++ แค่มีนาย ++$$$$ 44

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เพราะสายตานั่น...สายตาที่เหมือนของวันชนะยามที่มองเขาสายตาที่มีแค่ความเอ็นดู
“อาจารย์ยังรักเขาอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” เด็กหนุ่มข้างเตียงเอ่ยขึ้น
เมื่อคนบนเตียงคนป่วยไม่มีคำใดหลุดออกมาหากมีแต่รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะปลงกับทุกสิ่งที่ทำให้  บอสแทบอยากจะจับร่างนั้นมาเขย่าๆให้ลุกขึ้นมาเผชิญกับความจริง
“ผมไม่รู้หรอกนะครับอาจารย์ ว่าระหว่างอาจารย์กับพี่ตั้มเคยเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อยังรักกันก็น่าจะ...”
“ไม่มีทางเหมือนเดิมแล้วบอส!” น้ำเสียงห้วนๆสวนขึ้นมาทันควัน และเป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้สัมผัสอารมณ์นี้ของวันชนะ
“คุณฟังผมนะ!” เด็กหนุ่มก็แรงขึ้นไม่ยอมลดราให้ คราวนี้เขาจับต้นแขนทั้งสองข้างของวันชนะแล้วเขย่าอย่างที่คิด ต่อให้วันนี้จะโดนเกลียดเขาก็ยอม “คุณรักเขา แล้วเขาก็ยังรักคุณ ทำไมต้องยุ่งยากด้วย ทำไมต้องแคร์คนอื่นด้วย ขนาดผมเป็นคนอื่นผมยังไม่กล้าเข้าไปแทรกระหว่างคุณกับเขาเลย แล้วเรื่องอะไรคุณจะปล่อยให้ความรักของคุณมันหลุดลอยไป”
“ออกไปนะ! ไม่ต้องมายุ่ง! นายมันก็แค่เด็กมัธยมจะไปรู้อะไร” วันชนะออกปากไล่อย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่พลางชี้นิ้วไปที่ประตู
“ใช่สิ! ผมมันก็แค่ไอ้เด็กมัธยมคนหนึ่ง ก็แค่เด็กคนหนึ่งที่มันรักคุณยังไงล่ะ” บอสแทบจะตะโกนใส่หน้าวันชนะ เพราะคำว่าเด็กที่เขาไม่ชอบให้ใครมาเรียก โดยเฉพาะกับวันชนะด้วยแล้ว
เสียงเอะอะที่ดังออกไปถึงข้างนอกทำให้นางพยาบาลคนหนึ่งที่เดินผ่านมารีบเข้ามาดู ทั้งคู่จึงได้สงบศึกลง
“น้องคะ ช่วยออกไปก่อนนะคะ” นางพยาบาลคนนั้นพูดกึ่งไล่
“ได้เวลาพักของคนป่วยแล้วค่ะ”
เหตุนี้บอสจึงโดนรุนหลังออกมานอกห้อง
“น้องคะ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าทะเลาะอะไรกัน แต่ตอนนี้คนข้างในนั้นคือคนป่วยนะคะ เอาไว้ให้เขาออกจากโรงพยาบาลก่อนค่อยเคลียร์กันดีกว่าไหมคะ” นางพยาบาลคนนั้นพูดอย่างใจดี
“ผมขอโทษครับ” เสียงบอสอ่อนลง
นางพยาบาลใจดีเดินจากไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังยืนพิงผนังตรงทางเดินอยู่ สักพักเขาก็กลับเข้าไปหาวันชนะอีกรอบ พอเปิดประตูเข้าไปก็พบสายตาเหนื่อยล้าของคนป่วยที่มองมาตั้งแต่ประตูเปิด
