++ แค่มีนาย ++$$$$ 36

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“...ธนวัฒน์ จบม.ปลายแล้วคิดจะเรียนอะไรต่อ”
“’จารย์เรียกชื่อเล่นผมก็ได้นะ ผมชื่อบอส” เขาตักกับข้าวใส่ปากเคี้ยวแก้มตุ่ย
“อย่าไปบอกใครนะ’จารย์ที่จริงผมน่ะอยากเรียนพวกออกแบบภายในไรเงี้ยมากกว่าล่ะแต่ว่าที่บ้านผมเขาจะให้ผมเรียนหมอ”
“ได้ไงล่ะ ครูว่าบอสอยากเรียนอะไรก็คุยกับที่บ้านน่าจะดีกว่านะ อนาคตของเราไม่ใช่ของที่บ้านเสียหน่อย” วันชนะแนะนำ
“พูดไปก็เท่านั้นแหล่ะ’จารย์ ผมไม่ใช่พี่จะได้...” เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว
“...ช่างเถอะครับ เหลืออีกตั้งปีนึง เอาไว้ใกล้ๆค่อยว่ากันอีกที”
“แล้ว’จารย์ล่ะครับ” เด็กหนุ่มถาม
“หือ เรื่องไรเหรอ” วันชนะยกแก้วน้ำผลไม้ปั่นขึ้นมาดูด
“’จารย์มีแฟนยังครับ” เด็กหนุ่มสายตาจริงจังขณะที่วันชนะสำลักน้ำปั่นกับคำถามจู่โจมและดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเปลี่ยนอารมณ์ในฉับพลัน
“ทะ...ทำไม ถามงั้นล่ะ” วันชนะอึกอัก เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ
“’จารย์มีแฟนยังครับ” เด็กหนุ่มสายตาจริงจังขณะที่วันชนะสำลักน้ำปั่นกับคำถามจู่โจมและดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเปลี่ยนอารมณ์ในฉับพลัน
“ทะ...ทำไม ถามงั้นล่ะ” วันชนะอึกอัก เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ
กริ๊ง!
เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนดังพอดี
“รีบไปเรียนได้แล้วเราน่ะ”
“’จารย์ตอบผมก่อนดิฮะ” เขาทำท่าจะไม่ยอมไป
“เป็นเด็กเป็นเล็กจะรู้ไปทำไม เอาไว้โตก่อน” วันชนะก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ต้องการอะไร ...หรือเขาจะเป็นเกย์
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ‘จารย์” เขาลุกขึ้น
“ผมไปเรียนก่อนก็ได้ แต่เอาเป็นว่าผมจะต้องรู้เกี่ยวกับอาจารย์มากกว่านี้แน่นอนครับ” เขาทำท่าเหมือนกุมชะตาวันชนะเอาไว้แล้วยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ก่อนจากไป อันตรายจริงเด็กคนนี้ อายุสิบเจ็ดจริงเหรอเนี่ย
วันชนะกลับเข้ามาที่ห้องพักอาจารย์ก็ได้ยินเสียงคุยกิ๊กกั๊กของนุชรินทร์กับเอื้องทิพย์
“ครูวิน ตกลงไปทานมื้อเที่ยงที่ไหนมาคะ” เอื้องทิพย์ถาม
“ที่โรงเรียนนี้แหล่ะครับ” วันชนะตอบ
“เอ้ะ ดูไรกันอยู่เหรอครับ”
“อิ อิ” เอื้องทิพย์ทำตาเยิ้ม
“เรามีรูปของพ่อหนุ่มคนนั้นด้วยล่ะค่ะ”
