++ แค่มีนาย ++$$$$ 41

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
วินรักพี่ภัทร...เหตุผลนี้คงไม่ต้องการคำอธิบายยืดยาวอีก
“เล่นตลกอะไรน่ะวิน ตั้มไม่เอาด้วยนะ” เขายังนึกว่าอีกฝ่ายอำเล่น
“วินไม่ได้พูดเล่นนะตั้ม” สองมือบีบกันแน่นวันชนะต้องสะกดอารมณ์ตัวเองให้ได้
“อย่างนั้นก็หันมาสิ มองตาตั้มแล้วพูด”
เนิ่นนานเหลือเกินกว่าที่เขาจะกล้าหันมาเผชิญหน้า
“เรารักพี่ภัทร” วันชนะตาแข็ง
“ชัดรึยังตั้ม”
สิ่งที่วันชนะไม่เคยได้เห็นเลยวันนี้กลับได้เห็น นักขัตจ้องหน้าเขานิ่ง แววตาที่อบอุ่นเปลี่ยนไป ใบหน้าหล่อเหลานั้นเรียบเฉยอยู่บนความเศร้าโศก น้ำตาค่อยๆไหลเป็นทาง นักขัตร้องไห้...ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินจากไป
คล้อยหลัง ตาแข็งๆคู่นั้นก็ทำนบพังไปเช่นเดียวกัน ก่อนจะปาดน้ำตาออกไปจนแห้งแล้วลากกระเป๋าย้ายออกจากห้อง 609
“เหตุผลก็ยังเหมือนเดิม” วันชนะเลี่ยงสายตา
นักขัตมองใบหน้านั้นเหมือนค้นหาคำตอบ ถ้าอย่างนั้นช่อดอกไม้แห้งในแจกันนั่นทำไมยังอยู่อีก ถ้าคนรับไม่มีใจ แล้วกอดเมื่อกี้...ความรู้สึกที่เจือด้วยความรักนั่นคืออะไร ถ้าคนโดนกอดไม่มีใจ...
“อย่างนั้นเหรอ...” นักขัตปลายตาไปที่ดอกไม้แห้งๆนั้น
วันชนะรู้ในทันทีว่านักขัตรู้สิ่งที่อยู่ในใจ
แต่ก็ปล่อยให้มันผ่านเลยไป
“จะกลับตอนนี้จริงๆน่ะเหรอ” วันชนะท้วง
“แล้วเราอยู่ต่อได้เหรอ” เขาพูด น้ำเสียงฟังดูตัดพ้อแต่ก็ประชดอยู่ในที
ร่างสูงเดินห่างออกไปทุกที
ก่อนจะพ้นใต้ถุนอพาร์ทเมนท์
“อยู่เถอะ”
มือหนึ่งคว้าต้นแขนนักขัตเอาไว้ เขาหันมามองตาปริบๆ
“พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” วันชนะกลัวว่าคนร้ายจะกลับมาซุ่มที่เดิม อย่างน้อยกลับตอนสว่างก็คงจะปลอดภัยกว่า
“ไม่เจ็บจริงเหรอ” วันชนะมองไปที่แผลบนอกนักขัต
“นิดหน่อย” เขาตอบพลางแขวนเสื้อให้เข้าที่แล้วจึงรับผ้าเช็ดตัวจากวันชนะ
“แล้วจะอาบน้ำได้เหรอ”
“ได้สิ” เขาตอบอย่างไม่มั่นใจนักก่อนจะหันหลังให้
วันชนะลอบถอนหายใจให้กับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำต่อไป

นักขัตนั่งนิ่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าวปล่อยให้วันชนะใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้โดยระวังไม่ให้แผลโดนน้ำ
“ดูมีกล้ามเยอะขึ้นนะ ไปทำอะไรมา” วันชนะหาเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อย เพราะนักขัตเอาแต่นั่งเงียบ
