Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ผมทานข้าวอย่างแทบจะไม่รู้รสชาติอะไรก็แค่ให้พ้นไปมื้อหนึ่ง หลังจากนั้นจึงเดินออกมา หูก็ยังอุตส่าห์ได้ยินอีกนะว่าพวกนั้นนินทาอะไรกัน แต่ช่างเถอะ ผมไม่อยากจะเอาไอ้คำไร้สาระพวกนั้นมาคิดหรอกเท่าที่เป็นอยู่ผมก็ขมปากพอแล้ว พอกลับมาถึงห้อง ก็พบว่ามีคนรอพบอยู่แล้วคราวนี้เป็นเรื่องชู้สาว
สรุปว่ากว่าจะถึงวันหยุด ผมก็แทบจะกลายร่างจริงๆ ดีที่ยังมีเจ้านพรัตน์ช่วยรับเรื่องงี่เง่าบางอย่างเอาไว้บ้าง ผมเริ่ม
คิดว่า ถ้าเขาอายุสักสามสิบสามสิบห้าคงจะช่วยอะไรผมได้เยอะกว่านี้ เนื่องจากอายุยังน้อย ความน่าเชื่อถือเลยน้อยตามไปด้วย งานที่ผ่านๆ ก่อนหน้านี้ คงได้บารมีพี่ชายช่วยเอาไว้เยอะเหมือนกัน
   แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาทำงานไม่ดีหรอกนะ เพียงแค่ยังอายุน้อยเกินไปเท่านั้นเอง
   วันเสาร์ผมออกไปว่ายน้ำแต่เช้า เพื่อเอาสารพิษตกค้างในร่างกายที่สะสมมาจากความเครียดทั้งสัปดาห์ทิ้งไปบ้าง พอได้ออกแรง ออกเหงื่อ อารมณ์ผมก็ดีขึ้น ดังนั้น พอถูกผู้หญิงในกลุ่มสมาคมแม่บ้านในหมู่บ้านชวนคุยเรื่องสุขภาพหลังขึ้นจากสระ ผมเลยนั่งคุยอยู่เป็นชั่วโมง ท้ายที่สุดพอพวกหล่อนเริ่มวกเข้าเรื่องสามีตนเอง ผมจึงขอตัวกลัว เพราะขี้เกียจรับรู้เรื่องชาวบ้านเพิ่มเติม แค่ที่บริษัทผมก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
   ผมเดินชมนกชมไม้มาท่ามกลางแสงแดดแผดจัดของยามสายอย่างคนพยายามจะอารมณ์ดีเต็มที่ เอาเถอะ ถ้าไม่นับเรื่องผัวๆ เมียๆ ที่โผล่ขึ้นมาในตอนหลัง ก็ถือว่าผมได้แลกเปลี่ยนความรู้ด้านการดูแลสุขภาพพอสมควรเหมือนกัน ผมแวะให้อาหารปลาในบ่อเลี้ยงที่ขุดเอาไว้ตรงพื้นที่ส่วนกลาง แวะหยอกลูกใครสักคนที่วิ่งเล่นอยู่แถวนั้น และเดินเอ้อระเหยท้าแดดมาถึงบ้าน
  รถยนต์สีขาวจอดอยู่หน้าบ้านผม พร้อมด้วยเจ้าของที่ยืนชะง้ออยู่หน้าประตูรั้ว พอเห็นผมเดินเข้าไป เขาก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยวซี่เล็กๆ อีกเช่นเคย
   หน้าตาดีขนาดนี้ ไปเป็นนายแบบยังจะรุ่งกว่า
   “มีธุระอะไรน่ะ คุณนพ”
   ดูท่าเขาจะดีใจจนไม่ได้ยินที่ผมพูด จึงพูดสวนออกมา
“ผมคิดว่าคุณเป็นอะไรซะอีก โทรเข้าไปก็ไม่รับสาย”
   “ผมไปว่ายน้ำ ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยน่ะ” ผมตอบ แนะนึกสงสัยว่าตัวเองดูแก่ขนาดน่ากลัวว่าจะเป็นลมล้มพับในบ้านตัวเองหรือไง นพรัตน์เบิ่งตากว้าง ก็ดูน่ารักดีอยู่หรอก แต่ทำในสถานการณ์แบบนี้ สำหรับคนอายุรุ่นผม มันน่าถีบเสียมากกว่า
