ถ้าจะรัก***** 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไหนอ่ะ ไม่เห็นเลย”
“ก็ที่ร้านเครื่องเขียนอ่ะ วันนี้เดินไปโรงเรียนกัน 3 คนก็ดีเนอะ เร็วเดี๋ยวปูก็เข้าโรงเรียนคนเดียวหรอก”
ผมกับชัยรีบไปที่ร้านเครื่องเขียน เห็นปูกำลังเลือกซื้อปากกาอยู่ผมจึงเดินเข้าไปหาส่วนชัยยืนรออยู่นอกร้าน
“ปู ซื้อปากกาเหรอ”
“อือ มากับชัยเหรอ”
“ใช่ พอดีเราแวะจะมาหาหนังสือเข้าไปอานเล่นที่โรงเรียนอ่ะ”
“วันนี้แข่งบาส ยังจะมามีอารมรณ์อ่านอีกเหรอ”
“มีดิ เวลาเยอะมากๆอ่ะ นี่ซื้อเสร็จแล้วเดี๋ยวไปหาที่หน้าร้านนะ เราขอหาหนังสือก่อน”
“อืมได้”
ผมเดินออกไปหาหนังสือ ยังหาหนังสือไม่ได้เลย ปูก็เดินออกมาแล้ว ชัยก็ยืนคุยกับปู ส่วนผมก็หาหนังสืออ่านยังไม่ได้สักที
“เฮ้ยไม่มีหนังสืออะไรน่าอ่านเลย เอาการ์ตูนเกย์ไปนั่งอ่านสร้างกระแสในห้องดีกว่ามั้ง”
ชัยรีบหันมามอง “เดี๋ยวก็ได้เป็นข่าวหรอก นักบาสสีฟ้า ม.1 เป็นเกย์”
“ก็ดีดิ๊ มาอยู่ที่นี่ดูเราจะเด่นเรื่องบาส อยากให้คนหันมาสนใจอ่ะ”
“เรียกร้องความสนใจว่างั้น”
“รู้ได้ไงอ่ะ”
“ก็ดีเนอะจะได้เปิดตัวว่าเราเป็นแฟนกัน ฮ่าๆ”
ผมจะหันไปหยิบการ์ตูนเกย์มาสามเล่ม ชัยจึงทักขึ้น
“เฮ้ยเอาจริงอ่ะ”
“ก็เอาจริงดิ จะล้อเล่นทำไมอ่ะ เคยเห็นพวกผู้หญิงในห้องมันซื้อมาอ่านแล้วบอกว่าภาพสวยดี”
“งานนี้แหล่ะทิว พวกผู้หญิงที่ชอบแกหนีแกแน่ๆ”
“ฮ่าๆดีสิ”
“ไปโรงเรียนกันเหอะ”ปูแทรกขึ้นมาเพื่อตัดบทผมกับชัย
ผมจึงเดินเอาหนังสือไปให้เจ้าของร้านคิดเงินก่อนจะเดินออกมาและเดินไปโรงเรียนพร้อมกับชัยและปู พอไปถึงโรงเรียนวันนี้พวกผมเอากระเป๋าไปไว้บนห้องโฮมรูมไม่ทัน พอเข้ามาถึงหน้าโรงเรียนก็มีสัญญาณให้เข้าแถวแล้ว พอเข้าห้องโฮมรูมผมเอาการ์ตูนเกย์ขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าคุณครูของผม ฮ่าๆฆ่าเวลาที่ฟังครูพูดหน่ะครับ เพื่อนผู้หญิงที่นั่งใกล้เริ่มหันมาสนใจผมทันทีที่เห็นปกหนังสือ
“ทิว ติ๋มมันมองแกแปลกๆแล้ว เดี๋ยวคอยดูเหอะ เรื่องแกอ่านการ์ตูนเกย์กระจายเร็วแน่ๆ”
“ดีสิพวกเกย์จะได้เข้ามาจีบ จะได้เลือกมาเป็นแฟนอีกสักคน”
“กล้าเหรอ”
“ไม่กล้าหรอกจ้า รักชีวิตมากๆอ่ะยังไม่อยากตาย”
“ดีมากที่รักชีวิต แต่ตอนนี้เตรียมตัวเป็นข่าวเหอะ”
“อ่ะนะไม่แคร์”
“จะคอยดู”
ผมก็ยังคงพูดคุยหยอกล้อกับชัย แต่ยัยติ๋มก็คงเริ่มสงสัยการเล่นของผมกับชัยแล้วหล่ะ บวกกับเห็นผมอ่านการ์ตูนเกย์อีก
“เฮ้ยเลิกโฮมรูมสักที เบื่อมากมาย”
“ไปห้องน้ำก่อนนะปวดฉี่อ่ะ”
