Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “โตขึ้นเยอะเลยนะ เหมือนไม่เห็นกันแค่แว้บเดียวเอง”ผมว่า เขาหัวเราะ
“จะบอกว่าผมแก่ขึ้นหรือครับ? ผมว่าพี่สิไม่เปลี่ยนไปเลยอย่างกับถูกจับสตาฟไว้”
   ผมหัวเราะบ้าง
“พี่แก่แล้ว ยิ่งพออายุขึ้นเลขสี่นี่ยิ่งชัดเลยล่ะคนเราพอแก่ตัวไปก็ทำอะไรๆ ได้ไม่เท่าเมื่อก่อนแล้ว สู้คนหนุ่มๆ ก็ไม่ได้”
   “โห อย่าพูดอย่างนั้นสิครับเดี๋ยวผมก็ขึ้นเลขสี่ตามพี่แล้วนะ” เขาว่าและทำตาโตผมหัวเราะอีก
“ตามไงก็ไม่ทันหรอก”
   เขาหัวเราะขึ้นบ้าง เหมือนนานแล้วที่เขากับผมไม่ได้พูดคุยแล้วหัวเราะกันแบบนี้ อืม.. ก็มันตั้งเกือบยี่สิบปีแล้วนี่นา
   “แล้วงานพี่ล่ะเป็นไง พี่พงษ์ใช้งานโหดเกิดไปมั้ย?”
   ผมสั่นศีรษะ “ก็ธรรมดาแหละ มีเครียดบ้างบางเวลา”
   “อืม ก็งานจัดการทรัพยากรมนุษย์นี่นะ ผมล่ะโคตรนับถือเลย พี่ทำเข้าไปได้ไง เป็นผมนะ คงสติแตกก่อนแล้วล่ะ”
   ผมตอบยิ้มๆ
“จะทำมันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ”
   เขายกมือชูนิ้วโป้ง
“นี่แหละ ผมถึงมองว่าพี่สมาร์ท เพอร์เฟกต์สุดๆ ผมไม่เสียดายเวลาเลยนะ ที่ได้คบกับพี่ พี่เป็นผู้ชายที่สุดยอดมาก ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว พี่ยังสุดยอดอยู่เลย”
   ผมอึ้งไปถนัด นี่เขากำลังจะพูดถึงสมัยที่เราคบกันอยู่หรือ เขายังจำช่วงเวลานั้นได้หรือ?
   เขาขยับตัว มองผมด้วยสายตาเหมือนเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน ไม่น่าเชื่อเลยว่าผ่านมาถึงตอนนี้แล้ว เขายังมีแววตาแบบนี้ให้ผมได้อยู่
   “ผมรู้ พี่จำไม่ได้หรอก พี่คบผมเพราะความเคยชิน ผมไม่โกรธพี่หรอกนะ ก็พี่สมาร์ทออกขนาดนี้ อย่างผมก็แค่เด็กกะโปโลคนหนึ่งเท่านั้นแหละ ตอนนั้นผมตั้งใจแค่จะขู่พี่ว่าผมจะไปเรียนต่อ เผื่อพี่จะแสดงว่ามองผมอยู่บ้าง แต่ว่า... พี่ก็ปล่อยผมไป ผมถึงได้รู้ พี่ไม่ได้มองผม ไม่ได้รู้สึกกับผมแบบนั้นเลย”
   ผมอ้าปากค้าง จะพูด แต่ก็ไม่มีเสียง
   ผมปล่อยเขาไป...?!
   “ขอโทษนะพี่” เขาพูดเหมือนนึกได้
“ผมเอาเรื่องตัวเองมาพูดแบบนี้ แต่ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่จริงๆ นั่นแหละ พอเจอพี่เมิน ผมเลยประชดไปไม่กลับมันเสียเลย มานึกได้ตอนหลังว่าผมก็เกินไปเหมือนกัน ถึงพี่ไม่คิดอะไรแต่ผมน่าจะติดต่อพี่กลับบ้าง แต่กว่าจะคิดได้มันก็หลายปีแล้ว สุดท้ายก็เลยคิดว่ายังไงคงต้องหาโอกาสมาเจอพี่สักครั้ง อยากจะขอโทษพี่ที่ผมหายหน้าไปนานขนาดนี้”
   ผมรู้สึกคอแห้ง ในหัวตื้อไปหมด หน้าเขาก็ดูจะพร่าไปเสียเฉยๆ
   ผมปล่อยผู้ชายคนนี้ไปเอง?....
   พราย....
   “พี่ไพฑูรย์ ผมจะไปเรียนต่ออเมริกาล่ะ” วันนั้นพรายโพยมวิ่งมาบอกผมด้วยสีหน้าระรื่นใจ ผมมองหน้าเขา แล้วพูดยิ้มๆ
“เอาสิ มีโอกาสแล้วนี่”
   ผมไม่รู้เลยว่าที่หน้าเขาซีดลงตอนนั้นเพราะคำพูดของผมเอง
   ผมไม่เคยนึกเลย ผมไม่เคยรู้สึกเลย...
   ผม..............