   “ผมออกกำลังกายเป็นประจำนะคุณนพ ไม่ใช่พวกขี้โรคหรอกนะ” ผมตอบ พยายามปลอบใจตัวเองว่าเขาน่าจะเข้าใจไปในแนวทางนั้น เพราะตอนเข้ามาใหม่ๆ ผมก็เจ็บนั่นเจ็บนี่จนลำบากเขาต้องคอยมาช่วยดูแล เขาไม่รู้หรอกว่าพออายุมาถึงขนาดนี้แล้ว เวลาเป็นอะไร มันหนักหนาสาหัสเสียจนไม่อยากจินตนาการเชียวล่ะ
   “อือ ผมรู้ล่ะ แบบนี้คุณถึงได้ดูดีตลอดนี่เอง” เขาว่า ผมเกิดอาการกระดากขึ้นมา ตอนแรกเคืองอยู่นิดๆ แต่พอมาเจอคำชมด้วยสีหน้าจริงจังจริงใจขนาดนี้ เลยได้แต่รับมาด้วยสีหน้าอ้ำๆ อึ้งๆ
   “แล้ว.. คุณมีธุระอะไร?” ผมรีบถามเพราะกลัวเขาจะพูดอะไรให้ผมได้อึ้งมากไปกว่านี้ เขามองผม ทำหน้าแปลกใจ
   “คุณลืมจริงๆ ด้วย” เขาพูด และหัวเราะออกมา คราวนี้ถึงตาผมงงบ้าง
   “ลืม?”
   “อืม... ก็วันนี้ผมนัดคุณไปดูละครเวที”
   “ละครเวที?” ผมยังคงงงไม่หาย เขาเลยต้องช่วยผมนึก
   “ก็ต้นสัปดาห์ ที่ผมคุยกับคุณไงครับ เรื่องค่ารถ ว่าไม่ต้องจ่าย คุยก็ยืนยันจะจ่าย ผมเลยบอกว่างั้นคุณไปดูละครกับผมแทนแล้วกัน”
   “อ้อ แต่ผมจ่ายค่ารถคุณแล้วนี่” ผมพูด อย่างคนที่นึกได้เลือนรางเต็มที เขาย่นคิ้ว ทำหน้าเหมือนน้อยใจหน่อยๆ
“แต่คุณสัญญาว่าจะไปแล้วนี่”
   “คุณไม่มีเพื่อนคบแล้วหรือไง” ผมแหย่ไปเล่นๆ เพราะนึกขำหน้าน้อยใจของเขา ถึงจะเด็กกว่าผม แต่อายุตั้งยี่สิบสาม ไม่น่าจะทำหน้าแบบนี้แล้วล่ะ เขายิ่งหน้ามุ่ยกว่าเดิม
   “มีครับ แต่ผมจะไปดูกับคุณน่ะ ก็คุณสัญญาแล้ว”
   “เอาล่ะๆ ” ผมรีบโบกมือ หมอนี่อ้าปากก็ทวงสัญญา ทั้งๆ ที่ผมนึกแทบไม่ออก แต่ดูจากสีหน้าแล้วเขาคงไม่ได้โมเมไปเองหรอก คงเป็นผมนี่แหละที่ลืม ก็มันไม่ใช่เรื่องน่าใสใจเท่าไหร่นี่นา
   “ผมไปก็ได้ คุณรอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยแล้วกัน”
   สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งดูละครเวทีกับคนรุ่นราวคราวลูก พอเห็นหน้าหนังกับชื่อดารานำแสดงก็พอจะนึกออกได้นิดหน่อยว่าเคยคุยเรื่องนี้กับเขาไว้เหมือนกัน แต่คงเพราะผมเพิ่งผ่านวิกฤติที่ทำงานมา รับรู้แต่ปัญหาชาวบ้านมาทั้งอาทิตย์ พอมาดูละคร ก็ดันเป็นละครปัญหาครอบครัวสังคมอีก ละครสนุก เนื้อหาดี ดารายิ่งไม่ต้องพูดถึง ระดับนี้แล้ว ฝีมือสุดยอด เสียแต่ผมคงแบกปัญหามาเยอะเกินไปในสัปดาห์ที่ผ่านมา พอจบเรื่อง เลยไม่รู้สึกมีความสุขเท่าไหร่ ออกจะหดหู่ในอารมณ์อยู่ด้วยซ้ำ
   ท่าทางนพรัตน์จะรู้ว่าผมอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงชวนคุยนั่นคุยนี่ สุดท้ายก็พาผมไปนั่งร้านอาหารที่ตกแต่งสบายๆ เงียบๆ
