Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

ไพฑูรย์ หัวหน้าแผนกบุคคลผู้ซึ่งเป็นที่หวาดกลัวของผู้คนทั้งบริษัทเรียกว่าเดินไปทางไหนทุกคนต้องหยุดขยับ
หรือเงียบกริบไม่กล้าพูดอะไรถูกรุ่นพี่ซึ่งเป็นเจ้านายบังคับให้รับสมัครผู้ช่วย เพราะกลัวเจ้าตัวจะเครียดจนมีอันเป็นไปเสียก่อนไพฑูรย์จึงจำต้องรับนพรัตน์ เด็กหนุ่มคราวลูกมาเป็นผู้ช่วยแล้วผู้ช่วยคนใหม่นี้ก็ได้ทำให้ชีวิตแสนเงียบเหงาของหนุ่มวัยสี่สิบเศษเปลี่ยนไป
*ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นสายชอบคนแก่นะเนี่ย กร๊าส
บันไดขั้นที่1
   “คุณไพฑูรย์คะ น้องที่จะมาสัมภาษณ์งานรอพบอยู่ที่ห้องแล้วค่ะ” เสียงใสๆ ของเลขาหน้าห้องสาวสวยทำให้ผมต้องเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงเศษแล้ว ผมพยักหน้าให้เธอ และหยิบกาแฟที่ดื่มค้างอยู่ขึ้นมาจิบ ก่อนจะถอดแว่น และลุกออกไป
   “สวัสดีครับ” คนที่นั่งรออยู่ยกมือไหว้ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในห้อง ผมหรี่ตามองเขาขณะที่นั่งลงตรงโต๊ะสัมภาษณ์งาน เป็นชายหนุ่มหน้าตาหมดจด หวีผมแต่งตัวเรียบร้อย ผมหยิบใบประวัติของเขาขึ้นมาดู และล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อหาแว่นสายตา
   “..........................”
   ผมชะงักมือ และเปลี่ยนมาถือใบประวัติของเขาให้ออกห่างไปสักหน่อย ให้ตายสิ ตะกี้ถอดแว่นแล้วลืมเอาไว้บนโต๊ะแน่ๆ อาการสายตายาวถามหาผมก่อนจะถึงวัยอันควรเสียอีก ผมเพิ่งอายุแค่สี่สิบสองจะสี่สิบสามเอง
   “ชื่อนพรัตน์เหรอ ชื่อเล่นล่ะ?” ผมเงยหน้าขึ้นมาและเหมือนจะเห็นเขายิ้มเล็กๆ นพรัตน์ตอบคำถามด้วยเสียงฉะฉาน “นพครับ”
   “อืม” ผมส่งเสียงงึมงำในลำคอ พยายามเพ่งตามองตัวอักษรในประวัติสมัครงานของเขาอย่างยากลำบาก ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงได้พิมพ์ประวัติกันตัวเล็กนัก น่าจะขยายอีกสักหน่อย
   “เอ่อ... ไม่ใส่แว่นตาหรือครับ?” ได้ยินเสียงเขาถามขึ้นมา ผมเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดตอบไป
   “ไม่เป็นไรหรอก เรียนจบมาจากมหาลัยTใช่ไหม?”
   “ครับ” เขาตอบยิ้มๆ ผมเดาจากรูปถ่ายในชุดบัณฑิตที่ติดบัตรของเขา ไอ้ข้อมูลที่กรอกอยู่น่ะ จะว่าไปก็มองไม่ค่อยเห็นหรอก แต่จะให้ลุกไปหยิบแว่นก็ดูจะเสียเวลา แล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่คนระดับผมสมควรจะทำต่อหน้าคนที่มาสมัครงานใหม่ด้วย อีกอย่าง นี่เป็นการสัมภาษณ์งาน ผมถามเอาจากปากเขาเลยก็ได้
   พอคิดได้ดังนั้น ผมจึงวางเอกสารลง และพิจารณาดูเขาอีกรอบ
   “อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
   “ยี่สิบสามครับ”
   “ก่อนหน้านี้เคยไปทำงานที่ไหนมาบ้าง”
   “ช่วยพี่ชายอยู่ที่บริษัท M แล้วก็ทำฟรีแลนซ์กับบริษัทJกับLครับ”
   “อ้อ” ผมครางในคอ หลังจากถามประวัติการศึกษาอีกเล็กๆ น้อยๆ ผมก็เข้าประเด็น
   “ใครแนะนำให้คุณมาสัมภาษณ์งานที่นี่”
   “คุณพชรครับ”
   “อ้อ” ผมร้อง และนึกไปถึงชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปีที่ดูจะห้าวๆ ชวนปวดหัวอยู่สักหน่อย เหมือนหมอนั่นจะทำงานที่ได้สักปีหนึ่งแล้วลาออกไป “เป็นอะไรกันล่ะ เพื่อนหรือ?”