ผม ชัย ปู กับไอ้จิม(ไอ้นี่เป็นลูกครึ่งฝรั่ง บ้านมันไม่ได้รวยอะไรหรอกเลยไม่ได้เรียนโรงเรียนนานาชาติ แต่จริงๆพ่อมันก็ไม่ให้เรียนนานาชาติหรอก พ่อมันเป็นคนอังกฤษ อยู่อังกฤษพ่อมันก็เป็นช่างก่อสร้าง ง่ายๆคือกรรมกรเหมือนแรงงานบ้านเราอ่ะแหล่ะ) ก็ลงไปห้องน้ำแต่มีคนฉี่แค่คนเดียวคือผม ที่เหลือลงไปซื้อขนมขึ้นไปตุนกันไว้นั่งกินในห้องเรียน ถึงพวกของผมส่วนใหญ่จะเรียนกันเก่งแต่เรื่องนิศัยส่วนใหญ่ก็อย่างนี้แหล่ะครับ คนเรียบร้อยๆอย่างปูก็ยังทำเลยฮ่าๆ กระเป๋าที่ต้องคอยรับผลกรรมแบกขนมประจำก็ไอ้จิมเนี่ยแหล่ะ ตกเย็นผมก็แข่งบาส กีฬาเดียวที่ผมเล่นตลอดกีฬาสี แต่สุดท้ายสีของผมก็เป็นสีที่1 ของกีฬาบาส
ตอนที่ 9 มีรักมีเจ็บ
ชีวิตเด็ก ม.1 และความเป็นเด็กใหม่กำลังจะจบลงอย่างสมบูรณ์ กีฬาสีแข่งเสร็จแล้วผลบาสของทีมผมได้ที่1 ตอนนี้การเรียนก็เดินมาช่วงท้ายแล้ว เหลือแค่สอบเท่านั้นก็จะปิดเทอมแล้ว ปิดเทอมใหญ่ครั้งนี้ผมขอกลับไปอยู่อาม่าที่ชลบุรี แต่แม่ผมก็ไม่ค่อยอยากให้ไป ชัยก็ไม่อยากให้ผมไปเหมือนกัน แต่เพราะผมโตมาก็มีอาม่าคอยดูแลตลอด จนเรียนจบ ป.6 ก็มีอาม่าเนี่ยแหล่ะ ช่วงนี้ชัยช่วยติวช่วยสอนวิชาที่ผมอ่อนให้กับผมแทบจะทุกวิชา เพราะถ้าหากเกรดไม่ถึงที่กำหนดก็จะถูกย้ายห้องเรียน เนื่องจากตอนนี้ผมอยู่ห้องking แต่เท่าที่ดูผมว่าผมมีสิทธิได้ย้ายจากห้องนี้แน่นอน อีกอย่างผมเองก็ไม่ได้อยากเรียนนักหรอกห้องนี้อ่ะ เพราะมันดูเข้มเกินไป อยากไปอยู่ห้องที่มันเบาๆกว่านี้หน่อยอ่ะ แต่ถึงยังไงผมก็ต้องสอบและต้องทำให้เต็มที่ ไม่งั้นแม่คงจะด่าผมเละแน่ๆ วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน เข้าสู่ช่วงสอบผมแทบจะบ้าเพราะข้อสอบยากเหมือนกันแต่ผมก็ยังพอทำได้ แต่เรื่องเวลานี่สิช่างเดินช้าเหลือเกิน ข้อสอบก็ยากเวลาก็กว่าจะกระดิก พอวิชาไหนทำได้เวลาก็ช่างเดินเร็วเสียนี่ พอสอบเสร็จวันสุดท้ายผมก็เดินทางไปบ้านอาม่า ทางบ้านผมก็ไม่ค่อยอยากให้ผมกลับมาอยู่กับอาม่าเท่าไรหรอกเพราะผมพึ่งจะโอกาสได้มาอยู่กับพวกเขาได้ยังไม่ถึงปีดีเลย ช่วงปิดเทอมที่ผมอยู่กับอาม่า ก็ใช้ชีวิตเหมือนช่วงที่ผมยังอยู่กับอาม่าเมื่อตอนประถมอ่ะแหล่ะ ตื่นเช้าอาบน้ำกินข้าวนั่งคุยกับอาม่านิดๆหน่อยๆก็ออกไปเรียนพิเศษ ตกเย็นก็รอกลับเข้าบ้านพร้อมอาเตี๋ยว แต่อยู่ที่นี่ดีหน่อยเพราะว่าผมไม่ต้องไปหาเพื่อนใหม่ที่ไหน เนื่องจากส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนประถมด้วยกันมาทั้งนั้นก็สนิทกันทั้งนั้น แต่เพื่อนสนิทมากที่สุดก็คงจะมีนับตัวได้เลย ก็มีประมาณ 4คน ที่พอเวลาพักก็ต้องเกาะกลุ่มกันไปหาข้าวกิน พอตกเย็นถ้าพ่อแม่หรือญาติยังไม่มารับก็ไปนั่งเล่นกันที่สวนสาธารณะกันเป็นประจำ เพื่อนของผมประกอบไปด้วย 1.