Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
นพรัตน์หน้าแดงอย่างกับผู้หญิงเพิ่งพบรักใหม่ๆ

“ก็....มันมีอย่างเดียวไม่ใช่เหรอที่ผู้ชายแบบเราต้องซื้อโดยไม่ให้ใครรู้น่ะ”
ผมถลึงตาใส่เขา และเอ็ดขึ้น
“จะบ้าเรอะ ผมแค่จะไปซื้อยาย้อมผม”
“อ้อ” เขาร้องอออกมา และมองด้วยสายตาสงสัย
“มีผมหงอกหรือครับ?”
“อืม” ผมยอมรับ และสงสัยจริงๆ ว่าทำไมต้องมาบอกเรื่องนี้ให้เขาฟังด้วย
“ทำงานแบบผมมันความเครียดสูง แค่เป็นหงอกยังดี ไม่หัวล้านก็บุญแล้ว คุณเองก็ระวังไว้เถอะ ไม่รีบเปลี่ยนงานระวังจะแก่ก่อนวัย” ผมขู่ ขณะซ้อนท้ายจักรยานที่มีนพรัตน์เป็นคนปั่นออกไปซื้อของ ผมไม่มีรถ แต่จะออกนอกบ้านไปซื้อของนิดหน่อยให้จ้างมอเตอร์ไซค์ก็เสียดายเงิน ดังนั้นเลยซื้อจักรยานมาไว้คันหนึ่ง ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าวันหนึ่งจะมีคนมาปั่นให้ซ้อนท้าย
“แต่คุณก็ยังไม่หัวล้านนี่” เขาว่า ผมขมวดคิ้ว
“ผมหมายถึงคุณน่ะ ระวังไว้หน่อยก็ดี”
“คุณไม่ชอบผู้ชายหัวล้านเหรอ?”
“อืม...”
“ผมไม่มีพันธุกรรมแบบนั้นหรอก แต่ผมจะระวังเอาไว้แล้วกัน คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“......” ผมจนคำพูดทันที ไม่รู้ทำไมพักนี้คุยกับเขาแล้วถึงพูดไม่ออกอยู่บ่อยๆ เราเงียบกันสักพัก ผมเงยหน้าขึ้นมองหลังของเขา พลางรู้สึกว่ากว้างดีจริงๆ สงสัยเพราะผมนั่งใกล้ไปด้วยแหละ ได้ยินเสียงนพรัตน์พูดขึ้น
“กอดเอวผมก็ได้นะ ผมไม่บ้าจี้”
ผมหัวเราะ
“ผู้ชายที่ไหนเขากอดเอวกันเล่า”
“ผมให้กอดนะ” เขาตอบ ผมหัวเราะขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เราเงียบกันไปอีก สักพักผมได้ยินเสียงเขาพูดต่อ
“คุณไพฑูรย์ คุณว่าผมพอมีหวังรึเปล่า?”
“เรื่องอะไร?” ผมถามกลับ และนึกหวาดเสียวรถยนต์ที่แล่นสวนมา แต่นพรัตน์ขี่จักรยานคล่องพอสมควร และผู้ชาย
สองคนคงน้ำหนักเยอะพอที่จะไม่ให้จักรยานโคลงมากตอนถูกรถสวนด้วยล่ะมั้ง ได้ยินเขาตอบกลับมา
“เอ่อ... เรื่องหาแฟนน่ะ”
ผมตอบโดยอย่าลืมคิดอีกตลบ
“นิสัยอย่างคุณหาแฟนไม่ยากหรอก”
“จริงเหรอ คุณพูดจริงๆ นะ” พอฟังจากเสียงเขา ผมเลยได้ฉุกคิด จึงรีบพูดเสริม
“แต่ถ้าแก่กว่าผมว่าไม่ไหวแน่”
ได้ยินเสียงเขาครางฮือ ก่อนที่เราทั้งคู่จะหยุดตรงหน้าร้านสะดวกซื้อ ผมตรงไปยังแผงที่ขายน้ำยาปิดผมขาว ขณะที่เขาปลีกออกไปอีกทางแล้วกลับมาพร้อมขนมนิดๆ หน่อยๆ
ขากลับผมเกิดเมื่อยมือที่ยันเบาะหลังอยู่ เลยถือวิสาสะเกาะเอวเขาเพื่อความปลอดภัย ผมไม่อยากหล่นลงไปก้นจ้ำเบ้าอีกเป็นรอบที่สองหรอกนะ เพราะฉะนั้น เลือกปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ขี่มาได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงนพรัตน์พูดขึ้น
“คุณไพฑูรย์ ผมว่าผมพอมีหวังอยู่นะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องแฟน...”
“อายุมากกว่าไม่ต้องหวังหรอก...”