“ท่าทางเป็นเอามากเลยนะครับนี่” วันชนะหัวเราะเบาๆ
“นี่ค่ะ” เอื้องทิพย์ยึดมือถือจากมือนุชรินทร์มาโชว์ให้ดู
“ยัยทิพย์” นุชรินทร์หน้าแดง แต่ไม่ทันการณ์แล้ว
วันชนะเห็นอยางนั้นเลยถามก่อน
“ผมดูได้มั้ยครับครูนุช”
“ได้เลยค่ะ” เอื้องทิพย์ตอบ
“ไหนครับๆ” วันชนะหรี่ตามองหน้าจอมือถือก็เห็นมีตั้งหลายคนในรูป แล้วก็ตัวเล็กๆกันทั้งนั้น
“คนนั้นไงคะ ที่สูงๆ” เอื้องทิพย์พรีเซนต์
วันชนะหรี่ตาแต่ก็เห็นแต่หน้าคนเบลอๆ
“น่าจะชัดกว่านี้อีกนิดนะครับ”
“โหย ได้แค่นี้ยัยนุชคงนอนละเมอไปหลายวันแล้วค่ะ”
“แหม ก็กล้องมือถือรุ่นนี้มันซูมไม่ได้นี่นา” เจ้าของมือถือว่า
“เอางี้ม่ะ พรุ่งนี้เราแอบเอากล้องถ่ายรูปไปเลยนะ”
“บ้าเหรอทิพย์” นุชรินทร์ค้อนแต่ก็แอบคิด
กลุ่มสนทนาจบแค่นั้นเมื่อเอื้องทิพย์ได้เวลาไปสอนคาบของตัวเอง เหลือแต่วันชนะกับนุชรินทร์
“อาจารย์นุชรู้จักเด็กที่ชื่อธนวัฒน์ไหมครับ” วันชนะถาม
“บอสหรือคะ”
“ใช่ครับ”
“ค่ะ”
“ดูภายนอกแกก็เป็นปกตินะคะ บอสเรียนเก่งแม้เวลาเรียนในห้องจะดูเหมือนไม่ค่อยตั้งใจก็ตาม แต่เห็นอย่างนั้นบอสน่ะน่าสงสารนะคะ” นุชรินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“บอสเจอแรงกดดันจากคนที่บ้านน่ะค่ะ เขาต้องสอบเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ให้ได้” หญิงสาวถอนหายใจ
“อะไรกัน ไม่น่าทำกับบอสอย่างนั้นเลยนะครับ นี่ผมก็เพิ่งจะได้คุยกัน เห็นบอสบอกว่าอยากเรียนมัณฑนศิลป์มากกว่า” วันชนะอดแสดงความเห็นไม่ได้
“ค่ะ” นุชรินทร์ถอนหายใจ
“ผมจะลองคุยกับที่บ้านของบอสดูครับ” วันชนะตั้งประณิธาน
“อย่าเลยค่ะ ครูวิน” นุชรินทร์ห้าม
“อ้าว ทำไมล่ะครับ”
“ก็...บอส เขาเป็นลูกของเจ้าของโรงเรียนนี้น่ะสิคะ”
ไม่มีใครพูดต่อ แต่ในใจของวันชนะก็นึกว่าเขาจะต้องช่วยบอสให้ได้
“กรี๊ดๆ ยัยนุชๆ กรี๊ด!” เสียงร้องกรี๊ดเบาของเอื้องทิพย์บอกอาการเนื้อเต้น ถ้าไม่ติดว่าตัวเองเป็นครูแล้วก็อยู่ในโรงเรียนคงจะดังกว่านี้เป็นแน่ “แกจะให้ชั้นเท่าไร”
“อะไรยะ อยู่ดีๆจะมาแบมือขอตัง” นุชรินทร์เบ้ปาก
“อิอิ” เอื้องทิพย์ทำตาเยิ้ม
“อะไรของเธอกันยัยทิพย์”
“อิอิ” หล่อนยังหัวเราะแปลกๆ
“เธอต้องจ่ายชั้นให้คุ้มเลยล่ะ” เอื้องทิพย์หยุดหัวเราะแล้วทำทีพูดเหมือนมีความลับสำคัญที่ทั้งสองไม่รู้
“ก็เรื่องหนุ่มคนนั้นไง อิอิ”
“ว้าย มีไร รีบบอกชั้นมานะ” นุชรินทร์ตาลุก
“เขาชื่ออ๊อฟ เป็นวิศวกรเคมีของบริษัทปิโตรเลียมตึกข้างโรงเรียนเรา” เอื้องทิพย์เล่าอย่างตื่นเต้น