“ผมขอโทษ” น้ำเสียงบอสอ่อนลง เขาไม่กล้ามองหน้าวันชนะตรงๆ “เขาเคยบอกคุณใช่มั้ยว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก”
คราวนี้ประกายตาของคนป่วยมีแววอยากรู้ขึ้นวูบหนึ่ง หากแต่เขาทำใจแข็งไม่ซักถามหรืออกอาการใดมากไปกว่านั้น
“มะรืนนี้เขาจะไปทำงานต่างประเทศแล้วนะ”
สิ้นเสียงของบอส วันชนะก็ไม่ได้ยินแล้วว่าเด็กหนุ่มพูดอะไรต่อ น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มอย่างอ้อยอิ่ง
“ผมช่วยคุณได้เท่านี้ล่ะนะ” บอสวางกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆไว้ที่ข้างมือวันชนะ ในนั้นเป็นเบอร์โทรของนักขัตที่วันชนะไม่เคยถาม
น้ำตายังไม่เหือดแห้งเมื่อเด็กหนุ่มเดินหันหลังจากไป วันชนะหยิบโน้ตนั้นขึ้นมาดูแล้วขยำมันทิ้งไปพลางยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง
นักขัตเดินซื้อข้าวของที่จำเป็นก่อนออกเดินทางที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับที่ทำงาน คนที่มาด้วยเป็นสาวสวยมากคนหนึ่ง หล่อนคือเพื่อนร่วมงานที่คอยแอบชอบนักขัตมาตลอด แต่นิสัยเจ้ากี้เจ้าการอย่างมีชั้นเชิงของหล่อนทำให้นักขัตไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมากเกินกว่าเพื่อน จะว่าไปนักขัตเป็นคนหน้าตาดีมากย่อมเป็นธรรมดาที่จะมีคนมาชอบพอมากมาย ทั้งที่แสดงออกว่าชอบชัดเจนและไม่ชัดเจน หญิงสาวรายนี้ก็เช่นกันเพียงแต่หล่อนรู้จักการวางท่าที การเข้าใกล้ตัวนักขัตได้จึงมีได้มากกว่าคนอื่น แต่เพราะหล่อนไม่เคยเอ่ย นักขัตจึงไม่ได้ปฏิเสธอย่างชัดเจน ดังนั้นเมื่อเลิกเวลางานหล่อนจึงไม่ได้คอยติดสอยห้อยตามเหมือนอย่างในออฟฟิศ แต่วันนี้พอดีบังเอิญสบจังหวะหล่อนก็มาเดินเหมือนกัน
เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของนักขัตดังขึ้น มองชื่อที่โชว์ที่หน้าจอแล้วเขาจึงกดรับ
“ครับแม่”
นั่นจึงทำให้หญิงสาวเงียบเสียงลง เป็นครั้งแรกตั้งแต่เดินคู่กันมา
“จะลงมากรุงเทพฯเหรอครับ...ครับ....ได้ครับ” คุยประมาณห้า-หกนาทีถึงได้วางสายไป
“ตั้มคะ...”
หล่อนพูดได้แค่นั้นเพราะมีสายโทรเข้ามาอีก
หน้าจอโชว์เบอร์ที่ไม่ได้บันทึกชื่อแต่เขาก็กดรับ
“ครับ?”
“อยู่ที่ห้าง...”