“ผมว่ายังพอหวังได้อยู่นะ”
ผมเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
“ตามใจแล้วกัน”
ได้ยินเสียงเขาหัวเราะน่ารัก
“ผมขอหวังหน่อยนะ”
ผมอดไม่ไหว ต้องหยิกเอวเขาไปทีหนึ่ง เจ้าตัวทำสะดุ้งนิดหน่อย แหม...ฟิตขนาดนี้ แค่หยิกยังไม่เข้าเลย จะสะดุ้งอะไรนักหนา
   วันนี้ผมไปพบพงษ์โพยม เพราะเขาแจ้งมาว่ามีคนเชิญผมไปเข้าร่วมสัมมนา ตอนแรกผมไม่อยากจะไปเท่าไหร่ แต่พอเห็นหัวข้อแล้วก็คิดว่าน่าจะมีประโยชน์กับบริษัท ก็เลยตอบตกลงไป ผมกลับมาที่ห้อง และแจ้งข่าวให้เลขาฯกับผู้ช่วยทราบตามระเบียบ
   “คุณนพ สุดสัปดาห์นี้ผมจะไปสัมมนาต่างจังหวัดนะ อาจจะกลับมาทำงานวันอังคาร ฝากงานด้วยนะ”
   นพรัตน์เบิ่งตาที่เหมือนลูกแมวขึ้นมองผม
“ไปคนเดียวหรือครับ?”
   “อืม” ผมมองเขาที่ทำหน้าเป็นห่วงเสียเต็มประดา
“ผมไม่เป็นลมตายระหว่างทางหรอกน่า”
   “อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิครับ ผมแค่เป็นห่วง” นพรัตน์ว่า ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะนั่งลงอ่านหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะต่อ
   “คุณไพฑูรย์” สักพักเขาก็เรียกชื่อผมอีก ผมส่งเสียงอืมเป็นเชิงอนุญาตให้เขาถามต่อโดยที่ตายังมองหนังสือพิมพ์อยู่
   “มีคนมาจีบคุณเยอะรึเปล่า”
   เอาล่ะสิ เจ้าเด็กนี่ มาถามเรื่องแบบนี้กับผู้ใหญ่ได้ยังไง
   “ไม่มีหรอก” ผมตอบ เขาเงียบไปอีกพักหนึ่งแล้วถามย้ำเหมือนไม่แน่ใจ
   “จริงเหรอ?”
   ผมยกกาแฟขึ้นมาจิบ ก่อนจะทำเสียงแบบคนเพิ่งนึกขึ้นได้
“อาจจะมีก็ได้นะ พวกสายตาสั้นตาถั่ว จีบไม่ดูตาม้าตาเรือไง”
   “ผมไม่ได้สายตาสั้นนะ” เขาเถียงทันที ผมวางแก้วกาแฟลง แล้วพูดต่อ
   “ผมยังไม่ทันพูดถึงคุณเลย” ผมว่า และเหลือบมองเขาผ่านแว่น นพรัตน์หน้าแดง ก้มหน้างุดๆ อยู่ที่โต๊ะ เออ..นี่ผมเหลือบมองเขาทำไมนะ....
   “แล้ว..คุณชอบคนอายุเยอะกว่ารึเปล่า?” เขาถามต่อ ผมนึกถึงรอยตีนกากับพุงพลุ้ยๆ ขึ้นมาทันที ผมอายุปูนนี้แล้ว
คนอายุมากกว่าผมก็ท่าทางแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ ใครจะไปชอบลง
   “ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบคนอายุเยอะว่า” ผมว่า และไม่ลืมจะเหน็บเขา
“ผมไม่ได้ชอบรอยตีนกาแบบคุณหรอกนะ”
   “คุณมีแล้วหรือไง?” เขาย้อนทันควัน ผมถลึงตาใส่เขา และตอบปฏิเสธออกไปทันที จากนั้นก็ต้องรีบหุบปากเงียบ เพราะเขายิ้มหน้าบานจนเห็นเขี้ยวอีกแล้ว
   ผมแค้นใจที่เถียงแพ้เขาบ่อยครั้งในช่วงนี้ นึกกับตัวเองว่าคราวนี้จะไม่ยอมเป็นฝ่ายเงียบไปก่อนหรอก จึงพยายามนึกคำพูดโต้ไป
   “เดี๋ยวอีกสักพักมันก็ขึ้น” โอ๊ย ทำไมผมต้องมาแช่งตัวเองให้คนอื่นฟังด้วยนะ ได้ยินเสียงเจ้านพรัตน์ตอบทันอกทันใจ
   “ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ”
