++ แค่มีนาย ++$$$$ 43

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“วินๆ” เสียงเรียกดังอยู่ที่หลังพร้อมกับมือใหญ่ฉกเข้าจับที่ต้นแขนเอาไว้ได้
   นักขัตจับร่างที่เหมือนคนเมาเหล้าให้หันมาก็พบสภาพตาปรือๆกับหัวโงนเงนไปมาของวันชนะ
   “วินๆ” เขาเขย่าร่างในมือ
“เป็นอะไรไป”
   “’จารย์ๆ” บอสตามมาติดๆ
“เขาเป็นไรไปครับ” เด็กหนุ่มถามอย่างห่วงใย
   นักขัตไม่ตอบ แต่เขากำลังคิดถึงสาเหตุ ตอนแรกนึกถึงอาถรรพ์ของป่า ของสิ่งลี้ลับ แต่ฉับพลันภาพกอเห็ดสีส้มนั้นก็ผุดขึ้นมา เขาถึงกับหน้าถอดสี
   “เห็ดพิษ!”
นักขัตพาร่างที่ไร้สติของวันชนะไปนั่งตรงโคนต้นไม้ใหญ่โดยมีเด็กหนุ่มที่ตามมาทีหลังคอยช่วยเหลือ
เท่าที่ดูจากอาการแล้วนักขัตคิดว่าเห็ดนั่นคงทำให้เมามากกว่าอาการร้ายแรงอย่างอื่น แต่ก็ไม่วางใจเสียทีเดียวนัก
“เขาจะเป็นอะไรมากมั้ยครับ” เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆเอ่ยถาม
“ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” นักขัตตอบด้วยสีหน้าที่ยังไม่คลายกังวล
“ผมว่า...คุณปล่อยเขาก่อนดีมั้ยครับ” บอสว่า เพราะเห็นชายหนุ่มกอดวันชนะไม่ปล่อย
“เขาน่าจะอึดอัด”
จบคำของบอสร่างในอ้อมแขนของนักขัตก็ลุกพรวดพร้อมกับอาเจียนออกมา นักขัตล้วงขวดน้ำออกมาจากเป้สะพายขณะที่มืออีกข้างก็ลูบหลังวันชนะไปด้วย จนบอสรู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ เพราะโดนนักขัตแย่งทำหมดทุกอย่าง ส่วนวันชนะพออ้วกเสร็จก็หงายหลังกลับมานอนในแขนนักขัตตามเดิมแต่ก็ยังคงสีหน้าบิดเบ้เอาไว้
“ผมว่าเราค่อยๆพาเขากลับไปทางเดิมกันเถอะครับ” บอสเสนอ เพราะความมืดเริ่มจะโรยตัวมาครอบคลุม ว่าพลางหันซ้ายหันขวาแล้วก็งงว่าทางไหนคือทางกลับ เด็กหนุ่มพยายามสำรวจรอบๆตัวว่าร่องรอยตอนมา มาจากทางไหนแต่ก็จนใจเพราะตอนเข้ามาฉุกละหุกมากจนไม่ได้สังเกตอะไร ยิ่งตอนนี้แสงสว่างลดน้อยลงก็ยิ่งยาก ยิ่งดูสัญญาณมือถือที่ไม่เหลือสักขีดก็เริ่มใจหาย   
“ผมว่าตอนนี้ข้างนอกคงจะรู้แล้วล่ะว่าพวกเราหายไปจากกลุ่ม ยิ่งเดินออกจากจุดนี้ไปก็ไม่แน่ว่าเราจะหลงลึกเข้าไปอีกรึเปล่าทางที่ดีเราอยู่ที่เดิมดีกว่านะ” นักขัตพูด
“แต่ว่าที่นี่มัน...” เด็กหนุ่มนึกจะแย้งเพราะป่าเริ่มจะมืดขึ้นทุกที แต่พอนึกตามที่เขาว่าก็เห็นด้วยจึงหยุดความคิดที่จะไปตายเอาดาบหน้า