“อิอิ เอิ้กๆ”
“นี่ อย่าเพิ่งเป็นบ้านะยะ เล่ามาให้หมดก่อน” นุชรินทร์ตาเป็นประกายกับข้อมูลเล็กๆที่เพิ่งจะรู้
“แน่ใจนะ ว่าไม่ผิดตัวน่ะ กรี๊ดด”
“ไม่ผิดแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็ชั้นเป็นคนประสานงานเรื่องกิจกรรมทัศนศึกษาสิ่งแวดล้อมสัมพันธ์เดือนหน้านี่ เพิ่งนึกได้เมื่อวานว่าชั้นมีเพื่อนทำงานที่บริษัทปิโตรเลียม เลยโทรไปคุย เพื่อนชั้นเลยให้เข้าไปดูข้อมูลคร่าวๆในเวบไซต์ของบริษัท อิอิ มีรูปเขาคนนั้นด้วยนะ”
“กรี๊ด....” เสียงกรี๊ดสองเสียงประสานจนวันชนะต้องอุดหู
“มีไรกันคะ” อาจารย์อาวุโสคนหนึ่งรีบวิ่งมาดู ตามมาด้วยนักเรียนกางเกงน้ำเงินเต็มหน้าประตูห้องพัก
“อาจารย์มีไรครับ” นักเรียนคนหนึ่งสอดส่ายสายตาไปทั่วห้อง
หนึ่งในกลุ่มนั้นมีบอสมองมาด้วย
สายตาที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคน...แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
“เอ่อ...” นุชรินทร์กับเอื้องทิพย์ค้างอยู่ในท่าดีใจ หน้ายังไม่ทันปั้นเป็นปกติ
“นะ...หนูค่ะ หนู แฮ่ๆ” เอื้องทิพย์ไหลไปได้
“โหย...” เสียงโห่ของพวกเด็กนักเรียนดังขึ้น
“อาจารย์ชอบหรือไม่ชอบล่ะครับ กรี๊ดเสียดังเชียวแต่หน้างี้ยิ้มกริ่ม” เสียงหนึ่งลอดมาจากในกลุ่มไม่รู้เสียงใคร
“ช่ายๆ นั่นดิ” เสียงสนับสนุนดังสมทบหลายคน “เจอหนูหรือเจองูกันแน่คร้าบ”
“นี่ พวกเธอกลับไปห้องเรียนกันได้แล้ว” อาจารย์อาวุโสคนนั้นว่าเสียงดัง
“ชั้นให้พวกเธอท่องอวัยวะภายในของปลาไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวชั้นถามใครตอบไม่ได้ล่ะก็ ฮึ่ม”
“คร้าบ”
“ไม่เป็นไรนะคะ ครูนุช ครูทิพย์ ครูวินด้วยค่ะ เดี๋ยวให้นักการมาดู ว่าแต่ห้องก็ไม่ได้รกอะไรนี่คะ” อาจารย์อาวุโสขยับแว่นตา
“แหะ แหะ” สองสาวยิ้มแหย
โรงเรียนตอนห้าโมงเย็นดูโล่งๆไป ยังเหลือก็แต่นักเรียนบางกลุ่มจับกลุ่มเล่นฟุตบอล บาสเกตบอล ไปตามเรื่อง บ้างก็นั่งติวหนังสือกันตามม้านั่ง
วันชนะกำลังเดินไปทางประตูหน้าโรงเรียนเพื่อออกสู่รถไฟฟ้า เสียงแตรรถก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
“วิน” ภัทรอยู่บนรถ
“พี่ภัทร มาไงครับ” วันชนะแปลกใจ แต่ก็พอรู้ลึกๆว่าคงตั้งใจมา
“พี่แวะมาแถวๆนี้แหล่ะ ไปหาไรกินกัน” ภัทรเปลี่ยนเรื่องรวดเร็ว
“แต่วินมีงานต้องเคลียร์น่ะครับ กลัวจะไม่ทันพรุ่งนี้” วันชนะบอกตามตรง
“จริงเหรอ ว้า...งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่อพาร์ทเมนต์แล้วกัน”