หมู คนนี้เรียนเก่ง สอบเข้าโรงเรียนสวนกุหลาบได้สวนใหญ่นะ แต่เสียอย่างเดียวมันติดเกมมากเกินไปซึ่งผมก็ติดมาจากมันเนี่ยแหล่ะ 2.ไอ้ดุล ไอ้เนี่ยเป็นอิสลามนิศัยเงียบๆ เรียกว่าเงียบที่สุดในกลุ่มแล้ว แต่มันจะเงียบกับคนอื่นนะ เรียกว่าถ้ามันพูดกับใครในกลุ่มขึ้นมาก็แทบอยากจะกระทืบมันที่สุดแล้ว กวนติงสุดๆ 3.เป้ ไอ้นี่ไม่รู้เหมือนกันว่าผมสนิทกับมันได้ยังไงเพราะตอนเรียนประถมเราไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน เป้มันเรียนโรงเรียนจีนที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนของพวกผม แต่มาสนิทกับไอ้เป้ก็ตอนเรียนว่ายน้ำตอนประมาณ ป.2เห็นจะได้ 4.ต้อมไอ้นี่เรียนไม่เก่งแถมดื้อเป็นที่หนึ่ง ผมยังจำวีรกรรมที่มันทำกับผมได้อยู่เลย มันเป็นคนพาผมโดดเรียน ไปอยู่ในป่าช้าใกล้ๆกับโรงเรียนจนซิสเตอร์ตามหากันเป็นการใหญ่ เพราะเหตุการณ์นี้แหล่ะ ที่ผมโดนเรียกผู้ปกครองเป็นครั้งแรก แต่ดีนะที่เวลามีปัญหาเรื่องชกต่อยก็มีมันเนี่ยแหล่ะคอยช่วย ไม่ใช่ช่วยต่อยนะ แต่ช่วยยุ ยุประจำและหลายครั้งยุขึ้นด้วย แต่ถึงมันอย่างนี้มันก็เป็นนักบอลของโรงเรียน และตอนนี้มันก็เรียนโรงเรียนหลวงเห็นว่าอยู่ห้องควีน ผมว่ามันคงกามั่วแต่ดันมั่วถูกซะเยอะหล่ะมั้ง ฮ่าๆ
ช่วงที่เรียนพิเศษนี้ชัยโทรหาผมบ้างไม่โทรบ้าง โทรก็คุยกันไม่นานเท่าไหร่ แต่เขาก็มีเหตุผลของเขา เพราะว่าเขาต้องซ้อมว่ายน้ำด้วย คงจะเหนื่อย อีกอย่างก็ที่ตัวผมเองเพราะแต่ละวันก็มีการบ้านกับเล่นเกม อันหลังนี่สำคัญถ้าวันไหนไม่ได้เล่นนี่ลงแดงแน่นอน แต่คนที่โทรหาผมมากที่สุดกับเป็นปู ที่โทรหาผมแทบทุกวันๆ ทุกครั้งที่เขาโทรหาจะแฝงไปด้วยประโยคที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย เขาพูดสิ่งเหล่านี้มากกว่าชัยพูดกับผมทางโทรศัพท์เสียอีก จนช่วงสงกรานต์ที่ผมกลับไปบ้านที่ระยอง ผมกะจะทำให้ชัยประหลาดใจที่เห็นผม พอถึงบ้านบ้านผมโทรไปหาชัย
“ฮัลโหล ที่รักของทิวอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่สระว่ายน้ำอ่ะกำลังเปลี่ยนชุดอ่ะ”
“วันนี้ไม่หยุดเหรอ ทำไมซ้อมด้วยอ่ะ”
“ก็วันนี้ซ้อมวันสุดท้ายอ่ะ”
“อ่อ คงเหนื่อยเนอะ”