“สมัยก่อนมีไม่เยอะเท่านี้”
“เล่นฟิตเนสน่ะ ที่บริษัทมีให้” เขาตอบพร้อมกับสายตาสำรวจที่ทำให้วันชนะรู้สึกตัวว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้เลย
“วินก็ดูอวบขึ้นหน่อยนะ”
“จริงดิ” วันชนะยิ้มแหย “จะว่าเราอ้วนล่ะสิ”
“แต่ว่าแบบนี้ดีกว่านะ มันรู้สึกเต็มๆดี...เวลากอด” เขายังนั่งนิ่ง แต่คำพูดนั้นทำให้วันชนะชะงักไป เขาจงใจพูดเพื่อทดสอบปฏิกิริยาของวันชนะหรือเปล่านะ ซึ่งมันก็ได้ผล มือที่ถือผ้าชุ่มน้ำนั้นเริ่มสั่น
ที่จริงวันชนะไม่ต้องเช็ดถึงหน้าของนักขัตหรอก แต่สมาธิดูจะแตกกระเจิงไปไหนต่อไหนแล้ว มือสั่นๆของวันชนะแต้มผ้าข้าวสะอาดชุ่มน้ำเบาๆที่แก้มนักขัต เมื่อสายตาบรรจบก็เหมือนต่างคนต่างเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตในช่วงที่ไม่มีกันของแต่ละคนให้กันฟัง
นักขัตเอื้อมมือไปที่ผมวันชนะขณะที่สายตายังคงประสานกัน วันชนะเองก็เหมือนโดนมนต์สะกดให้นิ่งอยู่อย่างนั้น
“รู้สึกว่าจะมีอะไรติดผมนะ” เขาว่า แต่มือนั้นลูบผมของวันชนะเบาๆ
วันชนะปล่อยให้เขาลูบผม ทั้งที่รู้ว่าไม่มีอะไรติดอยู่หรอก ดวงตาอ่อนโยนแต้เศร้าสร้อยคู่ตรงหน้านั้นทำให้วันชนะอ่อนแอ
แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงอย่างไม่มีข้อแม้
“ตั้ม...เรา...”
พูดได้เท่านั้นเอง นิ้วมือจากนักขัตไล้อยู่ที่เนินแก้มปาดน้ำตาออกไป
“นายคงจะลำบากใจมากเลยสินะ” เจ้าของนิ้วบนแก้มวันชนะพูดแล้วเผยรอยยิ้มเศร้า
“พอแล้วล่ะ นายไปอาบน้ำเถอะ จะได้นอนพัก”
ไม่มีคำใดหลุดจากวันชนะอีก จนกระทั่งเขาลุกออกไปอย่างว่าง่าย
ออกมาจากห้องน้ำก็พบนักขัตนั่งอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว เขากำลังดูรูปในอัลบั้มที่วันชนะตั้งเอาไว้ที่ชั้นข้างๆเตียง รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อเจอรูปสมัยเรียน
เสียงหัวเราะในลำคอดังเบาๆเมื่อเจอรูปตอนเล่นละครเวที คงเป็นเพราะงานนี้ล่ะสินะที่ทำให้คนทั้งมหาวิทยาลัยโจษจันกันไปทั่วว่าเขาเป็นแฟนกับวันชนะ และเขาเองก็ยอมรับ คิดถึงตรงนี้แล้วรอยยิ้มสดใสแย้มขึ้น แต่พอขึ้นเล่มใหม่เจอภาพแรกก็ทำให้ยิ้มนั้นเจื่อนลงทันที
รูปงานรับปริญญาที่มีหน้าของวันชนะกับภัทรติดชิดยิ้มมองกล้อง โดยมีเขาเป็นฉากหลังพร้อมช่อดอกไม้ที่ตอนนี้แห้งกรอบอยู่ในแจกัน
