++ แค่มีนาย ++$$$$ 28

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

หลินอยู่ในชุดเจ้าหญิงแบบยุโรป เสื้อแขนสั้น กระโปรงยาวฟูสีครีมขลิบด้วยขอบสีทองผมถูกรวบไปข้างหลังสายคริสตัลถูกแต่งเข้าไปกับผมรับกับต่างหูระย้าวูบวาบทั้งการแต่งหน้า ทำผมและเสื้อผ้า ทั้งบุคลิกทำให้หลินดูเหมือนกลายเป็นเจ้าหญิงไปจริงๆ เพราะหล่อนสวยมาก
“ข้าอิจฉาดาราบนฟ้าเหล่านั้นเสียจริง พวกมันเป็นอิสระไม่มีใครจะไปบังคับให้มันหยุดส่องแสงได้” หลินมองไปยังดวงดาวสีหน้าเศร้าหมอง
“เจ้าดูสิ” องค์หญิงชี้มืออย่างสง่างาม
“เพคะองค์หญิง” นางรับใช้ที่นั่งข้างๆรับคำ
“ทำไมนะ” องค์หญิงชักมือกลับเอามากุมที่อก ใบหน้าบิดเบี้ยวราวจะทรงพระกรรแสง
“ทำไมเสด็จพ่อต้องบังคับเราให้อภิเษกกับเจ้าชายจากแคว้นเหนือองค์นั้นด้วยนะ” หลินเดินออกมาเล่นอารมณ์กับคนดูที่ขอบเวที โดยมีนางรับใช้ที่ผู้ชมมองออกว่าเป็นผู้ชายที่แต่งตัวเป็นหญิงรีบคลานตามมาทำหน้าเศร้าตามไปด้วย
“องค์หญิงเพคะ” แซกส์ตีบทแตก ยกมือจะปลอบประโลมก็ก็ไม่สามารถแตะต้ององค์ได้ด้วยกฎเกณฑ์ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ขณะที่คนดูเงียบกริบเฝ้าดูการดำเนินไปของเรื่อง
“เจ้าเป็นใคร ช่างบังอาจนัก กวางตัวนั้นเป็นของข้า ป่าที่นี่ก็เป็นอาณาบริเวณของข้า” องค์หญิงมีอารมณ์สงสารบวกกับโกรธกริ้วที่กวางน้อยที่เชื่องกับองค์หญิงเมื่อครู่บัดนี้กลายสภาพเป็นนอนจมกองเลือดหายใจรวยริน
นักแสดงตัวประกอบคนหนึ่งที่สวมชุดสีน้ำตาลแสดงเป็นกวางตัวนั้นนอนอยู่กลางเวทีกั้นกลางระหว่างเจ้าหญิงกับเจ้าชายที่ปลอมตัวมา
“อาณาบริเวณนี้เป็นของเจ้าอย่างนั้นหรือ” เจ้าชายยิ้มเยาะ ก่อนจะทำตาแข็งใส่คู่สนทนา
“เราก็เป็นแต่นายพราน ถ้าเจ้าว่าอาณาบริเวณนี้เป็นของเจ้า อย่างนั้นสัตว์ป่าเหล่านี้ก็เป็นของข้า”
“เจ้า!” องค์หญิงตวาด
“องค์หญิงเพคะ” นางรับใช้คนสนิทลุกขึ้นมากั้นนายพรานคนนั้นให้ออกห่างจากองค์หญิง
ตรงนี้เองที่เกิดเหตุผิดพลาด แซกส์เหยียบโดนเท้าของวันชนะอย่างจัง แต่ด้วยสปิริต เมื่ออยู่บนเวทีวันชนะต้องข่มความเจ็บเอาไว้ แต่สีหน้าที่หลุดออกมาชั่วแวบก็ไม่พ้นสายตาของเจ๊ใหญ่ที่คอยกำกับคิวกับนักขัตที่อยู่หลังเวทีเตรียมตัวออกฉาก
เจ้าชายยืดอกอย่างอวดดีด้วยทระนงในอำนาจของตนเอง แค่เจ้าหญิงแคว้นเล็กๆนี่...แค่อาณาจักรเล็กๆนี่...เขาจะเด็ดเอาเสียก็ได้
