++ แค่มีนาย ++$$$$ 49

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
จะบอกว่าสีหน้าของอุษาเบาใจก็คงไม่ถูกนักเพราะมันก้ำกึ่งของอาการหนักใจรวมอยู่ด้วยแต่ก็บอกออกไปว่า “ก็ระวังหน่อยแล้วกัน”
“ครับแม่” ลูกชายที่ตัวสูงกว่าเดินมาหยุดที่ตรงหน้าแล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มแม่อย่างขี้ประจบแล้วก็เดินลงไปข้างล่างเรียกหาชื่อเพื่อนที่มาเยี่ยม
อุษาเก็บกวาดเล็กๆน้อยในห้องของนักขัตเรียบร้อยดีแล้วจึงเดินลงมาก็ยังเห็นว่านักขัตยังนั่งอยู่ตรงโซฟา หล่อนจึงเดินเข้าไปหา “แล้ววินล่ะ”
พูดจบวันชนะก็ออกมาจากในครัว
“เรียบร้อยแล้ว” แล้ววันชนะก็พยุงนักขัตออกไป เดินไปทางหลังบ้านราวหนึ่งกิโลเมตรที่นั่นมีลำธาร
วูบหนึ่งอุษามองภาพที่เด็กหนุ่มสองคนนั้นพยุงกันเดินออกไปเป็นภาพทำให้เกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย หากแต่นั่นทำให้หล่อนเบาใจขึ้นมา จากนั้นจึงตรงไปที่ครัว อุษาพบว่าห้องครัวถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยมากขึ้น นอกจากจานที่เด็กคนนั้นช่วยล้างแล้วเขายังเช็ดจนแห้งแล้วเก็บเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ ผ้าเช็ดจานเขาก็ซักแล้วตากแดดไว้อย่างถูกที่ทาง
วันชนะพะวงกับการดูแลนักขัตมากเสียจนละเลยอาการแปลกๆที่คนตาบอดไม่สามารถทำได้ จนกระทั่งมาถึงที่โคนต้นตะแบกใหญ่ราวสองคนโอบ ทั้งคู่จึงวางสัมภาระลงและเริ่มตกปลา
“ตั้มจะตกปลาได้ไง” วันชนะเริ่มคิดได้
“ก็...เราก็จับคันเบ็ดไว้ไง ถ้าปลามันกินเหยื่อก็รู้สึก” คนตอบไหลตามน้ำไปได้
“แล้วจะจับปลายังไง” วันชนะยังติดใจสงสัย
“ก็...ถึงได้พานายมาด้วยไง” นักขัตเกือบหลุด
วันชนะเออออ
แต่นานเป็นชั่วโมงพวกเขาก็ยังตกไม่ได้ปลาสักตัว วันชนะนั่งมองทุ่นไปพลางคิดเรื่องราวที่ผ่านมา แต่แปลกที่มันไม่ได้เครียดอย่างที่ควรจะเป็น อาจเป็นเพราะสายลมเย็นๆที่พัดผ่านร่มไม้ครึ้มนี้รวมทั้งเพราะมีคันเบ็ดปักอยู่ข้างๆแล้วนักขัตก็นอนรอเหยื่อติดเบ็ดอยู่ตรงนั้น...