“ดูรูปสมัยก่อนเหรอ” วันชนะนั่งลงอีกข้าง
“อืม” เขาเปิดรูปนั้นค้างไว้
“รูปนี้...” วันชนะหยิบมาจากมือนักขัตราวกับหวงนักหนา โดยมีสายตาเจ็บปวดมองตามรูปใบนั้นไปไม่ละ
ไม่รู้สินะ วันชนะอยากบอกให้เขารู้ว่ารูปนี้พิเศษแค่ไหนถึงได้เก็บเอาไว้ที่หน้าแรก ทั้งที่เป็นรูปที่ถ่ายกับภัทรแต่ความสำคัญกลับอยู่ที่คนข้างหลังนั่นต่างหาก...เพราะเป็นรูปเดียวที่มีนักขัตในงานรับปริญญาของเขา
นักขัตนอนหงายปกติขณะที่วันชนะนอนตะแคงหันหลังให้พร้อมกับเสียงถอนหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ ต่างคนต่างลืมตาในความมืด คงมีเรื่องราวที่จะพูดคุยกันอยู่มาก ถ้าหากว่าใครสักคนจะเริ่มพูด แต่ทั้งคู่เลือกที่จะเงียบจนกระทั่งไม่รู้ตัวว่าหลับกันไปตั้งแต่ตอนไหน แล้วพอตื่นขึ้นมาวันชนะก็พบว่าที่นอนข้างๆนั้นว่างเปล่า กวาดตามองทั่วห้องรู้สึกบางอย่างแปลกไป
ช่อดอกไม้นั่นหายไป!
วันชนะดีดตัวจากเตียงทันที ทำไมนักขัตต้องเอามันไปด้วย ถึงเขาจะเป็นคนให้มาแต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเอามันไป
ที่ข้างๆแจกันมีโน้ตของนักขัตเขียนเอาไว้ว่า
‘ดอกไม้นี่ขอคืนนะ มันแห้งหมดแล้ว เอาวางไว้ในห้องเดี๋ยวจะเป็นภูมิแพ้’
วันชนะร้อนรนเหมือนโดนลักของสำคัญ จะออกไปตามหาก็ไม่รู้จะไปที่ไหน เบอร์ของนักขัตก็ไม่มี สุดท้ายจึงทรุดลงกับพื้นกอดตัวเองร้องไห้ เหมือนกับว่าต่อไปนี้เขาจะไม่เหลืออะไรเลยชีวิต
ทัศนศึกษาสิ่งแวดล้อมสัมพันธ์ครึ่งแรกผ่านไปอย่างราบรื่น สัปดาห์ต่อมาก็ถึงครึ่งหลังที่ต้องไปเขาใหญ่
เดินทางสามชั่วโมงก็มาถึงจุดหมาย นักเรียนและอาจารย์ลงเดินบนถนนก่อนถึงจุดตั้งแค้มป์ประมาณสองกิโลเมตร เพื่อจะได้สังเกตธรรมชาติไปด้วย และก็ดูเหมือนจะได้ผล นักเรียนชายที่ใช้ชีวิตอยู่แต่รูปทรงเหลี่ยมของตึกรามสูงและมลพิษในเมืองหลวงพอมาเจอรูปทรงธรรมชาติและอากาศเย็นสดชื่นในป่าใหญ่ก็ดูท่าทีที่เคยกระด้างก็อ่อนลง
“’จารย์ๆ จะเป็นตัวขวารึตัวซ้าย” บอสเดินรั้งอยู่ท้ายแถวหันมาคุยด้วย
“อะไร ตัวซ้ายตัวขวา” วันชนะงง
“นั่นไง” เขาชี้ไปที่บนต้นไม้สูง
“หือ” วันชนะมองตาม
นกเงือกเกาะนิ่งอยู่บนนั้น นักเรียนบางคนยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่าย
“ได้ยินเค้าว่านกเงือกมันจะอยู่เป็นคู่นะ” บอสยักคิ้วให้
“เอ้า พูดสิคุณจะเป็นตัวซ้ายรึขวา ส่วนผมเป็นตัวไหนก็ได้นะ” เขายิ้มเผล่