   “เดือนหน้าผมจะแต่งงานแล้ว ผู้ชายอายุสามเก้าแต่งงาน พี่ว่าไม่แก่หรอกเนอะ ผมเอาการ์ดมาให้พี่ด้วย ถ้าพี่จะไป เดี๋ยวผมซื้อตั๋วไว้ให้เลย”
   ผมหูอื้อ ตาพร่า หัวใจที่ต่อให้มีเรื่องน่าหงุดหงิดขนาดไหนก็ไม่เคยเต้นแรง ตอนนี้เต้นจนปวดไปหมด
   “พี่ไพฑูรย์” ได้ยินเสียงพรายโพยมเรียกชื่อผมอย่างตกใจ
“พี่ร้องไห้?”
   “อื้อ” ผมพยักหน้า
“แหม...ก็ใครจะคิดล่ะว่าเด็กกะโปโลตอนนั้นจะมาพูดอะไรเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ พี่ซึ้งจนน้ำตาไหลเลยเนี่ย”
   “เอ่อ...แหม.... พี่อึ้งผมขนาดนี้เลยหรือนี่ ผมอายเหมือนกันนะ” เขาว่า และยิ้ม ผมยิ้ม ใช่ล่ะ ผมคือไพฑูรย์ ผู้ชายอายุ
สี่สิบสองจะสี่สิบสาม ผมผ่านอะไรมามากแล้ว ผมจัดการปัญหาทุกอย่างได้ ขอแค่ผมอยากทำ ขอแค่ผมตั้งใจ อะไรๆ
ผมก็จัดการได้ทั้งนั้น....
   ผมอยู่ทานข้าวกับเขาจนดึก คุยนั่นคุยนี่ตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน ผมรู้ว่าเขายังเหมือนเดิม และผมเองก็ยังเหมือนเดิม เราทั้งคู่เหมือนเดิม ทุกอย่างถูกกำหนดให้เป็นไปแต่แรกอยู่แล้ว เราสองคนแค่พลาด ที่ต่างฝ่ายต่าง
ไม่เปลี่ยนไปเลย ถ้าผมรู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้อีกนิด ถ้าเขากล้าพูดกับผมตรงๆ กว่านั้นอีกหน่อย
   แต่....มันคงเป็นไปไมได้อีกแล้ว....
   ผมเดินคู่ออกมากับเขา อาหารน่าจะอร่อย แต่ที่ผมรู้สึกคือรสชาติขมเฝื่อนในปาก พรายโพยมเรียกรถ ขณะที่ผมกำลัง
จะขยับเข้าไปนั่ง สายตาก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง
   “คุณไพฑูรย์” เขาเรียกผมก่อนที่ผมจะทันทักเขาเสียอีก ผมเงยหน้าจากรถ มองดูเด็กหนุ่มอายุยี่สิบกว่าๆ ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา
   “คุณนพ” ผมทักเขา รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ได้เห็นเขาที่นี่ นพรัตน์ยังอยู่ในชุดเดิมกับที่ทำงาน เขามองผม ขณะที่พรายโพยมชะโงกหน้าออกมา
“อ้าว น้องที่ทำงานอยู่ที่ห้องพี่นี่”
   ผมพยักหน้า แต่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้ยินเสียงนพรัตน์พูดขึ้น
“พอดีผมบังเอิญผ่านมาน่ะ”
   ไม่รู้พรายโพยมคิดไง แต่สำหรับผม ผมว่าข้อแก้ตัวของเขาฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย ผมหันไปยิ้มกับพรายโพยมที่นั่งทำหน้างงอยู่บนรถ ก่อนจะหันมามองเขา และถอนหายใจ
   “พราย พี่กลับกับน้องเขาแล้วกัน พอดีบ้านเขาอยู่ใกล้บ้านพี่ นี่ก็ดึกแล้ว พรายจะได้กลับไปพักผ่อน”
   “เอางั้นก็ได้” พรายโพยมยอมตกลงหลังจากอึ้งไปพักหนึ่ง เขาปิดประตูรถ ขณะที่ผมหันไปมองนพรัตน์
“เอารถมารึเปล่าน่ะ ถ้าไม่เอามาจะได้เรียกแท็กซี่”
   บนหน้าของนพรัตน์ค่อยมีรอยยิ้มขึ้นมา สุดท้ายก็ยิ้มแก้มแทบปริเหมือนเดิม
   “เอามาครับ”
ผมนั่งเงียบมาตลอดทาง เจ้านพรัตน์ก็รู้หน้าที่ดีอีกเช่นเคย พอเห็นผมเงียบ ก็หาเพลงบรรเลงที่ผมชอบมาเปิดเบาๆ แล้วก็ขับรถไปเงียบๆ
   ผมเอนหลังพิงเบาะ มองดูแสงไฟตามถนนที่วูบวาบเข้ามา สมองเบลอๆ ไปหมด ไม่รู้ว่าจะคิดต่อไปในทางไหน
ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพรายโพยมปรากฏขึ้นในห้วงความคิด ทั้งภาพเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน และภาพที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน
   หัวใจผมปวดแปลบ แต่ไม่ถึงขนาดตอนที่เขาจากไปอีกแล้ว เขาแค่กลับมา พูดความในใจของตัวเอง ทำให้คนอย่างผมเข้าใจอะไรได้มากขึ้น ทำให้คนอย่างผมรู้ตัวเองมากขึ้น
   เกือบยี่สิบปีแล้ว เยื่อใยของผมที่มีต่อเขามันก็ขาดไปเยอะแล้วเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไม น้ำตามันถึงได้ไหลออกมาในตอนนั้น
   คงเป็นสายใยสุดท้ายที่ผมยังเหลืออยู่ล่ะมั้ง…..
   ผมสะดุ้ง ตอนที่นพรัตน์เรียกชื่อ
“คุณไพฑูรย์ครับ ถึงแล้ว”
   ผมลืมตาขึ้นมองเขา เห็นเขามองลงมาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
   ผมสั่นศีรษะ ยันตัวลุกขึ้น และยุดมือที่เขายื่นเข้ามาก่อนจะขยับตัวออกไปยืนนอกรถ พอเห็นผมเซหน่อยเดียว เขาก็แสดงอาการเป็นห่วงจนออกนอกหน้า
   “ไหวรึเปล่าครับ?”
   “อืม” ผมส่งเสียง และก้าวเดินออกไปตามปกติ แต่ทำไมขามันถึงสั่นนักก็ไม่รู้ ผมบังคับมืออยู่นาน กว่าจะสอดกุญแจเข้าไปไขประตูบ้านได้ นพรัตน์ยืนอยู่ที่หน้าประตู เหมือนจะรอให้แน่ใจว่าผมคงไม่ล้มลงไประหว่างนี้ ผมหันไปมองเขา มองตาซื่อๆ คู่นั้น แล้วพูดออกไป
   “คืนนี้จะค้างรึเปล่า?”
   เขาเบิ่งตากว้างอย่างแปลกใจพอสมควร แต่ก็พยักหน้า
“ครับ”
   “นอนโซฟาเหมือนเดิมแล้วกัน” ผมพูด พลางดึงเนกไทออก หัวใจผมไม่ทำงานหนักขนาดนี้มาเป็นสิบๆ ปีแล้ว ถ้าหากพรุ่งนี้มันเกิดหนีงานไปดื้อๆ จะได้มีคนโทรบอกให้วัดมารับไปทัน
   ผมก็แค่เผื่อเอาไว้ เท่านั้นเอง....
   ผมทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างคนสิ้นเรี่ยวสิ้นแรง ในหัวมีแต่ภาพของพรายโพยมเต็มไปหมด ได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อผม
   พี่ไพฑูรย์
   เขาอยู่ตรงหน้าผม เรียกชื่อผม สารภาพความในใจกับผม บอกผมว่าชอบ บอกว่ารู้สึกดีกับผม ผมคิดเหมือนเขาทุกอย่าง แต่ผมพูดตอบเขาไปไม่ออกเลยสักคำ
   ราวกับคำพูดพวกนั้นกลายเป็นด้ายร้อยเย็บปากของผมเอาไว้
   ผมรู้สึกตัวช้าเกินไป เขามาพูดกับผมช้าเกินไป เราทั้งคู่ต่างสายป่านขาดกันแล้ว แต่ทำไมถึงมีแต่ผมที่ยังเจ็บอกแปลบๆ
   เพราะเขาได้พูดความในใจที่เก็บมาเป็นสิบปีนั้นแล้ว แต่ผมกลับไม่ได้พูดออกไปเลย มันเลยไหลย้อนให้ผมเจ็บร้าวอยู่ในตอนนี้
   ผมจะพูดออกไปได้อย่างไร ในเมื่อเขากำลังจะมีชีวิตใหม่ เราเดินห่างกันมาไกลเกินจะย้อนกลับแล้ว
   ถึงจะรู้อย่างนั้น หัวใจของผมยังคงเจ็บแปลบๆ เจ็บซ้ำที่เดิมเหมือนเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน ราวกับแผลใจถูกแหวะฉีกออกมาอีกครั้ง
   พราย....
   ผมรู้สึกเหมือนตัวเองละเมอเรียกชื่อเขา จากนั้นก็เหมือนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อผม
   คุณไพฑูรย์
