++ แค่มีนาย ++$$$$ 25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ไงจ้ะที่รัก” นักขัตกอดวันชนะไม่ปล่อย
“เป็นของผมแล้วนะ”
“ตั้มก็เป็นของวินแล้วนะ” วันชนะพูดอายๆ
“ยังอายอีกเหรอ” นักขัตแหย่
“ต้องทำอีกรอบ วินจะได้ไม่อายอีก”
“จะบ้าเหรอ” วันชนะม้วน
คืนนี้ท้องฟ้าเดือนมืด ไม่มีแสงจันทร์ใดๆ แต่ความอบอุ่นจากจุดเล็กๆบนโลกนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นแสงสว่างสำหรับคนสองคน...
ที่นอกห้อง วุฒิเอาหูแนบประตู ตอนแรกที่กลับมาเพราะว่านักขัตหยิบแฟ้มให้ผิดอัน พอมาถึงก็ได้ยินเสียง ด้วยความอยากรู้จึงไม่เคาะ
“มันทำไรกันอยู่ว่ะ”
ผ่านไปสองสัปดาห์ โปสเตอร์โฆษณาละครเวทีของชมรมศิลปการแสดงก็ติดอยู่ทั่วมหาวิทยาลัย
“หือ...!?” แซกส์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้โปสเตอร์ “นักขัต เทพรักษ์...ชื่อตั้มนี่”
เย็นวันเดียวกันนั้นที่ชมรมศิลปการแสดง
“นะครับนะ” ภาสกรเว้าวอนเจ๊ใหญ่
“นะครับ ขอผมเล่นด้วยคนนะครับ”
“ตอนนี้ไม่มีบทเหลือแล้วจ้ะหนู” เจ๊ใหญ่ชักรำคาญ
“นะ นะ” ภาสกรยังใช้ไม้ตื้อ แต่นึกหมั่นไส้ในใจว่า
‘นี่ถ้าตนเป็นชายหล่อล่ำหน่อยละก็ ขี้คร้านจะเพิ่มบทให้ไม่ทัน’
พอดีว่ามีสายโทร.เข้ามาในโทรศัพท์มือถือของภาสกร คนตัวเล็กแววตาเจ้าเล่ห์ยกขึ้นมากดรับ
“อืม ไง...” ภาสกรนึกแผนการออกฉับพลัน สายตาชำเลืองมองเจ๊ใหญ่ กรอกเสียงลงมือถือจงใจให้ได้ยิน
“อ๋อ หนังน่ะเหรอ...ญี่ปุ่น...หน้าตาดีหลายคนเลยล่ะ เออ แล้วจะไรท์ไปให้”
“หนังอะไรจ้ะ” เจ๊ใหญ่กระซิบกระซาบ
“สนใจไหมเจ๊ หล่อๆทั้งนั้นเลย” แซกส์กระซิบกระซาบตอบกลับ
“แต่คงต้องรอหน่อยนะเจ๊ คงเป็นช่วงหลังละครเวทีจบนู่นแหละ แซกส์คิดว่าแซกส์คงไม่ว่างเอามาให้หรอก เจ๊ก็คงจะยุ่งๆกับละครน่ะ”
เจ๊ใหญ่เริ่มสั่นคลอน
“ไม่เป็นไรเจ๊ งั้นหนูไปก่อนละกัน จะรีบไปไรท์หนังให้เพื่อน” ภาสกรหันหลังกลับแต่สายตาลอบชำเลืองดูปฏิกิริยาเจ๊ใหญ่
“มีเหลืออยู่บทนึง” เจ๊ใหญ่พูด สีหน้าครุ่นคิด
ภาสกรยิ้มแวบหนึ่งก่อนหันมาในหน้าปกติ แผนยั่วยุได้ผล ไม่ว่าชาวสีม่วงคนไหนไม่มีใครปฏิเสธหนังโป๊ผู้ชาย
เจ๊ใหญ่พิจารณาความเหมาะสมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของรุ่นน้อง
“บทคนสนิทของเจ้าหญิง” ในใจคิดว่าคงเป็นตัวชูโรงได้อยู่หรอก
“ว้าว! น่าจะเป็นบทสำคัญนะเจ๊”
“เจ๊เล็งเห็นว่าหนูคงชอบเพราะจะได้ใส่วิกและแต่งหญิงด้วยนะ รูปร่างก็ตัวเล็กบางๆน่าจะเล่นได้” เจ๊ใหญ่พูดเป็นเชิงเอาใจไว้ก่อน
