++ แค่มีนาย ++$$$$ 29

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอก
มาอีกทีความเดิมตอนที่แล้วถึงฉากที่เจ้าหญิงต้องตบหน้าเจ้าชายด้วยอารมณ์วู่วาม หลินเงื้อมือ ครั้งนี้หล่อนคิดว่าจะเล่นตามบทคือตบหลอกคนดู แต่นางรับใช้ไม่คิดอย่างนั้น...แซกส์จะใช้แผนเดิม...ตามบทคือนางรับใช้ต้องห้ามเอาไว้แต่ก็พลาดไปโดนหน้าเจ้าชายจนได้วันชนะรู้ทันเพราะคราวที่ซ้อมฉากนี้เขาก็โดนตบหน้ามาทีหนึ่งแล้ว มาครั้งนี้เลยยืดตัวนิดหน่อยให้หน้าหลบพ้นจากการโดนตบจริงแต่ขณะเดียวกันก็ยังหลอกคนดูได้ว่าโดนองค์หญิงตบแต่ที่คาดไม่ถึงคือแซกส์ไม่ได้ใช้แผนเดิม เขาฉวยโอกาสนั้นจ้องเล่นงานที่เท้าข้างที่เป็นปัญหาสำหรับวันชนะ โดยคนดูไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตเพราะทุกคนโฟกัสอยู่ที่ใบหน้า การขยับปากและร่างกายช่วงบนของนักแสดงมากกว่าช่วงล่าง

หลินไม่รู้เรื่อง นักขัตที่คอยระวังเผื่อวันชนะอยู่แล้วทันเห็นเข้ารีบเข้ามากันและผลักแซกส์ออกไปจนหงายหลังไป
คนดูไม่ได้รู้บทมาก่อนจึงไม่รู้ว่าการดำเนินเรื่องมันเริ่มผิดไป ทุกคนชะงักเงียบไป เพราะอยู่นอกบท
นักขัตมองแซกส์ราวกับเป็นตัวอะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจ จนวันชนะต้องกระตุกแขนนักขัตเบาๆให้ได้สติ
หลินเป็นคนที่รู้ตัวก่อน
“ท่านมันใจดำนัก หลอกข้ายังไม่พอ นี่ยังมาทำร้ายคนของข้าอีก” หลินใช้ไหวพริบชี้หน้านักขัตพูดออกไปตามบทที่คิดขึ้นเอง แล้วจึงสะบัดหน้าเศร้าวิ่งหนีออกฉากไป
“องค์หญิงเพคะ” แซกส์ตะโกนตามหลังก่อนวิ่งตามออกจากฉากไป
ฝ่ายเวทีเมื่อเห็นท่าไม่ดีเลยชักรอกปิดม่านลง
“ไหวไหมวิน” นักขัตยื่นแขนให้เกาะ
“ตั้มไม่น่าทำแบบนั้นนะ” วันชนะหนักใจแต่ก็เกาะแขนแฟนตัวเองโดยดี
“...”
นักขัตเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากวันชนะเท่าไรนัก เมื่อเดินลงเวทีแล้วเขาจะตอบคำถามทุกคนอย่างไรดีนะ
วันชนะรู้สึกหนักอึ้งไปหมด ทั้งเรื่องที่เกิด ทั้งเท้าที่เจ็บ บทที่ต้องเล่นทำให้พอลืมอาการไปได้บ้าง ดังนั้นมาถึงช่วงเวลานี้เหมือนอาการเจ็บจะเกาะไปทั้งเท้าเลยทีเดียว
“มาทางนี้เลย” เจ๊ใหญ่รีบฉุดนักขัตกับวันชนะเข้ามุมอย่างเร็ว จนวันชนะหน้าเบี้ยวอีกครั้งเพราะเจ็บเท้า
เจ๊ใหญ่เห็นอาการจึงผิดสังเกต
“วินเป็นอะไร” เจ๊ใหญ่ถาม
“เร็วเข้าเวลามีไม่มาก”
“ไม่มีไรนี่” วันชนะปฏิเสธ
“ถึงขั้นนี้แล้ว วิน” นักขัตพูด
เจ๊ใหญ่มองหน้าวันชนะที มองหน้านักขัตที
“มีไรก็ว่ามา เร็ว ฉากต่อไปจะเริ่มแล้ว” เจ๊ใหญ่อยากรู้
วันชนะลังเลก่อนจะยอมตามนักขัตว่า
“ว๊าย!” เจ๊ใหญ่อุทานเมื่อได้เห็นเท้าที่บวมพองอย่างน่ากลัว
