^^.ความรักของผมครับ.^^ @@@ 4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ถึงผมจะเข้าใจแล้วว่า เรื่องของผมกับฟลุ๊คจะเป็นไปไม่ได้แต่อย่างน้อยๆถ้ามันจะจบก็อยากให้มันจบด้วยความเข้าใจกัน
หลังจากนั้นผมก็พยายามที่จะเลิกยุ้งกับฟลุ๊คแต่มันก็สั่งได้แค่ร่างกายส่วนหัวใจมันก็ยังคงโหยหายังเป็นห่วงเค้าอยู่เหมือนเดิมทั้งที่รู้อยู่เต็มหัวใจว่า เค้ารังเกลียดเรา
ตั้งแต่วันนีิ้เป็นต้นไปผมจะเดินไปยังไงต่อส่วนหัวใจที่ยิ่งโหยหาเค้าเท่าไรก็ยิ่งเจ็บเท่านั้นจะมีใครมาช่วยรักษามั๊ยแต่ตอนนี้ผมคิดว่าในเมื่อผมทำอะไรไม่ได้สักอย่างก็ควรที่จะข่มตาให้หลับเพื่อข้ามวันใหม่ถึงแม้จะต้องนอนพร้อมคราบน้ำตา
บทที่ 6 สิ่งที่ยังคงเหลืออยู่
หลังจากเกิดเรื่องนั้นผมก็ไม่กล้ามองหน้าฟลุ๊คอีกเลย ถึงใจมันยังคงเชื่ออยู่ว่าเค้าคงเข้าใจเราและให้อภัย แต่ว่าไปแล้วเกิดเรื่องแบบนี้มันก็ดีน๊ะ มันช่วยทำให้ผมชัดเจนขึ้นว่าที่ผมจะรักใครสักคนจะรักเพราะอะไร และต้องการอะไรจากความรัก ในตอนนี้ผมตอบเต็มปากได้เลยว่า ผมรักเค้าเพราะว่าเค้าเป็นเค้า เป็นตัวของตัวเอง เมื่อก่อนผมอาจจะคิดว่าที่รักเค้าเพราะรูปร่าง น่าตา นิสัยที่น่ารักๆ แต่จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ แต่มันก็มีส่วนน๊ะถึงจะไม่มากก็เถอะ เพราะว่าคนแต่ล่ะคนมีเสนห่อยู่แล้วและเราก็จะเข้าหาเค้าเพราะแรงเสน่ห์และก็จะยิ่งรักเพราะเสน่ห์ในหลายๆอย่างในตัวเค้า ทั้งนิสัย รูปร่าง หน้าตาท่าทางในสถานการณ์ต่างๆ และอีกมากมาย อยู่ที่ใครจะมองออก คนที่น่ารักสำหรับผมอาจไม่น่ารักสำหรับคนอื่น ส่วนคนที่คนอื่นบอกว่าน่าตาดีแต่สำหรับผมอาจเฉยๆก็ได้ ก็แล้วแต่ล่ะกัน ส่วนสิ่งที่ต้องการจากความรักเมื่อก่อนก็อาจจะอยากได้เป็นเจ้าของเค้า อยากเล่นกิจกรรมบนเตียงกับเข้า(แต่เรื่องนี้ผมไม่ค่อยได้จริงจังมาก แต่ก็เคยคิดน๊ะ) แต่ก็อย่างที่บอกล่ะ มันทำให้ผมเข้าใจว่าสิ่งที่ต้องการจากเค้าก็คือ การที่ได้เห็นเค้ามีความสุข การได้ทำหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ดีๆเพื่อเค้า การได้ดูแลเค้า และการเป็นกำลังใจให้เค้าเวลาที่เค้า ท้อแท้ รำบากใจและในยามที่ทุกข์ทรมาน หรืออย่างน้อยๆในเวลาที่เค้าไม่เหลือใครก็อยากให้รู้ว่า ยังมีคนที่รักและยังจะรอเค้าอยู่ที่เดิมเสมอ พอผมคิดได้อยากนั้นแล้วผมก็พอจะทำใจได้ แต่มันก็ยังคงแอบมองฟลุ๊คอยู่เหมือนเดิม จะว่าไปผมเล่าประวัติของฟลุ๊คที่ผมพอรู้ให้ฟังละกัน