ถึงนักขัตจะแปลกใจที่สายนั้นโทรเข้ามาถามหนึ่งประโยคแล้วอยู่ดีๆก็วางไปเสียดื้อๆ โดยที่เขาก็ตอบไปแบบงงๆ แต่เขาก็ไม่ได้โทรกลับไปถามให้ประจ่าง เพราะหญิงสาวที่เดินด้วยกันฉุดให้เดินไปดูนั่นดูนี่เสียก่อน
“ผมว่าพลอยซื้อของเยอะกว่าคนที่ต้องเดินทางอย่างผมเสียอีกนะครับเนี่ย” นักขัตบอกเป็นนัยให้หล่อนรู้ว่าเขาพอแล้ว
“แหม มะรืนนี้ตั้มไปแต่เดือนหน้ายังไงพลอยก็ต้องได้ตามไปอยู่ดีแหละคะ ซื้อไว้ตอนนี้ยังไงก็ไม่เสียหลาย” หล่อนไม่รู้ความนัยที่นักขัตบอกจึงยังฉุดแขนเขาเดินดูของไปเรื่อยๆซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง
“อ๊ะ!” หญิงสาวอุทาน เมื่อเอื้อมมือไปจับเสื้อรูปทรงเก๋ไก๋พร้อมกับอีกมือที่เอื้อมมาจับพร้อมกัน ที่จริงอีกฝ่ายจับได้ก่อน
“ขอโทษค่ะ ดิฉันเลือกก่อนนะคะ” หญิงสาวอีกคนพูด มือยังจับที่เสื้อตัวนั้นไม่ปล่อย
“พูดงี้ได้ไง ฉันจับก่อนนะ” พลอยแหวทันที
“เอ๊ะ!” หญิงสาวอีกคนที่สวยไม่แพ้กันออกเสียงไม่พอใจ โดยมีหนุ่มหล่ออีกคนที่ท่าทางจะเป็นแฟนคอยปรามแต่หญิงสาวคนนั้นก็ไม่ฟังเสียง
“คุณคะ อย่าเถียงกันเลยค่ะ เสื้อตัวนั้นแพงมากเลยนะคะ แล้วก็นี่ค่ะยังมีอีกตัวนะคะเหมือนกันเดี๊ยะเลย” พนักงานร้านเข้ามาห้ามทัพ เพราะกลัวสินค้าจะเสียหาย
“ไม่!” ทั้งสองเสียงพูดแทบจะพร้อมกัน
“ฉันจะเอาตัวนี้เท่านั้น” พลอยเชิดหน้า “แพงเท่าไรฉันก็มีปัญญาจ่าย”
“ฉันก็จะเอาตัวนี้เหมือนกัน แพงเท่าไรฉันยินดีจ่ายให้สองเท่า” อีกฝ่ายไม่ยอม
   นักขัตที่แวะดูที่แผนกเสื้อผ้าบุรุษได้ยินเสียงก็รีบเข้ามา
“อะไรกันพลอย”
   “ก็ผู้หญิงคนนี้น่ะสิคะ จะแย่งเสื้อของพลอยน่ะค่ะ พลอยเห็นก่อนนะคะ” หล่อนฟ้องทันที “ดูสิคะเนี่ย ท่าทางไม่น่าไว้ใจ พลอยกลัวจังเลยค่ะตั้ม เนี่ยเกย์เพื่อนสาวมันก็น่ากลัวนะคะ ก้ามปูซะขนาดนั้นตบพลอยทีหัวคงหลุดแน่เลยค่ะ” หล่อนทำท่าตัวสั่นให้เขาเอ็นดู
   “ผมว่าใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกันดีกว่านะครับ” ชายหนุ่มที่โดนกล่าวหาว่าเป็นเกย์เพื่อนสาวเอ่ยผ่าวง
   “เงียบไปเลย!” ทั้งสองสาวพูดพร้อมกันอย่างกับนัด
   “ยี้ นังเกย์สาว” พลอยทำท่าขยะแขยงเต็มทน
   “นี่หล่อน เขาเป็นชายทั้งแท่งย่ะ” หญิงสาวคู่กรณีสวนทันควัน
   “อ๊ะ รู้ได้ไงยะ สมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ อยู่กับหล่อนเขาอาจจะเป็นผู้ชายทั้งแท่งแต่พอไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นเขาก็อาจจะ...” หล่อนพูดให้อีกฝ่ายตีความด้านลบเอาเอง
   “เอ่อ...คุณคะ จะเถียงกันก็เถียงไปเถอะค่ะ ดิฉันขอเสื้อมาเก็บก่อนนะคะ” พนักงานคนเดิมตัวลีบบอก แล้วก็รีบเอามืออุดหูเมื่อสองสาวหันมากรี๊ดใส่หน้า
   “พลอยพอเถอะ คนมองใหญ่แล้ว” นักขัตดึงแขนหญิงสาวพลางหันไปคุยกับคู่กรณี
“คุณด้วยนะครับ ผมขอโทษแทน...”
