ปรัชญาจากภาพ

Medmayom

ปรัชญาจากภาพ

“ข้าฯมาแต่ผู้เดียว และจะไปแต่ผู้เดียว”     คนที่ติดยึดในญาติ และถูกห้อมล้อมในสังคม ถึงเวลาใกล้จะตาย ไม่มีใครช่วยเขาได้ ต้องไปแต่ผู้เดียว ทรัพย์สินส่งได้แค่โรงพยาบาล ลูกหลานส่งได้แค่เชิงตะกอน        มีสินฤาเท่าผู้    มีคุณ ข้าศึกฤาปานปุน       พยาธิไซร้ รักใดจักเพิ่มพูน       รักอาต-มานา แรงอื่นฤาจักได้        เท่าด้วยแรงกรรมฯ โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ “มันฆ่าเพียงเพื่อดับความหิว” เสือไม่เคยฆ่า เพื่อหวังลาภยศ หรือค้าหากำไร มนุษย์ไม่มีเขี้ยวเล็บแหลมคมเยี่ยงเสือ ใยประหัตประหารโหดร้ายยิ่งกว่า สติปัญญา ไปอยู่ไหนล่ะ ??        เหมหงส์เลี้ยงชีพด้วย สาคร ช้างพึ่งพนาดร               ป่าไม้ ภุมราบุษบากร               ครองร่าง ตนนา นักปราชญ์เลี้ยงตัวได้        เพื่อด้วยปัญญา (โคลงโลกนิติ) โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ “พลังทั้งสองของธรรมชาติ” นก ตัวใดหากรู้จักแต่ โบก สูงขึ้นๆ ย่อมตกลงมาตายด้วยหมดแรง นก จึงรู้ว่า ร่อน... มนุษย์ ควรไต่เต้าไปตามบันไดสังคมแต่พอควร ถนอมกำลังไว้ชื่นชม เพื่อความผาสุกในชีวิต        มีฤทธิ์แรงมากแม้น      ทศพล ก็ดี หักพระเมรุทบทน              ท่าวแท้ หยิบยกสี่สากล                  ชูกลอก ไว้นา พัดย่อมจักพ่ายแพ้               แต่ท้าวมฤตยู (โคลงโลกนิติ) โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ “สรรพสิ่งธรรมชาติ ล้วนมีสัดส่วนพอเหมาะ” จงอย่าเอามาตรฐานของเราไปวัดให้คนอื่น จะเข้าทำนอง ผีเจ้าระเบียบ ความงามล้วนงามตามธรรมชาติ “แบบอย่างดีกว่าคำสอน”        จักเจียนจอมปลวกเตี้ย เติมภู-เขาแฮ ดีแต่แล่เนื้อหนู                เพิ่มช้าง เบียดเบียนเจียดพิษงู          เพิ่มพิษ-นาคนา อุตริรองน้ำค้าง               ใส่น้ำสาครฯ (โคลงโลกนิติ) โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ “นกหาเหยื่อ คนหาอาหาร... คน ต่างจาก นก ตรงไหน” ถ้ามนุษย์ใช้เวลาทั้งชีวิตหาอยู่หากิน แสวงหาความสุขทางโลก...ชีวิตก็ไม่ต่างจาก สัตว์...        บรรทมยามหนึ่งให้    ทรงฤทธิ์ หกทุ่มหมู่บัณฑิต              ทั่วแท้ สามยามพวกพานิชย์          นรชาติ นอนสี่ยามนั้นแล้               เที่ยงแท้เดรัจฉานฯ (โคลงโลกนิติ) โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ “ปลารู้จักแต่น้ำ” ปลาไม่รู้บก...ฟังเต่าเล่าก็ไม่เข้าใจ เกิดเป็นคน ถ้ารู้แต่เฉพาะโลกียธรรม ก็เหมือนปลา จงศึกษาโลกุตระธรรมด้วย ให้เหมือนเต่าที่รู้จักทั้งน้ำแลทั้งบก จะได้ไม่ตายเหมือนปลาขึ้นบก      อย่าโทษไทท้าวท่วย           เทวา อย่าโทษสถานภูผา                  ย่างกว้าง อย่าโทษหมู่วงศา                   มิตรญาติ โทษแต่กรรมเองสร้าง             ส่งให้เป็นเอง (โคลงโลกนิติ) โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ “ด้วยไม่รู้จักกาลเบื้องหน้า” จงอย่ารังเกียจความตาย ไม่มีใครเกิดแล้วไม่ตาย แท้ที่จริง ความตาย คือ การเปลี่ยนฐานะใหม่ จงทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เวลาตายจะได้ไม่อายนกกา       ปางน้อยสำเหนียกรู้      เรียนคุณ ครั้นใหญ่ย่อมหาทุน           ทรัพย์ไว้ เมื่อกลางแก่แสวงบุญ          ธรรมชอบ ยามหง่อมทำใดได้             แต่ล้วนอนิจจังฯ (โคลงโลกนิติ) โดย ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์

moo2010

ได้ความรู้ประดับตัวเองขอบคุณมากๆนะครับ{:4_112:}{:7_217:}