คนนั่งมองทุ่นหันไปมองคนนอนรอเหยื่อแล้วยิ้มขำ ก็ถ้าเหยื่อติดเบ็ดแล้วเขาจะรู้ได้ยังไงนะ คิดเพลินจนลืมสังเกตว่าคันเบ็ดโน้มเพราะโดนดึงจนทุ่นกระเพื่อมน้ำเป็นวง
แล้วร่างที่นอนพิงโคนต้นตะแบกกลับลุกขึ้นมายกคันเบ็ดหน้าตาเฉยเหมือนมองเห็น
“ฮ้า! ตกได้แล้วๆ” นักขัตออกอาการดีใจ แต่แล้วก็รีบเก็บอาการหันไปทางวันชนะแล้วพูดว่า “ได้ปลาไหม”
“อ้าว ก็เห็นร้องออกเสียงดัง ก็นึกว่ามองเห็นเสียอีก” วันชนะพูดอย่างไม่จริงจังนัก
   และคำพูดนั้นทำให้นักขัตเริ่มระวังตัวมากขึ้น
   “รู้มั้ย ตั้มชอบมานั่งตกปลาที่นี่มากๆเลย บางวันก็ไม่ได้เลยสักตัวแต่ก็ได้ความรู้สึกผ่อนคลายกลับไป เราชอบต้นไม้นี่ ชอบลำธารนี่รวมถึงเสียงต้นหญ้าลู่ลมนี่ด้วย” คนพูดยิ้มผ่อนคลายอย่างที่เขาเล่า
   “อืม นั่นสินะ” วันชนะจึงได้สังเกตความงามของธรรมชาติรอบตัวบ้าง “ภาพข้างหน้านี่สวยงามจริงๆ” วันชนะหยุดที่นักขัต คิ้วเริ่มย่นเพราะรู้สึกแปลกใจ ก็ดูเหมือนนักขัตจะมองเห็นจริงๆอย่างนั้น วันชนะยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้านักขัตเพื่อสังเกตที่ตาของเขา
   นักขัตจึงกลบเกลื่อนด้วยการทำตานิ่งๆ ทำเป็นไม่สนใจหน้าวันชนะที่ยื่นเข้ามา จากนั้นความรู้สึกแปลกๆก็พลุ่งพล่านแล้วจึงตามมาด้วยความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นที่ศีรษะจนสะดุ้งวูบ
   “อุ๊บ!” นักขัตยกมือข้างที่ใช้การได้ขึ้นกุมศีรษะ
   “ตั้มเป็นอะไร!” วันชนะตกใจ
   “ปวด...ปวดหัว”
   วันชนะหันรีหันขวางไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ปากก็ละล่ำละลักบอกว่า “กะ...กลับบ้านไหวไหม”
   นักขัตไม่ตอบ วันชนะก็ไม่สนใจจะฟัง เขาพยุงร่างที่ดิ้นรนจากความเจ็บปวดนั้นให้ลุกขึ้นแล้วตรงไปทางตัวบ้านที่เหมือนจะอยู่ห่างออกไปไกลกว่าตอนขามา ทุลักทุเลกว่าจะมาถึงครึ่งทางกลางแปลงผัก วันชนะไม่สนใจแล้วว่าจะเหยียบโดนพืชผลที่งอกงามเหล่านั้น จนกระทั่งเห็นทั้งสมภพกับอุษาวิ่งเขามาดึงร่างลูกของตัวเองออกไปจากแขนวันชนะอย่างรวดเร็ว ร่างของสมภพที่เบียดเข้ามาแทนที่อย่างเร่งร้อนกระแทกวันชนะให้ล้มลงกับพื้นจนข้อศอกถลอกได้เลือดซิบโดยที่วันชนะไม่สนใจอาการแสบๆนั้นเลย สายตามองตามสามพ่อแม่ลูกที่วิ่งห่างออกไป สองขาเริ่มช้าวิ่งช้าลงเมื่อเห็นภาพนั้น...เขาเป็นคนนอก
   ขณะที่ ‘คนนอก’ สนใจกับแผลถลอกที่ข้อศอกของตัวเอง สายตาของคนปวดศีรษะเมื่อครู่มองมาไม่กระพริบตา ขณะที่เหมือนมีภาพเป็นพันๆผ่านเข้ามาในหัวนักขัตเพียงวินาที
   ...เหมือนเทน้ำบนพื้นทราย...