   “ตั้ม!” หญิงสาวคนนั้นชี้หน้า
   “หลิน!” นักขัตจำได้ในบัดดล

   เมื่อเห็นว่าหญิงสาวอีกคนที่มีเรื่องด้วยเป็นเพื่อนนักขัต สุวรรณาเลยมีท่าทีที่อ่อนลงแต่ก็ยังไว้เชิง หากแต่พลอยยังวางท่าเชิด
   “แฟนตั้มเหรอ” หลินเบาเสียงให้ได้ยินแค่สองคน
   “ใช่” พลอยดันได้ยินอีก หล่อนเลยถือโอกาสแดกดันพลางจับแขนนักขัตอย่างแสดงตัว
   ส่วนนักขัตรู้ว่าพลอยพูดไปด้วยอารมณ์เลยไม่ถือสา
   “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีไหม” นักขัตถามไถ่
   “ก็สบายดี แล้วทำไมถึงได้มากับ...” หล่อนหมายถึงนักขัตน่าจะมากับวันชนะ แต่ก็หยุดคำได้ทัน เพราะเวลาหลายปีที่ไม่ได้เจอกันอาจจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ จึงเปลี่ยนเป็นพูดต่อว่า
“...มากับผู้หญิงคนนี้” เป็นการพูดกระแทกกลายๆ
   “ทำไม ฉันทำไม” พลอยเริ่มขึ้นเสียงอีกครั้ง
   “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่จะบอกว่าผู้หญิงคนนี้สวยม๊ากมาก...” ท้ายประโยคหลินลากเสียงยาวเหยียด
   “เชอะ ฉันรู้ตัวหรอกย่ะ ว่าฉันสวย” พลอยรับสมอ้างถึงรู้ว่าอีกฝ่ายพูดประชดก็เถอะ
   เสียงริงโทนมือถือของนักขัตดังขึ้นอีกครั้ง สองสาวจึงเงียบเสียง    เบอร์ไม่ได้ถูกบันทึกเบอร์เดิมโทรเข้ามาอีกครั้ง
“ครับ?” สีหน้าของนักขัตยิ่งแปลกใจมากขึ้นกว่าตอนรับสายครั้งแรก
“ใครครับ?”
ไม่มีคำตอบผ่านโทรศัพท์  เพราะคำตอบอยู่ตรงหน้าแล้ว!
วันชนะยังถือมือถือแนบกับหู สายตามองไปยังนักขัตที่ยืนอยู่ข้างหน้า เขากรอกเสียงปนกับเสียงหอบฮักจากที่วิ่งมา
“เราเอง ตั้ม”
“วิน” นักขัตตอบรับผ่านมือถือ แต่สายตาจับจ้องไปที่คนที่กำลังเดินเข้ามาหา
“ผมรักคุณ ผมยังรักคุณเต็มหัวใจ” สาวเท้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ
“จะอภัยให้ผมได้มั้ย”
จนวันชนะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านักขัตโดยไม่สนใจใครรอบข้าง นักขัตจึงได้กรอกเสียงลงไปในมือถือว่า
“ผมไม่อภัยให้วินหรอก” ดวงหน้าหล่อเหลาเริ่มมีรอยยิ้ม
“วินไม่เคยผิด ผมไม่มีเรื่องอะไรจะต้องให้อภัย”
พลอยงงที่นักขัตกางแขนออกต่อหน้าคนมาใหม่ ขณะที่หลินยิ้มอย่างยินดีอยู่ข้างหลัง หล่อนไม่รู้หรอกว่าทั้งสองคนนี้มีเรื่องอะไรกันแต่ภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นหล่อนเคยสัมผัสมาแล้วและก็รู้ว่ามันสวยงามเพียงไร