ฟลุ๊คเค้าไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง เค้าอยู่กับพ่อแม่บุญทำของเค้า สาเหตุคงเป็นเพราะว่า พ่อฟลุ๊คเค้าเสียแล้ว(ไม่รู้ว่าเสียตอนไหนน๊ะ)ก็เหลือแต่แม่ และครอบครัวเค้าก็ไม่ค่อยมีเงิน ก็คงเลยมีคนใจดีมารับฟลุ๊คไปเลี้ยง ผมก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ของครอบครัวฟลุ๊คว่ามันเป็นยังไง แต่มันก็มีอะไรให้น่าคิดเยอะน๊ะเพราะว่า ปกติเวลาฟลุ๊คจะกลับบ้านจะมีน้ามารับ ทีนี้ผมก็งงดิว่าเป็นน้าแท้หรือน้าไม่แท้ และอีกอย่างเค้าจะอยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่บุญทำของฟลุ๊คหรือเปล่า เพราะว่าผมเคยได้ยินฟลุ๊คเล่าว่า ตอนนั้นน้าฟลุ๊คไปซื่อของ ฟลุ๊คก็เลยแอบลงมาเล่นคอม ทีนี้ก็แสดงได้ว่าฟลุ๊คเค้าอยู่กับน้า และที่บอกว่าแอบลงมาเล่นคอมนั้นก็คงหมายถึง ไม่มีคนอื่นอยู่ แสดงว่าฟลุ๊คอยู่กับน้าสองคนหรึอ? และตอนฟลุ๊คเข้ากับบ้านผมก็สังเกตตลอดว่ารถที่มารับฟลุ๊คมีหลายคันอ่ะ ปกติก็มอไซค์ บางทีก็กระบะลุ่นเก่าบาง รถเก๋งมิซูบางและก็กระบะติดหลังคาคันใหญ่บาง ถ้าให้ผมเดาบวกกับสมองอันน้อยนิดก็คือ รถมอไซค์เป็นน้าฟลุ๊คเพราะฟลุ๊คเคยบอก ส่วนรถเก๋งมิซูเป็นผู้หญิงตัวใหญ่ คล้ายพวกคุณหญิงที่มักจะชอบทำตัวเมตตา(ก็เหมาะกับชื่อ ปราณี เกื้อกูล ดีนิ 555พอดีไปแอบสืบมา)ก็คงเป็นแม่บุญทำฟลุ๊คมั่ง ส่วนรถกระบะ2คันไม่เห็นคนขับแต่ก็พ่อเดาได้ว่า รถกระบะเก่าๆคงเป็นของฝั่งแม่ฟลุ๊คส่วนรถกระบะที่ดูดีกว่าก็คงเป็นฝั่งของพ่อแม่บุญทำฟลุ๊คมั่ง และอีกอย่างเค้าก็เคยบอกว่า จบ.3 จะไปต่อร.รในม.ศ.วเพราะมันใกล้บ้าน ผมก็เลยมีความคิดว่าถ้าจบม.6จะไปต่อม.ศ.วก็คงจะมีโอกาสได้เจอฟลุ๊คอีก ดังนั้นผมจะต้องสอบติดให้ได้เพื่อเจอหน้าฟลุ๊คอีกและจะได้สืบว่าบ้านฟลุ๊คอยู่ไหน555 และนี่ก็คือสิ่งที่ผมเหลือจากวันเวลาที่ผมได้รักฟลุ๊ค มีทั้งความสุขที่ได้จากสิ่งดีๆในตัวฟลุ๊ค ได้สืบเรื่องราวชีวิตของฟลุ๊คที่คล้ายนิยายและยังทำให้ผมสับสนอีก555 ได้รู้ว่าผมควรจะเข้ามหาลัยไหนที่จะทำให้ผมมีความสุขมากที่สุด และที่สำคัญได้ทำให้ผมรู้ว่า รักมันมีความสุขแค่ไหนและมอบพลังที่ทำให้เราอยากที่จะอยู่เพื่อทำอะไรดีๆให้ใครสักคน
พอหลังจากนั้นมันก็เหมือนฟ้าได้เปลี่ยนตัวเอกของละครเรื่องๆหนึ่งไปอีกแล้ว เพราะว่าหลังจากเรื่องนั้นกับฟลุ๊ค ทุกๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปจากที่เห็นฟลุ๊คปล่อยก็กลายมาเป็นน้อยลงจนเกือบไม่เจอกัน ส่วนที่เห็นบ่อยก็กลับกลายมาเป็นกาน(ปกติก็เห็นทุกวันนี่หน่า555) พอผมได้เข้าใจกับคำว่ารักอย่างที่สุดผมก็กะจะลองดูว่ามันจะเป็นยังไง ผมก็กลับมารักกานแบบเต็มหัวใจอีกครั้ง สาเหตุมาจากตอนนั้นที่เรียนวิชาสังคม กานเค้าถามผมว่าส่งงานยัง