   นักขัตยังเหมือนเดิม เขาเพียงแต่คุ้นหน้าวันชนะมากขึ้นเท่านั้น รู้สึกมีเรื่องราวมากมายที่มีวันชนะอยู่ในเหตุการณ์ด้วยแต่ก็ลงรายละเอียดไม่ได้...นั่นทำให้เขาทรมาน
พอกลับถึงบ้านอาการของนักขัตก็สงบลง อุษากับสมภพจึงให้เขาทานยาที่หมอจัดไว้ให้ นั่นทำให้นักขัตหลับไปนานกว่าห้าชั่วโมงแล้ว สมภพนั่งทำอะไรไปเรื่อยในห้องของนักขัต อุษาเดินลงมาชั้นล่างของบ้านก็พบวันชนะยังนั่งรออยู่ หล่อนจึงเดินเข้าไปหา
   “หนูกลับไปก่อนเถอะนะ เขาไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งเย็นเยียบกึ่งเอ็นดู
   วันชนะเงยหน้าขึ้นมองหน้าหล่อนอย่างคนอิดโรย
   “...ครับ” เขาตอบอย่างว่าง่ายก่อนสีหน้าลังเลฉายอยู่ครู่หนึ่ง
   อุษาเข้าใจสายตานั้นดี หล่อนเข้าใจว่าวันชนะคงอยากอยู่เฝ้านักขัตจนถึงเมื่อตอนเขาตื่น แต่นึกถึงสถานการณ์แล้วก็ไม่เหมาะที่จะให้วันชนะอยู่
   เสร็จธุระจากชั้นล่างหล่อนก็ขึ้นมาสมทบกับสามีที่ห้องของนักขัต หล่อนมองลูกก่อนมองใบหน้าด้านข้างของสามี
   “คุณ...” หล่อนลังเล “...เรื่องของเด็กคนนั้น”
   คนเป็นสามีหันมาอย่างสงสัยในตัวภรรยา
   “บางที...เราควรจะ...” หล่อนหยุด เพราะไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดอย่างไร
   “เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนะษา แล้วเราก็คุยกันเด็กคนนั้นแล้วด้วย” เสียงของสมภพไม่ดังมากแต่ก็เฉียบขาด นั่นทำให้อุษาหยุดที่จะแย้งต่อ
   พอทั้งคู่ออกไปจากห้อง นักขัตก็ลืมตาขึ้นในความสลัว เขายิ่งอยากรู้ว่าระหว่างพ่อแม่ของเขากับวันชนะมีอะไรที่เป็นเงื่อนงำกันแน่!
     ตะกร้าผลไม้ที่ติดมือมาด้วยวันนี้แทบจะหลุดตกพื้น วันชนะต้องการเอามาฝากอุษากับสมภพ แต่พอเข้าบ้านมาได้ก็เจอกับคำถามที่คนพูดไม่ต้องการคำตอบว่า
   “จะมาที่นี่อีกนานเท่าไร” สมภพเป็นคนถาม
   เจอคำถามนี้ วันชนะก็ตอบไม่ได้ว่าเขาต้องการเวลานานแค่ไหนที่จะเป็นอยู่อย่างนี้ ถึงแม้ก่อนที่จะมาที่นี่เขาก็ทำใจเอาไว้แล้วว่าหลังจากนี้เขาอาจจะไม่มีนักขัตมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ในชีวิตเขาอีกเลยก็ตาม
   “ผมขออยู่จนกว่าเขาจะหายได้ไหมครับ” วันชนะรวบรวมความกล้าบอก
   สมภพบอกได้ว่าไม่ค่อยชอบใจนักกับสายตานั้น อาจจะเรียกว่าเกลียดเลยก็ได้...สายตาที่เด็กคราวลูกส่งมาต่อต้านตน...สายตาที่เหมือนกันตอนนั้น ที่บันไดหนีไฟ “ตั้มก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก...ถึงจะเป็น ยังไงเขาก็มีพ่อมีแม่คอยดูแล”
   ก่อนที่เรื่องจะลุกลามไปมากกว่าที่เป็นอยู่ คนที่ดูจะใจสงบมากกว่าสมภพก็เดินเข้ามาจับที่ต้นแขนเอาไว้
   “หนู...มาทางนี้เถอะจ้ะ” อุษาพูดแล้วจึงหันไปทางสามี ส่งสัญญาณว่าเดี๋ยวหล่อนจัดการเอง อย่างหนึ่งคือหล่อนไม่อยากให้อาการโรคหัวใจของสมภพกำเริบ