“ดูเขาทีนะ” นักขัตค่อยๆยกร่างของวันชนะให้เด็กหนุ่มช่วยรับไป จากนั้นจึงลุกออกไปหาเศษไม้เล็กๆกับใบไม้แห้งแถวๆนั้นแล้วจึงกลับมาเคลียร์พื้นที่ให้โล่งเพื่อก่อไฟ
ไฟกองเล็กๆแต่ช่วยให้อุ่นใจได้มาก อย่างน้อยก็คงจะกันพวกแมลงได้ล่ะนะ ถ้าไม่นับพวกเสือสิงห์ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะกลัวไฟกองนี้หรือเปล่า
“ดื่มก่อนสิ” นักขัตยื่นเครื่องดื่มชูกำลังให้เด็กหนุ่มขวดหนึ่ง
“ดูท่านายจะเพลียนะ หิวรึเปล่า ผมยังพอมีขนมเหลือสองสามถุง”
บอสรับขวดเครื่องดื่มมาแต่ยังไม่ได้ดื่มในทันที
“คุณเป็นแฟนเก่าเขาเหรอ” คำถามตรงๆนั้นทำให้นักขัตหยุดเอาไม้เขี่ยไฟ
สายตาหม่นๆเหมือนคนไม่มีความสุขในชีวิตค่อยเลื่อนมามองหน้าเด็กหนุ่ม เสียงฟืนแตกดังเปรี๊ยะก่อนที่ชายหนุ่มจะโยนเศษไม้นั้นเข้าไปในกองไฟ
“มันเป็นอดีตไปแล้ว” เขาตอบเรียบๆก่อนจะพ่นลมหายใจยาว
“เขาไม่ได้รักผมแล้วล่ะ”
แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก คงมีแต่เสียงประกายไฟแตกดังเปรี๊ยะ เสียงแมลงดังจากทุกทิศ เสียงสัตว์ป่าดังแว่วๆกับเสียงสายลมพัดผ่านเบาๆ
“ขอโทษฮะ เพียงแต่ผมอยากรู้ว่า...ทำไม...” เด็กหนุ่มเปิดการสนทนาอีกครั้ง
“เขารักคนอื่น” คู่สนทนาตอบอย่างไม่ปิดบัง “อีกคนเขาหล่อกว่า รวยกว่า ดีกว่าผมทุกอย่าง...”
พูดจบเขาก็รู้สึกผิด เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ควรดูถูกวันชนะอย่างนั้น
“ผมว่าอาจารย์ไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกครับ” บอสนึกไปถึงวันนั้น วันที่เขากอดวันชนะเอาไว้แต่วันชนะกลับเรียกชื่อคนอื่นออกมา มันเป็นชื่อของคนที่กำลังอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง เรื่องราวก่อนหน้านี้ของทั้งสองคนเป็นอย่างไรเขาไม่รู้ หากแต่เชื่อเหลือเกินว่าอาจารย์ของเขายังรัก ‘คนรักเก่า’ อยู่
แปลก...ที่เด็กหนุ่มไม่รู้สึกต่อต้านกับนักขัตเลย ไม่รู้ว่าเพราะภาพความสัมพันธ์ตรงหน้านั้นน่าสงสารจับใจหรือเพราะทั้งคู่เหมาะสมกันมากกว่าที่จะแทนที่ด้วยตัวเขาเองหรือคนอื่น หึ...เขาเคยคิดว่าสักวันเมื่อเขาโตขึ้นมากกว่านี้ เขาจะพยายามทำให้วันชนะรักเขาให้ได้ เขาอยากจะเปลี่ยนสรรพนามจาก ‘’จารย์’ หรือ ‘คุณ’ เป็นเรียก ‘วิน’ ได้อย่างเต็มปาก
“พี่ชื่อตั้มใช่รึเปล่าครับ” เด็กหนุ่มถาม หากแต่ก่อนที่จะถามเหมือนเขาได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขายอมรับตัวเองว่าไม่มีทางที่จะทำตัวโตเป็นผู้ใหญ่อย่างที่วันชนะชอบไปได้มากกว่าคนที่กำลังคุยอยู่ได้ จึงเรียกนักขัตว่า ‘พี่’