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวันชนะจะต้องทนแสดงต่อไปจนจบ ท่ามกลางจิตใจที่ระส่ำระสายของทีมงาน
แม้จะเจ็บแต่เขาก็ยิ้มชื่นให้ทุกคนเห็น
นักขัตพยายามจะบอกความจริงให้ทุกคนรู้แต่ก็ถูกวันชนะห้ามไว้ ทั้งที่รู้ว่าแซกส์ยิ่งนึกลำพองแต่ด้วยพื้นของตัวเอง
วันชนะก็ไม่อยากจะเอาเรื่องเอาราวอะไรใครอีก เรื่องไม่ดีของแซกส์จึงมีเพียงวันชนะกับนักขัตเท่านั้นที่รู้
เวทีถูกสลับเป็นฉากห้องโถงหรูหราในพระราชวัง
เจ้าหญิงเต้นรำอย่างไม่เต็มใจนัก แม้พระวรกายจะอยู่ในอ้อมแขนของเจ้าชายแต่สายพระเนตรเศร้าสร้อย ทอดไปยังองค์รักษ์ผู้ยืนสงบนิ่งหน้าตรงดั่งถูกแม่มดสาปเป็นหินผาอยู่ข้างๆ
...เจ๊ใหญ่แก้สถานการณ์ให้วันชนะว่าฉากนี้ให้เต้นรำเบาๆอยู่แต่กลางเวทีก็พอ จะได้ไม่ต้องขยับเท้ามาก แต่ดูเหมือนจังหวะเต้นรำกับหลินจะพาออกจากจุดที่ยืนอยู่ทุกทีไป
หลินแสดงละครได้เก่งจริงๆ...ภายใต้ใบหน้าสวยของหล่อนวูบหนึ่งวันชนะคิดไปว่ามันน่าสมเพศเสียมากกว่า ผู้หญิงแบบนี้อันตรายกว่างูพิษเสียอีก อันตรายกว่าเนื้อมะเร็งเสียด้วยซ้ำ
...แต่ความคิดหนึ่งก็แทรกขึ้นมาว่า นี่ก็คงเป็นธรรมชาติของคนนั่นเอง ที่จริงแล้วหลินน่าสงสาร เพราะเขา...หลินจึงได้เสียนักขัตไป...
เพียงนาทีที่ไฟบนเวทีดับลง เมื่อสว่างอีกครั้งเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็หายไป เหลือแต่องครักษ์
“ข้าตัดสินใจแล้ว” องค์รักษ์กล่าวปฏิญาณกับตัวเอง
“เราจะหนีไปด้วยกัน”
ฉากนี้จะเล่นแบบแสดงอารมณ์และจุดยืนของตัวละครแต่ละตัว โดยเจ้าชาย เจ้าหญิง และองค์รักษ์จะยืนเป็นสามมุม แต่ไฟจะส่องเป็นคนๆไป คนแรกคือองค์รักษ์พอพูดจบ ไฟอีกดวงก็จะส่องไปที่เจ้าหญิง และจากนั้นไฟอีกดวงก็จะส่องไปที่เจ้าชาย จะสื่ออารมณ์ของทั้งสามตัวละครจะแสดงอย่างชัดเจน
แต่...
“ข้าตัดสินใจแล้ว”
“เราจะหนีไปด้วยกัน”
“ข้าพร้อมจะหนีตายไปกับท่าน” เสียงเจ้าหญิงดังออกลำโพง แต่ไฟกลับส่องไปที่เจ้าชาย
15 ปิดม่าน
คนดูเริ่มหันไปซุบซิบว่าละครดูผิดปกติไป ต่อให้ไม่รู้ว่าบทจะดำเนินไปอย่างไรแต่ก็คงจะไม่ใช่เจ้าชายหนีไปกับองครักษ์เป็นแน่
วันชนะชะงักไป สุวรรณาก็ตกใจไปเหมือนกันที่ระบบไฟรวนไป แต่ก็ดูแล้วไม่มีท่าทีว่าไฟจะส่องมาที่หล่อนเลย จึงตัดสินไปเดินไปที่ตำแหน่งของวันชนะเพื่อจะเปลี่ยนที่กัน คงจะเป็นการกระทำที่ลดความผิดพลาดให้น้อยลง
หล่อนตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ถูกต้อง หากหล่อนไม่ได้สะดุดชายกระโปรงกรุยกรายนั้น กลับกลายเป็นว่าสุวรรณาเซไปข้างหน้าจนผลักวันชนะกระเด็นไป
สุวรรณาอยู่ในวงแสงไปที่ส่องมาแต่ด้วยอากัปกิริยาที่กึ่งทรงตัวอยู่กึ่งทรงตัวไม่อยู่
เสียงหัวเราะฮาครืนทั้งหอประชุม