“กลับเถอะ ข้าไม่อยากเสวนากับคนเถื่อน” เจ้าหญิงสะบัดหน้ากลับไปยังทางที่มีทหารองค์รักษ์ของตัวเองอยู่สอง-สามคน ที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ติดตามไปใกล้มากเกินกว่าห้าสิบก้าว เพราะองค์หญิงทรงมิได้คิดระแวดระวังภัย ด้วยนึกว่าเป็นอาณาเขตของตนเอง
“องค์หญิงเพคะ” นางรับใช้ร้องตามหลังก่อนจะเชิดหน้าดูถูกแล้ววิ่งตามไปใกล้ชิดนายเหนือหัว
คนดูเริ่มหัวเราะกับตัวประกอบที่แสดงเป็นนางรับใช้เพราะพูดแต่คำว่า ‘องค์หญิงเพคะ’ และท่าทางที่ดูดัดจริตของนักแสดง
เมื่อเจ้าหญิงกับนางรับใช้ออกไปจากฉากแล้วองค์รักษ์ของเจ้าชายก็ออกมา
“องค์ชาย อย่าทรงออกมาคนเดียวสิพะย่ะคะ” องค์รักษ์มาดขรึมหล่อเหลารีบตามเจ้าชายที่ทรงนึกสนุกออกมาล่าสัตว์พระองค์เดียว
“ทรงเป็นอะไรไป หม่อมฉันก็คงจะไม่มีชีวิตไปกราบทูลองค์ราชา” องครักษ์หนุ่มทอดสายตาเป็นห่วง...นักขัตส่งสายตาเป็นห่วงวันชนะ
“เราไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย เจ้าน่ะคิดมาก ทำอย่างกับเราเป็นอิสตรี” วันชนะกล่าวตามบทแต่อิงเรื่องจริง นักขัตเห็นแน่ๆ ตอนที่แซกส์เหยียบเท้าเขา แต่นักขัตยังไม่รู้ว่าตอนนี้ที่เท้าของวันชนะน่ะเจ็บมากๆ ไม่อยากให้นักขัตต้องมากังวลเรื่องเจ็บของตัวเอง คิดเสียว่าอีกแค่ชั่วโมงเดียวเมื่อละครจบ ทุกอย่างจะดีขึ้น
แล้วฉากก็ปิดลงอีกครั้ง วันชนะกับนักขัตเดินเข้าหลังฉากเมื่อม่านปิดสนิท
“ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” วันชนะรีบผละจากนักขัต รีบวิ่งไปทำธุระก่อนที่อีกห้านาทีจะถึงคิวของตัวเองอีกครั้ง
พอถึงห้องน้ำวันชนะหันมองข้างหลังเห็นว่านักขัตไม่ตามมาก็อดไม่ไหวที่จะถอดรองเท้าออก วันชนะไม่ตกใจที่เห็นเท้าข้างที่โดนลังไม้ตกใส่วันก่อน...หนำซ้ำยังโดนเหยียบอีกเมื่อกี้บวมแดงอย่างที่ใครมาเห็นคงเสียวเท้าตัวเองแทน
วันชนะลูบเบาๆเหมือนจะไล่ความเจ็บออกไปก่อนจะพยายามใส่ถุงเท้าแล้วสอดเท้าเข้าไปในรองเท้า
หน้าห้องน้ำไฟค่อนข้างหม่นสลัวเพราะหลอดไฟเก่ามากแล้วไม่มีใครสนใจจะมาเปลี่ยน วันชนะข่มอาการเจ็บก่อนทำหน้าปกติรีบเดินออกไป โดยไม่ได้สังเกตว่านักขัตแอบหลบอยู่ข้างๆประตู
“วินๆ เตรียมตัวเข้าฉากต่อไปได้แล้วจ้ะ เมื่อกี้เป็นไงบ้างเจ้าแซกส์มันเหยียบโดน” เจ๊ใหญ่เคร่งครัดเรื่องคิวแต่ก็ถามอาการที่เจ๊ใหญ่คิดว่าไม่มีอะไรมาก
“ไม่เป็นไรครับเจ๊” วันชนะหยิ้มแหยๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้
“อ้ะ เจ๊ วินลืมดาบไว้ที่ห้องน้ำ เดี๋ยวมานะครับ” วันชนะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำ
“รีบๆเลย” เจ๊ใหญ่ทำเสียงดุ
“อยู่นี่เอง” วันชนะยิ้มออกที่กลับมาเจอของ แต่พอหันหลังกลับก็เจอคนรับบทนางรับใช้ยืนอยู่ วันชนะทำหน้าตึงป้องกันตัวเอง แม้ในใจจะไม่อยากมีเรื่อง ก่อนจะเดินผ่านอย่างไม่ใส่ใจ
แซกส์หงุดหงิดที่โดนวันชนะทำเป็นมองไม่เห็นตัวเอง แซกส์คว้ามือวันชนะได้ก็ดึงให้หันมารับการถากถาง
“ไงล่ะ เจ้าชาย” สายตาสาสมใจ
“เจ็บไหม เท้าน่ะ”
วันชนะสะบัดมือออก
“ไม่เป็นไร นึกเสียว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“รู้อยู่แก่ใจ ว่ากูทำให้มึงเจ็บเท้า กูปล่อยลัง กูเหยียบเท้ามึง” แซกส์มองหน้าวันชนะ พยายามจะข่มให้ฝ่ายตรงข้ามก้มหัวให้กับความร้ายกาจของตัว
“มึงน่าจะเจียมตัวไว้ ว่าอย่ามายุ่งกับตั้ม”
“มึงน่ะ มันตัวมาร เลิกทำตัวสนิทกับตั้มเสียที” แซกส์ตวาด
วันชนะทำตาแข็งมองกลับอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ ทั้งที่ใจสั่นเพราะไม่เคยเจอใครที่จะหยาบคายมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“วินจะเลิกทำตัวสนิทกับเราได้ยังไงแซกส์” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง
วันชนะหันไปมอง น้ำตาเหมือนจะริ้นขึ้นมา อยากจะโผเข้าไปซบเพราะทนไม่ไหวที่จะยืนอยู่ลำพัง ที่จะต่อกรกับแซกส์เพียงลำพัง แต่พอนักขัตก้าวเข้ามาก็เหมือนมีพรรคพวกมาต่อสู้ด้วยกัน
“ก็วินเขาเป็นแฟนตั้ม” นักขัตพูดอย่างไม่ลังเล ไม่กลัวว่ามันจะเป็นความลับ ว่าแล้วก็เข้าไปประคองวันชนะ
แซกส์อึ้งกับสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เพิ่งจะรู้ นักขัตพาวันชนะหันหลังออกจากห้องน้ำไปโดยไม่สนใจอาการตะลึงของแซกส์เลย
ภาสกรยืนนิ่งเหมือนโดนแช่เอาไว้ ความจริงจากปากนักขัตทำให้เขาช็อก ที่มันบอกว่านักขัตเป็นแฟนมันเมื่อวันก่อนนึกว่ามันพูดเอาให้เจ็บใจเล่น
จากความเสียใจ เสียดายกลายเป็นคุมแค้น ...สายตาเริ่มเปลี่ยนไป...ความเจ้าคิดเจ้าแค้น เอาแต่ใจที่เป็นนิสัยฝังตัวมาตั้งแต่เด็กเริ่มสำแดงออกอย่างไม่มีหน้ากากมาบิดเบือนอีก
“รักกันอย่างนั้นเหรอ” แซกส์พึมพำในลำคออย่างคนอาฆาต
“ดี...งั้นจะสงเคราะห์ให้”
“ตั้ม...” วันชนะเอ่ยแผ่วๆ
“ขอโทษนะ ที่ไม่เคยบอกอะไรตั้มเลย”
นักขัตหันมามองคนที่เดินมาด้วยกัน
“ขอโทษทำไมเราทำไมวิน ตั้มสิต้องขอโทษ วินเจอกับเรื่องอะไรไม่ดีตั้งมากมายก็เพราะตั้ม แต่ตั้มกลับทำอะไรไม่ได้เลย”
“แต่...ตั้มพูดออกไปอย่างนั้น” วันชนะมีสีหน้ากังวล
ไม่มีคำพูดใด แต่มีสัมผัสกระชับที่มือบอกว่า ...ไม่เป็นไร...
