++ แค่มีนาย ++$$$$ 39

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    “โธ่เอ้ย ก็แค่แผลถลอก”วันชนะแกล้งพูด
    “แผลเล็กๆแต่มันก็เจ็บนะคร้าบ” บอสเกาะแขนวันชนะทำกะลิ้มกะเหลี่ย
    “ปล่อยแขนสิ คนมองกันแล้วเห็นไหม” วันชนะพยายามแกะมือเขาออก
    “ไม่เห็นเป็นไรเลยเขาคงคิดว่าน้าเดินมากับหลานน่ะแหล่ะ”เขาเกาะแขนต่อ
วันชนะคิดตาม อืม ก็จริงนะ เลยปล่อยให้บอสเกาะแขนต่อไปได้แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อเขากระซิบที่ข้างหูว่า
    “แต่หลานคนนี้รักน้านะครับ”
    ช่วงสายของวันพระอาทิตย์เตรียมตั้งฉากกับศีรษะ แต่ว่าผู้คนก็เริ่มทยอยมาเต็มตลาดนัดสวนจตุจักร
    “นึกไงเนี่ย นัดกะพี่ภัทรที่เจเจเนี่ย ร้อน” บอสพูดออกจะเป็นบ่นเสียด้วยซ้ำ ว่าไปมือก็ทำเป็นพัดๆไป
    “เออน่า ขอแวะซื้อของหน่อย” วันชนะเดินนำ
    เดินดูของเพลินจนลืมดูเวลาจนเกือบๆหกโมงเย็นเมื่อตะวันคล้อย วันชนะก็เดินหาที่นั่งพักเมื่อย
    “เดี๋ยวก็ได้เวลากลับแล้วนะบอส” วันชนะพูดขึ้น
    “อืม” เขาดูดน้ำอัดลมไปด้วย
    “พี่ภัทรไม่ได้มารับหรอกนะ” วันชนะพูดต่อ
    “อืม” เขายังคาบหลอดดูด
“โตๆกันแล้ว เขาจะมารับผมทำไม”
    “อืม นั่นสิ” วันชนะพูด นึกไปถึงเมื่อตอนเช้าเขาบอกภัทรไปว่าไม่รู้เรื่องที่บอสออกจากบ้าน แต่คิดว่าถ้าได้ทำให้บอสสบายใจขึ้นเขาก็น่าจะกลับบ้านได้เอง
    “ขอบคุณนะ ที่พาผมมาวันนี้” บอสยิ้ม นัยน์ตาเขาสะท้อนแสงเป็นประกาย
“ผมสบายใจขึ้นมากๆเลย”
    หลังจากแยกกันกับบอสที่รถไฟฟ้าใต้ดินตรงตลาดนัดสวนจตุจักรก็มีสายโทรเข้าโทรศัพท์มือถือของวันชนะ
    “ครับ อาจารย์นุช” วันชนะพูด
    “อาจารย์วินคะ ไม่ต้องเรียกนุชว่าอาจารย์ก็ได้ค่ะ วันนี้วันเสาร์นะคะ” ปลายสายพูดมา
    “อะ ครับ นุช วันนี้วันเสาร์ครับ” วันชนะตอบลงไป
    “ค่ะ วันเสาร์แล้วยังไงคะ” ปลายสายทำเสียงลุ้นๆ
    “แล้วยังไงครับ วันเสาร์ก็ไม่ต้องไปโรงเรียน ก็ไม่ต้องเรียกอาจารย์ไงครับ” วันชนะตอบ
    “ผิดค่ะ” นุชรินทร์ทำเสียงเหมือนเป็นพิธีกรเกมส์โชว์ตอนที่ดารารับเชิญตอบผิด
“วันนี้เรามีนัดกันไปเซอร์เวย์สถานที่ที่จะไปทัศนศึกษาจำได้มั้ยคะ” หล่อนยังทำเสียงสูงตอนท้ายเลียนแบบพิธีกรรายการทีวี
    ถึงตรงนี้วันชนะถึงได้สะดุ้งโหยงเพราะเพิ่งนึกออก “เฮ้ย จริงด้วยสิครับ”
    “ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเราจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง วันพรุ่งนี้ค่ะ ฮิ ฮิ” นุชรินทร์ขำตัวเอง ก่อนจะพูดต่อเป็นการเป็นงานขึ้นว่า “นุชก็ลืมค่ะ ทิพย์ก็ลืม เราเลยโทรไปเลื่อนเป็นพรุ่งนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ ยังไงพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเจอกันก่อนที่โรงเรียนนะคะ”