   เมื่ออยู่สองต่อสองที่แคร่ไม้ใต้ร่มมะปรางสูงเลยหลังคาบ้านที่อยู่หลังห้องครัว อุษาจึงเอ่ยอย่างจริงจังกับเพื่อนของลูกว่า
   “คำถามเดียวกันน่ะจ้ะ แต่น้าคิดว่าให้น้าเป็นคนถามหนูน่าจะดีกว่า” หล่อนหยุดสังเกตท่าทางของวันชนะ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยต่อ “เรายังไม่เคยได้คุยกันอย่างจริงจังเสียที วันนี้น้าขอคุยเลยนะ”
   “...ครับ” วันชนะเม้มปาก
   “หนูรู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้ตั้มเป็นอย่างไร” อุษามองหน้าวันชนะที่หลบสายตาหล่อนไปทางอื่น
   “ครับ” วันชนะตอบ...เขารู้ว่านักขัตตาบอด
   อุษาก็รู้ว่าวันชนะรู้เพียงนักขัตตาบอดซึ่งนั่นไม่จริง แต่ก็พอจะเป็นมูลเหตุของการดำเนินชีวิตที่ไม่ปกติที่จะนำมาเป็นเหตุในการสนทนาครั้งนี้ได้
   “หนูรู้ใช่มั้ยว่าหนูจะมาที่นี่ตลอดไปไม่ได้” อุษาพูดต่อ “มันไม่มีประโยชน์อะไรที่หนูจะมาเสียเวลากับตั้มตลอดชีวิตหรอกนะจ้ะ ถึงแม้ว่าน้าจะไม่เข้าใจความรักในแบบที่หนูเป็นอยู่ก็ตาม” หล่อนอยากจะพูดต่อว่า...ในเมื่อตอนนี้นักขัตก็ไม่มีความทรงจำในเรื่องนั้นแล้ว...เพื่อตอกย้ำว่าวันชนะไม่ควรจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา อุษาจึงได้แต่เก็บคำพูดเหล่านั้นไว้ตามที่ลูกของตัวเองขอไว้ เพื่อรอวันที่วันชนะรู้ความจริง แล้วเมื่อถึงตอนนั้นหล่อนจะพูด...ถึงจะต้องขอร้องเด็กคราวลูก หล่อนก็จะทำ
   วันชนะยิ้มบางๆ เมื่อเห็นสีหน้าเป็นทุกข์ที่เผยออกมาเพียงน้อยนิดที่อุษาเก็บไม่มิด
“คุณน้าครับ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณน้าทั้งสองดีครับ คุณน้าทั้งสองคนพูดถูก ผมมาที่นี่ตลอดไปไม่ได้ แต่อย่างน้อยขอให้ผมได้อยู่ดูเขาจนกว่าเขาจะหายได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าเมื่อถึงวันนั้นผมจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับพวกคุณอีก...” วันชนะถอนหายใจยาว
“สำหรับผมกับตั้ม...ผมขอโทษที่จะพูดว่าความรักที่ผมมีให้เขามันไม่ได้ต่างไปจากความรักที่คู่รักคู่อื่นๆมีให้กันเลย และผมก็เชื่อว่าไม่ใช่ผมฝ่ายเดียวที่คิดแบบนั้น”
   “หนูจะหาว่าฉันพรากคู่รักจากกันอย่างนั้น...” อุษาพูดเสียงเรียบขึ้น...เย็นขึ้น
   “เปล่าครับคุณน้า ที่ผมพูดอย่างนั้นเพียงแต่ต้องการอธิบายความรู้สึกที่ผมมี และคุณน้าก็ไม่ได้พรากพวกเรานะครับ เพราะผมเป็นฝ่ายถอนตัวออกไปเอง...” วันชนะเหม่อมองปลายใบมะปรางที่สบัดด้วยแรงลม
“...ผมเพียงคิดว่า ถ้าสิ่งที่พวกเราเป็นมันลำบากเกินกว่าที่จะฝืนต่อสิ่งรอบตัว...ถ้าผมปล่อยมือเสียคนหนึ่ง ตั้มอาจจะไม่ต้องเจอกับเรื่องยากเหมือนอย่างผม” พูดจบใบหน้านั้นก็ยังแต้มด้วยรอยยิ้มบางๆที่ฉายแววของคนยอมแพ้ต่อชะตากรรม
   สายลมพัดมาวูบหนึ่งพาใบแก่จากลำต้นใหญ่หลุดปลิว อุษาบรรยายความรู้สึกที่เกิดไม่ถูกเมื่อได้ฟังสิ่งที่คนคราวลูกตรงหน้าถ่ายทอดออกมา หล่อนจึงไม่มีอะไรจะพูดต่อ...