“เจ้าคนต่างถิ่น วันนี้เป็นโชคดีของเจ้า องค์หญิงทรงชื่นชมในฝีมือดาบของเจ้ามาก ทรงประทานรางวัลมาให้ รับไปสิ” ทหารนายหนึ่งพูดกับองค์รักษ์ของเจ้าชายที่แฝงตัวมาเป็นชนต่างถิ่นมาเดินชมเมือง แต่ที่จริงแล้วการมาครั้งนี้คือการสอดแนมดูลาดเลาต่างๆ ตามคำสั่งของเจ้าชาย
ระหว่างทางได้มีการประลองเพลงดาบอันเป็นกิจกรรมหนึ่งของเมืองนี้ที่องค์รักษ์หนุ่มได้พบ แต่ไม่ทราบมาก่อนว่าจะมีองค์หญิงของเมืองนี้ทรงทอดพระเนตรอยู่ ครั้นจะสอดสายตามองหาก็ไม่เจอผู้ใดที่พอจะบ่งบอกฐานันดรศักดิ์ได้ว่าเป็นองค์หญิงดังที่นายทหารผู้นั้นบอกมาเลย
ถุงเล็กๆข้างในเป็นทองสองสามก้อนถูกกำอยู่ในมือขององค์รักษ์หนุ่ม
“เพลงดาบของท่านพิสดารมาก” คำชมถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มของสตรี
องค์รักษ์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองก็ปรากฏสตรีนางหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ผิวพรรณผุดผาด หน้าตาผ่องแผ้ว
เจ้าหญิงอยู่มิได้อยู่ในชุดที่บ่งบอกยศศักดิ์ว่าสูงกว่าคนธรรมดา หล่อนแต่งองค์อย่างลูกเศรษฐีทั่วไปในนคร
“ขอบใจเจ้ามาก แต่หามิได้หรอก ข้าไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น” องค์รักษ์หนุ่มถ่อมตน
“ข้าต้องไปแล้ว” องค์หญิงในอาภรไร้ยศศักดิ์กล่าวลาเมื่อเห็นนางรับใช้ใกล้เข้ามา หล่อนหันมายิ้มให้องค์รักษ์หนุ่มทีหนึ่ง
องค์รักษ์หนุ่มประทับตรึงในใจกับความงามของบุตรีเศรษฐีนางนั้นเสียแล้ว
“ไหวไหมวิน” นักขัตเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรตั้ม” วันชนะยิ้มแย้มให้นักขัตเห็น เพื่อลดความกังวลใจของเขาลง
“สู้ๆ สู้ๆตาย”
“อดทนหน่อยนะวิน เดี๋ยวละครก็จบแล้ว” นักขัตให้กำลังใจ
“วิน เป็นอะไรไปจ้ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” หลินปราดเข้ามาหาเมื่อพักเวที ที่จริงวันนี้หลินสนุกกับการแสดงจนลืมความคับข้องหมองใจไปแล้ว หล่อนก็คงจะมีสปิริตของนักแสดงอยู่บ้าง พอที่รู้ว่าของจริง วันจริงยังไงก็ต้องเอาเรื่องงานไว้ก่อน
...แต่ถ้าโอกาสเอื้อเมื่อไรหล่อนก็คงจะไม่ปล่อยให้ผ่านไปเปล่าๆหรอก
“เปล่าจ้ะ เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ” วันชนะพยายามไม่ทำตัวตั้งแง่กับหลินต่อหน้านักขัต แต่ก็อดระแวดระวังตัวไม่ได้
ท่าทีของวันชนะทำให้หล่อนอดหมั่นไส้ขึ้นมาเสียเฉยๆไม่ได้ หล่อนรึ อุตส่าห์เป็นห่วง กลับได้รับสายตาไม่ไว้ใจเป็นการตอบแทน