   “ครับ เขาเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังด้วย”
   ผมขมวดคิ้ว เกือบจะถามไปแล้วว่านายพชรเล่าอะไรให้ฟังไปบ้าง แต่ก็นึกได้ว่าไม่ใช่สิ่งที่สมควรถาม เลยมองสำรวจเขาอีกครั้ง
“คุณนพ ผมไม่รู้ว่าคุณพชรเล่าเกี่ยวกับการทำงานที่นี่ให้คุณฟังแบบไหน แต่ผมบอกไว้ก่อนเลยนะว่างานที่นี่ค่อนข้างหนัก โดยเฉพาะในตำแหน่งที่คุณระบุมา ผมไม่ได้พูดขู่คุณหรอกนะ ถ้าไม่เชื่อไปถามคุณพชรดูก็ได้”
   “ครับ ผมทราบครับ” นพรัตน์ตอบและมองมาด้วยสายตามุ่งมั่นเต็มที่ ก็สมกับเป็นคนที่อยากจะได้งานดี ผมยิ้มหน่อยๆ และพูดต่อ
“มีประวัติการทำงานอย่างอื่นให้ดูอีกไหม?”
   เขาหยิบแฟ้มบางๆ ส่งให้ผมอีกสองแฟ้ม ผมรับมาเปิดผ่านๆ เพราะมองได้ไม่ชัดมาก ก่อนจะพยักหน้า
   “ไว้เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไปแล้วกันนะ”
   เขายิ้มและยกมือไหว้ผมก่อนกลับ
   “แล้วผมจะรอนะครับ”
   งานฝ่ายจัดการทรัพยากรบุคคลไม่ใช่อะไรที่ผมอยากทำเลยสักนิด แต่เพราะจับพลัดจับผลูทำบริษัทนี้มากับรุ่นพี่ที่สนิทกันจนขยายกิจการใหญ่โต หน้าที่นี้เลยกลายเป็นของผมไปโดยปริยาย รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นที่ซุบซิบนินทาของพวกพนักงานไปแล้ว เหมือนจะเรียกผมว่าครูใหญ่ หรือจอมเผด็จการ อะไรเทือกนั้นแหละ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ลองมีคนที่คอยจับตาดูการทำงานอยู่แทบจะตลอดเวลา แถมจ้องจับผิดจนน่ารำคาญ ไม่มีใครตั้งฉายาเลยสิแปลก ผมรู้ว่าพนักงานหลายคนไม่ค่อยชอบขี้หน้าผม แต่มันก็เป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำ เพื่อให้บริษัทดำเนินงานไปได้อย่างราบรื่น
   “ไง ไพฑูรย์ เด็กที่มาสมัครงานมีถูกใจสักคนรึเปล่า?” คนที่เอ่ยทักผมเป็นหนุ่มใหญ่วัยใกล้ห้าสิบเข้าไปทุกทีแล้ว พงษ์โพยมเป็นชายร่างใหญ่ หน้าตาดูดีในแบบของคนทำงาน ที่สำคัญยังไม่มีอาการสายตายาวถามหาเหมือนผม เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย หลังจากเรียนจบเขาก็ชวนผมมาทำบริษัท และตอนนี้ก็เป็นเจ้าของที่นี่แหละ
   ผมสั่นศีรษะ “ไม่รู้สิ เด็กสมัยนี้ดูง่องๆ แง่งๆ พิกล”
   เขายิ้มออกมา ก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆ
“หาคนช่วยเสียบ้าง พี่กลัวเธอจะเหนื่อยตายก่อน”
   ผมหัวเราะ “คนช่วยไม่ได้เรื่องสิน่าปวดหัว”
   พงษ์โพยมพยักหน้า มองผมอยู่พักหนึ่ง “ทานข้าวหรือยัง?”
   “แล้ว” ผมตอบ
“เรื่องที่แผนกจัดส่งผมจัดการให้แล้วนะ”
   “อืม รู้แล้วล่ะ ถึงได้รีบเดินตามมาไง ถ้าเหนื่อยจะลาพักบ้างก็ได้ พี่เห็นอยู่ว่าเธอทานข้าวไม่หมดมาหลายวันแล้ว”
   “ก็มันเรื่องด่วน” ผมว่า และพูดต่อ
“อีกอย่าง กับข้าวกินทุกวันมันก็เบื่อ”
   คนได้ฟังผงกศีรษะ มีสีหน้าครุ่นคิด
“งั้นให้คนขับรถพาออกไปทานข้างนอกไหม หรือจะให้สั่งเข้ามาดี”
   ผมหัวเราะอีก
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ผมเพิ่งทานข้าวไม่หมดครั้งแรกเสียหน่อย ทำงานกันมาตั้งกี่ปีแล้ว”