วันชนะส่งสายตาดุ บอสหุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบๆแต่เหล่ตากวนๆมาทางวันชนะ
“ผมเป็นตัวขวาก็แล้วกัน คุณเป็นตัวซ้ายนะ” ว่าแล้วเขาก็รีบวิ่งไปรวมกลุ่มเพื่อนๆ ปล่อยให้วันชนะยิ้มให้กับความน่ารักของบอสอยู่คนเดียว
พอมาถึงจุดตั้งแค้มป์ที่ผากล้วยไม้ทุกคนก็ตกลงกันว่าใครจะอยู่เต็นท์ไหนซึ่งก่อนหน้าที่จะมาถึงมีเจ้าหน้าที่มาเตรียมให้เรียบร้อยแล้ว เอื้องทิพย์กับนุชรินทร์อยู่ร่วมกับอาจารย์ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ส่วนวันชนะเศษอยู่คนเดียวเลยได้อยู่คนเดียว ทีแรกจะให้เอื้องทิพย์หรือนุชรินทร์นอนจะได้สบายกว่า แต่ทั้งคู่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวบอกว่ากลัวผีมุดเต็นท์
หลังจากทานข้าวเที่ยงเรียบร้อย นักเรียนทุกคนก็มาเข้าแถวเพื่อรอขึ้นรถไปยังน้ำตกเหวนรกอันเป็นเป้าหมายในวันนี้
จนถึงจุดที่ต้องลงจากรถเพื่อเดินเข้าไปยังน้ำตกด้านใน นักเรียนจึงเดินไปเป็นกลุ่มๆ โดยมีเสียงคอยเตือนว่าอย่าออกนอกเส้นทางเป็นเด็ดขาด ดังนั้นแทนที่จะเพลิดเพลินกับธรรมชาติเหมือนพวกเด็กๆ เหล่าอาจารย์ต้องคอยสำรวจความปลอดภัยในเรื่องนี้ไปในตัวด้วย                                                                                                                                                                                 
ป่าดงพงไพรดูจะเข้ากันได้ดีกับเด็กจากในเมือง เดินชื่นชมธรรมชาติที่เคยเห็นแต่ในหนังสือไปตามทางจนมาถึงน้ำตกเหวสุวัต พักเล่นน้ำสักครู่เดียวก็เดินต่อไปยังน้ำตกใหญ่เป้าหมาย
น้ำตกเหวนรกชั้นแรกสูงเกือบหกสิบเมตรชันเก้าสิบองศา วันชนะต้องคอยระวังนักเรียนเป็นพิเศษเพราะมองลงไปข้างล่างแล้วน่าหวาดเสียว ยังดีที่ช่วงนี้ยังไม่ใช่ฤดูน้ำหลากแต่ก็ยังไม่วางใจนัก เกิดมีใครพลัดตกลงไปคงรับผิดชอบกันไม่ไหวแม้ว่าข้างล่างจะมีน้ำรองรับแต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ ดังนั้นพอถ่ายรูปกันเสร็จจึงรีบไล่นักเรียนให้ออกห่างจากจุดอันตราย จนได้เวลากลับนั่นแหละวันชนะจึงได้คลายความกังวลลงไปบ้าง
ขากลับไม่เหนื่อยเหมือนขามา จึงเดินกันแบบสบายๆ จนมาพักเหนื่อยอยู่ที่น้ำตกเล็กๆที่ตอนขามาไม่ได้สนใจเท่าไรนัก
“’จารย์ๆ มาเล่นน้ำด้วยกันดิ” เสียงคุ้นเคยเรียกวันชนะ มองไปก็เห็นเด็กผู้ชายเล่นน้ำกันสนุกสนานจนตัวเปียกหัวเปียก
