Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   กะอีแค่มองให้เห็นตัวบนแป้นก็ยากเย็นแล้ว
งานสัมมนาเป็นไปอย่างราบรื่นวิทยากรต่างมีความคิดและทัศนคติที่หลากหลายและหลักแหลมต่างกันออกไปผมว่าคนที่มาสัมมนาน่าจะได้อะไรกลับไปเยอะจากการสัมมนาในครั้งนี้รวมถึงตัวผมที่เป็นวิทยากรด้วย เสียอย่างเดียว ใครสักคนใส่น้ำหอมที่ผมแพ้วันแรกยังไม่เท่าไหร่ วันที่สองนี่ผมจามจนต้องถือผ้าเช็ดหน้าเอาไว้น่าขายหน้าจริงๆ เพราะงี้แหละ ผมถึงไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนหมู่มากในที่จำกัด
ไม่รู้ว่าจะใส่ให้หอมฟุ้งอะไรนักหนา ผมจามจนหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว
   ผู้กำกับเวทีเดินเข้ามาหาผมระหว่างพักเบรก และถามอาการอย่างเป็นห่วง รวมถึงวิทยากรคนอื่นๆ ด้วย ผมไม่อยากบอกว่าผมแพ้น้ำหอมของใครสักคนในนี้ เพราะมันก็ไม่ใช่ความผิดเขาสักหน่อย อีกอย่าง นี่ก็วันสุดท้ายแล้ว ผู้ดูแลเวทีเลยให้ยาแก้แพ้ผมมาซองหนึ่ง ผมขี้เกียจเถียงเขาว่ายานี่มันไม่ช่วยให้หายแพ้หรอก มันแค่ทำให้ง่วงแล้วหลับ จะได้ไม่ตื่นมาจามเท่านั้นเอง
   สุดท้ายผมก็ต้องทนนั่งสัมมนาต่อในรอบบ่าย พร้อมกับกำผ้าเช็ดหน้าไปด้วย ผมนึกเคืองอยู่เล็กๆ ที่คนอย่างผมต้องมาพ่ายต่อน้ำหอมขวดเล็กๆ เอาเถอะ ใช่ว่าจามแล้วผมจะดูแย่ลงจนไม่น่ามองสักหน่อย แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอเรื่องพวกนี้
   วิทยากรหลายคนขยับออกห่างผมโดยอัตโนมัติ ขณะที่ผมเริ่มบรรยายแล้วปรายตามองพวกเขา ก็ใช่ว่าผมเคืองอะไรมากหรอกนะ แต่จามแบบนี้ผมก็อารมณ์ไม่ดีอยู่เหมือนกันนั่นแหละ
   กว่าจะจบการสัมมนาก็ปาไปเกือบทุ่ม ผมจามจนเจ็บจมูก
   เพราะไม่รู้ว่าใครกันแน่ใส่น้ำหอมที่ผมแพ้ ผมเลยปฏิเสธที่จะร่วมรับประทานอาหารค่ำต่อหลังจบงาน พวกนั้นก็คงเห็นสภาพย่ำแย่ของผมเหมือนกันแหละ เลยรีบบอกให้กลับไปพักผ่อน
   ผมขี้เกียจอุดอู้ตัวเองอยู่ในห้อง เลยออกมาเดินเล่นรับลมทะเลช่วงหัวค่ำ มาสัมมนาใกล้ทะเลทั้งที ไม่ได้เดินหาดทรายเลยก็คงเสียเที่ยว บางคนอยู่เที่ยวต่ออีกวันสองวัน แต่ผมมีงานต้องจัดการที่บริษัทต่อ เลยกลับตามกำหนดเดิม
   ผมถอดรองเท้าและถุงเท้าออกมาถือไว้ แล้วเดินเท้าเปล่าไปตามชายหาด พอออกมาสูดอากาศด้านนอกแล้ว อาการจามเลยดีขึ้นมาหน่อย หาดอยู่ใกล้โรงแรม เลยได้อานิสงฆ์แสงสปอตไลท์ทำให้สามารถเดินได้สะดวกใจ แถมยังมีพวกคู่รัก และพวกที่มากันเป็นกลุ่มๆ เดินเล่นอยู่อีกประปราย ผมคงไม่ต้องกลัวถูกใครดักทุบหัว ถึงจะออกมาเดินคนเดียวก็เถอะ
   ผมเดินเปลือยเท้าไปเรื่อยๆ จนลมทะเลพัดหน้าเหนอะไปหมด พลางนึกว่าถ้านายนพรัตน์มาด้วยคงต้องชวนผมลงไปเล่นน้ำแน่ๆ
   คนหนุ่มๆ ก็งี้แหละ ร่าเริงได้ตลอดเวลา
   จู่ๆ ผมก็นึกอยากโทรหาเขาขึ้นมา แต่ขณะที่คิดว่ากำลังจะหยิบโทรศัพท์ เสียงใครคนหนึ่งก็ทักขึ้น
   “คุณไพฑูรย์”
