Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “ผมเติมอีกนะ”นพรัตน์พูด และตักเส้นในถ้วยใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเติมน้ำซุปในหม้อ ขณะที่ผมยังทานไปได้ไม่ถึงครึ่งเห็นท่าทางเอร็ดอร่อยของเขาแล้ว ผมแทบจะอิ่มจริงๆแบบนี้ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่าอิ่มท้องคนทาน อิ่มใจคนทำ
   สุดท้ายผมก็ทานไปแค่ชามเดียวส่วนที่เหลือนพรัตน์เหมาหมด แถมเกลี้ยงไม่เหลือน้ำซุปสักหยดทำเอาผมนึกเคลิ้มว่าคงทำอาหารอร่อยจริงๆ
“ถ้าชอบ วันหลังก็เอามาทำทานกันอีกสิ เอาอย่างอื่นบ้างก็ได้ ที่คุณอยากทานน่ะ” ผมเผลอปากพูดออกไป นพรัตย์ยิ้มแต้ ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนจนผมนึกสงสัย
“ทำไมล่ะ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก คนกันเอง” เหลือเชื่อจริงๆ ที่ผมหลุดปากออกไปได้ขนาดนั้น สงสัยเพราะหลงเคลิ้มไปกับท่าทางซื่อๆ ของเขาแน่ๆ
   “งั้น วันอาทิตย์หน้า ทำสุกี้ทานกันนะ เดี๋ยวผมซื้อของเข้ามาให้” นพรัตน์ว่า ผมพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรนัก หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันเก็บโต๊ะและล้างถ้วยชาม
   นพรัตน์อ้อยอิ่งอยู่บ้านผมพักหนึ่ พอดูท่าว่าไม่เหลืออะไรให้ทำหรือคุยแล้ว เขาเลยลากลับ ก่อนกลับยังอุตส่าห์ล้วงกล่องใส่อะไรบางอย่างยัดใส่มือผมอีก
   “อันนี้ผมซื้อมาฝากคุณโดยเฉพาะเลยนะครับ ไม่ใช่ของที่คุณซื้อฝากผมนะ ผมฝากคุณนะ”
   ผมพยักหน้า และนึกงงกับคำพูดของเขาจริงๆ ของฝาก ฝากของ เด็กสมัยนี้เล่นสำนวนอะไรกันนี่ เขากุมมือผมอยู่พักราวกับกลัวว่าผมจะทิ้งกล่องนั้นตอนที่เขาปล่อยมือ จากนั้นจึงค่อยผละออกไป
   “เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
   ผมรอจนเสียงรถเงียบไป จึงค่อยแกะกล่องนั้นออกดู ด้านในบรรจุตุ๊กตาแมวที่ทำจากเรซิ่นตัวหนึ่ง ขนของมันดูพลิ้วเสียจนเหมือนขนแมวจริงๆ ผมยังเผลอเอามือลูบเพราะคิดว่ามันนุ่ม ฝีมือการทำดีทีเดียว แมวเหมียวตัวน้อยสีขาวออกน้ำตาลที่นอนคุดคู้ จ้องดวงตาใสแจ๋วมาทางผม ทำเอาผมนึกถึงหน้าคนให้ ผมอมยิ้มอย่างลืมตัว และมองหาที่ว่างในตู้โชว์เพื่อใส่มันเข้าไป แต่ดูแล้วดูอีก ก็หาช่องว่างสวยๆ ใส่ลงไปไม่ได้ สงสัยถ้าผมอยากจะวาง คงต้องจัดตู้โชว์ใหม่ ดังนั้นผมจึงต้องเอาไปวางที่หัวเตียงแทน พลางนึกว่าคงต้องหาเวลาจัดตู้โชว์สักวัน จะได้เอาแมวเหมียวตัวนี้ลงมาอวด
   แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครแวะมาดูรึเปล่า
   หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป คนที่บริษัทได้เวลาขนหัวลุกกันอีกรอบ เมื่อผมก้าวเข้าไปเหยียบพื้นตึกในตอนเช้า ทุกคนไม่เว้นยามมองมาทางผมด้วยสายตาเกรงอกเกรงใจระคนหวาดระแวงอีกเช่นเคย  แต่เช้าวันนี้ผมคงดูแปลกตาพวกเขาสักหน่อย เพราะหิ้วถุงพะรุงพะรังเต็มไปหมด ผมแวะหยิบถุงใบเล็กออกจากถุงใบใหญ่พวกนั้นและส่งให้ยามที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบริษัท
   “ของฝาก”
   พวกนั้นทำหน้าอึ้งๆ ตอนที่ผมก้าวเท้าออกไป ก็ของฝากที่เจ้านพรัตน์ซื้อมาเยอะแยะจนผมคิดว่าควรจะกระจายให้ทั่วถึง ดังนั้น กว่าผมจะไปถึงห้องทำงาน ก็กินเวลาไปหลายนาที หลายคนที่ท่าทางจะแช่งให้ผมตกเครื่องบินตายหน้าสลดไปตามๆ กัน เมื่อเห็นว่าผมยังแข็งแรงดีมีครบสามสิบสองประการเหมือนเดิม
   ผมไม่ลืมของฝากอาจารีย์ เธอบอกขอบคุณและพูดยิ้มๆ ว่านพรัตน์มาถึงก่อนแล้ว ผมพยักหน้า ถ้ามาถึงหลังผมสิ น่าดูแน่
   เขายกมือไหว้ผมเช่นเคยตอนผมเปิดประตูเข้าไป พอนั่งลงที่โต๊ะ สิ่งแรกที่ผมทำคือเช็กงานทั้งหมดที่เขาทำในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาอย่างละเอียด ทั้งตรวจเอกสาร และถามเขาปากเปล่า ราวกับสอบปากคำนักโทษ จนอาจารีย์ที่เดินเข้ามารับเอกสารไปเก็บต้องพูดขึ้น
   “โหดไปมั้งคะ คุณไพฑูรย์ คุณนพเขาก็ทำงานเต็มที่แล้วนะคะ ผิดบ้างพลาดบ้างนิดหน่อยก็....”
   “ผมมองข้ามเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้หรอกนะ ผมรู้ว่าคนเราผิดพลาดกันได้ แต่ผิดแล้วให้มองผ่านไปเลยคงไม่ได้หรอก มันต้องทัก ต้องตักเตือนกัน”
   อาจารีย์พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะพูดต่อ
“ค่ะ ดิฉันเข้าใจ”
   พูดจบก็เดินออกไป โดยไม่วายชายตามามองนพรัตน์ที่นั่งหน้าซีดหน้าแดงอยู่อย่างสงสาร แต่คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เพราะเจ้านายของเขาและเธอคือผม ซึ่งกำลังนั่งสอบปากคำเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
   นพรัตน์อธิบายบ้างยอมรับบ้างตามเหตุผลและหลักฐาน ความจริงเขาก็ไม่ได้ทำพลาดอะไรมาก แต่ถ้าปล่อยเอาไว้ไม่ทำให้รู้สึกตัวเสียแต่ตอนนี้ มันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้
   ผมเทศนาเขายืดยาว จนคอแห้งนั่นแหละ ถึงได้หยุด และรับน้ำที่อาจารีย์ยกเข้ามาขึ้นดื่ม ก่อนจะเหลือบตามองนพรัตน์ผ่านแว่น
   เจ้าหมอนั่นทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ เล่นเอาผมใจอ่อนยวบ ชักนึกว่าตัวเองพูดแรงไปรึเปล่า แต่นี่ก็ควรจะเป็นสิ่งที่คนซึ่งคิดจะมาเป็นผู้ช่วยผมควรจะรับรู้และอดทนกับมันได้