มันก็ทำให้ผมคิดว่าอยากจะรักกานอีกครั้งแบบเข้าใจในความรัก บวกกับมีอยู่วันหนึ่งเป็นวันเสาร์ได้ไปบ้านกานเพราะว่าเพื่อนมันจะไปเอาดอกไม้บ้านกาน ต่อเป็นจะเล่าเรื่องราววันนั้นน๊ะ พอไปถึงผมกับเพื่อนผู้ชายชื่อ บอล แต่ผมชอบเรียงมันว่า จักร มาจากชื่อจริงมันว่า จักรกฤษ์ มากกว่า ก็กดกริ่งบ้านกาน ผมก็ไปหาที่แอบกาน ให้ไอ้จักรรับน่าแทน แต่กานมันก็เห็นผม และผมก็เห็นว่ากานเค้าถอดเสื้อด้วย หุ่นแม่งยังน่ารักเหมือนเดิม ออกแนวจะล่ำๆหน่อยเพราะคงออกกำลังกายบ่อย ผิวก็ยังคงเนียนน่าลิ้มลอง และยิงได้เห็นรู้ขุนขนบริเวณท้อง ต้นแขนและบวกกับรอยแผลที่ต้นแขนข้างซ้ายอีกยิ่งกระชากอารมณ์ให้ฟุ้งซ่านเข้าไปอีก ยังดีที่มีไอ้จักรอยู่ แต่ถ้าอยู่สองคนล่ะก็ไม่อย่างจะคิดให้น้ำออก(คิดอะไรไปไกล น้ำที่ว่าหมายถึงน้ำตา เพราะว่าจะคิดถึงที่นี้ 555 คิดไปไกลหนอ) พอพูดคุยอะไรเสร็จผมก็ได้ไปสำรวจบ้านกานอีกครั้งแบบเจอะลึกเกือบทุกซอกทุกมุม มันก็ทำให้ผมคิดถึงบรรยากาศเก่าๆอีกครั้งหนึ่ง จะว่าไปก็ไม่น่าเชื่อเนอะว่าคนที่ผมรักคนแรกจะกลับมาเป็นคนที่ผมจะรักคนสุดท้าย พอไปเล่นบ้านกานเสร็จก็กลับไปหาเพื่อนที่ทำโครงงานด้วยกัน กานเค้าก็จะไปด้วยเพราะไม่ไกลจากบ้านกาน ตอนแรกผมกับจักรก็เอาจักรยานมา แต่ทีนี้มี3 คนก็เลยต้องเดินไปด้วยกัน ตอนนั้นผมบอกตรงๆน่ะ ว่าอยากให้จักรมันรีบๆไปก่อน จะได้อยู่กับกานสองสอง555 แต่บอกมัน จักรมันก็ไม่ยอม บอกว่ามาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกัน ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินช้าๆจะได้อยู่กับกานนานๆ พอมาถึงเพื่อนบางคนเค้าก็กลับกันไปบางล่ะ ส่วนงานที่เหลือก็ไม่ค่อยมีอะไรมากแล๊ะ จักรมันก็เลยชวนกินก๋วยเตี๋ยว แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากเท่าไรอีกอย่างก็ไม่ค่อยมีเงินด้วยล่ะ ก็จะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่จักรมันไปหาแฟนมันที่ทำโครงงานกัน ก็เลยมีแค่ผมกับกานอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยว 2 คน ก็พูดกันตามประสาเพื่อนมากกว่า เพราะตอนนั้นผมก็ยังไม่ค่อยชัดเจนกับความรู้สึกรักกานมากนัก ความรู้สึกรักมันก็มีอยู่แต่แรกแล้วแต่มันก็ค่อยๆหายไปกับเวลาและคนอื่นๆที่เข้ามาในชีวิตผม แต่ตอนนี้ผมไม่เหลือใครบวกกับช่วงเวลาที่ผมได้ไกลชิดกับกานอีกครั้ง ตอนนี้มันก็เลยทำให้ผมรักกานอีกครั้ง
พอกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ จักรมันก็ปั่นจักรยานกลับกับแฟนมัน ส่วนผมกับกานก็กลับทางเดี๋ยวกันได้ก็เลยกลับด้วยกัน ระหว่างทางกานมันก็บอกว่า