“เฮ้ย!” พลอยอุทานอย่างลืมตัวเมื่อชายหนุ่มอีกคนที่เดินมาหยุดยืนตรงหน้านักขัตโผเข้าหาอ้อมกอดนั้นและคนทั้งคู่ก็กอดกันแนบแน่นกลางห้างโดยไม่แคร์สายตาใคร
นักขัตกับวันชนะเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งที่มีแต่เขาสองคน หลังจากกอดกันแนบแน่นและเนิ่นนานวันชนะก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาหลายคู่และเสียงหัวเราะคิกคักจึงได้ดันตัวนักขัตออกแล้วยืนเก้อๆ
นักขัตเองก็รู้สึกแต่เขาไม่แคร์ นานเหลือเกินที่เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกอิ่มเอิบแบบนี้
“ตั้ม!นี่ใครคะ” พลอยถามหน้าเหวอแต่เสียงก็กึ่งจะพาล
“วินครับ แฟนผม” นักขัตตอบอย่างเต็มเสียงพร้อมรอยยิ้ม
พอรู้คำตอบ หญิงสาวก็หลุดไปอยู่อีกโลก...คนเดียว
“หึ หล่อนน่ะสวยนะ แต่คงต้องไปเช็คสายตาเสียหน่อย เป็นไปได้ก็ตัดแว่นที่ติดเรดาร์แสกนเกย์ไว้ด้วยนะยะ จะได้ไม่ตาถั่ว” หลินกัดแรงอย่างไม่จริงจังก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับแฟนหนุ่มที่หล่อนบอกว่าเป็นชายแท้ทั้งแท่ง
“ไปกันเถอะค่ะมาริโอ้” เสียงหล่อนดี๊ด๊าที่ชนะศึก
“เราไปหาที่คุยกันเถอะ” นักขัตจูงมือวันชนะเดินฝ่าวงไทยมุงโดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดของพลอยที่ดังแผดห้างไปทั้งชั้น
ความจริงที่ว่านักขัตต้องไปทำงานต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งปีไม่ได้เป็นตัวลดทอนความสุขของคนทั้งสอง
เพราะพวกเขาเคยห่างเคยจาก เวลาเพียงปีเดียวไม่ได้มีความหมายอะไรอีกแล้ว ต่อเมื่อหัวใจของคนสองคนผูกพัน ถึงแม้จากนี้ไปจะต้องจากกันอีกสิบปีก็ไม่กลัว
“ไม่เห็นเป็นไรเลยตั้ม วินมีเงินเก็บอยู่ ว่างๆบินไปหาก็ได้” วันชนะมองหน้าคนรักอย่างเต็มตา ทดแทนที่ก่อนนี้แม้แต่นึกอยากจะมองยังต้องทำแข็งใจ
“คิดอะไรอยู่” วันชนะยิ้ม
“มองหน้าวินอยู่นั่นแหละนะ”
“อยากให้บอกเหรอว่าคิดอะไร” นักขัตยิ้มเจ้าเล่ห์
“ทะลึ่ง” วันชนะทำท่าจะเอาส้อมควักตา
หลังจากที่เขาจูงมือวันชนะเดินไปทั่วห้างแล้วสุดท้ายก็มาจบที่ร้านอาหารที่นี่หลังจากนี้ก็คงจะไปดูหนังต่อ รวมถึงอีกหลายๆอย่างที่คนรักทำด้วยกันเพื่อทดแทนเวลาที่หายไปและที่กำลังจะหมดลง
“ตั้ม” วันชนะเอ่ยขึ้นสีหน้าบอกว่าเรื่องที่จะพูดเป็นเรื่องซีเรียส

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

zaniim

ขอบคุณครับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่