   ผมกับเขานั่งจ้องตากันอยู่พักหนึ่ง ท้ายที่สุดนพรัตน์ก็พูดขึ้นก่อน
   “คุณ....อย่าไล่ผมออกนะ”
   ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะขำหรืออะไรดี อย่างที่บอกไว้แล้วว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเสียหายมากมาย เพิ่งรู้เหมือนกันว่าหมอนี่ก็คิดมากเหมือนกัน
   “ผมไม่ไล่คุณออกหรอก” เสียงผมอ่อนลงกระทั่งตัวเองก็ยังตกใจ คงนึกไม่ถึงว่าเขาจะตีความไปขนาดนี้ล่ะมั้ง นพรัตน์ยังคงช้อนตามองผมต่อ ชวนให้นึกถึงตุ๊กตาแมวที่เขาให้ไว้เมื่อวานจริงๆ
   “คุณ...อย่าโมโหผมนานนะ”
   “ผมไม่โมโหคุณกับเรื่องแค่นี้หรอก ผมแค่อยากเตือนให้จำไว้” ผมว่า เขายังคงมองผมต่อ
“อย่าเกลียดผมนะ...”
   “ผมไม่เกลียดคุณหรอก” ผมพูด และถอนหายใจเฮือก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเขาอย่างเอ็นดู
   “จริงๆ นะ จะทำงานนี้ไหวรึเปล่าเนี่ยเรา แค่นี้ก็คิดมากเสียแล้ว”
   “ไหว” เขาพูด และเม้มปากจนเป็นเส้นบาง
“แค่คุณไม่เกลียดผมก็พอ”
   ผมมองหน้าเขา เห็นแบบนี้แล้วก็นึกไม่ออกว่าจะเกลียดลงได้อย่างไร
สงสัยเพราะผมจะรู้สึกผิดนิดหน่อยที่เอ็ดนพรัตน์เสียจนเจ้าตัวทำท่าจะร้องไห้ ทั้งๆ ที่อุตส่าห์ทุ่มทั้งงาน และสละเวลามาดูแลผมเสียขนาดนั้น ประกอบกับความตั้งใจเดิมของผมตอนที่ไม่สบาย ว่าจะญาติดีกับเขานอกเวลางานเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย เย็นวันนั้นผมจึงชวนเขาออกไปทานข้าว
   สีหน้าของนพรัตน์ดูสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขามองผมอย่างกระตือรือร้น
“ที่ไหนดีครับ?”
   “อืม” ผมนิ่งนึกครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกชื่อร้านไป เขาตกลงทันทีเหมือนเดิม แถมอาสาขับรถให้ด้วยแน่ะ แน่นอน เขาคงไม่ทิ้งรถไว้แล้วนั่งแท็กซี่ไปกับผมหรอก
   “เดือนนี้ผมจ่ายค่าน้ำมันให้แล้วกัน” ผมว่า ตอนที่ขึ้นรถแล้ว เขาหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ
   “ก็คุณอุตส่าห์ขับรถมาดูแลผมหลายวัน น้ำมันก็ต้องเติมเองใช่ไหมล่ะ ผมเองก็ไม่ค่อยสบายใจหรอกนะถ้ารบกวนคุณเฉยๆ โดยไม่ได้ตอบแทนอะไรเลยน่ะ”
   “ไม่ต้องหรอกครับ” นพรัตน์พูด และสตาร์ทรถ ผมพูดต่อทันที
“ไม่ได้หรอก เงินคุณก็จริง แต่ยังไงผมก็ต้องช่วยจ่าย คุณพงษ์โพยมมีค่ารถให้ผมรายเดือน ถ้าเดือนนี้ผมใช้รถคุณฟรี
ก็เท่ากับผมอมค่ารถเขาน่ะสิ เพราะฉะนั้น คุณรับไปเถอะนะ”
   นพรัตน์หันมามอง ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเขากำลังกลั้นยิ้มอยู่ก็ไม่รู้