“อะไร แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรือ” หลินยิ้มหยัน
“อย่าให้งานเสียละกัน” ประชดเสร็จหล่อนก็เชิดหน้าผ่านไปไม่สนใจแม้กระทั่งนักขัต
ละครดำเนินต่อไป ผ่านตอนที่องค์รักษ์หนุ่มได้มาเจอองค์หญิงที่เขาคิดว่าเป็นเพียงลูกสาวเศรษฐีเท่านั้นอีกครั้ง ผ่านฉากรักโรแมนติกที่คนทั้งคู่ต่างหลงรักกัน นักขัตกับหลินแสดงได้ดีมาก จนทำให้ผู้ชมเคลิ้มไปทั้งหอประชุม หนุ่มหล่อ สาวสวยต่างก็เป็นที่ชื่นชมของใครๆ
จนมาถึงฉากที่องค์ชายปรากฏตัวทุกคนถึงได้รู้ความจริงว่านายพรานเถื่อนที่องค์หญิงกล่าวหาเป็นใคร และคนต่างถิ่นที่องค์หญิงรักกลับกลายเป็นองค์รักษ์ของเจ้าชายที่ตนต้องเข้าพิธีอภิเษกด้วย
ฝ่ายองครักษ์หนุ่มก็เพิ่งจะประจักษ์ว่าที่แท้สาวคนที่ตนรักเป็นถึงองค์หญิงสูงด้วยศักดิ์ที่เขามิคู่ควร
กลางเวทีมีเพียงวันชนะกับหลินเท่านั้นที่ยืนอย่างสง่าในบทของเจ้าชายและเจ้าหญิง นอกนั้นทุกคนคุกเข่าหมด
องค์หญิงมององค์รักษ์อย่างทอดอาลัย...อย่างคิดไม่ถึง
ไม่มีใครเอะใจว่านางรับใช้คนสนิทขององค์หญิงหายไปไหน อาจด้วยเพราะฉากนี้เรียกว่านักแสดงแทบจะล้นเวที จึงไม่มีใครสังเกตการหายตัวไปของแซกส์
จนเมื่อฉากที่นกขององค์หญิงถูกคนร้ายที่ลักลอบเข้าวังมาหักคอจมกองเลือด และเจ้าชายก็มาผิดจังหวะ
ฉากนี้เองที่แซกส์ปรากฏตัวอีกครั้ง
“กรี๊ด...!” หลินร้องได้อารมณ์สมบทบาท
“องค์หญิงเพคะ” แซกส์พูดตามบทที่ไม่ต้องท่อง
“ต้องเป็นฝีมือของเจ้าชายเป็นแน่”
“หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นเพคะ” นางรับใช้พูด
คนดูหัวเราะครืนหนึ่งที่นางรับใช้ได้พูดประโยคอื่นแล้ว

ถึงฉากที่เจ้าหญิงต้องตบหน้าเจ้าชายด้วยอารมณ์วู่วามหลินเงื้อมือ ครั้งนี้หล่อนคิดว่าจะเล่นตามบทคือตบหลอกคนดูแต่นางรับใช้ไม่คิดอย่างนั้น...แซกส์จะใช้แผนเดิม...ตามบทคือนางรับใช้ต้องห้ามเอาไว้แต่ก็พลาดไปโดนหน้าเจ้าชายจนได้
วันชนะรู้ทันเพราะคราวที่ซ้อมฉากนี้เขาก็โดนตบหน้ามาทีหนึ่งแล้วมาครั้งนี้เลยยืดตัวนิดหน่อยให้หน้าหลบพ้นจากการโดนตบจริงแต่ขณะเดียวกันก็ยังหลอกคนดูได้ว่าโดนองค์หญิงตบ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

kiwwy

ขอบคุณมากขร๊ สนุกมาก {:sm-21:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ                     

4_NAY

ใครจะให้โดนแล้วโดนอีก