    เจ็ดโมงเช้าวันอาทิตย์วันชนะจึงมาตามนัดที่โรงเรียนโดยมีนุชรินทร์และเอื้องทิพย์ตามมาสมทบ
    “ไปกันเลยไหมครับ” วันชนะพูดเมื่อเห็นทุกคนพร้อม
    “คงยังไม่ได้หรอกค่ะ เราต้องรอคนจากบริษัทที่เราไปขอสปอนเซอร์เขามาอีกถึงคนหนึ่งน่ะค่ะ” นุชรินทร์บอกพลางยกข้อมือดูเวลา
    “อ๋อ บริษัทปิโตรเลียมข้างๆโรงเรียนเราน่ะหรือครับ”
    ยังไม่ทันตอบก็มีเสียงวิ่งมาหยุดข้างหลังวันชนะ
    “พวกคุณจะไปเซอร์เวย์สถานที่ทัศนศึกษากันใช่ไหมครับ” คนมาใหม่ถามขึ้น เสียงนั้นฟังคุ้นๆหูวันชนะ เขาเลยหันไป
    ฝ่ายนั้นก้มหน้าหอบแล้วจึงเงยหน้าขึ้นพูด
“ขอโทษครับที่มาสาย คือผม...” เขาค้างไปพอๆกับที่วันชนะรู้สึกว่าเวลาหยุดเดินและทุกสรรพสิ่งในโลกถูกสต๊าฟเอาไว้
    “คะ?” นุชรินทร์ตั้งใจฟังเขาพูด แต่ว่าเห็นชายตรงหน้าพูดค้างไว้เลยต่อให้
“คุณมาจากบริษัทปิโตรเลียม...ใช่ไหมคะ”
    “ครับ” เขาตอบคำเดียว
    นุชรินทร์กับเอื้องทิพย์ทำหน้างง
“แล้วคุณอ๊อฟล่ะคะ”
    “อ๊อฟถูกส่งตัวไปเคลียร์งานที่ต่างจังหวัดเดือนหนึ่งครับ ผมเลยมาแทน” เขาพูด แต่สายตาแทบจะไม่ได้มองที่สองสาว
    “ว้า” เอื้องทิพย์หลุดออกมาต่างจากนุชรินทรืที่เก็บอาการได้มิดชิดกว่าแต่สีหน้าก็ดูผิดหวัง
    “ยัยทิพย์” นุชรินทร์กระทุ้งเอวเพื่อนเบาๆ
    “ค่ะๆ ดิฉันนุชรินทร์นะคะ เรียกนุชเฉยๆก็ได้ค่ะ นี่ทิพย์ แล้วก็วินค่ะ” นุชรินทร์แนะนำ
    “ครับ ยินดีที่รู้จักครับ” เขายื่นมือมาจับอย่างเป็นทางการกับสองสาว และสุดท้ายที่วันชนะ   มือนั้นยกค้างอยู่ตรงหน้ารอวันชนะจับเพื่อทำความรู้จัก
    “อ้อ ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ” เอื้องทิพย์ถามเพราะดูเหมือนชายตรงหน้าจะจับมืออย่างเดียวแต่ลืมแนะนำตัวเอง
    สายตาเขาดูมีประกายวูบวาบ รอยยิ้มที่มุมปากแม้จะเผยเพียงน้อยแต่แสดงเหมือนเขาดีใจสุดจะกลั้น มือยังยกค้างอยู่ตรงหน้าวันชนะ รอให้เขาจับ
    “นักขัตครับ เรียกผมตั้มก็ได้”
บรรยากาศในรถตู้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของสองสาวที่ถามถึงเพื่อนของนักขัตที่ชื่ออ๊อฟ ในขณะที่วันชนะเอาแต่เงียบ จนแวะเติมน้ำมันที่ปั๊มทุกคนจึงลงมายืดเส้นยืดสาย
   สองสาวเดินไปทางห้องน้ำ
วันชนะจึงแยกไปที่ร้านกาแฟ สั่งเสร็จก็ยืนรอสักพัก พอได้แล้วก็ออกมานั่งโต๊ะเล็กๆข้างนอกร้าน จิบกาแฟได้นิดหนึ่งกลิ่นบุหรี่ก็มาถึงก่อนเจ้าตัวจะมาเสียอีก
นักขัตนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ มือคีบบุหรี่ ปากพ่นควันจางๆเป็นสาย ดูเหมือนนักขัตจะตั้งใจมาเพื่อเผชิญหน้าและไม่มีเหตุผลใดที่วันชนะต้องหลบ ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ไม่พูดอะไร
จนเมื่อควันจางๆกลิ่นฉุนนั้นลอยมาระหน้าวันชนะ เขาจึงได้พูดขึ้น