“ก็คงเป็นอย่างงั้นแหล่ะมั้ง แล้วนี่ไม่ไปเที่ยวไหนหรอ หรือว่าเรียนพิเศษอ่ะ”
“วันนี้ไม่ได้เรียนหรอก ว่าจะไปบางแสนไปว่ายน้ำอ่ะ”
“หรอ น่าไปด้วยจัง เออเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะทิว”
“จ้า ไว้เจอกันนะ”
หลังจากวางสายไป ผมจึงเดินไปที่สระว่ายน้ำที่ชัยไปซ้อม แต่ระหว่างทางต้องผ่านร้านของเจ๊เปิ้ล สิ่งที่ผมเห็นกลับกลายเป็นชัยกำลังนั่งอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งเขาคุยกันสนิทสนม มันสนิทสนมกันจนเกินคำว่าเพื่อน ระยะเวลาแม้ไม่นานที่ผมคบกับชัยมา แต่ผมก็รักเขาแทบจะหมดใจ ผมตัดสินใจโทรเข้าไปหาชัย
“จ้าว่าไง”
“อยู่ไหนเหรอ”
“ก็บอกแล้วไงว่าว่ายน้ำอยู่”
“เย็นมั้ย”
“ก็ขึ้นมารับสายตอนนี้ร้อนมากเลยอ่ะ”
“แล้วอร่อยมั้ย”
“อะไรอร่อยหรอ ชัยไม่เข้าใจอ่ะ”
“ออกมาข้างนอกสิ” ผมเดินไปนั่งข้างร้านเช่าหนัง
“อยู่หน้าสระว่ายน้ำเหรอ ถึงจะให้ออกไปหาอ่ะ”
“ออกมาเถอะ”
“ออกไปไหนอ่ะ”
“ออกมาเจอกับความจริง”
ชัยเดินออกมาจากร้านเปิ้ล เขาลดมือถือลง ก่อนที่จะเดินตรงมาที่ผม
“ไหนบอกว่าไปบางแสนไง”
“มันคงเดินมาได้แค่นี้แหล่ะนะ”
“ทิวพูดอะไร ชัยไม่เข้าใจ”
ผมไม่ตอบ และเดินกลับไปที่บ้าน ความคิดตอนนั้นฟุ้งซ่านไปหมด แต่ที่รับรู้ได้อย่างเดียวคือ ชัยโกหกผม และเขาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม เมื่อถึงบ้านผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง นอนร้องไห้ โดยไม่มีใครเลยที่จะปลอบ ไม่นานชัยก็ตามมาหาผมที่ห้อง
“ทิว เราขอโทษ”
“เก็บคำนั้นไว้ใช้กับคนอื่นเหอะ และออกไปจากห้องของทิวเหอะ ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย”
ชัยเข้ามาโอบกอดผมไว้
“ไม่ชัยไม่ไปไหนทั้งนั้น ทิวฟังชัยก่อน”
“ทำไมต้องฟัง ในเมื่อหมดรักกันแล้วก็ให้มันจบไปเหอะ” ผมพูดไปเสียงมันดูสั่นเครือ
“เรารักทิวนะ เราคุยกันก่อนนะ ขอร้อง”
ตอนนั้นน้ำตาผมไหลพรั่งพรูออกมา ประมาณว่าเขื่อนแตก แปลกนะเวลาเราร้องไห้กันมักจะมีน้ำมูกออกมาด้วย เสียงซื้ดๆไม่ใช่อะไรน้ำมูกทั้งนั้น
“ถ้ารักกันทำไมชัยต้องทำแบบนั้นกับเราด้วย”
“คือว่าเขาเพียงแค่มาชอบชัยแค่นั้น”
“ถ้าเขามาชอบแล้วถึงกับต้องโกหกกันเลยเหรอ”
“ไม่ได้อยากโกหกทิวนะ แต่ไม่รู้จะบอกกับทิวยังไง”
“มันลำบากมากเลยใช่มั้ย งั้นทิวขอบอกกับชัยตั้งแต่วันนี้เราเป็นแค่เพิ่อนกันดีกว่านะ”
“ไม่เอาอ่ะ ชัยรักทิวคนเดียวไง ครั้งนี้ชัยขอโทษ”
“ชัยออกไปก่อนได้มั้ย ทิวขอร้อง ตอนนี้ทิวยังไม่พร้อมที่จะคุย”