ภายใต้ใบหน้าสวย สุวรรณารู้สึกเหมือนมีน้ำมันเดือดเป็นเม็ดๆปุดๆอยู่บนหน้าหล่อน ...อับอายที่โดนหัวเราะ
บนเวทีมีเพียงแสงวงเดียวที่ส่องมา สุวรรณาอยู่ในนั้น
แสงอีกวงหนึ่งส่องไปที่บนเวที เสียงฮือฮาดังอีกคำรบ เมื่อส่องไปที่องครักษ์กำลังประคององค์ชายอย่างแนบชิด สีหน้าขององครักษ์แสดงอารมณ์ที่เกินเลยกว่าจะเป็นข้าห่วงนาย
เสียงคนดูเริ่มซุบซิบกันหนักขึ้น
“กรี๊ด! เริ่ด เริ่ดม๊ากมากค่ะ” แสงกรี๊ดแปร่งๆ ดังขึ้นเป็นทำนองเชียร์อย่างสุดตัว
ก้อยหันไปมองตามเสียงก่อนจะทำหน้าเบ้แบบเสียดายมาทางอาร์ท “แกๆ”
“อะไรยัยก้อย” อาร์ทงงกับท่าทางของเพื่อน
“ก็หนุ่มหล่อของฉันน่ะสิ ฮือๆ...” ก้อยชี้มือไปที่กลุ่มหนุ่มหล่อที่หล่อนกรี๊ดกราดตั้งแต่ตอนแรกที่เข้ามาที่นั่งอยู่แถวหลัง
อาร์ทมองตาม
“เป็นไงล่ะ หนุ่มหล่อของแกน่ะ” อาร์ทแขวะ “นั่งอยู่ตรงนี้ ถึงไม่หล่อแต่ก็แมนร้อยเปอร์เซ็นต์นะ” อาร์ทลอยหน้าลอยตา
“แหม ไอ้อาร์ท ถึงทั้งโลกมีแกเป็นผู้ชายคนเดียวชั้นขอเลือกเกย์ดีกว่าย่ะ ชิ” ก้อยสะบัดหน้า
ในขณะเดียวกันหญิงสาวกลุ่มเดิมที่นั่งเยื้องๆไปก็หน้าเหวอไปเหมือนๆกับก้อย
หลังเวที สต๊าฟทุกคนต่างวิ่งพล่าน โดยเฉพาะเจ๊ใหญ่ที่เหงื่อแตกพลั่ก มือหนึ่งเอากระดาษแถวนั้นพัด อีกมือถือยาดมจ่อจมูก
“โอ้ย อกปีแป้นแหลกสลาย” เจ๊ใหญ่ครวญ
ภาสกรออกจากบริเวณควบคุมไฟไปแล้ว พอคนมาดูจึงไม่เห็นใคร
“ดี ให้คนมันรู้กันทั้งมหา’ลัยเลยว่านักขัตเป็นเกย์” ภาสกรยิ้มสะใจ
ระหว่างทางสวนทางกับพี่ชาญคนดูแลระบบไฟ
“ไงแซกส์ เรียบร้อยดีนะ เมื่อวานพี่ไม่น่ากินส้มตำเลยอ่ะ ขอบใจมากนะที่อยู่ดูให้” พี่ชาญเดินกลับไปยังตำแหน่งของตนโดยหารู้ไม่ว่าซึนามิกำลังรออยู่
เสร็จธุระจากเรื่องระบบไฟขัดข้องทางเทคนิค ภาสกรก็ตรงไปที่พี่กรที่ดูแลเรื่องเสียง
ซีดีเพลงถูกบรรจุอยู่ในเครื่องเตรียมพร้อม เพียงแต่กดเอนเทอร์เพลงจะเริ่ม
หึ หึ ภาสกรหัวเราะในลำคอ ...พี่กรมัวแต่วุ่นๆกับเรื่องอื่นเลยหันหลังให้ มือปีศาจของแซกส์เลยเอื้อมไปกดคีย์บอร์ดอย่างง่ายดาย
“เหมือนดั่งพรหมชะตาขีดไว้...” ซีดีอัดเสียงสดของนักขัตถูกกดเพลย์
ท่อนต่อไปเป็นของสุวรรณา หล่อนทำท่าลิบซิงค์เต็มที่ ทั้งท่าทางและสีหน้า แต่เพลงกลับไม่บรรเลงต่อ
หล่อนหน้าแตกอีกรอบ
อารามตกใจทำให้พี่กรรีบกดปิดเพลงเพราะยังไม่ถึงคิว
เสียงหัวเราะฮาครืนดังเป็นระลอกสอง เช่นเดียวกับเจ๊ใหญ่ที่เหมือนจะเป็นลมวูบไปอีกรอบเสียให้ได้
“กรี๊ด..!” เสียงกรี๊ดของสุวรรณาดังออกไมโครโฟนด้วยอารมณ์ที่เกินจะยอมรับสภาพที่ทุกคนมองหล่อนเป็นตัวตลกได้
พี่กรตกใจอีกรอบ เลยกดปิดเสียงไมโครโฟนของสุวรรณาอย่างเร่งด่วน
“โอ๊ย ใครจะตายอีกเนี้ย” เจ๊ใหญ่เบะหน้าจะร้องไห้
