++ แค่มีนาย ++$$$$ 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้ะ ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” นักขัตรีบลุกจากไป สายตามองผ่านแซกส์ไปข้างหลัง
“อืมๆ เจอกัน” แซกส์รีบพูดตามหลัง
นักขัตไม่อยู่แต่ขนมปังราดนมกับช็อกโกแลตยังอยู่เลยเสร็จเสร็จแซกส์เรียบจาน กินแล้วกำลังจะเดินพ้นบริเวณร้าน
“เฮ้ย! กินแล้วไม่จ่ายเหรอ” เจ้าของร้านร้องแหวกอากาศ
วันชนะเดินหอบตำราเล่มหนาสองสามเล่มเดินเลียบรั้วกั้นสนามฟุตบอลตรงไปยังตึกสี่
“เฮ้ย!” วันชนะสะดุ้งบิดตัวหันกลับอัตโนมัติ เพราะมีคนแกล้งจี้ที่เอวทั้งสองข้าง มือยกหนังสือเตรียมจะทุบ
“จะตีแฟนตัวเองได้ลงคอเหรอ” นักขัตปั้นหน้าทะเล้น
“ทุบให้ตายเลย นี่...นี่” วันชนะยกหนังสือหนาในมือทุบเบาๆ นักขัตยอมให้สองทีแล้วคว้าเอาไปแย่งถือ
“ผลสอบเป็นไงบ้าง” นักขัตถาม
“ยังไม่รู้เลย คงทยอยประกาศพรุ่งนี้” วันชนะมีแววกังวล ตอนช่วงสอบมีเรื่องตั้งมากมายกวนสมาธิ
“เอาใจช่วยนะ” นักขัตส่งยิ้มให้ รอยยิ้มแบบเดิม จากคนๆเดิม แต่มีความหมายมากมายทุกครั้ง
คนตัวสูงกว่าเดินเบียดเข้ามาใกล้ ราวจะเป็นหลักให้พักพิงใจคลายความกลัวในทุกสิ่ง วันชนะหน้าแดงก่ำเมื่อมือของนักขัตค่อยๆสอดประสาน...รู้สึกตัวเบาเหมือนเป็นขนนกลอยอยู่ในอากาศ
“บ้าเหรอ เดี๋ยวคนก็เห็นหมด” วันชนะนึกขึ้นได้รีบสลัดมือ
นักขัตกำไว้แน่น ทำหน้าตาย
“ถ้าวินกลัวตั้มปล่อยก็ได้” นักขัตพูดเสียงขรึม จริงจัง “แต่ปล่อยตอนไปถึงห้องแล้วนะ” หน้าจริงจังเปลี่ยนเป็นหัวเราะร่วน
นิสิตหญิงกลุ่มหนึ่งเดินใกล้เข้ามาตรงหน้า นักขัตก็ยังไม่ปล่อยมือ หันมามองหน้าวันชนะเหมือนจะถามว่าพร้อมไหม ตัดสินใจจะไปกับผมไหม พร้อมที่จะเผชิญโลกนี้กับผมไหม
ไม่มีสักคนในกลุ่มนิสิตหญิงนั้นไม่หันมามองนิสิตชายหน้าตาดีสองคนเดินจับมือกันสวนทางมา
วันชนะยิ้มให้กับการตัดสินใจของตัวเอง ...ถ้าเธอพร้อม ฉันก็พร้อม...
แสงทองแต้มที่ปลายฟ้าอีกด้าน ดวงตะวันกำลังจะลับไป ภายใต้ท้องฟ้าผืนนี้ ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ...คนสองคนรักกัน ...คนสองคนแหวกกฎเกณฑ์สังคม ...ผู้ชายสองคนเดินจับมือไปด้วยกัน
ข้างหลังคนทั้งคู่มีหญิงสาวสวยที่มีตำแหน่งเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยยืนตาวาวโรจน์
เมื่อกี้เธอไม่น่ายอมอ่อนข้อให้นักขัตง่ายๆเลย ถ้าง้อหน่อย ขอร้องเขาสักนิด...บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจ คิดได้ดังนั้นจึงได้ย้อนกลับมา
...มาทันเห็นภาพนั้นพอดี...
