกลืน หากแต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่สิ
“วินกลับมาแล้วเหรอจ้ะ ตั้มด้วย ไปไหนมาไม่บอกกันเลยนะ” สุวรรณาทักเป็นปกติเมื่อเห็นเพื่อนและคนรักเปิดประตูเข้ามา
...คนรัก?...คำถามผุดขึ้นในใจ ...ใช่หรือ?...ยังใช่อยู่หรือ? หัวเราะเยาะอยู่ในใจ...ให้คนทั้งคู่ หรือสมน้ำหน้าตัวเองกัน
“พี่เขาจะเฉลยพี่รหัสแล้วนะ” สุวรรณาบอก
“อืม” วันชนะรับคำ สายตาละอายแต่คิดว่าอีกฝ่ายน่าสงสารที่ไม่รู้ความลับระหว่างเขากับนักขัต
สายตาเจ็บแค้น เหยียดหยันดูถูก สายตาที่ถือตนว่าเหนือกว่าโชติขึ้นชั่วแวบก่อนจะถูกกลบด้วยรอยยิ้มสวย
“ตั้มจ้ะ เดี๋ยวเสร็จจากนี้เราไปหาอะไรกินกันอีกไหม แล้วค่อยไปส่งหลินที่บ้านนะ คุณพ่อกับคุณแม่หลินเขาอยากพบตั้มนะ” หล่อนจงใจพูดให้เสียงดังข้ามฝั่ง มือเอื้อมไปจับมือของนักขัต แต่ในใจยังเห็นภาพเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้ ที่มือเธอกับคนรักเกาะกุมอบอุ่น จับมือคราวนี้ไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่แล้ว...ช่างรวดเร็วนัก...
นี่แหล่ะนะ ผู้ชาย  ไม่ใช่สิ! ไม่ใช่
หล่อนจงใจให้เห็นมือที่จับอยู่ เธอแสดงได้เนียนว่าไม่รู้อะไรนักขัตพยายามจะขยับมือออกเพราะรู้ว่าวันชนะเห็น แต่ที่วันชนะเห็นมากไปกว่านั้นคือสายตาที่มองต่ำส่งมาทางตน

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

manza555

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากนะครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่