“แต่ก่อนไม่เห็นดื่มกาแฟ” สายตานักขัตยังมองเหม่อไปข้างหน้า
“นายก็ติดบุหรี่” วันชนะเลี่ยงประเด็นก่อนจะยอมตอบกลายๆ
“...เราไม่ได้ติดกาแฟ”
จากนั้นก็เงียบไปอีกจนกระทั่งได้เวลาขึ้นรถไปต่อ สองสาวดูเหมือนจะยังไม่รู้สึกถึงอารมณ์ของวันชนะ ทั้งเอื้องทิพย์กับนุชรินทร์เอาแต่จ้อไปตามเรื่อง และดูทั้งสองก็เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยกับนักขัต
“คุณตั้มเป็นวิศวกรของบริษัทหรือคะ” เอื้องทิพย์เป็นคนถาม
“ก็ไม่เชิงครับ ผมอยู่ฝ่ายไอที” นักขัตตอบ
“ท่าทางจะเก่งนะคะนี่ ได้ทำงานในบริษัทใหญ่ขนาดนั้นด้วย” นุชรินทร์ออกปากชม
“ขอโทษนะคะ คุณตั้มจบมาจากไหนคะ เผื่อเราจะเป็นศิษย์ร่วมสถาบันกันน่ะค่ะ”
นักขัตบอกชื่อมหาวิทยาลัยที่เรียนจบมาแก่สองสาว
“เอ๊ะ จบที่เดียวกับวินเลยนี่” เอื้องทิพย์ถึงได้หันมาสนใจวันชนะ
นักขัตก็หันมาด้วย เขาทำหน้าตื่นๆประมาณว่าเราเคยเรียนที่เดียวกันจริงเหรอนี่
“มหา’ลัยตั้งกว้าง เราไม่เคยเจอกันหรอกทิพย์” วันชนะโกหก
“นั่นสินะ” เอื้องทิพย์เออออ
แต่นักขัตพูดว่า
“แต่ผมดูคุ้นๆหน้าคุณนะครับ”
“จำคนผิดแล้วล่ะ” วันชนะสวน
แวบหนึ่งวันชนะเห็นนัยน์ตาเขาหม่นแสงลงก่อนจะหันไปคุยกับนุชรินทร์ต่อ
ทัศนศึกษาครั้งนี้เกี่ยวกับระบบนิเวศน์ป่าชายเลนและทะเล ดังนั้นรถจึงมาจอดอยู่ที่ศูนย์ให้ความรู้และพัฒนาป่าชายเลน พอเข้าไปทักทายและแสดงตัวกับทางศูนย์ฯเสร็จเรียบร้อย ทั้งสี่หนุ่มสาวจึงตรงไปยังป่าชายเลนที่มีสะพานไม้ทอดยาวไปตลอดเส้นทางทะลุป่า
นุชรินทร์กับเอื้องทิพย์เดินปลีกตัวนำไปก่อนเพราะมีเรื่องแบบผู้หญิงๆต้องคุยกันตามประสา ทิ้งให้วันชนะเดินห้อยท้ายกับนักขัต
ระหว่างเส้นทางวันชนะก็ถ่ายรูปไปเรื่อยๆโดยไม่พูดไม่จากับคนที่มาด้วยกัน นักขัตเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน
จนมาถึงที่นั่งพักบนสะพานที่อยู่ใต้ร่มโกงกางต้นใหญ่วันชนะถึงได้พัก คนที่ยืนตรงหน้าไม่พูดอะไร แต่เขาส่งขวดน้ำให้
วันชนะลังเลก่อนจะรับมันไว้
“ขอบใจ...”
นักขัตยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ต่อเมื่อวันชนะเปิดขวดเขาจึงเลี่ยงไปนั่งอีกทาง พักเหนื่อยได้ครู่หนึ่งวันชนะก็ไปต่อโดยมีนักขัตเดินตามหลัง ได้ยินเสียงสองสาวหัวเราะรื่นดังมาเป็นระยะ บนเลน วันชนะเห็นปูที่มีลักษณะแปลกออกไปจึงคิดจะถ่ายรูปเอาไว้ เจ้าปูก็เหมือนจะอายกล้อง มันยกก้ามแล้ววิ่งไปแอบหลังโคนต้นไม้ วันชนะจึงต้องตั้งท่าใหม่
เพราะมัวแต่จ้องอยู่บนจอในกล้องดิจิตัลจึงเห็นที่ปลายตาเลือนๆว่ามีกิ่งไม้ให้เกาะ วันชนะจึงวาดมือไปหวังจะจับเอาไว้แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าอีกหน่อยเพื่อจะเก็บรูป มันก็มีกิ่งไม้จริงๆแต่ว่าไม่ได้แข็งแรง
“อ๊ะ!”