“ไม่ผิดหวังแน่เจ๊” แซกส์ยิ้มอย่างมีชัย
“ต่อให้วันนี้ท่านจะกลายเป็นเจ้าชายรูปงามปานใด ยศศักดิ์ล้นฟ้าเพียงไหน...” คนกล่าวจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างชิงชัง ก่อนจะกล่าวต่อไปโดยไม่ละสายตาว่า
“หม่อมฉันก็ไม่อาจเปลี่ยนใจไปรักท่านได้หรอก”
บทนี้เป็นตอนที่เจ้าหญิงทรงรู้ว่าแท้จริงแล้วนายพรานใจร้ายที่ยิงศรเข้าสู่สีข้างของกวางน้อยเมื่อเดือนก่อนนั้นที่แท้กลับกลายเป็นเจ้าชายที่ตนจะต้องมาแต่งงานด้วย หลินแสดงได้เก่ง บทพูดไม่มีติดขัด อารมณ์ทางสีหน้าต่อเนื่องแสดงออกเด่นชัด
“เจ้า!” สายตาของเจ้าชายที่มองอย่างดูถูกเจ้าหญิงของเมืองเล็กๆ แสดงออกถึงอารมณ์โกรธ วันชนะแสดงได้เก่งไม่แพ้กัน มือทั้งสองจับที่ไหล่บางของเจ้าหญิงแล้วเขย่าอย่างเคียดแค้น
“นึกว่าเจ้าเป็นใครกัน”
เจ้าหญิงตกใจกับอาการก้าวร้าวนั้นจึงได้เงื้อพระหัตถ์แล้วตบเข้าที่แก้มของเจ้าชาย ทุกคนในห้องเงียบกริบ หลังเสียงมือกระทบแก้มดังฉาด
วันนี้เป็นเพียงการซ้อมเท่านั้น วันชนะรู้สึกเหมือนมีลาวาไหลอยู่ที่แก้มข้างนั้น ผสมกับความคาดไม่ถึง
นักขัตที่มองดูฉากนี้เงียบก็พลอยตะลึงไปด้วย แต่ก็เป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เขารีบวิ่งเข้าไปหาวันชนะ
“วิน เป็นไงบ้าง” นักขัตถามด้วยความห่วงใจ ท่าทางร้อนรน
“อุ้ย ขอโทษนะวิน หลินอินกับบทมากไปหน่อย” สุวรรณารีบพูด รีบยกมือไหว้ขอโทษ แต่กริยานั้นกลับดูไม่จริงจังนัก
“ไม่เป็นไรจ้ะ” วันชนะยิ้มให้
สุวรรณายังมีสีหน้าไม่คลายความผิด วันชนะจึงพูดให้เพื่อนสบายใจว่า
“ดีแล้วล่ะหลิน วินก็อินกับบทเหมือนกัน หลินแสดงได้ดีมากเลย”
สีหน้าหล่อนดีขึ้น
“เอาล่ะๆ วินกับหลินพอก่อนละกันนะพรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมกันต่อนะ” เจ๊ใหญ่พูด
“เจ็บมากไหมวิน” คนข้างกายโอบไหล่ถามอย่างเป็นห่วง อาการโอบไหล่ของนักขัตทำเหมือนโอบไหล่เพื่อนชายคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกลึกซึ้งนั้นรับรู้กันดีเพียงสองคน
“ไม่เป็นไรหรอกตั้ม” วันชนะยิ้มเพื่อให้นักขัตไม่ต้องเป็นห่วง แต่ที่จริงความรู้สึกเหมือนลาวาไหลอาบแก้มยังไม่ได้หมดไปเลยสักนิด มองผ่านหลังนักขัตเห็นหญิงสาวสวยผู้รับบทเจ้าหญิงแคว้นเล็กแต่สำคัญต่อประเทศของเจ้าชายที่เขาสวมบทอยู่ยิ้มเหยียดอย่างมีนัย
มาถึงวันนี้วันชนะรู้ดีแล้วว่าสุวรรณาเกลียดเขาเข้าแล้ว เรื่องไม่ดีต่างๆไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ แต่กระนั้นวันชนะก็โกรธเพื่อนไม่ลงจริงๆ