“ใช่ครับ” นักขัตยิ้มเอ็นดู
“อาจารย์ยังรักพี่อยู่นะครับ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ถือวิสาสะค่อยๆล้วงสร้อยคอที่วันชนะสวมอยู่เป็นประจำออกมา ล็อกเก็ตเงินสะท้อนแสงไฟวูบวาบราวกับพร้อมจะบอกเล่าเรื่องราว
“สร้อยเส้นนี้ผมเห็นอาจารย์ใส่อยู่ตลอดเวลาคิดว่าคงเป็นของสำคัญ และนี่...” เด็กหนุ่มพลิกด้านหลัง ล็อกเก็ตนั่นออก เผยให้เห็นอักษร ‘T∞W’
“ตัว T คงจะหมายถึงพี่ตั้มนะครับ” พูดจบบอสก็ขยับร่างวันชนะแล้วค่อยๆยกให้นักขัตดูแล
ร่างไร้สติถูกรับมาอยู่ในอ้อมแขนที่โอบรัดแน่นกว่าแต่ก่อน
“พี่ขอบใจนะ น้อง...” นักขัตเพิ่งจะรู้ว่ายังไม่ได้รู้จักชื่อของเด็กหนุ่ม
“บอสครับ”
“บอส...แต่พี่ก็ยังไม่แน่ใจหรอก เพราะว่าถ้าเขารักพี่แล้วทำไม...” นักขัตลูบที่หน้าผากของคนในอ้อมแขน
“แต่ก็ช่างเถอะ เพราะอีกไม่กี่วันพี่ก็จะไปทำงานต่างประเทศแล้ว ไม่รู้ด้วยว่าพอกลับมาเราจะยังได้เจอกันอีกหรือเปล่า” เขาเหม่อมองที่เปลวไฟเต้นระริกแล้วพูดต่อ
“ถ้าหากว่าวินรักภัทรจริง พี่ก็คงไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรเขาหรอก ที่จริงพี่ก็ผิดมากพออยู่แล้วที่กลับมายุ่มย่ามกับเขาอีก”
“ภัทร?” เด็กหนุ่มสงสัย ขณะเดียวกับเริ่มมองเห็นเค้ารางความสัมพันธ์
“แฟนใหม่วินน่ะ” นักขัตพูดเมื่อเห็นบอสทำหน้าสงสัย
บอสทบทวน ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นว่าวันชนะกับพี่ชายตนจะสนิทสนมกันอย่างคนรักเลยแม้สักครั้ง เป็นแต่ฝ่ายพี่ชายของเขาเองเสียมากกว่าที่ทุ่มใจให้ ทำให้เด็กหนุ่มอยากจะรู้มากขึ้นว่าระหว่างวันชนะกับนักขัตนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามเพราะคงไม่เกิดประโยชน์อะไรในเมื่อก็รู้แล้วว่าต่างคนต่างก็ยังรักกัน
“แล้วเขารู้รึยังครับว่าพี่ตั้มจะไป” บอสถาม
“พี่บอกแค่ว่าหลังจากนี้ก็คงไม่เจอกันอีก ส่วนทำไม พี่คิดว่าเขาคงไม่อยากรู้หรอก” นักขัตตอบ
“แล้วทั้งที่รู้ว่าอาจารย์รักคนอื่นพี่ยังจะมายุ่งกับเขาอีกทำไมล่ะครับ” ข้อนี้บอสถามโดยไม่ได้คิดถึงความเหมาะสม
“นั่นสิ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เคยที่จะไม่คิดถึงหน้าเขาแต่ก็ทำไม่ได้เลยสักครั้ง” คนพูดยิ้มเหมือนคนสมเพชตัวเอง
“แล้วบอสล่ะ คงจะสนิทกับวินมากล่ะสิ ถึงได้...”