“ไม่ ชัยบอกแล้วไงว่ารักทิวคนเดียว ถ้าทิวยังไม่ยกโทษให้ เราก็จะไม่ไปไหน”
พอพูดจบ ชัยโทรศัพท์ไปหาผู้หญิงคนนั้น เท่าที่ผมจับใจความได้ ก็เหมือนว่าชัยโทรไปขอเลิกกับผู้หญิงคนนั้น แต่เท่าที่ฟัง ผมว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นฝ่ายมาชอบชัยหรอก และเขาน่าจะคบกันตั้งแต่ช่วงต้นๆปิดเทอมหรือไม่ก็ช่วงที่ยังคบกับผมอยู่มากกว่า
“ชัยพอเถอะ ไม่ต้องเลิกกับเขาหรอก ชัยกลับไปคิดให้ดีก่อนมั้ยว่าจะเลือกใคร วันนี้เลือกทิวแต่เดี๋ยวชัยก็ไปหาเขาอยู่ดี”
“ทิวพูดแบบนี้หมายความว่าทิวไม่รักชัยแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก แต่ตอนนี้คำตอบมันอยู่ชัย ไม่ใช่ที่ทิว”
“ก็ชัยรักทิวไง ตอนนี้ก็โทรเลิกกับเขาแล้วจะให้ชัยทำยังไงต่อไปหล่ะ”
“ทิวแค่อยากให้เราห่างกันไปสักให้ไปคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อน ทิวขอร้องนะห่างกันสักระยะหนึ่งเผื่อจะได้คำตอบที่แน่นอน”
“OK เอางั้นก็ได้แต่ทิวรู้ไว้ด้วยนะว่าถึงยังไงชัยก็จะรักทิวและจะไม่ยอมให้ทิวไปจากชัย”
จากนั้นชัยก็เดินออกจากห้องผมไป ส่วนผมก็ล้มตัวลงนอนร้องไห้ ร้องจนผมหลับไปเมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้มาตื่นอีกทีก็ตอนที่แม่มาเรียกให้ลงไปกินข้าว ตอนนั้นจะประมาณเกือบจะบ่ายแล้วหล่ะ ผมจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าสภาพหน้าผมตอนนั้นดูไม่ได้เลย แต่ล้างหน้าเสร็จเดี๋ยวมันก็คงกลับมาเป็นแบบเดิม พอล้างเสร็จ ผมจึงลงไปกินข้าวปรากฏว่าญาติผมมาอยู่ข้างล่างเต็มไปหมด ทั้งลูกพี่ลูกน้อง อากู๋ อาอี๊ ประหนึ่งงานพบญาติขนาดย่อมๆ เมื่อคนเยอะและสภาพหน้าผมเป็นแบบนี้ย่อมเป็นคำถามชั้นดีของญาติๆ แต่ผมก็ตอบไปแบบนางเอกเล็กน้อยห้องฝุ่นเยอะแล้วมันเข้าตา เหมือนจะแก้ไม่ขึ้นแต่ก็ถูไถ ไปได้ ญาติมาก็ต้องเตรียมตัวเพราะมีโปรแกรมไปทะเลกัน ตั้งแต่ผมมาอยู่ระยองผมยังไม่เคยไปทะเลระยองเลยสักครั้ง อากู๋เป็นคนขับรถตามด้วยรถพ่อผม ผู้ใหญ่ก็ไปรถคันกู๋ ส่วนเด็กๆวัยผมและพวกลูกพี่ลูกน้องก็มาอยู่คันผมคุยกันสนุกแต่ผมนี่สิไม่ค่อยสนุกเท่าไรหรอก แต่ก็ยังคุยกับพวกเขาได้อยู่ พอถึงทะเลก็ต้องหาที่จอด หาลำบากมาก คนก็จะสาดแต่น้ำ แต่กูตอนนี้กำลังเศร้าแต่พวกมึงมันสนุกเกินไปแล้วโอ้ยจะบร้า พอหาที่จอดได้ก็ขนของลงไปนั่งแถวหาด ไอ้บนถนนก็สาดน้ำกันไปไอ้นั่งที่หาดก็นั่งชิลๆกันไป พวกผมก็ลงไปเล่นทะเล แต่พอได้ลงทะเลว่ายน้ำเท่านั้นแหล่ะ ก็ดันไปคิดถึงชัยอีก ทีนี้ตาแดงน้ำตาไหล ผมก็เนียนเล่นทะเลไป เพราะเวลาน้ำทะเลเข้าตามักจะทำให้ตาแดงๆอยู่แล้วส่วนน้ำตามันก็กลืนไปกับทะเล เล่นไปร้องไป สุดท้ายก็ลืมมันจนได้
