++ แค่มีนาย ++$$$$ 42

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผมอยากมาพักผ่อนน่ะ พอดีที่คุณนุชชวนด้วยผมก็เลยมา” เขาพูดเสียงเรียบ
วันชนะรับรู้ นุชรินทร์เอ่ยชวนตั้งแต่คราวก่อนแต่ก็ไม่แสดงออกไปมากกว่าอาการเรียบเฉย
นักเรียนตั้งแถวเป๋ๆเพราะเล่นกันไปด้วยพร้อมอยู่แล้วอาจารย์สาวอีกคนหนึ่งจึงให้สัญญาณเดินไปขึ้นรถกระบะที่มีกรงยกสูงขึ้นมากันตก
“คุณตั้มก็ไปด้วยกันสิคะ” นุชรินทร์เอ่ยชวน โดยมีเอื้องทิพย์สนับสนุน
“จะดีเหรอครับ” เขาพูดเหมือนลังเลแต่ท่าทางเตรียมพร้อมจะไปด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” นุชรินทร์คอนเฟิร์ม
ด้วยเหตุนี้นักขัตจึงเข้าร่วมกิจกรรมไปด้วยที่ตอนหลังรถกระบะคันหนึ่ง โดยที่สองสาวแยกไปอยู่อีกมุมปล่อยให้วันชนะต้องคอยทำหน้าที่เทกแคร์แขกคนนี้ไปโดยปริยายเพราะเป็นผู้ชายสองคนถ้าไม่รวมพวกนักเรียนอีกสี่ห้าคนที่มารถคันเดียวกัน
แต่ว่าการ ‘เทกแคร์’ ของวันชนะคือการเงียบและไม่สนใจ ‘แขก’ ที่ได้รับเชิญ นักขัตเองก็ยอมรับการต้อนรับนั้นด้วยการเงียบเช่นกัน จนรถวนกลับมาที่ผากล้วยไม้อีกครั้งทั้งสองก็ยังไม่ได้คุยกันแม้สักคำ สำรวจว่ากลับมาหมดทุกคนแล้วจึงแยกย้ายกันไปนอน
เต็นท์ของนักเรียนกับอาจารย์ก็อยู่ติดกันไม่ได้แยกออกไป ตลอดทั้งคืนมีเจ้าหน้าที่ของอุทยานคอยตรวจตราความเรียบร้อยอยู่แล้วจึงไม่น่าห่วงเท่าไร เดินกลับมาที่เต็นท์ของตัวเองทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอนโดยวันชนะไม่ทันสังเกตว่านักขัตที่เดินตามมาด้วยกันหายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
อากาศข้างนอกหนาวเย็นมาก แม้จะอยู่ในเต็นท์ก็ช่วยได้ไม่เท่าไร วันชนะนอนห่อตัวอยู่ในถุงนอนที่ไม่หนาเท่าไรนัก เสียงนักเรียนหยอกเล่นกันเฮฮาดังแว่วแต่สักพักก็เงียบไป กลางป่าเขายามนี้ได้ยินเพียงเสียงแมลงและเสียงลมหนาวพัดยอดไม้ไหว ความเพลียจากกิจกรรมตลอดวันทำให้เขาหลับสนิทอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว...
...วันชนะพยายามกระดิกตัวหลังจากหลับไปได้ราวสามชั่วโมงเพราะรู้สึกอึดอัด หลังจากพยายามพลิกตัวได้แล้วลืมตาขึ้นในความสลัวก็ต้องตกใจจนเกือบหลุดเสียงเมื่อพบว่ามีอีกคนนอนกอดเขาอยู่
“อืม...” นักขัตครางในลำคออย่างคนหลับสบายโดนรบกวน
วันชนะพยายามแกะมือนั้นออกเบาๆ เพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ในใจนึกโทษเขาไปว่าถ้าเป็นแบบนี้ไปจนเช้าแล้วหากมีคนมาพบเข้าคงไม่ดีแน่
“ฮื่อ...” เขาครวญอย่างขัดใจพลางขยับมือกอดแน่นขึ้นอีก
วันชนะเลยดิ้นแรงขึ้นหวังจะให้เขารู้ตัว
“อย่าดิ้นสิ” คนหลับตาพริ้มพูดขึ้นเบาๆ
“ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” วันชนะดิ้น พูดแทบกระซิบแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจที่วันชนะพูด
“ไม่ได้นะ กลับไปนอนที่เต็นท์ของนายเลยนะ” วันชนะเอ็ดเสียงแข็งขณะที่มือก็ดันเขาให้ออกห่าง
“อย่าผลักไสผมได้มั้ย...หลังจากนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว” เขาพูดอย่างเอื่อยอ่อย
