++ แค่มีนาย ++$$$$ 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ตั้งแต่เจอวิน”
“วินน่ะกูดูออก” วุฒิพูดออกมา
วันชนะที่แอบเงี่ยหูฟังอยู่ที่ระเบียงถึงกับหน้าร้อนผ่าววุฒิรู้มาตลอด
“กูได้ยินวินละเมอเรียกชื่อมึงกลางดึกอยู่บ่อยๆ” วุฒิพูดอีก
วันชนะหน้าแดงแจ๋

“เหรอ” นักขัตยิ้มไม่หุบ
“ก็นึกว่าวินจะรักมึงข้างเดียวเสียอีก เลยเอาแต่เศร้าๆ ...มิน่าล่ะช่วงหลังนี้ดูสดใสขึ้น” วุฒิทวนเหตุการณ์
“มึงรังเกียจกูไหม?” นักขัตถามน้ำเสียงจริงจัง
“กูเฉยๆว่ะ เกย์ก็คน มึงเพื่อนกูนะ วินก็เพื่อนกู” วุฒิพูดน้ำเสียงจริงจังเช่นเดียวกัน
เงียบไปสักพักก่อนเสียงโวยวายของวุฒิจะดังขึ้น
“เฮ้ย ออกไป ไม่ต้องมากอดกู” วุฒิดันตัวออก
“กูซึ้งใจมึงว่ะเพื่อน” นักขัตกระชับวงแขน
“กูรักมึง”
“เออ รู้แล้ว ไปกอดวินนู่นไป๊” วุฒิตะกาย
กลับมาที่ห้อง 609 เปิดประตูเข้ามาวันชนะรอท่าอยู่แล้ว โผเข้ากอดคนที่เปิดประตูเข้ามา
“ขอบใจมากนะวุฒิ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย” วันชนะหลับตาพริ้ม พอลืมตาก็เห็นวุฒิยืนอยู่ข้างหน้า
“อ้าว วันชนะรีบดันตัวออก” กอดผิดคน
วุฒิยิ้มให้วันชนะอย่างเข้าใจ
“ว่าแต่เมื่อกี้ทำไรกันอยู่น่ะ”
“อยู่ตรงไหนนะครับพี่ภัทร วินหาไม่เจอ” วันชนะคุยผ่านมือถือเดินวนอยู่บริเวณจุดที่คิดว่าเป็นสถานที่นัด
“ร้านนี้แหล่ะวิน หันมาสิ” คนในมือถือพูด
วันชนะหันรีหันขวางพักหนึ่งก็พบว่าตนยืนอยู่หน้าร้าน ข้างหน้าตกแต่งเป็นสวนหย่อมเล็ก ปลูกไม้เลื้อยเกาะรอบกระจกบานใหญ่ที่หน้าร้าน ภัทรนั่งอยู่ในนั้น นั่งติดกระจก คงมองเห็นวันชนะนานแล้ว
“สวัสดีครับพี่ภัทร” วันชนะยกมือไหว้
“อืม นั่งก่อนวิน” ผู้อาวุโสกว่าไม่กี่ปีรับไหว้
พอนั่งเรียบร้อยวันชนะถึงได้พบว่าภัทรดูหล่อเหลือเกิน เป็นผู้ชายที่เรียกว่าเพอร์เฟคจริงๆ บุคลิกนิ่งขรึมและสุภาพ จะว่าไปแล้วภาพตอนที่เจอกันครั้งแรกนั้นเลือนรางไปจากความทรงจำของวันชนะนานแล้ว อาจเพราะเจอกันเพียงครั้งเดียวและก็ไม่นาน พอมาเจออีกทีวันนี้คนที่นั่งตรงข้ามก็ทำให้วันชนะใจเต้นได้มากโข ระคนกับความรู้สึกต่างกันราวฟ้ากับดิน
น้ำส้มถูกเสิร์ฟที่หน้าคนมาใหม่
“พี่สั่งกับข้าวไว้ละเดี๋ยวคงมา น้องวินหิวรึยัง ดื่มน้ำส้มไปก่อนนะ” ว่าเสร็จก็หันไปเร่งกับบริกร
“ไม่เป็นไรครับพี่ภัทร เอ่อ...” วันชนะเกรงใจที่จะบอกว่าจะรีบกลับไปซ้อมละคร ใจเขาพะวงอยู่กับนักขัตมากกว่า
“วินอยู่ทานข้าวกับพี่ก่อนนะ” ภัทรพูดเป็นเชิงดึงตัวเอาไว้
“ครับ”
โดยที่คนทั้งสองไม่รู้ตัวว่าถูกแอบมองอยู่จากร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม นักขัตที่แอบตามมาใส่หมวกแก๊ปและแว่นตากรอบหนา มองเห็นแต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน
ทำไงได้ล่ะ ก็เขาเป็นห่วงวันชนะนี่นา
ตอนแรกก็ลังเลว่าถ้าเขาตามมาจะดีหรือ ถ้าโดนจับได้วันชนะจะโกรธหรือเปล่านะ แต่ที่สุดก็ตัดสินใจ ... เพราะเป็นห่วง ... อยากจะเห็นหน้าคนที่วันชนะคุยด้วย คนที่ชอบวันชนะถึงขั้นให้มือถือราคาแพงมาง่ายดาย
หึง!?
