Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ครับ เขายังอาละวาดได้อยู่เลยพี่ว่าเขาไม่น่าจะกระดูกร้าวแน่นะ...อ้อ ครับ ..ครับ เดี๋ยวผมจะลองทำดูนะครับ”
   เขาวางโทรศัพท์ และหันมาพูดกับผม
“คุณไพฑูรย์ครับ ขอโทษนะครับ” เขาว่าและจับขาผมยกขึ้น
   “ทำอะไรของคุณน่ะ!” ผมอดไม่ได้ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจนายนพรัตน์กำลังจับก้นผม น่าเกลียดสุดๆ เจ้าหมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่
“เจ็บตรงสะโพกรึเปล่าครับ แบบว่าเจ็บเสียวๆ เจ็บร้าวๆ อะไรแบบนี้”
   ผมทนไม่ไหวจริงๆ เลยถีบหมอนั่นไปเต็มแรง
   “คุณไพฑูรย์!” เขาร้อง และเซไปหน่อยหนึ่ง รอยรองเท้าปืนใหญ่ปรากฏขึ้นบนเสื้อ ขณะที่ผมหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ
   “ผมว่าคุณกระดูกร้าวแน่ๆ อย่าเพิ่งโมโหถีบผมนะครับ ผมแค่จะเช็กดูว่ามันร้าวจริงๆ รึเปล่าแค่นั้นเอง แต่คุณเจ็บมากเลยใช่ไหมครับ”
   ผมถลึงตามองเขา ไอ้เจ็บก็เจ็บหรอก แต่อายน่ะโคตรๆ เลย
   “อย่ามายุ่ง.. โอ๊ย!” ผมพยายามถีบเขา แล้วก็ต้องหน้าหงิกเพราะความเจ็บอีกรอบ นพรัตน์ยอมถอยออกไป เขามองผมอย่างเป็นห่วง แต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลยสักนิด เพราะตอนนี้ผมกำลังโมโหสุดๆ
   ผมถลึงตาจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หมอนั่นก็คงพอจะรู้เหมือนกันว่าผมโกรธ เลยก้มหน้างุด เราทั้งคู่ยืนจ้องยืนก้มกันอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง ระหว่างที่ผมเริ่มตาลายเพราะจ้องนานบวกโมโหมากไป เขาก็เงยหน้าขึ้น
   “ผมไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยนนะครับ เผื่อใครมาเห็น”
   ผมกะพริบตา ดีกรีโมโหลดมาหน่อยหนึ่ง ถูกของหมอนี่ ใครมาเห็นสภาพผมตอนนี้ท่าทางจะดูไม่จืดแน่ๆ ผมนิ่งไปพักหนึ่ง และถอดเสื้อของคนทำความสะอาดที่ใส่ทับอยู่ออก เสื้อน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ตอนถอดกางเกงนี่สิ โคตรยอกตรงก้นเลย ผมชักเริ่มใจเสียว่ากระดูกจะร้าวจริงๆ รึเปล่า
   “เอาไปเก็บในห้อง แล้วห้ามบอกใครนะ” ผมสำทับ ขณะที่ยื่นเสื้อผ้าให้เขา นพรัตน์พยักหน้าหงึกหงัก และเดินงุดๆ
เอาเสื้อไปเก็บ ก่อนจะเดินย้อนออกมา
   “จะไปโรงพยาบาลรึเปล่าครับ?”
   “ตกลงเป็นอะไรมากรึเปล่า?” น้ำเสียงห่วงใยของพงษ์โพยมที่ดังลอดหูโทรศัพท์ซึ่งนพรัตน์เพิ่งเอามาให้ผมทำเอาแทบน้ำตาไหล ผมกรอกเสียงลงไป
“ไม่เป็นอะไรเท่าไหร่ครับพี่ แค่ช้ำเฉยๆ”
   “อ้อ แล้วหมอว่าไง เห็นคุณนพบอกว่าต้องพักสักสองสามวันนี่”
   ผมเหลือบตาขึ้นมองเจ้าของชื่อซึ่งยืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ ก่อนจะกรอกเสียงตอบไป
“ผมหยุดนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก เดี๋ยวคนก็สงสัยกันพอดี”
   ครับ สุดท้ายผมก็ตกลงยอมมาโรงพยาบาล เพราะกลัวกระดูกจะร้าวจริงๆ ก็ดูสิ่งที่นายนพรัตน์ทำกับผมสิครับ ใครเขาตรวจว่ากระดูกร้าวไม่ร้าวแบบนั้นเล่า โชคดีจริงๆ ที่มันไม่เป็นอะไร ไม่งั้นผมคงแย่แน่ๆ
   “อืม พี่แจ้งว่าส่งเธอไปดูงานต่างประเทศก็ได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถือโอกาสให้เธอพักเลยดีกว่า ช่วงที่เธอไม่อยู่ก็ให้นพดูแลงานไปก่อน พักสักอาทิตย์หนึ่งก็ได้ พี่คุยกับนพรัตน์แล้ว”
   ผมเหลือบมองนายนพรัตน์อีกรอบ และปลงตกว่าพงษ์โพยมคงอยากให้ผมพักจริงๆ จึงตอบตกลงไป
“เอางั้นก็ได้ครับ”
   “อือ งั้นก็ให้นพเขาไปส่งเธอเลยแล้วกัน ส่วนเรื่องพนักงานทำความสะอาด เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
   “ครับ ขอโทษด้วยนะครับ”
   “ไม่เอาน่า เธอทำหน้าที่ดีที่สุดแล้วนี่ พักผ่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงอะไร”
   “อืม” ผมพยักหน้า และวางโทรศัพท์
   “ว่าไงครับ” นพรัตน์เอ่ย เมื่อเห็นผมเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร ผมเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง รู้สึกเคืองเขาเล็กๆ
แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะหวังดี แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เพียงแต่ทำให้ผมไม่สบอารมณ์เท่านั้นเอง
   “ตามที่คุณคุยกับคุณพงษ์โพยมนั่นแหละ”
   นพรัตน์ยิ้มกว้าง ผมเริ่มรู้สึกว่าเขาน่าจะไปทำงานประชาสัมพันธ์หรือเป็นดาราไปเสียเลย แทนที่จะมาทำอาชีพแบบนี้
หลังจากยักแย่ยักยันพาตัวเองออกจากโรงพยาบาลมาขึ้นรถของนายนพรัตน์ได้โดยไม่ต้องให้เขาอุ้มขึ้น ผมก็มีอันพบว่าสังขารคนเราเสื่อมเร็วจริงๆ เพราะพอถึงบ้าน สะโพกผมก็ประท้วงอย่างหนัก จนต้องขอยืมแรงเขาอีกรอบหนึ่ง นี่แหละหนาข้อดีของคนหนุ่ม จะทำอะไรก็เรี่ยวแรงเหลือเฟือ นพรัตน์อุ้มผมเข้าบ้านโดยไม่หอบเลยด้วยซ้ำ ขณะที่ผมเกร็งแทบตายเพราะกลัวจะร่วง โธ่ เกิดมาชีวิตนี้นอกจากตอนแบะเบาะแล้ว เพิ่งมาถูกอุ้มอีกทีตอนอายุสี่สิบกว่านี่แหละ
   เขาวางผมลงบนโซฟา และกุลีกุจอแกะห่อกระเป๋าน้ำร้อนที่แวะซื้อตรงตลาดก่อนเข้าหมู่บ้าน พร้อมกับควานหาหม้อต้มน้ำตามคำแนะนำของหมอ เพราะก้นช้ำ จะนวดยาก็ใช่ที่ ให้กินยาคลายกล้ามเนื้อ กระเพาะของผมก็ไม่แข็งแรงพอจะทนกับยาแรงแบบนั้นได้แล้ว ท้ายที่สุดก็ต้องใช้วิธีพื้นบ้านสุดๆ คือเอาของร้อนประคบ
   ผมนอนแบ๊ปอยู่บนโซฟา ก้นระบมไปหมด โชคดีจริงๆ ที่กระดูกไม่ร้าว ไม่งั้นคงจะแย่กว่านี้ ผมนึกอยากได้หมอนมารองหลังรองขา ขณะที่ควานมือเปะปะ นพรัตน์ก็กลับออกมาจากครัว ก่อนจะหยิบหมอนมาให้ผม
   “เฮ้อ... ค่อยยังชั่ว” ผมครางออกมาหลังจากทางนั้นเอาหมอนมารองหลังรองขาให้เรียบร้อยแล้ว และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตกับเข็มขัดออก นพรัตน์เอากระเป๋าน้ำร้อนห่อผ้าเรียบร้อยมารองสะโพกของผมหลังจากนั้น ผมหันไปมองเขา
   “ขอบใจนะ” ผมรู้สึกขอบคุณเขาจากใจจริงเลยในตอนนี้ ถ้าเขาไม่มาด้วยผมคงลำบากลำบนกว่านี้แน่ๆ นพรัตน์ไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มบางๆ ก่อนจะคุกเข่าลงนั่งข้างๆ โซฟา
   “อยากได้อะไรบอกผมนะครับ”
   ผมพยักหน้า
“อืม เร่งพัดลมให้หน่อยสิ”
   เขาเดินไปกดสวิตช์พัดลมที่อยู่ใกล้ๆ แล้วกลับมานั่งต่อ
“จะเปลี่ยนเสื้อไหมครับ?”
   ผมสั่นศีรษะ พอดีสายตาเหลือบไปเห็นปลายเท้าที่วางพาดอยู่บนพนักรองแขน
   “รบกวนถอดถุงเท้าให้หน่อยสิ” ผมพูดอย่างเกรงใจ แต่ใส่ถุงเท้าอยู่บ้านแบบนี้มันไม่ค่อยสบายจริงๆ นั่นแหละ เขาเดินไปถอดถุงเท้าให้ผมอย่างว่าง่าย ผมรู้สึกจั๊กจี๋นิดหน่อยตอนเขาจับเท้าผมไว้
   “บ้าจี้เหรอครับ?” เขาถาม ผมพยักหน้า และรีบขู่
“ห้ามแกล้งกันนะ”
   นพรัตน์หัวเราะ และดึงถุงเท้าจนหลุดออกทั้งสองข้าง ผมบอกให้เขาเอาไปใส่ไว้ในตะกร้าด้านหลัง ก่อนจะบอกขอบใจอีกครั้ง
   “โทษทีนะที่ต้องให้มาทำแบบนี้”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ” เขาพูด และนั่งลงข้างๆ โซฟาที่ผมนอนอยู่อีกครั้ง ผมขยับตัว พยายามจะหันมามองหน้าเขา
และพบว่ามันใกล้จนดูเบลอไปหมด เลยเปลี่ยนใจหันกลับไปมองฝ้าเพดานแทน
   “กลับได้แล้วล่ะ” ผมพูด เมื่อเห็นเขายังนั่งนิ่ง ได้ยินเสียงเขาพูดตอบ
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณพงษ์โพยมบอกให้ผมไปส่งคุณที่สนามบิน ขืนกลับเร็วเดี๋ยวก็ไม่สมเหตุสมผลสิ”
   ผมพยักหน้า
“งั้นไปเดินห้างดูหนังพลางๆ ก่อนก็ได้”
   ถึงผมจะอายุเยอะกว่าเขามาก แต่ผมก็รู้จักเกรงใจเหมือนกัน ให้คนไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อนสนิท เป็นแค่พนักงานที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่มาเฝ้าแบบนี้ ไม่รู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย ผมไม่อยากให้เขาพยายามดูแลผมเพราะคิดว่ามันเป็นหน้าที่ เท่าที่เขาทำมาทั้งหมดก็เกินพอแล้ว
   “นี่ ไม่ต้องอยู่เฝ้าผมหรอก ผมไม่เป็นไร คุณทำหน้าที่ดีแล้วล่ะ”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากอยู่เฝ้า” นพรัตน์ว่า เหมือนเขาจะซบหน้าลงมาบนโซฟาใกล้ๆ กับไหล่ผม ผมอดรู้สึกสงสัยไม่ได้
“ทะเลาะกับพี่ชายรึเปล่า?”
   เขาดูเหงาๆ บางทีอาจจะมีปัญหากับพี่ชายก็ได้ นพรัตน์ปฏิเสธ
“เปล่าครับ ผมดูเหมือนคนหนีออกจากบ้านเหรอ?”
   ผมหัวเราะ
“ไม่รู้สิ ดูคุณเหมือนเหงาๆ ”
   “แล้วคุณล่ะ อยู่คนเดียว ไม่เหงาหรือไง?”
   “ผมชินแล้วล่ะ” ผมตอบ และรู้สึกว่าเสียงลมพัดโมบายเซรามิกที่ห้อยเอาไว้ตามชายคาบ้านดังกิ๊งๆ ดูผ่อนคลายดีจริงๆ แถมคนที่ซบอยู่ข้างๆ ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด นานแล้วที่ไม่มีใครมาอยู่ข้างๆ ผมแบบนี้ แม้จะแค่อยู่เฝ้าก็เถอะ
  “พี่ไพฑูรย์ ดีขึ้นรึเปล่า ผมซื้อโจ๊กมาฝาก” ใครคนหนึ่งพูดกับผม หลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้อง ผมพยายามปรือเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมองเขา รอยยิ้มสดใสปรากฏอยู่ตรงหน้า แทบจะไล่อาการไข้ของผมออกไปทันที เขานั่งลงข้างเตียง ผมดำยาวปรกใบหูเป็นเงาสลวย
   “เดี๋ยวผมป้อน”
   ผมมองมือเขาที่ตักโจ๊กมาให้ ไม่รู้ว่าทานหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเอาถ้วยไปล้าง แล้วกลับมานั่งข้างเตียง ยกมือผมขึ้นมากุมไว้
   “หายเร็วๆ นะ”
   ผมลืมตาขึ้นมา และได้กลิ่นอะไรบางอย่าง ไม่ใช่กลิ่นโจ๊ก แต่เป็นกลิ่นไอดิน หูของผมได้ยินเสียงน้ำไหล
   ฝนตก?
   ผมขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้น อาการปวดร้าวที่สะโพกทำให้ผมได้สติ ผมกะพริบตาและมองไปรอบๆ ถึงได้รู้ว่าอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ผ้าม่านโดนลมพัดอยู่ไหวๆ ผมค่อยๆ ไถลลงจากเตียง เกาะฝาผนังเพื่อจะไปปิดหน้าต่าง ละอองฝนสาดมาโดนตัวนิดหน่อย นพรัตน์กลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ เขาคงอุ้มผมขึ้นมา แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
   ผมนึกอายตัวเองที่หลับสนิทขนาดนั้น ท่าทางผมจะล้าเกินไปแล้ว
   ผมค่อยๆ สอดตัวกลับลงไปในผ้าห่ม และพบว่ามีหมอนวางอยู่ นพรัตน์คงเอามารองหลังกับขาผมเหมือนตอนที่นอนอยู่บนโซฟาแน่ๆ คลำไปอีกหน่อยก็เจอกระเป๋าน้ำร้อน ผมอดยิ้มไม่ได้ เด็กคนนั้นดูจะทำอะไรรอบคอบดี ผมขยับตัวเอาหมอนมารองหลังและขา พร้อมกับกระเป๋าน้ำร้อนที่ยังอุ่นอยู่นิดหน่อย
   ผมหลับตา นอนฟังเสียงฝนตก ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกหนาวขึ้นมา คงเพราะละอองฝนเมื่อครู่ล่ะมั้ง ผมขยับตัว พยายามหาไออุ่นจากสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุด ซึ่งก็คือกระเป๋าน้ำร้อนที่นพรัตน์วางไว้ให้