   เขามองผม จังหวะเดียวกับที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นพอดี พงษ์โพยมกดรับ ผมรู้ว่าถึงเวลาจะต้องแยกกันแล้ว
   “ไว้คุยกันต่อวันหลัง” เขาว่า ตอนที่ผมเดินปลีกออกมา ผมหันไปยิ้มให้เขา และพยักหน้าพอเป็นพิธี
   ผมกลับมาถึงโต๊ะทำงาน และรู้สึกเพลียขึ้นมา ช่วงนี้ที่ผมเริ่มทานข้าวไม่ลงก็เพราะเสียงซุบซิบกันของพนักงานในบริษัทนั่นแหละ ถึงจะทำงานมานานแล้ว และบอกตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่าเสียงพวกนั้นมันไม่มีความหมายอะไร แต่ได้ยินบ่อยๆ มันก็พาลทำให้กินข้าวไม่ลงอยู่เหมือนกัน
   เดือนนี้ผมตัดสินใจทำเรื่องไล่พนักงานออกไปสองคน และสั่งปรับเงินเดือนลงอีกแปดคน คงพอจะสร้างเสียงนินทาให้กินข้าวไม่ลงไปอีกพักใหญ่
   ผมนึกถึงพงษ์โพยมที่อุตส่าห์เดินตามมาไถ่ถามข่าวคราวผมอย่างเป็นห่วง พอขึ้นตำแหน่งระดับเขาแล้ว เวลาว่างจะคุยกับใครก็น้อยลงไปทุกที ถึงกระนั้นพอมีโอกาสเขาก็แสดงความห่วงใยผมไม่ได้ขาด ที่ผมทำงานให้เขามาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะส่วนดีตรงนี้ของเขาด้วยนี่แหละ แต่อย่าเพิ่งคิดว่าผมกับเขามีอะไรกันมากกว่าความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง หรือคนร่วมงานนะ ถึงผมจะยังไม่แต่งงาน แต่พงษ์โพยมแต่งงานไปแล้ว แถมลูกสาวของเขาก็กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ปีหน้า วันดีคืนดีก็แวะเข้ามาทักทาย “อาไพฑูรย์” อย่างผมให้ได้ชื่นใจอยู่บ่อยๆ
   ผมไม่เคยคิดอะไรกับเขาไปมากกว่ารุ่นพี่และเพื่อนร่วมงาน รวมถึงเจ้านายที่ดีหรอก คนที่ผมเคยคิดเกินเลยน่ะ คือพรายโพยม น้องชายของเขาต่างหาก
   พรายโพยมเด็กกว่าพี่ชายอยู่หลายปี เขาอายุน้อยกว่าผมด้วยซ้ำ ช่วงที่ผมเรียนอยู่ปีสาม เขาก็เข้ามาเป็นรุ่นน้องแล้ว ความน่ารักกระตือรือร้นและหัวไวของเขามัดใจผมเอาไว้อยู่หมัด กว่าจะรู้ตัวอีกที ผมก็หลงชอบเขาไปแล้ว เราคบกันแบบทีเล่นทีจริงอยู่ราวๆ หนึ่งปี หลังจากที่พรายโพยมไปเรียนต่อที่เยอรมัน และเลิกอาลัยในตัวผม ผมก็เพิ่งรู้สึกตัวว่ารักเขาขนาดไหน
   อาการหัวปักหัวปำของผมคงไปสะกิดความสงสารในตัวของพงษ์โพยมซึ่งเป็นพี่ชายเข้า เขาเลยชวนผมไปทำงานด้วย คงอยากจะไถ่โทษแทนน้องชายล่ะมั้ง แต่ผมไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรเขานักหรอก ก็แค่เสียใจและผิดหวังเท่านั้นแหละ พอเวลาผ่านไปมันก็เหมือนดูหนัง นึกย้อนไปแล้วก็ยังขำตัวเองอยู่เลย กระนั้นผมก็ยังทำงานให้เขาอยู่ เพราะซาบซึ้งในความดีงามของเขานั่นเอง
   ผมสะดุ้ง และเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอวูบหลับ ผมกวาดตามองไปรอบๆ และรู้สึกดีที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น ด้วยตำแหน่ง ผมจำเป็นต้องทำตัวเองให้ดูน่าเกรงขาม อย่างน้อยก็ต้องน่าเกรงใจนั่นแหละ ไม่งั้นคงไม่มีใครเคารพผม ผมกวาดตามองโต๊ะทำงาน เพื่อหาอะไรมาแก้อาการง่วง ก่อนที่จะมีใครผ่านมาเห็นว่าผมแอบหลับ แล้วเอาไปนินทากันให้สนุกปาก สายตาของผมสะดุดเข้ากับกองเอกสารสมัครงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งผมไม่เคยคิดจะเปิดอ่านเลย
   ถึงผมจะเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลของที่นี่ แต่ตำแหน่งผู้ช่วยผม คนเปิดรับสมัครกลับเป็นพงษ์โพยม ท่าทางเขากลัวผมจะทนไม่ไหวและชิงลาออกไปวันใดวันหนึ่ง จึงคะยั้นคะยอให้ผมรับผู้ช่วย จนสุดท้ายเลยเปิดรับสมัครเสียเอง ซึ่งก็ไม่พ้นผมอีกที่ต้องไปนั่งสัมภาษณ์
   ผมกวาดตามองกองเอกสาร เท่าที่จำได้ ไม่มีใครในจำนวนนี้เหมาะจะเป็นผู้ช่วยผมสักคน แต่จนใจที่อาการง่วงไม่ยอมหาย และที่เหลือบนโต๊ะนอกจากนี้คือเรื่องร้องเรียนภายใน ซึ่งบางคนพอเห็นชื่อ ผมก็แทบจะโกยไปขายสำนักพิมพ์นิยายน้ำเน่า บางทีก็นึกสงสัยว่าเจ้าพวกนี้ตั้งใจจะเขียนเรื่องร้องเรียนจริงๆ หรือเขียนนิยายน้ำเน่ามาให้ผมอ่านกันแน่
   เมื่อสภาพอารมณ์ไม่อำนวยให้อ่านเรื่องร้องเรียนพวกนั้น ผมจึงหันมาให้ความสนใจกับกองเอกสารสมัครงานต่อ อย่างน้อยก็คงไม่มีเรื่องงี่เง่าให้อ่านเท่าไหร่นัก
   ผมอ่านใบสมัครกับประวัติงานพวกนั้นไป พลางนึกพยักหน้ากับตัวเอง ไม่มีใครเหมาะเลยจริงๆ นั่นแหละ ผมควรเอาเรื่องพวกนี้ไปคุยกับพงษ์โพยม แล้วให้เขาปิดรับสมัครเสียที
   ผมอ่านใบสมัครงานกับประวัติการทำงานพวกนั้นไปแล้วรู้สึกง่วงยิ่งกว่าเก่า ขณะที่ทำท่าจะสัปหงกอีกรอบ ผมก็ต้องขมวดคิ้ว
   ไอ้ประวัติงานนี่มันอะไรกัน?
   ผมยกมือขึ้นดันแว่น ซึ่งใกล้จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ เพราะไม่ได้ตั้งใจจะใส่ให้มองเห็นชัดนักขึ้นมา ก่อนจะเพ่งสายตามองตัวอักษรพวกนั้น มันใหญ่กว่าของคนอื่นพอสมควร เรียกว่าขนาดผมไม่ตั้งใจมอง ก็ยังพอจะอ่านออก
   ประสบการณ์การจัดการงานบุคคลในบริษัทM
   ผมขมวดคิ้ว บริษัท M ที่ว่า ใครๆ ก็รู้ดีว่าเป็นบริษัทใหญ่ คนทำหน้าที่นี้คงต้องเก่งพอตัว ใครกันนะ แล้วนึกไงถึงได้มาสมัครงานที่นี่ ผมนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าใคร เลยต้องรื้อใบสมัครงานขึ้นมาดูอีกรอบ
   รูปถ่ายในชุดครุยของมหาวิทยาลัยที่ดูสะดุดตาของชายหนุ่มหวีผมเรียบร้อยหน้าตาหมดจด ปรากฏขึ้น พร้อมกับชื่อเจ้าของ
   นพรัตน์
   ผมยังคงใช้เวลานึกอยู่พักใหญ่ จึงจะจำได้ว่าเป็นเด็กที่มาสมัครงานเมื่อตอนเช้า ตอนนั้นผมลืมหยิบแว่นไปเลยไม่ได้อ่านชื่อกับนามสกุลเขาให้ดี พออ่านดีๆ แล้วถึงได้รู้ว่าพี่ชายเขาทำงานในตำแหน่งอะไรที่นั่น เรื่องน่าแปลกคือทำไมน้องชายถึงเลือกมาสมัครงานที่นี่
   ผมมองดูเบอร์โทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อกลับของเขา แล้วเปิดอ่านเอกสารสมัครงานของคนอื่นๆ จนครบ และสรุปได้ว่าผมน่าจะเลือกคนที่จะมาเป็นผู้ช่วยได้แล้ว เอาเถอะ ถ้าไม่ได้เรื่องล่ะก็ คงจะได้ยกเป็นเรื่องอ้างให้พงษ์โพยมเลิกหาผู้ช่วยให้ผมสักที
   สงสัยจะเพราะความเพลียบวกอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมจึงตัดสินใจให้เลขาฯติดต่อกลับไปในวันนั้น เพราะขี้เกียจจะทนสัมภาษณ์งานในวันรุ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ปกติผมจะรอสักสองสามวันก่อนแท้ๆ
   เอาเถอะ ก็นี่มันตำแหน่งผู้ช่วยผมนี่ ผมจะใช้เวลาพิจารณาเท่าไหร่ก็ได้