คนนั่งร้านกาแฟคอยจดจ้องร้านอาหารฝั่งตรงข้ามไม่ได้รู้ตัวเองหรอกว่าอาการแบบนี้เรียกว่าอะไร
อาการกังวล ไม่สบายใจ ไม่ชอบใจที่เห็นแฟนตัวเองอยู่กับคนอื่นสองต่อสอง และก็รู้ด้วยว่าคนนั้นชอบแฟนตัวเองอยู่
“นี่ครับพี่ภัทร มือถือของพี่ วินขอคืนให้นะครับ” วันชนะล้วงมาวางที่กลางโต๊ะ
เสียงโทรศัพท์มือถือของภัทรดังขึ้นพอดี เขายกมากดรับคุยเรื่องงานอยู่สักนาทีก่อนจะวางสาย
“วินเก็บไว้เถอะ พี่ให้ เห็นไหมพี่ก็มีเครื่องใหม่แล้ว” ภัทรคะยั้นคะยอให้วันชนะรีบเก็บลงไป พอเห็นท่าทางลังเลเลยลุกขึ้นเอื้อมไปจับมือของวันชนะมาวางทับมือถือนั้นเสียแล้วบีบเบาให้วันชนะกำโทรศัพท์เครื่องนั้น
“จะดีหรือครับพี่” วันชนะลังเล
“ถ้าลำบากใจเอาไว้พี่ค่อยให้วินมาทำงานชดใช้ละกัน” ภัทรหาข้ออ้างให้วันชนะรับไป
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ” วันชนะรู้ตัวว่ามือของภัทรยังวางอยู่บนมือตัวเองเลยชักมือกลับอย่างสุภาพ
พอดีกับอาหารที่สั่งไว้ทยอยมาเสิร์ฟ ทั้งสองจึงเริ่มบทสนทนาเรื่องอื่นๆ ความสนิทสนมไว้ใจเหมือนตอนคุยกันผ่านโทรศัพท์ก็เริ่มต่อติด
บังเอิญว่าประตูร้านเปิดเพราะมีลูกค้าท่านอื่นเข้ามา บังเอิญว่าข้างนอกมีลมแรงพอดิบพอดี และบังเอิญว่าฝุ่นผงเพียงเล็กๆที่ปลิวมาจะพอเหมาะมาลงที่นัยน์ตาของวันชนะ
“อ้ะ ฝุ่นเข้าตา” วันชนะเคืองที่ตา จะเอามือขยี้
“อย่าขยี้สิวิน” ภัทรรีบจับมือห้ามไม่ให้วันชนะขยี้
“ให้พี่ดูหน่อย”
บังเอิญว่าจังหวะที่วันชนะนั่งนิ่งอยู่ให้ภัทรยื่นหน้าไปใกล้ๆเสาะหาเจ้าผงตัวปัญหาและมุมตรงที่พวกเขาอยู่กับตำแหน่งที่นักขัตอยู่ยังฝั่งตรงข้ามนั้นได้บังเกิดเป็น ‘ช็อตเด็ด’ แบบในละครมักใช้มุขนี้เสมอๆพอดี
นักขัตเห็นเป็นว่าภัทรจูบกับวันชนะอย่างไม่อายสายตาใครๆวันชนะก็กระไร นั่งนิ่งให้เขาทำ มันคงจะหล่อมากล่ะสิ ดีกว่าเขาล่ะสิ ลมโมโหพุ่งออกหู ลมน้อยใจ ลมหึงหวงตีป่วน ...สิ่งที่เขาเห็น...มันไม่ได้บังเอิญ!