แม้ไมโครโฟนของสุวรรณาจะถูกตัดเสียงออก แต่ที่นั่งแถวหน้าสอง-สามแถวยังได้ยินเสียงกรี๊ดดังจนจบ
จากนั้นบนเวทีจึงเงียบ คนดูก็เงียบเพื่อรอดูว่าอะไรจะเกิดต่อไป
ไมโครโฟนของวันชนะกับนักขัตยังใช้ได้อยู่
“เหมือนดั่งพรหมชะตาขีดไว้...” นักขัตร้องเสียงสดออกไมโครโฟนท่ามกลางความเงียบทั้งหอประชุม สายตาจดจ้องที่ใบหน้าของคนในอ้อมแขน
วันชนะเห็นว่าไม่มีทางแก้ไขสถานการณ์ให้เป็นอย่างอื่นไปได้ก็ได้แต่ปลง แอบลอบถอนใจว่าเป็นเพราะความผิดตนที่ร่างกายไม่พร้อมเลยเป็นแบบนี้
แต่สายตาของนักขัตที่จ้องมาทำให้เขาอบอุ่น รู้สึกไม่กลัวต่อสิ่งใด สายตาที่ราวจะกระซิบบอกว่า ...วินไม่ผิดหรอก
“กำหนดใจสองเราให้คู่กันมา” วันชนะร้องเสียงคลอสั่นๆ
“ใจสองใจผูกพันแน่นหนา” นักขัตต่อ
”อยู่ไกลลับฟ้า ยังมาพบกัน”
เสียงเย็นๆเปี่ยมพลังของวันชนะกับเสียงอบอุ่นของนักขัตราวกับมีมนต์สะกดให้คนดูเคลิ้มไป
“นักขัต : แล้วสิ่งใดที่เคยขาดหาย
วันชนะ : ก็กลับกลายสมใจดังว่าเสกสรร
นักขัต : ลอยล่องในภวังค์แห่งฝัน
วันชนะ : ต่อเติมรักนั้นจนเต็มหัวใจ
...เธอ เพราะเธอคือคนสำคัญ ที่ใจของฉันจะรักจะคอยห่วงใย
ตราบที่ฟ้าและดินสูญสิ้นมลายลงไป ตราบที่ลมหายใจของเราสิ้นสุด...”
ทั้งสองผสานมือกันอย่างคนรัก ไม่แคร์คนดูข้างล่าง ไม่แคร์ว่าทีมงานว่าต่อว่า ไม่แคร์อะไรในโลกนี้อีกแล้ว
การแสดงที่ควรจะจบลงในอีกสิบนาทีข้างหน้าพลิกผันมาจนถึงขั้นนี้คงไม่มีทางต่อเหตุการณ์ได้อีก คงมีทางเดียวคือปิดม่านการแสดงเอาไว้เท่านี้
เจ๊ใหญ่แอบเคลิ้มลืมความระทมไปชั่วขณะ พอเพลงจบก็ดันๆนักแสดงตัวประกอบทั้งหลายออกไปหน้าเวทีเพื่อแสดงความขอบคุณ เป็นการกล่าวลาคนดู นักแสดงทุกคนจบมือกันก้มหัวลง ขณะที่ทั้งหอประชุมเงียบกริบ
เสียงปรบมือค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ เนิ่นนาน คนดูซาบซึ้งกับฉากจบ โดยเฉพาะเซทหนุ่มๆหล่อที่ไม่ใช่ชายแท้ที่ออกหน้าออกตาปรบมืออย่างมีสไตล์
“แกเป็นอะไรไปยัยก้อย” อาร์ทแหย่
“ยังเสียดายหนุ่มพวกนั้นเหรอ”

“ชั้นซึ้ง” ก้อยปาดน้ำตาแต่ก็หันมาทำตาขวางใส่เพื่อน“ชีวิตชั้นจะมีอย่างนั้นมั่งมั้ยนะ”
“อย่าเพ้อ” อาร์ทแหย่อีก
“อ๊าย ไอ้อาร์ท” ก้อยหยิกที่ต้นแขน“นี่มันอะไรกันคะ เจ๊ใหญ่” หลินตวาดแหวหลังเวที“หลินเป็นนางเอกนะคะ ไม่ใช่ตัวตลกนี่ถ้าบอกก่อนว่าเป็นละครเกย์หลินไม่เอาด้วยหรอก”
“มันเป็นอุบัติเหตุจ้ะหลิน” เจ๊ใหญ่ค่อยๆปลอบอย่างขยาดๆ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากขร๊า อิอิ {:sm-52:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ                    

4_NAY

แทบกระอักเลือดอะดิ. หลิน แซกซ์