   เสียงไม่คุ้นเอาเสียเลย ผมหันหน้ากลับมา และพบว่าเขาเป็นชายหนุ่มอายุสักสามสิบต้นๆ ผมเขม่นมองอยู่พักหนึ่ง
ถึงพอนึกได้ว่าเขาเป็นวิทยากรที่ร่วมสัมมนาด้วยกัน
   “ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรือครับ?”
   ผมสั่นศีรษะ
“เปล่า ผมแค่แพ้อากาศ” แล้วผมก็จามฟืดออกมา ได้ยินเสียงเขาถามต่อ
   “คุณเป็นภูมิแพ้หรือเนี่ย ทานยารึยังครับ”
   ผมสั่นศีรษะอีก และยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูกอย่างไม่เกรงใจคนคุยด้วย ขนาดลมทะเลแรงแล้วนะ ผมยังได้กลิ่นอีก ท่าจะหมอนี่แหละที่ใส่น้ำหอมที่ผมแพ้
   “ผมว่าทานยาแล้วไปพักดีกว่านะครับ จะได้ดีขึ้น”
   ผมเหลือบตามองเขา และพูดทั้งที่มีผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกอยู่
“ผมแพ้น้ำหอมที่คุณใส่น่ะ”
   เขามีสีหน้าเลิกลั่กขึ้นมาทันที ก่อนจะก้มมองตัวเอง แล้วรีบพูดขึ้น
“ขอโทษครับ” จากนั้นก็ผลุนผลันออกไป ผมมองตาม แล้วถอนหายใจเฮือก
   หนุ่มๆ สมัยนี้นี่นะ ไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้เลยหรือไง แค่กลิ่นตัวก็จัดการไม่ได้ ต้องพึ่งน้ำหอมเป็นฝรั่งมังค่าไปได้
   เพราะอาการจามที่กลับมาเป็นใหม่ ผมเลยหมดอารมณ์จะโทรคุยเล่นกันเจ้านพรัตน์ เดินตากลมไปได้สักพักท้องก็ร้องขึ้นมา สุดท้ายผมก็กลับเข้ามาในโรงแรม แวะเข้าไปตรงห้องอาหาร ดูว่ามีอะไรเบาๆ พอทานรองท้องก่อนนอนได้บ้าง
   ท่าทางพวกที่มาสัมมนาด้วยกันจะออกไปต่อด้านนอก ผมเลยค่อยสะดวกใจจะเดินตระเวนตรงโต๊ะบุฟเฟ่โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกทัก
   “คุณไพฑูรย์”
   คราวนี้ใครอีกล่ะ ผมที่กำลังตักโจ๊กอยู่หันกลับมา และพบว่าเป็นเจ้าหนุ่มคนเดิมที่ทักผมตรงชายหาด เหมือนเขาจะไปเปลี่ยนเสื้อมาแล้ว ผมทำจมูกฟุดฟิด
   “ผมอาบน้ำแล้วครับ ไม่เหลือกลิ่นหรอก” เขารีบพูดทันที ผมมองเขาอยู่พักหนึ่ง แล้วถามบ้าง
“มีธุระอะไรหรือ?”
   เขามองผมพักหนึ่ง แล้วพูดตอบ
“หาที่นั่งคุยกันดีกว่าครับ”
   สุดท้ายผมเลยมีเพื่อนร่วมมื้อดึกโดยไม่ได้ตั้งใจ เจ้าหมอนี่ชื่อกฤตธร ตัวใหญ่กว่าเจ้านพรัตน์หน่อยหนึ่ง คงเพราะอายุมากกว่า ผมรู้สึกว่าเด็กสมัยนี้โตกันเร็วจริงๆ
   “มีอะไรล่ะ?” ผมถามหลังจากนั่งลงแล้ว เขามองหน้าผม และถามถึงเรื่องที่สัมมนากันตอนกลางวัน ผมตอบคำถามเขาเสร็จ ก็ก้มลงทานโจ๊ก เพราะปล่อยไว้เดี๋ยวจะเย็นหมด พอเห็นเขายังนั่งนิ่ง ไม่ยอมลุก เลยต้องเงยหน้าขึ้นมาอีก
   “ยังมีอะไรอยากถามอีกหรือ?”
   เขายิ้ม และพูดตอบมา
“เปล่าครับ ผมว่าคุณความรู้ดีจัง มุมมองก็ดูเป็นผู้ใหญ่ ทั้งๆ ที่ยังเด็กอยู่เลย”
   ผมขมวดคิ้ว เกือบสำลักโจ๊ก
“คุณกฤตธร ผมอายุสี่สิบสองแล้วนะ”
   ถึงคราวเขาทำท่าจะสำลักน้ำบ้าง เจ้าหมอนั่นพูดออกมาอย่างเกือบลืมรักษามารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่
“พูดจริงเหรอครับ คุณอายุสี่สิบกว่าแล้ว?”