   ...แต่สมภพที่บังเอิญได้ยินตั้งแต่เดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่มกลับขยับปากจะพูดแทรกผ่านประตูหน้าต่างห้องครัว แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นไม่พูด...
44
ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า ที่วันชนะไปๆมาๆบ้านของนักขัต ดูเหมือนว่าอาการของเขาจะยังไม่คืบหน้าขึ้นเลย
จนวิตกว่านักขัตจะต้องตาบอดไปตลอดชีวิต แต่พอถามกับอุษาที่ดูไม่ทุกข์ร้อนเท่าไรนัก ก็ได้คำตอบเป็นการที่หล่อนเงียบไปและเปลี่ยนเรื่อง
เฝือกที่แขนถูกถอดออกไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
วันชนะมาถึงก็เข้าไปหาสมภพกับอุษาก่อน เขาวางตะกร้าผลไม้ที่มีติดมือมาเสมอไว้ที่บนโต๊ะ ก่อนที่วันชนะจะผละออกไปหานักขัตที่นั่งเล่นอยู่หลังบ้านตามที่อุษาบอก เสียงห้าวที่ไม่ค่อยได้พูดกับวันชนะก็ดังขึ้น
“เอาผลไม้ไปใส่ตู้เย็นก่อนสิ” สมภพพูดสั้นๆก่อนจะหันหลังเดินจากไป ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกแต่เป็นเพราะเด็กคนนี้ดูน่าสงสารมากก็เท่านั้น
วันชนะจึงก้มหัวให้อย่างเกรงๆเพื่อหยิบตะกร้าไป
ร่างที่คุ้นเคยนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่ใต้ร่มเถาพวงครามที่พันรอบโครงไม้ที่ทำขึ้น วันชนะสูดลมหายใจอย่างสบายใจ อากาศที่นี่เย็นสบาย มีร่มไม้หลายจุดไม่วุ่นวายเหมือนในกรุงเทพฯ วันชนะไม่ตั้งใจจะทำให้เกิดเสียงเหยียบใบไม้แห้งดังกรอบแกรบจนทำให้นักขัตรู้ตัว
“อืม...” คนนอนนิ่งทำท่าขยี้ตาเหมือนเพิ่งตื่นนอน
“หลับสบายเลยล่ะสิ” วันชนะเดินเข้าไปนั่งลงใกล้อย่างไม่ผิดสังเกต
“ช่าย...” นักขัตลากเสียงยาว
สายลมเย็นสบายทำให้น่านอนเป็นที่สุด วันชนะสูดเอาอากาศบริสุทธิ์จนเต็มปอดก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
“ในที่สุด วินก็ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ครั้งนี้อยู่นานเสียด้วยนะ” วันชนะเอ่ยทั้งที่หลับตา...นึกถึงภาพในอดีต ตอนที่มาที่นี่เป็นครั้งแรก
“ชอบที่นี่แล้วสิ” คนนอนข้างๆเอ่ยขึ้นบ้าง
“ชอบสิ ที่นี่ตอนพระอาทิตย์ตกสวยอย่างที่นายเคยพูดเอาไว้”วันชนะนึกถึงตอนที่นั่งมองพระอาทิตย์ตกด้วยกันที่ริมสระของมหาวิทยาลัย
คำพูดจากวันชนะเหมือนลูกศรพรั่งพรูสู่สมองของนักขัตภาพมากมายปรากฏในเสี้ยววินาที
“อุ๊บ!” นักขัตปวดศีรษะอย่างแรง
“ตั้ม!” วันชนะเด้งตัวขึ้นมาทันที

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊ อิอิ{:sm-36:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

4_NAY

รีบๆฟื้นความจำนะตั้ม สงสารวินนี่น่ะ