"คิว กูบอกตรงๆกับมึงเลยน่ะว่ากูไม่เข้าใจว่า ทำไมมึงถึงชอบผู้ชาย กูก็ยังกลัวๆมึงอยู่"กานถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อยข้างจะสงสัย
"ก็แค่....อยากดูแล"ผมพูดเหมือนมันพูดไม่ออกเพราะมันจะร้องไห้ออกมา ถ้าให้ผมพูดความในใจออกมาว่าทำไมผมถึงรักกาน ผมก็คงร้องไห้ต่อน่ากานละ
"กูว่า จะมาขุดทองมากกว่า" กานพูดเหมือยไม่เชื่อผม และผมก็พอจะเดาออกว่า ขุดทองนี้หมายถึงเอาตูดใช่ป่ะ
"กานก็รูิจักเรามาก็นานแล้วไม่ใช่หรอ ก็น่าจะรู้นิสัยเราว่าเป็นยังไง"ผมตอบเพื่อให้กาน เค้าได้สำนึกบ้าง
".......... คิว และน้องมึงเป็นแบบนี้ป่ะ"กานเค้าไม่ตอบอะไรและขึ้นประเด็นใหม่ เล่นเอาผมงงดิ
"ก็ปกติเหมือนเรานิ ไม่ได้แตกต่างจากเด็กผู้ชายทั่วไป"ผมตอบไปแค่อยากให้เค้ารู้ว่า น้องผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้และอีกอย่างน้องผมก็ไม่ได้เป็นอะไร ผมก็ไม่ได้เป็นอะไร
"โธ่...."กานพูดเหมือนเค้าคิดว่า น้องผมชอบผู้ชาย (เออ เอากันเข้าไป)
และประโยคสนทนาก็จบไป ทิ้งให้ผมอึ้งกับความคิดของกาน จนทำให้ผมอยากแก้หลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็น ที่ผมรักคนน่ารักและเป็นผู้ชายไม่ได้หมายความว่าผมชอบผู้ชาย ที่ผมบอกว่าน้องผมปกติและผมก็ปกติก็แค่อยากให้รู้ว่า ผมก็เป็นผู้ชายปกติเหมือนน้องผมไม่ได้มีลักษณะท่าทางต่างจากพวกชายทั่วไป จะต่างกันก็ตรงที่ผู้ชายทั่วไปไม่ได้มีหัวใจที่บริสุทธิ์ที่สามารถรักใครก็ได้ไม่ว่าเค้าคนนั้นจะเป็นใครและก็ยังรักด้วยความรักที่แท้อีกด้วยเหมือนผม
หลังจากนั้นผมก็คิดในใจเสมอดูว่า ถ้าเราลองเป็นห่วงกานดูบางกานเค้าจะเป็นห่วงเราบางมั๊ยและผมก็พยายามทำเรื่อยๆแต่ยังไม่ค่อยเต็มที่เท่าไร จนวันหนึ่งเป็นวันนำเสนอโครงงานกัน
ตอนเช้าก็เห็นกาน กานเค้าก็ยืมโทรศัพท์ผมเล่นสักพัก เค้าก็ให้เริ่มนำเสนอโครงงาน ผมก็ต้องไปบูทกลุ่มผม ผมก็มองที่บูทของกานแต่กลุ่มเค้ายังไม่ค่อยจะได้เตรียมอะไรสักอย่าง แต่จะว่าไปกานเค้าก็ชอบเข้ากลุ่มที่จะไม่ค่อยใส่ใจงานสักเท่าไร คงเป็นเพราะกานเค้าเก่งมั่งเลยอยากจะพากลุ่มที่ไม่ค่อยใส่ใจงานให้ไปได้ บางทีผมก็อดสงสารกานไม่ได้เพราะบางอย่างมันก็เกินตัวไป แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถามว่า"มีไรให้ช่วยมั๊ย" แต่กานเค้าก็ไม่ค่อยให้ผมช่วยเท่าไร พอคณะกรรมการตรวจพวกโครงงานกลุ่มผมเสร็จ ผมก็รู้สึกว่าหน้าที่ผมหมดแล้วล่ะ ก็อุตสาห์อยู่บูทตั้งนานล่ะ คนอื่นเค้าก็เดินไปเดินมา แวะบูทคนอื่นบาง ก็แน่ดิก็บูทคนอื่นเค้ามีของกินเยอะแยะ และมีตอนหนึ่งที่ผมเดินผ่านบูทของวิชาคอม.