วันชนะค่อยๆเห็นเขาลืมตาขึ้น สายตานั้นไม่ได้โกหก และเพราะสายตานั้นจึงทำให้คำขอร้องของเขาเป็นผล วันชนะหยุดมือที่ดันเขา ทั้งที่อยากถามว่าทำไมแต่เขาเลือกที่จะปิดปากตัวเอง ปิดหัวใจไม่รับฟัง เขากอดวันชนะอยู่อย่างนั้นจนเมื่อเกือบเช้าเขาก็หอมแก้มวันชนะอย่างนุ่มนวล อย่างแสนรัก ก่อนจะลุกออกไปจากเต็นท์ ไม่รู้สินะ ทุกทีก่อนจากกันวันชนะก็ยังมีความรู้สึกว่าจะต้องได้เจอกับเขาอีก แต่คราวนี้ต่างออกไป รู้สึกเหมือนว่า ถ้าจากกันคราวนี้ คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
“’จารย์ๆ วันนี้มีโปรแกรมไรมั่งอ่ะ” บอสถามขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
วันชนะที่ดูเหมือนเอาแต่เหม่อลอยจึงสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อบอสเริ่มสะกิดเพราะถามหลายครั้งวันชนะก็ไม่รู้ตัว
“’จารย์เป็นไรอ่ะ” เขานิ่วหน้า
“เปล่า มีอะไรบอส” วันชนะจึงค่อยหันมา
“วันนี้เค้าทำไรกันมั่งอ่ะ” เด็กหนุ่มทวนอีกครั้ง
“ก็ วันนี้มีเดินป่า” วันชนะตอบอย่างคนเพิ่งเรียกสติกลับมา
“’จารย์แปลกๆไปนะ” บอสว่า
ยังไม่ทันได้คุยกันต่อ นุชรินทร์ก็เดินมาหาวันชนะ...มาพร้อมกับนักขัต
วันชนะรีบเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองทันที จนบอสเห็นความผิดปกติแต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่ลอบสังเกตโดยไม่ซักไซ้อะไรออกไป
สักพักเอื้องทิพย์กับอาจารย์ผู้หญิงอีกคนก็เดินมาสมทบ บอสเลยปลีกตัวออกไปแต่เด็กหนุ่มก็พอจะเห็นความผิดปกติที่วันชนะมีต่อผู้ชายแปลกหน้าอีกคน
“’จารย์ๆ วันนี้มีโปรแกรมไรมั่งอ่ะ” บอสถามขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
วันชนะที่ดูเหมือนเอาแต่เหม่อลอยจึงสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อบอสเริ่มสะกิดเพราะถามหลายครั้งวันชนะก็ไม่รู้ตัว
“’จารย์เป็นไรอ่ะ” เขานิ่วหน้า
“เปล่า มีอะไรบอส” วันชนะจึงค่อยหันมา
“วันนี้เค้าทำไรกันมั่งอ่ะ” เด็กหนุ่มทวนอีกครั้ง
“ก็ วันนี้มีเดินป่า” วันชนะตอบอย่างคนเพิ่งเรียกสติกลับมา
“’จารย์แปลกๆไปนะ” บอสว่า
ยังไม่ทันได้คุยกันต่อ นุชรินทร์ก็เดินมาหาวันชนะ...มาพร้อมกับนักขัต
วันชนะรีบเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองทันที จนบอสเห็นความผิดปกติแต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่ลอบสังเกตโดยไม่ซักไซ้อะไรออกไป
สักพักเอื้องทิพย์กับอาจารย์ผู้หญิงอีกคนก็เดินมาสมทบ บอสเลยปลีกตัวออกไปแต่เด็กหนุ่มก็พอจะเห็นความผิดปกติที่วันชนะมีต่อผู้ชายแปลกหน้าอีกคน
หัวแถวคือเจ้าหน้าที่ของอุทยานที่คุ้นเส้นทางและเป็นคนบรรยายไปด้วยเมื่อเจออะไรน่าสนใจอย่างเช่นต้นไม้แปลกๆหรือร่องรอยของสัตว์ป่า หนทางบางครั้งเป็นทางเรียบบางครั้งก็ต้องปีนขึ้นที่ชันแต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนมาถึงลำธารที่น้ำไหลแค่เข่า มีลำต้นไม้ใหญ่พาดให้ข้ามไปอีกฝั่ง นักเรียนบางคนก็เลือกที่จะกระโดดลงไปเดินลุยน้ำข้างล่าง พลางเล่นกันไปด้วย
“จารย์ ไม่ลงมาเล่นน้ำเหรอ” บอสพักแช่ขาในน้ำอยู่ข้างล่าง
“ไม่เอาล่ะ เล่นไปเถอะ” วันชนะเดินบนสะพานต้นไม้คุยลงไปหา
แต่เพราะว่าไม่ได้มองทางข้างหน้าไปด้วย เลยเหยียบเท้าพลาด
“อ๊ะ!”