12 เปิดม่านการแสดง
“อ้ะ อย่าปฏิเสธนะจ้ะ” เจ๊ใหญ่ชี้หน้าวันชนะ แต่แตะที่ปากหยักได้รูปของนักขัตพร้อมทำตาหยาดเยิ้ม
“พวกหนูติดหนี้เจ๊หนึ่งครั้งนะ จำไม่ได้เหรอ” เจ๊ใหญ่ทวงบุญคุณตอนที่ไปช่วยวันชนะออกมาจากโรงพัก
“ถ้าไม่ตกลงตามนี้ งั้นเจ๊ขอคืนนึงก็ได้” เจ๊ใหญ่ลูบที่หน้าอกนักขัต คำพูดคล้ายตลกๆนั้นความหมายขู่กลายๆ
เหตุนี้ทั้งนักขัตกับวันชนะจึงต้องยอมเข้าร่วมชมรมศิลปการแสดงของเจ๊ใหญ่ ด้วยแววตาอันคมกริบที่มองปุบเห็นนักขัตอยู่ในชุดองครักษ์มาดขรึมกับวันชนะอยู่ในชุดเจ้าชายสูงศักดิ์อันเป็นพล็อตเรื่องละครเวทีที่ชมรมของเจ๊ใหญ่จะจัดขึ้นเดือนหน้า
“ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหมนะตั้ม” วันชนะกังวล
“ต้องทำได้สิ อยากเห็นวินในชุดเจ้าชายเหมือนกัน” นักขัตให้กำลังใจแต่ในแววตาของตัวเองก็กังวลอยู่กับบทองครักษ์เหมือนกัน
“เอาเถอะ ลองดูสักครั้งละกัน” วันชนะพูดให้กำลังใจทั้งสองคน “ต้องไปซ้อมเย็นนี้เลยใช่ไหมนี่”
นักขัตยังนั่งอยู่กับวันชนะใต้ต้นนนทรีเดิม
“อีกยี่สิบนาทีตั้มมีเรียนนี่” วันชนะเตือนนึกว่านักขัตไม่ดูเวลา
“รู้แล้วน่า ก็ตั้มยังไม่อยากไปนี่” นักขัตจ้องหน้าวันชนะ มองลึกเข้าไปในตา “อยากอยู่กับวิน”
“เว่อร์ล่ะๆ” วันชนะหน้าแดง แม้จะคบกันเป็นคนรักแล้วก็ยังอดใจเต้นไม่ได้ทุกครั้งที่ตาคู่นี้มองมา
นั่งอยู่สักพักก็ได้เวลาไปเรียน
“เจอกันตอนเย็นนะ” นักขัตบอกก่อนลุกไป
“ทางนี้จ้ะน้องวิน” เจ๊ใหญ่เรียกวันชนะว่าน้องแทนคำว่าหนูที่เคยเรียกอยู่เสมอ เพราะว่ามีคนอยู่หลายคนที่ชมรม
วันชนะยกมือไหว้เจ๊ใหญ่กับรุ่นพี่อีกห้า-หกคนที่ชมรม
“น้องวินจะมาเล่นบทเจ้าชาย” เจ๊ใหญ่พูดกับเพื่อนๆก่อนหันไปถามความเหมาะสม “ทุกคนว่ายังไงบ้าง”
“บุคลิกให้ หน้าตาก็ใช่ หานักแสดงเก่งนะใหญ่” รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น
เจ๊ใหญ่ยิ้มภูมิใจ
“ตกลงเราก็ได้ตัวแสดงหลักครบแล้วน้องวินเป็นเจ้าชาย น้องตั้มเป็นองครักษ์ และเจ้าหญิงก็น้องหลิน ส่วนตัวประกอบอื่นๆก็ยังไม่เร่งก็ได้” เจ๊ใหญ่สรุป
“เดี๋ยวครับ พี่ใหญ่...หลินไหน?” วันชนะเริ่มใจสั่น ตั้งแต่เปิดเทอมมายังไม่ได้เจอหน้ากันจังๆเสียที ยังไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยถ้าต้องเผชิญกัน
“น้องหลินดาวมหา’ลัยไงจ้ะ” เจ๊ใหญ่ตอบโดยไม่ได้รู้เรื่องเบื้องหลังด้วยเลย
“พูดถึงก็มาพอดี”
ข้างหลังวันชนะ นักขัตกับหลินที่เพิ่งกลับจากเดินออกไปซื้อของกินข้างนอกมา
“วิน” นักขัตยิ้มแย้ม
ขณะที่สุวรรณาเหมือนวางตัวนิ่งๆ
“สวัสดี วิน” เสียงหล่อนเรียบๆฟังดูเย็นอย่างประหลาด
วันชนะทำใจดีสู้เสือ พยายามคุมตัวเองให้นิ่ง
“หลิน”
“เอาล่ะจ้ะเด็กๆ เจ๊จะแจกบทให้ไปอ่านกันก่อนนะจ้ะ แล้วอีกสามวันเรามาเริ่มซ้อมกัน เนื้อเรื่องคร่าวๆก็คือว่าเจ้าชายเป็นคู่หมั้นกับเจ้าหญิงซึ่งทั้งคู่ไม่เค้ย ไม่เคยเจอกันมาก่อน เพื่อความมั่นคงของอาณาจักรของเจ้าหญิงทางพ่อแม่ก็เลยยกลูกสาวให้เจ้าชายซึ่งเป็นอาณาจักรที่แข็งแกร่งกว่า แต่ว่าเกิดอุบัติเหตุทำให้เจ้าหญิงของเราดั๊นไปตกหลุมรักกับองครักษ์ของเจ้าชาย...”