   “...................” ผมอึ้งไปถนัด นี่ผมเถียงแพ้อีกแล้วหรือนี่ แพ้เด็กรุ่นลูก? ไม่ล่ะ ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก
   “คุณนพ ผมเตือนด้วยความหวังดีนะ คุณเลิกชอบคนแก่กว่ามากๆ เถอะ ผมไม่เห็นว่าตีนกากับพุงพลุ้ยๆ มันน่ามองตรงไหน”
   คราวนี้เขาเป็นฝ่ายเงียบไปบ้าง ผมนึกกระหยิ่มยิ้มย่องที่เถียงชนะเขาได้ในรอบหลายวัน จึงหันกลับไปขอมองดูหน้าคนแพ้หน่อย
   นพรัตน์มองผมตาเยิ้ม ยิ้มอย่างกับเด็กเพิ่งได้ขนม ผมหันหน้ากลับมาจ้องหนังสือพิมพ์ทันที
   เอาเหอะ ครั้งนี้หยวนให้ก่อนก็ได้
   ในที่สุดผมก็พาตัวเองมาถึงสนามบิน กำหนดการสัมมนาจริงๆ เป็นวันเสาร์ แต่ผมต้องไปถึงในเย็นวันศุกร์เพราะต้องเข้างานเลี้ยงรับรองในฐานะวิทยากรรับเชิญ ดูจากรายชื่อวิทยากรรอบนี้แล้ว ผมคงได้แลกเปลี่ยนความรู้เพิ่มมากขึ้น
   ผมก้าวลงจากรถแท็กซี่ ลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ตรงไปยังส่วนของผู้โดยสารขาออกภายในประเทศ เจ้านพรัตน์ติดงานอยู่ที่บริษัท พอไม่มีหมอนั่นมาคอยเถียงด้วยแล้วผมก็เหงาๆ ปากอยู่เหมือนกัน พูดแล้วยังนึกขำเรื่องที่เขาแวะมาหาผมในตอนเช้า
   “คุณไพฑูรย์ วันนี้ผมไปส่งคุณไม่ได้นะ ยังไงก็ดูแลตัวเอง ระวังตัวด้วยนะครับ”
   ผมยิ้มแล้วลูบศีรษะเขาอย่างเอ็นดู ถึงผมจะเป็นที่เกลียดขี้หน้าในบริษัท แต่คงไม่มีใครบ้าตามไปดักตีหัวผมถึงต่างจังหวัดหรอก เจ้าหมอนี่เป็นเด็กเป็นเล็ก ก็หัดขี้กังวลเสียแล้ว จะรีบทำตัวแก่ไปถึงไหนเชียว
   “แล้วเดี๋ยวผมจะโทรไปหานะครับ” เขาว่า และจับมือผมบีบราวกับคิดว่าผมเมื่อยมือมาก ผมเลยไล่ให้เขารีบไปทำงาน
   ยังไม่ทันเดินถึงเคาน์เตอร์เช็กอิน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมคิดว่าพงษ์โพยมโทรมาเลยรีบกดรับเพราะขี้เกียจรื้อแว่นออกมาใส่ แต่พอได้ยินเสียงก็รู้ทันทีว่าคาดผิดไปแล้ว
   “คุณไพพูรย์ ถึงสนามบินหรือยังครับ” เจ้านพรัตน์นั่นเองไม่ใช่ใครที่ไหน อายุยืนจริงๆ เพิ่งนึกถึงอยู่เมื่อครู่ก็โทรมาล่ะ ผมกรอกเสียงกลับไป
   “ถึงแล้ว กำลังจะเช็กอิน”
   “อ้อ เดินทางปลอดภัยนะครับ แล้วสองวันนี้จะสัมมนาเสร็จสักกี่โมงล่ะครับ”
   ผมนิ่งนึก
“ยังไม่รู้เหมือนกัน คงสักหกโมงมั้ง แต่มีงานเลี้ยงต่อน่ะ”
   “อ้อ งั้นผมส่งเมสเสจไปแล้วกันนะ จะได้ไม่รบกวน”
   ผมขมวดคิ้วทันที ไอ้ตัวหนังสือเล็กๆ พวกนั้นอ่านยากจะตาย ถ้ามีธุระอะไรก็น่าจะพูดกันตอนนี้เลยสิ
   “คุณพูดมาเลยก็ได้ มีเรื่องอะไรล่ะ?”
   ได้ยินเสียงเขาหัวเราะเขินๆ ขนาดคุยโทรศัพท์นะเนี่ย
   “ไม่มีอะไรหรอก แล้วผมจะส่งเมสเสจไปหา แค่นี้ก่อนนะครับ” เขาว่า และวางสายไป ผมล่ะงงกับเด็กสมัยนี้จริงๆ
ตกลงมีเรื่องจะพูด หรือไม่มีอะไรจะพูดกันแน่นะ สักพักพงษ์โพยมก็โทรมาสอบถามข่าวคราว และบอกผมว่าถ้ากลับมาแล้วเหนื่อย จะลาพักต่ออีกวันก็ได้