ไม่ใช่แค่วันชนะคนเดียวที่ตกลงไปเล่นน้ำข้างล่าง เพราะถึงแม้คนที่เดินตามหลังมาเงียบๆตลอดทางจะคว้าตัวเอาไว้ได้ แต่ทั้งคู่ก็ไม่รอดชะตากรรมที่จะต้องเปียกปอน
แม้น้ำจะตื้นแค่เข่าแต่เพราะกอดกันตกลงไป ทั้งนักขัตและวันชนะจึงถึงพื้นด้วยท่านอนและคนที่จมอยู่ข้างล่างคือนักขัต
“อ้าว! จารย์” บอสหันมาทำหน้าแบบว่ารับสถานการณ์ไม่ทัน
วันชนะค่อยๆลุกขึ้นก็พบว่ามีสายตาหลายคู่มองมาทางเขาอย่างขำๆ ก็ท่าที่ค้างอยู่มันตลกน้อยเสียเมื่อไรล่ะ งานนี้ได้อายนักเรียนทั้งกลุ่ม
“ไหนบอกไม่อยากเล่นน้ำไงจารย์” บอสหัวเราะ
วันชนะพูดไม่ออกและก็ไม่อยากเล่นด้วยกับคำพูดของเด็กหนุ่มจึงหันไปหาคนที่โดนทับอยู่ข้างล่าง
“เป็นไรป่าวตั้ม” วันชนะถาม
“ไม่เป็นไร” เขาตอบเสียงเรียบๆ
นักขัตเปียกทั้งตัวแต่วันชนะเปียกแค่บางส่วนเท่านั้น พอลุกขึ้นได้วันชนะก็ยื่นมือให้เขาจับลุกขึ้น โดยมีสายตาสังเกตสังกาของบอสคอยจับจ้องอยู่ตั้งแต่วันชนะเรียกชื่อ ‘ตั้ม’ แล้ว
พอขึ้นจากน้ำทุกคนก็เดินทางต่อ ไม่นานก็มาถึงจุดพักทานอาหารกลางวันซึ่งเป็นทุ่งโล่งและมีหอสังเกตการณ์สูงราวยี่สิบเมตร พอทานเสร็จนักเรียนก็ทยอยกันขึ้นไปเล่นบนหอ ลมเย็นๆก็พอทำให้คลายเหนื่อยล้าไปได้ จากนั้นจึงออกเดินทางต่อ
กลับเข้าสู่ป่าอีกครั้ง ทางเดินบางครั้งก็ลื่นเพราะเป็นที่ชันและมีลักษณะเป็นดินที่โดนน้ำค้างตั้งแต่เมื่อคืน จึงไม่แปลกใจเท่าไรที่จะมีนักเรียนลื่นไถลอยู่ตลอดเส้นทาง แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะนิสัยลิงทโมนของเด็กหนุ่มคู่กับการผจญภัยอยู่แล้ว พอมาถึงทางชันที่ต้องเดินลงไปทุกอย่างดูจะราบรื่นถ้าหากว่าวันชนะจะไม่ลื่นหน้าคะมำกับพื้น มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ท้ายแถวที่หันมาสนใจซึ่งก็คือบอสและคนท้ายแถวสุดอย่างนักขัตเท่านั้นเอง
“โอย...” วันชนะโอด
พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ คนที่เข้ามาช่วยก็อดขำแทบไม่ทัน เพราะบัดนี้ใบหน้าของวันชนะเต็มไปด้วยโคลน แต่เป็นนักขัตที่สังเกตเห็นว่ามีสีส้มๆติดอยู่ที่มุมปากของวันชนะด้วยแต่ก็ไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร มือคว้าผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าออกมา ถ้าวันชนะไม่เอ่ยขอบใจแล้วรับมาเสียก่อนนักขัตก็คงจะเช็ดให้เองไปแล้ว
“หือ อะไรเนี่ย สีส้มๆ” วันชนะนึกสงสัยสิ่งแปลกปลอมที่ติดมากับผ้าเช็ดหน้า พอก้มไปดูร่องรอยหน้าไถพื้นของตัวเองก็เห็นว่าเป็นเห็ดกลุ่มหนึ่งที่มีสีสันแสบตา
พอเห็นว่ากลุ่มทิ้งห่างออกไปพอสมควรวันชนะก็รีบเดินตามไปสมทบ อย่างหนึ่งก็เพื่อกลบเกลื่อนความเปิ่นของตัวเอง
“ป่ะ บอส” วันชนะดันต้นแขนเด็กหนุ่ม แต่ไม่ได้กล่าวอะไรกับนักขัต เพราะถึงอย่างไรเขาก็เดินรั้งอยู่ท้ายสุดอยู่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าที่อยากจะมาด้วยเนี่ยมาเพื่ออะไร คุยอะไรก็ไม่เห็นคุย
ถ้าวันชนะหันมามองคนที่โดนทิ้งเหมือนเป็นคนนอกในตอนนี้เขาก็คงจะเห็นแววตาปวดร้าวไหววูบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เดินต่อมาได้สักพักก็ดูเหมือนป่าจะเย็นขึ้นอีก ดูทึบขึ้นอีก แต่หัวแถวเป็นคนชำนาญพื้นที่ก็คงไม่น่าห่วงอะไร และพวกเขาก็เดินตามรอยของคนที่เคยเดินในป่านี้มาก่อน การเดินทางครั้งนี้จึงไม่มีอะไรน่ากลัว...