   ผมไม่รู้ว่าใคร ผมนึกอะไรไม่ออก เสียงนั้นคุ้นหู แต่ใครกัน? อกผมปวดแทบระเบิด ตัวสั่นกึกๆ เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใครคนนั้นกอดผมเอาไว้ ลูบตัวผมอย่างอ่อนโยน กระซิบปลอบผมเบาๆ
   ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะครับ
   เสียงนั้นคุ้นหู แต่ผมนึกไม่ออกเอาเสียเลยว่าเป็นเสียงใคร ถึงอย่างนั้นผมก็กอดตอบเขา เพราะตัวเขาอุ่นเหลือเกิน อุ่นจนผมคิดว่าคงพอทำให้ตัวของผมที่สั่นอยู่หายสั่นลงไปได้ อ้อมกอดของเขาอ่อนโยน คงจะพอปลอบประโลมหัวใจที่เต้นราวกับจะหลุดออกมาของผมลงได้
   ผมกอดใครคนนั้นเอาไว้เหมือนคนเรือแตกที่คว้าอะไรได้ก็รีบคว้า
   ในสภาวะแบบนี้ ผมวางมาดต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
   ผมตื่นมาด้วยอาการเบลอๆ ในเช้าวันรุ่งขึ้น และรู้สึกเหมือนมีใครนอนอยู่ข้างๆ ผมรู้สึกตัวตื่นเต็มที่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที
   นพรัตน์นอนหลับซุกหมอนอยู่ ใส่ชุดนอนเรียบร้อย ตัวผมเองก็ไม่มีอะไรผิดปกติ จึงตัดเรื่องอย่างนั้นทิ้งไปได้เลย
   ผมนึกทบทวน เมื่อวานผมถูกพรายโพยมคุ้ยแผลเก่าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมเจ็บอกจนหน้ามืด เลยชวนนพรัตน์มาค้างด้วย เพราะกลัวจะหัวใจวายตาย เจ้าหมอนี่คงขึ้นมาดูผมตามประสาพวกขี้เป็นห่วง แล้วท่าทางจะเห็นผมละเมอ ก็เลยมานอนเป็นเพื่อนล่ะมั้ง
   ผมพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวเมื่อคืนอย่างจำได้บ้างไม่ได้บ้าง และนึกอนาถตัวเอง นี่สินะ ที่เขาเรียกว่าขาดสติ ผมทำอย่างกับว่าจะขาดใจตายเสียให้ได้ กับแค่ได้รู้ความในใจของพรายโพยมช้าไปเกือบยี่สิบปี....
   เรื่องเมื่อวานทำเอาผมช็อก แต่ก็ได้แค่นั้นแหละ วันนี้หัวใจผมกลับมาเต้นเป็นปกติ กลับเป็นไพฑูรย์คนเดิมแล้ว ปัญหาคือ จะทำยังไงกับเจ้าเด็กนี่ดี......
   ผมว่านพรัตน์รู้เรื่องผมมากไปแล้วหมอนี่เห็นสภาพทุเรศทุรังของผมหลายอย่างนับเป็นมนุษย์คนแรกในโลกที่ได้เห็นคนอย่างผมครบทุกสภาพแบบนี้นึกแล้วก็อยากบีบคอปิดปากเสียตอนนี้เลยติดแต่หน้าตอนนอนของหมอนี่ไร้เดียงสาเสียไม่มี ไม่รู้เลยหรือไงว่านอนเตียงคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอยู่
   แล้วจะว่าไป หมอนี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักอย่าง....

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ฮ่าๆๆ เหตุการณ์พาไป ว่าแล้วไง มันมากครับๆ

ขอบคุณนะครับ

joojubjub

ขอบคุนคร้าาาาา อิอิ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

โอเค เป็นที่สุดเลยครับบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณมากครับ{:6_176:}{:6_176:}

Benz_omo

ชอบสุดๆเลยคับ

Benz_omo

ชอบสุดๆเลยคับ

tyuioplkjh

อยากอ่านอ่า

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

เศร้าจังครับ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