มีเพลงเปิดคลอเบาๆ อย่างที่ผมชอบ ผมเลยค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
   “ละครเล่นดีนะ” ผมเป็นฝ่ายชวนคุยบ้าง หลังจากสั่งอาหารกันเสร็จ เพราะสงสารเขาที่ชวนผมคุยและเจอผมถามคำตอบคำมาตลอดทาง นพรัตน์พยักหน้า
“อือ ผมว่ามีซึ้งๆ หลายฉากเลยนะ”
   “อืม...” ผมครางในคอ นึกต่อไม่ออกว่าจะพูดอะไร เลยหันไปมองหน้าเขา ดูเหมือนนพรัตน์จะเกร็งขึ้นมา ผมนึกสงสัย ปกติเขาตัวเกร็งแบบนี้ทุกครั้งเวลาผมมองรึเปล่า
   “คุณนพ”
   “ครับ”
   “ชอบคนอายุมากกว่าเยอะๆ ไม่ดีหรอกนะ”
   “?!” นพรัตน์ทำหน้าอึ้งๆ ก่อนจะตะกุกตะกักถามออกมา
“ทำไมจู่ๆ พูดงี้ล่ะครับ”
   ผมมองเขา พิจารณาแทบจะทุกส่วนที่พอมองเห็น ก่อนจะถอนหายใจ
“คนเราพออายุมากขึ้น มุมมองที่มองโลกมองคนอื่นก็จะเปลี่ยนไปด้วย เหมือนอย่างละครที่ไปดูมาไงล่ะ”
   “อ้อครับ แล้ว....” เขาถามต่อ สีหน้ายังสงสัยไม่หาย ผมจึงอธิบายเพิ่มเติม
“ผมไม่อยากให้คุณอกหักซ้ำซาก อายุต่างกันมาก มุมมองมันก็ต่างกันมาก มันไปกันไม่ค่อยรอดหรอก”
   “ผมยังไมได้อกหัก” เขาเถียง ผมเลยจี้ต่อ
“อาจารย์คุณคนนั้นล่ะ?”
   นพรัตน์กะพริบตาปริบๆ อึ้งไปพักหนึ่ง
“นั่นมันตั้งนานมาแล้วนี่ครับ”
   “อ้อ... แล้วตอนนี้ล่ะ?”
   “ตอนนี้ยังไม่รู้หรอกครับ แต่ที่แน่ๆ ผมยังไม่อกหักหรอก”
   “เหรอ รู้ได้ไงว่าจะไม่อกหัก”
   “แล้วคุณรู้รึเปล่าล่ะ?”
   “.....................” ถึงคราวผมอึ้งไปบ้าง เขามองหน้าผม แววตาจริงจังสุดๆ
   “ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ”
   ผมใจเต้นแรงขึ้นมา บ้าเอ๊ย ใช่ว่าเขาจะพูดถึงผมสักหน่อย และถ้าหมายถึงผม ผมก็คง....
   “ทานข้าวเถอะ” ผมตัดบท พอดีกับที่อาหารถูกยกมา นพรัตน์เหมือนจะอยากพูดต่อให้จบ เขาจ้องหน้าผม จนผมรู้สึกคันหน้ายิบๆ เลยต้องก้มลงทานอาหารทั้งอย่างนั้น ได้ยินเสียงนพรัตน์พูดต่อ
   “คุณไพฑูรย์”
   บ๊ะ! ไอ้หมอนี่ไม่ยอมเลิกง่ายๆ หรือนี่
   ผมเงยหน้า เตรียมวางมวย พูดดีๆ ไม่รู้เรื่องก็ต้องรุนแรงกันบ้างล่ะ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เขาเขายิ้มแก้มแทบปริ หน้างี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศเชียว เขี้ยวนั่นก็น่ารักเสียไม่มี ให้ตายสิ ลาออกไปเป็นดาราหรือทำงานประชาสัมพันธ์ไปเลยไป
   “มีอะไร?” ผมที่เตรียมปะทะคารมเต็มที่มีอันต้องยั้งทัพ นพรัตน์มองหน้าผม ยิ้มอยู่สักพัก แล้วก็สั่นศีรษะ
“เปล่าครับ ทานข้าวเถอะ”