ไม่ทันที่บอสจะได้ตอบ
“อือ...ตั้ม” วันชนะครวญอย่างคนละเมอ
“วินขอโทษนะ...”
แล้ววันชนะก็เงียบลงไปอีกครั้งแต่สีหน้าก็ยังคงแสดงอาการไม่ปกติของร่างกายอยู่เหมือนเดิม เหมือนคนเมา เหมือนคนฝันร้าย
เสียงกรอบแกรบดังใกล้เข้ามา กว่าที่นักขัตกับบอสจะรู้ตัวเสียงนั้นก็อยู่ข้างหลังแล้ว บอสหยิบท่อนไม้มั่นไว้ในมือ ส่วนนักขัตจับได้ฟืนที่ปลายยังมีไฟลุกโชติช่วง เผื่อว่าสัตว์ป่าจะเกรงกลัว...
วูบแรกเห็นจิตใจแทบหล่นอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะแสงไฟวูบวาบไปมาในความมืดที่ส่องเห็นหน้าอันดำมืดที่ยืนอยู่ข้างหลังของบอสก็นึกว่าเป็นผีป่าผีไพร จนเมื่อคำพูดหลุดรอดออกมาทั้งสองต่างก็ดีใจจนบอกไม่ถูก
“น้องที่หลงป่าใช่มั้ยครับ” เจ้าหน้าที่คนนั้นว่า
“โอ๊ย! ใจจะวาย ใช่สิครับพี่ ใช่เลยครับผมหลงป่า” บอสดีใจแทบเต้น
พอได้ยินดังนั้นเจ้าหน้าที่คนนั้นก็ส่งสัญญาณให้คนอื่นๆมาสมทบ ที่เขาไม่ตะโกนเรียกเพราะว่าเป็นข้อห้ามของคนเดินป่า ถ้าหากว่าตะโกนเรียกชื่อกันแล้วมีเสียงขานรับ นั่นล่ะผีป่าผีไพรจะหลอกให้หลงทาง
“ข้างนอกวุ่นวายกันใหญ่เลยครับ มีคนเจ็บรึเปล่า” เขาถามเมื่อเห็นวันชนะนอนไร้สติ
นักขัตเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เจ้าหน้าที่คนนั้นฟัง ไม่นานนักพรรคพวกทีมค้นหาก็มาถึงทั้งหมดแล้วจึงเดินทางออกจากจุดนั้น
จริงอย่างที่นักขัตคิดเอาไว้ถ้าหลงทางแล้วมั่นใจว่ามีคนรู้และจะมีคนตามหาให้อยู่ที่เดิมจะดีกว่า กองไฟกองเล็กนั่นมีประโยชน์มากกว่าที่คิด แต่ก็ต้องมั่นใจว่าจะไม่ทำให้เกิดไฟป่าครอกตัวเองไปด้วย
นักเรียนที่เหลือถูกควบคุมให้อยู่ในความสงบ เพราะคืนนี้ยังต้องนอนต่ออีกคืน กำหนดกลับเป็นรุ่งเช้า แต่วันชนะ นักขัตและบอสถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างด่วนที่สุด
“พี่จะจากไปโดยไม่บอกให้เขารู้เลยเหรอครับ” บอสพูดขึ้นตอนนั่งอยู่ในรถ
“.....”