   ผมหรี่ตามองเขา
“นี่คุณไม่ได้ศึกษาประวัติผู้ร่วมสัมมนาคนอื่นเลยหรือไง?”
   คนถูกถามกะพริบตาปริบๆ
“ครับ แต่เขาไม่ได้ลงอายุเอาไว้นี่”
   ไอ้หมอนี่โง่หรือตาบอด ถึงไม่มีอายุ แต่ประวัติงานของผมมันยาวเกินค่อนชีวิตของเขาด้วยซ้ำ
   “ประวัติทำงานผมก็มีนะ” ผมบอกเสียงเรียบ ท้ายที่สุดเขาก็จำต้องพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่วายพูดต่อ
“คุณยังดูเด็กอยู่เลยนี่ครับ ผมเลยคิดว่าคุณเริ่มงานตั้งแต่อายุไม่เท่าไหร่”
   เอาล่ะ ผมจะคิดว่าหมอนี่กำลังพยายามพูดเอาใจผม เพราะความเห็นของเขาตอนสัมมนาก็ดูมีวิสัยทัศน์ดี
   “คุณกฤตธร ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะครับ คุณไม่ต้องเอาใจผมเรื่องอายุหรอก”
   “ครับๆ ” เขานิ่งไปอีกพักหนึ่ง เหมือนรอให้ผมทานโจ๊กเสร็จ ผมไม่ชอบให้ใครนั่งมองเวลาทานอาหารเสียด้วย เลยต้องพูดขึ้นอีก
   “ยังมีธุระอะไรอีกรึเปล่าครับ ผมจะได้ทานข้าว”
   “อ้อ...เอ้อ...” เขาอ้ำๆ อึ้งๆ พอถูกจ้องหนักๆ เข้า เลยได้พูดออกมา
“ผมแค่จะถามว่า เดี๋ยวคุณจะออกไปต่อที่ไหนรึเปล่าครับ?”
   ผมพูดแบบไม่ต้องก้มลงดูนาฬิกา
“ไม่ล่ะครับ ผมว่าจะพักผ่อนเลย วันนี้ผมจามมาทั้งวันแล้ว”
   เขามองหน้าผมอึ้งๆ ผมเลยปรายตามองเขาอย่างตำหนิที่ยังนั่งจ้องผมอยู่ สักพักเขาถึงได้ยอมลุกออกไป
   ยังดีที่พอรู้มารยาทอยู่บ้าง ไม่ถึงขนาดให้ผมต้องออกปากไล่
ผมเช็กแบตเตอรี่โทรศัพท์ก่อนนอนเช่นเคย แล้วได้เห็นเมสเสจอีกฉบับ พอหยิบแว่นมาอ่านเนื้อหาแล้วก็ไม่ต้องเดาว่าใคร มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่ส่งเมสเสจมาหาผม ผมมองนาฬิกา แล้วกดโทรออก
   “สวัสดีครับ” เสียงตอบรับปลายสายแสดงอาการตื่นเต้นแบบไม่ปิดบัง ผมถามเขาเนือยๆ
“นอนหรือยังน่ะคุณนพ”
   “ยังครับ” เออ เสียงตื่นเต้นขนาดนี้ผมว่าเขายังห่างไกลจากอาการง่วงเลยล่ะ
   “มะรืนผมจะกลับไปทำงานแล้ว โรยผักชีให้เรียบร้อยล่ะ” ผมขู่ตามประสา เพราะไม่รู้จะเริ่มให้ดีกว่านี้อย่างไร ได้ยินเสียงทางนั้นหัวเราะ
“ผมปลูกไว้เป็นสวนๆ เลย สัมมนาเป็นไงบ้างครับ เอ้อ..คุณจะนอนรึยังน่ะ ให้ผมโทรกลับมั้ย?”
   “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมจะนอนแล้ว สัมมนาก็ดี วันหลังคุณมาด้วยกันสิ”
   “พูดจริงหรือครับ?” เขาถาม เสียงดูตื่นเต้น ผมส่งเสียงตอบไป
   “อืม เผื่อคุณได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมบ้าง วันหลังผมจะลองทำเรื่องเสนอคุณพงษ์โพยมให้แล้วกัน”
   “อือ...ไปกับคุณ ผมไปทั้งนั้นแหละ”
   ผมอึ้งไปพักหนึ่ง รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีก เขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่ถึงคิด ผมก็ไม่ควรจะเก็บมาคิด...
   “คุณนพ”
   “ครับ?”
   “ผมจะนอนแล้วนะ...”
   “ครับ”
   “ราตรีสวัสดิ์นะ”
   “ราตรีสวัสดิ์ครับ เจอกันวันอังคารนะครับ”