ที่ใต้ถุนตึกคณะวิศวกรรมในวันเสาร์ มีหนึ่งสาวหนึ่งหนุ่มกำลังขมีขมันซ้อมบทละครกันอยู่ วันชนะรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่มาถึงก็เห็นเอากับฉากที่องครักษ์แอบลักลอบพลอดรักกับเจ้าหญิง
“ขอโทษที สายไปหน่อย” วันชนะจงใจวางกระเป๋าลงแรงๆอย่างแสนงอน น้ำเสียงขัดเคืองเหมือนจะเรียกสติให้นักขัตรู้ตัวว่า
‘แฟนนายอยู่นี่’
“อ้อ มาแล้วเหรอ ช้าเสียจริง” นักขัตพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างที่วันชนะจับได้
“ซื้อสเต็กมาฝากด้วย” น้ำเสียงยังแง่งอนห้วนๆ
ขณะที่สุวรรณาเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ สองคนนี้โกรธกันหรือ? จับผิดสังเกตได้ก็เริ่มยิ้มในใจมองเห็นทางยุแยง
“ว้าย ตายแล้ววิน” หล่อนทำเสียงกรี๊ดกร๊าด
“ไม่รู้เหรอไงจ้ะ ว่าตั้มเขาไม่ทานเนื้อ”
วันชนะเหวอไป
“มะ...ไม่รู้” เสียงอ่อยลง
นักขัตเงียบ ตามีแววขุ่นเคือง แต่ก็เลือกจะไม่พูดอะไร
วันชนะมองลึกเข้าไปในตานักขัต ...ดูเย็นชาแปลกไปจากเมื่อวาน หันไปมองหลิน เพื่อนคนนี้ทำท่าว่าตัวเองสูงส่งกว่าตนอีกแล้ว
อ้อ...ถ่านไฟเก่า!
เงียบไปทั้งสามคน
“มาซ้อมกันต่อเถอะ” สุวรรณาทำลายความตึงเครียด ...หล่อนมีแผนอยู่ในใจ
“วินดูที่องก์ห้านะจ้ะ ท่องไปก่อนเดี๋ยวหลินมาซ้อมด้วย”
วันชนะรับคำบงการของหล่อนอย่างมึนตึงที่ยังค้างคากับแววตาของนักขัต
นั่งท่องบทไปแต่ใจพะวงไปกับเสียงพูดตามบทละครที่นักขัตกับสุวรรณากำลังซ้อมกันอยู่
“โอ้เอย ท่านหญิงของข้าผู้ต้อยเกียรติ ดูเถิดจันทรา หากขอได้ ใคร่จะขอให้หญิงสูงศักดิ์ผู้นี้กลายเป็นเพียงนรีชาวบ้านธรรมดาสามัญ” นักขัตซ้อมฉากที่โอบกอดพลอดรักกับเจ้าหญิงใต้แสงจันทร์
“พูดไปใยเช่นนั้นท่านองครักษ์กล้า ท่านอยากเห็นข้าเป็นแต่เพียงหญิงสามัญชนกระนั้นหรือ” หญิงสาวพูดมีจริตจะกร้าน
“หามิได้ดอกเจ้าหญิงผู้เลอโฉม ข้าเพียงแต่มิอาจขอจันทร์ให้เสกข้าเป็นเจ้าชายไปได้ มิบังควร...” นักขัตต่อบทอย่างแนบเนียน
“ข้าได้ยินดวงจันทร์ให้พรข้อนั้นแก่เจ้า” สุวรรณายิ้มเอียงอายอย่างอินกับบท
“จันทราขึ้นกลางฟ้าคืนพรุ่ง ข้าจะกลายเป็นหญิงต่ำศักดิ์ ...ข้าจะไปกับเจ้า จงรอรับข้าเถิด”
ตามบทเจ้าหญิงจะสละยศและเกียรติเพื่อนหนีตามคนรักซึ่งเป็นเพียงองครักษ์ของเจ้าชายไป
“ในเมื่อเจ้าเลือกจะกลายเป็นนังไพร่คนหนึ่ง ข้าก็จะให้เจ้าสมหวัง” เสียงวันชนะโพล่งขึ้น เขาเก้าเข้าไปร่วมวงด้วย
นักขัตกับหลินรู้ว่าวันชนะลัดไปฉากวันที่ทั้งคู่จะหนีตามกัน
เวทีซ้อมละครดูเหมือนจะกลายเป็นเวทีเชือดเฉือนคารมและจิตวิทยาที่ดูจะเข้ากับบทจริงของคนทั้งสามไปเสียแล้ว
“ข้าเลือกทางสามัญดีกว่าอภิเษกกับท่าน” สุวรรณาต่อบททันที “ข้าทนไม่ได้หรอกที่จะต้องอยู่กับท่านไปตลอดชีวิต ...ท่านมิคู่ควร” หล่อนแกล้งพูดผิดจาก
‘ข้ามิคู่ควร’ เป็น ‘ท่านมิคู่ควร’ สายตามองที่วันชนะแล้วจึงชำเลืองไปยังนักขัต
วันชนะจนด้วยอารมณ์หึงพุ่งทะลุอก สมองจึงคิดไม่ทันว่าจะต่อบทอย่างไร