หลังจากที่บรีฟงานเสร็จเจ๊ใหญ่ก็ปล่อยตัวนักแสดงทั้งสามกลับไปได้ เพราะยังมีงานอีกหลายอย่างต้องทำเช่นว่าวางแผนจัดหาตัวประกอบ การโฆษณา
“ไปหาไรกินกันไหม?” หลินชวน
“อืม” นักขัตทำท่าคิด หันมามองวันชนะขอความเห็น
ใจจริงนักขัตไม่ค่อยอยากไปนักเพราะว่ายังมีอาการ
‘เข้าหน้าไม่ติด’ กับหลิน แต่ดูสถานการณ์แล้วปฏิเสธยากจึงได้เออออห่อหมกไปตามคำชวน นึกในใจว่านักขัตไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือว่าเรื่องมันเพิ่งผ่านมาได้ไม่นานเองนะ ฝ่ายนั้นจะรู้สึกอย่างไร วันชนะเองจะรู้สึกอย่างไร นักขัตช่างทำเป็นไม่รู้ร้อนเอาเสียเลย  ที่ร้านอาหารข้างๆมหาวิทยาลัย
“เต้าหู้ทรงเครื่องค่ะ” พนักงานร้านยกมาเสริฟเป็นจานแรก
“ของโปรดของตั้มไง หลินจำได้” หล่อนออกตัวว่าเป็นคนสั่งให้นักขัตเอ่ยขอบใจ
วันชนะรู้สึกไม่ดีว่าตัวเองไม่เห็นจะรู้เลยว่านักขัตชอบกินอะไร ไม่นานนักกับข้าวสี่-ห้าอย่างก็วางอยู่บนหน้าสองหนุ่มหนึ่งสาว
“วินเงียบเชียว นี่จ้ะยำนางเอก” หล่อนตักกุ้งตัวใหญ่จากเมนูที่ชื่อว่า
‘ยำนางเอก’ ที่มีกุ้งเป็นตัวเอกในจานวางลงบนจานข้าวของวันชนะ
“ขอบใจ หลิน” วันชนะกล่าวเรียบๆ
“ระวังเปลือกกุ้งติดคอนะจ้ะ” หล่อนยิ้มยั่ว แล้วหันไปตักของชอบของนักขัตเหมือนเอาใจ
นักขัตยิ้มๆ
การสนทนาเป็นไปอย่างลื่นไหล แต่เป็นแต่นักขัตกับหลินเสียมากกว่า
“อุ้ย! ตายจริง” หลินอุทานอย่างดัดจริต “ลืมตัวไปเลย หลินกลายเป็นบุคคลที่สามหรือเปล่าคะนี่” หล่อนพูดเหมือนรู้ตัวหากแต่เป็นการเปิดเกมรุก เมื่อเห็นวันชนะนั่งเงียบๆ
“งั้นหลินจะกลับละ” หล่อนกระวีกระวาดหยิบกระเป๋าถือ
“ไม่ใช่จ้ะหลิน” วันชนะพูด แต่แววตามีแวว
‘น้อยใจ’ ที่นักขัตเอาแต่คุยกับคนรักเก่าอย่างเดียว
“หลินไม่ได้เป็นบุคคลที่สามเสียหน่อย” นักขัตพูดเอาใจ เขาไม่ได้หันมามองทางวันชนะเลย
“จริงเหรอตั้ม” หล่อนลากเสียง มองหน้านักขัตเหมือนจะขอการคอนเฟิร์มอีกที
“อืม จริงสิ ตั้มให้หลินเป็นบุคคลที่หนึ่งเลย” นักขัตพูดติดตลกแต่รักษาน้ำใจหญิงสาวที่เคยเป็นคนรักกัน
“โหย หลินไม่กล้าเป็นบุคคลที่หนึ่งหรอกตั้ม โบราณว่าไว้สตรีเพศไม่สมควรเป็นช้างเท้าหน้า” หล่อนเน้นคำว่าสตรีเพศ ความหมายที่พูดดูจะโยนตำแหน่งบุคคลที่สามให้อีกคน
วันชนะเกร็งขึ้นมา อาการงอนกำเริบ
“ไปห้องน้ำหน่อยนะ”
ก่อนลุกมาวันชนะเห็นแววสะใจในตาเพื่อนหญิง
อึดอัดใจ เขาเป็นเพื่อนวันชนะหนำซ้ำยังเป็นคนรักเก่าของนักขัตวันชนะไม่อยากโต้ตอบ ไม่อยากคิดว่าคำพูดเชือดเฉือนนั้นจะหมายความตามนั้นจริงๆ
นักขัตก็น่าหยิกจริงๆ ไม่เห็นจะคุยกับตนบ้าง นั่งอยู่ข้างๆกันแท้ๆคอยดูเถอะกลับไปจะไม่พูดด้วยเลย ก็ไม่อยากพูดกับเราดีนัก
กลับมานั่งที่โต๊ะสองคนนั้นก็ยังคุยกันออกท่าออกทางสนิทสนมเหมือนเป็นคนรักกันเช่นนั้นแหล่ะ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

manza555

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่