แสงทองวันใหม่มาพร้อมกับอาการกระพริบตาถี่ๆของวันชนะ พอรู้สึกตัวสิ่งแรกที่รู้สึกคือเวียนศีรษะ
“โอย” วันชนะโอด
“เป็นยังไงบ้างวิน!” คนเฝ้ารีบถามอย่างดีใจเมื่อเห็นคนป่วยรู้สึกตัว
“พี่ภัทร” วันชนะยกมือที่มีสายน้ำเกลือขึ้นกุมขมับ
“ผมเป็นไรไป”
“วินกินเห็ดพิษเข้าไปตอนที่ไปเดินป่าน่ะ จำได้มั้ย” ภัทรยิ้มแย้มดีใจ
วันชนะค่อยๆนึกเรียบเรียงเหตุการณ์ แต่ก็จำได้รางเลือนเท่านั้น แต่ความรู้สึกบอกว่าตลอดเวลาเขาไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย อะไรบางอย่างบอกว่านักขัตก็อยู่ที่นั่นด้วย
“เขาก็อยู่ที่นั่นด้วยใช่มั้ย” วันชนะมองออกไปนอกหน้าต่าง
“อืม” ภัทรตอบ ไม่ต้องเอ่ยชื่อแต่ต่างก็รู้ “บอสด้วย” ภัทรเลี่ยง
“บอสเป็นไงบ้างครับ” วันชนะเกิดเป็นห่วงขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรแล้ว นอนหลับไปแล้วตื่นมากินข้าวตั้งเยอะ ตอนนี้ก็หายแล้ว” ภัทรตอบ
“แล้วเขาล่ะ” วันชนะหลับตาลง ดูเหมือนยากเย็นเต็มทีที่จะเอ่ยถามสารทุกข์ของนักขัตต่อภัทร
“เขาไม่เป็นอะไร”
วันชนะไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับนักขัตต่อเมื่อประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงของบอสที่มาพร้อมกับเพื่อนร่วมห้องสามสี่คน
“โหย ’จารย์อ่ะ ทำผมใจแป้วเลยรู้ป่าว” บอสพูดเสียงดัง
“เนี่ยนะ ’จารย์ พี่ตั้มนะเท่ห์มากๆ รู้ป่าวว่าตอนที่ ’จารย์ ’หลบไปนะ เอ้ย สลบไปนะ โหย ทั้งเสือทั้งงูยักษ์พุ่งเข้าใส่เลยนะ แต่พี่ตั้มนี่สุดยอด คว้าไฟมาแกว่งไปแกว่งมาจนเสือกับงูมันงงกัดกันเอง แล้วจากนั้นพี่ตั้มก็ขว้างไฟใส่มันทั้งสองตัวหนีกระเจิงไปเลย บอกด้วยนะว่าเนี่ย คนของข้าใครอย่าแตะ”
“เฮ้ย! มึงโม้รึเปล่าวะเนี่ย ฟังเหมือนหนังจีนเลย” เพื่อนคนหนึ่งเบรกการคุยโวของบอส ขณะที่วันชนะหัวเราะเบาๆ
“งั้นผมกลับก่อนนะวิน” ภัทรเหมือนหัวเสีย
“อย่ากลับดึกล่ะบอส เดี๋ยวป๊าตีเอาอีก” ว่าแล้วเขาก็หันหลังเปิดประตูออกไป
หากเพียงประตูปิด อาการร่าเริงของบอสก็หายไปด้วย
บอสทำทีว่ากลับพร้อมกับเพื่อนๆ หากแต่คล้อยหลังไม่นานเขาก็ปลีกตัวจากกลุ่มกลับมาหาวันชนะอีกครั้ง
เด็กหนุ่มมีเรื่องติดค้างในใจที่ยังอยากรู้
‘พี่คงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วล่ะ อย่างนั้นพี่ฝากบอสดูแลเขาด้วยนะ’
เมื่อวานนักขัตพูดกับเขาอย่างนั้นแถมยังขยี้ผมเขาทำอย่างกับเขาเป็นเด็กเล็กๆ นั่นทำให้บอสไม่อาจจะปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ

เพราะสายตานั่น...สายตาที่เหมือนของวันชนะยามที่มองเขาสายตาที่มีแค่ความเอ็นดู
“อาจารย์ยังรักเขาอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” เด็กหนุ่มข้างเตียงเอ่ยขึ้น
เมื่อคนบนเตียงคนป่วยไม่มีคำใดหลุดออกมาหากมีแต่รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะปลงกับทุกสิ่งที่ทำให้  บอสแทบอยากจะจับร่างนั้นมาเขย่าๆให้ลุกขึ้นมาเผชิญกับความจริง

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-28:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