“ท่านกลับไปเสียเถิดเจ้าชาย บ่าวรู้ตัวว่าทำผิด” นักขัตแทรกตามบท
“คนผิดมิควรกล่าวขอสิ่งใด แต่ครั้งนี้บ่าวขอ วันหน้าบ่าวจักกลับมารับคมดาบท่าน”
วันชนะปวดใจ หากแต่ในบทเจ้าชายปวดใจที่เห็นคนทั้งคู่รักกัน วันชนะปวดใจที่นักขัตแทรกมาแม้จะเป็นไปตามบทก็เถอะ ดูเหมือนนักขัตจะเข้าใจสงครามจิตวิทยานี้ และเขาก็ช่วยหลินรุมตนโดยเอาบทละครมาบังหน้า
งงหนักที่จู่ๆนักขัตเปลี่ยนไป ...แต่ซ้อมละครด้วยกันไม่กี่ชั่วโมงนี่หรือ แค่ห่างจากเขาไปวักแวบนี่หรือ โบราณว่าผู้หญิงเปรียบเหมือนไม้เลื้อย ไม่เคยคิดว่านักขัตจะเป็นไปเช่นคำกล่าวนั้น
วันชนะมองดูนักขัตอย่างโกรธตามบทละครแต่มีอารมณ์นอกบทคุเจือปน
“ได้โปรดเถิดเจ้าชายผู้เปี่ยมด้วยเกียรติ ปล่อยพวกเราไปเถิด” สุวรรณาโผเข้าโอบนักขัต
วันชนะเงียบอึ้ง นักขัตเงียบแต่สายตาจดจ้องวันชนะบอกความเย็นชาระคนขัดข้องหมองใจ
“โอ้โห หลินตื่นเต้นไปหมดแล้วเนี่ย ละครเรื่องนี้ต้องสนุกมากๆแน่เลย” หล่อนสมใจจนหลุดบท คำพูดเหมือนจะทำนายเหตุการณ์
“ขอพักก่อนนะ” วันชนะสะบัดหน้าเดินไปที่นั่งห่างออกไป
“เชิญจ้ะ” สุวรรณายิ้มเจ้าเล่ห์ หางเสียงฟังดูกระแทก แล้วจึงหันไปสนทนากับนักขัต
“เรามาต่อตอนที่อยู่ในกระท่อมในป่าร้างกันเถอะตั้ม”
“เชอะ! กระท่อมร้าง” วันชนะนึกหมั่นไส้ในใจ
“โอ้ย!”
“อะไรอีกล่ะ” วันชนะคิดในใจเมื่อไรยินเสียงหลินอุทานปนเจ็บปวด ...จะมาไม้ไหนอีก
มองไปก็เห็นนักขัตพยุงหลินเดินมาทางตน ...อ้อ ขาแพลง
หญิงสาวทำออเซาะ ทำเป็นอ่อนแอ เกาะแขนนักขัตเสียแน่น เดินขากระเผกแบบลงแรงไม่เต็มเท้า ร้องครางโอดโอยแต่พองาม นักขัตพาหลินมานั่งใกล้กับวันชนะ
จะอะไรกันนักหนาพามานั่งก็พอแล้ว นี่ยังจะทำกระหนุงกระหนิงกันอยู่ได้
อารมณ์หึงชั่ววูบทำให้คนใจเย็นอย่างวันชนะถึงกับหน้าแดงก่ำ ลืมไปว่าสุวรรณาก็เป็นเพื่อนตน
“อ้ะ ขอโทษทีนะ” วันชนะแกล้งทำหนังสือเล่มหนาตกใส่เท้าสุวรรณา
“มันหลุดมือ”
สุวรรณาร้องโอดโอยเหมือนจริง
วันชนะยิ้มเยาะเพียงชั่ววินาที
แต่นักขัตรู้! ว่าวันชนะแกล้งทำ นักขัตจ้องมองหน้าวันชนะอย่างกับคนแคลงใจ ...วันชนะคนที่น่ารักของเขาหายไปอยู่ไหนกันแล้วนะ วันชนะคนที่มองโลกในแง่ดี เรียบร้อยคนนั้น...
วันชนะรับรู้ว่านักขัตจ้องมองตนอย่างรู้ทันว่าเขาแกล้งทำ...กระดากในใจ เป็นคนอื่นเห็นยังรู้สึกว่าหน้าหนาขึ้นมาไม่มากเท่าคนรักตัวเองจับได้
“ขอโทษนะหลิน” วันชนะกลับมาเป็นคนเดิมเสียงขอโทษจริงจังขึ้น
“ไม่เป็นไรจ้ะ” สุวรรณายิ้มให้บางๆ
“เดี๋ยวตั้มไปหายามาทาให้” นักขัตพูดแล้วเดินออกไปก่อนไปเขายังมองหน้าวันชนะเหมือนค้นหาคำตอบอะไรสักอย่าง
วันชนะกระหวัดถึงวันนั้น...วันที่ลมแรง...วันที่เขาเองก็ขาแพลง...

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆ{:sm-52:}ขร๊า อิอิ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

love56

ขอบคุณฮะ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่