   “งั้น... ต่อไปนี้คุณใช้บริการผมแทนแท็กซี่เลยแล้วกันนะครับ ไหนๆ ผมก็ขับผ่านแถวบ้านคุณทุกวันอยู่แล้ว”
   ผมอึ้งไปหน่อยหนึ่ง ด้วยไม่คิดว่าเขาจะมาไม้นี้ นพรัตน์พูดยิ้มๆ
“นะครับ ถือว่าช่วยลดโลกร้อน คุณกับผม ยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว”
   “อืม” สุดท้ายผมก็ตอบตกลงไป เพราะไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร นพรัตน์ยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยว ผมไม่รู้ว่าเขาจะดีใจอะไรนักหนา กับแค่ผมยอมให้ขับรถไปรับไปส่ง
   “บอกก่อนนะ ถึงมารับมาส่งผม ถ้าคุณทำงานไม่ดีอีก ผมก็จะเทศนาคุณเหมือนวันนี้แหละ”
   “รู้ล่ะครับ” เขาตอบ แต่ก็ยังยิ้มออกมาอยู่ดี ทำเอาผมรู้สึกคันหน้ายิบๆ จนต้องหันไปทางอื่นเสีย
   ร้านอาหารคนบางตา คงเพราะเป็นต้นสัปดาห์ของกลางเดือน และยังไม่ค่ำมาก ผมจึงสามารถเลือกมุมสงบๆ นั่งฟังเพลงบรรเลงและเสียงน้ำตกจำลองที่ตั้งอยู่กลางร้านได้อย่างสบายใจ
   พอสั่งอาหารเสร็จ นพรัตน์ก็ตั้งหน้าตั้งตาถามเรื่องงานเสียจนผมสงสาร ท่าทางจะกลัวถูกไล่ออกมาก ผมตอบคำถาม
เขาเสร็จ แล้วจึงพูดปลอบอย่างที่ไม่ค่อยจะได้ทำเท่าไหร่นัก
“เอาน่ะ ผมชวนคุณมาทานข้าว คุณอย่าเพิ่งคิดเรื่องงานตอนนี้เลยนะ มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก”
   นพรัตน์มองหน้าผมหวั่นๆ แต่ก็ยอมพยักหน้า เราทั้งคู่เงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายผมกลายเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน
   “คุณนพ ผมมีเรื่องสงสัย แต่ไม่ได้ซีเรียสอะไรนะ คุณรู้ได้ไงว่าพนักงานทำความสะอาดคนนั้นเป็นผม”
   ผมลดเสียงคำว่า’พนักงานทำความสะอาด’ลง เพราะกลัวใครจะได้ยินเข้า นี่เป็นคำถามที่ผมค้างใจมานับสัปดาห์ แต่ยังหาโอกาสดีๆ ถามเขาโดยไม่เสียมาดไม่ได้เสียที นพรัตน์มองผมงงๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
   “ผมจำท่าเดินคุณได้ อืม...ผมจำคุณได้น่ะ”
   ผมนึกร้อนใจขึ้นมา
“ผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลย?”
   นพรัตน์มองผม ก่อนจะหัวเราะ
“อืม... ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมว่าคนอื่นคงดูไม่ออก ท่าทางคุณไม่ให้จะไปทำอะไรแบบนั้น มือคุณก็บางๆ ตัวก็เล็ก แต่เวลากวาดพื้นก็คล่องดีนะ”
   ผมถลึงตาใส่เขา ไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี่ตั้งใจจะล้อผมหรือพูดจริงๆ กันแน่ นพรัตน์รีบพูดแก้ตัว
“ผมไม่ได้ล้อคุณนะ แต่ผมว่าคนอื่นไม่รู้หรอก”
   “งั้นทำไมคุณรู้ล่ะ?”