ก่อนที่เขาจะร่วงลงไปคลุกเลน วันชนะถูกคว้าตัวเอาไว้ได้
“ทำอะไร” นักขัตพูดเสียงเรียบๆ
“เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก”
วันชนะไม่ตอบ แต่มองตาเขา...เหมือนตกอยู่ในภวังค์
แต่แล้ว
“ขอบใจนะ” วันชนะรีบพูดก่อนที่นักขัตจะได้ยินเสียงใจเขาเต้น แล้วจึงดันตัวเขาออก
วันชนะเบือนหน้าหนี...เพราะกลัวว่านักขัตจะจับความรู้สึกได้
...ความรู้สึกเหมือนมีประกายไฟแตกเปรี๊ยะๆในกาย สถานการณ์กลับเป็นอย่างเดิมคือวันชนะเดินถ่ายรูปไปและนักขัตก็เดินตาม เสียงหัวเราะของสองสาวดังอยู่ข้างหน้าเป็นระยะ แล้วเขาก็พูดขึ้น
“เรารู้ว่านายเกลียดเรา แต่ก็ไม่จำเป็นที่เราจะต้องไม่คุยกันนี่”
คำพูดนี้วันชนะคิดว่าผิดแล้ว เขาเองตะหากล่ะที่ต้องพูด เพราะ...ในตอนนั้นเขาเป็นคนทำร้ายนักขัตก่อน
“จะให้คุยเรื่องอะไรดีล่ะ”
ที่จริงแล้ววันชนะดีใจอยู่เหมือนกันที่นักขัตยอมพูดอะไรออกมา เพราะการที่ทั้งสองคนเงียบมาตลอดทางมันอึดอัด แต่ก็เพราะเหมือนมีเส้นใยทิฐิบางๆกางกั้นเอาไว้วันชนะจึงเลือกที่จะรอ...รอให้เขาเริ่มก่อน
จะให้คุยเรื่องอะไรดี...นักขัตตีความหมายว่าวันชนะไม่มีธุระที่จะต้องคุยอะไรกัน ทิฐิที่บางๆกับแข็งแกร่งขึ้นอีก
“เรื่องภัทรเป็นไงล่ะ” เขาเริ่ม
วันชนะหันหน้ากลับมาขวับ หน้าเริ่มตึง จะให้คุยเรื่องอะไรดี...ในความหมายของวันชนะมันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเรื่องสัพเพเหระ แต่เพราะเขาพูดมาอย่างนั้นจึงตอบกลับไปว่า
“เราก็รักกันดี”
แล้วจึงสะบัดหน้ากลับไป
“นี่!”
ร่างหนาเดินตามมาคว้าแขนวันชนะเอาไว้
“อะไร...” วันชนะพูดได้แค่นั้น
นักขัตดึงวันชนะเข้าไปจูบอย่างรุนแรง
“เจ็บ...” วันชนะโอดในลำคอก่อนจะชกไปที่หน้าของนักขัต
“นายจะทำอะไร”
ไม่ฟังคำตอบวันชนะรีบเดินหนีเพื่อนให้ไปถึงที่สองสาวอยู่ให้เร็วที่สุด มือที่ชาไปค่อยเตือนให้เขารู้สติจึงค่อยหันไปดูก็เห็นเขานั่งยองๆเก็บขวดน้ำสามสี่ขวดที่กระจัดกระจายบนสะพาน มืออีกข้างเช็ดเลือดที่มุมปาก
แปลบที่ใจ  แทนที่วันชนะจะกลับไป เขาเลือกที่จะเดินหน้าต่อไป โดยมีสายตาละห้อยมองตาม
“ขอบคุณคุณตั้มมากเลยนะคะที่อุตส่าห์มาด้วยกัน”นุชรินทร์เอ่ยเมื่อรถตู้กลับมาถึงที่โรงเรียนในตอนเย็น  
“ฝากขอบคุณกับทางบริษัทด้วยนะคะที่ให้การสนับสนุนโครงการของโรงเรียนเราเป็นอย่างดีทั้งเป็นสปอนเซอร์ให้ ไหนจะส่งคุณมาประสานงานด้วยทั้งที่จริงไม่ต้องก็ได้นะคะ”เอื้องทิพย์ยิ้มให้อย่างจริงใจ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

chock

ขอบใจมากมายเลยจ้าา

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ           

4_NAY

ปวดใจไหม