   ผมไม่เคยนึกอยากถีบคนมาเป็นสิบๆ ปี เพิ่งคิดอยากถีบก็ตอนนี้แหละ
บันไดขั้นที่4
   ผมคือคุณไพฑูรย์ อายุปาไปค่อนครึ่งศตวรรษแล้ว ทำงานที่บริษัทนี้มาตั้งแต่เพิ่งก่อร่างสร้างตัว เรียกว่าเป็นกลุ่มผู้ก่อตั้งเลยก็ว่าได้ ผ่านอะไรมามากต่อมาก ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมจะจัดการให้มันสำเร็จลุล่วงหรือคลี่คลายไปได้เสมอ
   เพราะอย่างนี้แหละ ผมถึงได้นั่งวางท่ารอเจ้านพรัตน์มารับมาส่งได้เกือบสี่เดือนแล้ว
   “ไปกันเถอะครับ” นพรัตน์พูด พลางช่วยผมถือกระเป๋า ราคาจ่ายเท่าแท็กซี่ แต่บริการดีกว่าเป็นไหนๆ ในเมื่อเขาอยากทำ ผมก็ไม่มีสิทธิ์จะห้าม ดูซิว่าจะทนทำไปได้อีกกี่น้ำ
   “เย็นนี้จะทำอะไรทานกันดีครับ” เขาถามหลังจากที่ผมขึ้นรถแล้ว ผมนิ่งนึก ขณะที่รถแล่นออกไป
   “ยังนึกไม่ออก ไว้ไปตลาดแล้วค่อยว่ากันอีกที”
   หลังๆ เราเริ่มเบื่อการออกไปทานอาหารนอกบ้าน เขาเลยเสนอว่าควรจะทำอะไรง่ายๆ ทานกันเอง สี่เดือนผ่านไป หมอนี่เข้าออกบ้านผมราวกับบ้านตัวเองแล้ว ผมอนุญาตเองแหละ ไหนๆ เขาก็เวียนมาหาผมทุกวัน จนคิดว่าหมอนี่คงนอนไม่หลับ ถ้าไม่เห็นหลังคาบ้านผม ผมเองก็อยู่คนเดียว พอมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนบ้าง ชีวิตก็มีสีสันขึ้นมาเยอะ
   ดังนั้น นายนพรัตน์จึงถือกุญแจบ้านบางดอกของผมเป็นที่เรียบร้อย
   “คืนนี้ผมมาค้างบ้านคุณได้รึเปล่า?”
   แน่ะ มุขนี้อีกแล้ว เดือนที่แล้วก็เพิ่งมาค้างไปสองวันไม่ใช่หรือไง?
   “จะมาค้างทำไมน่ะ อย่าบอกนะว่าพี่ชายพี่สาวออกไปเที่ยวอีก”
   นพรัตน์หัวเราะเขินๆ เออ สี่เดือนแล้ว หมอนี่ยังทำท่าเขินแบบนี้ได้อยู่อีก เชื่อเขาเลย อายุเท่าไหร่กันแน่นะ
   “ผมอยากมาค้าง ไม่ได้หรือ? พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ เดี๋ยวเช่าหนังมาดูด้วยกันก็ได้ จะได้ไม่เบื่อ”
   ผมยกมือลูบคางอย่างใช้ความคิด พอนึกเหตุผลปฏิเสธไม่ออก ก็ได้แต่ส่งเสียงงึมงำในคอ เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เริ่มจ้อถึงหนังที่อยากดูขณะขับรถไปที่ทำงาน โดยมีผมเป็นลูกคู่คอยสนับสนุนและคัดค้านในบางเรื่อง
   สัปดาห์นี้เรื่องวุ่นวายน้อยมากจนผมแทบทำป้ายประกาศ พลางนึกสงสัยว่านี่จะเป็นลางร้ายล่วงหน้ารึเปล่า ไม่ใช่ว่าเปิดมาสัปดาห์หน้าจะมีเรื่องมากองเป็นโขยงๆ อีกนะ นพรัตน์จัดเอกสารในห้องไปตามเรื่อง ขณะที่ผมนั่งจิบกาแฟ และอ่านหนังสือพิมพ์อย่างที่ทำเป็นประจำทุกเช้า ขณะที่กำลังคิดว่าหนังสือพิมพ์ตัวเล็กเกินไป หรือสายตาผมยาวเพิ่มกันแน่ เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเปิดประตู
   “ธุระอะไรครับ?” นพรัตน์พูดตามหน้าที่ ผมเงยหน้าขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที !?
   “พี่ไพฑูรย์ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
   ผมอึ้งสนิท แทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่ากำลังยกมือขึ้นขยับแว่นอยู่ ที่เปิดประตูเข้ามาเป็นหนุ่มร่างใหญ่ ใส่เสื้อเชิ้ตสบายๆ อายุคงราวๆ สักสามสิบปลายๆ เกือบๆ สี่สิ ไม่สิ ปีนี้เขาอายุสามสิบเก้า ผมจำได้ ผมดำขลับตัดสั้นนั้นยังคงเป็นเงาสลวยเหมือนเดิม
   “พราย..” ผมได้ยินเสียงตัวเองเรียกออกไป ด้วยอารมณ์ไหนบอกไม่ถูก
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
   พรายโพยมคลี่ยิ้ม รอยยิ้มของเขาดูสุขุมขึ้น นุ่มขึ้น ไม่เหมือนเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ที่คอยตามผมเหมือนเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนอีกแล้ว เขากลายเป็นหนุ่มใหญ่ ตัวก็สูงขึ้น หน้าตาคมคายเหมือนเดิมแต่ก็มีเค้าเจนโลกอย่างเห็นได้ชัด เขาเปลี่ยนไปมากพอสมควร แต่ผมก็ยังจำเขาได้ตั้งแต่แรกเห็น
   เพราะผมเคยชอบเขาเอามากๆ ล่ะมั้ง
   “กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เช้านี้เลยแวะมาเยี่ยม พี่สายตาสั้นแล้วเหรอเนี่ย?” เขาถามอย่างแปลกใจ ผมเลยขี้เกียจจะบอกว่าสายตายาวต่างหาก
“เอาเถอะ ถึงไงพี่ก็แทบเหมือนเดิมเป๊ะเลย กี่ปีๆ ก็ดูดีไม่มีเปลี่ยน”
   “พูดเอาใจกันก็ไม่เลี้ยงข้าวหรอกนะ”ผมว่า พลางพูดต่อ “พี่อายุตั้งสี่สิบกว่าแล้วจะไปดูดีเหมือนตอนอายุยี่สิบได้ยังไง”
   เขาหัวเราะ ถึงจะมีอายุแล้ว แต่เสน่ห์ในตัวของเขาก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
   “พี่ก็ชอบถล่มตัวเองอยู่เรื่อยผมยังไม่เคยเห็นใครดูสมาร์ทเท่าพี่เลยนะ ขอบอก”
   ผมยกมือ บอกให้เขาเพลาๆ ลง

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เอ้า ยุ่งละซิ อดีตปรากฎตัวมาได้ไงครับเนี่ย

joojubjub

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ใช่เป็นที่สุดครับ ชอบมาก ครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณมากครับ{:6_176:}{:6_176:}

Benz_omo

ชอบจังเลยคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

น่าสงสารหล่ะนพรัตน์

nicotine405

ขอบคุนมากๆครับ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

tazman

สนุกมากคับ