   ความจริงผมคิดจะโทรไปบ่นเขาเรื่องเมสเสจที่ส่งมา แต่ไม่รู้ทำไม พอได้ยินเสียงเขา ผมก็นึกเรื่องบ่นไม่ออก สุดท้ายก็จบแค่นั้น
   ช่างเถอะ ผมไม่ได้เจอเขามาสามวันแล้ว กลับไปคงมีเรื่องให้บ่นน่าดู
   นพรัตน์ยิ้มหน้าบานพอเห็นหน้าผม ผมรู้ว่าเขาเลิกงานแล้วคงรีบตรงดิ่งมายังสนามบินทันทีดูจากเสื้อผ้าที่ใส่อยู่
ขนาดเน็กไทยังไม่คลายออกเลย ไม่รู้ว่าแอบหนีออกมาก่อนรึเปล่า แต่ก็ดี ผมจะได้มีคนช่วยหิ้วของ
   หมอนี่ปฏิบัติหน้าที่ดีเกินเหตุเช่นเคย กุลีกุจอมาช่วยผมถือของอย่างไม่ต้องออกปาก นี่ถ้าอุ้มผมไปพร้อมของพวกนั้นได้คงทำไปแล้ว พอถึงบ้าน เอาของเข้ามาเก็บเรียบร้อย ผมก็หยิบถุงกระดาษออกมาให้เขาถุงหนึ่ง
   “อะไรครับ?” นพรัตน์ถามอย่างแปลกใจ ผมเลยตอบเสียงเรียบๆ “น้ำพริกกุ้งเสียบ เห็นคุณอยู่บ้านคนเดียว ทำกับข้าว
ก็ไม่เอาไหน ผมเลยซื้อมาฝาก จะได้ไม่ต้องกินข้าวกับซีอิ้ว”
   ผมเห็นมันขายอยู่ข้างทางตอนก่อนจะกลับ เลยซื้อติดไม้ติดมือมา ไม่ได้ตั้งใจจะฝากเขาหรอก นพรัตน์ยืนอึ้งๆ อยู่พักหนึ่ง แล้วพูดเสียงค่อย
“ผมไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย”
   “อ้อ ไหนวันก่อนบอกว่าพี่ชายกับพี่สาวแต่งออกกันไปหมดแล้วไง”
   “ก็ใช่... แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนี่”
   “ยังมีพี่น้องอีก?”
   เขาสั่นศีรษะ และพูดตอบ
“มีคุณไง”
   “.........................”
   “อย่าไล่ผมไปกินข้าวกับซีอิ้วเลยนะ”
   “.........................”
   “ถึงผมจะทำกับข้าวไม่เอาไหน แต่ผมชอบทานกับข้าวฝีมือคุณนะ”
   “................” ไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักนิด...
   “น้ำพริกนี่... ไว้บ้านคุณนะ จะได้ทานด้วยกัน”
   “...............” ไม้นี้อีกล่ะ...
   “คุณไพฑูรย์....”
   ผมทนไม่ไหว เลยพูดออกไป
“ผมซื้อมาเผื่อ เผื่อผมไม่อยู่ ไม่ว่างคุณจะได้ไม่ต้องลำบากออกไปหาอะไรทานด้านนอก ก็แค่เผื่อไว้น่ะ แค่เผื่อ”
   นพรัตน์มองหน้าผม จากนั้นก็เม้มปากนิดหนึ่ง แล้วก็ยิ้มออกมา“ขอบคุณนะครับ คุณห่วงผมด้วย ดีจัง... งั้นผมจะเก็บไว้อย่างดีเอาไว้ทานตอนคุณไม่อยู่ ผมจะได้คิดถึงคุณไปด้วย”
   เออ...คิดได้ เชื่อเขาเลย

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เหอะๆ เจ้านพจะถูกบ่นอีกไหมน้อ

joojubjub

ขอบคุนมากๆคร้างบ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น่ารัก{:sm-52:}

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

มาต่ออีกเรื่อยๆ นะครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณมากครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

ยิ้มได้เลย น่ารักดี

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

tazman

น่ารักคับ

auto101

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณฮะ

freezz

นพ มีคู่แข่งแล้ว