ตอนที่10 น้ำตาและคำขอโทษ
หลังจากกลับมาจากเที่ยวกับญาติ พ่อแม่ผมก็พากันกลับชลบุรีในช่วงสงกรานต์เพื่อไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ ช่วงนี้ผมกับชัยขาดการติดต่อกันไปหลังจากเรื่องเมื่อวันนั้น ถึงจะไม่ได้ติดต่อกันแต่ใจผมก็ยังตัดจากเขาไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะคำพูดของเขาที่ทิ้งไว้ก่อนจาก ว่าเขายังรักผมอยู่ แต่สิ่งที่เกิดนั้นสำหรับผมก็เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ แต่ช่วงนี้ผมอาจจะคิดถึงเรื่องนี้น้อยหน่อยเพราะความสนุกมันอยู่ตรงหน้าแล้ว พ่อแม่ผมกลับมาชลบุรีเพื่อไหว้ญาติผู้ใหญ่และจะมาค้างคืนสัก 2-3 วัน ช่วงนี้ผู้ใหญ่ก็จะมารวมตัวกันพูดคุยพบปะ ส่วนเด็กวัยผมก็ออกไปสาดน้ำกัน สนุกๆกันไป 2 วันตัวแทบเปื่อย เมื่อสงกรานต์หยุดยาวสิ้นสุด ผมก็ต้องกลับมานั่งเรียนพิเศษต่อ พ่อแม่ก็กลับบ้านที่ระยองกันแล้ว วันแรกที่กลับมาเรียนก็จะมีเรื่องเล่ามากมายว่าแต่ละคนไปไหนมาไหน เจออะไรก็ว่ากันไป เพื่อนแต่ละคนเจอแต่เรื่องสนุกสนานเฮฮา แต่ผมนี่สิเจอเรื่องเจ็บหัวใจเหลือเกิน เฮ้ยเศร้ามากมาย พอเรียนๆไปก็ดันมีคนพูดเรื่องย้ายโรงเรียนขึ้นมาว่าจะย้ายเข้าไปเรียนโรงเรียนประจำแล้ว เห็นว่าพ่อแม่มันจะให้เข้าไปอยู่โรงเรียนประจำเพราะการเรียนมันแย่ห่วงแต่เกม ผมว่าก็จริงตามที่พ่อแม่มันว่านั่นแหล่ะ แต่ด้วยความคิดแบบเด็กๆแบบผม ‘เออ ถ้าย้ายโรงเรียนก็ไม่ต้องเจอชัย แล้วก็ไม่ต้องพูดคุยสุงสิง
และถ้าย้ายไปโรงเรียนประจำก็ไม่ต้องกลับมาอยู่บ้านให้เจอด้วย’ เนี่ยแหล่ะความคิดผมอยากหนีปัญหาทั้งๆที่เราก็อยู่ส่วนของเราเขาอยู่ส่วนของเขาถ้าเขารักเราวันหนึ่งเขาก็จะพิสูจน์ให้เราเห็นเองแหล่ะแต่อาจเป็นเพราะว่าผมยังเด็กตอนนั้น พอเรียนพิเศษจบ ก็เหลือเวลาอีกประมาณ2สัปดาห์ถึงจะเปิดเทอม ผมจึงต้องเดินทางกลับบ้านแล้วเพราะเดี๋ยวจะต้องกลับไปรายงานตัวอีก ช่วงนี้ผมบอกตรงๆว่าไม่อยากไปเลยขนาดรับเกรดหรืออะไรพวกนี้ผมยังให้แม่ผมไปคนเดียวเลย เพราะไปมันก็ไปวันเดียวต้องไปนั่งฟังครูบ่น อะไรทำนองนี้ แต่การรายงานตัวสำหรับผมนั้นไม่อยากไปเลย ณ ตอนนี้เพราะไม่อยากเจอชัย

ืnneess

ขอบคุณครับ

4_NAY

เศร้าจริงเนาะ

minone

ขอบคุณครับผม