“มีปลาด้วยนะ’จารย์ เนี่ยมันตอดขาผมด้วย” บอสทำหน้าทะเล้น
“จริงดิ ไหนดูซิ” วันชนะชะโงกหน้าลงไปดูในสายน้ำใส ขณะที่บอสก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมถกขากางเกงบอลขึ้นให้วันชนะเห็นชัดๆว่ามีปลาตัวเล็กๆรุมตอดขาเขาอยู่
“เห็นแล้วๆ ไม่ต้องถกขากางเกงก็ได้” วันชนะวิดน้ำใส่
“แหม ‘จารย์ก็ คนอยากจะโชว์อ่ะ” เขาสวนหน้าทะเล้น
“ขนขามันไม่น่ามองหรอกนะ” วันชนะวิดน้ำใส่อีกก่อนจะพับขากางเกงขึ้นแล้วนั่งลงที่ก้อนหินแล้วแช่ขาลงน้ำ
“เย็นดีจัง”
“ว่าแต่เขา ตัวเองก็ขนขาเยอะใช่ย่อย” บอสว่าแล้วผละไปเล่นกับเพื่อนๆ
วันชนะปล่อยอารมณ์ไปกับสายลมเย็นๆที่พัดพา สายน้ำเย็นๆที่ลูบไล้เท้าช่วยให้ผ่อนคลาย ท่ามกลางป่าเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใบเขียวขจีและแสงแดดที่ลอดผ่านลงมาเป็นภาพที่น่าดูที่สุด หากในกรุงเทพมีต้นไม้เพิ่มมากขึ้นผู้คนคงจะมีจิตใจอ่อนโยนได้มากขึ้นกระมัง
กลับมาที่แค้มป์ราวห้าโมงเย็น หลังจากนับจำนวนสมาชิกว่าครบแล้วก็ปล่อยนักเรียนกลับเต็นท์ของตัวเองเพื่อให้เวลาไปอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวก่อนจะกลับมารวมแถวอีกครั้งตอนหนึ่งทุ่มเพื่อจะรับข้าวกล่องแล้วขึ้นรถส่องดูสัตว์หากินกลางคืน
ยิ่งค่ำอากาศที่ชื้นๆเปลี่ยนเป็นหนาวเย็นขึ้นทันที ทั้งครูและนักเรียนจึงสวมเสื้อกันหนาวกันเพียบพร้อม
เสียงอาจารย์สาวคุยกันดีอกดีใจอะไรสักอย่างดังมาจากเต็นท์ข้างๆ วันชนะจึงเดินเข้าไปหา ยังไม่ทันจะถึงตัวนุชรินทร์กับเอื้องทิพย์ก็หันมาทางคนที่กำลังเดินมาสมทบ
“นั่นไงคะ พูดถึงก็มาพอดี” เอื้องทิพย์ว่า
“เรียกผมเหรอครับ” วันชนะยิ้ม แต่แล้วก็ยิ้มค้างเพราะปั้นหน้าอย่างอื่นไม่ถูกเมื่อเห็นคนที่ยืนคุยอยู่ด้วยในวงนั้นคือนักขัต!
“ม...มาได้ไง” วันชนะออกอาการแปลกใจมากกว่าตกใจ แล้วเรื่องที่เขาขโมยช่อดอกไม้ไปก็ผุดขึ้นมากวนอารมณ์ให้ขุ่น
“เราชวนเองแหละ” นุชรินทร์ตอบแทน
“ผมอยากมาพักผ่อนน่ะ พอดีที่คุณนุชชวนด้วยผมก็เลยมา” เขาพูดเสียงเรียบ
วันชนะรับรู้ นุชรินทร์เอ่ยชวนตั้งแต่คราวก่อนแต่ก็ไม่แสดงออกไปมากกว่าอาการเรียบเฉย
นักเรียนตั้งแถวเป๋ๆเพราะเล่นกันไปด้วยพร้อมอยู่แล้วอาจารย์สาวอีกคนหนึ่งจึงให้สัญญาณเดินไปขึ้นรถกระบะที่มีกรงยกสูงขึ้นมากันตก

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่