เข้าจะโชว์พวกการใช้โปรแกรมต่างๆ แต่ผมเดินผ่านก็ต้องใจดิครับ เห็นเด็กเล่น DotA กันแถมแถวนั้นคนก็เดินผ่านไปผ่านมาเยอะด้วย(ชั่งไม่อายอะไรบางเลย 555) และก็เจอเพื่อนฟลุ๊คที่ผมก็น่าจะสนิทชื่อ นัท ก็น่ารักดีแต่ผมอยากเจอฟลุ๊คมากกว่า พอถึงเวลาไปกินข้าวผมกับเพื่อนห้อง 3 ชื่อ เพรียว ก็เข้าโรงอาหารไปแต่ผมก็ไม่ค่อยอยากกินเท่าไร(ก็แน่ดิคนที่อยากกินด้วยมีแค่ 2 คน 555) ผมก็เผลอหลับไปในโต๊ะอาหาร ตื่นมาไอ้เพรียวก็ไม่อยู่ล่ะ(`ตัวเงินตัวทอง` ทิ้งกูอีก) ผมตื่นขึ้นมาก็รู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่สนใจ
ก็เดินกลับไปที่บูท ก็เห็นกลุ่มผมกำลังเก็บบูทกันและผมก็เข้าไปช่วย บอกตรงๆครับเหนื่อยมากๆทั้งยกโต๊ะไปไว้ที่ตึกห่างออกไปประมาณ30เมตร และก็ต้องไปไว้ที่ชั้น 4 ถ้าโต๊ะแต่ล่ะตัวเบาๆก็ดีดิครับแต่เนี่ยประมาณ 10 กว่าโลได้มั่ง และขึ้นไป 3 รอบ แทบตาย 555 พอผมเก็บบูทผมเสร็จก็ไปช่วยกานเก็บบูทต่อ พอดีไม่มีคนมาช่วยกานขนาดกลุ่มเดียวกันแท้ๆผมยังไม่เห็นหัวใครมาช่วยเลย
แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้มีช่วงเวลาดีๆกับเค้าบาง^^ และผมกับกานก็ต้องขึ้นไปห้องเคมี เพื่อเอาอุปกรณ์ต่างๆไปล้างและก็เก็บให้เรียบร้อย พอไปถึงผมก็ตั้งหน้าตั้งตาล้างอย่างเดียว แต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไร คงเป็นนิสัยผมมั่งที่เวลาอยู่กับคนที่ผมรักแล้วผมจะรู้สึกสงบ เหมือนกับว่าขอแค่นี้ก็พอแล้ว ระหว่างล้างกานเค้าก็ถามผมว่า
"คิว มึงมีกลุ่มงานเคมียังว่ะ"กานถามด้วยความสงสัย
"อืม ยังอ่ะ"ความจริงผมมีแล้ว และกานเค้าก็มีแล้วแต่คงเป็นเพราะ กานเค้าหวั่นไหวกับสิ่งต่างๆที่ผมทำให้กานมั่ง ผมก็เลยคิดว่า แอบเหนื่อยไปช่วยกานดีกว่า ผมก็กะจะอยู่กลุ่มเดิมแต่ก็แอบไปช่วยงานกานไม่ให้ใครรู้ พองานเสร็จก็ค่อยบอกความจริงกับกานเอา ว่าอยากช่วยกานเฉยๆแล้วค่อยเอาชื่อเพื่อนมาลงในกลุ่มกานทีหลัง อีกอย่างหนึ่งผมก็อยากจะร่วมทำงานกับกานก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก และพอกานเค้ากำลังเอาอุปกรณ์เก็บเข้าตู้ ผมก็รู้สึกว่าอยากจะสัมผัสกาน มันไม่มีเหตุผลอ่ะ อยู่ดีๆก็อยากจะเค้าไป แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้ ผมก็เลยเอาปากกาของกานที่ผมหยิบติดมือมา ผมก็หยิบปากกาแล้วก็สไลด์จากไหล่ลงกระเป๋าเสื้อกาน แล้วกานก็พูดว่า
"เฮ้ย....อ๋อ"กานเค้าตกใจมากๆแล้วก็คงเข้าใจว่าผมเอาปากกามาคืน