   เย็นวันนั้นผมกลับบ้านด้วยอาการอ่อนล้าสุดๆแทบจะหลับบนรถแท็กซี่ ความจริงทำงานมาถึงระดับนี้ผมมีเงินพอจะซื้อรถขับเองได้สบายๆ แต่ผมอยู่ตัวคนเดียวครอบครัวพี่น้องก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว เกิดวันหนึ่ง ผมเหนื่อยจนขับรถไม่ไหวขึ้นมาหรือเบลอ มันจะกลายเป็นปัญหาเสียเปล่าๆ พงษ์โพยมเคยหาคนขับรถพร้อมรถส่วนตัวมาให้ผมแต่ปัญหาอยู่ที่ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลนี่แหละ ถ้ามีใครสนิทกับผมเกินไปก็คงกลายเป็นที่ซุบซิบนินทาอีก สุดท้ายผมเลยตัดปัญหา ใช้บริการรถสาธารณะมันเสียเลยซึ่งก็ดูเข้าท่าที เพราะพงษ์โพยมมีงบค่ารถให้ผมเบิกต่างหาก

Medmayom

  ขอบคุณครับ เรื่องสนุกดีครับ ขอไปอ่านต่อตอนสองก่อนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอติดตามอีกซักเรื่องนะครับ ^^

pkclub2146

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

babyblue

ขอบคุณครับ

Knot777

ชอบมาเลยครับ

LoveERNE

ขอบคุณครับ

zadarm44

ชอบมาเลยครับ

nk23992

ขอบคุณมากๆเลยนะคับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

x_man19

ขอบคุณครับ

tamia

อ่านก่อน

gpooza999

ขอบคุนครับ

veneries

ขอบคุณครับ

greedisgood

ขอบคุณมากครับ

airline

ขอบคุงมากนะคับผม

porxv

ขอบคุณมากคับ

kanwid

ขอบคุนมากครับ