   ผมบอกขอบอกขอบใจเขาแล้วจึงวางสาย ก่อนจะเดินไปเช็กอินที่เคาน์เตอร์ ก็หวังว่าคงไม่มีเด็กหรืออะไรส่งเสียงน่ารำคาญบนเที่ยวบินเที่ยวนี้หรอกนะ
   ผมไปถึงโรงแรมซึ่งใช้สัมมนาก่อนถึงเวลาเลี้ยงรับรองสักครึ่งชั่วโมง และได้เจอคนรู้จักเก่าๆ หลายๆ คนที่เคยไปร่วมสัมมนาด้วยกันมาก่อน งานสัมมนานี้จัดโดยบริษัทเอกชน จึงไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก และไม่ต้องคอยดูแลผู้ใหญ่หรือพวกนักการเมือง
   วิทยากรคราวนี้มีทั้งหมดเจ็ดคน สามคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม และเคยสัมมนาร่วมกันมาก่อน พอเจอกันเลยได้ถกกันถึงเรื่องเก่าๆ ส่วนอีกสี่คนเป็นคนรุ่นหนุ่ม อายุเพิ่งสามสิบต้นๆ แต่ก็มีความคิดความอ่านน่าสนใจทีเดียว พวกเราถกกันถึงหัวข้อสัมมนาในวันรุ่งขึ้นอยู่จนเกือบสามทุ่ม จึงแยกย้ายกันกลับห้องพัก
   หลังอาบน้ำเสร็จ ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อเช็กแบตเตอรี่ เผื่อมันใกล้จะหมด ตอนนั้นแหละถึงเพิ่งเห็นว่ามีเมสเสจเข้า ผมเดินไปหยิบแว่นเพื่อจะอ่านตัวหนังสือเล็กๆ พวกนั้น
   ‘นอนหลับฝันดีนะครับ อย่าลืมล็อกประตูห้องนะ ผมเป็นห่วง’
   ความจริงผมไม่ต้องมองชื่อคนส่งก็พอเดาออกว่าใคร นี่เจ้านพรัตน์คิดว่าผมเป็นเด็กเล็กๆ หรือไงนะ ผมนึกอยากส่งเมสเสจกลับไปบอกเขาให้รู้สึกตัวว่าผมแก่จนจะเป็นพ่อเขาได้อยู่แล้ว แต่จนใจที่ตัวหนังสือบนจอก็เล็ก บนแป้นโทรศัพท์ยิ่งเล็ก แล้วตั้งแต่มีโทรศัพท์มือถือมา ผมไม่เคยใช้งานฟังก์ชั่นพวกนี้เลย สุดท้ายผมก็เลิกล้มความตั้งใจจะเถียงกับเขา
เขาอยากจะส่งอะไรก็ส่งมาแล้วกัน ขนาดตอนพูดผมยังเถียงแพ้เขาบ่อยๆ เลย ขืนส่งเป็นเมสเสจสงสัยจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้ส่ง
   กะอีแค่มองให้เห็นตัวบนแป้นก็ยากเย็นแล้ว
งานสัมมนาเป็นไปอย่างราบรื่นวิทยากรต่างมีความคิดและทัศนคติที่หลากหลายและหลักแหลมต่างกันออกไปผมว่าคนที่มาสัมมนาน่าจะได้อะไรกลับไปเยอะจากการสัมมนาในครั้งนี้รวมถึงตัวผมที่เป็นวิทยากรด้วย เสียอย่างเดียว ใครสักคนใส่น้ำหอมที่ผมแพ้วันแรกยังไม่เท่าไหร่ วันที่สองนี่ผมจามจนต้องถือผ้าเช็ดหน้าเอาไว้น่าขายหน้าจริงๆ เพราะงี้แหละ ผมถึงไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนหมู่มากในที่จำกัด

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

แหมน่าเอาจ้านพไปสัมนาด้วยนะครับ

joojubjub

แอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า  อยากได้บ้างจัง ยิ่งชอบเด็กอยุ่{:sm-45:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ใช่เลยครับ ที่เฝ้ารอ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

น่ารักขึ้นเรื่อยๆ

imboon

ขอบคุณครับ

koppy

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

tazman

สนุกดีคับ

auto101

ขอบคุณครับ