...ก็สาเหตุที่หล่อนโกรธ ...มันมาจากเขาเอง
ขณะที่ตั้งแต่เริ่มจนจบของการซ้อมอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กที่เพิ่งจะถูกเพิ่มบทในเรื่อง
ภาสกรยิ้มที่มุมปาก มองไปทางสุวรรณา...ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ...แซกส์มองเห็นบางสิ่งที่สมใจ...มาซ้อมวันแรกก็เจอเรื่องน่าสนใจเข้าแล้ว
แต่อีกเรื่องที่ดูผิดหูผิดตาก็คือระหว่างนักขัต ชายหนุ่มที่เขาหมายปองกับวันชนะที่ดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากเกินเพื่อนนั้นทำให้เหมือนมีเปลวไฟร้อนเต้นระริกอยู่ในอก
ท้องฟ้าสีส้มอมแดงที่ปลายสายตา ในมหาวิทยาลัยมีนิสิตบางตาเพราะเป็นเวลาเย็นมากแล้ว นักขัตกับวันชนะเดินกลับหอพักหลังจากซ้อมละครเสร็จ
“บรรยากาศแบบนี้มันเหงาๆเนอะตั้ม” วันชนะพูด ดวงตาหม่นลงเมื่อนึกถึงคุณแม่ที่เสียไปไม่นาน
นักขัตหันไปมองคนที่เดินมาข้างกัน เห็นสีหน้าก็เดาออก
“คิดถึงแม่หรือวิน”
“อืม” วันชนะยิ้มเศร้าๆ
“คิดเสียว่าท่านไปสบายแล้วล่ะ” นักขัตปลอบ
วันชนะยิ้มขอบใจ
“วินจำวันนั้นได้ไหม วันที่วินขาแพลงน่ะ” นักขัตยิ้มนึกถึงตอนที่เขาอุ้มวันชนะขึ้นไปถึงชั้นหก
“ตั้มเป็นห่วงเลยกลับมาดูวินอีกรอบ ตอนที่วินหลับอยู่น่ะ วินละเมอเรียกหาแม่ใหญ่เลย” นักขัตหันไปสังเกตวันชนะก่อน เห็นวันชนะตั้งใจฟังเลยพูดต่ออายๆว่า
“คืนนั้นวินกอดตั้มแน่นเลยรู้มั้ย”
วันชนะหน้าแดงเรื่อๆ นึกถึงวันนั้น เขาฝันว่ากอดแม่แต่ที่จริงกลายเป็นกอดนักขัต
“แล้วไปทำท่าไหนถึงได้โดนกอดล่ะ” วันชนะถาม
“ก็เอามือไปแตะๆหน้าผากดูน่ะนึกว่าเพ้อเพราะพิษไข้ เหมือนในหนังจีน” นักขัตหัวเราะ
“ก็เลยโดนดึงไปกอดเฉยเลย”
“แล้วทำไมไม่หนี” วันชนะอยากรู้
“ไม่รู้สิ ตอนนั้นรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจนะ” นักขัตตอบ อมยิ้ม เขาไม่ได้บอกว่าวันนั้นเขาเองก็กอดวันชนะตอบเหมือนกัน “คงเพราะรู้ล่ะมั้งว่าวินจะกลายมาเป็นแฟนตั้ม” นักขัตเย้า
วันชนะได้แต่ยิ้มเขินๆให้
“แล้วที่บ้านของวินทำอะไรนะตั้มยังไม่เคยได้ถามเลย” นักขัตเปลี่ยนเรื่อง
“พ่อวินเป็นครูโรงเรียนประจำจังหวัด” วันชนะตอบ
“อืม มิน่าลูกถึงเรียนเก่ง มีลูกคุณครูนี่เอง” นักขัตแซว
“เอาอะไรมาพูด ยังหวั่นๆคะแนนกลางภาคอยู่เลย” วันชนะนึกขึ้นได้ว่ายังมีกังวลเรื่องคะแนนสอบอยู่อีกเรื่อง
“ไม่เก่งได้ไงล่ะ ก็วินได้คะแนนท็อปแคลคูลัสเลยนะ” นักขัตบอก
“ฮ่า ฮ่า ตลกล่ะ” วันชนะขำ
“เรื่องจริง ไม่เชื่อก็ไปดูกันไหมล่ะ” นักขัตทำหน้าจริงจัง