   “เอ่อ...” นพรัตน์อึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะรีบพูดต่อเหมือนเพิ่งนึกได้
“ผมนั่งทำงานกับคุณอยู่ทั้งวันใช่ไหมล่ะ ก็ต้องจำลักษณะคุณได้มากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว มันก็เหมือนดูคุ้นๆ มั้งครับ คนอื่นคงไม่สังเกตกันเท่าไหร่หรอก”
   ผมพยักหน้าอย่างพอจะยอมรับได้ในเหตุผล เพราะพนักงานคนอื่นคงไม่อยากมองผมนักหรอก ยิ่งถ้าผมหายไปได้พวกนั้นคงดีใจ
   “เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ ถ้าผมรู้ว่าเรื่องรั่วเพราะคุณล่ะก็.......” ไม่ต้องรอให้ผมพูดต่อ นพรัตน์รีบพยักหน้าหงึกๆ “ผมรับรอง ปิดเงียบไม่บอกใครแน่”
   ผมพยักหน้าอีก พอดีกับที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ บทสนทนาจึงชะงักอยู่แค่นั้น
   “คุณไพฑูรย์ ผมถามอะไรสักอย่างได้ไหม?” นพรัตน์ถามขึ้น หลังจากพวกเราทานอาหารไปได้ครู่หนึ่ง ผมเงยหน้ามองเขา
   “คุณ เอ่อ... เคยมีคนที่ชอบรึเปล่า?”
   “ถามทำไมน่ะ?”
   “เอ่อ.... คือเพื่อนผมเขามีปัญหา แบบว่า....มาปรึกษาผม แล้วผมไม่รู้จะตอบเขาไปแบบไหนดี”
   “อ๋อ” ผมร้อง และยิ้มออกมา
“เรื่องความรักนี่ไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ คุณเลยจะมาปรึกษาผม?”
   “อือ” เขาพยักหน้าอย่างเขินๆ “ผมว่าคุณอาจจะช่วยได้บ้าง”
   “อืม....” ผมนิ่งนึก เรื่องความรัก จะว่าไปผมเองก็ไม่ค่อยมีประสบการณ์ตรงเท่าไหร่ แต่ก็เห็นคนอื่นมามากพอสมควร “ผมคงตอบคุณได้ไม่มากหรอกนะ แต่ถ้าคุณอยากจะปรึกษา ผมก็ไม่ว่าอะไร”
   “อือ...” เขาส่งเสียงในคอหน้าแดงวาบจนผมสงสัยว่าหมอนี่อ้างชื่อเพื่อนเพื่อจะปรึกษาเรื่องตัวเองรึเปล่า
   “ว่าไงล่ะ?” ผมถามต่อนึกสนุกขึ้นมา เจ้าหมอนี่แอบไปชอบใครที่บริษัทอยู่รึเปล่านะ แต่เอามาถามผมจะดีหรือถามคนมีหน้าที่จับผิดคนอื่นแบบผม มันจะได้อะไรขึ้นมาหรือเขาเห็นว่าผมอายุมากพอจะเป็นที่ปรึกษาเรื่องแบบนี้ได้หรือว่าเพราะผมเป็นหัวหน้างาน

Medmayom

  มาให้อ่านต่อแล้ว เฮๆ

ขอบคุณครับ

ืnneess

โหย รอตั้งนาน แต่ก้ขอบคุณมากนะคับ ^^

joojubjub

แอ้ยยยยยย อยากอ่านนนนนนนนนน

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-17:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ขอบคุณมากๆ ครับ ที่นำมาเล่าสู่กันฟังครับ

phattdell

ok ,มากๆ เลยครับ ชอบมาก ครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ชอลคุนคราฟ

ldominic

ขอบคุณครับ

ldominic

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

redboy

น่ารักจริงๆเลย

nicotine405

ขอบคุนมากๆครับ

imboon

ขอบคุณครับ