...ถ้าวันชนะจะไม่ผิดปกติไป เมื่ออยู่ดีๆเขาก็เดินออกนอกเส้นทางไปคนเดียว!
แสงวูบวาบมลังมเลืองสีเขียวมรกตปนสีทองที่ไหววูบลับหลังต้นไม้ใหญ่สร้างความแปลกใจและสงสัยให้วันชนะเป็นอย่างมาก บางครั้งรอบตัวเหมือนจะสว่างขึ้น แต่บางครั้งแสงรอบตัวก็หรี่ลงเป็นสลัวๆ เสียงแปลกๆดังอยู่ในหูตลอดเวลาขณะที่เขาก็ยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงตลอดเวลา เท้าทั้งสองเหมือนจะไม่ได้ฟังคำสั่งของตัวเอง มันยังคงพาวันชนะเดินหน้าไปเรื่อยๆ...
อย่างตุปัดตุเป๋!
“วินๆ!” เสียงเรียกตามหลังนั้นไม่ได้ส่งเข้าไปถึงโสตประสาทแต่อย่างใด
นักขัตพอเห็นว่าวันชนะเดินออกนอกทางไปก็นึกว่าคงจะไปหาสุมทุมพุ่มไปเพื่อถ่ายเบา จึงได้ยืนรออยู่ที่เดิม ส่วนบอสพอหันมาเห็นแต่นักขัตยืนอยู่ก็เดินกลับมาสมทบ
“’จารย์ล่ะครับ” บอสถาม
“คงจะไปฉี่ล่ะมั้ง” นักขัตชำเลืองตาไปทางที่วันชนะเพิ่งเดินหายไป
“ครับ” บอสรับคำ
แล้วทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีก
นาน...จนนักขัตเริ่มผิดสังเกต จึงเดินเข้าไปใกล้ทางที่วันชนะเดินเข้าไป ปากก็เรียกชื่อแต่ไม่มีการขานรับ เขาจึงเดินตามไปเรื่อยๆ ส่วนบอสก็เริ่มผิดสังเกตขึ้นมาด้วยแต่ก็ลังเลเพราะกลุ่มเดินห่างออกไปไกลมากแล้ว
สุดท้ายเด็กหนุ่มก็มองรอบตัวเพื่อจดจำสภาพแวดล้อมก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามนักขัตไป โดยลืมแม้แต่จะร้องเรียกเพื่อนสักคน...
เห็ดพิษ ส่วนใหญ่จะมีสีสันฉูดฉาด บางชนิดมีฤทธิ์ร้ายแรงมากจนถึงขั้นเสียชีวิต บางชนิดก็ทำให้แค่เห็นภาพหลอนหรือมึนเมา
ถ้าตอนที่วันชนะหน้าคะมำใส่เห็ดพิษนั้นมีหัวหน้ากลุ่มที่เป็นคนชำนาญพื้นที่อยู่ด้วยเขาอาจจะรู้ตัวเร็วกว่านี้และหาทางแก้ไขได้ก่อน
แต่ว่าไม่เป็นอย่างนั้น
เพราะตอนนี้วันชนะเดินออกนอกเส้นทางไปเรื่อยๆ
เสียงเรียกดังตามหลังแต่ฤทธิ์หลอนประสาทนั้นกลบเสียงของนักขัตไปหมดสิ้น!
กอหวายข้างหน้าขวางทางเดินเอาไว้ แต่ดูเหมือนวันชนะจะไม่เกรงต่อหนามของมันเลยแม้แต่น้อย เขายังคงสืบเท้าเข้าหา
“วินๆ” เสียงเรียกดังอยู่ที่หลังพร้อมกับมือใหญ่ฉกเข้าจับที่ต้นแขนเอาไว้ได้
   นักขัตจับร่างที่เหมือนคนเมาเหล้าให้หันมาก็พบสภาพตาปรือๆกับหัวโงนเงนไปมาของวันชนะ
   “วินๆ” เขาเขย่าร่างในมือ “เป็นอะไรไป”
   “’จารย์ๆ” บอสตามมาติดๆ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ                       

4_NAY

ทุกครั้งที่มีเรื่องร้าย ตั้มจะอยู่ด้วยเสมอ