ผมรีบหันหน้าหนีเลยเพราะไม่กล้าสู้หน้ากาน คงกลัวที่เราทำแบบนั้นกับกานมั่ง แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันเสียวดีถึงจะนิดหน่อยก็เถอะครับ และผมก็ว่ากานก็รู้สึกเหมือนกัน ผมบอกตรงๆน๊ะว่าตอนที่กานหันหลังที่กำลังเก็บอุปกรณ์เข้าตู้อ่ะ ผมอยากจะเข้าไปกอดเค้าให้หายอยากแล้วก็พูดว่าผมรักเค้ามากๆ รักที่สุดและก็อยากจะขอดูแลเค้าได้มั๊ย ให้ผมได้มีวันเวลาที่แสนวิเศษเหมือนคนอื่นๆบาง แต่ผมก็ไม่กล้าเท่าไร ถึงผมจะรักกานมากมายแต่ก็ต้องเก็บไว้ เพราะว่าผมกับกานเป็นแค่เพื่อนกันและเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ถึงเราจะหวั่นไหวต่อกันก็ตาม อีกอย่างกานเค้าก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมผมถึงชอบผู้ชาย(จริงๆผมไม่ได้ชอบหรอก แต่แค่ผมรักคนน่ารักแล้วแค่เค้าเป็นผู้ชายเอง) ผมก็เลยไม่อยากจะทำตามใจตัวเอง อยากจะให้กานเค้าใจผมก่อนที่ผมจะทำให้รู้ว่าผมรักเค้ามาก(ความจริงเค้าก็รู้ แต่แค่เค้าไม่ใส่ใจ) เหมือนเวลาที่อยู่ด้วยกัน 2 คนจะหมดและ อยู่ดีๆเพื่อนกานเค้าก็เข้ามา ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเวลาของผมหมดแล้ว ผมก็เลยพยายามตีตัวออกจากกานเพราะรู้ฐานะตัวเองดี(ถ้าให้กานเลือกระหว่างผมกับเพื่อนของกานที่ไม่เคยช่วยเหลือกานสักอย่างและก็มักจะทำให้กานลำบาก ผมบอกตรงๆน๊ะว่ากานเค้าจะเลือกเพื่อนเค้ามากกว่าผม ไม่รู้ดิว่าทำไม คงเป็นเพราะเพื่อนกานคุยกับกานด้วยเรื่องพวกไม่ดีต่างๆมั่ง เช่นเรื่องพวกเหล้า บุหรี่ การพนัน ว่าจะไปกินเหล้าที่ไหนอะไรยังไงบาง ผมก็ไม่ค่อยอย่างรู้เรื่องพวกนี้เท่าไร และอีกอย่างคงเป็นเพราะเพื่อนกลุ่มนี้สูบบุหรี่ด้วยมั่ง กานเค้าก็สูบ คงเป็นเพราะบุหรี่มั่งเลยสนิทกันมาก ผมยังเคยถามตัวเองเลยว่าทำไมกานต้องสูบบุหรี่ด้วยอ่ะ แล้วทำไมกานเค้าไม่เขดกับเพื่อนพวกนั้นเลยหรอ กานเค้าไม่จำความลำบากต่างๆที่เพื่อนพวกนั้นนำมาให้เลยหรอ
พอออกจากห้องเคมีเสร็จผมก็กะจะลงบันไดเพราะตอนนี้ ผมไม่อยากเห็นน่าใครบางคน แต่กานเค้าก็ยังจะรั้งผมให้ลงลิฟต์ด้วยกัน ผมก็ปฏิเสธอยู่หลายครั้ง จนผมเกือบจะร้องไห้ คงเป็นที่ผมน้อยใจกานมั่ง อีกอย่างถ้ากานเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมก็ไม่อยากจะให้กานทำอะไรที่มันบอกว่า กานเค้าก็รู้สึกดีกับผม เพราะผมเคยโดนความรู้สึกแบบนั่นจากกานทำร้าย ผมก็ไม่อยากจะเจ็บอีก แต่ผมก็ต้องยอมกานก็เพราะว่าในใจตอนนั่นเชื่อสนิทเลยว่า กานเค้ารู้สึกดีกับผมจริงๆ พอลงมาเสร็จผมก็รีบเดินออกจากกาน ผมก็หวังเล็กน้อยว่ากานเค้าจะตามมา แต่พอผ่านหน้าห้องน้ำกานกับเพื่อนเค้าก็หยุด และกานก็บอกให้ผมไปก่อน ผมไม่รู้สึกอะไรมากเพราะทำใจเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินไปตรงที่บูทผมเคยอยู่ ผมก็ชวนไอ้เหลียงกับจักรเล่นการ์ดยูกิกัน ก็ไปหาที่เล่นดีๆคนน้อยๆ(อายคนอื่นเค้า555) ก็ไปเจอโต๊ะไม้ตัวหนึ่งเล่นไปเล่นมารู้สึกว่าร้อน ก็เลยเปลี่ยนไปตรงโต๊ะข้างๆตัวแรกก็ไม่เห็นกานหรอก พอไปใกล้ๆก็รู้ว่าเป็นกาน ก็ไปนั่งโต๊ะนั่น ระหว่างเล่นก็แอบฟังกานกับเพื่อนกานคุยกัน บอกตรงๆว่าผมไม่ชอบกานด้านนี้มาที่สุด เพราะแต่ละเรื่องที่คุยกันผมรับไม่ค่อยได้ ได้ยินว่าจะไปกินเหล้าที่ไหน จะแทงสนุ๊ก อะไรก็ไม่รู้ ผมรู้สึกว่าอยากจะหนีกานคนนี้ให้ไกลที่สุด คงเป็นเพราะผมรู้สึกว่ากานเค้าหลงในอบายมุขต่างๆเหมือนเค้ากำลังทำร้ายตัวเองและผมยิ่งใกล้กานตอนนี้มากเท่าไรก็ยิ่งเจ็บ มันต่างจากตอนที่กานยิ้มน่ารักๆยิ่งผมใกล้มากเท่าไรผมก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น พอผมเล่นเสร็จก็กลับไปนั่งตรงที่กลุ่มผมตั้งบูทตอนนี้ทุกคนเค้าก็เริ่มกลับบ้านกันล่ะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเจ็บคอแล้วก็ตัวร้อนด้วย ผมก็คิดว่าเป็นหวัดลงคอมั่ง กานเค้าก็เดินผ่านมาและก็พูดว่า
"คิวเป็นไรอ่ะ"กานเค้าถาม
"เปล่า"ผมตอบไปตามนิสัยผม ผมเป็นอะไรพอคนอื่นถามผมก็ตอนว่าเปล่าทุกครั้ง
"เปล่าอะไร เห็นตาแดงๆ เดี๋ยวไปทวงตั้งจากไอ้ชิดก่อน"กานเค้าตอบเหมือนเป็นหวงผม และไอ้เรื่องทวงตังค์ผมก็ได้ยินตอนไปเล่นการ์ด ผมก็เลยแอบหวังในใจว่าเค้าจะกลับมา
ผมก็นั่งรอไปเรื่อยๆ พออาจารย์เดินผ่านมาเค้าก็บอกให้เก็บขยะแถวๆนั่น ผมก็เก็บเพราะแถวนั่นมันก็เป็นที่ตั้งบูทของห้องผม อีกอย่างก็คิดในใจว่าความดีที่เราทำ อาจจะทำให้กานกลับมาหาเราก็ได้มั่ง รอไปประมาณ4โมงกว่าๆก็ไม่เห็นวี่แวว เด็กในโรงเรียนก็ไม่ค่อยมีล่ะ ผมก็ลองเดินไปร้านเกมที่ใกล้ๆโต๊ะสนุ๊ก พอดีเพื่อนห้อง4มันเล่นเกมอยู่ชั้นสอง พอดีมีเครื่องเสียติดริมกระจกอยู่เครื่องหนึ่งผมก็ไปนั่ง เพื่อจะเห็นกานผ่านมา ระหว่างรอก็ฟังเพลงไปด้วย ตัวก็ยังร้อนอยู่ รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่เห็นกาน 5โมงกว่าล่ะ ผมก็เลยออกไปแล้วไปบ้านกานต่อ ระหว่างทางก็ลำบากมากตัวก็ร้อน อากาศก็ร้อน ไกลก็ไกล แต่ไม่เป็นไรเพื่อเจอหน้ากาน พอถึงหน้าบ้านกานก็ไม่มีวี่แววของกานเลย ผมก็เลยถอดใจเดินไปป้ายรถเมล พอออกจากซอยไปถนนใหญ่บรรยากาศก็เริ่มเปลี่ยน ในหัวมันก็คิดแต่น้อยใจกานว่า เราไม่สบายขนานนี้อยากให้แค่มาสนใจหน่อยไม่ได้หรอ แล้วก็คิดว่าถ้าไม่รักแล้วมาทำแบบนี้ทำไม ทำให้ใจเรารู้สึกดีแล้วก็ฆ่าทิ้งไปในตัว ผมกลั่นความรู้สึกไม่ไหวก็เลยร้องไห้ออกมาและยิ่งคิดว่าอยากให้กานมาเห็นเราในสภาพนี้ก็ยิ่งร้องเค้าไปใหญ่ พอถึงที่คนเยอะๆผมก็ต้องรีบเปลี่ยนความรู้สึกหยุดร้องไห้ และวันนี้ก็จบอีกวันเป็นวันที่มีความสุขและทุกข์ไปในตัว วันต่อมาก็คุยเรื่องงานในเฟสกันแต่ความจริงผมอยากจะบอกว่าเมื่อวาน กานทำผมร้องไห้น๊ะ แต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะมันเป็นแค่ความรู้สึกผม พอวันจันทร์ผมก็นัดกับกานว่าไปซื้อของทำงานกัน แต่พอเลิกเรียนผมก็ไม่เห็นกาน ก็ลองหาทั่วแล้วก็ไม่เจอผมก็เลยน้อยใจกานว่า ก็นัดกันแล้วนี่ทำไมไม่มาหาอ่ะ ผมก็เลยตัดสินใจกลับบ้าน อยู่ดีๆกานเค้าก็เรียกผม กานเค้านั่งกับรุ่นน้องที่ชอบ ชื่อ ฟ้า และเพื่อนเค้าอีกคนอยู่ตรงศาลาเล็กใกล้ประตูโรงเรียน กานเค้าก็ถามผมว่า
"คิวจะไปไหนอ่ะ"กานถาม
"อะ....เออจะไปซื้อของอ่ะ"ผมตอบด้วยความตกใจ ในเมื่อกานถามผม ผมก็คิดได้แต่เรื่องกานก็เลยบอกอย่างนั้นไป
"เออ ซื้ออะไรบางอ่ะ"กานเค้าถามอีก ระหว่างนั้นบอกตรงๆน๊ะว่า ผมไม่ค่อยจะฟังกานเท่าไร เอาแต่มองหน้าน้องฟ้ากับเพื่อนน้องเค้า แล้วน้องเค้าก็หลบหน้าด้วยดิ ตอนนั้นผมไม่รู่้เลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้แค่ใจกำลังหึงก็เลยพยายามมองหน้าน้องเค้าให้รู้ว่ากานของใครมั่ง
"เออ...ไม่รู้ดิไปดูก่อน"ผมก็พูดไปเพื่อให้กานไปกับผมด้วย
"เออ งั้นก็เก็บเงินทีหลังล่ะกัน" กานเค้าพูดเหมือนเค้าจะไม่ไปด้วย
"งั้งรอเอาของล่ะกัน"ผมรีบพูดและก็รีบไป
ความจริงผมก็อยากจะบอกให้กานไปด้วยแต่ผมก็ไม่ค่อยกล้า ผมก็คิดไปคิดมาแล้วผมก็รู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจมาก เหนื่อยตรงที่อะไรๆก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เหนื่อยตรงที่เค้าไม่ยอมเห็นคุณค่าของเราและก็เหนื่อยตรงที่ไม่มีใครมาอยู่ข้างๆในเวลาที่ท้อใจในหลายๆอย่าง ผมก็เลยคิดว่างั้นก็ขอให้งานนี้เสร็จเรียบร้อยก่อนล่ะกันก็ค่อยบอกอะไรในใจบางอย่างให้กานรู้ ผมก็ซื้อของเสร็จก็เดินกลับไปโรงเรียน แต่ก็ไม่เห็นกาน ผมก็เลยโทร.ไปหากาน
"กานอยู่บ้านหรอ"ผมถามกานเพราะในใจมันบอกว่าเค้าไม่อยู่แล้ว
"เออ"กานตอบ
"งั้นเดี๋ยวเอาของฝากไว้บ้านกานน๊ะ"ผมบอกกานเพื่อให้รอผม
"เออ"กานเค้าก็ตอบรับ
ตอนนั้นผมน้อยใจมาก ก็คนอุตสาห์ไปซื้อของมาให้ รอหน่อยก็ไม่ได้

gigusa

ขอบคุนมกครับ

team901x

ขอบคุนมากครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

izjaewgu

ขอบคุณครับ

กฤษณะพล

ขอบคุงคราบบ

กฤษณดา

ขอบคุงคราบบ

imanaji

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

4_NAY

เจ็บมากนะ

pipi1

ขอบคุนครับ

mcga

สนุกมากครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม