Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   เขาก็แค่เด็กหนุ่มอายุคราวลูกที่เป็นผู้ช่วยของผมที่ทำงาน ก็แค่นั้นเอง
   “อยากทานอะไรล่ะครับ” นพรัตน์ถามทั้งๆ ที่เป็นการถามธรรมดาแท้ๆแต่ทำไมผมถึงเห็นว่าสีหน้าของเขาเหมือนคนพยายามจะกลั้นยิ้มเต็มที่แถมหน้ายังแดงเรื่อขึ้นมาอีก ไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้จริงๆท่าทางของผมมันไปสะกิดโดนเส้นตลกเขาตรงไหน
“ข้าวสวยก็ได้” ผมว่า พออาการไข้ดีขึ้นแล้ว จมูกมันก็พลอยดีขึ้นไปด้วย โชคดีที่ผมไม่ได้เจ็บคอพ่วง ดังนั้น พอเห็นกับข้าวสารพัดวางเรียงตรงหน้า คนที่สองวันเพิ่งทานไปแค่โจ๊กถ้วยเดียวอย่างผม แทบจะไม่ต้องคิดอะไรมาก นพรัตน์พยักหน้า และยกจานข้าวสวยให้ผม
   พอตักกับข้าวเข้าปาก ผมก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที รสชาติเดียวกับร้านโปรดของผมเลย ผมหันไปถามที่มากับเขา แล้วก็ถูกเผง ร้านที่ผมชอบไปกินบ่อยๆ จริงๆ
   “ทำไมถึงไปซื้อร้านนี้ล่ะ” ผมถามอีก เขาตอบผมด้วยท่าทีเคอะๆ เขินๆ ที่ดูจะไม่เข้ากับบรรยากาศเอาเสียเลย
   “ผมก็ชอบทานร้านนี้ เขาทำอาหารสะอาดดี”
   ผมพยักหน้า นึกเห็นด้วยในทันที ระหว่างที่นั่งทานข้าวกันอยู่ ลมด้านนอกก็พัดแรงขึ้นเรื่อยๆ แถมด้วยเสียงฟ้าคำราม เตือนให้รู้ว่าพายุฝนกำลังใกล้เข้ามาแล้ว
   “นี่ รีบกลับบ้านเถอะ ฝนจะตกแล้วนะ” ผมพูด เมื่อเห็นเขาเก็บจานไปล้าง นพรัตน์หันมายิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมได้ยินเสียงเขาล้างชาม แข่งกับเสียงลมที่พัดแรงขึ้นทุกที ผมที่ลุกไม่ขึ้น ไม่รู้จะทำอะไร เลยชะเง้อมองท้องฟ้ายามค่ำด้านนอกที่เริ่มมีเมฆสีแดงตั้งเค้ามาแล้ว
   “คุณนพ รีบกลับเถอะ จานน่ะตั้งไว้ก่อนก็ได้ ขับรถตอนฝนตกอันตรายนะ”
   “อะไรนะครับ” เสียงนพรัตน์ดังแว่วมา แทบจะพร้อมๆ กับเสียงฝนห่าแรกที่เทลงมา ผมนั่งนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจเฮือก “ไม่มีอะไรแล้ว”
   เขาโผล่หน้ามาจากครัวอย่างงงๆ “ตะกี้คุณว่าอะไรหรือ?”
   เสียงฝนตกจั๊กๆ แทบจะดังกลบเสียงพูดของเขา ผมสั่นศีรษะ และโบกมือ เขาเลยหายกลับไปล้างจานต่อ ผมมองดูเม็ดฝนที่เทลงมาจนกระแทกกับกระจกหน้าต่าง ผ้าม่านในบ้านปลิวสไว ขณะที่ผมคิดว่าควรจะเดินไปปิดหน้าต่างสักบานสองบานข้างรั้ว นพรัตน์ก็เดินออกมาจากครัว แล้วตัดหน้าผมไปเสียก่อน
   “จู่ๆ ก็ตกอีกแล้ว” เขาบ่น “แบบนี้เป็นหวัดกันทั้งเมืองแน่”
   ผมนึกคล้อยตาม และพูดอย่างนึกขึ้นได้ว่าเขาถูกผมจามใส่เต็มๆ ตอนเข้า
“คุณรู้สึกไม่สบายรึเปล่า?”
   นพรัตน์สั่นศีรษะ ทำหน้างงๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“ผมคิดว่าน่าจะไม่ติดหวัดคุณนะ”
   ผมย่นคิ้ว พูดออกไปอย่างคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน
“ระวังไว้ก็ดีนะคุณนพ หวัดน่ะติดง่ายจะตาย”
   เขาหัวเราะ และพยักหน้า
“ครับๆ ” พูดพลางชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนยังคงตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ผมมองเขา และนึกสงสารขึ้นมา
   “รีบรึเปล่า ถ้าไม่รีบอยู่รอฝนซาก่อนก็ได้” ผมว่า เขาหันมา และยิ้มเขินๆ
   “ความจริงแล้วผมกะจะขอค้างสักคืนน่ะ”
   ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ทางนั้นรีบพูดต่อ
“ก็คุณป่วยอยู่ใช่ไหมล่ะ ที่บ้านผม พี่ชายก็พักร้อนไปต่างจังหวัด ไม่มีใครอยู่เลย ผมเลยไม่รู้จะรีบกลับไปทำไมเหมือนกัน”
   “อ้อ” ผมร้อง และนึกสงสัยขึ้นมาจริงๆ ว่าเขาทะเลาะกับพี่ชายรึเปล่า
   “คุณกับพี่ชาย เข้ากันไม่ได้หรือ?” ผมถาม เขาสั่นศีรษะ ทำหน้างงกว่าเดิม
“ไม่นี่ครับ”
   ผมมองดูเขาอีกพักหนึ่ง พอเห็นแววว่าฝนคงหยุดยาก แถมเขาก็ยังเด็ก จะเหงาบ้างก็ไม่แปลก ผมไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรในฐานะผู้ใหญ่ เลยได้แต่พยักหน้า
   นพรัตน์ยิ้มกว้าง และหน้าแดงขึ้นมาอีก ผมสงสัยว่าเขาไม่สบายรึเปล่า ถึงได้หน้าแดงบ่อยนัก เลยขยับเข้าไปหาเขา
   “มีไข้รึเปล่าน่ะ” ผมถามและแตะมือลงบนหน้าผากเขา และพบว่าตัวเขาร้อนจี๋ หน้างี้แดงเป็นลูกตำลึง ผมขมวดคิ้ว
“ผมว่าคุณไม่สบายแล้วนะ”
   นพรัตน์เงยหน้าขึ้นมองผมแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้างุด ตัวยิ่งร้อนจัดกว่าเดิม ผมคิดว่าแย่แน่ๆ ถ้าเขาไม่สบายไปอีกคนใครจะจัดการงานที่บริษัทล่ะ
   “เดี๋ยวผมไปหายามาให้ทานดีกว่า” ผมว่า และขยับสังขารเสื่อมโทรมเต็มทีของตัวเอง เพื่อจะลุกไปหยิบยาจากตู้ออกมาให้ นพรัตน์คว้ามือผมเอาไว้
   “ผมไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ นะ” เขาพูด พลางเม้มปาก หน้ายังแดงอยู่อย่างนั้น ผมขมวดคิ้วอีก และนึกว่าเขาดื้อเหมือนใครกันนะ ฝนด้านนอกยังไม่มีวี่แววว่าจะซา จะเดินไปหยิบยาเขาก็ยังจับมือผมอยู่ เราทั้งสองเลยอยู่นิ่งๆ กันแบบนั้น ท่ามกลางเสียงฝนที่ซัดกระหน่ำตัวบ้าน
   “คุณไพฑูรย์...” นพรัตน์เรียกชื่อผม ขณะพยายามเงี่ยหูฟังว่าเขาจะพูดอะไรกันแน่ เพราะเสียงฝนที่ตกกระแทกหลังคาก็ดังเสียเหลือเกิน ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมสะดุ้งเฮือก เกือบจะหลุดเสียงอุทานออกมา และรู้สึกว่ามือของนพรัตน์ที่จับอยู่ก็กระตุกกึก ผมหันไปมองหน้าเขา สายตาของเราประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย สักพักหนึ่ง ต่างคนต่างก็หัวเราะออกมา
   “ตกใจหมดเลย” เขาพูดออกมา พร้อมกับทำหน้าโล่งใจ ผมพยักหน้า และถอนหายใจเฮือก
“ดีนะที่ไฟไม่ดับด้วย”
   “อืม” ทางนั้นส่งเสียงเห็นด้วย ก่อนจะรีบพูดต่อ
“คุณจะอาบน้ำรึเปล่า หรือจะเช็ดตัวครับ? ผมว่าเรารีบอาบน้ำก่อนดีกว่า เผื่อไฟดับ ตกหนักซะด้วยนะเนี่ย”
   ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่พอลุกขึ้น สังขารมันก็ประจานตัวเองออกมา นพรัตน์เข้ามาประคองผมไว้ ขณะที่ผมพยายามบอกตัวเองให้สูดหายใจลึกๆ เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก แค่ท่าไม่สวยเท่านั้นเอง
   “ไหวรึเปล่าครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เมื่อผมพยายามปัดมือเขาออกอย่างสุภาพ
   “อือ ไม่เป็นไร ผมไหว” ผมพูด พลางยักแย่ยักยันกระเสือกกระสนพาสังขารร่อแร่ของตัวเองไปที่ห้องน้ำ เพราะไม่อยากถูกพยุงไปตลอด ดูแล้วเหมือนคนแก่เป็นอัมพาตสิ้นดี พอถึงหน้าห้องน้ำ ผมจึงเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้หยิบผ้าเช็ดตัวมาด้วย พอหันกลับมาก็เห็นนพรัตน์ยืนยิ้มเผล่
   “ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหนล่ะครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
   ด้วยความจนใจในสังขาร ผมจึงต้องฝากให้เขาเอาทั้งผ้าเช็ดตัวและเสื้อนอนลงมาด้วย
   ผมอาบน้ำเสร็จ เลยรู้สึกดีขึ้นมาอีกหน่อย ดีได้พักเดียวเท่านั้นแหละ เพราะอากาศไข้ก็กลับมาอีกไม่นานหลังจากนั้น นพรัตน์ทำหน้าที่ดีเกินเหตุอีกเช่นเคย ด้วยการอุ้มผมขึ้นไปส่งถึงห้องนอน คนหนุ่มนี่นะ จะทำอะไรออมๆ แรงไว้บ้างก็ได้ ดูเหมือนนพรัตน์จะตั้งใจมาค้าง เพราะเขาเตรียมเสื้อนอนมาด้วย ก็ดีเหมือนกัน เพราะผมก็ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่มีจะให้เขายืมใส่ได้รึเปล่า ก็ดูตัวเขาสิ ใหญ่อย่างกับช้างกับม้า
   ผมมองเขาตอนที่ช่วยจัดผ้าห่มให้ แล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะชี้มือไปที่ตู้ในห้องนอน
   “มีผ้าห่มกับหมอนอยู่ชั้นบนตู้น่ะ.....” ผมเงียบไปอย่างคนคิดหนัก ตอนแรกว่าจะให้เขานอนตรงโซฟาด้านล่าง แต่ก็คิดว่าคงจะแคบเกิดไปสำหรับคนตัวขนาดนี้ จะให้นอนเตียงเลยก็ไม่ไหว คงจะแคบไป ห้องข้างๆ อีกสองห้องก็มีเอาไว้เก็บนั่นเก็บนี่ เตียงก็มีอยู่หลังเดียว นพรัตน์เดินไปหยิบหมอนและผ้าห่มออกมา และพูดขึ้นเสียเอง
   “งั้นผมไปนอนโซฟาด้านล่างนะ”
   ผมพยักหน้าอึ้งๆ และถามด้วยความเป็นห่วง
“นอนได้แน่นะ”
   เขาหันกลับมายิ้ม พลางพูดตอบ
“ได้สิครับ”
   ผมพยักหน้าอีก และคิดว่าเขาคงไม่คิดจะขโมยอะไรในบ้านผมหรอก ถ้าทำ น่าจะทำไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
   “ถ้าลำบากอะไรก็บอกแล้วกัน” ผมว่า และไม่ลืมกำชับ
“กินยาด้วยนะ จะได้หายไข้”
   เขาหัวเราะเขินๆ แล้วปิดไฟห้องนอน
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
   ผมพยักหน้าเหนื่อยๆ แล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น ท่ามกลางเสียงฝนตกจั๊กๆ ที่ด้านนอก
   คืนนั้นผมฝัน ฝันว่าใครคนหนึ่งจูบแก้มผมเบาๆ ก่อนจะกระซิบว่าหายไวๆ นะ   ไม่ใช่พรายโพยม....
   ใครกันนะ.....
บันไดขั้นที่3
   ผมใช้วันหยุดหนึ่งสัปดาห์ไปอย่างคุ้มค่าจริงๆ พงษ์โพยมบอกกับพนักงานคนอื่นว่าผมไปดูงานที่ประเทศญี่ปุ่น แต่ความจริงคือ ผมนอนซม ทั้งเจ็บก้น ทั้งเป็นไข้อยู่บ้านตลอดสัปดาห์เลยต่างหาก โดยมีนายนพรัตน์คอยแวะมาเยี่ยมแทบจะสามเวลาหลังอาหาร นึกขอบใจหมอนั่นอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่มีเขา ผมอาจจะไม่หายไวขนาดนี้ก็ได้
   วันนี้ผมตื่นเช้ามาด้วยอาการที่ดีขึ้นจนเกือบจะหายเป็นปกติ ขณะที่ยืดเส้นยืดสายออกกำลังกายเบาๆ ตอนเช้า และคิดว่าพรุ่งนี้น่าจะไปทำงานได้แล้ว รถยนต์สีขาวคันหนึ่งก็แล่นมาจอดหน้าบ้านผม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารถใคร ผมเดินไปเปิดประตูรั้วตอนที่เขายังไม่ทันได้ออกมาจากรถดีด้วยซ้ำ นพรัตน์หิ้วถุงกระดาษมาหลายใบ พร้อมกับรอยยิ้มสดใสเช่นเคย เขายกมือไหว้ผม และเดินเข้ามาในบ้าน ผมถามด้วยความสงสัย
   “ซื้ออะไรมาน่ะ?”
   “ของฝากไงครับ” เขาพูดอย่างอารมณ์ดี และเปิดถุงให้ผมดู เมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว ผมขมวดคิ้ว
“ไปเที่ยวมาหรือไง?”
   คนถูกถามสั่นศีรษะ
“ของฝากของคุณน่ะครับ อืม...คุณพงษ์โพยมบอกว่าคุณไปดูงานที่ญี่ปุ่นใช่ไหมล่ะ ถ้ากลับมาแล้วไม่มีของฝากเลย มันไม่ดูน่าสงสัยไปหน่อยหรือครับ”
   ผมนิ่งนึก และพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พลางคิดว่าเจ้าหมอนี่รอบคอบหรือเคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อนกันแน่นะ
   “แล้วไปซื้อมาจากไหนล่ะ?” ผมถาม ขณะที่เขารื้อของพวกนั้นออกมา
   “ที่ห้างฯ มีขายนะครับ แต่ผมลอกสติกเกอร์ออกหมดแล้ว ไม่มีใครจับได้หรอก”
   ผมมองเขาหยิบของออกมา และเริ่มตั้งข้อสังเกตเมื่อเห็นว่ามันมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะน่ะ แพงไม่ใช่หรือ?”
   “ก็เผื่อคุณฝากหลายที่ไงครับ”
   ผมย่นคิ้วอย่างคนใช้ความคิด “ผมไม่เคยซื้อของฝากเยอะขนาดนี้เลยนะ”
   ที่ซื้อไม่เยอะไม่ใช่ว่าผมงกเงิน หรือไม่ค่อยอยากซื้อของฝากลูกน้องหรอกนะครับ แต่ผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยว ไปเที่ยวทีก็ไปคนเดียว จะซื้อของมาฝากเยอะๆ ก็หิ้วไม่ไหว ผมมองดูกองของฝากที่เจ้านพรัตน์ซื้อมาให้แล้วชักรู้สึกหนักใจ ไอ้กองขนาดนี้ไม่ใช่วิสัยที่คนอย่างผมจะแบกกลับมาแน่ๆ นพรัตน์ตอบคำถามอย่างไม่รู้สึกร้อนใจอะไร
   “คุณเลือกที่คุณอยากฝากไปก็ได้ครับ ถือว่าผมเปิดร้านขายให้”
   ผมหัวเราะออกมา
“จะมาค้ากำไรกับผมหรือไง เอาเถอะ ไหนดูหน่อยซิ ว่ามีอะไรขายบ้าง”
   เจ้านพรัตน์หยิบของพวกนั้นขึ้นมาและเริ่มอธิบายสรรพคุณของมันราวกับนักขายมืออาชีพ แถมทำหน้าทำตาเอาจริงเอาจังจนเกินพอดี ทำเอาผมหัวร่องอหงาย
   “คุณนพ คุณอยากไปทำฝ่ายการตลาดไหม มีตำแหน่งว่างอยู่นะ เงินเดือนดีกว่านี้ด้วย” ผมว่า นพรัตน์เงียบเสียงลงทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมองผม
“ไม่เอาครับ ผมจะทำตำแหน่งนี้”
   ผมมองเขาพอเจอสายตาจริงจังแบบนั้นก็ไม่รู้จะว่าไง ผมแค่แซวเขาเล่นเท่านั้นเองแต่เขาดันทำหน้าจริงจังเหมือนนึกว่าผมจะจับเขาย้ายเพราะทำผิดหูผิดตางั้นแหละ
   “ไหนว่าสินค้าของคุณมาต่อซิ” ผมวกกลับเข้าเรื่องเดิม นพรัตน์มองผมครู่หนึ่ง และเสนอขายสินค้าของเขาต่อ
   เป็นอันว่าผมตกลงซื้อของฝากมาได้สามถุงเจ้านพรัตน์ก็รอบคอบน่าดู ขายของได้แล้วยังมีถุงให้เปลี่ยนบอกว่าจิ๊กมาจากพี่สาวที่ไปญี่ปุ่นเมื่อเดือนก่อน แบบนี้แนบเนียนไม่มีใครสงสัยแน่ผมขำระคนเอ็นดูความพยายามของเขา เลยให้ทิปไปเสียหลายบาท เขารีบปฏิเสธเป็นพัลวันบอกว่าเรื่องแค่นี้ไม่ต้องให้ท้งให้ทิปหรอก ผมเลยบอกว่าผมเป็นผู้ใหญ่กว่า มีเด็กมาทำอะไรให้มากมายแบบนี้จะรับเฉยๆก็คงรู้สึกไม่ดี นพรัตน์เลยยื่นข้อเสนอให้ผม

Medmayom

บ่ะ ได้อารมณ์ร่วมเลยอ่านต่อๆ

babyblue

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

joojubjub

อยากอ่าน ต่อ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-17:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ขอบคุณมากๆ ครับ ที่นำมาเล่าสู่กันฟังครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

ldominic

ขอบคุณมากๆครับ

ldominic

ขอบคุณมากๆครับ

KJL

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ {:sm-16:}

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}{:6_176:}

kaiva

อยากอ่านจงครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