รู้ตัวว่าขัดไปก็ไม่สำเร็จวันชนะเลยเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกทาง รถเคลื่อนได้ไม่เท่าไรก็หยุด
“บอส” ภัทรเลื่อนกระจกข้างคนขับลง
“ยังโต๋เต๋อยู่โรงเรียนอีก ไม่รีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือล่ะ เดี๋ยวป๊าก็ดุเอาอีกหรอก”
วันชนะเห็นเด็กคนนั้นนิ่งมองมาในรถ ผิวเขาคล้ำลงเล็กน้อยในตอนเย็น เสื้อหลุดออกนอกกางเกง มีรอยเหงื่อตามตัว คงเพราะไปเล่นกีฬามา แต่มันกลับดูเท่มากเลยทีเดียว
“ก็กำลังจะกลับนี่ไง” เขาทำหน้าเฉยเมย
วันชนะไม่อยากพูดอะไรแทรกระหว่างการสนทนาของสองพี่น้อง ได้แต่สังเกตอยู่เงียบๆ
“ก็อย่ากลับดึกแล้วกัน” ภัทรพูดเสียงออกจะห้วนๆ แล้วเลื่อนกระจกขึ้น
วันชนะยังคงจับสายตาอยู่ที่เด็กคนนั้น สายตาของเขาเหมือนมองผ่านเข้ามาถึงวันชนะด้วย
“เดี๋ยวพี่” เขายื่นมือเข้ามาหยุดกระจกไว้
“ผมกลับด้วยดิ”
“ไม่ได้ พี่จะไปส่งเพื่อน” ภัทรพูดเหมือนตัดบท
“โหย ไม่เห็นเป็นไรเลย จริงไหมครับเพื่อนพี่ภัทร อ้าว!’จารย์วิน” เด็กคนนั้นว่า เขาโน้มตัวสูงลงมา สายตามองลอดเข้ามาข้างใน
วันชนะรู้สึกว่าบอสเห็นและรู้ว่าเป็นเขานะที่นั่งคู่มาด้วย
“ให้บอสไปด้วยคนนะครับอาจารย์” เขาส่งสายตาข้ามหน้าภัทร
วันชนะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี เลยมองหน้าภัทรเป็นเชิงบอกไปในตัวว่าให้บอสกลับด้วยก็ได้
“ขึ้นมาสิ”
“ขอบคุณคร้าบ คุณพี่”
“อือ แต่เดี๋ยวไปส่งเพื่อนพี่ก่อนนะ”
“คร้าบ” อยู่ๆเด็กนี่ก็เปลี่ยนเป็นว่าง่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้นขัดกับตอนแรก
“นี่ๆ’จารย์ วันหลัง’จารย์ติวให้ผมด้วยนะ เรื่องการสังเคราะห์แสงน่ะผมไม่ค่อยจะเก็ทเลย” เขาชวนคุย
“ได้สิบอส ไม่ยากหรอก เรื่องนี้น่ะถ้าเรียนในมหาวิทยาลัยน่ะ ยากกว่าในหนังสือม.ปลายตั้งเยอะ” วันชนะคุยด้วย
วันชนะมัวแต่คุยกับบอสเสียเพลินจนลืมสังเกตไปว่าภัทรเงียบมาตลอดทาง จนรถมาเบรกแบบใส่อารมณ์คนขับไปด้วยหน่อยๆที่หน้าอพาร์ทแมนต์ของวันชนะถึงได้รู้ตัว พี่น้องคู่นี้ไม่ค่อยถูกกันแฮะ

ก่อนวันชนะลงจากรถภัทรมือไว้แอบจับมือของวันชนะไว้แน่นกดลงกับพื้นทำให้วันชนะต้องนั่งแช่อยู่ที่เดิมพักหนึ่ง เพราะถ้าลุกขึ้นแล้วภัทรไม่ยอมปล่อยบอสต้องเห็นเป็นแน่
“ไว้ไปกินข้าวกันนะวิน” ภัทรพูด
“ครับ”

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนครับ                        

4_NAY

เสน่ห์แรงนะ