“เมื่อกี้ ก่อนไปซ้อมละคร คะแนนเพิ่งจะแปะบอร์ด จะหาโอกาสบอกอยู่ แต่ลืม”
“จริงๆนะ” วันชนะถาม ยังไม่ค่อยเชื่อที่พูด
“ตั้มเคยโกหกวินซะเมื่อไรล่ะ” นักขัตตอบจริงจัง
“เคย” วันชนะแกล้งพูดเสียงห้วน
“เคยโกหกว่าเรียนวิทยาฯคอมฯ”
“วิน” นักขัตเสียงแข็งบ้าง
“เรื่องแล้วไปแล้วน่ะ” นักขัตแกล้งงอน
“ทำงอนยังกะเด็กๆ” วันชนะแหย่
นักขัตเขกหัววันชนะไปที
“นี่แน่ะ สักทีเถอะ ชอบขัดใจตั้มอยู่เรื่อยเลยนะ ยอมๆอ่อนให้ตั้มบ้างสิ เดี๋ยวลากลงข้างทางเลยนี่”
“กล้าลากก็กล้าให้ลาก” วันชนะต่อท้าทาย
พูดขาดคำเท่านั้นวันชนะก็ถูกนักขัตลากลงข้างทางจริงๆ นักขัตดึงวันชนะกระโจนแหวกทิวพุทธรักษาที่ขึ้นเป็นแนวริมทาง
“เฮ้ย!” วันชนะนึกไม่ถึงว่านักขัตจะกล้าทำจริงๆ
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะตั้ม รอให้ถึงห้องก่อนดิ”
“ก็เห็นปากดีนักนี่”
“อย่าสิตั้ม” วันชนะละล่ำละลักบอกตัวหวิวๆ
นักขัตจับที่ต้นแขนทั้งสองข้างของวันชนะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็ขโมยจูบไปทีหนึ่ง
“ใครจะกล้าทำล่ะวินก็ จะชวนมานั่งเล่นตะหาก” นักขัตชี้ไปที่แผ่นหินสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่ปูเลียบขอบสระน้ำ
“ตั้มชอบมานั่งเล่นที่นี่ล่ะ”
พอหายตกใจวันชนะก็ได้เห็นภาพบรรยากาศมุมสวยมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย เขายืนบนพรมหญ้าสีเขียว ตั้มพาไปนั่งบนแผ่นหินที่ปูไว้เหยียบเดิน ข้างหน้าเป็นสระน้ำ แม้จะเต็มไปด้วยจอกแหนแต่บัวกลางสระก็สวย ยามเย็นบัวหุบดอก ต้นนนทรีอีกฝั่งของสระโดดออกมาจากฉากหลังสีส้มแดงของดวงตะวันยามใกล้ดับแสง...สวย...วันชนะจับมือนักขัตอย่างไม่รู้ตัว
“เอาไว้วันหลังไปเที่ยวบ้านตั้มที่เชียงใหม่สิ ตอนอาทิตย์ตกสวยกว่านี้อีกนะ” นักขัตเอ่ย
“วินจะเห็นแปลงมะเขือเทศเป็นร้อยแปลงเลยล่ะ”

“อืม เอาไว้ไปด้วยกันนะ” วันชนะยิ้ม
อาจจะด้วยอารมณ์อ่อนไหวที่มีแต่ต้นหรือเพราะบรรยากาศยามเย็นหรือจะเพราะอะไรก็แล้วแต่อยู่ดีๆวันชนะก็พูดออกมาเหมือนคนไม่รู้ตัว
“ตั้มว่าเราจะคบกันไปได้สักเท่าไร”
นักขัตเองก็เงียบงันไปตั้งแต่แรกเริ่มที่เขาคบกับวันชนะในฐานะคนพิเศษคำถามเหล่านี้ เขาไม่เคยนึกหาคำตอบเอาไว้
ล่วงหน้า

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

อ่านต่อๆ คับ ^^

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดกยอดเลยอะ่คร๊าฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับบบบ           

4_NAY

ปัญหาหนักอก