ผมตื่นมาด้วยอาการปวดหัวตึ๊บ แถมหายใจลำบาก นึกในใจว่าคงถึงคราวซวยแล้วจริงๆ เมื่อวานเพิ่งล้มก้นจ้ำเบ้า วันนี้ก็เป็นหวัดอีก ความกระปลกกระเปลี้ยที่เกิดจากอาการไข้ทำเอาผมแทบไม่อยากลุกไปไหน แต่ทุกข์หนักทุกข์เบาไม่เข้าใครออกใคร เข้าแล้วจะห้ามให้ออกได้เสียเมื่อไหร่ ท้ายที่สุดผมก็ต้องลากสังขารลงจากที่นอนทั้งๆ ที่ก้นยังระบมแถมยังปวดหัวซะไม่มีดีไปเข้าห้องน้ำ
   ขณะที่นั่งสะลึมสะลืออยู่บนชักโครก เสียงออดก็ดังขึ้น ผมขมวดคิ้ว นึกไม่ออกว่าใครจะมาหาผมวันนี้ ก็ทุกคนเข้าใจว่าผมไปต่างประเทศกันหมดไม่ใช่เหรอ? อาจจะเป็นเพื่อนบ้านสักคนมาเรียกก็ได้ ผมโซซัดโซเซ พาร่างออกจากห้องน้ำ ไต่บันไดยักแย่ยักยันลงไปเปิดประตูหน้าบ้าน แล้วก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
   “ผมเอากุญแจมาคืน เมื่อวานเห็นคุณหลับไม่ได้สติ ผมเลย...”
   “อืม” ผมพยักหน้า รู้สึกมึนๆ หัวจากอาการไข้ จำได้ว่าเมื่อวานหลับลืมโลกไปจริงๆ ขณะที่คิดว่าควรจะพูดอะไรตอบดี จมูกผมก็คันยิกๆ แล้วก็จามออกมาฟาดใหญ่
   “ขอโทษ” ผมพูดเสียงอู้อี้ เอามือกุมจมูกเอาไว้ และพบว่าน้ำมูกยืดออกมาเป็นสาย ได้ยินเสียงนพรัตน์ตอบเบาๆ
   “ไม่เป็นไรครับ เป็นหวัดเหรอ?”
   ผมเงยหน้าขึ้นมอง พลางพยักหน้า ก่อนจะนึกได้ว่าเขาถูกผมจามใส่ เลยยักแย่ยักยันลากมือเข้ามาในบ้าน
   “รีบๆ ไปล้างหน้าแล้วกินยาซะ เดี๋ยวจะติด”
   นพรัตน์พยักหน้าหงึกๆ และตรงไปยังห้องน้ำ ผมนั่งแปะลงบนโซฟา บอกไม่ได้ว่าระหว่างอาการเจ็บก้น กับอาการหวัด อะไรแย่กว่ากัน จริงๆ คือเหมือนมันจะช่วยกันแย่ไปหมด

   นพรัตน์กลับออกมาพร้อมกับยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำเขาเดินมาทางผมพร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง
   “ไปหาหมอมั้ยครับ?”
   ผมสั่นศีรษะและชี้มือไปที่ตู้ยาข้างเคาน์เตอร์ครัว
“กินยาแล้วพักเดี๋ยวคงหาย”
   “อือ” เขาส่งเสียง

Medmayom

น่าอ่าน น่าติดตามครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

veneries

ขอบคุณครับ

MinorMa

ขอบคุณครับ

GoGo_G

อ่านต่อ ขอบคุณคับ

grantnun

ขอบคุณมากครับ

joojubjub

แอ้ยยยย รอ ฉากหวือหวา อิอิ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-07:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Leelavadee

ขอบคุณครับ แหมกำลังมันเลย

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ขอบคุณมากๆ ครับ ที่นำมาเล่าสู่กันฟังครับ

phattdell

ok ,มากๆ เลยครับ ชอบมาก ครับ

SpecialLoveU

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอยคุนคราฟ

ldominic

ขอบคุณมากๆครับ